Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 kwietnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Konopka

Protokolant: Magdalena Brejnak

w obecności oskarżyciela---

po rozpoznaniu w dniu 31.03. 2014 r., 3.04.2014 r. w W.

sprawy M. K.

syna M. i M. z domu I.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 7 stycznia 2013 r. około godziny 13:10 przy ul. (...) w W. zatrzymał pojazd marki F. o numerze rejestracyjnym (...) na chodniku z dala od krawędzi jezdni,

to jest o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym,

orzeka:

I.  obwinionego M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 97 kw i za to na podstawie art. 97 kw skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 3050 / 13

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 7 stycznia 2013 roku M. K. zatrzymał i zaparkował pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) przy ulicy (...) w W.. Mężczyzna zatrzymał powyższy pojazd czterema kołami na chodniku, z dala od krawędzi jezdni. Pomiędzy zaparkowanym w opisany sposób samochodem, a krawędzią jezdni znajdował się pas zieleni. Pojazd został ustawiony równolegle do krawędzi jezdni, w sposób wskazujący jazdę po chodniku. Około godz. 13:10 pełniący w tym dniu służbę patrolową - inspektor Straży Miejskiej A. W. oraz pracownik Zarządu Dróg Miejskich J. K. ujawili nieprawidłowo zaparkowany przy ulicy (...) pojazd marki F. (...) o nr rej. (...). Z uwagi na nieobecność kierowcy, w/wymienieni nałożyli na koła opisanego pojazdu urządzenie do blokady kół oraz sporządzili dokumentację fotograficzną. Około godziny 17:00 A. W. otrzymał od dyżurnego Straży Miejskiej polecenie zdjęcia blokady z kół pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) i przeprowadzenia rozliczenia z kierowcą tego pojazdu. Po przybyciu na miejsce zaparkowania samochodu marki F. (...), w/w funkcjonariusz Straży Miejskiej zastał M. K., który oświadczył, że jest kierowcą tego pojazdu oraz przyznał, że zaparkował samochód w powyższym miejscu. A. W. poinformował M. K. o popełnieniu przez niego wykroczenia określonego w art. 97 k.w. i wystawieniu w związku z tym czynem mandatu karnego w wysokości 100 złotych. M. K. został poinformowany o przysługujących mu uprawnieniach i odmówił przyjęcia przedmiotowego mandatu karnego. W związku z powyższym funkcjonariusz Straży Miejskiej poinformował go o skierowaniu wniosku o ukaranie do Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieście w Warszawie.

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 8, 27) oraz notatki urzędowej wraz z dokumentacją fotograficzną (k.1-4).

M. K. przesłuchany w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia wyjaśnił, że w dniu 7 stycznia 2013 roku przed godziną 13 w W. na ulicy (...) zatrzymał na chodniku pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) (k.8). Stwierdził, że nie zgadza się z zarzutem, iż pojazd został zatrzymany z dala od krawędzi jezdni; był on zaparkowany przy krawędzi chodnika, blisko krawędzi jezdni z zachowaniem odpowiedniego, zgodnego z przepisami prawa, pasa ruchu dla pieszych na chodniku. Dodał, że nie zgadza się również z zarzutem, że samochód został zaparkowany w sposób wskazujący jazdę wzdłuż po chodniku. Stwierdził, że nie przyjął grzywny w postaci mandatu karnego w wysokości 100 złotych, ponieważ uważa, że postawiony mu zarzut tj. zarzut zaparkowania pojazdu na chodniku niezgodnie z przepisami, był niesłuszny. Dodał nadto, że ustawiony 20 metrów wcześniej znak drogowy dopuszczał parkowanie na chodniku.

Obwiniony M. K.przesłuchany na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił (k.27), że jak wynika z materiału dowodowego – zaparkował samochód na chodniku w odległości wystarczającej, aby zapewnić pieszym swobodne przejście po chodniku o szerokości ok. 1,5 metra – czego Straż Miejska nie kwestionowała. Wskazał, że z wyjaśnień Strażnika Miejskiego wynikało, że przeszkodą jest to, iż nie zaparkował przy krawędzi jezdni. Obwiniony stwierdził, że jeśliby się temu przyjrzeć, to parkowanie nastąpiło przy krawędzi jezdni od strony trawnika, od strony jezdni, ponieważ od krawędzi jezdni do chodnika znajduje się około 30 cm trawnik. Dodał, że drugim zarzutem było to, że samochód poruszał się po chodniku. Wyjaśnił, że jest to nieprawda, zaś załączony materiał dowodowy wskazuje, że samochód został zaparkowany bezpośrednio po wjeździe z zatoczki. Obwiniony po okazaniu zdjęcia pojazdu z k. 3, wskazał, że jest to jego samochód o nr rej. (...). Zaprzeczył, by przejechał po trawniku. Stwierdził, że przed jego samochodem, na ukos, stał samochód znajomego; wjechał tam przodem i wycofał tyłem, aby udostępnić jeszcze jedno wolne miejsce. Obwiniony potwierdził treść odczytanych mu i złożonych przezeń uprzednio wyjaśnień. Dodał, że przed miejscem zaparkowania znajduje się znak dopuszczający parkowanie tzn. znajduje się tam znak zakaz zatrzymywania i postoju z dopiskiem „za wyjątkiem chodnika” (k.27).

Sąd zważył, co następuje:

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jak również spostrzeżenia dokonane podczas bezpośredniego przesłuchania obwinionego M. K. na rozprawie, doprowadziły Sąd do przekonania, że wyjaśnienia obwinionego tylko częściowo zasługiwały na uwzględnienie. Obwiniony nie kwestionował faktu zatrzymania i postoju samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) przy ulicy (...) w W. na chodniku tj. w miejscu ujawnionym przez funkcjonariusza Straży Miejskiej i pracownika Zarządu Dróg Miejskich oraz uwidocznionym na znajdujących się w aktach sprawy fotografiach. Zgodne z prawdą są także wyjaśnienia obwinionego, że zaparkował cały samochód na chodniku w odległości zapewniającej pieszym swobodne przejście po chodniku tj. o szerokości ok. 1,5 metra. Powyższe wyjaśnienia obwinionego znajdują potwierdzenie w sporządzonej na okoliczność zdarzenia notatce urzędowej i dokumentacji fotograficznej (k.1-4). Nie przekonały natomiast Sądu wyjaśnienia obwinionego, w których przekonywał, że zaparkował pojazd w sposób zgodny z przepisami ustawy o ruchu drogowym, a mianowicie przy krawędzi jezdni. Stwierdzić bowiem należy, iż wyjaśnieniom obwinionego w zaakcentowanym zakresie przeczą wiarygodne dowody zgromadzone w sprawie tj. wspomniana notatka urzędowa wraz ze sporządzoną dokumentacją fotograficzną ukazującą miejsce i sposób zaparkowania przez obwinionego opisanego pojazdu. Z załączonych do akt sprawy fotografii jednoznacznie wynika, wbrew przyjętym na tym tle twierdzeniom obwinionego, że pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) został zaparkowany przy ulicy (...) na chodniku, w sposób wskazujący jazdę wzdłuż po chodniku oraz z dala od krawędzi jezdni. Jak sam przyznał nadto obwiniony i – co ewidentnie wynika z dołączonych do akt fotografii - pomiędzy miejscem zaparkowania powyższego pojazdu na chodniku, a krawędzią jezdni ulicy (...) znajdował się pas zieleni. Niekwestionowane i uwidocznione na fotografiach miejsce postoju pojazdu marki F. o nr rej (...) nie może być zatem uznane za znajdujące się przy krawędzi jezdni – innymi słowy w bezpośredniej odległości od krawędzi jezdni, jak wskazuje i wymaga tego przepis art. 47 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, o czym szerzej w części prawnej rozważań.

Analiza ustalonego stanu faktycznego pozwoliła na przyjęcie w stopniu nie budzącym wątpliwości, że obwiniony M. K. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 97 k.w. w zw. z art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym. M. K. zaparkował cały samochód marki F. o nr rej (...) na chodniku z dala od krawędzi jezdni ulicy (...), czym naruszył powołany wyżej przepis o prawie ruchu drogowego. Należy wskazać, że wykroczenie określone w dyspozycji art. 97 k.w. chroni porządek i bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które to może być zagrożone naruszeniem innych przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym niż określone w treści przepisów art. 84-96a k.w. przez uczestników ruchu lub inną osobę znajdującą się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu albo też przez właściciela lub posiadacza pojazdu. Komentowany przepis ma zatem charakter tzw. przepisu blankietowego, odsyła on bowiem do przepisów spoza kodeksu wykroczeń i jest przepisem dopełniającym, ale nie zastępczym, co podkreślono w wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., IV KKN 250/00, Prok. i Pr.-wkł. 2001, nr 4, poz. 19, który stwierdza, że typizując wykroczenia w tak rozległej dziedzinie, jaką jest bezpieczeństwo i porządek w komunikacji, ustawodawca w art. 84-96a określił najistotniejsze wykroczenia przeciwko niej, po czym dodał dopełniający przepis art. 97, w którym zagroził karą za wykroczenia przeciwko innym przepisom o bezpieczeństwie i porządku ruchu. Wyraz "innym" należy rozumieć w ten sposób, że mają to być przepisy inne niż określone w art. 84-96a k.w. Muszą one przy tym dotyczyć bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego oraz odnosić się do dróg publicznych, strefy zamieszkania i strefy ruchu. Z treści komentowanego przepisu jednoznacznie wynika, że podstawą odpowiedzialności jest tu dopuszczenie się czynu naruszającego wyłącznie zakazy lub nakazy ustalone w przepisach o bezpieczeństwie lub o porządku w ruchu drogowym, na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, lub które zostały szczegółowo określone w treści przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym i rozporządzeń wydanych na ich podstawie. Jako wykroczenie kwalifikowane z art. 97 k.w. może być traktowane każde naruszenie przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym, z wyjątkiem wskazanych w art. 84-96a k.w., dotyczące bezpieczeństwa i porządku obowiązującego na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu popełnione przez osobę będącą lub niebędącą uczestnikiem ruchu drogowego - jak ustalono w wyroku SN z dnia 1 grudnia 2000 r., V KKN 445/00, Prok. i Pr.-wkł. 2001, nr 11, poz. 10. Zdaniem Sądu, obwiniony M. K. swoim zachowaniem tj. zaparkowaniem pojazdu na chodniku z dala od krawędzi jezdni jednoznacznie naruszył przepis art. 47 ust. 2 powyższej ustawy. Zgodnie z treścią art. 47 ust. 2 cytowanej ustawy, dopuszcza się, przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 pkt. 2 (przy pozostawieniu dla pieszych takiej szerokości chodnika, która nie utrudnia im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 – dop. SR), zatrzymanie lub postój na chodniku przy krawędzi jezdni całego samochodu osobowego, motocykla, motoroweru, roweru lub wózka rowerowego. W świetle literalnej wykładni omawianego przepisu, dozwolone jest zatem zatrzymywanie lub postój całego pojazdu przy krawędzi jezdni, a więc w pobliżu, w bezpośredniej odległości od krawędzi jezdni, przy jednoczesnym spełnieniu wymogu określonego w art. 47 ust. 1 pkt. 2 cytowanej ustawy. Zgodnie z omawianym przepisem zabronione jest natomiast zatrzymanie lub postój całego pojazdu na chodniku, choćby przy pozostawieniu dla pieszych wymaganej szerokości chodnika, lecz z dala tj. w znacznej odległości od krawędzi jezdni. Mając zatem na uwadze okoliczność, iż w miejscu, w którym zaparkował obwiniony tuż przy krawędzi jezdni znajdował się pas zieleni, to tym samym niemożliwym było stwierdzenie, iż obwiniony zaparkował przy krawędzi jezdni, skoro bezspornie jego samochód został zaparkowany tuż przy wskazanym pasie zieleni.

Wymierzając obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 zł Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 kw, tj. baczył by wymierzona kara spełniła wobec obwinionego cel wychowawczy, a jednocześnie oddziaływała pozytywnie na świadomość społeczeństwa. Sąd wziął pod uwagę wcześniejszą niekaralność obwinionego, także za wykroczenia drogowe i wymierzył mu karę grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Wykroczenie z art. 97 k.w. jest zagrożone karą grzywny nawet do 3000 zł albo karą nagany, a Sąd nałożył na obwinionego karę w wysokości zaledwie 200 zł. Obwiniony według ustnego oświadczenia jest wprawdzie osobą poszukującą obecnie pracy i pozostaje aktualnie na utrzymaniu żony, niemniej z wykształcenia obwiniony jest ekonomistą. Ponadto jest on właścicielem domu jednorodzinnego i dwóch lokali mieszkalnych usytuowanych w W.. Zdaniem Sądu uiszczenie wskazanej kwoty nie powinno zatem nastręczać obwinionemu zbyt wiele trudności, nawet biorąc pod uwagę, że poszukuje on obecnie pracy i pozostaje na utrzymaniu żony. Kara grzywny nałożona przez Sąd winna spełnić wobec obwinionego pokładane w niej cele w zakresie zapobiegawczym jak i wychowawczym.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 §1 kpw w zw. z art. 627 kpk i §1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania (Dz. U. nr 118 poz. 1269 z 2001r.).

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.