Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10.03. 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił J. S. prawa do dodatku pielęgnacyjnego. W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, iż zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej nie jest on niezdolny do samodzielnej egzystencji.

(decyzja – k.35 akt ZUS)

J. S. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, uznając odpowiedz komisji lekarskiej za niesprawiedliwą, podnosząc, że nikt nie widział go „na żywo”.

(odwołanie - k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. S. urodził się w dniu (...). Jest uprawniony do emerytury.

W dniu 13.01.2021 r złożył wniosek o dodatek pielęgnacyjny.

/wniosek – k. 28 akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 5.02.2021 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

(orzeczenie lekarza orzecznika - k. 31 akt ZUS ).

Orzeczeniem z dnia 1.03.2021 roku komisja lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

(orzeczenie komisji lekarskiej - k.32 akt ZUS)

U ubezpieczonego rozpoznano z punktu widzenia neurologa zespól pozapiramidowy, naczyniopochodne uszkodzenie mózgu, parkinsonizm wtórny, zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa. Nie stwierdza się niezdolności do samodzielnej egzystencji. W badaniu stwierdzono, że wnioskodawca jest przytomny , z pełnym kontaktem słownym, bez zaburzeń mowy, zorientowany w miejscu i czasie, bez zaburzeń pamięci, spowolniały psychoruchowo, chód sprawny, ubiera się i rozbiera samodzielnie. Na badanie zgłosił się bez osoby towarzyszącej, przyjechał tramwajem. Wnioskodawca jest w stanie samodzielnie spożywać posiłki , jest niezależny przy przemieszczeniu się z leżanki na krzesło i z powrotem. Jest w stanie samodzielnie utrzymać higienę osobistą. Wymaga pomocy przy kąpieli całego ciała. Po powierzchniach płaskich porusza się samodzielnie. Wchodzi i schodzi po schodach samodzielnie. Rozbiera i ubiera się samodzielnie. Z dokumentacji wynika, że ma problemy z oddawaniem kału i moczu. Aktualnie nie stwierdza się znacznego stopnia naruszenia sprawności organizmu w przebiegu powyższych chorób, które powodowałyby niezdolność do samodzielnej egzystencji. Badany nie wymaga stałej ani długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokojeniu podstawowych potrzeb życiowych. Wymaga okresowej pomocy z powodu trudności z wstawaniem z łóżka. W okresach pojawiania się drżenia kończyn wymaga pomocy przy załatwianiu spraw poza domem i zakupach. Z powodu zespołu pozapiramidowego i naczyniopochodnego uszkodzenia mózgu jest całkowicie niezdolny do pracy, ale zdolny do samodzielnej egzystencji.

/opinia biegłego neurologa – k. 14-17/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonego, jego dokumentację medyczną oraz wydaną w sprawie opinię biegłego neurologa.

Biegły zapoznał się z przedłożoną w toku postępowania dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia ubezpieczonego i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego, ocenił i opisał stan jego zdrowia. Opinia biegłego jest jasna i obiektywna, opisuje stan zdrowia ubezpieczonego w zakresie wynikającym z tezy dowodowej oraz sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot.

Biegły wskazał na rozpoznane dolegliwości i ich wpływ na zdolność do samodzielnej egzystencji. Nie stwierdził upośledzenia funkcji organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za niezdolnego do samodzielnej egzystencji.

Wnioskodawca nie zgłosił żadnych zastrzeżeń pod adresem opinii. Był w tym zakresie pouczony. Był także pouczony o konieczności składania wniosków dowodowych./zarządzenie – k. 6, zarządzenie – k. 18, dowód doręczenia – k. 22/.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał zatem w pełni wartość dowodową opinii biegłego, która nie zawiera istotnych braków, biegły w sposób dostatecznie wyczerpujący określił jednostki chorobowe, które występują u ubezpieczonego i ocenił ich znaczenie dla jego zdolności do samodzielnej egzystencji. Wynikające z opinii wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Fakt, że wydana w sprawie opinia biegłych nie ma treści, odpowiadającej skarżącemu, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807). W ocenie Sądu złożona opinia biegłego jest w pełni fachowa, odpowiada zakreślonej tezie dowodowej i nie zawiera żadnych braków. Wobec powyższego brak było podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ kpc, zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, między innymi w sytuacji, gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy.

W rozpoznawanej sprawie strony nie wnosiły o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a złożone dotychczas pisma procesowe, dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przypadku, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć tylko do powtórzenia argumentacji zawartej w pismach procesowych, to wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu nie wydaje się uzasadnione./tak wyrok SA w Gdańsku z dnia 26.06.2018, III AUa 1815/17/. Sprawa nie miała charakteru wielowątkowego, wymagającego wyjaśnienia twierdzeń stron oraz odniesienia się do złożonych wniosków dowodowych. Sprawa w świetle stanowisk stron i zebranych dokumentów nie budziła żadnych wątpliwości./por. wyrok SA w Warszawie z dnia 26.04.2018, VI ACa 1694/17/

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji - art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.) stosowany na podstawie art. 7 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia. Z analizy przepisu wynika, iż przesłanki w postaci całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji muszą wystąpić łącznie.

Niezdolność do pracy jak i niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy lub niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3, cytowanej powyżej, ustawy).

Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji ma przy tym szeroki zakres i obejmuje opiekę i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego. Jednak sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego czy też, że potrzebuje pomocy innych osób nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji./ III AUa 62/17 - wyrok SA Lublin z dnia 30-08-2017/.

Z ustaleń poczynionych na podstawie dowodu z opinii biegłego wynika, że u ubezpieczonego rozpoznano z punktu widzenia neurologa zespól pozapiramidowy, naczyniopochodne uszkodzenie mózgu, parkinsonizm wtórny, zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa. Nie stwierdza się niezdolności do samodzielnej egzystencji. W badaniu stwierdzono, że wnioskodawca jest przytomny , z pełnym kontaktem słownym, bez zaburzeń mowy, zorientowany w miejscu i czasie, bez zaburzeń pamięci, spowolniały psychoruchowo, chód sprawny, ubiera się i rozbiera samodzielnie. Na badanie zgłosił się bez osoby towarzyszącej, przyjechał tramwajem. Wnioskodawca jest w stanie samodzielnie spożywać posiłki , jest niezależny przy przemieszczeniu się z leżanki na krzesło i z powrotem. Jest w stanie samodzielnie utrzymać higienę osobistą. Wymaga pomocy przy kąpieli całego ciała. Po powierzchniach płaskich porusza się samodzielnie. Wchodzi i schodzi po schodach samodzielnie. Rozbiera i ubiera się samodzielnie. Z dokumentacji wynik, że ma problemy z oddawaniem kału i moczu. Aktualnie nie stwierdza się znacznego stopnia naruszenia sprawności organizmu w przebiegu powyższych chorób, które powodowałyby niezdolność do samodzielnej egzystencji. Badany nie wymaga stałej ani długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokojeniu podstawowych potrzeb życiowych. Wymaga okresowej pomocy z powodu trudności z wstawaniem z łóżka. W okresach pojawiania się drżenia kończyn wymaga pomocy przy załatwianiu spraw poza domem i zakupach. Z powodu zespołu pozapiramidowego i naczyniopochodnego uszkodzenia mózgu jest całkowicie niezdolny do pracy, ale zdolny do samodzielnej egzystencji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa i w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy.

z/odpis uzas. dor.

wn-cy (pouczenie przy doręczeniu wyroku)

15.10.21r.