Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 388/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2021r., sygn. akt XVIII K 270/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść obaj obrońcy

☒ na niekorzyść prokurator (w części, co do kary)

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia. Adw. J. L. zarzucił:

- obrazę art. 5 k.p.k., polegającą na nieuwzględnieniu na korzyść R. C. (1) wątpliwości co do stanu psychofizycznego M. K. (1) w trakcie składania zeznań,

- obrazę art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zeznań M. K. (1), A. K., G. P., wyjaśnień R. C.,

- obrazę art. 170 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego z opinii sądowo – psychologicznej i zeznań M. M.,

- obrazę art. 410 k.p.k. poprzez oparcie ustaleń faktycznych na niepełnym materiale dowodowym.

Adw. S. K. (1) zarzucił:

- obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 ust 1 ETPC poprzez naruszenie zasady rzetelnego procesu i oparciu ustaleń faktycznych na dowodach z pomówień, bez weryfikacji wiarygodności tego dowodu,

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów poprzez pominięcie zeznań M. K. (2) oraz A. K. (2), bezpodstawne uznanie za wiarygodne zeznań M. K. (1), G. P. (2),

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie występującej w sprawie wątpliwości dotyczącej ilości środków odurzających przeznaczonych dla G. P. (2),

- art. 391 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie nagrania z przesłuchania M. K. (1).

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia - adw. J. L.

zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu oskarżonego za winnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi.

Adw. S. K. (1) – błąd w ustaleniach faktycznych dotyczący tego, że oskarżony uczestniczył w obrocie ilości środków odurzających, przypisanych mu wyrokiem.

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka – adw. J. L. oraz adw. S. K. (1) (rażąca surowość )

Prokurator – (rażąco niewspółmiernie łagodność kary).

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jako wniosek alternatywny obrońców

☒

Obrońcy - zmiana i uznanie oskarżonego za winnego udziału w obrocie pół litra aminy i wymierzenie kary w wysokości zaliczonego okresu tymczasowego aresztowania.

Prokurator o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie kary 9 lat pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny w kwocie po 200 złotych

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzut obrazy prawa procesowego i dokonania błędnych ustaleń faktycznych niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z postanowienia SN z dnia 19.02. 2014 r. (II KK 17/14) wynika, że dokonanie oceny materiału dowodowego przez sąd w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia art. 7 i 410 k.p.k.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy ukształtował swe przekonanie na podstawie wszystkich dowodów mających znaczenie dla prawidłowego wyrokowania (art. 410 k.p.k.), ocenił je swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Nie można w związku z tym przyznać racji obrońcom, że wyrok jest dotknięty błędnymi ustaleniami faktycznymi, mającymi wpływ na jego treść.

Niewątpliwie Sąd meritti dysponował dowodem z „pomówienia”, co w apelacjach podkreślali obaj obrońcy, zaś adw. S. K. (1) na poparcie tej tezy zacytował sądowy dorobek orzeczniczy. Analiza pisemnych motywów wyroku nie przemawia jednak za zasadnością stanowiska skarżących, że Sąd I instancji postąpił wbrew ukształtowanej praktyce w zakresie oceny dowodu z pomówienia. Dowód z pomówienia podlega swobodnej ocenie (art. 7 k.p.k.) na równi z innymi dowodami i może stanowić podstawę ustaleń faktycznych jeśli spełnia określone warunki tzn. jest logiczny, konsekwentny, stanowczy, zgodny z logiką wypadków, nie jest wyrazem osobistego zainteresowania.

W przedmiotowej sprawie głównymi, choć nie jedynymi dowodami obciążającymi R. C. (3) były zeznania G. P. (2) oraz M. K. (1). Żaden ze świadków składając wyjaśnienia i zeznania nie umniejszał swojej roli. Skarżący zaatakowali te dowody zarzucając zeznaniom świadków liczne nieścisłości i koniunkturalność. Tylko na marginesie zauważyć należy, że gdyby nawet udało się obrońcom skutecznie zdyskwalifikować te dowody, to i tak nie doprowadziłoby to do uniewinnienia R. C. (3), który przyznał, że na prośbę M. K. (1) przekazał G. P. (2) pół litra aminy pozyskanej od M. K. (2).

Niezależnie od tego zauważyć należy, że Sąd Okręgowy procedował w niezwykle trudnej sytuacji procesowej, gdyż M. K. (1) zmarł. W związku z tym, przeciwnie niż uważa adw. S. K. (1), który chciałby zastosowania art. 5 § 2 k.p.k. w szerszym zakresie niż uczynił to Sąd I instancji, zasadnie zaskarżonym wyrokiem przypisano oskarżonemu obrót bardziej korzystnych ilości narkotyków w sytuacji, gdy występowały rozbieżności co do ich wagi.

Sąd odwoławczy w kontekście tego dowodu, za niezasadny uznał zarzut obrazy art. 170 k.p.k.(adw. J. L.) i art. 366 § 1 k.p.k., art.391 § 1 k.p.k. (adw. S. K.). Nie jest zabronione przez prawo, a wręcz wskazane, oparcie się na załączniku do protokołu przesłuchania świadka, który zmarł podczas ujawniania jego zeznań. Nagranie takie nie tylko odzwierciedla rzetelność protokołu, ale także poniekąd zachowanie świadka. Jeśli chodzi o świadka M. M., to słusznie Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy obrońców, ponieważ nie miał on bezpośredniego kontaktu z oskarżonym.

Prywatną opinię złożoną przez adw. J. L. na okoliczność uzależnienia M. K. (1) od narkotyków można było potraktować jako informację o dowodzie, niemniej jednak w świetle między innymi protokołu z sekcji zwłok świadka, zeznań jego syna D. K. za udowodnione należy przyjąć co najmniej szkodliwe zażywanie przez niego narkotyków. Co zaś się tyczy zarzutu nieprzeprowadzenia przez sąd dowodu z opinii biegłych na tę okoliczność, stwierdzić należy, iż niezależnie od tego, że strony nie wnosiły o przeprowadzenie tego dowodu, to nie byłby on przydatny do stwierdzenia danej okoliczności, bowiem nie zawierałby wniosków o charakterze kategorycznym. Biegli nie tylko nie mieliby możliwości przebadania świadka, ale także uczestniczenia w jego przesłuchaniu. Trafnie zatem wiarygodność tego świadka Sąd I instancji ocenił w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym szczególnie zeznaniami G. P. (2), co jest naturalne w sytuacji gdy uczestniczył w obrocie narkotykami w relacji R. C. – G. P., a bynajmniej z każdej transakcji otrzymywał wynagrodzenie. To, że M. K. zażywał narkotyki nie jest jednoznaczne z tym, że w czasie przesłuchania był pod ich działaniem. Jak wynika z zeznań chociażby G. P., M. K. (1) prowadził też ustabilizowany i nie odbiegający od normy tryb życia np. uczęszczał na siłownię, prowadził lombard, czego nie mógłby robić będąc permanentnie odurzonym.

Skarżący w apelacjach skoncentrowali się na wypunktowaniu rozbieżności wynikających z zeznań G. P. (2) i M. K. (1), te jednak dotyczyły wyłącznie ilości transakcji narkotykowych. Zdaniem Sądu odwoławczego okoliczność ta nie może całkowicie dyskredytować relacji świadków, którzy trudnili się obrotem środkami odurzającymi i psychotropowymi w ilościach hurtowych, w przeciągu dość długiego okresu czasu. Obaj jednak podali w tożsamy sposób czas i miejsce poznania G. P. z R. C. (1) i P. N. jego wspólnikiem tj. lombard M. K., który znał ich wcześniej. Świadkowie jednakowo wskazali moment nawiązania współpracy – opuszczenie zakładu karnego przez G. P.. G. P. (2) co prawda podał, że nabył od R. C. pół kilograma kokainy, ale nie pozostaje to w sprzeczności z zeznaniami M. K., który wskazał, iż sprzedał 1 kg. kokainy pochodzącej od R. C., skoro transakcję dotyczącą pół kilograma przeprowadził G. P. bezpośrednio z oskarżonym, bez udziału M. K. (k.1424 – 1427). Z tego powodu bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostają zeznania M. T., do których odwołał się adw. P. L., choć generalnie wspierają one relacje G. P. (2) z racji tego, że przewoził dla niego narkotyki.

Świadkowie zgodnie przyznawali, że transakcje narkotykowe odbywały się za pośrednictwem M. K., jak i bez jego udziału – w O., przy kładce. Tytułem dygresji w stosunku do apelacji adw. J. L. stwierdzić należy, że nie polega na prawdzie fakt, iż dopiero podczas rozprawy G. P. przypomniał sobie o udziale J. B. w obrocie narkotykami, co miało świadczyć o jego skłonności do konfabulacji, ponieważ już na k. 40-45 zeznawał na temat J., który chciał kupić od niego 2 l aminy, co G. P. uznał za zbyt dużą ilość. Opisał wówczas, że jedna z transakcji miała miejsce przy mostku, a nadjechali ze strony B., z tym że on skręcił w lewo, a J. w prawo. Przy kładce R. (oskarżony) stał sam. Druga transakcja miała miejsce w mieszkaniu M. K., z tym że tym razem J. B. został na klatce schodowej, na półpiętrze. O tym, że Sąd I instancji przyjmował wyłącznie pewne, a nie domniemane ilości środków psychotropowych świadczy to, że G. P. (2) zeznawał również o kokainie nabywanej od D. K., a mającej pochodzić od oskarżonego. Warto też podkreślić, że świadkowie tak samo zapamiętali z czego i w jakich proporcjach składał się zestaw do produkcji amfetaminy i że za każdym razem M. K. otrzymywał tysiąc złotych od transakcji. Wobec nie dających się usunąć wątpliwości Sąd I instancji w oparciu o zeznania M. K. przyjął, że oskarżony za jego pośrednictwem sprzedał 15 litrów aminy w zestawie, a na podstawie zeznań G. P. dodatkowo 5 litrów już bez udziału tego pierwszego. G. P. (2) podał, że po pierwszych transakcjach nastąpiła przerwa, a M. K. zeznał o przyczynach tej przerwy. Z uwagi na śmierć M. K. (1) nie było i nie będzie nigdy możliwe wyjaśnienie rozbieżności w zakresie tego czy M. K. (1) mógł przekazać numer telefonu oskarżonego G. P. (2), choć sam twierdził, że go nie posiadał, niemniej niesporne jest, że G. P. utrzymywał kontakty z R. C. bez jego udziału, natomiast, gdy zorientował się, że oskarżony i tak wypłaca część zysku z transakcji zaniechał pomijania M. K.. Wszystkie te fakty razem wzięte wskazują na to, że świadkowie zeznawali o zdarzeniach rzeczywistych, a nie wyimaginowanych, oczekując na nagrodę w postaci nadzwyczajnego złagodzenia kary. Zauważyć też należy, że G. P. (2) podtrzymał swoje wyjaśnienia w trakcie postępowania sądowego, kiedy już został prawomocnie skazany. Konsekwentnie świadkowie zeznawali, że R. C. (1) sprzedawał także marihuanę. Wobec rozbieżności co do ilości środka odurzającego (według G. P. od 20 kilogramów do 300 kilogramów) Sąd przyjął niższą wartość – 10 kilogramów wynikającą z zeznań M. K..

Analizę materiału dowodowego i jego ocenę dokonaną przez Sąd Okręgowy, Sąd odwoławczy uznał za trafną. Skarżący przeceniają częściowe przyznanie się oskarżonego do popełnienia czynu, bowiem związane ono było z postawą procesową M. K. (2), który przyznał się do produkcji amfetaminy i przekazania R. C. (1) 0,5 litra aminy w 2014r. M. K. (2) zeznał o jednej transakcji i nie mógł mieć pełnej wiedzy dotyczącej oskarżonego, skoro wkrótce po tym został tymczasowo aresztowany. Z kolei za nieprzydatne Sąd I instancji uznał zeznania M. D. i P. N., albowiem podali, że nie posiadają wiedzy dotyczącej zarzuconego oskarżonemu czynu. W przekonaniu Sądu II instancji do powyższej deklaracji wypada podejść z dużą dozą ostrożności, bowiem w/w osoby były określane przez świadków K. i P. jako wspólnicy oskarżonego w przestępczym procederze. Słusznie jako niewiarygodny dowód Sąd uznał zeznania A. K. (2) w zakresie tego, że obciążył oskarżonego bo był straszony. Świadek korzystał z pomocy obrońcy, podpisywał protokoły, nie zgłaszając zastrzeżeń.

Wobec zmiany wyroku i odmiennym ustaleniu czasokresu przypisanego oskarżonemu czynu można by pominąć zarzut obrazy art. 4 § 1 k.k., podniesiony w apelacji adw. S. K. (1), niemniej pogląd tam wyrażony należy uznać za odosobniony i nie znajdujący merytorycznego uzasadnienia. R. C. (1) przypisano czyn ciągły i mimo zmiany stanu prawnego w jego trakcie, za obowiązujący uznaje się ten z ostatniej czynności sprawczej składającej się na jeden czyn ciągły, popełniony w z góry powziętym zamiarze – tym samym na początku jak i na końcu.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest trafny wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłom logicznego rozumowania oraz, gdy błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie może sprowadzać się do samej tylko polemiki z ustaleniami sądu odnośnie oceny okoliczności sprawy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu, jak czynią to autorzy apelacji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Stanowiska przedstawione w skargach odwoławczych należało uznać za odmienny pogląd autorów co do okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego i możliwych do wyciągnięcia z nich wniosków.

Sąd odwoławczy uznał za niezasadną apelację prokuratora, zarzucającą rażącą niewspółmierność kary.

Kara rażąco niewspółmierna ma charakter oceny. Określenie „niewspółmierność” oznacza brak proporcji pomiędzy wymiarem kary, a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. Z kolei „rażący” to wyraźny, bardzo duży. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną, oczywistą, a więc nie dającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą (komentarz do art. 438 k.p.k., str. 163, pod red. między innymi Dariusza Świeckiego).

W każdym przypadku sąd powinien baczyć przede wszystkim na to, aby dolegliwość całokształtu represji skierowanej przeciwko skazanemu nie przekraczała stopnia jego winy, albowiem każda kara nie spełniająca tego ostatniego wymogu uznana będzie za rażąco surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie, choć Sąd Okręgowy błędnie tę okoliczność ustalił, częściowo przyznał się do czynu, a od zdarzenia minęło siedem lat. Karą współmierną do zawinienia nie byłaby wnioskowana przez prokuratora kara 9 lat pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny w kwocie po 200 złotych, zwłaszcza że orzeczono przepadek korzyści majątkowej w znacznej kwocie. Kara 4 lat pozbawienia wolności i 80 stawek dziennych grzywny po 100 złotych jest karą wyważoną i adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu, niezależnie od tego, że mylnie uznano, że oskarżony był karany sądownie. Z tego też powodu nie uwzględniono apelacji obrońców, którzy uważają te karę za rażąco niewspółmiernie surową.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i przypisanie oskarżonemu udziału w obrocie pół litrem aminy, wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – niezasadny. Wniosek obrońców o zmianę wyroku i wymierzenie niższej kary oraz wniosek Prokuratora o podwyższenie kary – niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie zachodziły przesłanki z art. 437 § 2 k.p.k. i z tego powodu brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd I instancji oparł ustalenia na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i ocenił dowody zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. nie dopuszczając się błędnych ustaleń faktycznych w zakresie ilości i wartości środków odurzających i psychotropowych w obrocie którymi uczestniczył R. C. (1).

Zgodnie z art. 53 § 1k.k. istotnymi wyznacznikami tego czy dana kara jest sprawiedliwa jest to, czy była orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę, a jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy. Ponadto winna uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z § 2 powyższego przepisu wynika, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W zaskarżonym wyroku Sąd Okręgowy uwzględnił wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru karu i dlatego Sąd odwoławczy nie uznał za zasadne dokonanie korekty wymiaru kar pozbawienia wolności i grzywny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2021r., sygn. akt XVIII K 270/20 utrzymano w mocy w zakresie winy i kary R. C. (1).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania wyroku w mocy wskazano w rubryce 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2021r., sygn. akt II AKa 388/21 Sąd Apelacyjny zmienił wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonego R. C. (1) w ten sposób, że:

- jako datę początkową czynu ustalił luty 2012r.,

- w podstawie prawnej skazania w miejsce art. 12 § 1 k.k., przyjął art. 12 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 15 listopada 2018r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

- utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie.

.

Zwięźle o powodach zmiany

W treści pisemnych motywów wyroku Sąd Okręgowy nie uzasadnił z jakim zdarzeniem wiąże datę początkową czynu - 2007 rok. G. P. (2) i M. K. (1) podali, że nawiązali współpracę po opuszczeniu przez G. P. (2) zakładu karnego, ten zaś wprost wskazywał na luty 2012 roku. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu przytoczył nawet tę część jego zeznań, co nie spowodowało jednak korekty opisu czynu w stosunku do aktu oskarżenia. Zmiany w tym zakresie dokonał Sąd Apelacyjny, jak też przyjął jako bardziej względny art. 12 k.k. obowiązujący w dacie czynu, który nie zaostrzał dolnego progu ustawowego zagrożenia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podst. art. 633, 634 k.p.k. Sąd orzekł o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze w części przypadającej na skazanego, bowiem apelacje wniosły dwa podmioty i nie zostały one uwzględnione. O opłacie orzeczono na podst. art. 2 ust. 5 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. z późn. zmianami).

7.  PODPIS

Ewa Gregajtys Anna Zdziarska Paweł Dobosz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca – adw. J. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15.06.2021, sygn. akt XVIII K 270/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie jako wniosek alternatywny

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca – adw. S. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15.06.2021, sygn. akt XVIII K 270/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie jako wniosek alternatywny

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15.06.2021, sygn. akt XVIII K 270/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana