Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 56/ 22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23 listopada 2021 roku w sprawie II K 600/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. zarzuty podniesione przez obrońcę:

a. obrazy przepisów prawa materialnego procesowego tj. art. 7 kpk i art. 410 kpk w zw. z art. 424 kpk ; poprzez dowolną w miejsce swobodnej ocenę materiału dowodowego, w tym odmowę przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego i pobieżne odniesienie się w pisemnym uzasadnieniu wydanego orzeczenia do kwestii błędu w postaci urojenia po stronie oskarżonego, co do znamienia negatywnego popełnienia przestępstwa wobec treści orzeczenia wydanego w sprawie II Ko 1302/19 (w którym odmówiono zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności);

b. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprawy polegający na uznaniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych w akcie oskarżenia czynów, gdy z okoliczności sprawy, w tym zeznań świadka B. D. wynika, iż oskarżony działał pod wpływem błędu w postaci urojenia (art. 28 § 1 kk w zw. z art. 9 § 1 kk), a więc bez umyślnego zamiaru, a wobec tego brak podstaw do przypisania mu odpowiedzialności karnej,

2. zarzut podniesiony przez prokuratora:

- obrazy prawa materialnego w zakresie innym, aniżeli kwalifikacja prawno-karna czynu, a mianowicie art. 37 a kk, poprzez jego niezasadne zastosowanie, pomimo braku kodeksowych przesłanek do równoczesnego orzeczenia obok samoistnej kary grzywny środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, co powoduje, iż wydane orzeczenie nie odpowiada prawu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny 1a, 1b,)

☒ niezasadne (2)

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

W pierwszym rzędzie należy wskazać, iż choć sąd I instancji przeprowadził prawidłowo i dość wnikliwie postępowanie dowodowe, to na jego podstawie nie sformułował logicznych i trafnych wniosków co do oceny zachowania się oskarżonego w okresie czasu pomiędzy wydaniem przez Sąd Rejonowy w Radomsku orzeczenia w sprawie II Ko 1302/19 do czasu, kiedy oczywistym – także dla A. Ż. (1), stało się, iż pokrzywdzona nie wyraża zgody na dalsze kontakty z oskarżonym.

Nie przekonują natomiast argumenty skarżącego obrońcy, co do pozostawania przez A. Ż. (1) w usprawiedliwionym błędzie, co do znamion czynu w okresie przypisanych mu przestępstw tj. od października 2017r. do 29 sierpnia 209r. oraz od 17 listopada 2020r. do 20 grudnia 2020r. Obrońca podniósł, iż od samego początku tj. o dnia wskazanego za początek zarzuconego (i przypisanego) czynu A. Ż. (1) kontaktował się z pokrzywdzoną na jej własna prośbę, za jej namową i zgodą. To także postawa samej pokrzywdzonej sprawiła, iż wbrew orzeczonemu zakazowi (wyrok wydany w sprawie II K 85/17 nakładający na oskarżonego zakaz kontaktów z pokrzywdzoną i zbliżania się do niej uprawomocnił się w dniu 27.07.2017r.) pomiędzy oskarżonym, a J. K. (1) na nowo zaistniało uczucie, a w konsekwencji tego, w październiku 2017r. para ponownie zamieszkała razem. Myli się jednak skarżący, gdy podnosi, iż skoro ostatecznie Sąd Rejonowy w Radomsku negatywnie ocenił w sprawie II Ko 1302/19 wniosek kuratora o zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności, którego uzasadnieniem było złamanie zakazu kontaktu, to oskarżony – od początku – pozostawał w błędnym i usprawiedliwionym przekonaniu, że naruszając ów zakaz nie popełnia żadnego przestępstwa. Analiza akt wykonawczych, w tym środki dyscyplinujące wobec oskarżonego, jakimi w sprawie II K 85/17 kurator starał się zmusić A. Ż. (1) do powstrzymywania się go od kontaktów z J. K., w tym udzielone upomnienie, że prezentowane zachowania oznaczają złamanie nałożonych prawomocnie zakazów sądowych i stanowią przestępstwo, są bardzo czytelne. Oskarżony – jako skazany w sprawie II K 85/17 - bagatelizował te ostrzeżenia, nawet mając wiedzę, że wobec złamania zakazu kurator występuje z wnioskiem o zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności i tym samym zaryzykował treść postanowienia, jakie miało zapaść w sprawie II Ko 1302/19. Jeśli prawomocnie założono na sprawcę zakaz kontaktowania się ze wskazanymi osobami )zbliżania się do nich) – to bez wzruszenia takowego zakazu, każdy, kto zakaz narusza dopuszcza się przestępstwa, o jakim mowa w art. 244 kk. Zgoda osoby, której dotyczy zakaz takich kontaktów, absolutnie nie ekskulpuje, a co najwyżej może stanowić okoliczność łagodzącą dla wymiaru kary. Tak też było w przedmiotowej sprawie.

