Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 258/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 4 sierpnia 2020 r., sygn. akt III K 290/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

naruszenie art. 7 kpk w zw. art. 410 kpk, polegające na dowolnej ocenie zgormadzonego materiału dowodowego i oparciu rozstrzygnięcia o wybrane fragmenty zeznań oraz pomijaniu dowodów i zeznań nie pasujących do przyjętej w akcie oskarżenia tezy, która doprowadziła do błędnych ustaleń przejawiających się w:

1. przyznaniu waloru wiarygodności zeznaniom P. F. i B. G. w sytuacji, gdy P. F. w postępowaniu przygotowawczym zeznawał odmiennie, a zestawienie ich zeznań z zeznaniami personelu szpitala w szczególności R. R. oraz K. Ś., wskazują, że obaj zatajają prawdę o zdarzeniu,

2. bezpodstawnej odmowie uznania za wiarygodne wyjaśnień P. M. w zakresie w jakim wskazał, że nie działał wspólnie i w porozumieniu ze Z. K.,

3. błędnym ustaleniu sekwencji zdarzeń i umiejscowienia Z. K. w lokalu (...)w tracie zdarzenia,

4. pominięciu w rozważaniach zeznań świadków oraz zapisu monitoringu wskazujących, że samo zdarzenie, a więc bójka i posłużenie się przez P. M. ostrym narzędziem trwało ok 5 - 6 sekund co przeczy ustaleniu, że do przestępczego porozumienia mogło dość przez „facta concludentia”,

5. błędnym ustaleniu, że Z. K. i P. M. działali wspólnie i w porozumieniu, albowiem przeczy temu dynamika zdarzenia, umiejscowienie w lokalu(...) Z. K. podczas rozpoczęcia bójki, sekwencja zdarzeń oraz zachowanie Z. K. po zdarzeniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku przez pryzmat apelacji autorstwa obrońcy Z. K., w pierwszej kolejności koniecznym staje się stwierdzenie, że apelacja ta jest nad wyraz polemiczna, a w niektórych fragmentach jest także lakoniczna, a ponadto nieprzystająca do dowodowych realiów analizowanej sprawy. Ta ostatnia jej właściwość jest zaś szczególnie widoczna na kanwie uwag skarżącego traktujących na temat dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań P. F. i B. G.. W ramach tych uwag, apelujący stwierdza bowiem, dodać trzeba arbitralnie i lakonicznie, że „(…) P. F. w postępowaniu przygotowawczym zmienił istotnie wersję zdarzenia” (strona 2 apelacji), co jednak nijak się ma do rzeczywistej treści zeznań wymienionego. Zauważyć również należy, że poprzez takie a nie inne stwierdzenie, skarżący, jakkolwiek nie wprost, to jednak mimo wszystko, stwarza wrażenie, że zeznania P. F. były labilne na przestrzeni całego postępowania, a więc także w postępowaniu jurysdykcyjnym, gdy tymczasem w toku postępowania sądowego,
z przyczyn niezależnych od Sądu orzekającego, nie zdołano przesłuchać pokrzywdzonego. Czyniąc te spostrzeżenia wypada jednocześnie zaakcentować, że zarówno zeznania P. F., jak i B. G., w istocie rzeczy nie dostarczają żadnych szczegółów, które pozwalałyby zrekonstruować przebieg zdarzenia. Z zeznań tych wynika bowiem, że pokrzywdzeni, albo nie pamiętali, albo nie byli w stanie podać owych szczegółów. Taki a nie inny kształt relacji pokrzywdzonych, według sugestii sformułowanej
w apelacji, był rzekomo determinowany innymi, niż niepamięć, względami, a zdaniem skarżącego, przekonują o tym zeznania R. R. (k.30-31) i K. Ś. (k.47-48 i k.972), to jest zeznania pracowników szpitala, w którym pokrzywdzonym udzielono pierwszej pomocy medycznej (R. R.) oraz szpitala,
w którym wymienieni byli hospitalizowani (K. Ś.). Rzecz jednak w tym,
że zeznania, o których mowa, ani nie przekuwają owej sugestii w fakt, ani też nie wpływają na ocenę zeznań P. F. i B. G.. Dokonując bowiem obiektywnej i zgodnej z zasadami logicznego rozumowania interpretacji wskazanych w apelacji a wynikających z zeznań wyżej wymienionych osób okoliczności, stwierdzić trzeba, że są one zupełnie indyferentne dla oceny zeznań pokrzywdzonych.

Natomiast ustosunkowując się do twierdzeń skarżącego, które traktują na temat oceny wyjaśnień P. M., wypada zauważyć to, co apelujący wprawdzie dostrzega, ale marginalizuje a rzec nawet można bagatelizuje, a mianowicie, że odpowiedź na jego wątpliwości co do tego, z jakich powodów Sąd Okręgowy nie przyznał waloru wiarygodności wspomnianym wyjaśnieniom w zakresie współdziałania P. M. ze Z. K., znajduje się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
W dokumencie tym, Sąd meriti wprost i jednoznacznie wskazał, że „nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego (P. M. - uwaga Sądu Apelacyjnego) w zakresie jego twierdzeń, iż podczas zdarzenia nie działał wspólnie i w porozumieniu z Z. K., pozostawały one bowiem w sprzeczności z zapisem monitoringu z lokalu (...) (...).” (strona 6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Analiza tego monitoringu (k.169
i k.217 akt sprawy IV K 1305/18 Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie) utwierdza zaś w przekonaniu, że w istocie jest tak, jak skonstatował to Sąd pierwszej instancji. Zapis video odzwierciedlony na owym monitoringu, po pierwsze nie pozostawia wątpliwości, że oskarżeni razem weszli do lokalu, razem też się po nim przemieszczali,
a to prowadzi do oczywistego w swej wymowie wniosku, że już wcześniej się znali. Po wtóre, zapis, o którym mowa dowodzi, że to P. M. zaatakował maczetą pokrzywdzonych, zaś w momencie inicjacji tego ataku, jak trafnie zauważa to apelujący,
„(…) Z. K. był oddalony od P. M. oraz oddzielony od niego sporą grupą ludzi.” (strona 3 apelacji). Po trzecie wreszcie, z analizowanego zapisu video wynika to, co z punktu widzenia odpowiedzialności karnej Z. K. jest najistotniejsze,
a co jego obrońca zbywa całkowitym milczeniem. Otóż po zaatakowaniu pokrzywdzonych przez P. M., Z. K., niemalże odpychając stojące przed nim osoby, bardzo energicznie przemieścił się na miejsce, w którym znajdowali się współoskarżony
i pokrzywdzeni, a następnie jednemu z nich, a konkretnie B. G. zadał dwukrotnie uderzenia pięścią w okolice głowy. W tym zaś momencie, jak prawidłowo ustalił to Sąd Okręgowy, „P. M. ponownie skierował swój atak w kierunku P. F., który to celem jego uniknięcia cofnął się w tłum tańczących na patio ludzi.” (strona 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Natomiast w dalszej kolejności przebiegu zdarzenia, jak równie prawidłowo ustalił to Sąd orzekający, „(…) w holu P. M. schował maczetę pod bluzę, zaś Z. K. widząc wychodzącego
z parkietu P. F., przesunął P. M. za siebie i stanął przed nim, następnie wyprowadził P. F. z klubu na zewnątrz.” (strona 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). A zatem, w takim a nie innym kontekście uwarunkowań faktycznych nie ulega żadnych, nawet najmniejszych wątpliwości, że P. M.
i Z. K., popełniając zarzucone a ostatecznie przypisane im przestępstwo, działali wspólnie i w porozumieniu. Elementy będące wyznacznikami zachowania obu oskarżonych jednoznacznie też wskazują, że istniejące pomiędzy nimi porozumienie zawiązało się
w trakcie ich bezprawnego działania, przy czym podkreślenia wymaga to, o czym przekonują wskazane wyżej ustalenia faktyczne, że nie jest tak, jak sugeruje to skarżący, iż „(…) działania P. M. nastąpiły przed działaniami Z. K..” (strona 4 apelacji). Oczywiście w początkowej fazie zdarzenia tak było, aczkolwiek później działania obu oskarżonych, kolokwialnie rzecz ujmując, zazębiły się, a to które urzeczywistnił Z. K. było dopełnieniem tego, które realizował i zrealizował P. M.. Fakt,
że zdarzenie było dynamiczne i trwało kilka sekund niczego w tej materii nie zmienia,
a to dlatego, że utrwalony w zapisie video przebieg tego zdarzenia, pomimo jego dynamiki, z łatwością pozwala sformułować takie wnioski jak te, zaprezentowane powyżej. Natomiast chcąc nadać im wyczerpujący charakter, w tym miejscu trzeba także przypomnieć,
że Z. K. był pracownikiem ochrony lokalu, zaś osobą, która zainicjowała zajście
i atakowała P. F. oraz B. G. był P. M.. W tej sytuacji, oczywistym a wręcz naturalnym powinno być podjęcie interwencji przez Z. K. wobec ostatniego z wymienionych, to jest P. M.. Tymczasem Z. K., w trakcie niezakończonego jeszcze działania realizowanego przez P. M., zaatakował nie jego lecz B. G.,
a następnie wyprowadził z lokalu, nie P. M., lecz P. F.. Zwrócenie uwagi na te okoliczności jest natomiast konieczne, ponieważ przekonują one
o tym, że Z. K. utożsamiał się z działaniami P. M. i traktował
je jak swoje, co jedynie potęguje oczywistość tezy, że oskarżeni popełnili przypisane
im przestępstwo wspólnie i w porozumieniu. Puentując ten pogląd, należy więc podkreślić,
że oskarżeni nie zawiązali owego porozumienia w sposób zwerbalizowany lecz konkludentnie, a wskazuje na to analiza ich bezprawnych zachowań. Istnienie takiego stanu rzeczy stanowi zaś wyjaśnienie dla tej wątpliwości, którą autor apelacji zawarł w pytaniu
„(…) dlaczego P. M. miałby w zakresie braku porozumienia wyjaśniać nieprawdziwie - narażając się na karę pozbawienia wolności oraz dolegliwości finansowe.” (strona 3 apelacji).

W podsumowaniu przedstawionych argumentów, stwierdzić więc trzeba,
że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena zgromadzonych dowodów, jak również poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne oraz subsumcja czynu przypisanego Z. K. są bezbłędne, a skoro tak, to w całej rozciągłości zasługują na pełną akceptację. Jeśli zaś chodzi o wymiar kary orzeczonej wobec Z. K., to będzie on przedmiotem rozważań przedstawionych przy okazji omawiania apelacji prokuratora.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej Z. K. i uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów zaprezentowanych powyżej.

3.2.

1. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niesłusznym uznaniu, że zostały spełnione przesłanki nadzwyczajnego złagodzenia kary
o jakich mowa w art. 60 § 2 pkt 1 kk wobec P. M. za popełnione przez niego przestępstwo i następnie w konsekwencji tego błędu wymierzenie mu kary rażąco niewspółmiernej tj. zaledwie kary 2 (dwóch) lat
i 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy sposób działania oskarżonego obejmujący działanie w zamiarze bezpośrednim, z góry zaplanowanym, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, wymierzone bezpośrednio w zdrowie i życie człowieka poprzez posługiwanie się maczetą, a przy tym działanie publicznie okazujące rażące lekceważenie porządku prawnego przemawia za uznaniem, że nie zachodzą przesłanki przemawiające za nadzwyczajnym złagodzeniem kary, a orzeczona kara powinna być znaczenie surowsza, gdyż wymierzona kara w wymiarze, tj. 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności razi swoją nadmierną łagodnością,
a przy licznych negatywnych przesłankach
i ocenie podmiotowej sprawcy nie spełnia celów prewencji indywidualnej oraz potrzeby
w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, co przemawia za orzeczeniem w stosunku do tego oskarżonego kary 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności jako kary adekwatnej za popełnione przez niego przestępstwo,

2. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec Z. K. za czyn przypisany mu
w punkcie I części dyspozytywnej wyroku kary
1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy sposób działania tego oskarżonego obejmujący działanie umyślne, w zamiarze bezpośrednim
i z góry zaplanowanym, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, wymierzone w zdrowie i życie człowieka, działanie publicznie, bez powodu lub z oczywiście błahego powodu, okazując przy tym rażące lekceważenie porządku prawnego, względy prewencji indywidualnej oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu znacznie surowszej kary pozbawienia wolności, bowiem kara orzeczona w dotychczasowym wymiarze, tj. 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności razi swoją łagodnością, przy licznych negatywnych przesłankach i ocenie podmiotowej działania Z. K. i przemawia za orzeczeniem w stosunku do niego kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności jako kary adekwatnej za popełnione przez przestępstwo,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się do zarzutów oraz twierdzeń sformułowanych w apelacji prokuratora, w pierwszej kolejności wypada zaakcentować, że o wymiarze jakiejkolwiek
kary decyduje przede wszystkim charakter okoliczności, zarówno łagodzących,
jak i obciążających a nie ich ilość, czy też inaczej, proporcje w jakich pozostają one względem siebie. Zwrócenie na to uwagi jest zaś konieczne, ponieważ na stronie 5 apelacji, jej autor wskazuje, że „(…) Sąd nadał zbyt wielką wagę okolicznościom przemawiającym na korzyść oskarżonych, w szczególności, że zdecydowanie jest ich mniej niż okoliczności wpływających na ich niekorzyść.” Po wtóre, trzeba zauważyć, że w ramach przytaczanych argumentów, apelujący uwypukla publiczny charakter działania oskarżonych oraz wspomina, że „(…) Sąd pierwszej instancji podczas wymiaru kary niewystarczająco zaakcentował okoliczność nieodwracalności negatywnych skutków zdrowotnych dla pokrzywdzonego P. F., bowiem z opinii sporządzonej w toku postępowania wynika pokrzywdzony może nigdy nie odzyskać pełni sprawności w lewej ręce.” (strona 8 apelacji). Na kanwie tej uwagi skarżącego należy zaś przypomnieć, że okoliczności przedmiotowe przestępstwa, które to stanowią wypełnienie jego znamion decydują o stopniu szkodliwości społecznej tego przestępstwa, który to, co oczywiste, determinuje, między innymi, wymiar kary. Oznacza to więc, że okoliczności, o których mowa, wzięte już raz pod uwagę w procesie wyboru rodzaju kary, a następnie kształtowania jej wysokości, po raz drugi nie mogą o tym decydować, chyba
że ze względu na swą specyfikę poddają się one stopniowaniu. Jako przykład tego rodzaju okoliczności, można wskazać znaczną ilość środka odurzającego, czy też znaczną wartość mienia będącego przedmiotem przestępstwa stypizowanego, na przykład, w art. 278 § 1 kk. Tymczasem uwarunkowania, do których to odwołuje się autor omawianej apelacji nie posiadają wspomnianego charakteru, a co za tym idzie, same przez się, nie mogą one decydować o podwyższeniu kar wymierzonych oskarżonym. Natomiast odnosząc się do akcentowanej przez prokuratora postawy procesowej oskarżonych, należy przypomnieć,
że w ramach argumentów, które nawiązują do tej kwestii, skarżący, de facto, poddaje krytycznej ocenie wyjaśnienia P. M. oraz Z. K. i na ich tle wskazuje, że pierwszy z wymienionych, „(…) do zamknięcia rozprawy próbował wskazać przytaczać okoliczności usprawiedliwiające jego zachowanie jak chociażby na poczucie zagrożenia odczuwane w momencie popełnienia czynu (…)” (strona 7 apelacji), natomiast drugi, to jest Z. K., „(…) nigdy w pełni nie przyznał się do winy, nie złożył pełnych wyjaśnień zmierzających do wyjawienia wszystkich okoliczności towarzyszących popełnieniu czynu.” (strona 8 apelacji). W obliczu takich uwag skarżącego, wymagającym podkreślenia staje się więc to, co jest nad wyraz oczywiste, a mianowicie, że treść wyjaśnień oskarżonego tylko wyjątkowo może wpływać na wymiar kary, natomiast generalnie, depozycje oskarżonego, są indyferentne z tego punktu widzenia. Przytaczając zaś wspomniane wyjątki, to poza sytuacjami przewidzianymi w art. 60 § 3 kk i art. 60 § 4 kk, chodzi również o sytuację, w której wyjaśnienia oskarżonego są jedynym dowodem pozwalającym przypisać mu sprawstwo i winę w zakresie zarzucanego czynu. Wówczas to, taka postawa, czy też inaczej, takie wyjaśnienia oskarżonego, mogą stanowić, aczkolwiek oczywiście nie muszą, okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary. W pozostałych zaś przypadkach,
jak wspomniano to wcześniej, treść wyjaśnień oskarżonego nie jest, bo nie może być elementem wpływającym na wymiar kary.

Ustosunkowując się do uwag apelującego, w ramach których stara się on przekonać, że na gruncie przedmiotowej sprawy nie zmaterializowały się przesłanki do nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności wymierzonej P. M., już w tym miejscu stwierdzić należy, że uwagi te są bezzasadne i to w stopniu oczywistym. Autor apelacji, z jednej strony dostrzega bowiem to, że oskarżony, który dotąd nie był karany sądownie, pojednał się z pokrzywdzonymi i w formie pieniężnej zobowiązał się zadośćuczynić ich krzywdom (k.1060-1061 i k.1063), z drugiej zaś wskazuje na publiczny charakter działania P. M. i na tej podstawie stwierdza, że wymienionego nie sposób ocenić inaczej „(…) niż jako osobę wysoce zdemoralizowaną.” (strona 8 apelacji). Tego rodzaju arbitralna konkluzja i to sformułowana na podstawie przytoczonej okoliczności (publiczny charakter działania) z oczywistych względów jest chybiona. Wyrażając ten pogląd należy jednocześnie zaakcentować, że zgodnie z treścią art. 2 kpk, celem postępowania karnego, wcale nie mniej istotnym jak wykrycie i pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa, jest uwzględnienie prawnie chronionego interesu pokrzywdzonego tym przestępstwem, co może przejawiać się w różnoraki sposób, między innymi, poprzez naprawienie przez sprawcę przestępstwa szkody nim wyrządzonej bądź zadośćuczynienie przez owego sprawcę krzywdom i cierpieniom, których na skutek przestępstwa doznał pokrzywdzony. Dodać też trzeba, że tego rodzaju sytuacje, a wynika to z praktyki orzeczniczej Sądu odwoławczego, nie należą do częstych, a rzec nawet można, że stanowią wyjątek od reguły, którą jest pasywna, w omawianym zakresie, postawa oskarżonych.
W tej sytuacji, należy więc w całej rozciągłości zgodzić się z Sądem pierwszej instancji,
że w odniesieniu do P. M. materializuje się przewidziany w art. 60 § 2 kk szczególnie uzasadniony wypadek, kiedy to nawet najniższa kara przewidziana
za przypisane mu przestępstwo raziłaby niewspółmierną surowością.

Jeśli zaś chodzi o wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec Z. K., to oczywiście nie sposób nie zauważyć tego, na co wskazuje autor apelacji,
a mianowicie, że oskarżony dokonał przypisanego mu przestępstwa, de facto, w miejscu pracy. Niemniej jednak konkluzja sformułowana na tle tego ustalenia, że świadczy ono
o wysokim stopniu demoralizacji oskarżonego, bo „(…) w celu popełnienia czynu zabronionego jest (Z. K. - uwaga Sądu Apelacyjnego) w stanie naruszyć dobrostan swoich małoletnich dzieci (…)” (strona 8 apelacji), stanowi nadużycie interpretacyjne zgromadzonych dowodów, ponieważ żaden z nich nie dostarcza informacji na temat tego, czy a jeśli tak to jakie przełożenie na dalsze zatrudnienie oskarżonego w lokalu i w ogóle na sytuację materialną jego rodziny, miało zdarzenie będące przedmiotem niniejszej sprawy. Analizując dalej omawianą w tym miejscu kwestię wymiaru kary orzeczonej wobec Z. K., poza przytoczonymi już wcześniej uwarunkowaniami, należy zauważyć, że to nie wymieniony był inicjatorem zajścia, a jego w nim udział ograniczył się do zadania
w końcowej fazie tego zajścia, dwóch uderzeń w okolicę głowy B. G.. Dodać też trzeba, że nie wywołały one u pokrzywdzonego żadnych obrażeń ciała. Oznacza to więc, że udział Z. K. w przestępstwie, które jest osnową niniejszej sprawy, jakkolwiek nie był marginalny, to jednak nie był on też pierwszoplanowy, co innymi słowy oznacza, że nie posiadał on takiego charakteru jak ten, sugerowany przez apelującego, to jest charakteru, którego swoistym odzwierciedleniem mogłaby być kara 4 lat pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu odwoławczego tego rodzaju kara postulowana przez apelującego, nie tylko, że nie uwzględnia realiów przedmiotowej sprawy, ale rzec nawet można, że jest ona od nich oderwana. Co więcej, zważywszy na wskazane wyżej okoliczności przedmiotowe będące wyznacznikami przestępczego działania Z. K., kara wymierzona temu oskarżonemu, w ocenie Sądu Apelacyjnego,
nie razi niewspółmierną łagodnością, ale przeciwnie, razi ona niewspółmierną surowością. Okoliczności, o których mowa nie zostały bowiem uwypuklone przez Sąd Okręgowy
a było to konieczne ponieważ obniżają one ustalony przez ten Sąd stopień szkodliwości społecznej zachowania Z. K. i to tak znacznie, że w obliczu tych okoliczności, jak i pozostałych uwzględnionych przez Sąd meriti, jako sprawiedliwa i wyważona jawi się kara roku pozbawienia wolności. W konsekwencji, do takiego właśnie poziomu Sąd odwoławczy obniżył wysokość tej kary.

Inicjatywa odwoławcza prokuratora, mimo wszystko, musiała jednak skutkować zmianą zaskarżonego wyroku w zakresie odnoszącym się do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego P. M.. Ta bowiem, dla pełnego i wszechstronnego odzwierciedlenia bezprawności działania przypisanego wymienionemu, poza przepisami wskazanymi przez Sąd Okręgowy, powinna zawierać a nie zawiera, również przepis
art. 158 § 2 kk, pozostający z pozostałymi w zbiegu realnym. Dostrzegając ów mankament, Sąd Apelacyjny zmienił więc zaskarżony wyroku w omawianym zakresie, co było możliwe
z uwagi na to, że przedmiotem procedowania Sądu odwoławczego była apelacja wniesiona na niekorzyść P. M., zaś wspomniana zmiana nie wiązała się ze zmianą ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd pierwszej instancji (art. 455 kpk).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie:

- wobec P. M. za czyn przypisany mu w pkt i wyroku, na podstawie
art. 156 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk,
kary 10 lat pozbawienia wolności;

- wobec Z. K. za czyn przypisany mu w pkt I wyroku, na podstawie art. 158 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk, kary 4 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Poprawienie, a właściwie uzupełnienie, na podstawie art. 455 kpk, kwalifikacji prawnej czynu przypisanego P. M..

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Korekta kwalifikacji prawnej czynu przypisanego P. M. jest konsekwencją wskazanych wcześniej uwarunkowań.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżenie kary pozbawienia wolności wymierzonej Z. K. do roku.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana jest konsekwencją uwarunkowań przedstawionych powyżej.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Uzupełnienie, na podstawie art. 455 kpk, kwalifikacji prawnej czynu przypisanego P. M.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana wynika z okoliczności zaprezentowanych we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym zapadło na podstawie art. 633 kpk oraz art. 636 par 1 i 2 kpk. Natomiast o opłacie należnej od Z. K. za obie instancje, Sąd Apelacyjny orzekł w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia
23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.)

7.  PODPIS

SSA Janusz Jaromin SSA Andrzej Olszewski SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca Z. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie, że oskarżony popełnił przypisany mu czyn.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wymiar kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec P. M. i Z. K.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana