Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt IV P 62/20 Sąd Rejonowy w Kutnie IV Wydział Pracy w sprawie z powództwa P. J. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o uchylenie kary porządkowej: uchylił karę porządkową nagany nałożoną na powoda P. J. przez pozwanego (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawiadomieniem z dnia 7 września 2020 roku (pkt 1) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120,00zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

Powód był zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku maszynisty – mechanika.

W dniu 3 września 2020 r. powód pracował na zmianie wraz z synem D. J.. Do obowiązków na stanowisku powoda należało sprawdzanie sprawności wentylatorów i stanu oblodzenia w tunelach chłodniczych.

W dniu 3 września 2020 r. o godzinie 20.51 powód otrzymał na skrzynkę mailową swojego działu wiadomość od brygadzisty K. R. o treści: „sprawdzamy puste tunele zamrażania pod względem pracy wentylatorów, dokręcenia wanny i czystości wentylatorów i parownika, notujemy sprawdzone tunele”. W dniu 3 września 2020 r. żadne awarie nie były zgłaszane. Powód udał się do tuneli, nie dokonał jednak ich sprawdzenia, gdyż nie było dostępu do włazów z powodu ich załadowania. Cztery tunele znajdowały się na końcówce załadunku. Powód nie poprosił magazyniera o przesunięcie palet i nie dokonywanie dalszego załadunku, gdyż nie miał takiej praktyki i w jego mniemaniu dezorganizowało to pracę magazyniera, którego dział pracował do godziny 23.00. Ok. godziny 22 do tuneli udał się D. J.. W tunelach znajdował się towar, a magazynier poinformował go, że za chwilę załączy magazyny. Po skończeniu zmiany D. J. poinformował brygadzistę K. R., iż tunele nie zostały sprawdzone z powodu ich załadowania.

W dniu 04 września 2020 r. został skierowany wniosek o udzielenie kary nagany powodowi, wskazujący na nie wykonanie polecenia wykonania przeglądu technicznego pustych tuneli zamrażania oraz rozlany olej przy sprężarce.

W dniu 7 września 2020 r. A. L., mistrz działu energetycznego dał powodowi wniosek o ukaranie do podpisania, jednak powód odmówił złożenia podpisu. A. L. mimo chęci powoda, nie podjął z nim żadnej rozmowy na temat przyczyn nałożenia kary nagany. Również dyrektor zakładu (...) nie wysłuchał powoda przed nałożeniem kary porządkowej nie ustalając z nim żadnych okoliczności związanych z wydarzeniami z 03 września 2020 roku.

Pismem z dnia 7 września 2020 r. pozwany nałożył na powoda karę porządkową nagany. W piśmie wskazano, iż nałożenie kary nastąpiło po uprzednim wysłuchaniu, zaś przyczyną były rażące zaniedbania w wykonywaniu obowiązków służbowych w dniu 3.09.2020 r. polegające na nie wykonaniu przeglądu stanu technicznego pustych tuneli zamrażania. Powód odebrał zawiadomienie w dniu 8 września 2020 r.

Pismem z dnia 9 września 2020 r. powód wniósł sprzeciw od wymierzonej kary wskazując, iż nie został uprzednio wysłuchany w sprawie, a przed wręczeniem nagany nie miał możliwości wyjaśnienia i przedstawienia swoich argumentów. Ponadto podniósł, iż w dniu 3 września 2020 r. po godzinie 21.00 nie było pustych tuneli. Pismem z dnia 11 września 2020 r. pozwany poinformował powoda o odrzuceniu wniesionego przez niego sprzeciwu.

Tunele, które podlegały kontroli były wyłączone w godzinach:

- tunel 18(2) od godziny 20 do godziny 24,

- tunel 26(10) od godziny 17 do godziny 23.30,

Tunel 22(6) od godziny 10 do godziny 24,

Tunel 20(4) od godziny 16 do godziny 24.

Tunele 18(2), 20(4) oraz 26(10) sprawdzane były 20 sierpnia 2020 r., a tunel 22(6) skontrolowano w dniu 9 sierpnia 2020 r. Kolejna kontrola tuneli odbyła się dla tuneli 18(2) i 20(4) w dniu 13 września 2020 r., dla tunelu 22(6) 22 września 2020 r., a dla tunelu 26(10) 23 września 2020 r.

Od września 2020 r. sprawdzanie odbywa się regularnie, co miesiąc przy czym jest dokonywane w momencie rozmrażania, w temperaturze – 10 stopni. Raz, dwa razy w miesiącu zdarza się, że magazyny są puste.

