Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSA Janusz Jaromin

Sędziowie:

SA Małgorzata Jankowska (spr.)

SO (del.) Jacek Szreder

Protokolant:

st. sekr. sądowy Anita Jagielska

Przewodniczący:

SSA Janusz Jaromin

Sędziowie:

SA Małgorzata Jankowska (spr.)

SO (del.) Jacek Szreder

Protokolant:

st. sekr. sądowy Anita Jagielska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 184/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

10

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. D. (1), A. D., R. S. (2), R. S. (1), A. S.

Dotychczasowa karalność lub niekaralność sądowa oskarżonych.

Dane z Krajowego Rejestru Karnego

4351-4352, 4268, 4346-4348, 4264

2.1.1.2.

K. D. (1), A. D.

Prowadzenie postępowania przed SO w Poznaniu - IX Gc 428/17 z powództwa pokrzywdzonej firmy (...) (...) z siedzibą w P. przeciwko firmie spedycyjnej i ubezpieczycielowi w związku z utratą dwóch ładunków katody miedzianej (czyny z pkt X i XI części wstępnej zaskarżonego wyroku)

Kopie (ksero) materiałów z akt sprawy Sądu Okręgowego w Poznaniu, sygnatura IXGc 428/17

k. 3610-3662, 3855-3870

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

K. D. (1)

Dysponowanie przez R. O. wiedzą dotyczącą tego, że T. D. fałszywie obciążył K. D. (1), twierdząc, że wspólnie z nim dokonał czterech przestępstw wyłudzenia ładunków, w tym trzech, które w tej sprawie zostały zarzucone K. D. (1) w pkt I,II i III aktu oskarżenia, a czwarty z tych czynów objęty został oskarżeniem w sprawie PO II Ds. 36.2016, połączoną z niniejszą sprawą (VI Ds. 35/13), w części wstępnej wyroku opisany poza numeracją - po czynie z pkt XXII i omyłkowo w wyroku Sądu pierwszej instancji określony jako stanowiący przedmiot oskarżenia w sprawie PO II Ds.32.2016.

Zeznania świadka R. O.

4190 - (...)

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Dane z Krajowego Rejestru Karnego

Dane o karalności oskarżonych - K. D. (1), A. D., R. S. (2) oraz R. S. (1), pochodzące z Krajowego Rejestru Karnego, jako organu ustawowo umocowanego do gromadzenia tego rodzaju informacji, stanowią dowody w pełni obiektywne, przy tym żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności, zatem uznane zostały za pełnowartościowe i całkowicie wiarygodne.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

Zeznania świadka R. O.

Zeznania R. O. mają niewielką wartość dowodową z uwagi na to, że stanowią odzwierciedlenie ocen i odczuć osobistych świadka, dotyczących wypowiedzi T. D., nie wskazują natomiast w sposób jednoznaczny na to, aby T. D. przyznał wobec niego fakt fałszywego obciążenia K. D. (1). Stwierdzenie, że "ktoś" jeszcze miał działać na górze" i zajmować wobec K. D. (1) pozycję zwierzchnią, nie podważa trafności i prawidłowości ustaleń Sądu Okręgowego dotyczących udziału K. D. (1) w czynach objętych zaskarżonym wyrokiem, jako przestępstw dokonanych przez niego wspólnie i w porozumieniu z T. D.. Okoliczności, jakie wynikają z zeznań R. O. wskazują nadto w większym stopniu na kontekst sytuacyjny, mający wpływ na ujawnienie organom ścigania przez T. D. udziału K. D. (1) we wspomnianych wyżej czterech przestępstwach, aniżeli na to, jakiej dokładnie treści informacje przekazał funkcjonariuszom Policji, T. D., a tym bardziej nie dowodzą one, że na temat K. D. (1) przedstawił on organom ścigania okoliczności niezgodne z prawdą. Interpretacja prezentowana przez obrońcę jest w istocie dowolna i nie oddaje istoty faktycznej wymowy wypowiedzi T. D. w trakcie tejże rozmowy. Nie ulega zatem wątpliwości, że zeznania R. O. i treść wspomnianej rozmowy jego z T. D. przytoczona w piśmie obrońcy (adw. P. B. (1)), nie podważyły prawidłowości ustaleń faktycznych dotyczących czynów, które zaskarżonym wyrokiem przypisano K. D. (1), jako popełnione wspólnie i w porozumieniu z T. D..

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Na wstępie zaznaczenia wymaga okoliczność, że zakres sporządzonego pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 11 czerwca 2021 r., II AKa 184/18 wynika z zakresu wniosków złożonych w tym przedmiocie. Wnioski takie złożyli obrońcy oskarżonego K. D. (1) – adw. M. M. (1), adw. J. S., adw. P. B. (1) (ustanowiony na etapie postępowania odwoławczego), obrońca oskarżonego R. S. (2) oraz prokurator – w zakresie rozstrzygnięć zawartych w pkt I.9 dotyczącego K. D. (1), pkt III – dotyczącego K. D. (1) i A. D., pkt D.2 dotyczącego R. S. (1) (w zakresie uchylenia rozstrzygnięć zawartych w wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. dotyczących środków karnych orzeczonych w pkt LXIII i LXIV oraz w zakresie uniewinnienia R. S. (1)).

Zarzuty apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonego K. D. (1)

Zarzuty z pkt I ppkt 1 i 2, pkt III ppkt 2 apelacji obrońcy K. D. (1) - adw. J. S. oraz zarzuty z pkt 1 i 2 apelacji jego drugiego obrońcy - adw. A. B., wykazujące podobieństwo podniesionych w nich zastrzeżeń, podlegają łącznej ocenie ich zasadności.

Zarzuty podniesione w apelacji adw. J. S. :

- w pkt I ppkt 1 - zarzut naruszenia przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, tj. art. 7 i 5 § 2 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia w zakresie czynów wskazanych w pkt I, II i III aktu oskarżenia oraz w treści aktu oskarżenia złożonego do sprawy II Ds 32.2016, wyłącznie na treści zeznań T. D., w zakresie stanu faktycznego polegającego na powieleniu mechanizmu opisanego w akcie oskarżenia, zaś w zakresie oceny dowodów, skupiające się wyłącznie na analizie motywów T. D. w składaniu określonych depozycji procesowych, nie zaś na wzajemnej konfrontacji dowodów mających wykazać fakt popełnienia czynów opisanych w tym fragmencie aktu oskarżenia;

- w pkt I ppkt 2 - zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu, że relacje procesowe współoskarżonego T. D. stanowią miarodajne źródło dowodowe dla ustalenia sprawstwa K. D. (1) w zarzucanych mu przestępstwach, pomimo istnienia okoliczności obiektywnie przemawiających za brakiem wiarygodności tej osoby, a to skazanie karne przez Sąd Rejonowy w Koninie, osobiste zainteresowanie w pomówieniu K. D. (1), wreszcie korzyść jaką jego depozycje miały mu przynieść w zakresie odpowiedzialności karnej;

- w pkt III ppkt 2 - zarzut naruszenia przepisów postępowania - art. 7, 5 § 2, 410 k.p.k. polegającego na przypisaniu oskarżonemu sprawstwa kierowniczego prowadzenia zorganizowanych grup przestępczych - jednej działającej do maja 2012 r., drugiej zaś od grudnia 2012 r., w ramach której oskarżony trudnił się wyłudzaniem towarów, zakwalifikowanym jako popełnianie przestępstw oszustwa w warunkach art. 294, 65 lub 91 k.k., podczas gdy brak jest dowodów sprawstwa oskarżonego, konstrukcja aktu oskarżenia została powielona w treści uzasadnienia wyroku, zaś dowody powołane we fragmentach odnoszących się do poszczególnych części zaskarżonego wyroku mają charakter przypadkowy, całkowicie obiektywny (to jest, niewskazujący na sprawstwo oskarżonego, a nadto, niektórych z tych dowodów nie ma w aktach sprawy;

Zarzuty podniesione w apelacji adw. A. B. :

- w pkt 1 - zarzut naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. poprzez nieuzasadnioną w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, odmowę waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego K. D. (1), z których wynika, że:

a) pozostaje on w konflikcie z oskarżonym T. D., który zapowiedział oskarżonemu, że pomówi go o popełnienie przestępstw,

b) oskarżony K. D. (1) nie kierował zorganizowaną grupą przestępczą mającą na celu wyłudzanie towaru, ani nie dokonywał oszustw na szkodę dysponentów towarów, lecz jedynie w niektórych przypadkach - uczestniczył w sprzedaży towaru pochodzącego z przestępstwa;

- w pkt 2 - zarzut naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. poprzez niewłaściwą ocenę wyjaśnień współoskarżonych obciążających K. D. (1), polegającą na przyjęciu, że mogą one stanowić samodzielną podstawę do ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, podczas gdy dowód z pomówienia wymaga szczególnej oceny oraz poparcia innymi, obiektywnymi środkami dowodowymi - co doprowadziło do niesłusznego przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstw polegających na kierowaniu zorganizowaną grupą przestępczą oraz wyłudzeniu towarów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazane powyżej zarzuty podniesione w apelacjach obrońców oskarżonego K. D. (1), nie zasługiwały na uwzględnienie. Analiza wyjaśnień T. D. w zakresie czterech czynów przypisanych K. D. (1) jako popełnione wspólnie i w porozumieniu z T. D., analogicznie jak w zakresie pozostałych czynów analiza wyjaśnień K. B., R. N., P. M., K. P. (1), A. K., Z. R., J. Ż. i nieżyjącego S. K. oraz częściowo wyjaśnień B. B. (1) - dokonana w ich całościowym oglądzie, uwzględniającym nadto odpowiedni zakres dowodów dokumentarnych wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku - doprowadziła do konkluzji, że Sąd pierwszej instancji dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na dokonanie właściwej weryfikacji zasadności oskarżenia wniesionego zarówno w tej sprawie, jak również w sprawie o sygnaturze akt II PO Ds. 36.2016.

