Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 223/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego D. N. podniósł następujące zarzuty:

1)  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z zeznań pokrzywdzonego G. D. oraz świadka M. F. (1) w zakresie:

a)  okoliczności przeszukania przez oskarżonego plecaka pokrzywdzonego oraz kradzieży dwóch piw i papierosów, w sytuacji gdy ze złożonych zeznań wynika, iż w pustostanie panował półmrok, a widoczność była ograniczona, jak również pokrzywdzony nie widział, aby oskarżony przeszukiwał należące do niego mienie oraz dokonał jakiegokolwiek zaboru, a z zeznań M. F. (2) wynika, że po zdarzeniu oskarżony opuścił pustostan, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego wyroku polegającego na błędnym uznaniu, iż oskarżony swym zachowaniem wypełnił znamiona czynu stypizowanego w art. 119 § 1 k.k.,

b)  okoliczności pobicia przez oskarżonego G. D., w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że G. D. po opuszczeniu pustostanu przez oskarżonego pozostał w nim z dwoma innymi osobami, które mogły dopuścić się względem niego czynu zabronionego, szczególnie, iż znajdowali się w stanie po spożyciu znacznej ilości alkoholu, pomimo braku rozstrzygnięcia wszelkich wątpliwości przez Sąd I instancji, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego polegającego na uznaniu, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.,

c)  ustalenia, iż oskarżony obutą nogą wielokrotnie kopał pokrzywdzonego, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, że w pustostanie było ciemno, świadkowie zdarzenia znajdowali się w odległości od pokrzywdzonego, świadkowie byli z oskarżonym skonfliktowani, jak również znajdowali się w stanie po spożyciu znacznej ilości alkoholu, co uniemożliwiło im obserwowanie zaistniałego zdarzenia, a składana przez M. F. (1) relacja mogła wynikać z chęci obrony swojej osoby i obawy o możliwość oskarżenia, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego polegającego na uznaniu, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.,

d)  ustalenie, iż uszkodzenia ciała, które powstały u pokrzywdzonego wynikają z ciosów kierowanych przez oskarżonego, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że całe zdarzenie trwało 3-4 minuty, a po opuszczeniu przez oskarżonego pustostanu pokrzywdzony pozostał sam z braćmi F., czemu towarzyszyło spożywanie alkoholu, którzy mogli podjąć względem pokrzywdzonego działania wypełniające znamiona czynu zabronionego, szczególnie, iż wyłącznie zeznania M. F. (1) mają charakter obciążający oskarżonego, co może wynikać z przyjętej postawy procesowej, co do doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego polegającego na uznaniu, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.,

e)  ustalenia, iż z uwagi na zachowanie oskarżonego doszło do uszkodzenia ciała pokrzywdzonego, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz jego prawidłowej oceny wynika, że od dnia zdarzenia do hospitalizacji pokrzywdzonego upłynęły 2 dni, z całkowitym pominięciem możliwych zachowań pokrzywdzonego, których mógł się dopuścić w tym czasie w zakresie samouszkodzenia bądź uszkodzenia ciała przez nieznanych sprawców, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego polegającego na uznaniu, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.,

f)  uznania, iż pokrzywdzony nie jest zainteresowany wynikiem postępowania, jak również jego postawa procesowa, w tym brak złożenia zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa przesądzają o prawdomówności pokrzywdzonego, podczas gdy z zeznań G. D. wynika, że następnego dnia spotykając się z oskarżonym zaznaczył, iż „mu tego nie odpuści”, a zatem do zdawanej przez pokrzywdzonego relacji Sąd winien podejść z należytą ostrożnością, jak również z uwzględnieniem faktu, iż tego dnia pokrzywdzony był pod wpływem alkoholu, jest osobą bezdomną, która może mieć zatarg z różnymi osobami, w tym osobami, z którymi przebywał w pustostanie, a przebieg zdarzenia przez niego relacjonowany jest niepełny oraz nieprawidłowy;

2)  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadka J. B. w zakresie, w którym świadek relacjonował przebieg zdarzenia z dnia 26 czerwca 2020 r., których prawidłowa ocena doprowadziłaby Sąd do uznania, iż J. B. nie był naocznym świadkiem zdarzenia, wszelkie informacje, którymi dysponował wynikały z relacji zdawanej przez pokrzywdzonego, jak również pominięcia faktu, że świadek nie potwierdził rzeczonych okoliczności akcentując, iż nie uczestniczył w przedmiotowym zdarzeniu, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na błędnym uznaniu, że sprawcą czyny zabronionego jest oskarżony;

3)  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z opinii biegłego oraz zeznań biegłego K. K. (1) polegającej na:

a)  uznaniu, iż na skutek zachowania oskarżonego doszło do opisywanych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała, podczas gdy z zeznań biegłego wynika, że opieszałość pokrzywdzonego w zakresie kontroli lekarskiej spowodowała narastanie krwiaka, a zatem pokrzywdzony swoim zachowaniem przyczynił się do powstałych obrażeń, które w konsekwencji zagrażały jego życiu, czego Sąd I instancji nie zauważył, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego i przypisania sprawstwa czynu oskarżonemu,

b)  uznaniu, iż ze sporządzonej opinii wynika, że do obrażeń ciała pokrzywdzonego doszło na skutek zdarzenia przez niego opisywanego i przypisania sprawstwa oskarżonemu, podczas gdy w trakcie zeznań złożonych na rozprawie biegły stwierdził, iż „to możliwe, że pokrzywdzony po takim uderzeniu na drugi dzień jeszcze czasowo funkcjonował. Jest to związane z narastaniem masy krwiaka. To może trwać nawet kilkanaście godzin”, co biorąc pod uwagę odstęp co najmniej 48 godzin pomiędzy zdarzeniem, a terminem hospitalizacji pokrzywdzonego, wyklucza możliwość by uraz G. D. mógł być następstwem pobicia przez oskarżonego w dniu (...)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Po pierwsze, wbrew twierdzeniom obrońcy, Sąd Okręgowy dokonał bardzo wnikliwej i trafnej oceny zarówno zeznań pokrzywdzonego G. D., jak i zeznań świadka M. F. (1). Prawdą jest, że w pustostanie, w którym doszło do zdarzenia widoczność była ograniczona, „panował półmrok”, ale nie oznacza to, że wymienione osoby były całkowicie pozbawione możliwości zaobserwowania zachowania oskarżonego D. N.. Z zasad prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wiedzy jednoznacznie wynika, iż prowadzenie obserwacji działań przedsiębranych przez sprawcę i to znanego obserwatorom jest w tych warunkach możliwe i jak najbardziej daje również możliwość rozpoznania napastnika. Nie można też zapominać o tym, że mężczyzna, który przyszedł z oskarżonym, nieznany pokrzywdzonemu, a którego nie zdołano ustalić, zatrzymał się przy wejściu do pustostanu i świecił do środka latarką z telefonu komórkowego. Co istotne, zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem, pokrzywdzony konsekwentnie twierdził, że to D. N. kopnął go trzykrotnie w głowę, gdy układał się do snu. W identyczny sposób zdarzenie to opisywał M. F. (1), który także rozpoznał oskarżonego. Wbrew sugestiom obrońcy, osoby te nie miały żadnego interesu w tym, aby bezpodstawnie pomawiać D. N. o popełnienie przestępstwa. Za zupełnie oderwane od realiów sprawy należy uznać sugestie skarżącego, że obrażenia u pokrzywdzonego mogli spowodować bracia F., lub inny nieznani sprawcy, czy też miałyby powstać one w wyniku samookaleczenia. Tego typu sugestie nie mają jakiegokolwiek oparcia w zebranym materiale dowodowym. Ani z zeznań G. D., ani z żadnego innego dowodu nie można wyprowadzić wniosku, który nawet w najmniejszym stopniu uzasadniałby sugestie obrońcy, a wręcz przeciwnie, dowody te jednoznacznie wskazują na to, że sprawcą ataku na pokrzywdzonego był oskarżony. Relacje G. D. i M. F. (1) w pełni korespondują z opinią (...). Właśnie w opisanych przez nich okolicznościach mogły powstać stwierdzone u pokrzywdzonego obrażenia. Biegli wykluczyli zaś możliwość powstania tych obrażeń w sposób podany przez oskarżonego.

Po drugie, nieprzekonujące są sugestie obrońcy, że skoro zdarzenie trwała 3-4 minuty, to mogło to wpłynąć na jego błędne postrzeganie przez G. D. i M. F. (1). W rzeczywistości owe 3-4 minuty to nie jest tak krótki okres, gdy weźmie się pod uwagę rodzaj działań podjętych przez D. N.. Obserwowanie takich zachowań, mających wszak charakter przestępczy, a zatem wyjątkowy, przez wskazany odcinek czasowy niewątpliwie może pozostawić w pamięci obserwatorów ślady pamięciowe i to przez bardzo długi okres. Sam fakt, że pokrzywdzony i świadek znajdowali się pod wpływem alkoholu nie przekreśla możliwości postrzegania zachowań innych osób. W świetle zeznań G. D. i M. F. (1), którzy zgodnie opisują zaobserwowane wydarzenie, należy uznać, iż ich zmysły nie były zakłócone na tyle, aby uniemożliwić im odpowiednie postrzeganie, zapamiętywanie i odtwarzanie. Jest to tym bardziej przekonujące, że zeznania tych osób znajdują oparcie w opinii (...). Nadto, w sprawie brak jest jakichkolwiek danych, które wskazywałyby na konflikt M. F. (1) z pokrzywdzonym, a który, jak sugeruje to obrońca, mógłby skłonić go do spowodowania obrażeń i u tego ostatniego. Okoliczności świadczących o takim konflikcie nie naprowadził również obrońca. To samo trzeba odnieść do sugestii o rzekomym konflikcie z kolei M. F. (1) z D. N., który miał doprowadzić tego pierwszego do złożenia nieprawdziwych zeznań.

Po trzecie, to, że następnego dnia po zdarzeniu G. D. spotkanemu oskarżonemu oświadczył, iż „mu nie odpuści” nie zmienia prawidłowości ustalenia Sądu Okręgowego, że nie złożył on zawiadomienia o popełnionym na jego szkodę przestępstwie. Fakt ten nie budzi żadnych wątpliwości i nie sposób go skutecznie podważyć. Cała sprawa wyszła na jaw, gdy został przewieziony do szpitala, po tym, jak przewrócił się i zaczął krwawić u J. B.. Odrywając się jednak o tej konstatacji, stwierdzić należy, że trudno się dziwić słowom wypowiedzianym przez pokrzywdzonego. Nie można przecież tracić z pola widzenie, że został on „brutalnie skopany” przez oskarżonego i choć nie zdawał sobie jeszcze sprawy z rzeczywistych skutków doznanych obrażeń, to jednak odczuwał już ich negatywne następstwa. Widząc więc D. N. następnego dnia po zdarzeniu, w sposób w pełni zrozumiały, dał wyraz swoim emocjom. Nie chciał, aby oskarżony niejako czuł się bezkarny i już sam fakt wywołania u niego obawy poniesienia odpowiedzialności mógł być dla G. D. satysfakcjonujący.

Po czwarte, ma rację obrońca, że pokrzywdzony po zadanych mu kopnięciach w głowę stracił przytomność. Nie oznacza to jednak, że ustalenie Sądu Okręgowego, iż to D. N. dopuścił się na jego szkodę kradzież dwóch piw i paczki papierosów jest dowolne. Rzecz w tym, że oskarżony pojawił się w pustostanie, ponieważ „miał pretensje” do jednego z braci F.. Zarzucał kradzież piwa. Po przebudzeniu się, „ocknięciu”, pokrzywdzony stwierdził, że z jego plecaka skradziono mu dwa piwa i paczkę papierosów. To, że D. N. skradł te przedmioty wynika z zeznań G. D., któremu powiedział o tym M. F. (1). W tej sytuacji ustalanie Sądu I instancji, że to oskarżony dopuścił się kradzieży wymienionych przedmiotów należy uznać za prawidłowe, a nie za dowolne, jak twierdzi obrońca.

Po piąte, całkowicie niezrozumiały jest zarzut obrońcy, w którym podważa ocenę zeznań J. B.. Lektura uzasadnienia nie pozostawia wszak wątpliwości, że Sąd Okręgowy uznał, iż J. B. nie był naocznym świadkiem zdarzenia. W swoich zeznaniach przyznał, iż to pokrzywdzony opowiedział mu o pobiciu przez oskarżonego. Słyszał też o tym „z plotek, które krążyły po T. P.”. J. B. opisał nadto wizyty, jakie mu składał G. D., w tym wizytę, w trakcie której doznał on krwotoku i został przewieziony do szpitala. W rezultacie, nie sposób dociec, w jakim aspekcie skarżący podważa wiarygodność relacji J. B. – skoro nie jest sporne to, iż był on „świadkiem ze słyszenia”, a co apelujący, podnosząc omawiany zarzut, zbędnie wykazywał.

Po szóste, prawdą jest, że pokrzywdzony początkowo lekceważył doznane obrażenia. Nie zdawał sobie sprawy z ich powagi. Dlatego też nie udał się niezwłocznie do lekarza. Dopiero, gdy doznał krwotoku J. B. wezwał pogotowie ratunkowe i przewieziono go do szpitala. Niemniej, okoliczność ta w żaden sposób nie zrywa związku przyczynowego pomiędzy działaniem D. N., polegającym na trzykrotnym kopnięciu leżącego G. D. w głowę, a doznanym przez niego ciężkim uszczerbkiem w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. To zachowanie oskarżonego było przyczyną przedmiotowego skutku i żadne wydarzenie tego związku przyczynowego nie zerwało. Jeżeli chodzi o cytowane przez obrońcę stwierdzenie biegłego, to i ono nie podważa rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego. Wypowiedz, że narastanie krwiaka może trwać kilkanaście godzin nie oznacza, że niejako od razu po tym czasie następuje „upadek ofiary i intensywny krwotok”, jak to miało miejsce w mieszkaniu J. B.. Biegły mówił „o funkcjonowaniu” pokrzywdzonego. Co jednak najistotniejsze, biegły bardzo dobrze znał okoliczności sprawy. Wiedział kiedy G. D. został zaatakowany i kiedy doznał krwotoku. Z opinii jednoznacznie wynika, że opisane przez pokrzywdzonego i M. F. (1) okoliczności powstania obrażeń są w pełni wiarygodne. Wywody opinii są jednocześnie spójne, logiczne i jasne, a zawarte w niej wnioski, kategoryczne. Brak jest też racjonalnych podstaw do kwestionowania wiedzy biegłych (...), w tym biegłego K. K. (1). Jeszcze raz wypada podkreślić, że opinia (...) nie wyklucza sprawstwa oskarżonego, jak to stara się przedstawić obrońca, ale je potwierdza i koreluje z zeznaniami G. D. i M. F. (1).

Reasumując, dokonana przez Sąd Okręgowy ocena jest oparta na całokształcie zgromadzonych dowodów i jednocześnie pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy oraz doświadczenia życiowego i w efekcie mieści się w ramach swobody, o której mowa w art. 7 k.p.k. Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne znajdują pełne oparcie w zebranym materiale dowodowym. Nie budzi też zastrzeżeń przyjęta kwalifikacja prawna czynów przypisanych oskarżonemu, co zostało wyczerpująco umotywowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny zgadza się z tymi wywodami i w pełni się do nich odwołuje.

Nie rażą również surowością kary wymierzone D. N. za przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. Kary te oscylują w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Określając zaś ich rozmiar Sąd Okręgowy miała na uwadze wszystkie istotne w tej materii okoliczności. W szczególności chodzi tu o uprzednią karalność D. N., odnośnie przestępstwa – gwałtowność działania (kopanie układającego się do snu i zaskoczonego pokrzywdzonego), a odnośnie wykroczenia – wykorzystanie nieprzytomności G. D..

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, kary wymierzone oskarżonemu są odpowiednie do stopnia jego zawinienia oraz do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, jak również zapewniają prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze względem niego. Czynią też zadość potrzebom w zakresie kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd Okręgowy słusznie zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej mu kary okres jego zatrzymania (art. 63 § 1 k.k.).

Nie budzą także zastrzeżeń rozstrzygnięcia o kosztach zawarte w punktach 4 i 5 zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i od popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 k.w.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ niezasadne okazały się zarzuty podniesione w apelacji obrońcy, co zostało wykazane wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku zostały przedstawione przy omówieniu zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy i zbędnym powielaniem byłoby ich powtarzanie w tym miejscu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt 2

Na podstawie § 4 ust. 3, § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r., poz. 18), Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. K. kwotę (...) zł, w tym VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczy.

Pkt 3

Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za drugą instancję z uwagi na to, że ma on do odbycia długoterminową kary pozbawienia wolności. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

G. N. H. K. M. K.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. N.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonego za czyny przypisane mu w zaskarżonym wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana