Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2018 r. K. T. znalazł w taksówce portfel marki (...) w którym znajdowała się karta bankomatowa przypisana do rachunku w (...)o numerze (...) należąca do K. B. (1) i jego dokumenty w postaci prawa dowodu osobistego, prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego od pojazdu marki (...) oraz pieniądze w kwocie (...) oraz firmowa karta bankomatowa (...). K. B. (1) przedmiotowy portfel zgubił jadąc tą samą taksówką.

K. T. postanowił skorzystać z karty bankomatowej robiąc zakupy na drobne kwoty. Za zakupy płacił zbliżeniowo, przełamując w ten sposób zabezpieczenia kodu karty należącej do K. B. (1).

W ten sposób w dniu 14 grudnia 2018 r. dokonał sześciu transakcji na łączną kwotę 261, 43 zł. Na kwotę te złożyły się następujące płatności:

- transakcja zbliżeniowa w kwocie 49,50 zł w (...)przy ul. (...) w (...) o godzinie 08.42,

- transakcja zbliżeniowa w kwocie 49,50 zł w(...)przy ul. (...) w (...) o godzinie 08.43,

- transakcja zbliżeniowa w kwocie 47,97 zł w (...) przy ul. (...) w(...) o godzinie 08.45,

- transakcja zbliżeniowa w kwocie 47,97 zł w(...) przy ul. (...) w (...) o godzinie 08.46,

- transakcja zbliżeniowa w kwocie 33,49 zł w kiosku przy ul. (...) w (...)o godzinie 09.05,

- transakcja zbliżeniowa w kwocie 33,00 zł w sklepie (...) przy ul. (...) w (...) o godzinie 09.09.

Ostatnia nieskuteczna transakcja miała miejsce w (...)w(...) o godzinie 09.18 i opiewała na kwotę 49,50 zł

W dniu 14 grudnia w godzinach porannych K. B. (1) zorientował się, że nie ma swojego portfela. Tego samego dnia ok. godz. 12.05 mężczyzna udał się do banku i zastrzegł zagubioną kartę.

Poprzedniej nocy K. B. (1) wraz z kolegą K. S. przebywali na imprezie firmowej. W trakcie tej imprezy pojechali na stację paliw zrobić zakupy. W tym czasie mężczyzna zgubił portfel w taksówce, którą następnie podróżował K. T.. Następnego dnia rano K. T. pojechał taksówką do (...), gdzie dokonał pierwszej transakcji zbliżeniowej. Następnie pojechał taksówką na (...)w (...)

Po zabraniu karty bankomatowej K. T. wyrzucił portfel do śmietnika. Portfel został znaleziony przez kobietę i mężczyznę, których dane nie zostały ustalone. Osoby te zaniosły ów portfel do miejsca zamieszkania szefowej K. J. K., gdyż w portfelu znajdowały się firmowe wizytówki. W portfelu brakowało dowodu osobistego, prawa jazdy i gotówki w kwocie 150 z, kart bankomatowych oraz karty klienta (...)

Dowody: zeznania K. B. (2) – k. 4, 18v-19,

zeznania K. S. – k. 15v-16,

zeznania J. M. - k. 55v, k.306,

zeznania J. K. – k. 59v;

lista transakcji – k.5, k. 34-35,

zapis monitoringu na płycie DVD – k. 46,

K. T. jest rozwiedziony, ma dwoje dzieci. Dotychczas był wielokrotnie karany sądownie. Między innymi był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13 listopada 2013 r. o sygn. II K 1101/13 m.in. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy, którą odbył w okresie od 29.01.2014 r. do 27.07.2015 r.

W trakcie postępowania oskarżony został poddany jednorazowemu badaniu sądowo-psychiatrycznemu, w wyniku którego biegli zasugerowali, że w celu jednoznacznego rozpoznania konieczne będzie przeprowadzenie obserwacji sądowo-psychiatrycznej w warunkach szpitalnych. W konsekwencji oskarżony został poddany takiej obserwacji. Biegli stwierdzili, że K. T. nie jest chory psychiczne, w chwili popełnienia czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Jego aktualny stan zdrowia pozwalał mu na udział w postępowaniu sądowym i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Dowody: dane o karalności – k. 100-101, 299- 302,

opinia sądowo-psychiatryczna- k. 167-168,

opinia psychiatryczno-psychologiczna- k. 240-255.

K. T. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 14 grudnia w (...)przy ul. (...) – w (...), dokonał przy użyciu karty bankomatowej (...)kradzieży pieniędzy z konta bankowego poprzez realizację płatności zbliżeniowej na kwotę 33 zł działając na szkodę K. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13 listopada 2013 r. o sygn. II K 1101/13 m.in. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy, którą odbył w okresie od 29.01.2014 r. do 27.07.2015 r., tj. o popełnienie przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

II.  w dniu 14 grudnia w (...)przy ul. (...) – w kiosku prasowym, dokonał przy użyciu karty bankomatowej (...) Banku (...) kradzieży pieniędzy z konta bankowego poprzez realizację płatności zbliżeniowej na kwotę 33,49 zł działając na szkodę K. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13 listopada 2013 r. o sygn. II K 1101/13 m.in. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy, którą odbył w okresie od 29.01.2014 r. do 27.07.2015 r., tj. o popełnienie przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

III.  w dniu 14 grudnia w (...)przy ul. (...)– w(...), dokonał przy użyciu karty bankomatowej (...) kradzieży pieniędzy z konta bankowego poprzez realizację płatności zbliżeniowej na kwotę 47,97 zł działając na szkodę K. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13 listopada 2013 r. o sygn. II K 1101/13 m.in. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy, którą odbył w okresie od 29.01.2014 r. do 27.07.2015 r., tj. o popełnienie przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

IV.  w dniu 14 grudnia w(...)przy ul. (...)– w (...), dokonał przy użyciu karty bankomatowej (...)kradzieży pieniędzy z konta bankowego poprzez realizację płatności zbliżeniowej na kwotę 47,97 zł działając na szkodę K. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13 listopada 2013 r. o sygn. II K 1101/13 m.in. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy, którą odbył w okresie od 29.01.2014 r. do 27.07.2015 r., tj. o popełnienie przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

V.  w dniu 14 grudnia w (...) przy ul. (...)– w (...) dokonał przy użyciu karty bankomatowej (...) kradzieży pieniędzy z konta bankowego poprzez realizację płatności zbliżeniowej na kwotę 49,50 zł działając na szkodę K. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13 listopada 2013 r. o sygn. II K 1101/13 m.in. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy, którą odbył w okresie od 29.01.2014 r. do 27.07.2015 r., tj. o popełnienie przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

VI.  w dniu 14 grudnia w(...)przy ul. (...)– w (...), dokonał przy użyciu karty bankomatowej(...) kradzieży pieniędzy z konta bankowego poprzez realizację płatności zbliżeniowej na kwotę 49,50 zł działając na szkodę K. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13 listopada 2013 r. o sygn. II K 1101/13 m.in. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy, którą odbył w okresie od 29.01.2014 r. do 27.07.2015 r., tj. o popełnienie przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

VII.  w dniu 14 grudnia w (...)przy ul. (...) – w (...), usiłował dokonać przy użyciu karty bankomatowej (...) kradzieży pieniędzy z konta bankowego poprzez realizację płatności zbliżeniowej na kwotę 49,50 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z nieustalonego powodu, działając na szkodę K. B. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13 listopada 2013 r. o sygn. II K 1101/13 m.in. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy, którą odbył w okresie od 29.01.2014 r. do 27.07.2015 r., tj. o popełnienie przestępstwa z art. 13 § 2 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk,

VIII.  w dniu 14 grudnia 2018 r. w (...) przy ul. (...) – w taksówce (...) marki (...)o nr re. (...) dokonał przywłaszczenia dokumentów w postaci dowodu osobistego, kart bankomatowych (...)i (...), prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego do pojazdu F. (...) o nr rej. (...) należących do K. B. (1), tj. o popełnienie przestępstwa z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Oskarżony K. T. przyznał się do zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Mimo, że oskarżony odmówił złożenia wyjaśnień, zgromadzony w sprawie wskazuje potwierdza sprawstwo K. T., zatem przyznanie się oskarżonego do popełniania zarzucanych mu czynów należało uznać jako wiarygodne.

Ustaleń faktycznych Sąd dokonał w znacznej mierze na podstawie zeznań świadka J. M.. Zeznania świadka były logiczne i konsekwentne, w pełni zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności. Świadek zeznał, iż zna oskarżonego, bo kiedyś prowadził bar, w którym bywał K. T.. Aktualnie świadek jest taksówkarzem. Opisał, iż w grudniu 2018 r. wykonywał kurs w godzinach nocnych, podczas którego przewoził dwóch pijanych mężczyzn, którzy chcieli zrobić zakupy na stacji paliw. Jak zrelacjonował mężczyzna, który płacił za zakupy siedział z przodu, drugi siedział z tyłu. Podczas tego kursu nie zauważył nic nadzwyczajnego. Następnego dnia rano świadek otrzymał telefon od K. T., który chciał skorzystać z jego usług jako taksówkarza. Oskarżony kazał zawieść się do (...) na (...) Kierowca wykonał zlecenie, K. T. przebywał tam ok. 15 minut, a następnie prosił aby zawieźć go na (...)w (...) Warto podkreślić, iż świadek rozpoznał oskarżonego na tablicy poglądowej. Ponadto jego zeznania korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci listy transakcji z rachunku pokrzywdzonego, z której wynika iż pierwszej transakcji zbliżeniowej oskarżony dokonał właśnie w (...) przy ul. (...).

Jako wiarygodne Sąd uznał także zeznania pokrzywdzonego K. B. (1), który zeznał w jakich okolicznościach mógł zgubić portfel. Zeznania świadka w zakresie tego, kiedy dowiedział się o zaginięciu portfela różnią się z zeznaniami świadka K. S.. Pokrzywdzony zeznał, iż o utracie portfela dowiedział się rano, kiedy otrzymał smsa, zaś świadek K. S. wskazał, że pokrzywdzony zorientował się, że nie ma portfela jeszcze tego samego dnia w nocy. Jednakże okoliczność ta nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Fakt ten może wynikać z niepamięci pokrzywdzonego. W pozostałym zakresie zeznania pokrzywdzonego zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności.

Wiarygodne były także zeznania K. S. i J. K.. K. S. podróżował w nocy z 13 na 14 grudnia 2018 roku taksówką wraz z pokrzywdzonym, zeznał, iż pokrzywdzony trzymał w ręku portfel, ale ostatecznie to świadek zapłacił za zakupy. Zeznania świadka były spójne i szczere. Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania J. K., która wskazała, że dwie nieznanie osoby przyniosły do jej miejsca zamieszkania portfel należący do jej pracownika K. B. (1). Sąd nie znalazł podstaw, aby nie dać wiary zeznaniom świadka.

Zeznania świadka P. K. nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek jedynie wskazał, iż to nie on a J. M. przewoził klientów, którzy zgłosili, że zgubili portfel.

Ustaleń faktycznych Sąd dokonał ponadto na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów w postaci karty karnej oskarżonego, listy transakcji z (...), zapisu monitoringu, a także opinii sądowo-psychiatrycznych sporządzonych w sprawie. Dokumenty nie budziły wątpliwości pod względem ich autentyczności, ani wiarygodności. Zaś opinie sądowo psychiatryczne zostały sporządzone przez podmioty profesjonalne. Obie opinie były rzetelne i jasne, ponadto żadna ze stron nie kwestionowała poczynionych w nich ustaleń.

Na podstawie zgormadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, iż wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Działanie oskarżanego zdaniem Sądu stanowiło wypadek mniejszej wagi, a czyny wskazane w punktach I-VII aktu oskarżenia należało zakwalifikować z art. 283 kk w zw. z art. 279 §1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i art. 13 §1 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 279 §1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk. Zaś występek z pkt VIII aktu oskarżenia należało zakwalifikować jako przestępstwo z art. 275 §1 kk.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 marca 2017 r., w sprawie o sygn.. III K 349/16, dokonanie płatności kartą płatniczą w formie tzw. płatności zbliżeniowej przez osobę nieuprawnioną, która weszła w posiadanie karty wbrew woli jej właściciela, stanowi przestępstwo kradzieży z włamaniem (art. 279 § 1 k.k.). Zaś karta bankomatowa stanowi narzędzie nadające się do popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem (art. 279 § 1 k.k.), bez względu na to, czy sprawca dysponuje prawidłowym kodem ( (...)) zabezpieczającym kartę. W ocenie Sądu pogląd ten zasługuje na aprobatę. Włamanie polega na przełamaniu zabezpieczeń chroniących przedmiotu czynności wykonawczej przed kradzieżą. Najczęściej sprowadza się ono do ich fizycznego przełamania. Nie ma znaczenia, czy zabezpieczenie przedmiotu przed kradzieżą jest efektywne i jakich środków należy użyć, by je sforsować. Konieczne jest natomiast, aby rzecz była zabezpieczona przed kradzieżą i aby sprawca usunął zabezpieczenie (wyrok SN z 18.02.1972 r., VI KZP 74/71, OSNKW 1972/5, poz. 78). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie sprawca w momencie przyłożenia karty do terminala dokonał przełamania zabezpieczenia chroniącego dostępu do rachunku bankowego pokrzywdzonego, dokonując tego umyślnie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym. Zatem w przypadku czynów z punktów I-VI aktu oskarżenia doszło do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 279 §1 kk. Czyn wskazany w pkt VII oskarżony dokonał w formie stadialnej usiłowania, albowiem bezpośrednio zmierzał do zakupu towarów za pośrednictwem transakcji zbliżeniowej, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na nieustalone przyczyny. Zdaniem Sądu czyny te jednak należało zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi.

O przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu, ze szczególnym uwzględnieniem tych elementów, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw (por. wyrok SN z dnia 9 października 1996 r., V KKN 79/96). Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo; zachowanie się i sposób działania sprawcy; użyte środki; charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem; czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego.

Wśród elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywacja i cel działania sprawcy. Jak podkreśla Sąd Najwyższy, uwzględniać także należy: odcienie umyślności, premedytację, dokładność w przygotowaniu przestępstwa, upór w dążeniu do osiągnięcia przestępnego celu, przypadkowość, wpływ innej osoby, obawę przed skutkami działania (por. wyrok SN z dnia 9 października 1996 r., V KKN 79/96).

Orzecznictwo oraz poglądy doktrynalne pozwalają wyróżnić pewne szczególne elementy najistotniejsze przy ocenie wypadku mniejszej wagi w przypadkach przestępstw wymienionych w treści art. 283 k.k. Mianowicie decydujące znaczenie dla zakwalifikowania przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. (kradzież z włamaniem) jako wypadku mniejszej wagi będą miały niska wartość przedmiotu czynu i niewielka wartość szkody po stronie pokrzywdzonego (A. Marek, kom. do art. 283 k.k. [w:] A. Marek, Kodeks..., LEX 2010). Taka też sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie, wartość skradzionego mienia stanowi bowiem kwotę 261, 43 zł i taką też szkodę poniosła pokrzywdzony. Ponadto oskarżony włamał się na rachunek bankowy pokrzywdzonego, co oznacza, że nie powodowali swoim zachowaniem poczucia zagrożenia u innych osób, dlatego też czyn należało zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi.

W ocenie Sądu K. T. czyny opisane w pkt od I do VII aktu oskarżenia popełnił w ramach ciągu przestępstw. Za przyjęciem takiej konstrukcji w tym wypadku przemawiają krótkie odstępy czasu, w których zarzucane czyny zostały dokonane, a także popełnienie ich w podobny sposób, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Ponadto K. T. dopuścił popełnienia w/w czynów w warunkach multirecydywy, o której stanowi art. 64 § 2 kk. Popełnił on bowiem owe występki będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13 listopada 2013 r. o sygn. II K 1101/13 m.in. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy, którą odbył w okresie od 29.01.2014 r. do 27.07.2015 r. Przesłankami skazania w warunkach multirecydywy są:

1) uprzednie skazanie sprawcy w warunkach recydywy specjalnej zwykłej;

2) odbycie łącznie co najmniej roku kary pozbawienia wolności;

3) ponowne popełnienie umyślnego przestępstwa określonego w art. 64 § 2 k.k.;

4) popełnienie wyżej wymienionego przestępstwa w okresie 5 lat od odbycia całości lub części ostatniej kary.

Oskarżony spełnił wszystkie powyższe przesłanki. Popełnienie przestępstwa w warunkach multirecydywy wiąże się z nadzwyczajnym obostrzeniem, w tym przypadku Sąd może wymierzyć jedynie karę pozbawienia wolności, i to powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Oznacza to, że kara wymierzona takiemu sprawcy musi przekraczać co najmniej o miesiąc dolną granicę ustawowego zagrożenia.

W odniesieniu do punktu VIII aktu oskarżenia wskazać należy, iż K. T. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 275 § 1 kk. Przepis ten stanowi, iż kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. W niniejszej sprawie, nie ulega wątpliwości, iż oskarżony przywłaszczył dokumenty znajdujące się w portfelu pokrzywdzonego. Przywłaszczenie tym różni się od kradzieży, że nie ma tutaj elementu zaboru. Sprawca przywłaszczenia nie pozbawia władania osoby uprawnionej, lecz legalnie wchodzi w posiadanie przedmiotu. Na kanwie niniejszej sprawy sprawca bowiem znalazł portfel ze znajdującymi się w nim dokumentami. W ocenie Sądu, z kwalifikacji prawnej czynu należało wyeliminować przestępstwo z art. 276 kk. Zgodnie z tym przepisem kto niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub usuwa dokument, którym nie ma prawa wyłącznie rozporządzać, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. W ocenie Sądu nie było podstaw do przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji prawnej, albowiem nie ma podstaw, aby stwierdzić że sprawca swoim zachowaniem wypełnił którekolwiek ze znamion czynności wykonawczej. W doktrynie wskazuje się, iż ukrycia lub usunięcia dokumentu można się dopuścić tylko w zamiarze bezpośrednim, natomiast pozostałe znamiona czasownikowe mogą być zrealizowane także w zamiarze ewentualnym. Oskarżonemu w żadnym razie nie można przypisać zamiaru bezpośredniego ukrycia bądź też dokumentów, albowiem celem działania sprawcy było przywłaszczenie kart płatniczych i znajdującej się w portfelu gotówki, nie zaś ukrycie dokumentów w śmietniku. Sprawca bowiem po objęciu w posiadanie interesujących go przedmiotów wyrzucał rzeczy zbędne. Warto podkreślić, iż trafnie wskazuje Sąd Najwyższy, że: "Charakterystyczne dla przestępstw stypizowanych w art. 284 § 1 i 2 k.k. działanie, polegające na zatrzymaniu czy też rozporządzeniu cudzym składnikiem majątku jak własnym (np. przez jego zniszczenie czy wyzbycie się go), odzwierciedla odnoszący się do jego skutków cel sprawcy, który - w sposób tożsamy dla celu przyświecającego sprawcy kradzieży cudzej rzeczy - sprowadza się do nieodwracalnego pozbawienia innej osoby mienia i uczynienia z niego swojej własności" (wyrok SN z dnia 3 października 2005 r., V KK 15/05, LEX nr 157206). Zatem rozporządzenie rzeczą po jej przyłaszeniu nie stanowi odrębnego typu przestępstwa.

Przechodząc do wymierzonych oskarżonemu kar, w punkcie pierwszym wyroku Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt od I do VII z tym ustaleniem, iż stanowią one ciąg przestępstw art. 283 kk w zw. z art. 279 §1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk i art. 13 §1 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 279 §1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 283 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę Sąd miał na względzie, fakt iż wina i społeczna szkodliwość czynów zarzuconych oskarżonemu nie były znacznie. Oskarżony bowiem popełnił przestępstwo przeciwko mieniu, a szkoda wyrządzona pokrzywdzonemu wynosiła niecałe 300 zł, dlatego też Sąd przyjął w tym przypadku wypadek mniejszej wagi. Jako okoliczność obciążającą Sąd przyjął popełnienie występków w warunkach multirecydywy, a nadto w warunkach ciągu przestępstw. Zatem zgodnie z art. 64 § 2 kk Sąd był zobligowany do wymierzenia kary pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 91 § 1 kk sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W tym przypadku podstawą wymiaru kary był przepis art. 283 kk. Zatem Sąd mógł wymierzyć karę w granicach od 3 miesięcy do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Mając na uwadze okoliczności łagodzące Sąd wymierzył oskarżonemu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności.

W punkcie drugim wyroku Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 275 § 1 kk i za to na podstawie tego artykułu wymierzył oskarżonemu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, iż wina i społeczna szkodliwość czynu nie była znaczna, albowiem co prawda sprawca popełnił przestępstwo przeciwko dokumentom, ale dopuścił się go w zamiarze ewentualnym. Przestępstwo miało charakter formalny, a sprawca popełnł je niejako przy okazji popełnienia w/w przestępstw. Jako okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego i dlatego wymierzył mu karę bezwzględną pozbawienia wolności.

W puncie trzecim wyroku Sąd na podstawie art. 85 § 1 kk i 86 § 1 kk w miejsce wymierzonych kar jednostkowych pozbawienia wolności orzekł karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności. Granice kary łącznej określa art. 86 § 1 kk. Zgodnie z jego treścią Sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (zasada absorpcji) do ich sumy (zasada kumulacji). W orzecznictwie podkreśla się, że "zasada absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej powinna być stosowana w tych wypadkach, gdy pomiędzy pozostającymi w zbiegu przestępstwami zachodzi bliski związek podmiotowy i przedmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych jest wystarczającą oceną zachowania sprawcy" (wyrok SA w Gdańsku z dnia 23 stycznia 1997 r., II AKa 321/96, Prok. i Pr.-wkł. 1997, nr 7-8, poz. 19. W niniejszej sprawie Sąd był władny orzec karę w granicach od 7 do 9 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, iż z uwagi na bliski związek przedmiotowo – podmiotowy wymierzenie oskarżonemu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności będzie dla niego wystarczającą dolegliwością.

W punkcie czwartym wyroku na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonych przestępstwami opisanymi w pkt od I do VII a/o poprzez zapłatę na rzecz K. B. (1) 261,43 zł. Wysokość wyrządzonych przestępstwami szkód nie budzi wątpliwości, zaś z uwagi na złożony wniosek (k.274) Sąd był zobligowany orzec ów środek kompensacyjny.

Mając na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. w sprawie o sygnaturze SK 66/19, o kosztach nieopłaconej obrony, udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono na podstawie § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 17 pkt 1 Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, podwyższając wynagrodzenie o kwotę podatku od towarów i usług. W przytoczonym wyroku Trybunał Konstytucyjny uznał, że koszty adwokackie określone w 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 22 października 2015 roku, czyli tzw. koszty „obrony z urzędu” w zakresie w jakim są niższe od kosztów obrońcy „z wyboru” są sprzeczne z Konstytucją, a mianowicie z art. 62 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Choć wyrok TK odnosił się do poprzedniego brzmienia § 4 ust. 1 rozporządzenia, to jednak sens orzeczenia zachowuje aktualność na gruncie obecnej regulacji prawnej. Dlatego w niniejszej sprawie Sąd zasądził na rzecz obrońcy K. T. koszty obrony wg stawek za czynności adwokackie „z wyboru”.

Biorąc pod uwagę, iż oskarżony K. T. jest bezrobotny i nie posiada dochodów, Sąd zwolnił go od kosztów sądowych, zaś wydatkami obciążył Skarb Państwa, na podstawie art. 624 § 1 kpk.