Okoliczność, że w zakresie przestępstw popełnionych we współsprawstwie z T. D., zasadniczym dowodem osobowym pozostawały wyjaśnienia tegoż współsprawcy, w konkretnych uwarunkowaniach tego postępowania, nie stanowiła okoliczności, przesądzającej o niedostatkach dowodowych oraz istnieniu racjonalnie uzasadnionych podstaw do zdyskredytowania twierdzeń T. D.. Jakkolwiek nie ulega wątpliwości, że sytuacja dowodowa dotycząca czynów popełnionych przez K. D. (1) wspólnie i w porozumieniu jedynie z T. D., nie jest całkowicie identyczna z tą, jaka odnosi się do wszystkich pozostałych czynów, których sprawstwo przypisano oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem. Oczywiste jest bowiem, że w tym pierwszym przypadku, wiodącym dowodem są wyjaśnienia T. D., natomiast w pozostałym zakresie, w zależności od konkretnego zdarzenia i podmiotowego zaangażowania w nie różnych osób, dowodową podstawę ustaleń faktycznych tworzą w wyjaśnienia różnych współpodejrzanych, realizujących w poszczególnych czynach swoje ściśle określone role. Niezależnie jednak od tego czy dokonuje się weryfikacji prawidłowości pierwszoinstancyjnej oceny wyjaśnień T. D., czy też wyjaśnień pozostałych wskazanych wyżej współoskarżonych, to finalne wnioski z tego płynące, są w istocie tożsame. W każdej z tych sytuacji zróżnicowany zakresowo zasób dowodów osobowych dostarcza jednak na tyle dużo szczegółowych, konkretnych informacji na temat przebiegu poszczególnych zdarzeń, przygotowań do zrealizowania poszczególnych wyłudzeń, ich przebiegu oraz ról pełnionych w tych przypadkach przez poszczególne osoby, że ani w zakresie czterech czynów z udziałem T. D., ani też w zakresie pozostałych zdarzeń, nie można mieć wątpliwości co do tego, jaki charakter miało w tych wszystkich przypadkach, przestępcze zaangażowanie K. D. (1). Twierdzenia obrońców zmierzające do podważenia prawdziwości obciążających wyjaśnień T. D., oparte czy to na sugerowaniu rzekomej realizacji zemsty, czy to na budowaniu przez T. D. dla siebie, gruntu mającego zapewnić mu wydatne złagodzenie odpowiedzialności karnej, słusznie ocenione zostały jako nieprzekonujące. Sąd Okręgowy obszernie zaprezentował w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przebieg dokonanej oceny i kryteria, które stanowiły jej podstawę. Wskazał na funkcjonujące w orzecznictwie podejście do dowodu z tzw. pomówienia. W tym miejscu warto zauważyć, iż określenie powyższe („pomówienie”) jest dość niefortunnie używane na określenie wyjaśnień zawierających informacje obciążające współsprawcę, albowiem niezależnie od tego, że obciążają one wspólnika - mogą być przecież całkowicie prawdziwe, gdy tymczasem określenie "pomówienie", dotyczy także przestępstwa zniesławienia i z tej racji zdaje się z góry przesądzać ocenę takich wyjaśnień jako niezgodnych z prawdą. Słusznie zwrócił uwagę na tę kwestię Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 07.10.1998 r., II AKa 187/98, KZS 1998/11/37. Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie, dostrzegając wspomniane wyżej podejście wobec problemu oceny dowodu z obciążających wyjaśnień współsprawcy oraz orzeczenia, w których akcentowano potrzebę uwzględniania w toku dokonywania takiej oceny, szeregu dodatkowych elementów, poza kryteriami wynikającymi z art. 7 k.p.k., słusznie zaznaczył, że oceniając w tej sprawie wyjaśnienia oskarżonych przyznających się do winy w pełni lub też częściowo potwierdzających swoje sprawstwo, traktował je analogicznie jak inne dowody. Jednocześnie jednak, ważył takie okoliczności jak np. problem tego rodzaju czy fakt, iż T. D. (a co do innych czynów - także K. B.) liczył na łagodniejszą odpowiedzialność karną w przypadku ujawnienia szczegółów zdarzeń, w tym osób w nich uczestniczących (a więc udział K. D. (1)), stanowi okoliczność, która sama przez się przesądza o niewiarygodności jego twierdzeń (co do innych czynów - twierdzeń K. B.). Dokonując analizy w takim aspekcie, słusznie uznał, że tego rodzaju uproszczone wnioskowanie nie jest uprawnione, bowiem ocena obciążających wyjaśnień T. D. dokonana przez pryzmat zasad logicznego rozumowania oraz wskazań doświadczenia życiowego, prowadzi do konkluzji, że zasługują one na uznanie ich za wiarygodne. Sąd Okręgowy podkreślił nadto okoliczność, że w sprawie rozpoznanej przez Sąd Rejonowy w Koninie (II K 193/09) T. D. i K. D. (1) zostali skazani za wspólne popełnienie przestępstwa o takiej specyfice, jak czyny stanowiące przedmiot niniejszego postępowania (współoskarżony A. P. został uniewinniony). Trafnie zaakcentował, że kontynuowanie przez K. D. (1) w późniejszym czasie, analogicznych zachowań przestępczych - już w innych konfiguracjach podmiotowych - stanowi również okoliczność przemawiającą na rzecz wiarygodności T. D.. Taki zaś sposób oceny jego wyjaśnień świadczy o tym, że Sąd Okręgowy czynił to ze wzmożoną wnikliwością, co wpisuje się w potrzebę respektowania kryteriów określonych w art. 7 k.p.k., ale jednocześnie sygnalizuje szczególną uważność korespondującą z wypracowanymi w orzecznictwie standardami oceny dowodu z wyjaśnień obciążających. Uzupełniając spostrzeżenia Sądu pierwszej instancji warto podkreślić niewątpliwie spontaniczny i szczery charakter wyjaśnień T. D., odzwierciedlony obecnością szczegółów, które nie są typowe dla wypowiedzi zmyślanych, nieprawdziwych. Wskazał on mianowicie, że z K. D. (1) znają się praktycznie od dziecka, gdyż dorastali w jednej miejscowości. Opisał dokładniej okoliczności nawiązania współpracy w ramach wyłudzania ładunków, określając rolę każdego z nich i co znamienne - w przypadku K. D. (1) polegała ona na wykonywaniu czynności analogicznych jak w tych późniejszych zdarzeniach - już bez udziału T. D.. Wskazał detale identyfikujące poszczególne zdarzenia a także praktykowanie dwóch metod wyłudzania towarów, z których pierwsza sprowadzała się do uzyskania zlecenia transportowego na "podstawioną" firmę i użycia do transportu własnego zestawu z podrobionymi dokumentami oraz kierowcy posługującego się sfałszowanymi dokumentami tożsamości. Druga z metod polegała na wyszukaniu w internecie odpowiedniego ładunku i znalezieniu przewoźnika. W takich sytuacjach, zlecającym (legalnemu przewoźnikowi) był K. D. (1), posługujący się nieautentycznymi danymi określonej firmy, który następnie w trakcie realizacji przewozu, informował przewoźnika o zmianie miejsca rozładunku. T. D. nadmienił nadto, że np. w okresie lata w 2008 r. był przestój, który K. D. (1) tłumaczył porą wakacyjną. Wskazał, że zlecenia transportowe załatwiał K. D. (1) przez internet, dokonując tego w wynajętym mieszkaniu w G. Zaznaczył, że był osobiście świadkiem takich działań. Okoliczności dotyczące miejsc załadunku, rozładunku, przechowywania towarów potwierdził w trakcie eksperymentu przeprowadzonego z jego udziałem w dniu 02.10.2013 r. Znaczącym detalem, wynikającym z wyjaśnień T. D. jest także twierdzenie, że gdy podczas któregoś z wyłudzeń sprawdzano dokumenty, to ich komplet był później przeznaczony do zniszczenia, a jeśli w toku realizacji czynności związanych z wyłudzeniem ładunku nie sprawdzano dokumentów - były one wykorzystywane po raz kolejny (w innym zdarzeniu). Oceniając wartość dowodową wyjaśnień wymienionego, nie sposób pominąć także brak chwiejności oraz konsekwencję, jak również fakt, że w zakresie szeregu okoliczności wyjaśnienia T. D. znajdują oparcie w innych dowodach - co zresztą Sąd Okręgowy dostrzegł i co podkreślił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Wbrew krytyce, jaką w swojej apelacji odniósł adw. J. S. do sposobu wyspecyfikowania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodów na potwierdzenie kolejnych zdarzeń, stwierdzić trzeba, że tego typu dowody jak np. wskazywane tamże zeznania pracowników pokrzywdzonych firm, materiały uzyskane w ramach pomocy prawnej z Niemiec, z Litwy, dokumenty takie jak faktury VAT, listy przewozowe, które odzwierciedlają określone szczegóły dotyczące poszczególnych zdarzeń (podmioty uzyskujące zlecenia transportowe, ilość i asortyment ładunków, osoby figurujące w dokumentacji jako odbierające ładunki, przewożące je, dane dotyczące zestawów ciężarowych itp.) - nie mogą być postrzegane jako obojętne dla ustaleń faktycznych dotyczących tychże zdarzeń. Jeśli zaś konkretyzują poszczególne przypadki w określony sposób, a wynikające z tych dowodów detale korespondują z wyjaśnieniami T. D., to fakt, że dowody takie wprost nie wskazują zarazem na sprawstwo K. D. (1), nie oznacza, że pozostają bez znaczenia dla oceny wiarygodności wyjaśnień T. D.. Sąd Okręgowy słusznie podkreślił, że między innymi właśnie T. D. (obok K. B.) przedstawił przebieg poszczególnych zdarzeń w sposób najbardziej pełny, konsekwentny oraz bez umniejszania własnej roli. Ma to istotne znaczenie i przemawia za wiarygodnością wyjaśnień obu tych oskarżonych, co zaś nie byłoby tak oczywiste w sytuacji, gdyby eksponowanie udziału innej osoby w przestępstwie, połączone było z widocznym dążeniem przez nich do przerzucenia odpowiedzialności karnej na osobę obciążaną, a więc w tym przypadku na K. D. (1) z równoczesnym minimalizowaniem swoich ról. Skoro więc T. D. nie „wybielał” siebie, opisywał natomiast swoje zaangażowanie w przestępstwa, składając logiczne, spójne i konsekwentne wyjaśnienia, nie prezentując przy tym treści nieprawdopodobnych, lecz znajdujące oparcie w innych dowodach, to fakt, że równocześnie realizował chęć współpracy z organami ścigania, nie stanowił wystarczającej podstawy do zdyskredytowania wiarygodności jego wyjaśnień (por. wyrok SA w Katowicach z 17.02.2005 r., II AKa 411/04, LEX nr 151786). Przy takich walorach dowodu z tzw. pomówienia, na gruncie stanu faktycznego sprawy, w której wydany został wskazany wyżej wyrok SA w Katowicach, uznano, że nawet odwołane wyjaśnienia obciążające, mogą stanowić dowód winy. Tym bardziej więc, takim dowodem na sprawstwo K. D. (1) w zakresie czterech wiadomych czynów, słusznie uznano wyjaśnienia T. D. - nie tylko odpowiadające analizowanym powyżej standardom, ale nadto nieodwołane - do końca zaś stanowcze i konsekwentne.

Okoliczności, które przedstawił w swoich zeznaniach świadek R. O., przesłuchany na etapie postępowania odwoławczego, nie podważyły w żadnym stopniu twierdzeń T. D. stanowiących podstawę ustaleń faktycznych w zakresie czterech czynów popełnionych przez niego wspólnie i w porozumieniu z K. D. (1). Nawet jeśli jego wypowiedzi brzmiały dokładnie tak, jak przedstawił to w swoich zeznaniach R. O., to przecież nie padły tam stwierdzenia wskazujące wprost na przyznanie faktu fałszywego obciążenia K. D. (1), czy też uprawniające do wnioskowania o możliwości takiego zachowania. Treści wynikające z zeznań świadka, wskazujące na sugestie, iż ujawnienie osoby współsprawcy miałoby skutkować zwolnieniem T. D. z aresztu, nie muszą odbiegać od prawdy. Wola ujawnienia bowiem współsprawcy nawet z takich powodów, nie oznacza automatycznie, że informacje przedstawione w tym zakresie organom ścigania musiały być zmyślone, nieprawdziwe. Zauważyć nadto trzeba, że odzwierciedlone zeznaniami R. O. wypowiedzi T. D., są mało konkretne i nader oględne. Przede wszystkim jednak nasuwa się refleksja, że nawet jeśli faktycznie po stronie organów ścigania istniały oczekiwania ujawnienia innych uczestników przestępstw, to nie ma dostatecznie przekonujących podstaw, aby uznać, że T. D., decydując się na współpracę z tymi organami, przedstawił okoliczności zdarzeń niezgodnie z prawdą i wskazał fałszywie na K. D. (1) jako współsprawcę. Nie sposób nie dostrzegać i tego, że w rozmowie z R. O. dotyczącej tych kwestii, sytuacja T. D. nie była komfortowa, jeśli chodzi o pełnię swobody i szczegółowość informacji. Miał on przecież świadomość faktu, że R. O. był bratem A. D., a więc w sposób oczywisty pozostawał też w bliskiej relacji z K. D. (1). Podjęty temat rozmowy, niekoniecznie sprzyjał pełnej szczerości i otwartości jego wypowiedzi. Zauważyć przy tym należy, że zainteresowanie ze strony R. O. jego postawą w kontaktach z organami ścigania, mogło być postrzegane przez T. D., nie tylko jako powodowane wskazaną wyżej relacją z K. D. (1), ale też faktem, że według jego wiedzy, R. O. miał styczność z niektórymi "przedsięwzięciami" K. D. (1), bowiem pilotował on jeden z ładunków do K. (w 2008 r.).

Dokonanie pełnej oceny wyjaśnień T. D. w kontekście wszystkich dowodów dotyczących, w jakikolwiek sposób, tych czterech zdarzeń z 2008 r., konsekwentnie prowadzi do konieczności rozważenia czy z całego zasobu tychże dowodów, wynika inna wersja ich przebiegu niż prezentowana przez T. D., w tym, czy bardziej prawdopodobna jawi się możliwość, że wskazanych wyżej czynów dokonał on sam lub też działając z inną osobą aniżeli K. D. (1). Głębsze rozważania w tym kierunku warto poprzedzić spostrzeżeniem, że specyfika czynów polegających na przestępnym wyłudzaniu ładunków, łączyła się z koniecznością dokonania tylu różnych działań oraz dysponowania takim "przestępczym zapleczem" (zestawy ciężarowe, fikcyjne firmy, sfałszowane zestawy dokumentów, kierowcy, docelowi odbiorcy itp), że jednoosobowe realizowanie tego rodzaju "przedsięwzięć", można zasadnie uznać za graniczące z niepodobieństwem. Słuszność takiego wniosku, potwierdza zarówno charakterystyka strony faktycznej analizowanych tu czterech zdarzeń, a w jeszcze większym stopniu - pozostałych, które także stanowiły przedmiot postępowania w niniejszej sprawie. O racjonalności takiego wniosku, już tylko pomocniczo, przekonuje nadto lektura sprawozdania z analizy kryminalnej czynności operacyjnych (k.1668-1683, 1501-15060), które skutkowały procesowym potwierdzeniem w toku niniejszego śledztwa poczynionych wcześniej spostrzeżeń, w tym zaangażowania w poszczególne elementy przestępczego procederu co najmniej kilku osób. Celowość poddania analizie wskazanej powyżej alternatywy w jej pozostałym zakresie (ewentualnego współdziałania z innymi osobami niż K. D. (1)) podyktowana jest potrzebą dokonania oceny, czy konsekwentna negacja przez K. D. (1) współdziałania z T. D. w tych czterech przypadkach, jest wersją znajdującą należyte oparcie w sferze ocen logicznych, wskazań doświadczenia życiowego oraz logiki wydarzeń rysującej się na tle określonego zakresu okoliczności faktycznych. K. D. (1) tłumaczył postawę T. D. realizacją zapowiedzianej wcześniej zemsty, istnieniem pomiędzy nimi konfliktu. Zarówno z jego wyjaśnień złożonych w toku śledztwa, jak i okoliczności akcentowanych w apelacji adw. J. S. wynika, że wspomniany konflikt miałby zaistnieć na tle sprawy, w której Sąd Rejonowy w Koninie skazał ich obu (współoskarżonego K. P. (2) - uniewinnił) za wyłudzenie ładunku aluminium (sygn. akt II K 193/09). Według twierdzeń K. D. (1) współoskarżony miał odgrażać się, że "wsadzi go na minę", dlatego, że "donosił on" w czasie, gdy T. D. ukrywał się przed policją. Wersja powyższa nie znajduje należytego potwierdzenia w sferze dowodów. T. D. przyznał natomiast, że K. D. (1) zabiegał o to, aby on (i A. P.) "wzięli wszystko na siebie", ponieważ jemu groziło zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności. Aby zachęcić go do tego, oferował załatwienie "kaucji". Biorąc pod uwagę fakt, że T. D. tych propozycji nie przyjął, a w złożonych wówczas wyjaśnieniach nie tylko potwierdził swoje sprawstwo, ale także wskazał na udział K. D. (1), to efektem takiej sytuacji mogło być ustanie dobrych relacji pomiędzy nimi. K. D. (1) ostatecznie potwierdził również swój udział w tamtym czynie, akcentując jedynie, że jego pomysłodawcą był T. D.. Jakkolwiek w kontekście tego rodzaju okoliczności niczym osobliwym nie wydaje się ustanie dobrych relacji pomiędzy wymienionymi, to zarazem niespecjalnie na tym tle rysują się po stronie T. D. przekonujące powody do zemsty wobec K. D. (1). Jako bardziej racjonalna jawi się sytuacja wręcz przeciwna, taka mianowicie, że to po stronie K. D. (1) zaistniały powody do przejawiania pretensji wobec T. D.. Ostatecznie bowiem, to jego oczekiwania nie spotkały się z przychylną reakcją współoskarżonego, a w efekcie przestał on (K. D. (1)) negować swoje sprawstwo i musiał ponieść odpowiedzialność karną w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy w Koninie. W powstałych na tym tle okolicznościach, zrozumiałe jest stwierdzenie T. D., że on nie czuje się skonfliktowany z K. D. (1), natomiast może domyślać się, że z powodu jego postawy w sprawie II K 193/09 (SR w Koninie), K. D. (1) może pozostawać w przekonaniu, że pomiędzy nimi istnieje konflikt.

Rozważania powyższe prowadzą do wniosku, że ani z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania, ani też wskazań doświadczenia życiowego, eksponowana przez K. D. (1) wersja, iż T. D., wskazując na jego udział w czterech przestępstwach z 2008 r., realizował w ten sposób zapowiedzianą wcześniej zemstę (obciążał go bezzasadnie), nie przedstawia się jako przekonująca. Nie wpisuje się ona również w logikę wydarzeń - wcześniejszych, która wskazuje na to, że K. D. (1), podejmował jednak działania przestępcze - wyłudzenia ładunków, wspólnie i w porozumieniu z T. D., co jednoznacznie potwierdza prawomocne skazanie przez Sąd Rejonowy w Koninie w sprawie II K 139/09.Wreszcie też za słusznością takiej wersji nie przemawia logika zaistniałych później faktów, czego potwierdzeniem są dalsze czyny, dokonane przez K. D. (1), wprawdzie w różnych konfiguracjach osobowych, ale ze swej istoty analogiczne do zaistniałych w 2008 r. - także w zakresie działań wyznaczających w nich rolę K. D. (1).

Całość powyższych wywodów czyni uprawnioną konkluzję, że na gruncie tej sprawy - w zakresie zdarzeń z 2008 r. objętych wniesionymi oskarżeniami, jako logiczna i należycie umocowana dowodowo, jawi się wersja T. D., nie zaś konkurencyjna względem niej, ale nie spełniająca wskazanych powyżej kryteriów, wersja K. D. (1). Tego rodzaju sytuacja oznacza, że chociaż wyjaśnienia obciążające oskarżonego podlegają szczególnie wnikliwej ocenie, co w okolicznościach tej sprawy jest uzasadnione, to finalny wynik tej oceny wskazuje na to, że stanowią one pełnowartościowy dowód, albowiem w kontekście dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń, odzwierciedlają w sposób konsekwentny jedną, spójną wewnętrznie wersję tych zdarzeń i zarazem nie są sprzeczne z dowodami, których dotyczy w tym postępowaniu przymiot wiarygodności (por. Komentarz do art. 7 k.p.k., S. Steinborn, st. pr.: 2016.01.30 - " Pomówienie współoskarżonego może być uznane za pełnowartościowy dowód tylko wtedy, gdy w kontekście określonych ustaleń nie jest sprzeczne z innymi dowodami, a przede wszystkim nie relacjonuje różnych wersji tego samego zdarzenia".). Zauważyć należy, iż prezentowana w apelacji adw. A. B. potrzeba stosowania zasady nieufności, której wyrazem był wyrok SN z 03.03.1994 r., II KRN 8/94 nie stanowi obecnie powszechnie prezentowanego podejścia do kwestii dowodu z obciążających wyjaśnień współoskarżonego. Jakościowo inny stosunek do takiej sytuacji w sferze dowodów, zaprezentował Sąd Najwyższy w trafnie przywołanym przez Sąd Okręgowy wyroku z dnia 12.01.2006 r., II KK 29/05 (OSNKW 2006, nr 4, poz. 41), przy czym w ślad za autorem w.w. Komentarza do K.p.k., warto przytoczyć, poza tezą zacytowaną przez Sąd pierwszej instancji, również inne spostrzeżenie odzwierciedlone w tymże orzeczeniu, takie mianowicie, że skoro w orzecznictwie wypracowano określone standardy oceny dowodu z "pomówienia", to obciążenie innej osoby odpowiedzialnością za przestępstwo nie może być z góry traktowane z nieufnością, uznawane za dowód "niepełnowartościowy" i ograniczane do pojęcia fałszywego oskarżenia.

Również wszelkie dalsze wywody zawarte w apelacjach obrońców, jak taż w piśmie adw. P. B. (1), sugerujące uchybienia Sądu pierwszej instancji w zakresie przypisania K. D. (1) popełnienia czynów dokonanych w 2008 r. wspólnie i w porozumieniu z T. D., jako chybione - nie zasługiwały na uwzględnienie.

Dokonując oceny materiału dowodowego odnoszącego się do pozostałych czynów, przypisanych K. D. (1), Sąd pierwszej instancji uczynił to - analogicznie jak w powyższym zakresie - nie uchybiając w tym względzie kryteriom wyznaczającym granice swobodnej oceny dowodów, mając przy tym na uwadze całość materiału dowodowego ujawnionego w toku procesu. Dostatecznie wyczerpująco i rzeczowo odzwierciedlił przebieg dokonanej oceny w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, jednoznacznie dając wyraz temu, że w szerokim zakresie podstawę poczynionych ustaleń faktycznych stanowiły wyjaśnienia współoskarżonych, którzy albo całkowicie, albo w jakiejś części, przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów. Trafnie zaznaczył, które z wyjaśnień miały najbardziej istotne znaczenie, wskazując na relacje tych oskarżonych, którzy zostali już w części wstępnej tychże rozważań wymienieni. Nie ma racji obrońca K. D. (1) - adw. J. S., twierdząc, że brak jest dowodów sprawstwa oskarżonego, a konstrukcja uzasadnienia jest powieleniem aktu oskarżenia. Zauważyć w związku z tym należy, że istotnie, rola uzasadnienia wyroku jest nader doniosła, jako że spełnia ono funkcję podstawowego środka służącego ocenie prawidłowości orzeczenia, a zatem warunkuje skuteczność kontroli instancyjnej wyroku, pozwalając zorientować się czy ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji zostały oparte na analizie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie. Jednak pełnia takiej kontroli, nie może prawidłowo zrealizować się bez dokonania niezbędnego wglądu w zgromadzony materiał dowodowy, albowiem dopiero w konfrontacji z jego zawartością, staje się realne zweryfikowanie prawidłowości rozstrzygnięcia poddanego kontroli odwoławczej (vide: Komentarz do art. 424 Kodeksu postępowania karnego, tom II, Dom Wydawniczy ABC 1998, R. Stefański, J. Bratoszewski, L.. Gardocki i in., wyrok SN z 10.02.1984 r., IV KR 261/83 - OSN PG 1984, nr 7-8, poz. 85). Całkowicie zasadnie podkreśla się zatem, że o trafności rozstrzygnięcia nie decyduje jego uzasadnienie, lecz materiał dowodowy stanowiący jego podstawę. Celnie oddaje też istotę zagadnienia wskazanie z kolei na to, że formalnie nienaganne uzasadnienie nie zniweluje wad wyroku, jeśli nie znajduje on oparcia w materiale dowodowym sprawy i analogicznie - nawet dotknięte wadliwością - uzasadnienie, nie może samoistnie przesądzać o niezbędności korekty dyspozytywnej części orzeczenia (vide: Krakowskie Zeszyty Sądowe, 2005, z. 1, poz. 37, wyrok SA w Krakowie z 23.11.2004 r., II AKa 235/04 - Krakowskie Zeszyty Sądowe 2004, z. 12, poz. 38). Wracając na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić trzeba przede wszystkim to, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie jest dotknięte wadliwością, ani też mankamentami, które czyniłyby niemożliwym poddanie go kontroli instancyjnej. Pewnego stopnia uogólnione stwierdzenia i oceny są tu uprawnione, albowiem zważyć trzeba, że praktykowany w przypadku każdego zdarzenia modus operandi był niemal identyczny (z uwzględnieniem dwóch różnych metod działania, które wskazano powyżej na podstawie wyjaśnień T. D.), zmieniały się jedynie w określonych sytuacjach osoby współdziałające z K. D. (1), nazwy firm, które wykorzystywano, dane kierowców, oznaczenia identyfikacyjne zestawów ciężarowych, asortyment ładunków, miejsca odbioru, czy punkty docelowe). Nie zmienia to jednak faktu, że wgląd w całość zgromadzonych dowodów w połączeniu z lekturą wyjaśnień oskarżonych opisujących z dużym stopniem dokładności poszczególne zdarzenia, z odzwierciedleniem w tych opisach takich detali, które podkreślają spontaniczność i szczerość ich wypowiedzi (np. dotyczących wyposażenia osób pilotujących i kierowców w sfałszowane dokumenty i tablice rejestracyjne ciągnika oraz naczepy, wymiany tablic przed załadunkiem i po jego dokonaniu, awarii ciągników, sposobów ich eliminowania, zaangażowania w to K. D. (1), w tym finansowania napraw lub zakupu niezbędnych części, wzmianki o noclegach w różnych miejscach, o osobach pilotujących poszczególne ładunki, utrzymywaniu przez nadzorujących ładunki stałego kontaktu z K. D. (1) i realizowanie jego poleceń, także co do sposobu przekazywania ładunków odbiorcom-paserom) - przekonuje o bezbłędności dokonanej oceny dowodów, jak również prawidłowości poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych w zakresie przypisanych oskarżonemu czynów. W tych przypadkach, kiedy to w określonym zakresie wyjaśnienia niektórych oskarżonych zawierały informacje nie w pełni korespondujące z innymi dowodami, w tym wyjaśnieniami innych oskarżonych, co np. dotyczy w części wyjaśnień B. B. (1) oraz R. N. (także niektórych innych osób, np. L. S., K. M. /poprzednio D./, G. O., S. L.), to Sąd pierwszej instancji wskazał w jakiej części i dlaczego w pewnej mierze odmówił wiary ich twierdzeniom i dlaczego w pozostałym zakresie zasługiwały one na uznanie za przekonujące. Stanowisko w tym zakresie zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zasługiwało na w całości na akceptację. Nie ulega wątpliwości, że w powiązaniu z zeznaniami świadków, głównie przedstawicieli i pracowników firm zlecających ładunki, formalnych ich odbiorców, firm przewozowych, spedycyjnych, nadto dokumentami dotyczącymi poszczególnych wyłudzeń, które Sąd Okręgowy wskazał w uzasadnieniu, selekcjonując je ze względu na związek w określonymi zdarzeniami - dowody te tworzą pełny obraz poszczególnych czynów i odzwierciedlają role odgrywane przez poszczególne osoby. Nie istniała bezwzględna potrzeba bezpośredniego przesłuchania na rozprawie świadków związanych z firmami działającymi poza granicami Polski, albowiem okoliczności przez nich eksponowane, wynikają w istotnej mierze ze stosownych dokumentów, a niezależnie od tego, dotyczą okoliczności obiektywnych, które same w sobie nie stanowiły decydującej podstawy ocen odnoszących się do sprawstwa K. D. (1), co powoduje, że sugestie zawarte w piśmie adw. P. B. (1), są chybione. Dopełnieniem obrazu zdarzeń są nadto protokoły przeszukań, oględzin, wykazane w uzasadnieniu dowody rzeczowe (np. fałszywe tablice rejestracyjne, sfałszowane dokumenty, ciągnik siodłowy), dane teleinformatyczne, czy opinie specjalistyczne, jak też wyniki eksperymentów procesowych przeprowadzonych z udziałem A. K., K. P. (1) czy G. O., jak też J. Ż.. W przypadku ładunku felg aluminiowych wyłudzonego od firmy (...)sp. z o.o. (czyn z pkt VIII części wstępnej wyroku), poddano badaniom pisma zestaw dokumentów, w które wyposażony został K. B.. Wykazały one, że widniejące na oryginale CMR (międzynarodowego listu przewozowego), na oryginale wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia i na oryginale polisy ubezpieczeniowej podpisy (...) naniesione były przez K. B.. Również zabezpieczony z tego zdarzenia zapis monitoringu potwierdza działania tego oskarżonego, a wszystkie wskazane wyżej dowody, niezależnie od logiczności, zgodności twierdzeń K. B. z wyjaśnieniami innych współoskarżonych oraz świadków, przekonują o wiarygodności wyjaśnień K. B.. Ponownie podkreślić należy, że dowody z zeznań świadków oraz licznych dokumentów, jak też odpowiednie dowody rzeczowe, wskazane w poszczególnych fragmentach uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wbrew krytyce obrońcy - adw. J. S. - nie mają charakteru przypadkowego i nawet jeśli rzeczywiście - samoistnie nie wskazują wprost na określone działania sprawcze K. D. (1), to zarazem nie pozostają oderwane od faktów, które powiązane ze sobą tworzą kompletny obraz poszczególnych zdarzeń.

Odnosząc się do faktu negowania przez obrońców istnienia podstaw dowodowych uprawniających przypisanie K. D. (1) sprawstwa zarzuconych mu przestępstw, nie można nadto nie uwzględniać okoliczności, że Sąd Okręgowy zasadnie w tym zakresie wskazał również na całościową wymowę wyjaśnień K. D. (1). Pomijając początkowe negowanie popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, dostrzegł zmianę, która w tym względzie dokonała się jeszcze na etapie śledztwa. Wprawdzie oskarżony do końca zaprzeczał popełnieniu czynów wspólnie i w porozumieniu z T. D., to jednak w pozostałym zakresie, przyznał się wówczas do stawianych mu zarzutów, zaznaczając jedynie, że ciężarówki „załatwiał” B. B. (1), natomiast on organizował podrobione dowody rejestracyjne i tablice rejestracyjne, zaś na jego polecenie R. N. „załatwiał” podrobione dowody osobiste i prawa jazdy (w tym również dla niego samego), oświadczając zarazem, że pozostałe czynności były takie jak wskazano w zarzutach. K. D. (1) stwierdził również wówczas, że to on wydawał innym osobom polecenia, a nie one jemu. Na rozprawie sądowej nie podtrzymał wprawdzie powyższych wyjaśnień w pełnym zakresie, zakwestionował bowiem kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą oraz stwierdził, że w części jego działania miały charakter paserstwa, ale zarazem oświadczył, że częściowo podtrzymuje wcześniejsze wyjaśnienia, odmówił jednak odpowiedzi na pytanie jakiego zakresu tych wyjaśnień dotyczy powyższe oświadczenie. Podkreślenia wymaga w tym miejscu okoliczność, że nie ma żadnych rozsądnych powodów (i takich też nie wskazał oskarżony), aby przyjąć, że K. D. (1) nie mówił prawdy wtedy, gdy potwierdzał swoje sprawstwo w zakresie zarzucanych mu czynów, negując jedynie udział w czynach popełnionych wspólnie z T. D..

Gdy zważy się na wnioski jakie płyną z oceny wszystkich pozostałych dowodów, wskazanych przez Sąd Okręgowy, jako podstawa ustaleń faktycznych, to niewątpliwe jest, że dowody te, pomijając nawet całkowicie wyjaśnienia K. D. (1), w dostatecznym stopniu przekonują o jego sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie przypisanych mu przestępstw. Jeśli jednak uwzględni się nadto także wyjaśnienia oskarżonego, to ich zawartość zrelatywizowana do pozostałych dowodów, tym bardziej nie pozostawia wątpliwości co do tego, które z jego wyjaśnień są najbliższe rzeczywistości i tym samym, które w największym stopniu zasługiwały na przypisanie im waloru przekonujących. Bez wątpienia są to ostatnie wyjaśnienia złożone na etapie śledztwa. W takiej ich postaci, korespondują bowiem (z wyłączeniem zakresu dot. czynów z udziałem T. D.) z dowodami uznanymi słusznie przez Sąd pierwszej instancji za wiarygodne) i jako takie, stanowią znamienne dopełnienie zasobu dowodów, który stanowił podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych.

Bardziej szczegółowe rozważania dotyczące pierwszoinstancyjnej oceny dowodów nie są konieczne, jako że w takiej postaci jak zaprezentowana w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, jawi się ona dostatecznie wyczerpująca i należycie odzwierciedla proces analizy oraz trafność wysnutych na jej podstawie wniosków. Sąd Apelacyjny podziela argumentację przedstawioną na kartach 81-97 uzasadnienia Sądu Okręgowego, mając zarazem na uwadze takie elementy, które wymagały modyfikacji odzwierciedlonej wyrokiem wydanym w postępowaniu odwoławczym (o czym będzie mowa poniżej). Jednocześnie należy zaznaczyć, że w sytuacji, gdy ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd pierwszej instancji nie jest nacechowana brakami i uchybieniami, lecz poprzez to, że respektuje zasady logicznego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc należycie realizuje zasadę swobodnej oceny dowodów, to kwestionujące ją zarzuty apelacji, nie wymagają bardzo szczegółowych rozważań sądu odwoławczego (por. postanowienie SN z 28.01.2021 r., I KK 209/20, LEX nr 3181932).

Zastrzeżenia eksponowane w piśmie adw. P. B. (1) w takim zakresie, w jakim dostrzeżona została ich słuszność, zostały uwzględnione i skutkowały uzupełnieniem postępowania dowodowego, natomiast w pozostałej części (dotyczącej rzecz jasna K. D. (1)) - okazały się bezzasadne. Kwestia rejestrowania się przez K. D. (1) na (...) Giełdzie Transportowej wynika z wyjaśnień współoskarżonych, w tym K. B., który podkreślał, że musiał zajmować się tym, właśnie K. D. (1), bowiem w dokumentach dotyczących załadunku podany był już taki numer telefonu, który potem był przypisany do telefonu, który otrzymywał od K. D. (1) i B. B. (1), przy czym podkreślał, że B. B. (1) zupełnie nie orientował się w obsłudze komputerów. W tym zakresie istotna okoliczność wynika także z wyjaśnień T. D. i chociaż dotyczy wcześniejszego okresu, tj. 2008 r., to jest o tyle znacząca, że wymieniony był osobiście świadkiem tego rodzaju działań K. D. (1), które wykonywane były w mieszkaniu wynajętym na terenie G. Zauważyć należy, że wszelkie na tym tle formułowane uwagi obrońcy (że w tym zakresie nie można opierać się wyłącznie na dowodach osobowych, że jest możliwe ustalenie adresu IP, z którego następowało logowanie, że opinia dotycząca sprzętu elektronicznego zabezpieczonego m.in. od K. D. (1) przeczy zasadności przypisania oskarżonemu sprawstwa), nie podważyły trafności związanych z tym ocen i wniosków Sądu Okręgowego. Zarówno wskazana wyżej informacja dotycząca okoliczności, w jakich K. D. (1) logował się na internetowej platformie transportowej, jak i dalsze związane z tym szczegóły, wynikające z wyjaśnień K. B., wskazują na to, że K. D. (1) wykazywał na tym polu daleko idącą ostrożność i wbrew temu, czego pierwotnie się spodziewano - nie podejmował tego rodzaju czynności z wykorzystaniem sprzętu komputerowego stanowiącego wyposażenie domowe czy też biurowe – jego, bądź jego żony A. D.. Jedynie obrońca adw. P. B. (1) prezentował nadal wiarę w celowość działań dowodowych w tym kierunku. Tymczasem ze wspomnianych wyżej wyjaśnień K. B. wynika, że laptopy były kupowane "na konkretną robotę", a następnie po pobraniu wyłudzonego ładunku były wyrzucane, niszczone, czego był naocznym świadkiem. Dwukrotnie w jego obecności po odebraniu ładunków B. B. (1) zabierał laptopy z samochodu K. D. (1) w celu ich zniszczenia. Widział jak w jednej z takich sytuacji laptop wraz z "jakąś skrzynką" były wyrzucane w G. z mostu do W.. Podobny przypadek dotyczył wyrzucenia sprzętu do O. w rejonie K.. Taki stan rzeczy, tłumaczy nieskuteczność badań kryminalistycznych zarządzonych w toku śledztwa (vide: opinia biegłego na k. 4739-4748), a jednocześnie przekonuje o bezcelowości podejmowania dalszych działań, jakie we wskazanym wyżej kierunku postulował tenże obrońca. Z kolei kwestia sugerowanej obecności K. D. (1) na terenie Hiszpanii w czasie zdarzenia opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku, nie jest na tyle spójnie i konsekwentnie prezentowana, w tym przez samego oskarżonego, aby w zestawieniu z twierdzeniami B. B. (1) i K. B., mogła skutecznie podważyć trafność ustaleń Sądu pierwszej instancji w zakresie tego czynu. Obaj wskazani wyżej oskarżeni zgodnie wyjaśnili bowiem, że K. D. (1) kontrolował realizację tego czynu i utrzymywał stałą łączność z B. B. (1). Z wyjaśnień K. B. wynika nadto, że K. D. (1) osobiście przekazywał mu wtedy kartę SIM do telefonu, aby wymienił poprzednią. Pozostałe uwagi krytyczne są również pozbawione uzasadnionych podstaw, nie wyłączając twierdzenia, jakoby ustalenie sprawstwa K. D. (1) oparte było jedynie na wyjaśnieniach K. B. - i T. D. - którzy dzięki obciążającym go wyjaśnieniom, wiele zyskali. Dodać w tym względzie należy jedynie to, że instytucję przewidzianą w art. 60 § 3 k.k. wprowadzono do Kodeksu karnego z myślą m.in. o rozbijaniu przestępczej solidarności, zatem oskarżeni bez wątpienia zyskali możliwość poniesienia łagodniejszej odpowiedzialności karnej, jednak, co dostatecznie wyczerpująco przedstawiono powyżej, z tej jedynie racji, złożone przez nich wyjaśnienia nie mogą być z gruntu oceniane jako kłamliwe, przy czym ich ocena oparta na ustawowo określonych kryteriach, uwzględniająca nadto standardy wypracowane przez praktykę orzeczniczą, słusznie doprowadziła do wniosków odmiennych od lansowanych przez obrońców oskarżonego. Zaznaczyć nadto trzeba, że również wyjaśnienia pozostałych, wskazanych wyżej oskarżonych, stanowią podstawę przypisania K. D. (1) sprawstwa i winy. Nie sposób z tego zakresu dowodów wyłączyć także wyjaśnień samego oskarżonego - tych złożonych w schyłkowym okresie śledztwa, które jako przejaw pozytywnej, chociaż nie w pełni stanowczej, zmiany postawy K. D. (1), nie pozostały bez wpływu na złagodzenie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności - niebagatelne, bo z wymiaru 8 do wysokości 6 lat pozbawienia wolności.

Kwestia kierowania zorganizowaną grupą przestępczą - w różnych okresach i w różnych wydaniach składu osobowego, nie pozostawia w świetle wymowy dowodów uznanych przez Sąd pierwszej instancji za wiarygodne, jakichkolwiek wątpliwości, zaś podnoszone w tym zakresie zastrzeżenia apelujących, nie mogły być ocenione inaczej, jak tylko jako nietrafne. Wiodąca, kierownicza rola K. D. (1) w ramach tych struktur została prawidłowo ustalona przez Sąd Okręgowy i również odnoszące się do tej kwestii rozważania, zasługiwały na aprobatę (k. 96-99 oraz k. 100-101 uzasadnienia). Aktywność decyzyjna K. D. (1) wynika w sposób nader oczywisty z wyjaśnień wszystkich wskazanych wyżej współoskarżonych. Pomijając fakt, że kontrolował realizację poszczególnych czynów niezależnie od osób bezpośrednio mu podległych (np. B. B. (1), R. N., K. M. /poprz.: D./), że wydawał w trakcie tego dyspozycje dotyczące ładunków, które były dla pozostałych osób wiążące, przekazywał pieniądze na dokonanie rozliczeń wobec poszczególnych osób, to był nadto przez nich samych nie bez powodu określany jako Prezes, (...). Zamienna jest jego wypowiedź do K. B. na początku ich współpracy, kiedy to zadeklarował, że jeśli kiedykolwiek "powinęłaby się mu noga" i zostałby zatrzymany w związku z udziałem w podejmowanych działaniach przestępczych, to zawsze może na niego liczyć, że zapewni mu adwokata, a jego konkubinie pieniądze na życie. W zamian za to oczekiwał, że K. B. nie wyda jego oraz pozostałych wspólników. Jest to typowe zachowanie kierownika zorganizowanej grupy przestępczej. Nie można też pomijać w tym względzie stwierdzenia K. D. (1) zawartego w jego końcowych wyjaśnieniach ze śledztwa, kiedy to sam podkreślił, że to on wydawał polecenia innym osobom, co zaś w sposób niewątpliwy, w całokształcie przedstawionych w tym zakresie spostrzeżeń i ocen, potwierdza jedynie zasadność przypisania oskarżonemu kierowania zorganizowaną grupą przestępczą w okresach podanych w opisach czynów, z uwzględnieniem korekty dokonanej w zakresie czynu przypisanego mu w pkt VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku (pkt 4 wyroku SA).

W zakresie czynu z art. 258 § 3 k.k., przypisanego K. D. (1) w pkt VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku (pkt XII aktu oskarżenia), zaistniała konieczność dokonania zmiany dotyczącej okresu jego trwania. Zauważyć w związku z tym należy, że ostatnie spośród przestępstw przypisanych oskarżonemu jako popełnione w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, to dwa czyny zaistniałe w dniu 13 stycznia 2014 r. (pkt XX i XXI aktu oskarżenia). Ani on sam, ani nikt inny z kręgu należącego do kierowanej przez niego przestępczej struktury, nie popełnił po tej dacie jakiegokolwiek przestępstwa, a w każdym razie nie wskazuje na to zasób materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie. Dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, nie wskazują również na to, aby K. D. (1), w tym późniejszym okresie, w szczególności obejmującym czas pomiędzy 14 stycznia 2014 r. a grudniem 2014 r., podejmował jakąkolwiek aktywność stanowiącą przejaw kierowania zorganizowaną grupą przestępczą. Dlatego też zachowania stanowiące istotę przestępstwa z art. 258 § 3 k.k., we wskazanym wyżej przedziale czasu nie znalazło dowodowego odzwierciedlenia, co czyniło zasadnym ograniczenie czasu trwania tego przestępstwa do dnia 14 stycznia 2014 r. Dodatkowo zauważyć należy, że K. D. (1) został w dniu 1 lipca 2014 r. zatrzymany (k. 1560) i od tego czasu w związku z zastosowaniem tymczasowego aresztowania był nieprzerwanie pozbawiony wolności do dnia 11 września 2015 r., kiedy to nastąpiło uchylenie stosowanego wobec niego środka zapobiegawczego. Tak więc również i ta okoliczność, czyniła zasadnym dokonanie powyższej zmiany okresu trwania przestępstwa z art. 258 § 3 k.k.

Nie budziły żadnych zastrzeżeń także rozważania odzwierciedlające ocenę prawną zachowań oskarżonych, w tym również K. D. (1), wyczerpujących znamiona przestępstw przypisanych mu w pkt I-II, IV-V, VII-X. Ze swej istoty, zachowania te, nie należały do szczególnie skomplikowanych i kontrowersyjnych - także z punktu widzenia prawnej ich oceny, dlatego też akceptacji argumentacji przedstawionej w tym zakresie przez Sąd Okręgowy, nie musi towarzyszyć powielanie ocen zaprezentowanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Do szerszych w tej materii wywodów, nie skłania również specyfika zarzutów podniesionych w apelacjach obrońców oskarżonego.

Wniosek

Wnioski apelacji obrońcy oskarżonego K. D. (1) - adw. J. S. o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I i II poprzez uniewinnienie oskarżonego popełnienia czynów objętych tą częścią zaskarżonego orzeczenia,

ewentualnie:

- uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania (w zakresie czynów przypisanych w pkt I i II wyroku),

ewentualnie:

- zmianę zaskarżonego orzeczenia (w zakresie czynów przypisanych w pkt I i II zaskarżonego wyroku) poprzez przyjęcie, że stanowią one występki stypizowane w art. 291 k.k. i wobec tego - znaczne obniżenie orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej;

Wniosek apelacji obrońcy - adw. A. B. o:

- zmianę zaskarżonego wyroku co do oskarżonego K. D. (1) poprzez uniewinnienie do od popełnienia zarzuconych mu czynów oraz uchylenie rozstrzygnięć dotyczących obowiązku naprawienia szkody, przepadku, zaliczenia zatrzymania i tymczasowego aresztowania oraz kosztów procesu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja przedstawiona w pkt 3.1 dla wykazania niezasadności zarzutów apelacji i zastrzeżeń obrońców oskarżonego K. D. (1) wskazuje w sposób oczywisty na brak uzasadnionych podstaw do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynów przypisanych mu w pkt I i II zaskarżonego wyroku, co zarazem oznacza brak przesłanek do zmiany zaskarżonego wyroku w takim zakresie i uniewinnienia K. D. (1) od wskazanych wyżej czynów. Nie ujawniły się również jakiekolwiek podstawy, aby w zakresie tychże czynów zachodziła potrzeba uzupełnienia postępowania dowodowego, a zwłaszcza przeprowadzenia od nowa, w całości, przewodu sądowego, co powoduje, że wydanie wyroku kasatoryjnego nie było uzasadnione. Nie przedstawiono też w apelacjach jakichkolwiek okoliczności, w świetle których zasadne byłoby dokonanie innej oceny prawnej czynów popełnionych przez oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z T. D., a więc uzasadnionych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie czynów przypisanych oskarżonemu jako występków z art. 291 k.k. i w ślad za tym orzeczenie łagodniejszych kar jednostkowych oraz kary łącznej.

3.2.

Zarzut z pkt I ppkt 1 apelacji obrońcy oskarżonego - adw. J. S. w odniesieniu do całości rozstrzygnięcia - naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, tj. art. 425 § 2 k.p.k. poprzez pominięcie zarówno w sentencji wyroku, jak i w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia zarzutu opisanego w pkt VI aktu oskarżenia, a co przekłada się na brak podstaw do orzeczenia środków karnych wymienionych w punktach LVI, LVIII i LXI, jak również przekłada się na wartość całości orzeczenia, albowiem Sąd w punkcie XI wyroku orzekał karę łączną, biorąc za podstawę wszystkie orzeczone w punktach I-X kary, a nadto orzekał w odniesieniu do oskarżonych B. i B., łącząc zarzucone im czyny w ciągi przestępstw, np. w odniesieniu do B. połączył jego czyny opisane w punktach LXI -LXIII aktu oskarżenia, przyjmując, że stanowią jeden ciąg przestępstw

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pominięcia w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcia co do czynu zarzuconego K. D. (1) w pkt VI części wstępnej wyroku (także pkt VI aktu oskarżenia), jest co do istoty zasadny, bowiem w świetle treści aktu oskarżenia wniesionego w sprawie VI Ds 35/13, nie ulega wątpliwości, że o ten czyn, jako występek z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. zostali w tej sprawie oskarżeni nie tylko B. B. (1) i K. B., ale również K. D. (1). Obrońca trafnie podniósł nadto, że brak rozstrzygnięcia co do istoty oskarżenia (w tym zakresie), a więc co do sprawstwa i winy oskarżonego, czyni wadliwym orzeczenie wobec K. D. (1) obowiązku naprawienia szkody (kwoty 319.000 zł na rzecz firmy (...) w C.) solidarnie z B. B. (1) i K. B.. Nieprzekonujące jest natomiast twierdzenie, że taka wadliwość wyroku w zakresie odnoszącym się do K. D. (1), powoduje równocześnie analogiczną sytuację co do dwóch pozostałych oskarżonych i że wymagałoby to interwencji sądu odwoławczego w zakresie dotyczącym również B. B. (1) i K. B.. Sytuacja powstała w niniejszej sprawie na tle owego pominięcia, nie stanowi również naruszenia przepisu art. 425 § 2 k.p.k., jak to wyraził obrońca we wskazanym wyżej zarzucie apelacji. Powyższy przepis dotyczy bowiem jedynie pewnych braków o obrębie orzeczenia, które mają stanowić konsekwencję rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, a zatem przewidzianych ustawą karną następstw stwierdzenia sprawstwa i winy. Komentatorzy podkreślają, że wykładnia systemowa tego przepisu prowadzi do wniosku, iż użyte w nim sformułowanie "określonego rozstrzygnięcia" oznacza możliwość zaskarżenia orzeczenia "w części" dotyczącej tego braku, co w dalszej kolejności prowadzi do konkluzji, że przedmiotem zaskarżenia może być tylko ten właśnie brak jednostkowego rozstrzygnięcia o konsekwencjach prawnych przypisanego czynu. Jednoznacznie stwierdza się, że przepis art. 425 § 2 zd. 2 k.p.k. nie obejmuje swoim zakresem braku rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, jak np. w sprawach złożonych przedmiotowo, kiedy to sąd nie rozstrzygnął w wyroku co do któregoś z zarzucanych czynów . Podkreśla się zarazem, że tego rodzaju "brak" podlega usunięciu przez ponowne rozpoznanie sprawy w zakresie nierozstrzygniętego czynu. Wskazuje się przy tym, że uzupełnienie od dnia 15.04.2016 r. przepisu art. 425 § 2 k.p.k. o zdanie 2 oraz pełniące rolę doprecyzowania użycie w nim zwrotu "określonego rozstrzygnięcia", oznacza, że chodzi o jednostkowe rozstrzygnięcie, gdyby bowiem chodziło o rozstrzygnięcie dotyczące przedmiotu procesu, to wystarczyłoby posłużenie się określeniem "rozstrzygnięcie" bez wskazanego wyżej dookreślenia (v ide: Komentarz aktualizowany do art. 425 Kodeksu postępowania karnego, Dariusz Świecki, st. pr.: 2021.01.31, Komentarz do art. 425 Kodeksu postępowania karnego, Jarosław Matras, st. pr.: 2020.07.15).

Przedstawiony powyżej stan rzeczy oznacza zatem, że skoro dotychczas, pomimo oskarżenia K. D. (1) o czyn opisany w pkt VI aktu oskarżenia, nie została zaskarżonym wyrokiem rozstrzygnięta kwestia jego sprawstwa i winy w zakresie tego przestępstwa, to sąd meriti winien w tym zakresie sprawę rozpoznać. Brak w powyższym zakresie orzeczenia o przedmiocie procesu, przesądził o bezpodstawności orzeczenia wobec K. D. (1) obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k. (pkt LVIII wyroku), w związku z czym konieczne stało się uchylenie wobec niego tego rozstrzygnięcia. Natomiast, jak już powyżej wskazano, skoro wskazane wyżej uchybienie nie nastąpiło odnośnie B. B. (1) i K. B., to nie wystąpiły przeszkody, aby w dotyczącym ich zakresie, stosowne rozstrzygnięcia pozostały w mocy. Późniejsze rozpoznanie sprawy w pominiętym zakresie co do K. D. (1), nie będzie stanowiło przeszkody do ewentualnego orzeczenia związanego z tymże czynem obowiązku naprawienia szkody. W takiej zaś sytuacji, podlegać on będzie wykonaniu przez K. D. (1) solidarnie z dwoma pozostałymi sprawcami, skazanymi za powyższy czyn wyrokiem zaskarżonym w niniejszej sprawie.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyższy wniosek, postulujący wydanie w pełnym zakresie wyroku kasatoryjnego, nie był zasadny i tym samym, w takim kształcie nie zasługiwał na uwzględnienie. Potrzeba rozpoznania sprawy odnośnie jednego, pominiętego czynu, nie powodowała ani konieczności, ani zasadności uchylenia w całości wyroku odnośnie K. D. (1). Natomiast niewątpliwe jest, że w zakresie, w jakim zaskarżony wyrok zawierał cząstkowe rozstrzygnięcia dotyczące K. D. (1), pozostające w związku z czynem, co do którego sąd nie rozstrzygnął kwestii sprawstwa i winy tego oskarżonego - zasadne było uchylenie rozstrzygnięcia, co zaś odnosiło się do orzeczonego w pkt LVIII, także wobec K. D. (1), obowiązku naprawienia szkody. Natomiast zważywszy na fakt, że co do B. B. (1) (pkt LXI a.o.) i K. B. (pkt LVI a.o.) sąd rozstrzygnął w zakresie powyższego czynu ich sprawstwo i winę - odpowiednio w pkt XXXI i XXVI części dyspozytywnej wyroku, a w pkt LVIII orzekł solidarnie obowiązek naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k., to wydanie co do tych oskarżonych wyroku kasatoryjnego nie znajdowało uzasadnienia.

3.3.

Zarzut z pkt III ppkt 1 apelacji obrońcy - adw. J. S. - naruszenie przepisów prawa materialnego, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

- art. 11 § 1 k.k. poprzez wydanie w punkcie V wyroku, orzeczenia łączącego zarzuty opisane w punktach VII-XI aktu oskarżenia bez uwzględnienia faktu, że zarzut opisany w punkcie X i XI aktu oskarżenia powielają się (mają identyczne brzmienie co do mechanizmu działania, daty czynu-czasokresu, podmiotu pokrzywdzonego, wysokości szkody, podziału ról) - dotyczą zatem tego samego przestępstwa, i bez uwzględnienia tej okoliczności, połączenie tych czynów w jeden ciąg przestępstw;

- art. 291 k.k. poprzez jego niezastosowanie i uproszczone przyjęcie, że K. D. (1) działał w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej (dwóch niezależnych grup), w ramach której popełniano oszustwa, względnie oszustwa dotyczące mienia w znacznych rozmiarach (art. 294 k.k.), podczas gdy prawidłową kwalifikacją czynów zarzucanych K. D. (1) winno być przyjęcie, że dopuścił się on przestępstw związanych ze sprzedażą towarów pochodzących z przestępstwa - paserstwo umyślne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia prawa materialnego, w realiach dotyczących sytuacji oskarżonego K. D. (1), jest chybiony. Należy przede wszystkim zauważyć, że tego rodzaju uchybienie, może wyrażać się błędnym zakwalifikowaniem na podstawie przepisu prawa materialnego zachowania, które od strony faktycznej nie jest kwestionowane albo zastosowaniem określonego przepisu prawa, mimo że ustawa tego nie dopuszcza lub niezastosowaniem określonego przepisu prawa, mimo że ustawa nakazuje jego zastosowanie. Jeśli zaś mamy do czynienia z sytuacją, w której ustawa przewiduje stosowanie określonego przepisu prawa materialnego jedynie w kategoriach fakultatywnych, a więc stwarza możliwość jego zastosowania, ale do tego nie obliguje, to poprzez zastosowanie lub niezastosowanie tego przepisu, nie dochodzi do obrazy prawa materialnego ( por. post. SN z 29.01.2020 r., IV KK 19/20, LEX nr 2783253, post. SN z 16.10.2020 r., I KK 29/19, Prok. i Pr. - wkł. 2021/2/22).

Podnosząc zarzut naruszenia przepisu art. 11 § 1 k.k. apelujący, w gruncie rzeczy nie kwestionuje ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej instancji w zakresie czynów opisanych w pkt X i XI aktu oskarżenia, co zdawałoby się czynić uprawnionym formułowanie zarzutu naruszenia prawa materialnego. Rzecz jednak w tym, że autor apelacji pozostaje w błędnym przeświadczeniu o identyczności wszystkich elementów odzwierciedlających zachowania opisane w obu wskazanych wyżej punktach (X i XI). Wprawdzie niektóre szczegóły, jak dotyczące wagi ładunków oraz ich wartości, zostały już w akcie oskarżenia wskazane jako identyczne, co zaś jest wynikiem braku zachowania w tym względzie należytej precyzji. Niewątpliwie tworzyło to błędne wyobrażenie o identyczności określonych elementów obu zdarzeń, będącej de facto wyłącznie wynikiem niedostatecznie dokładnego ich wyrażenia, ale jednocześnie nie uprawniało do formułowania tezy, w sposób niejako automatyczny, że w obu tych przypadkach chodzi o jeden i ten sam czyn. Nawet jednak, pomimo niedochowania w tym zakresie niezbędnej dokładności i w ślad za aktem oskarżenia, powielenia tego mankamentu przez Sąd Okręgowy, zauważyć trzeba, że zarówno opisy tych obu czynów, jak też ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji odzwierciedlone na kartach 24-27 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie czynią uprawnionym twierdzenia, iż nastąpiła pomyłka, polegająca na zdublowaniu oskarżenia oraz do dwukrotnego skazania oskarżonego za to samo zachowanie, które miałoby stanowić w rzeczywistości jeden czyn. Zarówno w opisach czynów, jak i w ustaleniach faktycznych sądu wskazano, że w obu tych przypadkach, po przejęciu zleceń od firmy spedycyjnej (...) z/s w N. S., transport ładunków realizowały różne firmy przewozowe, tj. PPHU (...) (...) K. D. (2) oraz (...), P. T., (...)-(...) J.. Sąd Okręgowy dokonał ustalenia, że wskazana wyżej firma spedycyjna ((...) z/s w N. S.) wystawiła na giełdzie transportowej dwa odrębne zlecenia, które przyjął K. D. (1) (jako P.H.U. (...)). Jednoznacznie stwierdził też, że w imieniu pierwszej ze wskazanych wyżej firm przewozowych, ładunek z portu w R. odebrał kierowca Z. Z., natomiast druga z firm ( (...), P. T.) przekazała przyjęte zlecenie firmie (...) Sp. z o.o. w K., w związku z czym, to kierowca tej firmy (...) odebrał w R. drugi ładunek katody miedzianej. Obaj dowieźli ładunki do W. (1) (nieświadomi działania na rzecz sprawców wyłudzenia ładunków), gdzie nastąpił ich wyładunek i dalszy przewóz przez inne osoby (pod kontrolą K. D. (1) i innych członków grupy przestępczej) do nieustalonego nabywcy. Sąd Okręgowy wyraźnie też w swoich ustaleniach wskazał, że K. D. (1) każdemu z kierowców legalnych firm transportowych, wydał odrębne dyspozycje dotyczące przewozu ładunków z R. oraz ich rozładunku w miejscowości W. (1). Ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji wskazują nie tylko na to, że realizowane były dwa odrębne transporty katody miedzianej, ale również na okoliczność, że przyjęcie każdego ze zleceń łączyło się z odrębnymi zamiarami, odrębnymi aktami woli i procesami intelektualnymi. Zawartość materiału dokumentarnego dotyczącego obu ładunków, dodatkowo utwierdza w przekonaniu o niezasadności zarzutu naruszenia przepisu art. 11 § 1 k.k. W aktach sprawy zawarte są zarówno dwa odrębne zlecenia na przewóz katody miedzianej dla firmy (...), jak też zlecenia przyjęte od tej firmy przez P.H.U. (...) (de facto – K. D. (1)) - zlecenie nr (...) (k. 4175, t. XXI) oraz zlecenie nr (...) (k. 4176-4177, 4178, t. XXI). Dokładna waga każdego z ładunków wynika natomiast z dokumentów potwierdzających ich odbiór przez kierowców ("D. note"), które wskazują na to, że R. G. odebrał ładunek katody miedzianej o wadze 24.648 kg (k. 4179, t. XXI) - wartości 700.249,68 zł, a Z. Z. – ładunek o wadze 24.672 kg (k. 4181, t. XXI) - wartości 700.931,52 zł. Również w dokumencie "Reklamacja zlecenia transportu" oraz w raporcie ubezpieczyciela jest mowa o dwóch transportach oraz zróżnicowaniu wagowym ładunków (k. 4189-4190, 4200), których łączna wartość wynosiła 1.401,000 zł.

W świetle powyższego, nie ulga wątpliwości, że podniesiony przez obrońcę zarzut obrazy prawa materialnego - art. 11 § 1 k.k. nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd odwoławczy, z związku z jego podniesieniem, dokonał ustaleń co do wagi i wartości każdego z ładunków, zgodnych z tym, co wynika z dokumentacji zawartej w aktach sprawy, eliminując źródło możliwych wątpliwości co do tożsamości obu czynów (pkt A ppkt 3 wyroku SA).

W zakresie drugiej części zarzutu wskazującego na obrazę prawa materialnego - art. 291 k.k. apelujący kwestionuje zasadność przyjętej przez Sąd Okręgowy kwalifikacji prawnej czynów dokonanych w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, jako zachowań stanowiących występki oszustwa (w części przypadków co do mienia znacznej wartości), wskazując na potrzebę i zasadność uznania tych działań za przestępstwa paserstwa. Taki sposób wyrażenia zastrzeżeń co do prawidłowości zaskarżonego wyroku, zdaje się sugerować, że obrońca akceptuje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji w zakresie powyższych zdarzeń. Jeśli zaś akceptuje ustalenia faktyczne, to znaczy że nie kwestionuje oceny materiału dowodowego poprzedzającej poczynienie tychże ustaleń. Zwięzłość argumentacji odnoszącej się do tej części zarzutu apelacji, nie pozwala na szerszą analizę stanowiska obrońcy. W uzasadnieniu apelacji zawarte jest wskazanie na łączność powyższego zarzutu z zarzutem naruszenia prawa procesowego (art. 7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 410 k.p.k.), co w sposób oczywisty czyni te zarzuty nieskutecznymi, są to bowiem zarzuty wykluczające się wzajemnie. Zgodnie jednak z tym, co wynika z ogólnych uwag zamieszczonych na wstępie tego fragmentu rozważań, podniesiona przez obrońcę krytyka, oznacza raczej brak akceptacji ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy. Zważywszy na wspomnianą lapidarność stanowiska obrońcy, stwierdzić zatem należy, że ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji - zarówno w zakresie czynów z art. 258 § 3 k.k. dotyczących K. D. (1), jak też wszystkich pozostałych (k. 101-104 uzasadnienia SO), zasługiwały na aprobatę, co wskazano powyżej - w pkt 3.1 niniejszego uzasadnienia. Podkreślić jedynie należy, że w świetle dokonanych ustaleń K. D. (1) podejmował czynności poprzedzające w poszczególnych przypadkach rozporządzenie przez pokrzywdzonych mieniem, tj. ładunkami mającymi stanowić przedmiot transportu i zadysponowania nimi na rzecz nabywców organizowanych przez K. D. (1), który wskazywał docelowe miejsca transportu tychże ładunków. Oskarżony uzyskiwał zlecenia transportowe poprzez wprowadzanie w błąd osób działających w imieniu podmiotów zlecających przewozy ładunków, posługiwał się nieprawdziwymi danymi firm transportowych, wytwarzając po stronie zlecających mylne przekonanie, że ładunki zostaną przetransportowane do odbiorców, dostosowywał następnie do stworzonego już fałszywego obrazu rzekomego wykonawcy usług transportowych, fikcyjne dane kierowców odbierających ładunki, fikcyjne cechy identyfikacyjne zestawów ciężarowych, co zapewniało bezproblemowe przejmowanie ładunków. Nie ulega wątpliwości, że dyspozycje i działania podmiotów zlecających przewozy, miały w takim układzie okoliczności, oczywiste cechy niekorzystnego rozporządzenia mieniem (ładunkami). Istota zachowań oskarżonego nie ulegała zmianie z punktu widzenia ich oceny prawnej, również w takich przypadkach, gdy ładunki przejmowane były nie bezpośrednio od nadawcy lecz od firmy spedycyjnej oraz gdy pewien etap transportu realizowany był przez legalnie działające firmy transportowe. W żadnym z przypadków nie miała miejsca tego rodzaju sytuacja, aby wyłudzenie ładunku nastąpiło bez udziału K. D. (1) i aby jego rola ograniczyła się jedynie do przewozu, przechowania, nabycia czy pomocy w zbyciu określonego towaru, przy towarzyszącej temu świadomości, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego przez inne osoby. Takie natomiast okoliczności, jak elementy przedstawione powyżej, tworzące znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., wskazał również w swoim rozumowaniu Sąd Okręgowy, co prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż dokonana przezeń subsumpcja ustalonych zachowań oskarżonego pod przepisy prawa karnego materialnego nie jest błędna i w zakresie wszystkich czynów przypisanych K. D. (1), zasługiwała na aprobatę. W przedstawionym stanie rzeczy, również tę część zarzutu obrazy prawa materialnego, którą obrońca zidentyfikował jako niezasadne niezastosowanie art. 291 § 1 k.k., należało uznać za chybioną.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynów stypizowanych w art. 291 k.k. i wobec przyjęcia tego - znaczne obniżenie orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę kwalifikacji prawnej czynów przypisanych K. D. (1) i przyjęcie, że dopuścił się on w poszczególnych przypadkach przestępstw paserstwa umyślnego, nie zasługiwał na uwzględnienie. Związane z tym oczekiwania apelującego, są całkowicie oderwane od poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, które w sposób jednoznaczny wskazują na to, że swoimi działaniami oskarżony dopuszczał się czynów wyczerpujących znamiona przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. Szczegółowa argumentacja w tym zakresie zawarta jest w pkt 3.3. uzasadnienia. Uznanie za niezasadny wniosku o zmianę kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu, powodowało również bezpodstawność wniosku o obniżenie z tego tytułu kar jednostkowych za przypisane czyny, jak też obniżenie z tego tytułu kary łącznej. Dokonane w tym zakresie przez sąd odwoławczy zmiany, są spowodowane innymi okolicznościami.

3.4.

Zarzut z pkt IV ppkt 1 apelacji adw. J. S. - zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych środków karnych wobec oskarżonego poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w stosunku do tych podmiotów, które złożyły wniosek solidarnie z innymi osobami i tak:

- na rzecz T. B. (2) (poprawnie winno być: B. - uwaga SA) (...) (poprawnie: (...) - uwaga SA) - pomimo nierozstrzygnięcia o winie w tym zakresie,

- na rzecz (...) Sp. z o.o.,

- na rzecz (...) SA,

- na rzecz (...) s.r.o. P.,

- na rzecz (...) (...)

z jednoczesnym orzeczeniem na podstawie art. 45 § 1 k.k. przepadku równowartości korzyści majątkowych uzyskanych z popełnienia przestępstwa oraz z jednoczesnym orzeczeniem przepadku korzyści uzyskanych popełnienia przestępstw poprzez orzeczenie przepadku nieruchomości (4 nieruchomości położone w J.) oraz dwóch pojazdów osobowych, co doprowadziło do rażącej niewspółmierności orzeczonych środków karnych wobec zdublowania tych środków i rezultacie zbyt surowej represji karnej będącej odpowiedzią na osądzone czyny;

Zarzut z pkt IV ppkt 3 apelacji adw. J. S. - zarzut obrazy prawa materialnego, a to art. 45 § 2 k.k. w zakresie orzeczenia o przepadku korzyści majątkowej pochodzącej z przestępstwa (punkt LXIV wyroku), wskazujący, iż z jego literalnego brzmienia wynika, że dla jego zastosowania konieczne jest spełnienie dwóch znamion: przeniesienie przez sprawcę na osobę fizyczną, prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej, faktycznie lub pod jakimkolwiek tytułem prawnym, mienia stanowiącego korzyść uzyskaną z popełnienia przestępstwa, podczas gdy ewentualne przeniesienie może dotyczyć wyłącznie pieniędzy (zakup rzeczy za przeniesione pieniądze stanowi już ich substrat) oraz kształtuje wyjątek: chyba, że zainteresowana osoba lub jednostka przedstawi dowód zgodnego z prawem jej posiadania, podczas gdy w tym kierunku nie było prowadzone przez Sąd I instancji żadne postępowanie dowodowe;

Zarzut z pkt 3 apelacji adw. A. B. - zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o przepadku przedmiotów wymienionych w punkcie LXIV ppkt 1-6 sentencji wyroku polegający na przyjęciu, że rzeczywistymi właścicielami nieruchomości oraz pojazdów mechanicznych, są oskarżeni A. D. i K. D. (1), podczas gdy brak jest dowodów na potwierdzenie takiego założenia, a oskarżeni wskazali w swoich wyjaśnieniach, kto i na jakiej podstawie prawnej jest właścicielem tych przedmiotów, które to naruszenie doprowadziło do niesłusznego zastosowania przepisu art. 45 § 1-3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty powyższe okazały się o tyle zasadne, że zachodziła konieczność korekty zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonego przepadku równowartości korzyści uzyskanych z przestępstw, w pewnym zakresie także obowiązku naprawienia szkody dotyczącego K. D. (1), jakkolwiek nastąpiło to z powodów innych, aniżeli eksponowane w apelacjach obrońców.

Ocena zasadności orzeczonego wobec K. D. (1) (oraz A. D.) przepadku równowartości korzyści uzyskanych z przestępstw, wymaga dokonania na wstępie pewnych spostrzeżeń natury ogólnej. Uregulowanie zawarte w art. 45 k.k. służy realizacji niewątpliwie istotnych funkcji prawa karnego, do których należy także pozbawienie sprawcy owoców przestępstwa, przy czym obojętne jest czy chodzi o sytuację, w której sprawca dysponuje korzyścią pochodzącą bezpośrednio z przestępstwa, czy też korzysta z pożytków uzyskanych w wyniku określonego zadysponowania korzyścią osiągniętą z przestępstwa. Prawidłowe orzekanie służące realizacji ratio legis uregulowania zawartego w art. 45 k.k. uwarunkowane jest jednak zachowaniem odpowiedniego stopnia uważności w obrębie tej problematyki już na etapie prowadzonego śledztwa. Oznacza to przede wszystkim potrzebę skoncentrowania czynności dowodowych również na poczynieniu ustaleń jakie faktycznie korzyści osiągnął sprawca z działalności przestępczej. Uregulowania kodeksowe (ani karne, ani cywilne) nie definiują pojęcia korzyści majątkowej, przy czym w orzecznictwie rozumie się pod tym pojęciem zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów, wyrażalne w pieniądzu (vide: uchwała SN z 30.01.1980 r., VII KZP 41/78, OSNKW 1980, nr 3, poz. 24). W przypadku jednak każdego rodzaju przestępstwa chodzi o korzyść realnie osiągniętą przez sprawcę, co nie zawsze pokrywa się w wysokością wyrządzonej szkody czy też wartością mienia, którym sprawca przejściowo dysponował, bowiem korzyść "osiągnięta" to zindywidualizowana korzyść, której beneficjentem jest konkretny sprawca (por. wyrok SN z 21.11.2012 r., III KK 32/12, Biul. PK 2013, nr 1, s. 17-19). Analogicznie, jak np. w przypadku przestępstw narkotykowych, korzyść osiągnięta z przestępstwa nie może być utożsamiana z wartością rynkową wszelkich ilości substancji narkotycznych, wobec których sprawca podejmował jakiekolwiek działania, w tym nie zawsze generujące bezpośrednio dla niego określony przychód, tak też i w przypadku przestępstw przeciwko mieniu, chodzi również o faktycznie osiągniętą korzyść. Jeśli zatem w konkretnym przypadku sprawca nie posiada przedmiotu uzyskanego bezpośrednio z przestępstwa (np. mienia skradzionego, zrabowanego czy wyłudzonego), lecz w określony sposób nim zadysponował i dopiero wskutek tego uzyskał określone przysporzenie (przedmioty lub środki pieniężne) - to osiągnięta z przestępstwa korzyść majątkowa nie może być utożsamiana z wartością wyrządzonej szkody, albowiem wymiar osiągniętej korzyści odpowiada wówczas wysokości wskazanego wyżej przysporzenia. Aby zatem perspektywicznie można było sprawcę pozbawić korzyści osiągniętych z przestępstw popełnionych w taki sposób, trzeba dysponować dowodami pozwalającymi ustalić rzeczywistą wysokość korzyści jaką sprawca taką drogą osiągnął. Kolejną istotną kwestią jest świadomość tego, że przestępcze wejście w posiadanie cudzego mienia nie powoduje po stronie sprawcy, nabycia prawa własności względem tego mienia, albowiem w dalszym ciągu prawo to przysługuje pokrzywdzonemu. Jeśli zatem sprawca jest w posiadaniu takiego mienia, to podlega ono zwrotowi pokrzywdzonemu, a jeśli rozporządził nim, to pokrzywdzonemu przysługuje względem sprawcy roszczenie w wysokości odpowiadającej wartości utraconego mienia. Dlatego też akcentuje się, zarówno w orzecznictwie, jak też literaturze przedmiotu, że jeśli wartość korzyści podlegającej zwrotowi uprawnionym podmiotom wyczerpuje w całości wartość korzyści osiągniętej przez sprawcę z czynu zabronionego, należy odstąpić od orzekania jej przepadku w całości. Jeśli natomiast korzyść uzyskana przez sprawcę jest większa niż podlegająca zwrotowi, orzeka się przepadek jedynie tej nadwyżki, odstępując od orzeczenia przepadku w zakresie wartości korzyści podlegającej zwrotowi (vide: K omentarz do art. 45 Kodeksu karnego, st. pr.: 2012.05.15, wyrok SA w Białymstoku z 19.07.2018 r., II AKa 100/18, LEX nr 2583974). Analogiczne do powyższego stanowisko, wyraził wcześniej Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14.05.2008 r., WK 11/08, Prok. i Pr. - wkł. 2008, nr 12, poz. 3, podkreślając dodatkowo, że cyt.: Przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa, ani przepadek równowartości tych przedmiotów, ani też przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa albo jej równowartości nie może być orzeczony, jeżeli przedmioty (bądź korzyść) pochodzą (bądź została osiągnięta) z przestępstwa (z popełnienia przestępstwa) przeciwko mieniu. W sytuacji bowiem, w której wysokość korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przewyższa wysokość szkody (co nie tylko teoretycznie jest możliwe (...), przepadku korzyści zgodnie z brzmieniem art. 45 § 1 zd. 2 k.k. - nie orzeka się w części podlegającej zwrotowi. Obligatoryjne natomiast pozostaje orzeczenie przepadku pozostałej części tej korzyści lub jej równowartości. Zakaz orzekania przepadku obowiązuje niezależnie od tego, czy przedmiot pochodzący bezpośrednio z przestępstwa, czy też osiągnięta z popełnienia przestępstwa korzyść majątkowa, zostały zwrócone pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi. Zważywszy na stylizację omawianych przepisów, a w szczególności tryb, w jakim użyto wyrazu "podlega", nie budzi wątpliwości, że dla zastosowania wyjątku od zasady orzekania przepadku przedmiotu bądź korzyści nie jest wymagane ustalenie, iż przedmiot ten bądź korzyść uległy już zwrotowi.

Wracając na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, iż w przeprowadzonym postępowaniu nie ustalono wysokości korzyści jakie osiągnął z dokonanych przestępstw K. D. (1). Jedynie w materiałach operacyjnych pojawiła się wzmianka o tym, że oskarżony zbywał wyłudzone ładunki za około 40 % ich rzeczywistej wartości, co nie znalazło jednak żadnego ukonkretnienia i rozwinięcia procesowego. Tak niejasna i ogólnikowa informacja nie mogła zatem stanowić dopuszczalnej podstawy ustaleń w zakresie poziomu korzyści osiągniętej przez oskarżonego z popełnienia przestępstw. W nawiązaniu do przedstawionych na wstępie poglądów stwierdzić trzeba, że z uwagi na charakter niemal wszystkich przestępstw przypisanych K. D. (1) - z wyjątkiem dwóch czynów z art. 258 § 2 k.k. i jednego z art. 263 § 2 k.k. - aktualizuje się tu bez wątpienia potrzeba uwzględnienia prymatu interesów pokrzywdzonych podmiotów. Realny ich wyraz i wymiar stanowią w konkretnych przypadkach wartości szkód wyrządzonych przestępstwami, odpowiadające wartościom utraconych ładunków. W ogólnym wymiarze przypisanych oskarżonemu działań przestępczych, wartość wyrządzonych ich dokonaniem szkód oscyluje w granicach 6.500.000 zł. Z całą stanowczością podkreślić trzeba, że w przybliżeniu taka właśnie kwota, odzwierciedla łączną wysokość roszczeń pokrzywdzonych wobec K. D. (1)

K. D. (1) (oraz współsprawców) - dochodzonych aktualnie czy też potencjalnie możliwych do realizowania przez pokrzywdzonych oraz inne podmioty uprawnione, natomiast nie ma dowodowo umocowanych podstaw, aby przyjąć, że kwota powyższa stanowi zarazem wysokość korzyści majątkowej osiągniętej z przypisanych przestępstw. Ponownie zaznaczyć trzeba, że wysokości tejże korzyści nie ustalono w niniejszej sprawie, przy czym w aktualnym stanie postępowania, tym bardziej nie ma rozsądnych przesłanek, aby jako realną postrzegać możliwość ustalenia związanych z tym faktów (m.in. dlatego chociażby, że nabywca wielu wyłudzonych ładunków, tj. T. P. - nie żyje).

W postąpieniu Sądu Okręgowego wyrażonym orzeczeniem zawartym w pkt LXIV najwyraźniej dało znać o sobie utożsamienie osiągniętej z popełnienia przestępstw korzyści z wartością wyrządzonych tymi przestępstwami szkód. Zresztą, nawet niespecjalnie pozostawała w polu zainteresowania tegoż sądu kwestia relatywizowania wartości mienia, co do którego orzeczono przepadek równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa wobec wartości wyrządzonych szkód. Sąd nie eksponował również wartości nieruchomości, co do których orzeczono przepadek na podstawie art. 45 § 1-3 k.k., analogicznie jak i wartości pojazdów wskazanych w ppkt 5 i 6 tego rozstrzygnięcia. Zauważyć należy, iż takie rozstrzygnięcie jest w istocie zadziałaniem wbrew interesom pokrzywdzonych. Ogólna wysokość kwoty stanowiącej sumę należności zasądzonych tytułem obowiązków naprawienia szkody wynosi 2.665.284,17 zł. Jak to podkreślił w przywołanym powyżej orzeczeniu Sąd Najwyższy (z 14.05.2008 r., WK 11/08) - zakaz orzekania przepadku obowiązuje niezalenie od tego, czy (...) osiągnięta z przestępstwa korzyść majątkowa została zwrócona pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi. Dlatego też, uwzględniając powyższe oraz mając na względzie brak podstaw dowodowych do ustalenia rzeczywistej wysokości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstw, nie mówiąc o barku jakichkolwiek uchwytnych przesłanek do przyjęcia, że K. D. (1) oraz A. D. osiągnęli z przypisanych im przestępstw korzyść majątkową wyższą od wartości wyrządzonych pokrzywdzonym szkód, Sąd Apelacyjny uchylił w całości rozstrzygnięcie zawarte w pkt LXIV zaskarżonego wyroku, dotyczące zarówno K. D. (1) jak i A. D.. Na marginesie warto zauważyć, że Sąd Okręgowy orzekł wskazany wyżej przepadek nieruchomości w J. (...), także wobec A. D., pomimo tego, że nieruchomość ta została nabyta w dniu 11.07.2011 r., a więc przed popełnieniem przez nią któregokolwiek z przestępstw przypisanych jej w niniejszej sprawie (popełniła je w okresie od marca 2012 r. do 27.09.2013 r.), co w tym zakresie dodatkowo wskazuje na bezzasadność powyższego rozstrzygnięcia odnośnie oskarżonej.

Jeśli chodzi o przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa opisanego w pkt XV aktu oskarżenia, przypisanego K. D. (1) w pkt VII zaskarżonego wyroku, to pomimo faktu, że ładunek katody miedzianej wartości 1.410.000 zł, po przewiezieniu go z Ł. do R., został zabezpieczony przez Policję i zwrócony pokrzywdzonej firmie – to również i w zakresie tego czynu nie wystąpiły uzasadnione

podstawy do uznania za zasadne rozstrzygnięcia zawartego w pkt LXIII zaskarżonego wyroku o orzeczeniu przepadku równowartości korzyści majątkowej w kwocie 1.410.000 zł osiągniętej przez K. D. (1) z popełnienia tego przestępstwa. Po pierwsze – jak już powyżej wskazano, nie można utożsamiać wartości korzyści osiągniętej z popełnienia tego czynu z wartością ładunku stanowiącego przedmiot tego przestępstwa. Po drugie - żaden dowód nie wskazuje na to, że oskarżony sprzedał katodę miedzianą T. P. za 1.410.000 zł. Po trzecie - nie zostało w ogóle ustalone za jaką kwotę T. P. nabył ten ładunek i nie jest to możliwe do uzupełnienia, ponieważ wskazany nabywca zmarł. Skoro nie można poczynić żadnych miarodajnych ustaleń dotyczących wysokości korzyści osiągniętej z tego czynu, to nie ma uzasadnionych przesłanek do orzeczenia przepadku jej równowartości. Jakakolwiek dowolność w tym względzie, w tym również w takiej postaci jak odzwierciedlona w pkt LXIII zaskarżonego wyroku, jest nie do zaakceptowania i dlatego rozstrzygnięcie powyższe, jako pozbawione podstawy dowodowej, należało również uchylić (pkt A ppkt 9 wyroku SA).

Dostrzeżenia wymaga przy tym również i taka okoliczność, że jeśli przestępstwa, z popełnienia których wynika orzeczenie przepadku równowartości osiągniętej korzyści majątkowej, zostały popełnione w układzie wieloosobowym, to przepadek ten orzeka się wobec współsprawców w częściach, w jakich według ustaleń faktycznych partycypowali oni we wspólnie osiągniętej korzyści, a przy braku możliwości poczynienia w tej mierze dokładnych ustaleń - w częściach równych (por. post. SN z 30.11.2011 r., I KZP 16/11, OSNKW 2011, nr 12, poz. 107).

Wniosek

Wniosek apelacji adw. A. B. - o uchylenie rozstrzygnięć o przepadku.

Wniosek w apelacji adw. J. S. - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek apelacji adw. J. S. nie był zasadny, zważywszy na to, że wadliwości stwierdzone w zakresie rozstrzygnięć o przepadku równowartości korzyści osiągniętej z popełnienia przestępstw, determinowały konieczność ich uchylenia, bez potrzeby uchylania wyroku i przekazywania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Z innych przyczyn, aniżeli podniesione przez adw. A. B., ale co do zasady trafny, okazał wniosek postulujący uchylenie orzeczeń o przepadku, co Sąd odwoławczy uczynił, mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej - w pkt 3.4.

3.5.

Zarzut z pkt V apelacji adw. J. S. - zarzut rażącej niewspółmierności kar i zastosowanych środków karnych, bez uwzględnienia okoliczności przemawiających za zastosowaniem względem niego okoliczności łagodzących, potraktowanie jako okoliczności obostrzających znamion wynikających już z zarzucanych mu przestępstw (art. 294, art. 65 k.k.), wydanie wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karach wewnętrznie sprzecznego, tak również w zakresie wysokości stawki dziennej grzywny ustalonej na poziomie 1500 zł w oparciu o deklaracje świadka W. J., a nadto poprzez podwojenie przez dwukrotne orzeczenie środka karnego przepadku oraz obowiązku zwrotu korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa;

Zarzut z pkt 4 apelacji adw. A. B. - zarzut alternatywny - na wypadek nieuwzględnienia zarzutów skierowanych przeciwko rozstrzygnięciu o sprawstwie i winie oskarżonego - rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności, a także ustalenie rażąco wygórowanej stawki dziennej grzywny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty dotyczące rażącej surowości kar jednostkowych oraz łącznych - zarówno pozbawienia wolności, jak i grzywny orzeczonych wobec K. D. (1) zasługiwały w pewnej mierze na uwzględnienie. Sąd Okręgowy rozważył sytuację oskarżonego przez pryzmat okoliczności mających znaczenie dla wymiaru kar, nie tracąc z pola widzenia uregulowania z art. 53 k.k., jednak pomimo tego, zasadne i celowe okazało się dokonanie w zakresie tychże rozstrzygnięć pewnych modyfikacji na korzyść K. D. (1). W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt VI wyroku z uwagi na skrócenie o blisko 6 miesięcy okresu przestępczego działania, polegającego na kierowaniu zorganizowaną grupą przestępczą, zasadne stało się obniżenie kary pozbawienia wolności z 2 lat do 1 roku i 6 miesięcy.

Sąd odwoławczy, nie dostrzegając w zakresie pozostałych jednostkowych kar pozbawienia wolności podstaw do uznania którejkolwiek z nich za rażącą surową, uznał jednak, że kara łączna pozbawienia wolności w wymiarze 8 lat jest nadmiernie dolegliwa. Nie dyskwalifikując argumentacji, którą przedstawił w tym względzie Sąd Okręgowy, zauważyć należy, że chociaż przyznanie się do większości czynów w końcowej fazie śledztwa, nie miało szczególnie istotnego znaczenia dla ustaleń faktycznych w sprawie, jako że zakres przedstawionych przez oskarżonego okoliczności był dość ograniczony, tym niemniej, nawet taka postawa nie może być traktowana jako całkowicie obojętna, nawet przy uwzględnieniu braku stanowczości przejawionego w tym względzie na rozprawie sądowej. Sąd pierwszej instancji poczytał owo przyznanie się jako okoliczność korzystną dla oskarżonego, ale w rozstrzygnięciach o karach nie znalazło to dostatecznego odzwierciedlenia. Tymczasem zauważyć trzeba, że element jakim jest procesowy stosunek oskarżonego do zarzucanych mu czynów, pozwala z większą precyzją określić niezbędny stopień intensywności odziaływań karnych, jakie w konkretnym przypadku są niezbędne dla osiągnięcia celów kary. Mając to na uwadze, Sąd Apelacyjny ważył nadto stopień wykorzystania w konkretnym przypadku sankcji karnej. Elementy powyższe doprowadziły do przekonania, że kara łączna 8 lat pozbawienia wolności - bardzo bliska górnej granicy ustawowego zagrożenia, jest zbyt surowa. Zaznaczyć trzeba, że w takim kształcie stanowiłaby postać odpowiedzialności, powyżej której margines dalszego możliwego miarkowania w kierunku surowości, stałby się minimalny. To zaś oznaczałoby, że działania przestępcze oskarżonego, osiągnęły w aspekcie elementów podmiotowych i przedmiotowych niemal maksymalny wyobrażalny stopień intensywności elementów negatywnych, obciążających, nie wyłączając ciężkości przestępczych skutków. W ocenie Sądu Apelacyjnego, kara łączna 6 lat pozbawienia wolności, jest wystarczająco surowa, uwzględnia w odpowiednim stopniu wspomniane wyżej przyznanie się oskarżonego, a jednocześnie pozwoli osiągnąć wobec niego cele wychowawczo-zapobiegawcze, nie pozostając bez należytego wpływu na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd odwoławczy stwierdził nadto potrzebę złagodzenia kar grzywny - jednostkowych oraz kary łącznej, przy czym uznał, że wysokość jednej stawki dziennej określona na kwotę 1500 zł jest zdecydowanie zbyt surowa. W okolicznościach tej sprawy, należy mieć na uwadze cały zakres majątkowych obciążeń K. D. (1), a wiec orzeczone względem niego obowiązki naprawienia szkody, które w sumie wynoszą ponad 2,5 mln zł. Kompensacyjne działania na rzecz pokrzywdzonych winny zaś mieć w takich przypadkach zdecydowane pierwszeństwo przed funkcją represyjną, łączącą się z karą grzywny. W rezultacie, Sąd apelacyjny ustalił co do każdej z grzywien, wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 200 zł, ponadto obniżył odpowiednio kary jednostkowe grzywny - jak w pkt A ppkt 5 i 6 i wymierzył karę łączną grzywny w wysokości 500 stawek dziennych po 200 zł jedna stawka. W takim wymiarze, kara łączna grzywny zrealizuje również stosowne zamierzenia co do oskarżonego. Zastosowanie zasady absorpcji, nie było tu możliwe (ani co kary grzywny, ani kary pozbawienia wolności, przede wszystkim z uwagi na zbyt ograniczony zakres okoliczności w wydźwięku pozytywnym.

Wniosek

Wniosek adw. J. S. - o znaczne obniżenie kar jednostkowych oraz kary łącznej.

Wniosek adw. A. B. - o zmniejszenie wymiaru kar jednostkowych pozbawienia wolności (przy zastosowaniu zasady absorpcji), a także obniżenie stawki dziennej grzywny,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obu obrońców częściowo zasługiwały na uwzględnienie, w związku z czym sąd odwoławczy obniżył wobec K. D. (1) karę pozbawienia wolności za czyn przypisany w pkt VI wyroku oraz po części kary grzywny - jak w pkt A ppkt 4, 5, 6 oraz kary łączne pozbawienia wolności i grzywny - jak w pkt A ppkt 7 wyroku, a ponadto wobec każdej kary grzywny ustalił wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 200 zł, uznając, że kwota stawki wynosząca 1500 zł jest zbyt wysoka. Dokładniejsze powody dokonanych zmian wskazano w pkt 3.5 uzasadnienia.

3.6.

Zastrzeżenia podniesione w uzupełniającym apelacje piśmie obrońcy - adw. M. M. (2), sugerujące, że czyny z pkt XX i XXI aktu oskarżenia, przypisane K. D. (1) w pkt VII i IX zaskarżonego wyroku, stanowią de facto jedno przestępstwo.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zastrzeżenia powyższe nie są zasadne. Analogicznie, jak w przypadku czynów z pkt X i XI, tak również i w zakresie czynów opisanych w pkt XX i XXI aktu oskarżenia, chodzi o dwa odrębne zdarzenia. Niezależnie od tożsamej wagi i wartości obu ładunków, jak również daty ich odbioru w H., co do każdego z tych przypadków musiały wystąpić dwa odrębne zamiary i decyzje o realizacji powziętych zamierzeń. Każdy z tych czynów wymagał oddzielnego zorganizowania i podjęcia szeregu odrębnych czynności. W przypadku pierwszego z nich, zlecenie transportowe było wystawione na na firmę (...), a drugiego - na rzecz firmy (...). Pierwszy ładunek został przewieziony z H. do G. przez P. B. (2) i K. P. (1), drugi natomiast, za sprawą podania się przez K. D. (1) za przedstawiciela odbiorcy i przekazania nieprawdziwej informacji o zmianie miejsca przeznaczenia ładunku, tj. konieczności dowiezienia go do K. n/O., został tam przetransportowany, następnie przeładowany, po czym z K. n/O. do G. (1) przewieźli go na polecenie oskarżonego ponownie - P. B. (2) i K. P. (1). Zarówno dowody dokumentarne, jak też osobowe, w tym wyjaśnienia K. P. (1), nie wyłączając informacji przedstawionych w toku eksperymentu procesowego z jego udziałem - bezsprzecznie wskazują na dwa odrębne zdarzenia, dwa odrębne przestępstwa, w obrębie których podobieństwo w zakresie kilku elementów, nie oznacza ich tożsamości.

Wniosek

Wniosek o przyjęcie, że czyny z pkt XX i XXI aktu oskarżenia stanowią jedno przestępstwo

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Identyczność wagi i wartości ładunków, taka sama data ich odbioru z H., nie są wystarczającą podstawą do uznania, że chodzi o jedno zdarzenie. Szereg istotnych różnic w zakresie detali charakteryzujących ich przebieg, przekonuje o zasadności uznania przez Sąd Okręgowy, że mamy do czynienia z dwoma podobnymi, ale niewątpliwie odrębnymi czynami.

3.7.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego R. S. (2):

Zarzut z pkt I apelacji - w zakresie czynu LXII:

1. zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie niewłaściwej, ogólnikowej, niewnikliwej analizy dowodów oraz sprzecznej z zasadami postępowania karnego oceny zebranych w sprawie dowodów stanowiących podstawę uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wynikających z wyjaśnień R. N. i A. K., takich to, że kierowcy nie wiedzieli, gdzie jadą i nie były znane ich dane personalne, które to dowody zostały uznane za wiarygodne, a zatem powinny stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych;

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, polegającego na uznaniu, że oskarżony R. S. (2) świadomie w okresie od stycznia do lutego 2013 r. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy okoliczność ta nie wynika z dowodów zgromadzonych i przeprowadzonych w niniejszej sprawie;

Zarzut z pkt II apelacji - w zakresie czynów LXII i LXIV wyroku:

zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie niewłaściwej, ogólnikowej, niewnikliwej, sprzecznej z zasadami postępowania karnego analizy dowodów stanowiących podstawę uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów m.in poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy z wyjaśnień oskarżonych R. N. i A. K., z których wynika, że kierowcy nie wiedzieli gdzie jadą i nie były znane ich dane personalne, co doprowadziło do ustalenia, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynów z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., podczas gdy z zebranego materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony działał z zamiarem popełnienia przestępstw, świadomie brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej i uczynił sobie z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji obrońcy R. S. (2) dotyczące przypisanych mu czynów nie są zasadne. Sąd Okręgowy dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób nie uchybiający zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Dotyczy to również dowodów, które odnoszą się do przestępczego zaangażowania wskazanego wyżej oskarżonego. Wyjaśnienia R. N. nie są wprawdzie całkowicie spójne wewnętrznie, jednak te ich elementy, które są dotknięte pewnego rodzaju niedomaganiami, nie odnoszą się do R. S. (2), lecz w głównej mierze K. D. (1). Sąd pierwszej instancji mankamenty takie dostrzegł i całość twierdzeń R. N. odpowiednio ocenił. Właśnie z całościowego wglądu w wyjaśnienia R. N. i A. K. wynika, że kierowcy angażowani do przewożenia wyłudzonych ładunków byli zorientowani w czym uczestniczą i akceptowali to, a jeśli nawet zdarzały się osoby, które miały jakieś zastrzeżenia, to i tak nie rezygnowali z takiego sposobu zarobkowania, bo uzyskiwali za wykonane czynności odpowiednio wysokie dochody. Wbrew temu, co podniesiono w zarzutach apelacji, ustalenia faktyczne dotyczące czynów przypisanych oskarżonemu nie są dotknięte błędami, odzwierciedlając rzeczywisty przebieg tych zdarzeń i - co istotne - rolę, jaką odegrał w nich oskarżony.

R. S. (2) zaangażowany został do grupy jako kierowca, przez swojego znajomego A. K.. Dysponował on dobrym rozeznaniem i wiedzą o specyfice funkcjonowania grupy przestępczej, w tym istocie działań przestępczych realizowanych w ramach tejże struktury. Osoby angażowane do wykonywania określonych, bardzo konkretnych czynności, jeśli nawet nie zostały wprost uświadomione od razu co do celu istnienia grupy przestępczej, to bez większych trudności mogły dość szybko zorientować się, że funkcjonują w grupie osób, mających do wykonania przedsięwzięcia w postaci nielegalnego przejmowania uzyskanych w sposób oszukańczy wartościowych ładunków. W ramach realizacji tego, wykonywały ściśle określone "zadania". Nieprzypadkowo też R. N. w swoich wyjaśnieniach mówił o tym, że każdy doskonale wiedział w czym uczestniczy, nie wyłączając kierowców. Dostawali oni fałszywe tablice rejestracyjne, fałszywe dokumenty zestawów ciężarowych, przerobione dowody osobiste. Jeśli nawet osobiście nie zmieniali tablic rejestracyjnych przed załadunkiem oraz po jego dokonaniu, to będąc w konkretnym układzie sytuacyjnym, w którym tego rodzaju poczynania się dokonywały, nie mogli nie orientować się w przestępczym charakterze wykonywanych działań. Zaznaczyć trzeba, że przedbieg poszczególnych zdarzeń był schematyczny i powtarzalny. Znamienne było to, że transporty były pilotowane przez osoby jadące w pobliżu samochodem osobowym, utrzymywana była ciągła łączność z kierowcą zestawu ciężarowego. Prawdą jest, że kierowcy niekoniecznie wiedzieli od razu jakie jest docelowe miejsce ich trasy. Na bieżąco zaś, to K. D. (1) instruował osoby nadzorujące przewóz ładunku, np. R. N. - jak miało to miejsce w analizowanych aktualnie przypadkach, on natomiast przekazywał dalej (kierowcy) odebrane instrukcje. Cały przebieg takiego transportu, dalece różny od normalnego - legalnego wykonywania usług przewozowych, stanowił bardzo czytelny obraz rzeczywistej – przestępczej natury tych działań. Jeśli chodzi przynależność do zorganizowanej grupy przestępczej, to słusznie podkreśla się, że przynależność do niej nie musi przejawiać się znajomością zasad funkcjonowania grupy, lecz może wyrażać się poddaniem się panującej w niej dyscyplinie i gotowości uczestnictwa w jej działalności. Trafnie też akcentuje się w orzeczeniach, że nie jest potrzebna znajomość wszystkich jej uczestników czy mechanizmów jej funkcjonowania (vide: wyrok SA w Szczecinie z 02.10.2017 r., II AKa 173/16, LEX nr 2391900, wyrok SA w Katowicach z 25.10.2018 r., II AKa 121/18, LEX nr 2635172). Podkreślenia wymaga przy tym i to, że wyczerpanie znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. może nastąpić także w zamiarze ewentualnym, kiedy to sprawca świadomy istnienia grupy, ma też świadomość jej przestępczych celów i godzi się, aby były one realizowane. Jeśli zatem uwzględni się całościową wymowę wyjaśnień R. N. i A. K., a nie tylko wybiorczo kilka okoliczności, nie oddających treściowej zawartości tych relacji, a ponadto gdy zważy się na specyficzne okoliczności, w jakich realizowane były transporty wyłudzonych ładunków, to zwłaszcza w przypadku osoby bardziej świadomej znaczenia takiej specyfiki poczynań, jaką za sprawą wielokrotnej karalności sądowej, niewątpliwie jest R. S. (2), to nie sposób uznać za wiarygodne twierdzeń, że nie był on świadomy przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej - nawet jeśli w istocie nie trwało to zbyt długo. Nieprawdopodobne jest również to, aby wykonywaną w tak specyficznych okolicznościach rolę kierowcy ciężarówki, mógł poczytywać za legalną, zwłaszcza gdy zważy się na to, że były to ładunki bardzo duże, a tym samym – dla każdego przeciętnego człowieka możliwe do oszacowania jako dużej wartości. Także krótki czas działania w obrębie grupy przestępczej nie stanowi sam w sobie okoliczności podważającej zasadność przypisania uczestnictwa w takiej strukturze. Zauważyć należy, że przepis art. 258 k.k., ani też żaden inny, nie uzależnia możliwości przypisania sprawstwa w zakresie tego czynu od długości trwania okresu przynależności go grupy przestępczej, a co więcej – w określonych sytuacjach nawet zorganizowana grupa przestępcza jako całość, może powstać dla dokonania jednego przestępstwa ( por. wyrok SA we Wrocławiu z 22.11.2017 r., II AKa 341/17, LEX nr 2412872).

Rozważania Sądu Okręgowego dotyczące R. S. (2) są bardziej zwięzłe niż w przypadku innych oskarżonych, co wynika z jednej strony z zakresu przypisanych mu działań przestępczych, z drugiej natomiast - z maksymalnej oszczędności procesowych wypowiedzi oskarżonego, co też Sąd pierwszej instancji wprost podkreślił.

Wniosek

Wniosek o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów,

ewentualnie

2. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zważywszy na to, że zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, mającego skutkować niewłaściwą oceną materiału dowodowego, okazały się nietrafne, a jednocześnie z uwagi na to, że na uwzględnienie nie zasługiwały zarzuty podnoszące błędy w ustaleniach faktycznych, to oczywiste jest, że jako niezasadne oceniono wskazane wnioski zawarte w pkt 1 i 2 apelacji.

3.8.

Zarzut wymierzenia oskarżonemu rażąco niewspółmiernie surowej kary grzywny orzeczonej w wymiarze 200 stawek dziennych po 100 zł każda, która nie uwzględnia w sposób należyty jego dochodów, warunków osobistych i rodzinnych, stanu majątkowego i możliwości zarobkowych, których uwzględnienie powinno spowodować orzeczenie oskarżonemu znacznie łagodniejszej kary.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wymierzenie R. S. (2) kary łącznej 200 stawek dziennych, a więc na zasadzie pełnej kumulacji, było zbyt surowym potraktowaniem go w sytuacji, gdy jego rola, a co za tym idzie - udział w korzyściach osiągniętych z przestępstw, nie były znaczne. Na uwzględnienie zasługiwała nadto jego sytuacja majątkowa i chociaż przyczyny braku zatrudnienia nie są znane, to jednak fakt ten nie zmienia tego, że możliwości płatnicze oskarżonego nie są zbyt duże. Dlatego też, karę łączną grzywny obniżono do wysokości 120 stawek dziennych, stosując w zasadę asperacji ze znacznym zbliżeniem do absorpcji, nie dostrzegając przy tym uzasadnionych podstaw do obniżenia wysokości jednej stawki dziennej grzywny.

Wniosek

3. Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie łagodniejszej kary grzywny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zważywszy na sytuację majątkową oraz możliwości płatnicze oskarżonego, a także nieduży stopień partycypowania w korzyściach osiągniętych z przestępstw, wniosek obrońcy o obniżenie kary grzywny zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy rozstrzygnięcia o winie oskarżonych, co jednak nie odnosi się do oskarżonego B. B. (1), zważywszy na to, że jego obrońca wniósł apelację jedynie co do kary. Ponadto - utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w takim zakresie, w jakim nie objęły go zmiany dokonane w postępowaniu odwoławczym.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niepodzielnie zarzutów apelacji obrońców w ich przeważającym zakresie, skutkowało utrzymaniem wyroku w mocy, za wyjątkiem zmian odzwierciedlonych w pkt I i II wyroku SA, dotyczących oskarżonych K. D. (1), K. M. (poprzednio: D.), A. D., R. S. (1), R. S. (2), P. Z. i B. B. (1).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcia wymienione w pkt I - II wyroku SA, w tym uniewinnienie oskarżonego R. S. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt LI części wstępnej wyroku oraz uchylenie przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstw dotyczące K. D. (1) i A. D. - pkt LXIII i pkt LXIV zaskarżonego wyroku, zmiana kwalifikacji prawnej czynu przypisanego A. S., nadto zmiany w zakresie kary pozbawienia wolności co do K. D. (1) oraz co do niego i innych oskarżonych (z wyjątkiem L. S.) w zakresie kar grzywien, w tym wysokości stawek dziennych, uchylenie obowiązku naprawienia szkody odnośnie K. D. (1), A. S. i R. S. (1).

Zwięźle o powodach zmiany

Kwestia powodów uchylenia rozstrzygnięć dotyczących przepadku równowartości korzyści osiągniętej z przestępstw została dokładnie omówiona w pkt 3.4 niniejszego uzasadnienia, a zatem powielanie zawartej tam argumentacji jest w tym miejscu zbędne.

Jeśli zaś chodzi o uniewinnienie R. S. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt LI części wstępnej wyroku, to stwierdzić trzeba, że okoliczności zaistnienia tego zdarzenia były specyficzne, a w każdym razie na tyle odbiegające od typowych w przypadku dokonywania przewozów wyłudzonych ładunków i odegranej przy tym roli przez wymienionego oskarżonego, że dokonana zamiana okazała się konieczna. Nie ulega wątpliwości, że w normalnym przebiegu wydarzeń, R. S. (1), przynależąc do zorganizowanej grupy przestępczej, dokonującej wyłudzeń towarów, jeśli potrzebne było jego zaangażowanie, miał do wypełnienia ściśle określoną rolę - taką jak odzwierciedlona w opisach czynów w pkt XLIX i L (dostarczanie do miejsc odbioru ładunków podrobionych dokumentów dotyczących pojazdów i kierowców, zleceń transportowych, utrzymywanie kontaktu z innymi członkami grupy, pilotowanie zestawu ciężarowego z wyłudzonym ładunkiem). W przypadku zdarzenia opisanego w pkt LI, określona w nim rola tego oskarżonego odbiegała od typowej i wynikającej z przyjętego z góry w ramach grupy przestępczej, podziału ról w dokonywanych wyłudzeniach towarów, a więc jako taka - nie wpisywała się w tym jednym przypadku w realizację znamion przestępstwa oszustwa. W świetle dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych, o potrzebie osłaniania braku oświetlenia w naczepie, R. S. (1), podobnie jak jego córka - A. S., dowiedzieli się na krótko przed wyruszeniem w drogę (uczestniczyli na krótko przed wyjazdem w spotkaniu, w trakcie którego K. D. (1) informował obecne osoby o działaniach jakie miały one wykonać). Nie ma natomiast dostatecznych podstaw, aby przyjąć, że uczestniczyli oni we wcześniejszych ustaleniach dotyczących planowanego sposobu zrealizowania tego konkretnego przestępstwa. Zauważyć należy, że ma to w tym przypadku istotne znaczenie, albowiem nie można tracić z pola widzenia charakteru przestępstwa jakim jest czyn z art. 286 § 1 k.k. Jest to mianowicie przestępstwo materialne, znamienne skutkiem w postaci doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę wprowadzoną w błąd lub której błąd wyzyskano albo wykorzystano niezdolność do należytego pojmowania przedsiębranego działania ( wyrok SN z 15.11.2002 r., IV KKN 618/99, LEX nr 75460). Występek oszustwa jest więc dokonany z chwilą, gdy pokrzywdzony niekorzystnie rozporządzi swoim mieniem. Wskazane wyżej znamię czynnościowe jest zarazem znamieniem określającym skutek. W rozpatrywanym przypadku, zarówno R. S. (1), jak i A. S. zostali zaangażowani do osłaniania naczepy z uszkodzonym oświetleniem de faco już po dokonaniu wyłudzenia ładunku, a zatem po zrealizowaniu znamion czynu z art. 286 § § k.k. Nie pozostawali więc, w takiej sytuacji jak K. B. - kierowca, który w ramach z góry ustalonego podziału zadań, mając świadomość uczestniczenia w przestępstwie wyłudzenia, realizował wyznaczoną wcześniej dla niego rolę. Jeśli chodzi o stan materiału dowodowego oraz ustalenia faktyczne dotyczące A. S., to stwierdzić należy, że wobec niedostatecznie konkretnych w tym względzie wyjaśnień K. B. oraz jego stwierdzeń wyrażających raczej tylko jego domysły, nie było podstaw do poczynienia ustaleń faktycznych, w zakresie których byłoby uprawnione przyjęcie, że oskarżona obejmowała swoją świadomością działania stanowiące przestępne wyłudzenie ładunku katody miedzianej. Tego rodzaju brak, dotyczy nadto możliwości przyjęcia, że uczestniczyła ona w podziale ról mającym miejsce przed dokonaniem niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Nie było zatem zasadne przyjęcie, że oskarżona dopuściła się czynu z art, 286 § 1 k.k. Sąd Okręgowy ustalił jedynie tyle, że K. B. odniósł wrażenie, iż była ona całkowicie zorientowana w sytuacji. Rozważania dotyczące A. S. unaoczniają z większą wyrazistością także sytuację R. S. (1) w kontekście tego czynu. Również co do niego nie ma dostatecznych podstaw, aby twierdzić, że był on wcześniej uwzględniony w podziale ról dotyczącym tego konkretnego czynu. Nie jest zatem przekonujące twierdzenie, że zaangażowany krótko przed wykonaniem kursu ze współoskarżoną (A. S.), mógł realizować określone czynności jako współsprawca wyłudzenia. Pamiętać należy, że włączył się w zdarzenie w takich okolicznościach jak dotyczące oskarżonej, a przynajmniej na nic innego nie wskazują dokonane w tym zakresie ustalenia faktyczne. Nie można przy tym pomijać faktu, że zaangażowanie obojga oskarżonych do zabezpieczenia dokonania przewozu ładunku zestawem ciężarowym, którego naczepa nie miała sprawnych świateł, nastąpiło w zaawansowanym stadium realizacji przestępczego przedsięwzięcia i było spowodowane ujawnieniem się wskazanego wyżej mankamentu naczepy. Tak więc, w tej sytuacji, również R. S. (1) – inaczej aniżeli w przypadku innych przypisanych mu czynów, nie miał przydzielonej z góry do wypełnienia, typowej dla niego roli. Został zaangażowany do tego czynu ad hoc, niejako awaryjnie. Jednak w ramach dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych oraz oceny prawnej działań przypisanych obojgu oskarżonym, nie było możliwe w postępowaniu odwoławczym uznanie, że na ich gruncie uprawnione byłoby zakwalifikowanie jego zachowania identycznie jak działań wykonanych przez A. S.. Pomocnictwo do przestępstwa wyłudzenia mienia po dokonanym już wyłudzeniu (o czym mowa powyżej) – nie jest możliwe. Czynności pomocnicze, których istotę stanowił czyn przypisany oskarżonej zaskarżonym wyrokiem, zostały podjęte w takich uwarunkowaniach, w których stanowiły faktycznie szczególną postać pomocnictwa jaką stanowi poplecznictwo. Oskarżona była świadoma tego, że ma pomóc uniknąć kontroli drogowej, która mogłaby skutkować ujawnieniem przestępstwa wyłudzenia ładunku. W ramach zdarzenia historycznego jakie wyznaczały granice oskarżenia dotyczącego A. S., możliwe stało się zatem przypisanie jej czynu z art. 239 § 1 k.k. Natomiast z charakterem czynu jaki przypisano zaskarżonym wyrokiem R. S. (1), tj. z dokonaniem oszustwa w formie sprawczej łączy się zupełnie inna postać zamiaru, inny całkowicie charakter atakowanego dobra prawnego i tym samym nie sposób uznać, że zmiana w takim kierunku jak dokonana w przypadku A. S., była również możliwa co niego bez wyjścia poza granice oskarżenia. Podkreślić przy tym należy, że to A. S. kierowała swoim samochodem, który pełnił rolę osłony względem naczepy z niesprawnym oświetleniem. R. S. (1) był tylko pasażerem pojazdu prowadzonego przez jego córkę, a na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, nie sposób ustalić, jaki charakter miałoby mieć jego zaangażowanie, wyczerpujące znamiona jakiegokolwiek przestępstwa. Mając na uwadze taki stan rzeczy, Sąd odwoławczy uniewinnił R. S. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt LI aktu oskarżenia. Konsekwencją takiego postąpienia - także zmiany w zakresie odpowiedzialności karnej A. S. - stało się uchylenie wobec tych oskarżonych rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody zawartego w pkt LXII zaskarżonego wyroku.

Dokonanie pozostałych zmian, które nie zostało uzasadnione we wcześniejszej części uzasadnienia, było podyktowane dążeniem do nadania wyrokowi większej wewnętrznej spójności.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt. V

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu - adw. A. G. (obrońca R. S. (2)) i adw. K. G. (obrońca P. Z.) kwoty po 1290 zł tytułem opłat za obronę z urzędu oskarżonych w postępowaniu odwoławczym, z podatkiem VAT - art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku - Prawo o adwokaturze (uwzględniając ilość terminów rozprawy odwoławczej).

pkt VI

Zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po 1/9 wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym (mając na uwadze ilość apelacji) i wymierzono L. S. opłatę za postępowanie odwoławcze, natomiast pozostałym oskarżonym opłaty za obie instancje w wysokościach wynikających z wymiaru orzeczonych wobec nich kar.

7.  PODPIS

SSA Jacek Szreder SSA Janusz Jaromin SSA Małgorzata Jankowska

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca K. D. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

II Obrońca K. D. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca R. S. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca A. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.15.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca A. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.16.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca R. S. (1) (oraz A. S.)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.17.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca B. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.18.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

8

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca K. M. (poprzednio: D.)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.19.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

9

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca L. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia o winie i w części o karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.20.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

10

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca P. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana