Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

Sędzia SR Marek Tyciński

Protokolant:

st. sekr. sądowy Marcin Szymczak

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 173/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

T. W.

1.  w dniu 2 sierpnia 2020 roku o godz. 15:45 w K., gm. Ł., kierował na drodze publicznej samochodem osobowym marki R. o nr rej. (...) wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 27 marca 2017 roku o sygn. akt VI K 307/16 dożywotniemu zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym oraz wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 24 czerwca 2020 roku o sygn. akt II K 377/20 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres pięciu lat,

tj. czyn z art. 244 k.k.,

2.  w dniu 24 sierpnia 2020 roku o godz. 16:50 w C. na ul. (...) kierował na drodze publicznej samochodem osobowym marki R. o nr rej. (...) wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 27 marca 2017 roku o sygn. akt VI K 307/16 dożywotniemu zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym oraz wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 24 czerwca 2020 roku o sygn. akt II K 377/20 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres pięciu lat,

tj. czyn z art. 244 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu, VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P., z dn. 27 marca 2017 r., sygn. akt VI K 307/16, T. W. uznano za winnego popełnienia czynu z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za co wymierzono mu karę dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności, jak również orzeczono wobec niego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu, VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P., z dn. 27 marca 2017 r., sygn. akt VI K 307/16

7

wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu, II Wydział Karny, z dnia 24 czerwca 2020 roku, sygn. akt II K 377/20, T. W. uznano za winnego popełnienia czynu z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za co wymierzono mu karę dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności, jak również orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres pięciu lat.

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu, II Wydział Karny, z dnia 24 czerwca 2020 roku, sygn. akt II K 377/20

79

w dniu 2 sierpnia 2020 roku o godz. 15:45 w K., gm. Ł., T. W. kierował na drodze publicznej samochodem osobowym marki R. o nr rej. (...). T. W. kierował pojazdem wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 27 marca 2017 roku, sygn. akt VI K 307/16, dożywotniemu zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym oraz wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 24 czerwca 2020 roku, sygn. akt II K 377/20 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres pięciu lat.

wyjaśnienia T. W.

70-71, 87-90, 102-105

w dniu 24 sierpnia 2020 roku o godz. 16:50 w C. na ul. (...) kierował na drodze publicznej samochodem osobowym marki R. o nr rej. (...). T. W. kierował pojazdem wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 27 marca 2017 roku, sygn. akt VI K 307/16, dożywotniemu zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym oraz wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 24 czerwca 2020 roku, sygn. akt II K 377/20 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres pięciu lat

wyjaśnienia T. W.

70-71, 87-90, 102-105

T. W. był uprzednio karany.

karta karna

72-74

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

wyjaśnienia T. W.

wyjaśnienia T. W. zasługiwały na uwzględnienie w zakresie w jakim, w jakim T. W. przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, przyznanie się bowiem nie budzi żadnych wątpliwości w świetle pozostałego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego.

1.1.1.

odpisy wyroków:

a) wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu z dn. 27 marca 2017 r., sygn. akt VIK 307/16,

b) wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu, II Wydział Karny, z dnia 24 czerwca 2020 roku, sygn. akt II K 377/20

dokumenty te stanowią dokumenty urzędowe, przy tym nie budzą wątpliwości Sądu co do autentyczności i prawdziwości, pozostają zgodne z informacjami wskazanymi w karcie karnej T. W., nie wykazują śladów ingerencji w treść dokumentów.

1.1.1.

dane o karalności

dane te nie były kwestionowane.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

T. W.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Jako podstawę prawną skazania w przedmiotowej sprawie przyjęto art. 244 k.k., zgodnie z którym, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, zakazu posiadania wszelkich zwierząt albo określonej kategorii zwierząt albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Z analizy znamion strony przedmiotowej występku z art. 244 k.k. wynika, iż występek ten penalizuje zachowanie sprawcy popełnione w następujących okolicznościach:

a)  wobec sprawcy sąd orzekł zakaz zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, zakazu posiadania wszelkich zwierząt albo określonej kategorii zwierząt albo też zarządził o ogłoszeniu orzeczenia,

b)  sprawca nie stosuje się do któregokolwiek z w/w zakazów lub zarządzenia,

Natomiast analizując znamiona strony podmiotowej występku z art. 244 k.k., należy zauważyć, iż występek ten jest występkiem umyślnym, który można popełnić w obu postaciach zamiaru – zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Mając na uwadze wyżej poczynione spostrzeżenia, stwierdzić należy, iż T. W. swym zachowaniem, podjętym w dniach 2 sierpnia 2020 roku i 24 sierpnia 2020 roku zrealizował znamiona zarówno strony przedmiotowej, jak i podmiotowej występku z art. 244 k.k., przy tym czynów tych dopuścił się warunkach ciągu przestępstw, określonego w art. 91 § 1 k.k.

Wyjaśniając powyższą konkluzję, wskazać w pierwszej kolejności należy, iż wobec T. W. orzeczono dożywotni zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, który to środek karny orzeczony został wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu, VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P., z dn. 27 marca 2017 r., sygn. akt VIK 307/16. Ponadto, wobec T. W. orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres pięciu lat, który to środek karny orzeczony został wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu, II Wydział Karny, z dnia 24 czerwca 2020 roku, sygn. akt II K 377/20. Wskazane powyżej zakazy prowadzenia pojazdów mieszczą się w katalogu, o którym mowa w art. 244 k.k. Jednocześnie, zarówno w dniu 2 sierpnia 2020 roku, jak i w dniu 24 sierpnia 2020 roku, T. W. kierował na drodze publicznej samochodem osobowym, a zatem nie zastosował się do zakazów prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, określonych w w/w orzeczeniach Sądu Rejonowego w Wieluniu i Sądu Rejonowego w Toruniu. Tym samym ocenić należy, iż T. W. zrealizował znamiona strony przedmiotowej występku z art. 244 k.k.

W dalszej kolejności wskazać należy, iż oceniając umyślność zachowania T. W., Sąd doszedł do przekonania, iż działał on umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Tym samym ocenić należy, iż T. W. zrealizował znamiona strony podmiotowej występku z art. 244 k.k.

Jednocześnie stwierdzić należy, iż czyny T. W. w dniach 2 sierpnia 2020 roku i 24 sierpnia 2020 roku zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy wyrok, co do któregokolwiek z tych czynów (przestępstw).

Wobec powyższego, ocenić należało, iż w przedmiotowej sprawie zachodzą przedmiotowe i podmiotowe podstawy do odpowiedzialności prawnokarnej T. W. z art. 244 k.k. przy przyjęciu, iż czyny te stanowią ciąg przestępstw.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. W.

I, II

I

Sąd przy wymiarze kary orzeczonej wobec T. W. kierował się wszystkimi dyrektywami ogólnymi wskazanymi w art. 53 § 1 k.k., w tym dyrektywami sprawiedliwościowymi i dyrektywami prewencji, jak również dyrektywami szczegółowymi wymiaru kary, wskazanymi w art. 53 § 2 k.k., biorąc w tym względzie pod uwagę:

a) wysoki stopień winy oskarżonego – w realiach przedmiotowej sprawy nie zachodziły żadne okoliczności atypowe, które mogłyby podważać sposobność przypisania oskarżonemu winy. T. W. jest osobą dorosłą, zdrową, posiadającą wykształcenie zawodowe, ocenić zatem należało, iż miał możliwość zachowania się w sposób zgodny z prawem, podjął jednak decyzję o realizacji czynów zabronionych, a zatem można i należy przypisać mu winę i przy tym określić jej stopień jako wysoki,

b) znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, przy której to ocenie sąd rozważył kryteria podmiotowo-przedmiotowe, o których mowa w art. 115 § 2 k.k., w tym:

- rodzaj i charakter naruszonego dobra w postaci respektowania orzeczeń sądowych ustanawiających określony rodzaj zakazu lub nakazu, a zatem dobro wymiaru sprawiedliwości, które to dobro, choć niezwykle istotne choćby w perspektywie oddziaływania na stosunki społeczne, nie należy jednak w hierarchii chronionych dóbr prawnych do kategorii dóbr najwyższych,

- ograniczone rozmiary wyrządzonej szkody,

- okoliczności popełnienia czynów, w tym fakt, iż drugi z czynów został popełniony w krótkim okresie, w niespełna kilka tygodni po pierwszej kontroli drogowej, co w ocenie Sądu świadczy o wyjątkowo lekceważącym stosunku T. W. do prawa i orzeczonych wobec niego zakazów prowadzenia pojazdów,

- postać zamiaru, który w realiach sprawy przybrał postać zamiaru bezpośredniego,

c) jako okoliczność zaostrzającą wymiar kary, Sąd uwzględnił w przedmiotowej sprawie następujące okoliczności:

- popełnienie czynów w warunkach ciągu przestępstw,

- uprzednią karalność T. W., zwracając przy tym uwagę, iż skazanie w trzech sprawach karnych dotyczyło czynów z art. 244 k.k., a zatem czynów zakwalifikowanych zbieżnie z kwalifikacją prawną w przedmiotowej sprawie.

d) jako okoliczność łagodzącą wymiar kary, Sąd uwzględnił przyznanie się T. W. do popełnienia zarzuconych mu czynów.

W ocenie Sądu, w realiach przedmiotowej sprawy, adekwatnym do wagi czynu, jego znacznej społecznej szkodliwości i wysokiego stopnia winy oskarżonego, może być tylko orzeczenie kary pozbawienia wolności. Wymiar tej kary Sąd ustalił zaś na poziomie jednego roku i dwóch miesięcy, przy czym podkreślić należy, iż górna granica sankcji karnej przewidzianej za przestępstwo z art. 244 k.k. wynosi pięć lat.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w danym wymiarze, oceniając, iż wymierzenie rodzajowo innej kary nie spełniłoby jej celów, zaś kara niższa, niż orzeczona z pewnością nie odpowiadałaby dyrektywom opisanym w art. 53 k.k. Zwrócić należy uwagę, iż T. W. był uprzednio kilkukrotnie karany za przestępstwo z art. 244 k.k., zaś w realiach przedmiotowej sprawy, T. W. złamał zakazy sądowe nie tylko raz, ale powtórzył to zachowanie w krótkim odstępie czasu – w jego zachowaniu widać zatem brak refleksji i zupełne, lekceważące podejście do prawa. Takie zachowanie zasługuje na stanowczą ocenę, a zatem na wymierzenie oskarżonemu najsurowszego rodzaju kary w postaci kary izolacyjnej.

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest karą dotkliwą, zatem należy sądzić, iż umożliwi w stosunku do oskarżonego realizację celów prewencji indywidualnej, powstrzymując go przed podobnym zachowaniem w przyszłości. Jest to o tyle istotne, iż poprzednie skazania z art. 244 k.k. wcale nie skłoniły oskarżonego do weryfikacji swego zachowania, a zatem dokonując wyboru kary należało tym razem sankcję karną zaostrzyć.

Jednocześnie, kara ta umożliwi również realizację celu wychowawczego, albowiem jako kara nie tyle surowa, co zgodna ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, wpłynie kształtująco na społeczną świadomość prawną w zakresie przestępstw przeciwko wymiarowi sprawiedliwości.

Ponadto, w związku z faktem, iż T. W. został skazany za przestępstwo określone w art. 244 k.k., podczas gdy jego czyn polegał na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, należało, stosownie do art. 42 § 1a pkt 2 k.k., orzec wobec T. W. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarze dziesięciu lat, a to zgodnie z art. 43 § 1 k.k.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Sąd ustalił w przedmiotowej sprawie koszty sądowe w wysokości 400 zł, na którą to kwotę składają się następujące koszty procesu:

- opłata w wysokości 300 zł (ustalono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych),

- 40 zł tytułem ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym oraz w postępowaniu sądowym (ustalono na podstawie § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym),

- 60 zł tytułem opłaty za wydanie informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w postępowaniu przygotowawczym i sądowym (ustalono na podstawie § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego).

Mając na uwadze sytuację majątkową i brak dochodów T. W., w ocenie Sądu zaistniały podstawy do uznania, że uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe, toteż na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. należało T. W. zwolnić od obowiązku zapłaty tychże kosztów sądowych.

1Podpis