Powyższe ustalenia faktyczne Sąd oparł na przedstawionych w sprawie dokumentach, zeznaniach powoda oraz przesłuchanych w sprawie świadków, które co do zasady nie były sporne zaś okoliczności faktyczne sprawy zostały jednolicie przedstawione w całym zebranym materiale dowodowym. Zeznania powoda oraz D. J. stały w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków jedynie w zakresie interpretacji pojęcia „pustych tuneli”, co dalej pociągało za sobą implikację w postaci możliwości lub braku możliwości ich sprawdzenia. Okoliczność ta jednak nie wpływa na ustalenia faktyczne w sprawie – powód potwierdził, że nie dokonał sprawdzenia tuneli, co stanowiło zarzut ze strony pracodawcy. Kwestia natomiast interpretacji pojęcia pustych tuneli wpływa na prawną ocenę zachowania powoda, która z oczywistych względów nie należy do ustaleń faktycznych.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest uzasadnione.

Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 108§1 kp za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonego porządku, regulaminu pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz przepisów przeciwpożarowych pracodawca może stosować: karę upomnienia lub karę nagany. Bezspornym jest, że przesłankami odpowiedzialności porządkowej jest wina pracownika i bezprawność jego zachowania. Jest oczywiste, że przekroczenie tych reguł musi być zawinione, jednakże zważyć należy, że nie istnieje norma wyłączająca możliwość ukarania jeśli czyn był dokonany nieumyślnie. Naruszenie określonych obowiązków pracowniczych podlega zatem karze porządkowej zarówno w przypadku przypisania pracownikowi winy umyślnej, jak i nieumyślnej. O winie umyślnej można mówić zarówno wtedy, gdy pracownik ma bezpośredni zamiar naruszenia obowiązku, jak i wtedy, gdy, przewidując możliwość naruszenia obowiązku, na to się godzi (zamiar ewentualny). Natomiast nieumyślność polega na niedołożeniu przez pracownika wymaganej sumienności i staranności. Mówiąc w tym przypadku o stopniach winy, należy wyróżnić niedbalstwo i lekkomyślność. Niedbalstwo ma miejsce, gdy pracownik nie przewiduje możliwości naruszenia obowiązków, choć powinien i może to przewidzieć. Natomiast lekkomyślność odnosi się do przypadków, gdy pracownik przewiduje możliwość naruszenia swych obowiązków, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że tego uniknie. Z kolei bezprawność należy oceniać przez pryzmat, obowiązujących przepisów, ale także przez prawnie skuteczne polecenia przełożonych. Przy stosowaniu kary pracodawca powinien wziąć pod uwagę w szczególności rodzaj naruszonych obowiązków pracowniczych, stopień winy pracownika i jego dotychczasowy stosunek do pracy (art. 111 kp). Zważyć należy, że kara nie może być zastosowana po upływie 2 tygodni od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego i po upływie 3 miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia. Kara może być zastosowana tylko po uprzednim wysłuchaniu pracownika. (art. 109 § 1-2 kp). Treść art. 109 kp interpretowana łącznie z art. 110 kp stanowiącym o obowiązku zawiadomienia pracownika o zastosowanej karze prowadzi do wniosku, że przepisy te ustanawiają trzy etapy postępowania, których zachowanie w odpowiedniej kolejności decyduje o prawidłowości postępowania w sprawie ukarania pracownika. Pierwszym etapem jest wysłuchanie pracownika (które musi być uprzednie w stosunku do zastosowania kary), drugim podjęcie decyzji o zastosowaniu kary (po wysłuchaniu pracownika) i trzecim zawiadomienie pracownika na piśmie o zastosowanej karze wraz ze wskazaniem rodzaju naruszenia obowiązku pracowniczego i daty jego popełnienia oraz pouczeniem o możliwości zgłoszenia sprzeciwu. Samo zatem wysłuchanie pracownika jest wstępnym elementem fazy podejmowania decyzji o nałożeniu kary porządkowej. Pracodawca, który posiada wiedzę o możliwości popełnienia przez pracownika czynu podlegającego ewentualnie ukaraniu winien wysłuchać pracownika i przy uwzględnieniu tych okoliczności w toku własnego procesu myślowego podjąć ewentualną decyzję o nałożeniu kary.

Przygotowanie kary porządkowej w formie pisemnej jeszcze przed wysłuchaniem pracownika faktycznie oznacza, iż pracodawca podjął decyzję w tym przedmiocie z pominięciem obligatoryjnego etapu określonego art. 109§2 kp, a samo wysłuchanie traktuje jedynie jako konieczność wymuszoną przepisami kodeksu pracy. Innymi słowy w takim stanie faktycznym nie można uznać, iż wysłuchanie pracownika było pracodawcy niezbędne do nałożenia kary i aby jego decyzja uwzględniała jakiekolwiek argumenty osoby „ z góry” ukaranej.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd Rejonowy wskazał, że o zamiarze nałożenia kary porządkowej powód dowiedział się 7 września 2020 r. Wtedy to mistrz działu energetycznego przekazał mu do podpisania wniosek o ukaranie. Powód odmówił podpisu i oczekiwał rozmowy w celu wyjaśnienia przyczyn nałożenia kary, jednakże konwersacja taka nie odbyła się ani w tym momencie ani później. W celu uzyskania wyjaśnień powód został odesłany do Dyrektora zakładu, z którym jednak nie doszło do rozmowy. Słusznie powód zakładał, iż to odpowiednia osoba z hierarchii służbowej powinna wezwać go i wysłuchać jego tłumaczeń, gdyż to prawo pracy nakłada na pracodawcę obowiązek wysłuchania pracownika. Powód nie miał obowiązku zabiegać o takie wysłuchanie u bliżej nieokreślonych osób i słusznie mógł przypuszczać, iż prawo do wysłuchania stanowi jego uprawnienie, którego egzekucji sam nie musi żądać. Mimo braku realizacji tego uprawnienia, decyzja o nałożeniu kary porządkowej została sporządzona na piśmie i odebrana przez powoda w dniu 8 września 2020 r. Powód został zatem ukarany bez wysłuchania, co stanowi rażące naruszenie warunków formalnych nakładania kar porządkowych skutkujące uchyleniem kary porządkowej niezależnie od ewentualnej merytorycznej zasadności jej nałożenia. W ocenie Sądu za wysłuchanie pracownika nie może zostać bowiem uznane przedłożenie pracownikowi do zapoznania wniosku o ukaranie. Pracownik ma bowiem prawo do zapoznania się ze stawianymi mu zarzutami, a także do wyrażenia swojego zdania na ich temat i przedstawienia okoliczności istotnych z punktu widzenia zarzucanych uchybień. Wysłuchanie pracownika jest koniecznym elementem przed podjęciem decyzji o wymierzeniu kary. Dopiero po przeprowadzeniu wysłuchania pracownika, w powiązaniu z własnymi ustaleniami co do danego zdarzenia, pracodawca ma prawo złożonych wyjaśnień nie uwzględnić i ukarać go karą porządkową. Ewentualna próba zapoznania pracownika z wnioskiem o ukaranie bez jakiejkolwiek możliwości zajęcia stanowiska oznacza faktycznie, iż pracodawca już wcześniej podjął decyzję o nałożeniu kary niezależnie od wyjaśnień złożonych w tym zakresie. Zdaniem Sądu już powyższe naruszenie wymogów formalnych nałożenia kary porządkowej uzasadnia wniesione powództwo i prowadzi do uchylenia nałożonej kary nagany bez względu na merytoryczną ocenę zdarzeń z dnia 3 września 2020 roku.

Na marginesie Sąd Rejonowy zauważył, że wymierzenie powodowi kary porządkowej za rażące zaniedbania w wykonywaniu obowiązków służbowych w dniu 3.09.2020 r. polegające na nie wykonaniu przeglądu stanu technicznego pustych tuneli zamrażania nie było uzasadnione także pod względem merytorycznym. Powód wprawdzie otrzymał wiadomość e – mail o treści „sprawdzamy puste tunele zamrażania pod względem pracy wentylatorów, dokręcenia wanny i czystości wentylatorów i parownika, notujemy sprawdzone tunele”, jednakże nie było to konkretne polecenie służbowe, a przypomnienie o obowiązku, który spoczywał na powodzie przez cały czas wykonywania przez niego pracy. Nie było żadnych podstaw, by twierdzić, iż sprawdzenie to musiało odbyć się dokładnie tego dnia, w wiadomości brak było terminu, nie zgłaszano także żadnych awarii. Zdaniem Sądu wiadomość, którą otrzymał powód, nie była na tyle skonkretyzowana, by można było opierać się na niej dokonując oceny pracy powoda, czy przypisywać mu niewykonanie polecenia służbowego. Tunele, które w chwili otrzymania przez powoda wiadomości były wyłączone zostały ostatnio sprawdzone 9 i 20 sierpnia 2020 r., nie upłynęło więc dużo czasu od ostatniej kontroli, co ewentualnie usprawiedliwiałoby konieczność natychmiastowego jej przeprowadzenia. Zauważyć należy, iż ostatecznie sprawdzenia czterech tuneli, których kontroli powód zaniechał w dniu 3 września 2020 r. dokonano dopiero w dniach 13, 22 i 23 września 2020 r. Zdaniem Sądu nie można więc czynić powodowi zarzutu z zaniechania wykonania przeglądu stanu technicznego tuneli, gdy termin takiego przeglądu nie był z góry ustalony i podany do wiadomości pracownika i nie wystąpiły żadne okoliczności przemawiające za koniecznością jego natychmiastowego wykonania. Kwestia natomiast tego, czy powód miał fizyczną możliwość dokonania sprawdzenia zgodnie z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy nie miała istotnego znaczenia z punktu widzenia treści wiadomości e – mail i zawartego tam przypomnienia o obowiązku, które wszakże poleceniem służbowym, w ocenie Sądu I instancji, nie było. Niezależnie jednak od powyższego pracodawca nie dopełnił wymogów formalnych wysłuchania pracownika, co stanowi naruszenie art. 109 § 2 kp i skutkuje uchyleniem nałożonej kary.

A zatem Sąd Rejonowy uznał, że wniesione powództwo było uzasadnione, co skutkowało uchyleniem nałożonej na powoda zawiadomieniem z dnia 7 września 2020 roku kary porządkowej nagany.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 poz. 1800) zasądzając na rzecz powoda kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe orzeczenie zaskarżył w całości pełnomocnik pozwanego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

- naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 233 § 1 kpc, poprzez:

a) dokonanie dowolnej , a nie swobodnej oceny dowodów polegającej na błędnym ustaleniu, że pozwany nałożył na powoda karę nagany bez uprzedniego wysłuchania go w sytuacji, w której powodowi stworzono warunki do ustnego wysłuchania i złożenia wyjaśnień co do okoliczności sprawy, jednakże powód nie skorzystał z przysługującego mu uprawnienia i poprzestał jedynie na odmowie podpisania wniosku o ukaranie.

b) wybiórcze potraktowanie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji ustalenie stanu faktycznego w głównej mierze wyłącznie w oparciu o zeznania powoda i powołanego przez niego świadka – jego syna , pomijając fakty wynikające ze złożonych przez pozwanego dokumentów oraz z przesłuchania świadków: A. S. (1) i A. L., z których wynika, że na powodzie ciążył obowiązek wykonania kontroli tuneli mrożących, którego nie dopełnił, a ponadto, że powoda wysłuchano przed nałożeniem nagany.

W uzasadnieniu apelacji pełnomocnik pozwanego podkreślił, że Sąd dokonując ustaleń całkowicie pominął fakt, że wykonanie ww. kontroli tuneli było obowiązkiem powoda i w dniu, którego dotyczyła kara nagany, przyszedł on na nadgodziny właśnie po to, aby dokonać ww. kontroli. Polecenie wydane drogą elektroniczną było przypomnieniem polecenia wydanego powodowi wcześniej, w chwili, gdy pracodawca ustalił z nim przydzielenie mu nadgodzin. O ww. okoliczności zeznali wszyscy świadkowie wskazani przez stronę pozwaną.

W związku z powyższymi zarzutami pełnomocnik pozwanego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i oddalenie powództwa w całości, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie.

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik powoda wniósł o jej oddalenie, a nadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów za II instancję , w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je jako własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przepisu prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. polegającego na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów oraz dokonanie oceny sprzecznej z zasadami logiki.

Skuteczny zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji swobodnej oceny dowodów może prowadzić do uchylenia zaskarżonego orzeczenia, jednakże do jego postawienia nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Zarzut ten nie może opierać się zatem tylko na przedstawieniu odmiennej wersji przez stronę skarżącą, lecz koniecznym jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności apelujący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego można było wysnuć wnioski odmienne (post. SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, niepublikowane, wyrok SN z 27 września 2002 r., II CKN 817/00).

Skarżący przedstawił w apelacji własny pogląd na sprawę oraz własną ocenę materiału dowodowego. Nie wskazał przy tym, jakie to kryteria oceny - reguły rozumowania czy doświadczenia życiowego naruszył Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny sprawy, na gruncie którego zgłoszone roszczenie zostało uznane za podlegające oddaleniu.

Zarzuty skarżącego sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną prawidłowo przez ten Sąd; jako takie nie mogą się więc ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego, nie podnosząc przy tym argumentów, które dyskwalifikowałyby ocenę przyjętą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Zauważyć należy, że w apelacji pozwanego jego pełnomocnik skupił się głównie na kwestii zasadności nałożenia na powoda kary nagany, a kwestię wyczerpania przez pozwanego procedury nałożenia na powoda kary nagany ograniczył jedynie do stwierdzenia, że samo przedstawienie powodowi wniosku o ukaranie było równoznaczne ze stworzeniem mu warunków do ustnego wysłuchania i złożenia wyjaśnień, co do okoliczności sprawy.

Jest to jednak potraktowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, to jest z pominięciem pozostałego - niewygodnego lub nieodpowiadającego wersji zdarzeń przedstawionych przez pozwanego. Fragmentaryczna ocena materiału nie może dać pełnego obrazu zaistniałych zdarzeń. Zadaniem Sądu Rejonowego - prawidłowo przez Sąd wykonanym - było przeprowadzenie całościowej oceny zebranego w sprawie materiału, ponieważ tylko taka mogła dać pełny obraz chronologicznego przebiegu zdarzeń. Sąd Okręgowy zgadza się z poczynionymi w sprawie ustaleniami, że nie doszło do wysłuchania powoda przed zastosowaniem kary porządkowej nagany, co tym samym wykluczało jego ukaranie. Wynika to w sposób jednoznaczny ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wolą pracodawcy powoda z całą pewnością nie było bowiem jego wysłuchanie przed nałożeniem na niego kary nagany, a stanowisko pełnomocnika pozwanego stanowi jedynie nieudolną próbę usprawiedliwienia bezprawnego działania pozwanego. Z całą bowiem pewnością wysłuchanie pracownika jest koniecznym elementem przed podjęciem decyzji o wymierzeniu kary, czego pozwany nie uczynił. Samo bowiem przedstawienie powodowi wniosku o ukaranie i zobowiązanie go do jego podpisania, nie stanowi właściwej płaszczyzny do rozmowy, a z pewnością nie może być potraktowane jako wysłuchanie pracownika. Z całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym z zeznań świadków strony pozwanej, nie wynika w żadnym fragmencie, żeby pracodawca zainteresował się wersją powoda, zapytał go jak to wyglądało z jego perspektywy. Zdaniem Sądu Okręgowego wręcz niedopuszczalnym jest traktowanie pracownika w taki sposób, przy którym pracownik nie czuje się traktowany podmiotowo. Standardy postępowania i zasady etyczne, jakimi powinni kierować się zarówno pracownicy, jak i pracodawcy wymagają, zwłaszcza w sytuacji konfliktu czy niejednoznacznej sytuacji, przeprowadzenia rozmowy wyjaśniającej z pracownikiem, która w prawie polskim jest obligatoryjna i winna poprzedzać decyzję o ewentualnym nałożeniu kary porządkowej. Wbrew twierdzeniu apelanta żaden z zeznających świadków nie wskazał, że próbował rozmawiać z powodem na temat spornego zajścia, a jedynie A. S. podał, iż z tego co wie powód był wysłuchany nie wskazując jednocześnie żadnych szczegółów. Z kolei A. L. nie odniósł się w żaden sposób do powyższego. Tym samym twierdzenia pełnomocnika pozwanego o wysłuchaniu powoda mają charakter życzeniowy, nie poparty w żadnym zakresie zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

W tym miejscu wskazać należy dodatkowo, że jeżeli w sporze dwie grupy świadków lub strony zeznają odmiennie, bądź poszczególne dokumenty wskazują na odmienne okoliczności, to do Sądu meriti należy ocena, którzy świadkowie, strona i dlaczego zeznają wiarygodnie, oraz które dokumenty zasługują na uwzględnienie. Danie wiary jednym, a nieprzyznanie wiary drugim świadkom, stronie bądź dokumentom, samo przez się nie narusza zasady z art. 233 § 1 kpc, a stanowi właśnie o istocie sędziowskiej oceny dowodów, która opiera się na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wiarygodność wszystkich świadków oraz prawidłowo uzasadnił swoje stanowisko, podając konkretne powody, na podstawie których doszedł do przekonania, że zachowanie pracodawcy nie wyczerpało procedury nałożenia na powoda kary nagany.

W kontekście powyższych rozważań przyjąć zatem należy, iż prezentowana w apelacji argumentacja jest chybiona i jako taka nie może się ostać. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie. Trafnie wywiódł na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, iż nie doszło do wysłuchania powoda przed nałożeniem kary nagany. Sąd drugiej instancji zważył więc, iż zaskarżone rozstrzygnięcie było oczywiście uzasadnione. W tych warunkach zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i poczynienie ustaleń nieznajdujących oparcia w materiale sprawy, uznać należy za chybiony.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako bezzasadną.

O kosztach postępowania za II instancję orzeczono na podstawie o art. 98 k.p.c. i § 9 ust.1 pkt 3 w zw. z § 10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. , poz. 1800).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego za pośrednictwem PI

S.B.