Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 176/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.1

1.2

2.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. C. :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych co do działania oskarżonego Ł. C. w bezpośrednim zamiarze dokonania rozboju, mimo nieprzyznania się do jego popełnienia,

2.  orzeczona wobec oskarżonego kara jest rażąco surowa.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W. :

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności, gdyż prawidłowa ocena okoliczności dot. jej wymiaru uzasadnia orzeczenie jej w niższym wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. C. :

Argumentacja zawarta w pkt 1 przedmiotowej apelacji sprowadza się w pierwszym rzędzie do nieuzasadnionej, bezpodstawnej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego. Zasadza się ona na innej, niż przyjęta przez sąd I instancji ocenie materiału dowodowego. Podkreślić przy tym należy, że zaproponowana przez obrońcę ocena materiału dowodowego jest całkowicie dowolna i nie znajduje żadnego uzasadnienia w prawidłowo zebranym
i ocenionym materiale dowodowym. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez sąd I instancji może być tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd meriti z okoliczności ujawnionych, w toku postępowania sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Ustalenia faktyczne wyroku nie wykraczają jednak poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. Reasumując należy więc przyjąć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną zawartą w treści przepisu art.7 kpk wówczas gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy
i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpujące i logiczne z uwzględnieniem wskazań wiedzy i zasad doświadczenia życiowego
( vide: wyroki Sądu Najwyższego z 20.02.1975r., II KR 355/74, publ. OSNKW 1975/9/84;
z 22.01.1975r, I KR 197/74, publ. OSNKW 1975/5/58; z 5.09.1974r., II KR 114/74, publ. OSNKW 1975/2/28; z 22.02.1996r., II KRN 199/95, publ. PiPr. 1996/10/10; z 16.12.1974r., Rw 618/74, publ. OSNKW 1975/3-4/47 ). Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art.7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z panującym
w orzecznictwie poglądem ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.11.1990r., publ. OSNKW 1991/9/41 ), przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy m. in. gdy:

⚫

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy
( art.410 kpk ) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy ( art.2 § 2 kpk),

⚫

stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art.4 kpk ),

⚫

jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( art.424 § 1 pkt 1 i 2 kpk ).

Mając powyższe uwagi na względzie, uznać obiektywnie należy, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana przez sąd I instancji z uwzględnieniem zasad sformułowanych w przepisie art.7 kpk. Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej co do oceny wyjaśnień oskarżonego i ( w domyśle ) twierdzeń współoskarżonego i zeznań przesłuchanych świadków. Wywody te są nie tylko przekonywująco przez sąd I instancji uzasadnione ale i obszerne, tak więc nie ma powodu by je powielać ponownie w tym miejscu. Należy jedynie podkreślić, że uwadze skarżącej uszło i to, że twierdzenie ww. osób Sąd Okręgowy weryfikował ze szczególną ostrożnością, natomiast sugestie apelującej, że ocena ta nosi znamiona dowolnej, jest całkowicie bezpodstawna. Skarżąca koncentrowała swoją uwagę wyłącznie na ocenie tych wyjaśnień oskarżonego, w których nie przyznawał się do winy, pomijając jego wcześniejsze wypowiedzi oraz pozostały materiał dowodowy. Ten sposób argumentacji, z oczywistych wprost powodów nie może być skuteczny, albowiem dowodem
w postępowaniu karnym może być wszystko co służy do wyrobienia przez sąd orzekający przekonania o winie lub niewinności oskarżonego, jeżeli zostanie przeprowadzone w trybie przewidzianym przez prawo procesowe. Dowodem są więc także wyjaśnienia oskarżonych, czy też zeznania świadków niekorzystne dla Ł. C. pod warunkiem, że sąd dokona wszechstronnej analizy i w uwzględnieniu innych dowodów, zaś swoje stanowisko rzeczowo
i logicznie uzasadni. W sprawie tej wymóg te został spełniony a pogląd sądu I instancji w kwestii wiarygodności dowodów pozostaje pod ochroną art.7 kpk ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2004r., V KK 158/04, publ. OSNKW 2004/11-12/107 ). Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku trafnie zauważył, że Ł. C. był kilkukrotnie przesłuchiwany w trakcie śledztwa i procesu. Jego wyjaśnienia są wybitnie zmienne i niestabilne. Nic dziwnego, że zostały krytycznie ocenione przez sąd meriti i za wiarygodne uznane zostały jedynie w niewielkiej części. Ocenę tę sąd odwoławczy w pełni podziela, tym bardziej,
że skarżąca nie zdołała zakwestionować toku rozumowania Sądu Okręgowego. W tym miejscu wypada więc powtórzyć za Sądem Apelacyjnym w Katowicach ( vide: uzasadnienie wyroku
z dnia 30.12.2004r., II AKa 435/04 ), że jest oczywistym, iż w razie sprzeczności w zeznaniach
( analogicznie wyjaśnieniach ) osób występujących w procesie karnym wartość dowodowa zeznań ( ewentualnie wyjaśnień ) złożonych w toku postępowania przygotowawczego jest taka sama jak zeznań, które zostały złożone na rozprawie. Decyzja, którą ze sprzecznych wersji uznać za wiarygodną, należy do sądu orzekającego. Na winę oskarżonego Ł. C. wskazują nie tylko wyjaśnienia współoskarżonego, czy też zeznania świadków enumeratywnie wyliczone przez Sąd Okręgowy ale i po części twierdzenia samego oskarżonego złożone np.
w dniu (...)( vide: k.71 ). Zastrzeżenia skarżącej – że Sąd nie wziął pod uwagę tego, że w dalszej części postępowania zmieniał kilkukrotnie swoją wersję i nie przyznał się do stawianego mu zarzutu są pozbawione racji bytu i nie wytrzymują krytyki. Sąd I instancji poddał wręcz drobiazgowej analizie i interpretacji wypowiedzi ww. z początkowej fazy postępowania
a następnie skonfrontował je z tymi składanymi później oraz z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym. Trafnie przy tym te finalne stanowisko oskarżonego zdyskwalifikował jako wiarygodny materiał dowodowy.

Chybiony okazał się także i ten zarzut obrońcy oskarżonego, który nakierowany był na orzeczenie o karze. Nie sposób podzielić przy tym poglądu o rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego. W postaci przyjętej przez sąd I instancji nie tylko nie była nadmiernie surowa ale wręcz łagodna w sposób rażący. Wynika to wprost z treści uzasadnienia wyroku w pkt 4.1, gdzie wskazano szereg okoliczności obciążających przy braku jakichkolwiek okoliczności łagodzących. Doprowadziło to z kolei do zmiany zaskarżonego wyroku ale na niekorzyść oskarżonego. Uzasadnienie takiego rozstrzygnięcia zawarte zostanie przy omawianiu ww. zmiany. Rację miała tylko obrońca w tym, że wymiar kary ustalony przez sąd meriti nie uwzględniał zasady wewnętrznej spójności wyroku w zakresie kar wymierzonych obu sprawcom. Sąd Apelacyjny skorygował tę nadmierną dysproporcję, o czym także w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W. :

Przechodząc do meritum ww. środka odwoławczego należy zauważyć, iż zawarty w tej apelacji zarzut rzekomej rażącej niewspółmierności – surowości kary 4 lat pozbawienia wolności sprowadził się do polemiki z ustaleniami Sądu Okręgowego. Zarzut ten jest jednak tylko wówczas słuszny, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut w kategorii ocen, można podnieść jedynie wówczas, gdy kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, stając się w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Nie każda bowiem różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. O rażącej niewspółmierności kary
w rozumieniu art.438 pkt 4 kpk nie można bowiem mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami
i wskaźnikami jej wymiaru. Nie można zasadnie dowodzić rażącej niewspółmierności kary także wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego będące wyrazem zasady sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie
z 10.04.1996r. II AKa 85/96, publ. KZS 1996/4/42; wyroki Sądu Apelacyjnego w P. z dnia 18.01.1996r. II AKr 463/95, publ. OSA 1996/7-8/27 i z dnia 22.06.1995r. II AKr 178/95, publ. Prok. i Pr. 1996/2-3/25 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.11.1973r. III KR 254/73, publ. OSNPG 1974/3-4/51 ). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy w sposób prawidłowo ustalił nieliczne istniejące okoliczności łagodzące oraz szereg przesłanek wpływających na zaostrzenie represji karnej wobec oskarżonego. Rozważając apelację obrońcy oskarżonego S. W., Sąd Apelacyjny nie mógł więc podzielić zawartego w jej uzasadnieniu poglądu
o rażącej niewspółmierności wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Była ona wręcz niedoszacowana, co skutkowało jej zaostrzeniem w kierunku sugerowanym przez prokuratora. Dla wymiaru kary niewątpliwie istotne były okoliczności wskazane w pkt 4.2 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Trafnie do okoliczności wpływających na zaostrzenie represji karnej sąd I instancji zaliczył nie tylko działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą ale także czas popełnienia przestępstwa przez oskarżonego. Trudno także pomijać, że czyn ten nie miał bynajmniej charakteru spontanicznego. Był to działanie celowe, przemyślane i uprzednio zaplanowane. Do tego dochodzi uprzednia karalność oskarżonego. Nie licząc wyroku łącznego był on aż 10 krotnie karany sądownie. Z kolei jako przesłankę łagodzącą słusznie ujęto poprawną postawę procesową oskarżonego. Faktycznie oskarżony posługując się nożem nikogo nie zranił. Obrońca zdaje się jednak nie dostrzegać, że nikt nie twierdzi inaczej. Gdyby tak było to kwalifikacja prawna byłaby przecież szersza niż ta przyjęta wobec oskarżonego. Uwaga ta odnosi się także wobec kary. Trudno więc z tego powodu łagodzić karę w sposób oczekiwany
w apelacji. Oczywistym jest, że przy kwalifikacji z art.280 § 2 kk sam fakt posługiwania się nożem nie należy ( w przeciwieństwie do sposobu działania ) do okoliczności obciążających. W tym zakresie skarżący ma zatem tylko pozornie rację, albowiem sąd meriti bynajmniej faktu tego nie uwzględnił przecież wśród elementów prowadzących do zaostrzenia represji karnej. Zarzut ten nie ma więc znaczenia w realiach sprawy. Nie można też podzielić zastrzeżeń generowanych na s.3 apelacji co do uwzględnienia zasad zawartych w art.53 kk na korzyść oskarżonego. Sąd Apelacyjny nie podziela też twierdzeń autora apelacji, że z uzasadnienia nie wynika jakie okoliczności wpływały na wymiar kary. Treść tego dokumentu tezie skarżącego przeczy
w sposób oczywisty. Jak już wspomniano Sąd meriti prawidłowo ustalił poszczególne okoliczności wpływające na wymiar kary ale dostatecznie ich nie oszacował i nie przydał im odpowiedniego znaczenia. Uczynił to wręcz w sposób rażąco łagodny, co skutkowało uwzględnieniem w części apelacji prokuratora, o czym w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. C. :

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

2.  o zmianę orzeczenia o karze przez wymierzenie oskarżonemu znacznie niższej kary pozbawienia wolności,

ewentualnie

3.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W. :

O zmianę wyroku poprzez obniżenie kary i wymierzenie jej
w granicach dolnego ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. C. : nieuwzględnienie wniosków tej apelacji jest wynikiem negatywnego rozpoznania jej zarzutów.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W. : nieuwzględnienie wniosków tej apelacji jest wynikiem negatywnego rozpoznania jej zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Ustalenia faktyczne oraz rozstrzygnięcia z pkt 3 i 4 wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacji obrońców oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1W pkt 1 wyroku podwyższono wymierzoną oskarżonemu S. W. karę pozbawienia wolności do 6 lat.

W pkt 2 podwyższono wymierzoną oskarżonemu Ł. C. karę pozbawienia wolności do 10 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Powyższe zmiany są wynikiem częściowego uwzględnienia zarzutów apelacji prokuratora ( który nie złożył wniosku o uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego ). Na wstępie należy zaznaczyć, że aktualne są rozważania teoretyczne dot. tego kiedy to sąd odwoławczy może uwzględnić zarzut oparty na podstawie rażącej niewspółmierności kary. W przypadku, o którym mowa dot. nadmiernej łagodności orzeczenia o karze. Uwagi te odnoszą się do oskarżonego S. W. oraz w pewnym zakresie oskarżonego Ł. C.. Rację ma niewątpliwie oskarżyciel publiczny podnosząc, że sąd meriti w należyty sposób nie docenił okoliczności obciążających wobec ww. Należy przy tym pamiętać, że w stosunku do Ł. C. brak jest istotnych okoliczności łagodzących. Z kolei w stosunku do Ł. W. walor taki ma li tylko jego postawa procesowa. Ta ostatnia okoliczność została jednak przeceniona przez Sąd Okręgowy. Pominął bowiem okoliczności w jakich organa ścigania ustaliły sprawców czynu. Także role poszczególnych oskarżonych nie uwzględniają aż takich różnic pomiędzy karami sprawcami rozboju. Wspólne dla obu oskarżonych były niewątpliwie :

⚫

działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą,

⚫

czas działania,

⚫

działanie zaplanowane, celowe i przemyślane,

⚫

uprzednia wielokrotna karalność za przestępstwa.

Ta ostatnia okoliczność podlega o tyle gradacji, że oskarżony Ł. C. ( 9 razy karany – nie licząc wyroku łącznego ) odpowiadał dodatkowo w warunkach art.64 § 2 kk. Nie sposób przejść też do porządku dziennego nad postawą tego ostatniego w trakcie procesu. Analogiczny walor ma też jego naganne zachowanie w warunkach izolacji. Rację ma zatem prokurator, że obaj sprawcy są osobami wysoce zdemoralizowanymi, wymagającymi odpowiednio długiej resocjalizacji w warunkach izolacji penitencjarnej. Kary wymierzone przez Sąd Okręgowy w pełni okoliczności tych nie uwzględniają. Uwaga ta odnosi się zwłaszcza do S. W., którego kara z niezrozumiałych względów oscylowała w granicach kary minimalnej. Przystępując do wymierzenia oskarżonym kar za przypisane przestępstwo Sąd Apelacyjny baczył zatem by była ona adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, współmierna do winy poszczególnych oskarżonych, by mogła wywołać względem nich skutek zapobiegawczy
i wychowawczy oraz by mogła odnieść skutek względem wszystkich, którzy znając sprawę dowiedzą się o treści wyroku, przestrzegając ich o konsekwencjach podobnie groźnych zachowań. Rozważając kwestie wymiaru kary sąd II instancji miał więc na uwadze wszystkie dyrektywy wymienione w art.53 § 1 i 2 kk, które ustawodawca nakazuje w tej kwestii uwzględnić – zarówno te, które przemawiały na korzyść oskarżonego, jak i te które wskazywały na konieczność zaostrzenia represji karnej. Orzekając w tym zakresie zadbał by nie nastąpiło zachwianie proporcji pomiędzy wytycznymi wymiaru kary określonymi w art.53 kk, a mianowicie: zasadą zawinienia, dyrektywą społecznej szkodliwości czynu, dyrektywą społecznego oddziaływania kary i dyrektywą indywidualnego oddziaływania kary. Kodeksowe zasady wymiaru kary kształtują system sądowego wymiaru kary. Niektóre z nich są jednak nadrzędne w stosunku do innych. Do priorytetów należą zasady swobodnego uznania sędziowskiego
w granicach przewidzianych w ustawie oraz zasada winy, która limituje sądowy wymiar kary. Jednocześnie zachodzić ma ścisły związek pomiędzy rodzajem i intensywnością kary, a wagą przestępstwa, wyznaczoną przez przedmiotową i podmiotową stronę czynu. Odstąpienie od zasady „sprawiedliwej odpłaty”, tj. od wymagania aby wymierzona kara nie przekraczała stopnia winy i by była współmierna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego sprawcy czynu
i przejście na grunt rozważeń czysto celowościowych oznaczałoby w rzeczywistości zerwanie
z wymiarem sprawiedliwości. Sprawiedliwa odpłata jaką ma stanowić wymierzona kara za popełnione przestępstwo nie ma nić wspólnego z nie mającą racjonalnego uzasadnienia zemstą społeczną i związana z nią zasadą ślepego odwetu. Należy podkreślić, że podstawę do orzeczenia kary stanowi przestępstwo, a miarę kary jego społeczna szkodliwość. Dyrektywa współmierności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu sprawcy odgrywa decydującą rolę przy wyrokowaniu, a zatem to właśnie stopień społecznej szkodliwości czynu ma zatem kształtować orzeczenie o karze. Zgodnie z art.115 § 2 kk przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych obowiązków a także postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w P. z dnia (...)
II AKa 340/02 ). Mając więc na uwadze powyższe rozważania Sąd Apelacyjny podwyższył kary pozbawienia wolności wymierzone obu oskarżonym :

⚫

S. W. do 6 lat,

⚫

Ł. C. do 10 lat.

Różnicując wymiar kary sąd uwzględnił nie tylko większy zasób wskazanych powyżej okoliczności obciążających wobec tego ostatniego ale także jego działanie w warunkach recydywy. Istotne w tym zakresie były też role poszczególnych sprawców w trakcie przestępstwa.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

4.

O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art.29 ust.2 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze ( tj. Dz.U. Nr 16, poz. 124 z późn.zm. ) i § 1, § 2 pkt 1 i 2, § 4 ust.1-3, § 17 ust.2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( tj. Dz.U. z 2019, poz. 18 ). Z tego też tytułu sąd zasądził na rzecz adw. A. Ł. i adw. J. R. kwoty po (...) zł; ( w tym 23 % podatek VAT ).

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art.624 § 1 kpk, zwalniając obu oskarżonych od ich ponoszenia, albowiem jak słusznie zauważył sąd I instancji istnieją podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonych ze względu na ich aktualną sytuację majątkową.

7.  PODPIS

I. P. M. Ś. P. G.