Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: sędzia Juliusz Ciejek

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Kosowska

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2021 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę i rentę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 136.000 (sto trzydzieści sześć tysięcy) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 lutego 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.500 (jeden tysiąc pięćset) zł miesięcznie tytułem renty, płatną do dziesiątego każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, poczynając od 1 lipca 2018 r.

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

IV.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 8.015 zł 1 gr (osiem tysięcy piętnaście złotych jeden grosz) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

V.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Olsztynie tytułem zwrotu kosztów sądowych:

- od powódki M. P. z zasądzonego na jej rzecz od pozwanego roszczenia kwotę 24.384 zł 81 gr (dwadzieścia cztery tysiące trzysta osiemdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt jeden groszy),

- od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 7.490 zł 76 gr (siedem tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt złotych siedemdziesiąt sześć groszy).

Sygn. akt I C 417/18

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 27 czerwca 2018 r. ( data wpływu: 02.07.2019 r. ) powódka M. P. wniosła o:

a)  zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki kwoty 390.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty:

- 220.000 zł od dnia 31.05.2012 r. do dnia zapłaty,

- 170.000 zł od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty,

tytułem zadośćuczynienia zgodnie z art. 445 § 1 k.c.,

a)  zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki kwoty

2.520,00 zł tytułem renty zwiększonych potrzeb płatnej do 10 dnia każdego miesiąca licząc od dnia 01.10.2013 r. wraz z odsetkami za opóźnienie w przypadku zwłoki w płatności, zgodnie z art. 444 § 2 k.c.

Nadto, wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego w wysokości 10.800 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, ewentualnie zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania sądowego według spisu kosztów, który zostanie przedłożony na rozprawie.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 8.10.2011 r. gdy wchodziła na przejście dla pieszych została potrącona przez samochód, w wyniku czego doznała ciężkich obrażeń ciała tj.:

- urazu czaszkowo-mózgowego z ogniskami krwawienia śródczaszkowego,

- urazu wielonarządowego,

- ran tłuczonych głowy w okolicy ciemieniowej i potylicznej,

- wieloodłamowego złamania prawej kości biodrowej, kulszowej i łonowej,

- wieloodłamowego poprzecznego złamania kości podudzia lewego.

Powódka w wieku 16 lat uległa wypadkowi ( doznając urazu głowy) na skutek tego wypadku utraciła sprawność, jednak w stopniu umożliwiającym jej samodzielne funkcjonowanie.

Powódka w wyniku wypadku z dnia 8.10.2011 r stała się całkowicie nieporadna, obojętna, apatyczna nie jest w stanie nic zrobić sama. Utraciła węch i smak. Nie potrafi obsłużyć telefonu, posłużyć się pilotem, myli sztućce przy jedzeniu, jest całkowicie wycofana z relacji z otoczeniem. Powódka nie jest w stanie poradzić sobie samodzielnie w sprawach urzędowych lub opłat, nie zadba sama o swoje zdrowie, nie przygotowuje posiłków ani nie poradzi sobie z prowadzeniem gospodarstwa domowego. Powódka postanowieniem Sądu Okręgowego w O.. Z dnia 7.12.2017 r., sygn. akt (...)została ubezwłasnowolniona całkowicie.

Sprawca zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia u pozwanego. Decyzją z dnia 9.08.2016 r. pozwany przyznał na rzecz powódki świadczenie tytułem zadośćuczynienia w wysokości 150.000,00 zł, jednocześnie ustalając jej stopień przyczynienia się w wysokości 80% ( w stanie nietrzeźwości wbiegła pod pojazd na przejściu dla pieszych). Ostatecznie została na jej rzecz wypłacona kwota 30.000,00 zł. Pozwany decyzją z dnia 24.11.2016 r. przyznał na rzecz powódki rentę z tytułu zwiększonych potrzeb w wysokości 630,00 zł miesięcznie od dnia 01.10.2013 r., jednocześnie przyjmując 80% stopień przyczynienia się powódki. W konsekwencji do wypłaty pozostała kwota 126,00 zł. W ocenie powódki jej przyczynienie powinno zostać uwzględnione jedynie w stopniu 30% (pozew – k. 4 - 12).

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o odrzucenie pozwu, a z ostrożności procesowej o oddalenie powództwa w całości. Ponadto, wniósł o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozew winien zostać odrzucony z uwagi na fakt, że opiekun prawny powódki nie uzyskał zgody sądu opiekuńczego na czynność przekraczającą swoim zakresem zwykły zarząd. Pozwany wskazał, że bezsporny pomiędzy stronami jest fakt zaistnienia zdarzenia z dnia 8.10.2011 r. z udziałem powódki. W ocenie pozwanego, powódka przyczyniła się do wypadku w 80%. Ponadto, wskazał że w toku postępowania karnego biegły wskazał, że powódka jak i kierujący pojazdem przyczynili się w równym stopniu do wypadku komunikacyjnego. Pozwany nie zaprzeczył, że stan zdrowia powódki jest ciężki, jednak opisane skutki wypadku przez powódkę nie korelują z obrażeniami odniesionymi w tymże wypadkiem, głównie z wypadkiem wcześniejszym po potrąceniu pociągiem w roku 1998 r. Żądana przez powódkę kwota zadośćuczynienia jest zbyt wygórowana. Przyznane powódce zadośćuczynienie w kwocie 30.000 zł jest adekwatne do odniesionych przez powoda obrażeń ciała i doznanej krzywdy oraz przyczynienia się powódki do zaistniałej szkody wyczerpuje roszczenie z tego tytułu. Zasądzenie żądanej przez powódkę kwoty prowadziłoby do nieuzasadnionego wzbogacenia się powódki. Pozwany wskazał, że zwiększone potrzeby muszą być dokładnie wskazane, a ich wysokość, zgodnie z ogólnymi regułami dowodowymi musi być udowodniona, co obciąża twierdzącego. Powódka uzasadniając wysokość renty z tytułu zwiększonych potrzeb nie wskazała dlaczego miałaby to być kwota 2.520 zł miesięcznie. Żądana przez powódkę kwota renty jest wygórowana w związku z tym powinna zostać oddalona. W zakresie roszczenia dotyczącego odsetek pozwany wskazał, że powinny one zostać zasądzone od dnia wyrokowania. Dopiero przeprowadzenie w procesie dowodów, w tym opinii biegłego umożliwia dokonanie rzeczywistej oceny stanu zdrowia powódki, w tym jego krzywd ( odpowiedź na pozew – k. 121 – 129v ).

Pełnomocnik pozwanej na rozprawie w dniu 18 czerwca 2019 r. cofnął wniosek o odrzucenie pozwu (k. 154v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Sąd Rejonowy w G. III Wydział Rodzinny i Nieletnich zezwolił W. P. (1) opiekunowi prawnemu powódki M. P. na wytoczenie powództwa przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty w związku z zdarzeniem z dnia 8.10.2011 r.

( dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w G. z dnia 14.11.2018 r., sygn. akt (...)– k96).

W dniu 8 października 2011 r. w G. na ul. (...) kierujący samochodem marki M. (...) o nr. rej. (...) i zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych, nie zachował szczególnej ostrożności i nie udzielił pierwszeństwa pieszej M. P., znajdującej się na przejściu dla pieszych, w wyniku czego doszło do jej potrącenia.

(dowód: wyrok SR w G. w sprawie (...)k.380, wyrok SO w O. w sprawie (...)k. 416 – oba wyroki w aktach sprawy karnej (...) (...)stanowiących załącznik do niniejszej sprawy oraz k. 20-21).

Powódka nieprawidłowo obserwowała jednię wchodząc na nią, a znaczną część drogi po jezdni biegła. Dodatkowo zmieniając tor ruchu w lewo od początkowego prostopadłego do osi jezdni.

(dowód: opinia Instytutu Ekspertyz Sądowych – k 267-285 w aktach sprawy karnej (...), (...)stanowiących załącznik do niniejszej sprawy).

W momencie wypadku sprawca zdarzenia A. N. posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...).

( okoliczność bezsporna)

Powódka po wypadku została przetransportowana do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego i Izby Przyjęć Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w G.. Powódka po zdarzeniu była nieprzytomna i rozpoznano u niej uraz czaszkowo-mózgowy z ogniskami krwawienia śródczaszkowego, uraz wielonarządowy, rany tłuczone głowy okolicy ciemieniowej i potylicznej, wieloodłamowe złamanie prawej kości biodrowej, kulszowej i łonowej, wieloodłamowe poprzeczne złamanie kości podudzia lewego. Ponadto, powódka doznała następujących obrażeń: rany tłuczone głowy okolicy czołowej, łuku brwiowego postronnie prawej, brody, złamania kości nosa, złamania żeber VIII i IX po stronie prawej.

Po przeprowadzeniu badania tomografii komputerowej głowy, klatki piersiowej, jamy brzusznej i miednicy powódka została przeniesiona na Oddział Intensywnej (...), na którym przebywała od 08.10.2011 r. do 25.10.2011 r. Podczas pobytu na oddziale zostały wykonane badania CT głowy jednofazowe, RTG miednicy i podudzia lewego, CT miednicy bez podawania kontrastu. Powódce zostały założone wyciągi szkieletowe za kość udową prawą i kość piętową lewą. W dniu 12.10.2011 r. została przeprowadzona operacja z powodu wieloodłamowego złamania kości podudzia lewego. Podczas pobytu na oddziale powódka wymagała transfuzji 3 jednostek KKCz. Po zakończeniu analgosedacji powódka okresowo była pobudzona, niespokojna, kontakt logiczny był zachowany.

Następnie powódka została przetransportowana na dalsze leczenie na Oddziale Uszkodzeń i Patologii Miednicy, Klinika (...). A. G. (...) W. w O.. Na oddziale tym powódka przebywała od 25.10.2011 r. do 29.10.2011 r. Po przeprowadzeniu szeregu badań, w wyniku czego zaplanowano operację złamania obręczy miednicy. Z uwagi na stan powódki tj. przeciwskazania internistyczne oraz anestezjologiczne zabieg został odroczony, a powódka przewieziona do Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w G., Oddział Urazowo-Ortopedyczny.

Powódka na ww. oddziale przybywała do 19.12.2011 r. Podczas pobytu na oddziale zostały wykonane badanie RTG klatki piersiowej oraz CT miednicy bez kontrastu. Powódka była leczona zachowawczo, stosowano antybiotykoterapię oraz wyciąg. Powódka została czasowo wypisana do domu w stanie ogólnym dobrym – zdjęto wyciąg, pacjentka bez dolegliwości, aktywna w łóżku, z zanikami mięśniowymi i częściowym przykurczami pomimo usprawnienia przyłóżkowego. Wraz z zapisem powódka dostała zalecenie prowadzenia przez 6 tygodni tryby życia fotelowo-łóżkowego, częstego leżenia na brzuchu, zakazu stawania na nogi. Na ww. oddział powódka wróciła na okres 01.02.2012 r. – 03.02.2012 r. celem kontroli po urazach wielomiejscowych. Pomiar kończyn dolnych na długości – równe, ocena chodu – poprawna, wykonano nacięcie i ewakuację starego zorganizowanego krwiaka łydki lewej. Dalsze kontrole miały odbywać się w poradni urazowo-ortopedycznej.

Powódka została ponownie przyjęta do Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w G., Oddział Urazowo-Ortopedyczny i przebywała tam od 07.11.2013 r. – 15.11.2013 r. Celem pobytu na oddziale było usunięcie zespolenia z podudzia lewego.

(dowód: dokumentacja medyczna powódki – k.43-50, 52-62 koperta – k.227,228, 229, 233, opinia sądowo-lekarska – k. 267-284v, dokumentacja fotograficzna powódki – k. 36-40)

Wyniki badania krwi przeprowadzone podczas pobytu powódki na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym i Izbie przyjąć wykazały podwyższony poziom alkoholu we krwi w graniach 1g/l.

( dowód: karta informacyjna leczenia ambulatoryjnego – k. 43, przesłuchanie informacyjne przedstawicieli powódki W. P. – k. 154v – 155 )

Powódka w okresie od 01.04.2000 r. do 28.06.2016 r. leczyła się ambulatoryjnie w poradni neurologicznej.

(dowód: dokumentacja medyczna powódki – k.64, 67-71, 139-143, opinia sądowo-lekarska – k. 279-282)

W sprawie przedmiotowego wypadku toczyło się postępowanie karne przed Sądem Rejonowym w G., prowadzone pod sygn. (...)o czyn z art. 177 § 2 k.k. Wyrokiem z dnia 21 lipca 2015 r. oskarżony A. N. został uznany winnym popełnienia zarzucanego mu czynu i skazany na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższa kara została warunkowo zawieszona oskarżonemu tytułem próby na okres 3 lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego. Ponadto, orzeczona została od oskarżonego na rzecz powódki nawiązka w kwocie 2.500 zł. Wyrok ten został w zakresie wymierzonej kary utrzymany w mocy przez Sąd Okręgowy w O., który wyrokiem z dnia 17 lutego 2016 r. sygn. akt (...)dokonał zmiany wyroku I instancji jedynie w zakresie opisu czynu.

(dowód: wyrok SR w G. w sprawie (...)k.380, wyrok SO w O. w sprawie (...)k. 416 – oba wyroki w aktach sprawy karnej (...), (...)stanowiących załącznik do niniejszej sprawy )

W dniu 31.05.2016 r. zostało przeprowadzone badanie psychologiczne powódki w Prywatnym Gabinecie Psychologicznym K. P. w G.. Ustalono, że globalna sprawność intelektualna powódki jest na poziomie upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim. Wydolność funkcji słowno-pojęciowych na poziomie pogranicza upośledzenia umysłowego i normy. Do poziomi pogranicza i normy obniżyła się zdolność do koncentracji uwagi jej zakres i pojemność, zdolność rozróżnienia szczegółów istotnych od drugorzędnych, wrażliwość detaliczna oraz zakres i głębokość posiadanej wiedzy o otaczającej rzeczywistości i życiu potocznym. Znacznie odbiegające od przeciętnej normy pozostają procesy poznawcze oparte na wiedzy o operacjach na liczbach. Do poziomu upośledzenia obniżona jest zdolność percepcji i analizy wzrokowej, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz integracji wzrokowo-ruchowo-przestrzennej. W stopniu głębszym zaburzona jest znajomość konwencjonalnych standardów zachowań społeczno-moralnych. Patologicznie zaburzona jest szybkość i aktywność motoryczna. Psycholog przeprowadzający badanie we wnioskach końcowych stwierdziła, że z uwagi na zaawansowany proces organiczny powódka nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować w związku z czym wymaga pomocy i kontroli swojej egzystencji przez osobą drugą.

(dowód: opinia psychologiczna – k.63, opinia sądowo-lekarska – k. 267-284)

(...) d/s orzekania o niepełnosprawności w G. wydał następujące decyzje:

- z dnia 15.05.2012 r., w której określił stopień niepełnoprawności powódki jako znaczny, decyzja została wydana na okres do 31.07.2016 r.,

- z dnia 11.08.2016 r., w której określił stopień niepełnoprawności powódki jako znaczny, decyzja została wydana na okres do 31.10.2018 r.,

- z dnia 08.11.2018 r., w której określił stopień niepełnoprawności powódki jako znaczny, decyzja została wydana na stałe.

(dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – k.6-7 akta sprawy I Ns 163/17 stanowiącej załącznik do niniejszej sprawy, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 138 )

W. P. (1) ( matka powódki) pismem z dnia 22.05.2017 r. skierowanym do Sądu Okręgowego w O. wniosła o ubezwłasnowolnienie całkowite powódki M. P.. P. toczył się pod sygn. akt (...). W toku postępowania została sporządzona opinia sądowa psychiatryczno-psychologiczna w której stwierdzono m.in., że:

- powódka przejawia zaburzenia funkcji poznawczych oraz funkcjonowania społecznego charakterystycznego dla choroby psychicznej – otępienie umiarkowanego stopnia,

- powódka nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji,

- w zakresie zdolności do kierowania swoim postępowaniem uczestniczka znajduje się na poziomie odpowiadającym funkcjonowaniu osoby poniżej 13 r.ż. i nie jest zdolna do samodzielnego podejmowania decyzji, kierowania swoim postępowaniem i powadzenia swoich spraw.

Powyższe postępowanie zakończyło się wydaniem orzeczenia w dniu 07.12.2017 r., w którym postanowiono ubezwłasnowolnić całkowicie powódkę M. P.. Postanowienie stało się prawomocne w dniu 29.12.2017 r.

Sąd Rejonowy w G., III Wydział Rodzinny i Nieletnich postanowieniem z dnia 14.02.2018 r. ustanowił opiekunem prawnym M. P. jej matkę W. P. (1).

(dowód: opinia psychiatryczno-psychologiczna – 50-52, postanowienie SO w O. z dnia 7.12.2017 r. –k. 82, zarządzenie – k. 83, postanowienie SR w G.z dnia 14.02.2018 r. – k. 92 - wszystko w aktach sprawy(...)stanowiącej załącznik do niniejszej sprawy oraz postanowienie SO w O. z dnia 7.12.2017 r. –k. 41-42 )

Na skutek poniesionych obrażeń przez powódkę w wypadku z dnia 08.10.2011 r.:

- blizny w obrębie głowy i kończyn dolnych powodują 3 % trwały uszczerbek na zdrowiu zgodnie z dyspozycją pkt 19a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r.,

- złamania przynajmniej dwóch żeber ze zniekształceniem klatki piersiowej i bez ograniczenia pojemności życiowej płuc powodują 10 % uszczerbku na zdrowiu zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r.,

- istotne pogłębienie encefalopatii pourazowej co powoduje 70 % trwałego uszczerbku na zdrowiu zgodnie z dyspozycją pkt 9b Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r.

Zakres doznanych obrażeń skutkowało negatywnym wpływem na stan psychiczny powódki, progresję otępienia i zespołu psychoorganicznego oraz wydolność narządu ruchu. Uraz głowy spowodował u powódki znaczny stopień niepełnosprawności i niezdolność do samodzielnej egzystencji , a skutki te mają charakter trwały. Następstwa obrażeń narządu ruchu są zwykle odczuwalne do końca życia i wiążą się z przewlekłymi zespołami bólowymi oraz wcześniejszym rozwojem zmian o charakterze zwyrodnieniowym.

Rokowania co do powrotu do zdrowia przez powódkę do stanu sprzed wypadku są niekorzystne ze względu na poważny uraz czaszkowo-mózgowy i udokumentowane zaburzenia funkcji poznawczych na tle organicznym.

(dowód: opinia sądowo-lekarska – k. 279-284v)

Powódka w wieku 16 lat tj. w roku 1998 r. uległa wypadkowi - potrącenie przez pociąg. W wyniku zdarzenia doznała urazu czaszkowo-mózgowego.

Przed wypadkiem z dnia 08.10.2011 r. zostały przeprowadzone badania psychologiczne powódki w Prywatnym Gabinecie Psychologicznym K. P. w G.. W następujących dniach:

- 3.11.2004 r. stwierdzono, że globalna sprawność intelektualna powódki utrzymuje się na poziomie niższym niż przeciętny. Wydolność funkcji wykonawczych jak i słowno-pojęciowych utrzymuje się na poziomie niższym niż przeciętny. Znacznemu obniżeniu w stosunku do przeciętnej normy uległy funkcje oparte na wiedzy o operacjach na liczbach, koncentracji uwagi, analiza, synteza i percepcja wzrokowa. Odbiegająca znacznie od normy jest znajomość konwencjonalnych, standardów zachowań społeczno-moralnych, zdolność korzystania z wcześniej nabytych informacji, umiejętności i doświadczeń w praktyce życia codziennego. Powódka ma słaby kontakt z rzeczywistością społeczną w życiu codziennym. Powódka została opisana jest osoba bierna, zależna, niedojrzała społecznie, ze znacznie ograniczonym zaangażowaniem w kontaktach interpersonalnych z otoczeniem,

- 7.11.2005 r. stwierdzono, że globalna sprawność intelektualna powódki utrzymuje się na poziomie niższym niż przeciętny. Badane procesy poznawcze funkcjonują na poziomie zróżnicowanym. Do poziomu nieco niższego od przeciętnej ( w porównaniu do poprzedniego badania) obniżyła się pamięć świeża nastręczająca badanej aktualnie trudności w przyswajaniu nowych wiadomości i umiejętności. Znacznie obniżone w stosunku do przeciętnej normy pozostają jak poprzednio funkcje oparte na wiedzy o operacjach na liczbach, koncentracji uwagi, analiza, synteza i percepcja wzrokowa. Znacznie od normy odbiega znajomość konwencjonalnych, standardów zachowań społeczno-moralnych, umiejętność wykorzystania wcześniej nabytych doświadczeń i umiejętności w praktyce życia codziennego. Powódka ma nadal słaby kontakt z rzeczywistością społeczną w życiu codziennym. Powódka została opisana jest osoba zależna, bierna, niezaradna, wycofana z kontaktów interpersonalnych z otoczeniem,

- 24.05.2011 r. stwierdzono, że globalna sprawność intelektualna powódki utrzymuje się na poziomie niższym niż przeciętny. Wydolność funkcji wykonawczych jak i słowno-pojęciowych utrzymuje się na poziomie wskaźnika globalnego. Obniżeniu do poziomu znacznie niższego niż przeciętnego uległa pamięć bezpośrednia, utrudniająca badanej przyswajanie nowych wiadomości i umiejętności. Znacznie obniżone pozostawały wówczas procesy poznawcze oparte na wiedzy o operacjach i na liczbach, zdolność do koncentracji uwagi, jej zakres i pojemność, percepcja i analiza wzrokowa, koordynacja wzrokowo-ruchowa oraz integracja wzrokowo-ruchowo-przestrzenna. Znacznie niższa niż przeciętna u powódki była znajomość konwencjonalnych standardów zachowań społeczno-moralnych. Kontakt powódki z rzeczywistością społeczną był ograniczony – powódka została opisana jest osoba bierna, zależna, niezaradna, wycofana z kontaktów interpersonalnych z otoczeniem.

Po pierwszym wypadku powódka nie odzyskała pełnej sprawności intelektualnej, nie była w stanie kontynuować nauki w liceum ogólnokształcącym. Kontynuowała naukę w szkole średniej we W. gdzie podróżowała samodzielnie – szkoły nie ukończyła. Następnie ukończyła kurs kucharza małej gastronomii i podjęła pracę. Była w związku oraz urodziła córkę – w opiece nad córkę powódce pomagała mama, która stała się rodziną zastępczą dla wnuczki. Powódka nie miała problemu z czytaniem, pisaniem i wysławianiem się oraz robiła zakupy i sprzątała w mieszkaniu. Powódka wymagała leczenia psychiatrycznego i neurologicznego. U powódki została rozpoznana encefalopatia pourazowa oraz zespół depresyjny na podłożu zmian organicznych. Stosowano leki o działaniu przeciwdepresyjnym, uspokajającym i zmniejszającym napięcie mięśniowe. Powódka była rehabilitowana w 2010 r. na turnusie rehabilitacyjnym w J.. Do wypadku z dnia 08.10.2011 r. powódka funkcjonowała w miarę samodzielnie.

Powódka po wypadku w 1998 r. była sprawna fizyczna.

(dowód: opinia psychologiczna – k.55-56 akta sprawy (...)stanowiącej załącznik do niniejszej sprawy, opinia sądowo-lekarska – k. 279-284v, przesłuchanie informacyjne przedstawicieli powódki W. P. – k. 154v – 155, zeznania świadka N. K. –k. 204v)

Po wypadku z dnia 8.10.2011 r. stan psychiczny powódki i jej możliwości intelektualne uległy istotnemu pogorszeniu. Przez otoczenie odbierana jest jako „inna osoba”. Stała się całkowicie nieporadna, niesamodzielna, niezdolna do dbania o własne sprawy i potrzeby, apatyczna, pozbawiona potrzeb i pragnień, całkowicie zobojętniała emocjonalnie. Nie funkcjonuje poznawczo, emocjonalnie i społecznie w zakresie pozwalającym na samodzielność. Jest całkowicie zależna od opiekuna. Powódka nie potrafi wrócić do domu jak sama z niego wyjdzie, nie potrafi opisać tego co ogląda w telewizji, nie jest w stanie sama iść na spacer czy do sklepu jak również nie odczuwa głodu oraz nie potrafi nic ugotować. Nie odczuwa potrzeby mycia się, jedynie robi to wtedy gdy mama ją o to prosi. Ubrania również są przygotowywane przez matkę powódki. Nie wie jaki jest dzień tygodnia, data, pora roku, ile ma lat. Nie utrzymuje żadnych kontaktów towarzyskich. Nie rozumie wypowiadanych do niej poleceń. Po wypadku w 2011 r. pogorszyła się sprawność powódki w zakresie lokomocji - złamanie miednicy i podudzia lewego. Obecnie chód powódki jest zaburzony.

(dowód: opinia sądowo-lekarska – k. 279-284v zeznania świadka N. K. –k. 204v-205, przesłuchanie informacyjne przedstawicieli powódki W. P. – k. 155 – 156, opis zdarzenia – k. 32-33, oświadczenie W. P. – k. 34-35, dokumentacja fotograficzna powódki – k. 36-40, zaświadczenie lekarskie – k.72 )

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku decyzją z dnia 09.08.2016 r. uznał co do zasady swoją odpowiedzialność za jego skutki i wypłacił na rzecz powódki kwotę :

- 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

- 32,73 zł tytułem odszkodowania w związku z zakupem środków medycznych

- 936,00 zł tytułem odszkodowania w związku z opieką osób trzecich,

- 300,00 zł tytułem odszkodowania za zniszczone rzeczy.

Pozwany decyzją z dnia 24.11.2016 r. przyznał powódce rentę z tytułu zwiększonych potrzeb w wysokości 126,00 zł miesięcznie począwszy od 01.10.2013 r.

Powyższe kwoty uwzględniały przyczynienie się powódki do wypadku w 80%.

(dowód: decyzja k. 26-27,30- 31 )

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki w zakresie żądanego zadośćuczynienia zasługiwało na uwzględnienie, co do zasady, natomiast, co do wysokości, nie w pełnym, dochodzonym przez nią zakresie. Natomiast żądanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb powódki zasługiwało na uwzględnienie, co do zasady za okres od 1 lipca 2018 r., zaś za okres wcześniejszy nie zasługiwało w ogóle na uwzględnienie, z powodu jego nieudowodnienia. Podobnie jak w przypadku zadośćuczynienia, wysokość zasądzonej renty jest niższa od żądanej przez powódkę.

Na wstępie wyjaśnić należy, kwestię legitymacji procesowej czynnej strony powodowej. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego powódka nie mogła samodzielnie wnieść pozwu, bowiem została ubezwłasnowolniona całkowicie zgodnie z postanowieniem Sądu Okręgowego wO.z dnia 07.12.2017 r. ( k. 41-42 oraz k. 82 akt sprawy(...)stanowiącej załącznik do niniejszej sprawy). W związku z powyższym w imieniu powódki działał jej opiekun prawny ustanowiony przez Sąd Rejonowy w G. – matka W. P. (1). Opiekun powódki, co prawda po złożeniu pozwu, wystąpił do Sądu opiekuńczego o wyrażenie zgody na wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie – taka zgoda została udzielona postanowieniem z dnia 14.11.2018 r. ( k. 96 ). Mając na uwadze powyższe, nie zachodziły w niniejsze sprawie okoliczności skutkujące odrzuceniem pozwu na podstawie art. 199 k.p.c.

Jak przyznał to pozwany, sprawca wypadku ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, ponosi odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 8 października 2011 r. (k. 49v). Sprawcą był bezspornie, kierujący samochodem marki M. (...) o nr. rej. (...) A. N., który zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych, nie zachował szczególnej ostrożności i nie udzielił pierwszeństwa pieszej M. P., znajdującej się na przejściu dla pieszych, w wyniku czego doszło do jej potrącenia. Wina sprawcy jest bezsporna, nie kwestionuje jej co do zasady pozwany, a ponadto w tym zakresie toczyło się postępowanie karne. Postępowanie to zakończyło się prawomocnym wyrokiem skazującym wobec kierującego pojazdem – Sąd uznał A. N. winnym popełnienia czynu opisanego w art. 177 § 2 k.k. (k. 20-21 oraz k. 380, 416 – w aktach sprawy karnej (...), (...)stanowiących załącznik do niniejszej sprawy). Powódka więc, może domagać się od niego zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty na zasadzie winy (art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c.). W konsekwencji powódka miał prawo od pozwanego dochodzić roszczeń z tytułu czynu niedozwolonego w oparciu o przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 nr 124 poz. 1152).

Formalna zasada odpowiedzialności strony pozwanej nie budziła wątpliwości. Spór sprowadzał się do rozstrzygnięcia kwestii zachowania się powódki, jako przyczyny zaistniałej szkody i krzywdy, a w dalszej części wysokości należnego powódce zadośćuczynienia oraz renty z tytułu zwiększonych potrzeb.

Na wstępie rozważań dotyczących wymienionych wyżej kwestii należy wskazać, że mimo uznania kierującego samochodem winnym spowodowania wypadku, to wciąż Sąd cywilny może dokonać oceny okoliczności istotnych z punktu widzenia naprawienia szkody na gruncie przepisów prawa cywilnego. Powyższa kwestia została omówiona w orzecznictwie Sądu Najwyższego na gruncie przepisu art. 11 k.p.c., który stanowi, że „Ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Jednakże osoba, która nie była oskarżona, może powoływać się w postępowaniu cywilnym na wszelkie okoliczności wyłączające lub ograniczające jej odpowiedzialność cywilną.”. W uzasadnieniu wyroku z dnia 24.06.2013 r. o sygn. akt II PK 352/12 Sąd Najwyższy wskazał „Zgodnie ze ukształtowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego związanie dotyczy jedynie ustalonych w sentencji wyroku znamion przestępstwa, a także okoliczności jego popełnienia. Natomiast wszelkie inne ustalenia prawomocnego, skazującego wyroku karnego, wykraczające poza elementy stanu faktycznego przestępstwa, nie mają mocy wiążącej dla sądu cywilnego, nawet jeżeli są zawarte w sentencji wyroku (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2005 r., III CK 642/04, LEX nr 177207), a tym bardziej w uzasadnieniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 1974, II CR 46/74, OSPiKA 1975, Nr 3, poz. 63). Sąd Najwyższy niejednokrotnie przyjmował o braku związania wyrokiem karnym w kwestii oceny winy osoby poszkodowanej oraz wzajemnych krzywd wyrządzonych przez poszkodowanego i innych okoliczności towarzyszących zajściu (orzeczenie z dnia 15 maja 1951 r., C-109/51, OSN 1952, Nr 1, poz. 23.), czy braku związania w zakresie stopnia przyczynienia się sprawcy oraz poszkodowanego do wyrządzenia szkody (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 1973, I PR 39/73, Lex Polonica nr 317702).” oraz w uzasadnieniu wyroku z dnia 21.02.2013 r. I CSK 373/12 wskazał że: „zasada prejudykatu wynikającego z art. 11 zdanie pierwsze k.p.c. ma charakter bezwzględnie obowiązujący w stosunku do sprawcy przestępstwa skazanego w procesie karnym. Taka osoba, pozwana w sprawie cywilnej, nie może podważać ustaleń wyroku skazującego ją za popełnienie przestępstwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1968 r., II PR 399/67, (...) 1968, nr 11, s. (...)). Może natomiast powoływać się na wszelkie okoliczności, które mogą mieć wpływ na zmniejszenie jej odpowiedzialności cywilnej, w tym na przyczynienie się poszkodowanego do szkody lub wyłączenie obowiązku jej naprawienia np. z powodu jej pokrycia, przedawnienia, potrącenia (m.in. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 4 maja 1965 r., I PR 116/65, OSPiKA 1966, nr 12, poz. 280 i z dnia 22 listopada 1966 r., I PR 487/66, (...) 1967, nr 7-8, s. (...)). Przepis art. 11 k.p.c., jako przepis procesowy, nie reguluje i nie przesądza kwestii odpowiedzialności cywilnej. O skutkach cywilnoprawnych wynikających z czynu objętego prawomocnym wyrokiem skazującym decyduje prawo cywilne materialne. Istota związania sądu cywilnego skazującym wyrokiem karnym wyraża się w tym, że w skład podstawy faktycznej rozstrzygnięcia sądu cywilnego wchodzi czyn opisany w sentencji karnego wyroku skazującego. Sąd cywilny jest pozbawiony możliwości czynienia ustaleń odmiennych niż dokonane w postępowaniu karnym. Wyłączona jest tym samym możliwość dowodzenia w postępowaniu cywilnym, że prawomocny skazujący wyrok karny z jakichkolwiek przyczyn jest wadliwy.” Mając na uwadze powyższe, Sąd był uprawniony do merytorycznej oceny zasadności podniesionego przez pozwanego zarzutu przyczynienia się powódki do wypadku.

Zgodnie z art. 362 k.c., jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Przyczynienie się w rozumieniu przepisu to takie zachowanie się poszkodowanego, które pozostaje w adekwatnym związku przyczyny ze szkodą oraz wykazuje pewną cechę dodatkową, którą jest zawinienie lub przynajmniej obiektywnie nieprawidłowe (niewłaściwe) zachowanie. Przyczynienie się występuje, gdy w wyniku badania stanu faktycznego sprawy dojść trzeba do wniosku, że bez udziału poszkodowanego szkoda nie powstałaby lub nie przybrałaby rozmiarów, które ostatecznie w rzeczywistości osiągnęła.

W postępowaniu karnym została sporządzona przez biegłych mgr. inż. R. G. oraz lek. med. J. S. z Instytutu Ekspertyz Sądowych, (...) w G. opinia w której wskazano, że:

- przyczyną rozpatrywanego wypadku drogowego było błędne zachowanie powódki,

- zachowanie oskarżonego należy oceniać w odniesieniu do rzeczywistego toru ruchu pokrzywdzonej. W przypadku, gdyby poruszała się ona zgodnie z wersją I, to wówczas A. N. prawdopodobnie nie przyczynił się do zdarzenia. Natomiast w przypadku, gdyby M. P. pokonywała jezdnię wg wersji II, to wówczas zachowanie oskarżonego należałoby uznać, jako współprzycyznę rozpatrywanego wypadku drogowego ( k. 285 akt sprawy (...)załącznika do sprawy). Nie ulega żadnej wątpliwości, że nieprawidłowe postępowanie M. P. przyczyniło się do wypadku w dniu 08.10.2011 r. W ocenie Sądu powyższa opinia jest jasna, pełna oraz koresponduje z zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a wnioski w niej zawarte są logiczne oraz zgodne z doświadczeniem życiowym. Pomimo, że opinia została sporządzona na potrzeby innego postępowania, to może stanowić dowód w niniejszej sprawie. Sporządzanie nowej opinii wyłącznie w celu zbadania czy powódka przyczyniła się do przedmiotowego zdarzenia byłoby sprzeczne z zasadami ekonomiki procesowej oraz narażałoby strony postępowania na dodatkowe koszty.

Ponadto, poszkodowana M. P. wchodząc na jezdnię znajdowała się pod wpływem alkoholu 0,66‰ – powyższe wynika z dokumentacji medycznej ( k. 43), opinii biegłych sądowych ( k.. 268 akt sprawy (...)załącznika sprawy) oraz zeznań matki powódki ( k. 155). Oczywiście nie ma zakazu spożywania alkoholu przez osoby poruszające się pieszo, jednak należy również wziąć pod uwagę to, że ocena sytuacja przez osoby w takim stanie może być niewłaściwa. Uznać więc należy, że ocena sytuacji przez poszkodowaną była ograniczona z uwagi na spożyty przez nią alkohol czym również przyczyniła się do wypadku.

Z powyższych okoliczności Sąd przyjął, że stopień przyczynienia się poszkodowanej do zwiększenia rozmiarów doznanej szkody wynosił 50 %. M. P., przede wszystkim przez nieachowanie należytej ostrożności poruszając się po jezdni, a ponadto znajdowała się pod wpływem alkoholu co ograniczyło jej właściwą ocenę sytuacji. Sąd nie znalazł jednak do uwzględnienia przyczynienia się powódki w 80% jak żądał tego pozwany. W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, ustalenia przyczynienia się powyżej 50% stanowiłoby by sprawstwo, a należy mieć na uwadze, że w przedmiocie zdarzenia z dnia 8.10.2011 r. zapadł wyrok skazujący wobec kierującego pojazdem biorącym udział w wypadku. Należy tu też dodać, że sprawca wypadku ponosi tu odpowiedzialność na zasadzie ryzyka i tylko wyłączna wina poszkodowanej mogłaby uwolnić go od odpowiedzialności. To kształtuje też zasadę i zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela.

Zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny, stanowi sposób naprawienia krzywdy w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Powinno ono uwzględniać nie tylko krzywdę istniejącą w chwili orzekania, ale również taką, którą poszkodowany będzie w przyszłości na pewno odczuwać oraz krzywdę dającą się z dużym stopniem prawdopodobieństwa przewidzieć. Zasadniczą przesłanką przy określaniu jego wysokości jest stopień natężenia krzywdy, tj. cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych. O rozmiarze krzywdy decydują takie okoliczności jak: rodzaj, charakter, długotrwałość i intensywność cierpień fizycznych i psychicznych, stopień i trwałość kalectwa. Zadośćuczynienie musi przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną. Wypadek, w którym brała udział powódka spowodował trwały uszczerbek na jego zdrowiu. Powódka była operowana oraz przez kilka miesięcy ( od października 2011 do połowy grudnia 2011 r.) przebywała w szpitalu, a następnie leczenie jej było kontynuowane na oddziale szpitalnym oraz w poradniach lekarskich. Powódka poprzez wypadek utraciła sprawność fizyczną – wynika to z zeznań matki powódki ( 154v – 155) i świadka N. K. ( k.204v) jak również dokumentacji medycznej oraz opinii zespołu biegłych sądowych ( k.267-284v). Ponadto, stan psychiczny powódki uległ znacznemu pogorszeniu w wyniku doznanego urazu głowy. Stan powódki stał się na tyle poważny, że w zakresie zdolności do kierowania swoim postępowaniem powódka znajduje się na poziomie odpowiadającym funkcjonowaniu osoby poniżej 13 r.ż. i nie jest zdolna do o samodzielnej egzystencji – powyższe skutkowało ubezwłasnowolnieniem całkowitym powódki ( k. 41-42 oraz k. 82 akt sprawy I Ns 163/17 stanowiącej załącznik do niniejszej sprawy). Powódka w wyniku wypadku, stała się osobą zależną od osób trzecich, która nie może samodzielnie funkcjonować i potrzebuje wsparcia we większości czynności życia codziennego. Powódka przez wypadkiem pracowała, nie doznawała fizycznych ograniczeń w życiu codziennym, utrzymywała relacje towarzyskie. Obecnie życie powódki zmieniło się całkowicie i brak jest widoków na poprawę tego stanu w przyszłości. Biegli stwierdzili, że powódka w wyniku wypadku doznała łącznie trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 83% ( k. 283v).

Pozwany podnosił, że obecny stan powódki nie jest wynikiem zdarzenia z dnia 08.10.2011 r. lecz wypadku którego doznała w 1998 r. Biegli sądowi, którzy sporządzili opinię na potrzeby niniejszego postępowania wykluczyli, aby stan zdrowia w jakim obecnie się znajduje powódka był spowodowany przez inne zdarzenia niż wypadek z dnia 08.10.2011 r. ( k. 283v-284).

Opinia sądowa została sporządzona na podstawie akt spraw oraz dokumentacji medycznej w niej się znajdującej. Powódka nie stawiła się na badanie przez biegłych w wyznaczonym terminie. W ocenie Sądu wydana w niniejszej sprawie opinia jest jasna, pełna oraz koresponduje z zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a wnioski w niej zawarte są logiczne oraz zgodne z doświadczeniem życiowym. Sąd postanowił oddalić wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej jako nieistotny dla rozstrzygnięcia bądź spóźniony – w ocenie Sądu główna opinia jest wyczerpująca, zaś jako spóźniony należy uznać wniosek o zbadanie powódki, skoro mimo wyznaczonego terminu nie wzięła udziału w badaniu. Dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego prowadziłoby do jedynie niezasadnego przedłużenia postępowania, co najmniej o kilka miesięcy.

Sąd z podobnych względów pominął wniosek o przesłuchanie powódki, bowiem był on nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Zebrany w sprawie materiał dowodowy – dokumentacja medyczna, zeznania świadka oraz przesłuchanie informacyjne matki powódki pozwalają na dokonanie wszechstronnej oceny sprawy i wydanie wyroku. Nadto, wskazać należy że na rozprawie w dniu 16.11.2021 r. pełnomocnik pozwanej nie był w stanie wskazać, dokładnie z powodu jakich spraw rodzinnych powódka nie mogła się stawić na rozprawie. Sąd nie znalazł więc podstaw do odroczenia rozprawy i przeprowadzenia dowodu z przesłuchania powódki. Ostatecznie dowód ten pominięto na podstawie art. 302 k.p.c.

Oceniając całokształt sprawy i rozmiar krzywdy powoda, ostatecznie Sąd doszedł do wniosku, że adekwatne do cierpień fizycznych i psychicznych, jakich powódka doznał wskutek wypadku z dnia 8 października 2011 r. jest zadośćuczynienie w wysokości 332.000 zł ( 390.000 zł żądana przez powódkę kwota x 83% trwały uszczerbek). Uwzględniając jednak 50 % przyczynienia się poszkodowanej do wypadku oraz wcześniej wypłacone zadośćuczynienie w kwocie 30.000 zł, Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 136.000 zł o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku. W ocenie Sądu powyższa kwota jest należycie wyważona i odzwierciedla rozmiar krzywdy i cierpienia, jakich powódka doznała na skutek przedmiotowego wypadku.

Dlatego na podstawie art. 445 § 1 k.c. i art. 436 § 1 k.c. w zw. 435 § 1 k.c. w zw. 415 k.c. oraz art. art. 98 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych powództwo w tym zakresie uwzględniono.

W pozostałym zakresie roszczenie powódki o zadośćuczynienie oddalono jako bezzasadne, o czym orzeczono w pkt III sentencji wyroku..

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 k.c. Powódka domagał się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 220.000 zł od dnia 31.05.2012 r. do dnia zapłaty, zaś od kwoty 170.000 zł od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty. Żądanie w tym zakresie uwzględniono od dnia 17 lutego 2016 r., to jest od dnia wydania wyroku przez Sąd Okręgowy ( (...)), który rozpoznawał apelację od wyroku Sądu Rejonowego ( (...)) – wyrok ten przesądził winę A. N. za zdarzenia z dnia 08.10.2011 r. W tej dacie możliwe było ustalenie nie tylko odpowiedzialności sprawcy, ale również dokonanie rzetelnej ocena wielkości krzywdy powódki i jej następstwa. Sprawa niniejsza miała niewątpliwie skomplikowany i sporny charakter, ale wyłącznie do dnia wydania prawomocnego wyroku przez Sąd w postępowaniu karnym.

Sąd nie znalazł żadnych okoliczności usprawiedliwiających zwłokę ze spełnieniem zgłoszonych ubezpieczycielowi świadczeń, co do kwoty żądania zadośćuczynienia w dalszym terminie. Inna decyzja Sądu w tym zakresie byłaby niczym innym, jak premiowaniem opieszałości w wypłacie należnego świadczenia, które jest świadczeniem terminowym po wezwaniu do zapłaty (vide orzeczenie SN z 6 lipca 1999r. III CKN 315/98, wyrok SA w Lublinie z dnia 24 stycznia 2006r. I ACa 887/05, wyroki SA w Lublinie z dnia 4 grudnia 2013r. I ACa 553/13 i I ACa 556/13). Pozwany, jako profesjonalista powinien podjąć takie działania, aby zobowiązanie zostało spełnione w terminie wynikającym z przepisów ustawy.

Żądanie w zakresie odsetek za pozostały okres oddalono jako bezzasadne, o czym orzeczono w pkt III sentencji wyroku.

Powódka żądała również zasądzenia na jej rzeczy kwoty 2.520,00 zł tytułem renty zwiększonych potrzeb płatnej do 10 dnia każdego miesiąca licząc od dnia 01.10.2013 r. wraz z odsetkami za opóźnienie w przypadku zwłoki w płatności, zgodnie z art. 444 § 2 k.c. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej rent. Powódka składając pozew żądała zasądzenia renty wstecz tj. od dnia 1.10.2013 r. Wskazać, należy, że zasądzenie świadczenia jakim jest renta należy rozdzielić na rentę wstecz tj. do dnia wniesienia pozwu oraz rentę na przyszłość tj. od dnia wniesienia pozwu ( 27.06.2018 r.). Jest to istotne z uwagi na kwestie dowodowe. Roszczenie w zakresie z przed dnia wniesienia pozwu dotyczące renty musi zostać wykazane poprzez dowodu – zarówno zakres, jak i wysokość szkody, która ma zostać zrekompensowana przyznaną rentą. Strona powodowa nie przetoczyła dowodów na tą okoliczność, nie podjęła próby udowodnienia wysokości zwiększonych potrzeb powódki. Zgodnie z art. 6 k.c. powódkę obciąża ciężar dowodowy w tym zakresie i konsekwencje nieudowodnienia roszczenia. Ponieważ powódka nie wykazała i nie udowodniła roszczenia obejmującego rentę z przed wniesienia powództwa powództwo w tym zakresie do dnia wniesienia powództwa zostało oddalono jako nieudowodnione na podstawie art. 444 § 2 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c. w zw. 435 § 1 k.c. w zw. 415 k.c. oraz art. art. 98 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, o czym orzeczono w pkt III sentencji wyroku.

Natomiast w zakresie żądania na przyszłość tj. renty z tytułu zwiększonych potrzeb wystarczającym jest uprawdopodobnienie roszczenia. Powódka wykazała, że jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji i na skutek wypadku utraciła możliwość pracy oraz wymaga opieki osób trzecich w codziennym życiu. Oceniając całokształt sprawy i rozmiar zwiększonych potrzeb powódki, ostatecznie Sąd doszedł do wniosku, że adekwatną do potrzeb powódki jest renta w wysokości 3.000 zł.

Uwzględniając jednak 50 % przyczynienia się poszkodowanej do wypadku, Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 1500 zł o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku. Dlatego na podstawie art. na podstawie art. 444 § 2 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c. w zw. 435 § 1 k.c. w zw. 415 k.c. oraz art. art. 98 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, powództwo w tym zakresie uwzględniono.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 k.c. renta została zasądzona od pierwszego pełnego miesiąca po dniu wniesienia pozwu tj. od 1 lipca 2018 r., ponieważ pozew został wniesiony w dniu 27.06.2018 r.

W pozostałym zakresie roszczenie powódki o rentę z tytułu zwiększonych potrzeb oddalono jako bezzasadne, o czym orzeczono w pkt III sentencji wyroku.

Przechodząc do kosztów procesu Sąd Okręgowy dokonał ich stosunkowego rozdzielenia wedle odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 100 k.p.c.

Powódka w niniejszej sprawie poniosła następujące koszty:

- wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika – 10.800 zł,

- opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł

łącznie: 10.817 zł.

Pozwany poniósł następujące koszty:

- wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika – 10.800 zł,

- zaliczka na poczet należności biegłego – 3.000 zł

łącznie: 13.800 zł.

Wynagrodzenie pełnomocnika powodów oraz pozwanego ustalono na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Powódka domagała się kwoty łącznej kwoty 707.520 zł ( zadośćuczynienie w kwocie 390.000 zł oraz renta w kwocie 317.520 zł ) a roszczenie zostało uwzględnione w zakresie kwoty 166.240 zł ( 136.000 tytułem zadośćuczynienia oraz renta w kwocie 30.240 zł). Powódka wygrała zatem proces w 23,50 %, pozwany zaś w 76,50 %.

Powódce przysługuje względem pozwanego prawo żądania kwoty 2.541,99 zł,

Pozwanemu przysługuje względem powódki prawo żądania kwoty 10.557 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd dokonał potrącenia kwoty, którą powódka winna zwrócić pozwanemu tytułem kosztów postępowania tj. kwoty 10.557 zł z kwotą, którą pozwany winien zwrócić powódce tytułem kosztów postępowania, tj. kwoty 2.541,99 zł.

W wyniku powyższego powódce pozostała do zapłaty na rzecz pozwanego kwota 8.015,01 złotych (10.557 zł - 2.541,99 zł) tytułem kosztów procesu, o czym Sąd orzekł na podstawie wskazanego wyżej przepisu w pkt IV sentencji wyroku.

O odsetkach od kosztów procesu orzeczono zgodnie z treścią art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Powódka była w całości zwolniona od kosztów sądowych ( k.110). W związku z tym obciążające powódkę opłaty zaliczkowo pokrył Skarb Państwa, a mianowicie była to opłata od pozwu w kwocie 21.012 zł. Ponadto, Skarb Państwa pokrył zaliczkowo nie uiszczone koszty opinii biegłych sądowych w kwocie 10.863,57 zł ( 13.863,57 zł – zaliczka uiszczona przez pozwanego w kwocie 3.000 zł ). Łącznie kwota zaliczkowo pokryta przez Skarb Państwa wynosi 31.875,57 zł.

Z uwagi na wynik procesu, na podstawie art. 113 § 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążono strony tym kosztem w zakresie odpowiadającym stopniowi, w jakim przegrały one sprawę, tj:

- powódkę 76,50 % z kwoty 31.875,57 zł tj. 24.384,81 zł,

- pozwanego 23,50 % z kwoty 31.875,57 zł tj. 7.490,76 zł.

O powyższym, orzeczono jak w pkt V sentencji wyroku.