Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 568/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 04 maja 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 523/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji, tj.:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 207 § 1 kk, poprzez uznanie oskarżonego winnym popełnienia przestępstwa psychicznego i fizycznego znęcania się nad pokrzywdzoną w okresie od 1 stycznia 2012 r. do dnia 1 maja 2018 r., mimo wzajemności a nawet inicjatywy pokrzywdzonej we wszczynaniu domowych awantur, jej dominującej roli w rodzinie, co bezpośrednio wynika z treści zeznań przesłuchanych w trakcie procesu świadków (w tym M. B., częściowo M. M.), a także przez pozostawienie w opisie czynu zachowań przypisanych oskarżonemu (“nie pomagał w utrzymaniu domu”), które w żaden sposób nie wyczerpują znamion przestępstwa znęcania;

2. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

- art. 4, 5 i 7 kpk, poprzez oparcie rozstrzygnięcia na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów, interpretację nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nieobiektywną wybiórczą ocenę zeznań świadków, brak odniesienia do konfliktu małżeńskiego inicjującego przedmiotowe oskarżenia, przywołanie treści wyroku rozwodowego w zakresie orzeczenia o winie z pominięciem jej głównego aspektu - zdrady małżeńskiej, brak analizy zeznań złożonych przez syna stron M. B. w odniesieniu do wskazywanych przez obronę zeznań świadka w aktach sprawy rozwodowej, którymi sąd dysponował, całkowite pominięcie zachowania pokrzywdzonej wobec męża od kwietnia 2018 r., co udowodniono w sprawie IIK 67/19 Sądu Rejonowego w Opocznie, aż wreszcie nieuzasadnioną odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w całości na tej tylko podstawie, że mają stanowić jedynie przyjętą linię obrony, co miało wpływ na treść orzeczenia;

- art. 170 § 1 i 2 kpk, poprzez nieuzasadnione oddalenie wniosku obrony o przesłuchanie w charakterze świadków: M. P. (1), K. P. i A. K., na okoliczność zachowania pokrzywdzonej wobec oskarżonego i jego partnerki po powzięciu przeświadczenia pokrzywdzonej o zdradzie męża, co ma istotne znaczenie m.in. dla oceny wiarygodności jej zeznań w przedmiotowej sprawie;

- art. 174 kpk, polegające na oparciu rozstrzygnięcia na policyjnych notatkach urzędowych, które nie mogą stanowić dowodu, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia;

3. błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia, polegający na niesłusznym przyjęciu, że oskarżony miał w ustalonym przez sąd okresie pod wpływem alkoholu wszczynać awantury, używać pod adresem żony słów powszechnie uważanych za obelżywe i wulgarne, poniżać ją, krytykować, niepokoić, dusić pokrzywdzoną, szarpać ją, popychać, uderzać rękoma, kopać nogami po różnych częściach ciała powodując obrażenia, grozić jej pozbawieniem życia, spaleniem zabudowań, pomimo braku przekonujących dowodów zostaną one rozpoznane łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew stanowisku zaprezentowanemu przez skarżącego ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego Z. B. (1) w zakresie zarzucanego mu czynu, są prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy.

Sąd rejonowy kierując się prawem swobodnej oceny dowodów określonej przepisem art. 7 kpk poczynił ustalenia takie, które nie mogą być uważane za błędne, dowolne, sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Co przy tym najistotniejsze w rozważaniach swych nie pominął żadnego dowodu, każdy z nich szczegółowo omówił i w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, które z tych dowodów i dlaczego uznał za wiarygodne, a którym i dlaczego przymiotu wiarygodności odmówił. Podkreślenia wymaga dokładność, wszechstronność i wieloaspektowość oceny materiału dowodowego.

Sąd pierwszej instancji zasadnie przyjął za miarodajne dla poczynionych ustaleń zeznania pokrzywdzonej A. B.. Jej relacje odznaczają się spójnością, jednolitością i konsekwencją. Podawała w nich szczegółowo przebieg poszczególnych zachowań oskarżonego – opisując sposób działania, jego okoliczności a także artykułowane słowa. Pokrzywdzona wskazała, że oskarżony dręczył ją psychicznie poprzez częste wszczynanie awantur bez powodu, wulgarne wyzwiska, znieważanie, złośliwe krytykowanie i zastraszani e (czym zadawał jej dotkliwe cierpienia moralne), jak i stosował wobec niej przemoc fizyczną poprzez szarpanie, popychanie, bicie rękoma i kopanie po różnych częściach ciała. Z powodu takowych zachowań i towarzyszącemu im lęku przed oskarżonym bywało tak, że pokrzywdzona szukała schronienia u swojej córki M. P. (2), jak i też ukrywała się w pokoju wuja M. M.. Z relacji pokrzywdzonej wynika również, że oskarżony wydzielał jej pieniądze, zabraniał robienia zakupów bez jego zgody, przekazywał wymienionej symboliczne kwoty na utrzymanie domu i dzieci, po czym całkowicie zaprzestał partycypować w tego rodzaju wydatkach. Przedstawione zachowanie oskarżonego śmiało można określić mianem tyranii domowej czy też ustawicznego gnębienia i upokarzania żony.

Relacje A. B. znalazły potwierdzenie w zeznaniach jej córki M. P. (2) i wuja M. M., u którego to pokrzywdzona zamieszkiwała wraz z rodziną od 2012 roku,

M. P. (2) relacjonując o nagannej postawie ojca przyznała, że pod wpływem alkoholu wszczynał awantury, podczas których ubliżał matce, był wobec niej agresywny, szarpał ją, popychał, bił rękoma i kopał, używając przy tym groźby bezprawnej pozbawienia życia. Z zeznań wymienionej wynikało, że oskarżony przez wiele lat dręczył pokrzywdzoną i kierował wobec niej agresję .zarówno werbalną , jak i fizyczną. Takie zachowanie oskarżonego potwierdzają również relacje wuja pokrzywdzonej M. M., który niejednokrotnie słyszał, jak ten wyzywał i atakował wymienioną. Z powodu awantur i lęku przed podsądnym zamykała się ona w jego pokoju . Relacjonował również, że niejednokrotnie słyszał jak oskarżony groził pokrzywdzonej, że ją zabije. Ponadto wskazywał , że A. B. była bita przez męża po twarzy. Zdarzało się bowiem, że, kiedy przychodziła do jego pomieszczeń szukając schronienia przed awanturnikiem. miała ją zaczerwienioną.

Zeznania wskazanych świadków zasługują na wiarę, ponieważ są spójne wewnętrznie i zewnętrznie, a ponadto korespondują z tym, co podała pokrzywdzona. Świadkowie przedstawili rzetelnie znane im okoliczności dotyczące zachowań oskarżonego, czyniąc to w ocenie sądu, w sposób wykazujący dbałość o przedstawienie relacji zgodnej ze swoją rzeczywistą wiedzą. Nie zmierzali do obciążania oskarżonego ponad miarę, podawali znane im fakty osobiście zaobserwowane. Z ich relacją korelują zeznania M. B. złożone w postępowaniu cywilnym o rozwód ( karta 107 odwrót ).

Nie sposób wywodzić wniosku o braku wiarygodności twierdzeń pokrzywdzonej odnośnie stosowania przez oskarżonego wobec jej osoby przemocy fizycznej i psychicznej tylko na tej podstawie, że nie opowiadała nikomu o takowych zachowaniach w okresie poprzedzającym zawiadomienie o przestępstwie. Wymieniona przekonująco wytłumaczyła powody przemilczenia i nie ujawniania przemocowych zachowań męża tym, że nie chciała aby o jej problemach małżeńskich ktokolwiek wiedział, wstydziła się tychże oraz obawiała się reakcji męża. Pragnęła trwałości związku, a dla dobra swych dzieci funkcjonowania rodziny. Zauważenia przy tym wymaga, że często ofiary przemocy domowej postępują w podobny sposób, co wynika z ich bezradności, obawy przed oprawcą, zdominowania, niewiary w sukces działań prawnych wymierzonych przeciwko niemu, ciągłej nadziei na to, że jego zachowanie ulegnie poprawie. Niejednokrotnie wolą znosić akty przemocy i poniżania, z którymi się oswajają, niż ujawniać bycie ofiarą znęcania ze strony własnego męża i na zewnątrz tworzą pozory udanego związku. Wiedza na temat postępowania ofiar przemocy domowej wynika choćby z prostych zasad doświadczenia życiowego, czy też praktyki sądowej.

Użycie przez A. B. podczas kłótni słowa wulgarnego pod adresem męża, czy nawet zadanie mu uderzenia ręką w ramach odpierania jego ataku, wobec sporadycznego prezentowania takowych zachowań w stosunku do przewagi liczebnej i siłowej działań oskarżonego, nie ma wpływu na ostateczne przejęcie jego odpowiedzialności karnej i z tejże go nie zwalnia. Znęcanie się jest bowiem działaniem niezależnym od faktu czy osoba, nad którą sprawca się znęca, nie sprzeciwia mu się i nie próbuje się bronić. Środki obronne stosowane przez taką osobę są usprawiedliwione, gdyż podejmowane są w obronie przed bezpośrednim bezprawnym zamachem na jej dobro. Nie zmieniały one przy tym relacji osób małżonków, bo przeciwstawianie się pokrzywdzonej było nieznaczne i nieskuteczne, na co wskazują kolejne mnogie awantury wszczynane przez oskarżonego. Nie można przeto uznać, aby próba obronna osoby, nad którą sprawca się znęcał, odbierała jego działaniu cechy przestępstwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 1970 r., IV KR 146/70, LEX nr 20823; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 30 kwietnia 2014 r. sygn. II AKa 55/14, LEX nr 1461182). W doktrynie wskazuje się też, że pojęcie znęcania się należy interpretować w dużym stopniu obiektywnie tzn. nie opierając się wyłącznie na odczuciach pokrzywdzonego, ale oceniając to zachowanie w kontekście norm etycznych i kulturowych (por. M. Szewczyk w: A. Zoll (red.): Kodeks karny. Komentarz do art. 207 k.k., t. 2, wyd. II).

Reasumując, nie można zgodzić się z twierdzeniem skarżącego jakoby ustalone przez sąd orzekający elementy zachowania oskarżonego nie wyczerpywały znamion zarzucanego mu przestępstwa. Wszczynanie awantur przez wymienionego będącego pod wpływem alkoholu, bez powodu, ciągłe ubliżanie wulgarnymi słowami, znieważanie, poniżanie, zmuszanie pokrzywdzonej do ucieczeki z domu, naruszanie nietykalności cielesnej poprzez szarpanie popychanie, zadawanie uderzeń ręką, kopanie, ciągła agresja, wprowadzanie atmosfery lęku i terroru to fakty, wynikające bezpośrednio z zeznań pokrzywdzonej, które wyczerpują znamiona przestępstwa fizycznego i psychicznego znęcania. Zachowania te systematycznie powtarzały się w czasie i były rozciągnięte na przestrzeni 6 lat, a ich ilość i przebieg wskazuje na to, iż podjęte były świadomie, by wzbudzić w pokrzywdzonej poczucie podporządkowania, udręczyć ją, poniżyć, dokuczyć jej, upokorzyć ją oraz wyrządzić inne przykrości w celu przysporzenia jej cierpień moralnych i fizycznych.

Z przytoczonych względów ocena dowodów jako prawidłowa trafnie doprowadziła do uznania sprawstwa i zawinienia oskarżonego Z. B. (1) w zakresie występku z art. 207 § 1 k.k.

Ustosunkowując się do zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego – art. 170 § 1 i 2 kpk wskazać należy, iż sąd rejonowy słusznie postąpił oddalając wniosek obrońcy o dopuszczenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadków M. P. (1), K. P. i A. K.. Zeznania w/w osób nie były przydatne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, bowiem ustalenie tego, czy pokrzywdzona zachowała się niewłaściwie wobec nowej partnerki męża, nie miało wpływu na ocenę sprawstwa tego ostatniego w zakresie inkryminowanego mu czynu z art. 207 § 1 k.k.

Nie ma znaczenia powołanie się przez sąd orzekający na policyjne notatki urzędowe, wobec faktu późniejszego przesłuchania rozpytanych osób w charakterze świadków.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu i uchylenie rozstrzygnięć dotyczących przyznania pokrzywdzonej zwrotu kosztów procesu i zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn omówionych powyżej.

3.2.

zarzut rażącej niewspółmierności kary i środków kompensacyjnych, polegający na niedostatecznym uwzględnieniu okoliczności łagodzących, szczególnie dotychczasowej niekaralności, faktu wyprowadzenia się oskarżonego ze wspólnego domu ponad 3 lata temu, prowokacji ze strony pokrzywdzonej w postaci bicia po głowie, krzyków oraz wyzwisk kierowanych do podsądnego i orzeczenie wobec oskarżonego zbyt surowej kary pozbawienia wolności pomimo warunkowego jej zawieszenia, a także na niesłusznym orzeczeniu środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia w kwocie 10 000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując okoliczności mające znaczenie dla wymiaru kary sąd rejonowy dostrzegł i wziął pod uwagę powoływaną przez obrońcę niekaralność oskarżonego. Uwzględnił jednak również intensywność jego działań, ich długotrwałość - sześcioletnią, i różnorodność, absolutny brak krytycznego wglądu we własne zachowanie oraz szukanie usprawiedliwienia dla swoich poczynań w zachowaniu żony.

Oskarżony popełniając zarzucany mu czyn działał umyślnie, z pełną świadomością przekroczenia zasad porządku prawnego, wśród których szacunek dla dóbr osobistych innej osoby – zwłaszcza osoby najbliższej, jaką niewątpliwie była żona – takich jak godność, wolność, poczucie bezpieczeństwa jednostki rozumiane, jako wolność człowieka przed obawą popełnienia przestępstwa na jego szkodę, był jednym z podstawowych jej praw. Ponadto zachowanie oskarżonego naruszyło niewątpliwie również dobro jakim jest rodzina i jej prawidłowe funkcjonowanie, a także należyte, wolne od znęcania się traktowanie ludzi w rodzinie. Oskarżony jako mąż i głowa rodziny powinien był dbać o dobro swoich najbliższych, opiekować się nimi i chronić ich. Tymczasem budził w małżonce strach, lęk i obawy. Dostarczał jej trosk i zmartwień, upokarzał ją. Jego działanie nacechowane było złośliwością i chęcią wykazania swojej dominującej pozycji w domu.

Zauważenia wymaga, że maksymalne ustawowe zagrożenie przewidziane w sankcji art. 207 § 1 kk wynosi 5 lat pozbawienia wolności. Zatem wymierzona Z. B. (2) kara 10-ciu miesięcy pozbawienia wolności z dobrodziejstwem probacji, pozostaje relatywnie niska, nie razi surowością w rozumieniu art. 438 pkt.4 kpk.

Sąd rejonowy skazując oskarżonego słusznie orzekł na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w wysokości 10 000 złotych.

Zadośćuczynienie to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu doznanej krzywdy w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Kwota zadośćuczynienia ma być pochodną wielkości doznanej krzywdy. Ustalając ją należy mieć zatem na uwadze rozmiar ujemnych doznań natury fizycznej i psychicznej. W piśmiennictwie uznaje się, że wysokość przyznawanej kwoty zadośćuczynienia tak powinna być ukształtowana, by stanowiła „ekwiwalent wycierpianego bólu”.

W przedmiotowej sprawie istotnym w kwestii zadośćuczynienia był fakt, iż stan znęcania się Z. B. (2) nad pokrzywdzoną A. B. trwał długo bo ponad 6 lat i miał postać tyranii, ustawicznego gnębienia i upokarzania wymienionej. Spowodowało to dotkliwe przeżycia w jej sferze psychicznej i fizycznej. Z tej przyczyny podjęła ona leczenie depresji lękowej, pozostaje pod stałą kontrolą lekarza psychiatry. Tym samym wyrządzona jej przez męża krzywda uzasadniała ustalenie wysokości zadośćuczynienia na kwotę 10 000 złotych. Natomiast wydanie wyroku skazującego uzasadniało obciążenie oskarżonego kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez oskarżycielkę posiłkową (stosownie do regulacji przepisu art. 627 kpk.).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu i uchylenie rozstrzygnięć dotyczących przyznania na pokrzywdzonej kosztów procesu i zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wywiedziona w sprawie apelacja, wobec nietrafności podniesionych w niej zarzutów, została uznana za bezzasadną. Sąd pierwszej instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do sprawstwa i winy Z. B. (1) w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowań pod wskazany przepis ustawy karnej, jak i w konsekwencji orzeczonej kary i zastosowanego środka kompensacyjnego oraz prawidłowo obciążył oskarżonego kosztami procesu za postępowanie pierwszo-instancyjne.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk oraz art. 8 w zw. z art. 2 ust.1 pkt. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. (Dz. U. z 2013r. poz. 1247) i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.)

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 04 maja 2021 roku w sprawie II K 523/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana