Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 grudnia 2019 r. M. C. (pop. C.) wniosła przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 4638,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dna 31 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Powódka jako nabywca wierzytelności przysługującej poszkodowanemu zdarzeniem drogowym dochodzi dalszego odszkodowania tytułem kosztów naprawy pojazdu.

Nakazem zapłaty z dnia 26 marca 2020 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie X Wydziale Gospodarczym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował koszt naprawy ustalony przez powódkę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 1 grudnia 2016 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) nr rej. (...) należący do J. O.. Sprawca zdarzenia legitymował się ważną umową ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) spółką akcyjną w W..

Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postepowanie likwidacyjne, w wyniku którego ustalił wysokość szkody na kwotę 3814,18 zł z uwzględnieniem 50% podatku VAT, którą wypłacił poszkodowanemu.

Bezsporne, nadto dowód:

- kalkulacja (...) k. 19-20;

- decyzja (...) z dnia 29 grudnia 2016 r. k. 18;

- decyzja (...) z dnia 25 stycznia 2017 r. k. 17;

- wiadomość e-mail z dnia 26 stycznia 2017 r. k. 16

- decyzja (...) z dnia 14 marca 2017 r. k. 14;

- pismo (...) z dnia 3 lutego 2017 r. k. 15;

- akta szkody płyta CD k. 33;

W dniu 4 listopada 2019 r. poszkodowany J. O. zawarł z M. C. (pop. C.) umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelał na powódkę wierzytelność przysługująca mu z tytułu zdarzenia z dnia 1 grudnia 2016 r. w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W..

Dowód:

­ - umowa cesji z dnia 4 listopada 2019 r. k. 13;

Dnia 23 grudnia 2019 r. powódka sporządziła kalkulację, w której ustaliła koszt naprawy pojazdu poszkodowanego na kwotę 9323,94 zł brutto.

Pismem z tego samego dnia powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 4638,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w terminie 7 dni.

Dowód:
- kalkulacja naprawy z dnia 23 grudnia 2019 r. k. 9-12;

- pismo z dnia 23 grudnia 2019 r. k. 8;

- wiadomość e-mail k. 7;

Hipotetyczny koszt naprawy samochodu V. (...) nr rej. (...) w nieautoryzowanym warsztacie naprawczych z uwzględnieniem średniej stawki za rbg obowiązującej w 2016 roku wynosił:

- z użyciem w procesie naprawy wyłącznie części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu : 10 529,44 zł brutto;

- z użyciem dostępnych ówcześnie alternatywnych części zamiennych o potwierdzonej jakości porównywalnej do jakości części oryginalnych sygnowanych znakiem producenta pojazdu, który pozwalał na pełne przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego: 8 789,52 zł brutto (7145,95 zł netto).

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k. 91-107.

W spornym zakresie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, a także na opinii sporządzonej przez biegłego sądowego, który wariantowo ustalił hipotetyczny koszt przywrócenia ww. samochodu marki V. (...) nr rej. (...) do stanu sprzed kolizji. Biegły przekonywająco zasadny koszt naprawy określił na kwotę 8789,52 zł brutto, m.in. uwzględniając rynkowe stawki za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych, a nadto przy uwzględnieniu cen alternatywnych części zamiennych o potwierdzonej jakości porównywalnej do jakości części oryginalnych sygnowanych znakiem producenta pojazdu o jakości „PC, (...), mając na uwadze również wiek pojazdu (12 lat) oraz jego wyeksploatowanie (przebieg 255485 km), których użycie było uzasadnione. Nadto w zakresie części z tworzywa sztucznego- nakładki zderzaka zasadnym było zastosowanie części jakości (...), co pozwalało na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody pod względem funkcjonalnym, technicznym i estetycznym. Opina była przekonywująca, biegły ją należycie uzasadnił, zaś strony opinii nie zakwestionowały.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Podstawę prawą żądania pozwu stanowi art. 822 § 1 i § 4 art. 822 k.c.,

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż sprawca wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu, ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Odpowiedzialność pozwanego nie była kwestionowana przez strony, czego dowodem jest nadto wypłata przez pozwanego odszkodowania za szkodę w części.

Legitymacja powódki do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej umowy przelewu i z art. 509 k.c. Legitymacja czynna nie była kwestionowana przez pozwanego. Nie budziła także zastrzeżeń sądu.

Sporna była wysokość szkody, gdyż powódka wskazywała, że wypłacone przez pozwanego odszkodowanie w wysokości 3814,18 zł jest zaniżone.

Kalkulacja dotyczącą ww. pojazdu sporządzona przez powódkę przewidywała koszty naprawy przedmiotowego pojazdu w wysokości 9323,94 zł brutto, zatem powódka, uwzględniając wypłacone przez pozwanego odszkodowanie, domagała się zapłaty pozostałej części należnego jej odszkodowania, w kwocie 4638,01 zł.

Sąd akceptuje przy tym jednoznaczną linię orzeczniczą Sądu Najwyższego, wskazującą, że naprawa pojazdu po kolizji jest okolicznością obojętną dla sprawy przeciwko ubezpieczycielowi, ponieważ sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał go naprawić (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/1, OSNC 2002/6/74). W uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/06 (OSNC 2007/10/144) wyjaśniono , że obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał dokonać takiej naprawy w przyszłości. W innej, istotnej dla danej problematyki odszkodowawczej, uchwale Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17 stwierdzono w jej uzasadnieniu, że koszty naprawy pojazdu uszkodzonego „zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem mogą być dochodzone jeszcze przed ich poniesieniem”, a roszczenie takie służy do „wyeliminowania już istniejącej szkody”. Sąd Najwyższy w sprawie II CNP 32/17 powołując się na ww. orzecznictwo wskazał dodatkowo, że nie mają tu już znaczenia późniejsze zdarzenia, m.in w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego samochodu. Za takim ujęciem obowiązku odszkodowawczego – niezależnego od naprawy pojazdu wypowiedział się też Sad Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r. w sprawie II CNP 43/17 i w kolejnym wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r. w sprawie II CNP 41/17.

Podsumowując wbrew zarzutom pozwanego naprawa pojazdu, albo nieskorzystanie z propozycji zorganizowania naprawy nie ma w niniejszej sprawie żadnego znaczenia. Określenie kosztu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji jest możliwe na podstawie opinii biegłego, co też miało miejsce.

Biorąc pod uwagę, że wypłacono odszkodowanie w kwocie 3814,18 zł, na uwzględnienie zasługiwała kwota stanowiąca różnicę pomiędzy kosztem naprawy ustalonym przez biegłego w drugim wariancie, który w pełni pozwalał na pełne przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego: 8 789,52 zł brutto (7145,95 zł netto), a kwotą wypłaconego odszkodowania. Podkreślić przy tym należy, iż między stronami nie było sporne rozliczenie szkody w stawce netto, powiększonej o 50% podatku VAT. Tym samym ustaloną przez biegłego kwotę odszkodowania brutto (8789,52 zł) należało pomniejszyć o 50% należnego podatku VAT, co daje kwotę 7967,74 zł (7145,95 zł netto + 50% VAT).

Podsumowując, zasądzeniu podlegała kwota stanowiąca różnicę pomiędzy ustalonym przez Sąd kosztem naprawy z uwzględnieniem połowy podatku VAT pomniejszona o kwotę dotychczas wypłaconego odszkodowania tj. 4153,56 zł (7967,74 zł – 3814,18 zł).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu – co nie było w istocie kwestionowane przez pozwaną.

Stąd orzeczono jak w pkt I sentencji.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt II.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 100 k.p.c., mając na uwadze, że powódka wygrała proces w 90 %, a pozwany utrzymał się z obroną w 10 %.

Powódka poniosła koszty na poziomie 951,04 zł, na które składają się 400 zł opłaty od pozwu oraz 551,04 zł tytułem wydatku na wynagrodzenie biegłego, z czego 90 % zł to 856 zł. Pozwany poniósł koszt zastępstwa procesowego wraz z opłata skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 917 zł oraz wydatek na wynagrodzenie biegłego w kwocie 551,04 zł co daje łączną kwotę 1451,04 zł, z czego 10 % daje kwotę 145 zł. Dla porządku wskazać należy, że niewykorzystane zaliczki stron zostały im już zwrócone.

Po skompensowaniu tych kwot Sąd zasądził w punkcie III wyroku od pozwanego na rzecz powódki kwotę 711 zł (856 zł – 145 zł).

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...) (...) (...)

3. (...)