Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 132/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 20 stycznia 2020 r., sygn. akt II K 24/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. obraza przepisów postępowania mająca
wpływ na treść wyroku, a mianowicie obraza
art. 7 k.p.k. polegająca na dowolnej, wybiórczej oraz sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oceny zeznań świadka J. K. (1) tj. poprzez bezkrytyczne przyznanie im waloru wiarygodności w całości, mimo że treść zeznań tego świadka jest wewnętrznie sprzeczna, w tym co do tego z kim świadek spotkał się w dniu zdarzenia, w jakim czasie i kiedy wrócił do domu, jak również co do tego, iż nie wie kto dokonał zabójstwa W. G. oraz co do tego, iż dowiedział się o śmierci pokrzywdzonego kolejnego dnia przychodząc do niego, gdzie prawdą jest, że dowiedział się
o tym w dniu zdarzenia na komisariacie policji będąc zatrzymanym w tej sprawie, co bez wątpienia miało wpływ na treść wyroku
w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego w popełnieniu zarzucanego mu czynu;

2. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie obraza
art. 7 k.p.k. polegająca na dowolnej, wybiórczej oraz sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie wyjaśnień oskarżonego
tj. poprzez nieprzyznanie im waloru wiarygodności w części, mimo że treść zeznań oskarżonego wskazuje na przebywanie
świadka J. K. (1) w mieszkaniu pokrzywdzonego dwukrotnie w dniu zdarzenia, w tym raz z inną, nieustaloną osobą,
co potwierdziły ostatnie zeznania
J. K. (1) w postępowaniu przygotowawczym;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na :

a) stwierdzeniu, że oskarżony dokonał zabójstwa pokrzywdzonego W. G. (2), podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na poczynienie niewątpliwych, jednoznacznych ustaleń faktycznych;

b) stwierdzeniu, iż świadek J. K. (1)
w dniu zdarzenia był tylko raz w mieszkaniu pokrzywdzonego, podczas gdy zarówno
z wyjaśnień oskarżonego wynika wprost,
że świadek był w mieszkaniu tego dnia dwa razy, co również świadek potwierdził
w późniejszych zeznaniach w postępowaniu przygotowawczym;

c) uznaniu, iż J. K. (1) spożywał
alkohol ze świadkiem Z. A.
i A. K., podczas gdy świadek wskazał, iż tego dnia spożywał alkohol z H. N.;

d) uznaniu, że zeznania J. K. (1) są wiarygodne w całości, podczas gdy świadek zeznał, iż dnia 21.08.2018 r. do godz. 19:00 przebywał w towarzystwie A. K.
i J. D., podczas gdy świadek
A. K. zeznał, iż tego dnia przed godz. 14:00 wypił z J. K. i Z. A. po 2 piwa i po ok. 1 h poszedł do domu, gdzie czekała jego współmałżonka;

e) stwierdzeniu, iż zeznania świadka J. K. (1) korespondują z zeznaniami świadków: A. K. i Z. A., podczas gdy świadkowie ci wskazali, iż po spożyciu 2 piw każdy poszedł w swoją stronę
tj. A. K. do domu, Z. A. do piwnicy przy ul. (...) w S.;

f) uznaniu, iż oskarżony wskazał na świadka
R. G. jako osobę, która chciała zabić W. G. wraz ze świadkiem J. K., podczas gdy oskarżony tylko i wyłącznie wskazywał na fakt, iż będąc w mieszkaniu słyszał inny głos, który zwracał się do
J. K. „wychodzimy”, który to nie był głosem świadka J. K.;

g) uznaniu wyjaśnień oskarżonego złożonych
w dniu 8.03.2019 r. jako niewiarygodnych, podczas gdy świadek J. K.
w zeznaniach wskazał, iż był jednak dwukrotnie w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego,
co też obszernie oskarżony wyjaśnił w tychże wyjaśnieniach, wskazując na kolejne przyjście J. K. (1) wraz z drugą butelką wódki, którą razem spożywali;

h) uznaniu, iż dalsze wyjaśnienia
oskarżonego co do negowania sprawstwa są niekonsekwentne, w tym z przeprowadzonym eksperymentem, podczas gdy w czasie eksperymentu procesowego oskarżony nie wskazywał jasno i klarownie co się wydarzyło w dniu 21.08.2018 r., lecz operował wyrażeniami niepewnymi: „on [tj. W. G.] nie kroił tak”,
„no i dalej nie wiem”, „nie wiem”, „chyba nie”, „chyba nie, ale to chyba bo nie wiem”, „nie pamiętam tego”, „chyba tak było”, „nie wiem, nic nie wiem z tego”, „jak byłem pijany to guzik tam wiem wielki”, „sam nie wiem, to domysły tylko”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przystępując do prezentacji wyników instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku, na wstępie wypada zauważyć, że w ramach podniesionych w apelacji zarzutów obrazy
art. 7 kpk, autor tejże apelacji, de facto, kwestionuje ocenę wyłącznie dwóch dowodów,
a mianowicie wyjaśnień Z. G. (k.177-183, k.205-207, k.209-210, k.395-400,
k.585-589, k.608, k.643) oraz zeznań J. K. (1) (k.216-217, k.254-255, k.462-465). Prawidłowość tej oceny jest również przedmiotem zarzutu wyspecyfikowanego w punkcie
3 apelacji, choć ów zarzut, według skarżącego, ma się rzekomo odnosić do poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych. Abstrahując jednak od tego, a skupiając się
na dokonanej przez Sąd orzekający ocenie relacji Z. G. i J. K. (1),
w pierwszej kolejności trzeba zauważyć, że zarówno wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznania J. K. (1) nie są konsekwentne. Dostrzega to również apelujący, tyle tylko,
że na tym tle, stosuje tego rodzaju zabieg interpretacyjny owych zeznań i wyjaśnień, który, po pierwsze, objawia subiektywizm skarżącego i po wtóre, uprawnioną czyni tezę,
że wspomniane wyżej zarzuty posiadają na wskroś polemiczny charakter. Zabieg, o którym mowa sprowadza się zaś do tego, że apelujący nie dokonuje gradacji okoliczności, których dotyczą rzeczone niekonsekwencje, dodać trzeba, gradacji koniecznej do przeprowadzenia z punktu widzenia istotności tych okoliczności dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Natomiast zwracając uwagę na te okoliczności, w przypadku tych, które wynikają z zeznań J. K. (1), apelujący wykorzystuje je do „podbudowania” sugestii o rzekomo niewiarygodnym charakterze tych zeznań. Inaczej zaś skarżący traktuje niekonsekwencje występujące w wyjaśnieniach Z. G.. Nawiązując do nich stwierdza jedynie,
że „fakt, iż oskarżony miał wiele czasu na wypełnienie luk, które związane są z jego stwierdzoną chorobą w postaci uzależnienia od alkoholu, prowadzi do wniosku, iż z dużą skrupulatnością mógł on przypomnieć sobie szczegóły z dnia zdarzenia, w tym m.in. odgłosy innej osoby, obecność J. K. (1) co najmniej dwukrotna, spożywanie wspólnie
z pokrzywdzonym i świadkiem alkoholu (wódki Absolut), potem kolejnego alkoholu (wódki Żytniówki).” (strona 7 apelacji). Uwypuklenie tej, swego rodzaju „nierówności interpretacyjnej”, którą w odniesieniu do wspomnianych zeznań i wyjaśnień prezentuje obrońca oskarżonego jest konieczne, ponieważ niekonsekwencja wyłaniająca się
z wyjaśnień Z. G. dotyczy okoliczności o fundamentalnym znaczeniu, a przy tym jest wręcz rażąca. Natomiast niekonsekwentny charakter zeznań J. K. (1) ujawnia się na tle okoliczności, które istotnymi nie są, a ponadto, a właściwie przede wszystkim, trzeba zaakcentować, iż specyfika owych niekonsekwencji prowadzi do wniosku, że faktu
ich powstania nie można łączyć z intencjonalnym, czy też inaczej, z celowym zeznawaniem nieprawdy przez J. K. (1). Chcąc przekonać o słuszności tej konstatacji, najpierw należy przypomnieć, że J. K. (1) zmarł i w związku z tym, przesłuchanie
go w postępowaniu sądowym, a w konsekwencji wyjaśnienie powodów powstania rozbieżności w jego zeznaniach ze śledztwa, stało się niemożliwe. W tej sytuacji, trzeba więc zwrócić uwagę na tę niekonsekwencję zeznań J. K. (1), którą uwypukla również skarżący, a której to istnienie, pomimo śmierci autora omawianych zeznań, najbardziej i bez żadnych wątpliwości, a wręcz jednoznacznie, przekonuje o zasadności wspomnianej konstatacji, a mianowicie, że intencją wymienionego nie było przedstawianie nieprawdziwych faktów. Konkretyzując, należy więc zauważyć, że w zeznaniach zwerbalizowanych w dniu
22 sierpnia 2018 r. (k.216-217), J. K. (1) stwierdził między innymi, że o śmierci W. G. (2) dowiedział się w komisariacie policji, a zatem dowiedział się w godzinach wieczornych w dniu 21 sierpnia 2018 r., bo właśnie wtedy został zatrzymany i przewieziony do owego komisariatu. Tymczasem w zeznaniach złożonych w trakcie przesłuchania w dniu
12 marca 2019 r. (k.462-465), a więc w zeznaniach złożonych po upływie 7 miesięcy,
J. K. (1) wskazał, że „o śmierci W. dowiedziałem się od jego sąsiadki na drugi dzień, kiedy do niego przyszedłem, a jego mieszkanie było zamknięte. Wówczas sąsiadka powiedziała mi, że W. nie żyje i że był policja i zabrali G..” (k.465). Zestawienie tych wypowiedzi J. K. (1) pozwala się więc zorientować, że ta druga nie odzwierciedla rzeczywistego stanu rzeczy, a jedocześnie pozwala też stwierdzić, że taki jej charakter jest konsekwencją faktów obiektywnie zaistniałych, a więc takich, których ewentualne podważanie, już z gruntu, skazane jest na niepowodzenie. To z kolei oznacza, że J. K. (1), zniekształcając w czasie wspomnianego przesłuchania swoje wcześniejsze zeznania nie uczynił tego w sposób celowy, zamierzony. Tę samą uwagę należy też odnieść do stwierdzenia wymienionego, że w godzinach popołudniowych spożywał alkohol
z H. N. (2), choć wcześniej wskazywał, że czynił to z A. K. (2)
i J. D. (2), co zresztą w przypadku tego drugiego, również nie odpowiadało rzeczywistości, ponieważ z zeznań A. K. (2) (k.213-214) oraz Z. A. (2) (k.192-193) wynika, że to właśnie z nimi, w dniu 21 sierpnia 2018 r.,
w godzinach popołudniowych, J. K. (1) spożywał alkohol. Autor apelacji zwraca również uwagę, że zeznania, które J. K. (1) zwerbalizował w dniu 12 marca 2019 r. zwierają informację, iż w dniu zdarzenia wymieniony był dwukrotnie w mieszkaniu W. G. (2), podczas gdy w zeznaniach znajdujących się na kartach 216-217
i 254-255 stwierdził on, że w mieszkaniu tym był tylko raz. Ta nieścisłość jest oczywiście zauważalna, tyle tylko, że według zeznań J. K. (1) z dnia 12 marca 2019 r.,
jego pierwsza wizyta w mieszkaniu J. K. (1) miała się wiązać z tym, o czym wymieniony zeznawał również wcześniej, a mianowicie ze wspólnym udaniem się
z oskarżonym po zakupy. Natomiast druga wizyta J. K. (1) w tym mieszkaniu wiązała się z tym, o czym J. K. (1) także wcześniej zeznawał, to jest wiązała się
z powrotem z tych zakupów. Różnica, która występuje w analizowanym zakresie pomiędzy treścią wcześniejszych zeznań J. K. (1) a treścią tych z dnia 12 marca 2019 r. polega więc na tym, że w tych pierwszych, wymieniony wskazał, że przed pójściem na zakupy oczekiwał na oskarżonego przed blokiem, zaś w tych z dnia 12 marca 2019 r., stwierdził,
że zanim obaj udali się po zakupy, wszedł do mieszkania W. G. (2) i przebywał tam 15 - 20 minut. A zatem, rozbieżność, na którą skarżący aktualnie wskazuje, jakkolwiek istnieje, to jednak dotyczy ona okoliczności o drugorzędnym znaczeniu i w związku z tym,
z obiektywnego punktu widzenia, jest zrozumiała i jako taka pozostaje bez wpływu na ocenę zeznań J. K. (1). Akcentując tę, jak i pozostałe rozbieżności wyłaniające się
z zeznań J. K. (1), apelujący traci z pola widzenia nie tylko to, że dotyczą one detali, które w rzeczywistości istotne nie są, ale również i to, a właściwie przede wszystkim to, co w tych zeznaniach jest właśnie istotne, a mianowicie, że swoją obecność w mieszkaniu W. G. (2), J. K. (1) niezmiennie i konsekwentnie lokował na godziny przed
i południowe w dniu 21 sierpnia 2018 r., a nie na godziny późnopopołudniowe, czy wieczorne, kiedy to zmaterializowało się zdarzenie będące przedmiotem osądu w niniejszej sprawie. Czyniąc te uwagi, niezależnie od specyfiki rozbieżności występujących w zeznaniach J. K. (1), należy sformułować pytanie, co mogło być ich przyczyną, skoro nie jest nią intencjonalne kształtowanie treści zeznań przez wymienionego. Udzielenie odpowiedzi na tak sformułowane pytanie, w związku z tym, że z uwagi na śmierć J. K. (1),
nie zdołano go przesłuchać w postępowaniu jurysdykcyjnym, było i jest utrudnione.
W tej sytuacji, aktualnie jedynie w kategoriach prawdopodobieństwa, aczkolwiek zdaniem Sądu odwoławczego, graniczącego niemalże z pewnością, można a właściwie trzeba stwierdzić, że wspomniane rozbieżności w zeznaniach wymienionego, są oczywiście konsekwencją upływu czasu, a także (...), którego wyznacznikiem było, między innymi, nadużywanie alkoholu i spożywanie go w różnych przypadkowych miejscach, również z przypadkowo spotkanymi osobami. Taki (...),
jak podpowiadają to zasady doświadczenia życiowego, mógł determinować i zapewne determinował treść jego zeznań.

Eksponując przytoczone wyżej rozbieżności wyłaniające się na tle zeznań J. K. (1), autor apelacji, jak wspomniano to wcześniej, marginalizuje to, że wyjaśnienia oskarżonego w kwestiach, które posiadają fundamentalne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, są wręcz dychotomiczne. Takie a nie inne stanowisko skarżącego, jest skądinąd zrozumiałe, aczkolwiek formułując tę konstatację, trzeba też zauważyć,
że apelujący zbywa milczeniem to, że w wyjaśnieniach Z. G. i to niezależnie od ich dychotomicznego charakteru, występują takie rozbieżności, które ze względu na doniosłość okoliczności, których dotyczą, w swym charakterze, są niemalże takie same
jak rozbieżności dostrzeżone przez skarżącego w zeznaniach J. K. (1). Aby nie być w tej materii gołosłownym, wypada więc zauważyć, że w trakcie przesłuchania w dniu
8 marca 2019 r. (k.395-400), podczas to którego Z. G. przedstawił odmienną
od wcześniej prezentowanej wersję zdarzenia, wymieniony oznajmił, że słyszał głos pokrzywdzonego, który mówił „J. co ty ode mnie chcesz?”, a następnie słyszał jeszcze jeden głos „wychodzimy, ale to nie był J. głos.” Natomiast składając wyjaśnienia
na rozprawie w dniu 27 maja 2019 r. (k.585-589) oskarżony w żadnym ich miejscu, nawet
nie wspomniał, że słyszał głos drugiego mężczyzny wypowiadającego słowo „wychodzimy”. W tych samych wyjaśnieniach, Z. G. stwierdził również, że zorientował się,
iż W. G. (2) nie żyje po tym, jak się obudził, a właściwie jak wskazał, „ocknął się”,
co według oskarżonego nastąpiło „około 8 - 9 rano.” Tego rodzaju informacja, rzecz jasna nie odpowiada rzeczywistości, ponieważ Z. G., w związku z popełnieniem przypisanego mu przestępstwa został zatrzymany w dniu, w którym to przestępstwo zaistniało, a konkretnie 21 sierpnia 2018 r., o godzinie 21.40 (k.12-13). A zatem, takie, to jest wybiórcze traktowanie przez apelującego wyjaśnień Z. G. oraz zeznań J. K. (1) utwierdza jedynie w przekonaniu, że zarzuty apelacyjne sformułowane
na kanwie tych drugich (zeznań J. K. (1)) są bezzasadne i to w stopniu oczywistym. Natomiast kontynuując uwagi dotyczące wyjaśnień Z. G. należy podkreślić to, co podkreślił również Sąd Okręgowy, a mianowicie, że w trakcie dwóch pierwszych przesłuchań wymienionego, które to w dniu 22 sierpnia 2018 r. przeprowadził prokurator (k.205-207 i k.209-210), oskarżony nie tylko przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, ale również, co uczynił podczas pierwszego przesłuchania, zrelacjonował przebieg zdarzenia. Co więcej, w czasie tego samego przesłuchania, Z. G. wyraził skruchę i żal z powodu pozbawienia życia W. G. (2). Zaakcentować także wypada, że podczas kolejnej czynności śledczej przeprowadzonej z udziałem oskarżonego, to jest w trakcie eksperymentu procesowego (k.177-183), wymieniony również zrelacjonował i zaprezentował przebieg zdarzenia. Co prawda uczynił to bardziej bądź mniej składnie, niemniej jednak na tyle czytelnie, że wbrew sugestii skarżącego, nie ulega wątpliwości, iż także podczas wspomnianej czynności, oskarżony przyznał, że to nie kto inny lecz właśnie on pozbawił życia W. G. (2). Z. G. przyznał to również
w trakcie posiedzenia Sądu w przedmiocie tymczasowego aresztowania (k.260-262)
i co więcej oznajmił także, że jego dotychczas składane wyjaśnienia są prawdziwe
i w związku z tym w całości je podtrzymuje. Natomiast podczas ostatniego przesłuchania
w śledztwie, które zostało przeprowadzone przez prokuratora w dniu 8 marca 2019 r.
(k.395-400), Z. G. złożył zupełnie odmienne wyjaśnienia od tych, które wcześniej werbalizował, sugerując w nich, że osobą, która uśmierciła W. G. (2), jest między innymi, J. K. (1). Tę zasadniczą zmianę wyjaśnień dokonaną przez oskarżonego, autor apelacji puentuje zaś cytowanym wcześniej, lapidarnym stwierdzeniem, że „fakt, iż oskarżony miał wiele czasu na wypełnienie luk, które związane są z jego stwierdzoną chorobą w postaci uzależnienia od alkoholu, prowadzi do wniosku, iż z dużą skrupulatnością mógł on przypomnieć sobie szczegóły z dnia zdarzenia, w tym m.in. odgłosy innej osoby, obecność J. K. (1) co najmniej dwukrotna, spożywanie wspólnie z pokrzywdzonym
i świadkiem alkoholu (wódki Absolut), potem kolejnego alkoholu (wódki Żytniówki).” (strona 7 apelacji). Owo stwierdzenie, w kontekście wcześniejszych procesowych wypowiedzi oskarżonego, brzmi wręcz absurdalnie, a o takim jego charakterze przekonują jeszcze inne, istniejące na gruncie przedmiotowej sprawy uwarunkowania. Prezentując je, trzeba zaś przypomnieć to, co trafnie podkreślił również Sąd Okręgowy, a mianowicie, że oskarżony
w czasie tego samego przesłuchania przeprowadzonego na rozprawie głównej (k.585-589), w sposób nad wyraz niekonsekwentny przedstawiał powody, które rzekomo doprowadziły
do ukształtowania tych jego wyjaśnień, w których przyznał się do popełnienia zarzuconego
i ostatecznie przypisanego mu czynu. Otóż najpierw twierdził, że takiej treści zeznania kazali mu złożyć funkcjonariusze policji, a następnie oznajmił, że „(…) policja nie namawiała mnie żebym tak mówił, tylko tak mi sugerowano, że mogło być właśnie tak i ja w ten sposób odpowiadałem.” Oskarżony stwierdził także „nie wiem jak wyjaśnić sprzeczności związane
z tym, że twierdziłem, że najpierw K. wyszedł z domu, a w dzisiejszych zeznałem,
że był aktywny podczas tego zdarzenia.” (k.588). Czyniąc te spostrzeżenia trzeba jednocześnie zwrócić uwagę na to, co skarżący pomija a co również trafnie dostrzegł Sąd pierwszej instancji, a mianowicie, że z opinii biegłych lekarzy psychiatrów oraz biegłego psychologa (k.330-337 i k.509-591) jednoznacznie wynika, iż Z. G. prezentuje silny mechanizm iluzji i zaprzeczania. O tym, przekonują zresztą nie tylko wyjaśnienia oskarżonego, które Sąd Okręgowy uznał za niewiarygodne, ale również zeznania funkcjonariuszy policji M. K. (k.34-37 i k.604-605) i M. Z. (k.49-50 i k.605-606), którzy jako pierwsi przybyli na miejsce zdarzenie. Zeznania te dowodzą bowiem, że oskarżony w ogóle zaprzeczał, iż zna osobę, której zwłoki ujawniono
w mieszkaniu, a także twierdził, że do śmierci tej osoby doszło w momencie gdy przebywał w łazience. Na marginesie trzeba zauważyć, że w wyjaśnieniach znajdujących się na karcie 205-207, sam oskarżony przyznał, że te jego wypowiedzi są nieprawdziwe. Wskazał bowiem „ja policjantom kręciłem, chciałem się wymigać, nie mówiłem prawdy co do tego co się działo.” (k.207).

A zatem, w przedstawionym kontekście uwarunkowań dowodowych stwierdzić należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena wyczerpująco zgromadzonych dowodów, w tym przede wszystkim wyjaśnień Z. G. i zeznań J. K. (1) jest bezbłędna i jako taka zasługuje na pełną akceptację. Bezbłędne są również poczynione przez Sąd orzekający ustalenia faktyczne. Trudno jednak o inną w tym zakresie konstatację skoro odzwierciedlają one rzeczywisty przebieg zdarzenia, a ich źródłem są wyłącznie te dowody, które przy zachowaniu wskazań przewidzianych w art. 7 kpk, zostały uznane przez Sąd meriti za wiarygodne. Poprawna jest również ocena prawna zachowania oskarżonego, która to,
jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, stanowi oczywistą w swej wymowie egzemplifikację prawidłowo ustalonych faktów.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne z powodów zaprezentowanych powyżej.

3.2.

rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu Z. G. w wysokości 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności, podczas gdy oskarżony próbował udzielić pomocy pokrzywdzonemu wzywając pogotowie, opiekował się pokrzywdzonym każdego dnia, jak również dla osiągnięcia celów kary i prawidłowego zastosowania dyrektyw kary wystarczyłoby orzeczenie kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze, albowiem orzeczona kara jawi się jako nieadekwatna, rażąco surowa i wysoka.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sformułowany w apelacji zarzut rażącej niewspółmiernej surowości kary wymierzonej Z. G. jest częściowo zasadny, aczkolwiek nie z powodów przytoczonych
w uzasadnieniu wywiedzionego środka odwoławczego. Trzeba bowiem zauważyć,
a przekonują o tym pisemne motywy kwestionowanego orzeczenia, że wymierzając Z. G. karę o szczególnym charakterze, jaką jest kara 25 lat pozbawienia wolności, Sąd Okręgowy miał w polu widzenia wszystkie, a więc zarówno podmiotowe,
jak i przedmiotowe okoliczności czynu, które to, co należy podkreślić, posiadają nad wyraz negatywną wymowę i tym samym, nad wyraz obciążający oskarżonego charakter. Rzecz jednak w tym, że kształtując rozstrzygnięcie w przedmiocie kary, Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił, choć zdaniem Sądu odwoławczego powinien uwzględnić, kwestię związaną
z treścią wyjaśnień oskarżonego. Konkretyzując tę uwagę, w pierwszej kolejności wymagającym przypomnienia staje się to, co jest nad wyraz oczywiste, a mianowicie,
że depozycje formułowane przez oskarżonego, generalnie są indyferentne z punktu widzenia doboru i wymiaru kary. Niemniej jednak, treść wyjaśnień oskarżonego, mimo wszystko, może wyjątkowo wpływać na rodzaj bądź wysokość orzekanej wobec niego kary. Przytaczając
zaś te wyjątki, to poza sytuacjami przewidzianymi w art. 60 § 3 kk i art. 60 § 4 kk, chodzi również o sytuację, w której wyjaśnienia oskarżonego są jedynym dowodem pozwalającym przypisać mu sprawstwo i winę w zakresie zarzucanego czynu. Wówczas to, taka postawa, czy też inaczej, takie wyjaśnienia oskarżonego mogą stanowić, aczkolwiek oczywiście nie muszą, okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary. Odnosząc tę uwagę do dowodowych realiów analizowanej sprawy należy natomiast zauważyć, że w zdarzeniu, które jest jej przedmiotem, uczestniczyli jedynie oskarżony i pokrzywdzony, przy czym ten drugi
w następstwie działania pierwszego zmarł. Wypada również podkreślić, że wymienieni od dłuższego czasu wspólnie zamieszkiwali, w związku z czym, ujawnione na miejscu zdarzenia ślady daktyloskopijne (k.355-367) oraz biologiczne (k.405-461) identyfikujące Z. G. nie mogą stanowić i zresztą nie stanowiły podstawy do przypisania mu przestępstwa dokonanego z pokrzywdzeniem W. G. (2). Zaakcentować też trzeba, a wynika to
z przywoływanych już wcześniej zeznań funkcjonariuszy policji M. K.
i M. Z., że drzwi mieszkania, w którym znajdował się oskarżony i zwłoki pokrzywdzonego były otwarte. Innymi słowy, możliwość wejścia do tego mieszkania nie była w żaden sposób ograniczona. W świetle tych uwarunkowań nie ulega więc wątpliwości, że gdyby Z. G. nie przyznał się do uśmiercenia W. G. (2) i nie zrelacjonował przebiegu zdarzenia, to przypisanie mu zarzuconego czynu, byłoby bardzo utrudnione, jeśli nie nawet niemożliwe. Na kanwie wspomnianych uwarunkowań i przy hipotetycznym założeniu, że oskarżony, na przykład odmówił składania wyjaśnień, do czego przecież był uprawniony, można by bowiem sformułować inne, równie możliwe wersje przebiegu zdarzenia, a nie wdając się w ich szczegóły, bo te przecież mogą być różnorakie, konkretnie takie wersje, które wykluczałyby udział w tym zdarzeniu oskarżonego. A zatem, w obliczu takiej sytuacji, wyjaśnienia Z. G., nie tylko że można, ale z uwagi na ich doniosłość, trzeba zakwalifikować jako okoliczność, która przemawia na korzyść oskarżonego. Co więcej, mając w polu widzenia to, że dzięki wyłącznie tym wyjaśnieniom możliwe stało się takie rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy jak to, które zostało odzwierciedlone w zaskarżonym wyroku, stwierdzić należy, że omawiana w tym miejscu okoliczność posiada do tego stopnia łagodzący charakter, że w jej kontekście wymierzona oskarżonemu kara 25 lat pozbawienia wolności, niezależnie od innych obciążających wymienionego elementów, jawi się jako rażąco niewspółmiernie surowa. Wyrażając ten pogląd, Sąd odwoławczy zmienił więc zaskarżony wyrok, wymierzając oskarżonemu
w miejsce wspomnianej kary, karę 15 lat pozbawienia wolności, która to jest najwyższą podstawową a przewidzianą ustawowo karą pozbawienia wolności związaną z popełnieniem przestępstwa stypizowanego w art. 148 § 1 kk.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w części co do kary i wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny z powodów przedstawionych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wymierzenie oskarżonemu kary 15 lat pozbawienia wolności w miejsce orzeczonej wobec niego kary 25 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana jest konsekwencją uwarunkowań przedstawionych powyżej.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Doprecyzowanie opisu czynu w zakresie obrażeń ciała, których doznał W. G. (2).

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy, odwołując się do opinii sądowo - lekarskiej (k.318-329), jakkolwiek doprecyzował opis czynu we wspomnianym zakresie, aczkolwiek mimo wszystko, nie uczynił tego w taki sposób, który „wiernie” odzwierciedla ustalenia przedstawione w tejże opinii.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Z uwagi na długoterminowy charakter kary pozbawienia wolności wymierzonej Z. G., Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), zwolnił go z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym.

7.  PODPIS

SSA Andrzej Wiśniewski SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Z. G..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonego oraz wymierzona mu kara pozbawienia wolności.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana