Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 122/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

W. S.

W okresie od marca 2018 roku do 26 lutego 2019 roku w W. uporczywie nękał K. W. w ten sposób, że wysyłał do niej bardzo dużą ilość wiadomości SMS i wielokrotnie dzwonił do niej, czym wzbudził u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, który to czyn wyczerpuje dyspozycję art. 190a § 1 k.k.

(zmiana w stosunku do opisu zaproponowanego w akcie oskarżenia)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

W. S. jest zatrudniony na Uniwersytecie Medycznym w L.. K. W. studiowała tam.

W. S. i K. W. pozostawali w nieformalnym związku od 2015 r. W lipcu 2016 r. W. S. rozwiódł się. W dniu 26 listopada 2017 r. K. W. zerwała związek i wyprowadziła się do W..

Od marca 2018 r. W. S. wysyłał na numer K. W. bardzo dużą ilość wiadomości SMS i wielokrotnie dzwonił do niej.

W dniu 26 lutego 2019 r. K. W. złożyła zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa uporczywego nękania jej w ten sposób, wskazując, iż zachowania W. S. budzą u niej poczucie zagrożenia.

W. S. ma 34 lata, wyższe wykształcenie, jest zatrudniony na umowę o pracę, zadeklarował dochód 4.000 złotych netto, nie ma nikogo na utrzymaniu.

Jest niekarany.

Jego poczytalność nie budzi wątpliwości.

fakty bezsporne:

- wyjaśnienia oskarżonego

(k. 58-59v, 64v, 195)

- zeznania K. W.(k. 1v-2, 80v, 206)

- wydruki treści wiadomości SM

(k. 7-21)

oświadczenie oskarżonego

(k. 192)

karta karna (k. 197)

opinia sądowo-psychiatryczna

(114-122)

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia

oskarżonego

W części istotnej dla rozpoznania sprawy były zgodne z zeznaniami K. W. - zatem Sąd uznał za bezsporne fakty wskazane w stanie faktycznym uzasadnienia:

- oskarżony nie kwestionował faktu, iż wielokrotnie dzwonił do pokrzywdzonej i wysyłał do niej liczne wiadomości SMS w okresie zarzutu,

- nie kwestionował również, iż jest autorem wiadomości SMS, których treść została załączona do akt.

zeznania K. W.

W części istotnej dla rozpoznania sprawy były zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego.

zeznania świadka J. S.

(k. 211)

Świadek – znajomy z uczelni oskarżonego - nie wniósł do sprawy nic nowego: potwierdził, iż po rozstaniu oskarżony próbował skontaktować się z pokrzywdzoną i ten „ kontakt był dość intensywny”. Świadek wyraźnie dystansował się od sprawy.

zeznania świadka A. M.

(k. 211-212)

Świadek – koleżanka oskarżonego – również nie wniosła nic istotnego, wskazała, iż od pokrzywdzonej wie o dużej ilości smsów i maili, które ta dostawała od oskarżonego, a które początkowo nie budziły jej obaw, lecz skarała się nie odpowiadać na nie.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt wyroku

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowania oskarżonego przez okres roku, to jest wielokrotne wykonywanie połączeń telefonicznych, które nie były przez pokrzywdzoną odbierane oraz wysyłanie wiadomości smsowych o obiektywnie budzącej poczucie zagrożenia treści niewątpliwie wyczerpały wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa uporczywego nękania z art. 190a § 1 k.k.

Zachowania te były uporczywe: trwały bowiem od marca 2018 r. do 26 lutego 2019 r. (data zgłoszenia sprawy na Policję), a nawet sporadycznie i później - do maja 2019 r. (według zeznań pokrzywdzonej na rozprawie) i polegały na nieustannym oraz istotnym naruszaniu prywatności pokrzywdzonej oraz na wzbudzeniu w niej poczucia zagrożenia. Niewątpliwie niosły też ze sobą niosło ze sobą elementy agresji słownej. Prawnie irrelewantne jest, czy czyn sprawcy powodowany był jeszcze żywionym do pokrzywdzonej uczuciem miłości i chęcią odzyskania jej czy chęcią dokuczenia jej w ramach zemsty. Nie muszą to być również wyraźne groźby. Decydujące jest tu subiektywne odczucie zagrożonego, które musi być oceniane w sposób zobiektywizowany (post. SN z 12.12.2013 r., III KK 417/13, KZS 2014, Nr 6, poz. 26), a zatem poparte obiektywnym przekonaniem, że każdy przeciętny człowiek o porównywalnych do ofiary cechach osobowości, psychiki, intelektu i umysłowości w porównywalnych warunkach także odczuwałby takie zagrożenie. To poczucie zagrożenia oznacza, że zachowanie sprawcy rodzi przypuszczenie, że może nastąpić eskalacja zamachu i sprawca jest w stanie posunąć się do naruszenia innych dóbr, jego lub osoby najbliższej, zwłaszcza co do życia i zdrowia. Niewątpliwie, zdaniem Sądu, miało to miejsce w tym przypadku. Wystarczy zacytować tu tylko jedną z licznych, podobnych wiadomości mailowych „ Zagłada od której ratunku nie ma i nie będzie a którą ja dzierżę w trupich mych dłoniach. Jedyne czego pragnę to byś nigdy nie miała dzieci, bo nie jesteś ich godna, jesteś bezduszną wyrafinowaną dziwką, którą należy sprowadzić do parteru, bo tam pod stopami każdego jest twoje miejsce… byś nigdy nie była szczęśliwa I choć mnie uśmierciłaś, wzgardziłaś mną…zapamiętaj sobie przez słowa klątwy jaka na ciebie spłynęła…PO WSZE CZASY JESTEŚ KURWO PRZEKLĘTA!!!!!!!! Niech cię kurwo do obłędu doprowadzi!!! Dzień ostateczny zależeć będzie ode mnie. Nikt nie jest w stanie mnie pokonać, bo trupa pokonać pizdo nie można! Jesteś tylko zwykła, nic nie warta szmata!” Wiadomości swe oskarżony opatrywał dość diabolicznym zdjęciem, na którym pozował w peruce, szacie i, jak się wydaje, łańcuchu, a które – w jego mniemaniu, co wyjaśnił na rozprawie – obrazować miało Hrabiego Monte Christo i symbolizować jego zemstę. Zdaniem Sądu, pokrzywdzona i tak długo wytrwała w tym stanie rzeczy, iż sytuację tą zgłosiła na Policję dopiero po roku. Znała przecież oskarżonego osobiście. Na rozprawie widoczne było, iż się go po prostu bała. Kontakt z oskarżonym na rozprawie wzbudził również przekonanie Sądu, iż ma on znaczne deficyty o podłożu charakterologicznym i osobowościowym, niezależnie od treści opinii psychiatrycznej, wskazującej na pełną poczytalność. Zdaniem Sądu, zachowania oskarżonego niewątpliwie nakierowane były na wywołanie u pokrzywdzonej stanu lęku i obawy o własny los. Mimo iż zawoalowane stanowiły też, zdaniem Sądu, groźby karalne i rodziły przypuszczenie, że może nastąpić eskalacja zachowań oskarżonego, który jest w stanie posunąć się do naruszenia innych dóbr, a w szczególności życia i zdrowia pokrzywdzonej. Oceniając winę i stopień społecznej szkodliwości czynu określonego w at. 190a § 1 k.k. wskazać należy, iż czyn oskarżonego naruszył tak ważne dobro prawne jakim jest wolność człowieka i po rozpadzie związku nie był już niczym racjonalnym uzasadniony.

Spotkanie w W., na które powoływał się oskarżony, a na które pokrzywdzona nie przyszła miało mieć miejsce w marcu 2018 r., zatem jeszcze przez okresem wskazanym w zarzucie. Zaś spotkanie w L. w dniu 3 maja 2018 r., które miało się odbyć z inicjatywy pokrzywdzonej, nacelowane było, jak wskazała na rozprawie, na próbę zakończenia tej sytuacji, zaś nie stawiła się na nie, bowiem okazało się, iż nie może z nią n nie pójść J. S.. Zdaniem Sądu, okoliczność ta nie stanowiła żadnej zachęty dla działań oskarżonego, jak chciałby to widzieć, jak również usprawiedliwienia dla nich. Podobnie jak fakt, iż pokrzywdzona nie powiedziała mu wprost, iż nie życzy sobie telefonów od niego, w ocenie Sądu jest całkowicie zrozumiale, iż nie chciała prowadzić z nim bezpośredniej rozmowy, nieodbieranie przez nią licznych telefonów oskarżonego było samo w sobie przekazaniem mu, iż nie chce z nim kontaktu.

Sąd wyeliminował z opisu czynu element zachowania w postaci wysłania wiadomości mailowych, bowiem pokrzywdzona nie poparła tego w żaden sposób, zaś świadek A. M. posiadała wiedzę o nich z relacji pokrzywdzonej.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Punkt

wyroku

Przytoczyć okoliczności

I i II

kara 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby

Sąd rozważał, czy nie zastosować w tej sprawie warunkowego umorzenia postępowania, lecz finalnie nie zdecydował się na to - było to możliwe, w przypadku zastosowania brzmienia przepisu 190a § 1 k.k. w zakresie niższego zagrożenia karą przed nowelizacją, która weszła w życie w dniu 31 marca 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 568).

Oskarżony nie wykazywał na rozprawie jakiejkolwiek skruchy. Sąd uderzyła zwłaszcza ostentacyjna jego wypowiedź na rozprawie, obrazująca jego nastawienie do pokrzywdzonej i chęć poniżenia jej „ Jest mi wstyd, że zostałem zmuszony do sięgnięcia do języka rynsztoku, ale gdybym ją nazwał biblijną cudzołożnicą, to ten człowiek nic by nie zrozumiał ” (k. 194).

Sąd ma pełną świadomość, iż oskarżony jako osoba skazana za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności może stracić pracę, ale winien zastanowić się nad tym zanim rozpoczął swe przestępcze działania. Zdaniem Sądu, korzystanie z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania w realiach tej sprawy byłoby jaskrawą niesprawiedliwością wobec pokrzywdzonej.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w przepisie art. 53 § 1 i 2 k.k. Za okoliczności obciążające Sąd uznał: działanie z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim - oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z przestępnego charakteru swojego czynu oraz wysoką społeczną szkodliwość czynu - zachowanie oskarżonego wzbudza silną społeczną dezaprobatę, nadto kierowały nim niskie pobudki. Okolicznością łagodzącą była jedynie dotychczasowa niekaralność oskarżonego. Sąd, na podstawie art. 190a § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Mając na względzie powołane okoliczności łagodzące, Sąd uznał, że warunki i właściwości osobiste oskarżonego oraz dotychczasowy sposób życia, zasługują na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary i na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił jej wykonanie na okres 3 lat próby. Zdaniem Sądu możliwe będzie osiągnięcie celów kary bez skazywania oskarżonego na karę pozbawienia wolności w postaci bezwzględnej, bowiem wolnościowa jej postać także zapobiegnie jego powrotowi do przestępczości. Sąd uznał, że konieczny w tym przypadku jest maksymalny okres próby.

III

środek karny w postaci zakaz kontaktowania się z K. W. w jakikolwiek sposób oraz zbliżania do niej na odległość mniejszą niż 100 metrów

Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 7a k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz zbliżania się oraz zakazu wszelkich kontaktów z pokrzywdzoną. Zdaniem Sądu jest to zasadne wobec deklarowanej przez nią niechęci do utrzymywania z oskarżonym jakichkolwiek kontaktów.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

1.6. inne zagadnienia

7.  KOszty procesu

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Sąd uznał, że stan majątkowy oskarżonego pozwala na zasądzenie od niego wydatków sądowych oraz obciążanie go opłatą.

Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 900,20 złotych tytułem zwrotu wydatków postępowania oraz kwotę 180 złotych tytułem opłaty.

Na kwotę wydatków złożyły się:

- 860,20 zł - wydatki postepowania przygotowawczego k. 136,

- 20 zł - ryczałt za doręczenia w postępowaniu sądowym,

- 20 zł - karta karna w postępowaniu sądowym

oraz kwotę 180 zł tytułem opłaty od kary.

6.  Podpis