Jedyne co, to w ocenie sądu odwoławczego wobec faktu, iż w dniu 29 sierpnia 2019r. zapadło postanowienie sądu rejonowego, na mocy którego nie zarządzono oskarżonemu wykonania kary w sprawie II K 85/17, można przyjąć, że od tej daty – a nie wcześniej – skazany faktycznie mógł pozostawać w błędzie, że jego dalsze zbliżanie się i kontakty (zamieszkanie) z pokrzywdzoną, dokonywane za jej własną zgodą, nie będzie już penalizowane. Oczywiście sąd karny orzekający w sprawie II K 1302.19 nie miał „mocy sprawczej”, do oceny zachowania A. Ż. (1) pod kątem przesłanek, o jakich mowa w art. 244 kk (nie był władny ocenić, czy oskarżony taki czyn ponownie popełnia), a jedynie oceniał zachowanie się oskarżonego w okresie próby pod kątem tego, czy stanowi rażące naruszenie porządku prawnego. Nic także innego, poza oceną stopnia powagi naruszania porządku prawnego, nie wynika z uzasadnienia postanowienia wydanego w sprawie II Ko 1302/19. Wobec jednak dalszej zgody pokrzywdzonej na wspólne zamieszkiwanie, a przy takiej ocenie wcześniejszego postepowania, A. Ż. (1) faktycznie miał podstawy sądzić, że nie dopuszcza się czynu, o jakim mowa w art. 244 kk (postępuje wbrew orzeczonemu zakazowi, ale nie zostanie to ocenione jako kolejne przestępstwo).

Zgodnie z treścią art. 28 § 1 kk nie popełnia przestępstwa, kto pozostaje w usprawiedliwionym błędzie, co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego. Błąd taki wyłącza umyślność, będącą znamieniem strony podmiotowej czynu i powoduje, że jego sprawca nie popełnia umyślnie czynu zabronionego z uwagi na brak zamiaru, nie wypełnia wymogów art. 9 § 1 kk. Błąd taki oznacza mylne wyobrażenie o okolicznościach faktycznych stanowiących przedmiotowe znamię czynu zabronionego, przy czym może mieć postać urojenia takiej okoliczności, a zatem polegać na urojeniu sobie nieistniejącego fragmentu rzeczywistości. Przestępstwo, o jakim mowa w art. 244 kk może być przy tym popełnione jedynie z winy umyślnej, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Tym samym przekonują argumenty obrońcy, iż oskarżony mógł pozostawać w błędzie, co do znamienia czynu, ale też takie przyjęcie, jest możliwe dopiero od chwili, kiedy dowiedział się o treści orzeczenia wydanego w sprawie II Ko 1302/19 (chwila ogłoszenia orzeczenia). Przekonująco także apelant ocenił w tej kwestii zeznania świadka B. D. - kuratora sądowego, która sama, będąc osobą fachową zeznała, że „… Sąd nie uwzględnił wniosku kuratora wskazując, że jeżeli do tych kontaktów dochodzi za zgodą pokrzywdzonej, to tak jakby mogły się odbywać…”.

Jak wynika z wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 28.2.2019 r., II AKa 82/18: " Błąd co do faktu polega na niezgodności między obiektywną rzeczywistością a jej odbiciem w świadomości sprawcy. Taki błąd może polegać na urojeniu (jeśli w świadomości istnieją pewne elementy, które obiektywnie nie występują) lub na nieświadomości (jeśli pewne elementy obiektywnej rzeczywistości nie znajdują odbicia w świadomości sprawcy). Istotność błędu w formie nieświadomości albo urojenia, z punktu widzenia odpowiedzialności karnej, zależna jest od tego, czy wycinek rzeczywistości określony znamionami typu czynu zabronionego charakteryzowany jest za pomocą cech pozytywnych, tzn. tych, które muszą w rzeczywistości wystąpić, aby rzeczywisty stan rzeczy odpowiadał znamionom typu czynu zabronionego (znamiona pozytywne), czy też charakterystyka ta następuje przez wskazanie cech, które w rzeczywistości wystąpić nie mogą, aby powstała zgodność rzeczywistego stanu rzeczy z typem czynu zabronionego. Istnienie błędu nie musi być uwarunkowane wyłącznie zaistnieniem obiektywnie wywołujących go czynników zewnętrznych, lecz może być również następstwem czynnika subiektywnego tj. powstałych w umyśle sprawcy, z powodu ulegania silnym emocjom, zakłóceń procesu poznania rzeczywistości" .

Sąd odwoławczy zważył, że powyższa ocena zachowania A. Ż. (1) niewątpliwie kończy się wraz z sytuacją, w której oskarżony kontaktuje się ponownie z pokrzywdzoną (po przerwie spowodowanej rozstaniem) i czyni tak, już wbrew jej woli (zgody i przyzwolenia). Tak natomiast dzieje się niewątpliwie w okresie całego czasu objętego czynem przypisanym w punkcie 1b wyroku (od 17 listopada 2020r. do 20 grudnia 2020r.). Wtedy bowiem, jak słusznie ustalił sąd rejonowy, oskarżony ponownie chciał zamieszkać razem z byłą konkubiną, ale do wspólnego zamieszkania nie doszło, a jedynie do pojedynczego kontaktu, gdzie już w dniu 6 grudnia 2020r. pokrzywdzona, z uwagi na zachowanie A. Ż., w/w zmuszona była wzywać na interwencję policję. Tym samym brak jest postaw, by w takiej sytuacji ustalać pozostawanie w błędzie przez oskarżonego mogące ekskulpować go od popełnienia czynu, o jakim mowa w art. 244 kk. Odnośnie oceny materiału dowodowego i ustaleń w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1b wyroku, sąd meriti procedował w oparciu o zasady wyrażone w art. 7 kpk, uwzględniając zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Wobec powyższego, sąd okręgowy w pełni aprobuje poczynione przez sąd rejonowy ustalenia faktyczne w tej części.

Reasumując: uwzględniając powyższe, sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w tej sposób, że za czasookres czynu przypisanego w punkcie 1a wyroku przyjął okres: od października 2017r. do 29 sierpnia 2019r. W pozostałym zakresie apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie, a jej wniesienie nie uzasadniało wnioskowanej zmiany wyroku i uniewinnienie A. Ż. od popełnienia przypisanego mu w punktach 1a i 1b ciągu przestępstw.

Ad. 2

Zgodnie z treścią art. 37 a kk: jeżeli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 3 miesięcy albo grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek. W ocenie prokuratora skorzystanie przez sąd rejonowy z unormowania art. 37 a kk (i orzeczenie samoistnej kary grzywny) było błędne i stanowiło obrazę prawa materialnego, albowiem brak było podstawy prawnej do orzeczenia przez ten sąd w punkcie 2 zaskarżonego wyroku świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.

Wbrew stanowisku oskarżyciela, sąd I instancji mógł sięgnąć po orzeczone w punkcie 2 świadczenie pieniężne – a więc rodzaj środka karnego, albowiem podstawę do jego orzeczenia stanowił sam art. 37 a kk, co najwyżej wniesiona apelacja spowodowała, że sąd odwoławczy uzupełnił podstawę prawną tego rozstrzygnięcia o przywołanie przepisu art. 43 a§ 1 kk. Potwierdzeniem powyższego jest przykładowo stanowisko prezentowane w Komentarzu Kodeks Karny 2021 wyd.7 - do akt 37 a kk autorstwa prof. dr hab. A. G., której argumentację sąd odwoławczy rozpoznający przedmiotową apelację w całości podziela. Zgodnie z tym stanowiskiem podstawy stosowania wskazanych w art. 37a kk środków penalnych określają przepisy Kodeksu karnego dotyczące ich poszczególnych rodzajów. Z uwagi na to, że w art. 37a kk nie podano nowych szczegółowych podstaw do ich orzekania na użytek tego przepisu, wskazując w nim jedynie na sam wymóg takiego orzeczenia, należy przyjąć, że muszą zaistnieć kodeksowe przesłanki umożliwiające ich wymierzenie. Tak przyjmowano przy analogicznej dyspozycji dotyczącej obowiązku orzeczenia środków karnych, kompensacyjnych lub przepadku zawartej art. 59 kk. Przyjąć więc należy, że w każdym wypadku zastosowania art. 37a kk, sąd może orzec środek karny w postaci świadczenia pieniężnego z art. 43a kk, ponieważ w przepisie tym wskazano, że sąd może go orzec, gdy tak przewiduje ustawa. Dyspozycja art. 37a kk zawiera takie właśnie wskazanie ustawowe. Zgodnie z przepisem art. 43a § 1 kk świadczenie pieniężne jest orzekane na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonemu oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Można także dodać, że według koncepcji na której oparta była nowelizacja Kodeksu karnego z 2015 r., w tym m.in. przepisu art. 37a kk, zmiany miały doprowadzić do korekty struktury orzekanych kar na rzecz kar nieizolacyjnych. To stąd szereg nowych unormowań ograniczających stosowanie kary pozbawienia wolności, zarówno bezwzględnej, jak i przede wszystkim orzekanej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zmiana treści art. 37 a kk jest wyrazem takiej waśnie tendencji, mającej zmodyfikować sądowy wymiar orzekanych kar - na kary wolnościowe za wiele typów rodzajowych przestępstw dotąd zagrożonych wyłącznie karą pozbawienia wolności. Szerokie rozumienie podstawy prawnej orzekania świadczenia pieniężnego, jak dokonane w sprawie, idzie w parze z taka ideą zmian w prawie karnym dokonanych nowelizacja z 2015r.

Wniosek

1.obrońcy - o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji;

2.prokuratora – o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, a w pozostałym zakresie o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny - 1

☒ niezasadny -2

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- wskazano w punkcie 3.1 odnośnie zarzutu nr 1;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wyrok w zakresie punktów 2 i 3; wina i sprawstwo w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1a, orzeczone: kara i środek karny;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- podano powyżej w rubryce 3.1.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- czasokres sprawstwa czynu przypisanego w punkcie 1b wyroku; podstawa prawna zasądzonego świadczenia pieniężnego;

Zwięźle o powodach zmiany

- podano powyżej w rubryce 3.1.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 kpk i 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Wobec faktu, iż na skutek apelacji stron doszło do zmiany wyroku (uzupełnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z punktu 2, zmiana czasookresu czynu), a apelacja oskarżonego dążąca do jego uniewinnienia okazałą się nie spowodować oczekiwanej zmiany wyroku – co do zasady – to oskarżony winien ponieść całość powstałych w sprawie kosztów postępowania. Za zasadne, wobec zasad słuszności (częściowe uwzględnienie zarzutów obrońcy), uznano jednak obciążenie w/w jedynie wydatkami powstałymi w postępowaniu odwoławczym i zwolnienie od opłaty (a więc tej ich części, której nie pokrywa już Skarb Państwa).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina, sprawstwo

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kara

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana