Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 270/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 7 września 2020 r., sygn. akt III K 102/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść wyroku, mianowicie
art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona czynu zabronionego z art. 148 § 1 k.k., tj. miał zamiar zabicia pokrzywdzonej, podczas gdy prawidłowa ocena wyników postępowania dowodowego nie daje podstaw do takiego wniosku, a w szczególności dowody w postaci opinii biegłych lekarzy sądowych, z których wynika znaczna różnica w ranach od ciosów nożem, które oskarżony zadał samemu sobie
(o głębokości 12 cm) oraz pokrzywdzonej
(o głębokości 4 cm), a nadto zakresu koniecznej do przedsięwzięcia pomocy medycznej w stosunku do oskarżonego (pilne leczenie operacyjne) oraz pokrzywdzonej (chirurgiczne zszycie ran w znieczuleniu miejscowym),

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę zgromadził wszystkie dostępne mu dowody i co istotne, dowody te bezbłędnie ocenił. O tym przekonują zaś uwagi i argumenty zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Natomiast wyrażając w tej materii odmienny pogląd i w efekcie formułując omawiany w tym miejscu zarzut obrazy art. 7 kpk, obrońca oskarżonego w ogóle nie wskazuje na czym to miałaby polegać rzekoma wadliwość oceny dowodów, której dokonał Sąd pierwszej instancji. Oznacza to więc, że zarzut, o którym mowa w rzeczywistości jest gołosłowny i z tego powodu jawi się jako oczywiście bezzasadny.

Wniosek

Wniosek o dokonanie odmiennej oceny opinii sądowo - lekarskich.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny z powodów, o których mowa powyżej.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie przyjęcie,
iż oskarżony T. W.,
w dniu 3 lipca 2019 r. w K., w zamiarze popełnienia czynu zabronionego polegającego na zabiciu I. W., chcąc go popełnić, swoim zachowaniem bezpośrednio zmierzał do dokonania tego czynu, w ten sposób, że chwyciwszy nóż kuchenny uderzył ją jego ostrzem nie mniej niż dwa razy - w okolicę jej karku oraz w okolicę
jej szyi i policzka, którego to czynu dokonanie nie nastąpiło, a o które to działania skutkowało spowodowaniem u niej naruszenia czynności narządów ciała, trwającego dłużej niż 7 dni
w postaci: rany kłutej okolicy prawej bocznej szyi o poziomym przebiegu długości 3 cm, drążącej przyśrodkowo i w dół na głębokość
4 cm i przechodzącej po powięzi szyi, uszkadzającej powierzchowne naczynia żylne szyi, rany kłutej okolicy prawego policzka długości 4 cm i przyśrodkowo, penetrującej do przedsionka jamy ustnej o długości na śluzówce 2 cm oraz penetrującej do zachyłka zębodołowego żuchwy po stronie prawej
i uszkadzającej śluzówkę na długości 4 cm
oraz rany kłutej okolicy karku długości 3 cm
o przebiegu poprzecznym, penetrującej do tkanki podskórnej, które to jego działania, skutkujące powstaniem tych obrażeń - uwzględniając ich charakter, umiejscowienie
i głębokość w tkance - narażały tę pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty przez nią życia, czym działał na szkodę I. W.,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku przez pryzmat omawianego
w tym miejscu zarzutu, w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że na podstawie wyczerpująco zgromadzonych i bezbłędnie ocenionych dowodów, Sąd pierwszej instancji, równie bezbłędnie zrekonstruował przebieg zdarzenia, które jest przedmiotem rozpoznawanej sprawy. Rzecz jednak w tym, że prawidłowo ustalone fakty, a konkretnie fakty będące wyznacznikami przestępczego zachowania T. W., zdaniem Sądu odwoławczego, nie stwarzają wystarczającej płaszczyzny do sformułowania wniosku,
że wspomnianemu zachowaniu oskarżonego towarzyszył zamiar pozbawienia życia
I. W. i to nie tylko bezpośredni, ale nawet ten o charakterze wynikowym. Przekonując o słuszności tej tezy, oczywiście nie sposób nie zauważyć tego,
co uwypuklił Sąd Okręgowy, a mianowicie, że oskarżony ugodził pokrzywdzoną nożem
w okolicę łopatki oraz szyi i policzka, a więc, jak stwierdził to Sąd orzekający, „(…) w obszarze organów niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu, których uszkodzenie stwarzało bezpośrednie niebezpieczeństwo śmierci.” Nie można nie zauważyć również i tego, że T. W., jak prawidłowo ustalił to Sąd meriti, zadał pokrzywdzonej co najmniej dwa ciosy nożem, przy czym pierwszy, gdy wymieniona była zwrócona do oskarżonego plecami, a drugi, w momencie gdy się doń odwróciła frontalnie. Mając w polu widzenia
te uwarunkowania faktyczne, trzeba mieć jednak na uwadze również i inne, które determinują odpowiedź na pytanie, czy oskarżony działał z zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonej,
a w szczególności te, których Sąd Okręgowy w ogóle nie uwzględnił, a rzec nawet można, których istnienie zbył całkowitym milczeniem. Prezentując je, należy zaś przypomnieć,
a właściwie nie przypomnieć, lecz zaakcentować, że zanim T. W. ugodził nożem pokrzywdzoną, ta stała przy oknie, była plecami odwrócona do oskarżonego i w ogóle nie spodziewała się takiego jego działania, które w efekcie zrealizował. Oznacza to więc,
że oskarżony posiadał niczym nieograniczoną możliwość zadania pokrzywdzonej większej liczby ciosów i co istotne, posiadał również możliwość zadania ich w taki sposób i w takie miejsca, które nieuchronnie prowadziłyby, albo przynajmniej mogłyby prowadzić do śmierci I. W.. Przykłady takich ciosów rzecz jasna można mnożyć, aczkolwiek
w ustalonych przez Sąd Okręgowy okolicznościach poprzedzających zdarzenie, jako najbardziej wymowne z punktu widzenia oceny ewentualnego zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonej, mogłoby się jawić, na przykład, działanie polegające na wykonaniu „ruchu zamachowego” i przecięciu przedniej powięzi szyi lub spowodowaniu rany kłutej jamy brzusznej, albo polegające na ugodzeniu pokrzywdzonej w plecy, a konkretnie w lewą część klatki piersiowej, to jest w miejsce, w którym zlokalizowane jest serce. Tymczasem, oskarżony ugodził pokrzywdzoną w okolicę prawej łopatki, przy czym czyniąc to ustalenie, Sąd Okręgowy dokonał kolejnego, nie budzącego wątpliwości ustalenia, a mianowicie,
że „(…) oskarżony nie poprzestał na jednym uderzeniu, lecz zadał kolejny cios - w okolice szyi i policzka (…).” Te bez wątpienia prawidłowe ustalenia, trzeba jednak postrzegać
w kontekście całokształtu uwarunkowań, które to zmaterializowały się na skutek zachowania T. W., ponieważ w przeciwnym razie, w kontekście wspomnianych ustaleń można by odnieść wrażenie, które Sąd Okręgowy, niezasadnie przekuwa
w konkluzję, że oskarżony był zdeterminowany w tym, by pozbawić życia I. W.. A zatem, mając na uwadze rzeczone uwarunkowania, niejako dla porządku, najpierw należy przypomnieć, że drugi cios, oskarżony zadał pokrzywdzonej bezpośrednio po pierwszym,
a ściślej rzecz ujmując, nastąpiło to wówczas, gdy po pierwszym ciosie, I. W. zwróciła się twarzą w stronę T. W.. Na kanwie tych ustaleń najistotniejsze jest jednak to, że po drugim uderzeniu, oskarżony zaprzestał swojego działania,
choć przecież bez żadnych przeszkód mógł je kontynuować i w efekcie mógł doprowadzić
do śmierci I. W.. O tym, że nie był to cel działania oskarżonego, przekonuje również specyfika obrażeń ciała stwierdzonych u pokrzywdzonej. Te bowiem, to w istocie trzy rany o charakterze kłuto - ciętym, z których jedna łączyła się z uszkodzeniem powierzchownym naczyń żylnych szyi, druga z uszkodzeniem śluzówki jamy ustnej i trzecia penetrowała jedynie do tkanki podskórnej w okolicach karku (k.63-64 i k.146-148). A zatem, taki a nie inny kształt tych obrażeń, nie tylko, że pozwala, ale wręcz nakazuje stwierdzić
i to nawet bez odwoływania się do wiadomości specjalnych, że ciosy, które je spowodowały nie zostały zadane przez oskarżonego z dużą, czy też nawet ze znaczną siłą. Natomiast nawiązując do sformułowanej przez Sąd Okręgowy uwagi, iż „(…) podjęcie próby samobójczej przez oskarżonego bezpośrednio po czynie również wskazuje pośrednio na jego zamiar sprawczy” (zamiar pozbawienia życia I. W. - uwaga Sądu Apelacyjnego), wskazać należy, że ustalenie rzeczywistych jej powodów nie jest możliwe,
bo te przecież znane są wyłącznie oskarżonemu. Czyniąc to spostrzeżenie, trzeba jednocześnie zauważyć, a wynika to z wyjaśnień T. W. (k.112-115),
że jego trzej bracia oraz ojciec popełnili samobójstwo przez powieszenie się. W tej sytuacji, nie można więc nadawać podjętej przez oskarżonego próbie samobójczej, takiego znaczenia jakie nadaje jej Sąd pierwszej instancji, a na pewno nie można czynić z niej elementu, który miałby przekonywać o tym, że działaniu oskarżonego towarzyszył zamiar pozbawienia życia pokrzywdzonej.

Zaprezentowane uwarunkowania, zdaniem Sądu Apelacyjnego prowadzą
do wniosku, że T. W., ani nie chciał pozbawić życia swojej żony, ani nawet nie przewidywał tej możliwości i na to się nie godził. Co prawda lokalizacja ciosów może sugerować, że oskarżony, mimo wszystko, działał z wynikowym zamiarem pozbawienia
życia pokrzywdzonej, niemniej jednak pozostałe okoliczności przedmiotowe, które są wyznacznikami tego działania, nie materializują podstawy do dokonania takiego ustalenia,
a co najwyżej, właśnie z uwagi na wspomnianą lokalizację ciosów, pozwalają przyjąć,
że oskarżony przewidywał możliwość spowodowania u I. W. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej jej życiu i godził się na to.
Z uwagi zaś na to, że dzięki pomocy medycznej udzielonej pokrzywdzonej, oskarżony
nie osiągnął wspomnianego celu, a jednocześnie spowodował u I. W. takie obrażenia ciała, które naruszyły czynności jej szyi i powłok miękkich twarzy na okres trwający dłużej niż 7 dni, Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i przypisał T. W. przestępstwo stypizowane w art. 13 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Natomiast kształtując wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego za to przestępstwo, Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności miał na uwadze jego okoliczności przedmiotowe, które to ze względu na swą negatywną wymowę powodują, że stopień szkodliwości społecznej owego przestępstwa jest znaczny. Z drugiej jednak strony, Sąd odwoławczy uwzględnił to, że T. W.
nie był dotychczas karany sądownie, zaś w miejscu zamieszkania posiada opinię pozytywną.
W obliczu tych elementów, wymierzona oskarżonemu kara 4 lat pozbawienia wolności,
w ocenie Sądu Apelacyjnego, jawi się jako sprawiedliwa i wyważona, a przy tym gwarantująca realizację jej celów, zarówno w zakresie społecznego, jak i indywidualnego oddziaływania.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów zaprezentowanych powyżej wniosek jest tylko częściowo zasadny, ponieważ, zdaniem Sądu odwoławczego, oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 13 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw.
z art. 11 § 2 kk, a nie jak wskazuje obrońca oskarżonego, przestępstwa stypizowanego wyłącznie w art. 157 § 1 kk.

3.3.

rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego, nieorzeczenie środka karnego nawiązki na rzecz Funduszu
Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej oraz rażąca niewspółmierność orzeczonego na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienia za doznaną krzywdę - albowiem orzeczona kara zasadnicza i brak orzeczenia nawiązki nie odpowiada prawidłowemu uwzględnieniu dyrektyw sądowego wymiaru kary, określonych
w art. 53 kk, w tym stopniowi społecznej szkodliwości czynu zarzucanego mu, natomiast wartość orzeczonego na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienia nie rekompensuje jej
w wystarczającym stopniu bólu fizycznego oraz przeżyć psychicznych - wywołanych popełnionym przez oskarżonego przestępstwem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się do zarzutu wyspecyfikowanego w apelacji prokuratora,
w pierwszej kolejności wypada zauważyć, że uwaga sformułowana w uzasadnieniu tego środka odwoławczego, a konkretnie, że „uderzając głęboko ostrzem noża w miejsca na ciele pokrzywdzonej (…) oskarżony działał w sposób zdeterminowany, brutalny (…)”, nijak się ma do poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych odzwierciedlających sposób działania T. W.. Owo działanie, jak wspomniano to wcześniej,
nie odznaczało się bowiem szczególną determinacją w dążeniu do osiągnięcia przestępczego celu, a ponadto, obiektywnie rzecz ujmując, nie było ono nacechowane brutalnością. Natomiast odnosząc się w sposób szczegółowy do argumentów, które
w zamierzeniu skarżącego, mają przekonywać o potrzebie orzeczenia wobec oskarżonego nawiązki przewidzianej w art. 47 § 1 kk oraz o konieczności ustalenia orzeczonego już wobec niego środka kompensacyjnego na poziomie 20.000 a nie 10.000 złotych, stwierdzić należy, że argumenty te posiadają nad wyraz polemiczny charakter. W ich ramach skarżący odwołuje się bowiem, ogólnie, do dyrektyw sądowego wymiaru kary i w konkluzji stwierdza,
że rozstrzygnięcie o środku kompensacyjnym oraz brak rozstrzygnięcia w przedmiocie wspomnianej nawiązki, niezasadnie łagodzi należną oskarżonemu represję karną i dowodzi nieuzasadnionej pobłażliwości Sądu. Co więcej, autor apelacji formułuje tezę,
że kwestionowane przez niego postąpienie Sądu Okręgowego pozostaje „(…) w opozycji
do określonych przez ustawodawcę zasad i dyrektyw sądowego wymiaru kary.” Rzecz jednak w tym, że tak nie jest, a to choćby z tego względu, że orzeczenie nawiązki, o której mowa
w art. 47 § 1 kk, czy też zadośćuczynienia, w sytuacji gdy pokrzywdzony nie przejawia w tym zakresie inicjatywy, jest uprawnieniem a nie obowiązkiem sądu. Czyniąc tę uwagę, należy jednocześnie zauważyć, że na gruncie przedmiotowej sprawy Sąd Okręgowy zmaterializował przynależne mu uprawnienie w zakresie środka kompensacyjnego, w związku z czym bezzasadnie brzmi cytowane wcześniej twierdzenie. Natomiast odpowiadając na pytanie,
czy kwota przyznana w ramach tego środka I. W. jest odpowiednia, wskazać należy, że obrażenia ciała, których doznała wymieniona nie tylko, że nie były rozległe,
ale rzec nawet można, że posiadały bardziej bądź mniej powierzchowny charakter. Dodać też trzeba, że nie wywołały one tego rodzaju skutków, które pokrzywdzona odczuwałaby
w dłuższej perspektywie czasowej. Oczywistym jest zaś to, że obrażenia te, do momentu
ich wygojenia, stanowiły dla pokrzywdzonej nad wyraz uciążliwą dolegliwość. Wątpliwości nie budzi również i to, że działanie, które oskarżony zrealizował z pokrzywdzeniem I. W. stanowiło dla niej przeżycie o traumatycznym charakterze. A zatem, ważąc wszystkie te elementy, należy sformułować tezę, że zasądzone na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienie w kwocie 10.000 złotych, w pełni i wystarczająco rekompensuje wszystkie krzywdy, których wymieniona doznała w następstwie przestępczego działania T. W.. Oceniając zaś całokształt zastosowanej wobec niego represji, wypada zauważyć, że wymierzono mu karę 4 lat pozbawienia wolności, a więc karę, która oczywiście jest sprawiedliwa, aczkolwiek z obiektywnego punktu widzenia, jest karą surową,
co powoduje, że spełni ona swój cel w zakresie społecznego oddziaływania. Z kolei wcześniej scharakteryzowane warunki i właściwości osobiste oskarżonego, a mianowicie jego dotychczasowa niekaralność i pozytywna opinia w miejscu zamieszkania, materializują uzasadnione przekonanie, że kara, o której mowa spełni również cel w zakresie jej indywidualnego oddziaływania, a konkretnie, doprowadzi do sytuacji, że w przyszłości oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa. W tym stanie rzeczy zbędnym jest więc orzekanie wobec niego postulowanej przez prokuratora nawiązki.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny z powodów, o których mowa powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Odmienne, od dokonanego przez Sąd Okręgowy, ustalenie dotyczące zamiaru z jakim działał oskarżony i w konsekwencji, również odmienna subsumcja czynu przypisanego T. W. oraz inny, niż ustalony przez Sąd Okręgowy, wymiar kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku jest konsekwencją uwarunkowań zaprezentowanych powyżej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym, Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 633 kpk i art. 636 § 1 kpk, zaś o opłacie należnej
od oskarżonego za obie instancje, w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 5 oraz art. 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).

7.  PODPIS

del. SSO Jacek Szreder SSA Piotr Brodniak SSA Janusz Jaromin

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie dotyczące zamiaru z jakim działał oskarżony.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wysokość zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz I. W., brak rozstrzygnięcia o nawiązce przewidzianej w art. 47 § 1 kk oraz wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec T. W..

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana