Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący sędzia K. T.

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2022 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko P. W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  obciąża powoda na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotą 65 (sześćdziesiąt pięć) złotych tytułem tymczasowo wyłożonych wydatków.

Sygnatura akt II C 265/22

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 30 stycznia 2020 roku A. M., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od P. W. kwoty 30000 zł z tytułu zadośćuczynienia oraz 15014,55 zł z tytułu odszkodowania; obu kwot wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty. Powód zażądał także zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu oraz wniósł o zwolnienie od obowiązku poniesienia kosztów sądowych w całości.

(pozew k. 5-15, pełnomocnictwo k. 16)

Postanowieniem z dnia 9 maja 2020 roku Sąd oddalił wniosek powoda o zwolnienie od kosztów sądowych.

(postanowienie k. 118)

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, zakwestionował powództwo co do zasady oraz co do wysokości oraz z ostrożności procesowej podniósł zarzut przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody oraz sprzeczności żądania z zasadami współżycia społecznego.

(odpowiedź na pozew k. 141-143, pełnomocnictwo k. 144)

Pismem przygotowawczym z dnia 20 listopada 2020 roku oraz 12 października 2021 roku powód poparł powództwo zarówno co do zasady, jak i co do wysokości oraz zakwestionował zgłoszone przez pozwanego zarzuty przedawnienia i przyczynienia.

(pismo k. 156-157, 259-262)

W piśmie przygotowawczym z dnia 18 października 2021 roku pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko procesowe i wniósł o zasądzenie od powoda kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

(pismo k. 264-266)

Sąd ustalił:

Powód A. M. w 2014 roku był zatrudniony w firmie (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych w transporcie międzynarodowym.

(okoliczność bezsporna)

W 2013 roku pomiędzy powodem a szwagrem pozwanego- J. J. (1), również kierowcą samochodów ciężarowych, doszło do konfliktu na tle wysokości szkody mającej wynikać z uszkodzenia przez powoda kurtki J. J. (1). Wraz z upływem czasu spór pomiędzy J. J. (1) a A. M. eskalował. W nocy z 17 na 18 stycznia 2014 roku w miejscowości P. we Francji doszło do zdarzenia z udziałem powoda, pozwanego oraz J. J. (1). Wskazane osoby przebywały wówczas służbowo na terenie firmy (...), gdzie znajdowały się dwa budynki z zapleczem socjalnym przeznaczone dla kierowców samochodów ciężarowych. Podczas pobytu na terenie firmy (...) powód wraz z innymi kierowcami spożywał alkohol. Późnym wieczorem, niedługo po przybyciu pozwanego i J. J. (1) na miejsce odpoczynku, P. W. pozostał w samochodzie w celu jego uprzątnięcia, zaś J. J. (1) udał się do jednego z pomieszczeń socjalnych, w którym przebywał powód. Wówczas J. J. (1) był słownie prowokowany przez powoda, który kierował w jego stronę nieprzyjemne, ubliżające uwagi mające związek z domaganiem się przez J. J. (1) zwrotu kosztów naprawy kurtki. W związku z tym, J. J. (1) wyszedł z pomieszczenia i udał się do drugiego budynku socjalnego w celu odbycia kąpieli. W tym czasie podczas sprzątania kabiny kierowcy pozwany spożywał wraz z kolegą alkohol, a następnie udał się do budynku socjalnego, w którym przebywał J. J. (1). Gdy mężczyźni skończyli kąpiel, do pomieszczenia socjalnego wszedł A. M., który kontynuował kierowanie inwektyw w stronę J. J. (1). Pomiędzy powodem a J. J. (1) rozpoczęła się kłótnia, która eskalowała. Pozwany próbował nakłonić powoda do opuszczenia budynku socjalnego, lecz A. M. nie zareagował na słowa pozwanego i ruszył w kierunku J. J. (1). Drogę powodowi zmierzającemu w kierunku J. J. (1) zastąpił pozwany, który stanął w przejściu, wyciągnął ręce przed siebie i złapał go na wysokości swoich ramion nie dopuszczając go do wejścia do pomieszczenia, w którym znajdował się J. J. (1). P. W. został również złapany przez powoda za ramiona i objęciu na tzw. misia, z uwagi na napieranie przez powoda na pozwanego, zachwiali się i wpadli na znajdującą się za plecami pozwanego lodówkę, następnie na szafki, a potem upadli na podłogę. P. W. upadł na powoda i nie mógł się podnieść, z uwagi na to, że był przez powoda przytrzymywany rękami za kark. Dopiero interwencja obecnych w pomieszczeniu kolegów doprowadziła do rozdzielenia powoda i pozwanego. Po zajściu A. M. opuścił pomieszczenie skarżąc się na ból kolana. A. M. niedługo później wrócił do pomieszczenia i podał rękę na zgodę pozwanemu.

(zeznania świadka J. J. (1) – protokół rozprawy z dnia 20 kwietnia 2021 roku k. 202v.-203v., zeznania świadka M. F. – protokół rozprawy z dnia 20 kwietnia 2021 roku k. 204v.-205, zeznania świadka R. P. – protokół rozprawy z dnia 23 lipca 2021 roku, k. 237-238, zeznania pozwanego – protokół rozprawy z dnia 23 lipca 2021 roku k. 240v.-241v., dokumenty z akt sprawy karnej o sygn. (...) w postaci: protokołu zeznań świadka J. J. (1) k. 78-79, k. 265-266, protokołu zeznań świadka M. F. k. 90, 133, 286-287, protokołu zeznań świadka R. P. k. 96-97, 287-289, protokołu wyjaśnień P. W. k. 167-168, 251-253)

Po tym zdarzeniu powód pozostawał we Francji wykonując swoje obowiązki zawodowe. Po zdarzeniu powód namawiał kierowców do sporządzenia oświadczeń w przedmiocie przebiegu zdarzenia.

(zeznania świadka J. J. (1) – protokół rozprawy z dni 20 kwietnia 2021 roku k. 202v.-203v., zeznania świadka M. F. – protokół rozprawy z dnia 20 kwietnia 2021 roku k. 204v.-205, zeznania świadka R. P. – protokół rozprawy z dnia 23 lipca 2021 roku, k. 237-238)

W dniu 27 stycznia 2014 roku powód rozpoczął diagnostykę, w związku z występowaniem u niego dolegliwości bólowych lewego kolana i lewego barku, które miały powstać podczas upadku w nocy z 17 na 18 stycznia 2014 roku. Na pierwszej wizycie lekarskiej powód zgłosił upadek w pracy. Po leczeniu zachowawczym powoda skierowano do poradni rehabilitacyjnej, a następnie hospitalizowano i wykonano u niego rekonstrukcję więzadła krzyżowego przedniego lewego stawu kolanowego.

(dokumentacja medyczna powoda k. 53-65, 99-100)

W ocenie biegłej z zakresu medycyny sądowej okoliczność upadku powoda nie stała w sprzeczności z obrażeniami leczonymi i opisywanymi przez powoda. Takie same obrażenia mogły jednak powstać w innych okolicznościach, bez udziały innej osoby.

(opinia biegłej z zakresu medycyny sądowej k. 29-33 akt sprawy karnej o sygn. (...))

Wyrokiem z dnia 16 sierpnia 2018 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt (...) Sąd Rejonowy w P. uznał P. W. winnego tego, że w nocy z dnia 17 na 18 stycznia 2014 roku w miejscowości P. we F., działając nieumyślnie, spowodował upadek A. M. na podłogę i przygniótł go własnym ciałem, w wyniku czego A. M. doznał obrażeń ciała w postaci urazu lewego barku pod postacią częściowego uszkodzenia przyczepi ścięgna mięśnia podgrzebieniowego nakładające się na zmiany zwyrodnieniowe lewego stawu barkowego skutkujące zespołem bolesnego barku oraz urazu kolana lewego z uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego i łąkotki przyśrodkowej z następową niestabilnością kolana lewego, które to obrażenia były inne niż określone w art. 156 § 1 k.k. i spowodowały rozstrój zdrowia i naruszyły czynności narządu ruchu A. M. na czas powyżej 7 dni czym wyczerpał znamiona art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 3 kk i wymierzył P. W. karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 20 złotych. Sad orzekł od P. W. na rzecz A. M. nawiązkę w oparciu o art. 46 § 2 k.k. w kwocie 3000 zł.

(wyrok Sądu Rejonowego w Pabianicach II Wydziału karnego z dnia 16 sierpnia 2018 roku sygn. akt II K 350/16, k. 373-374 załączonych akt o sygnaturze II K 350/16)

Wyrokiem z dnia 23 maja 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt (...) Sąd Okręgowy w Łodzi, na skutek apelacji obrońcy P. W., ustalono w miejsce zarzucanego i przypisanego P. W. czynu, że w nocy z 17 na 18 stycznia 2014 roku w miejscowości P. we Francji naruszył nietykalność cielesną A. M. w ten sposób, że chwycił go rękoma za ramiona, a następnie tułów z tym, że naruszenie nietykalności cielesnej A. M. wywołało jego wyzywające zachowanie, jak również odpowiedział on naruszeniem nietykalności cielesnej P. W. w tożsamy sposób, co stanowiło wyczerpanie dyspozycji art. 217 § 1 i 2 k.k. i uchylił zaskarżony wyrok, a z uwagi na brak skargi uprawnionego oskarżyciela umorzył postępowanie w sprawie przeciwko P. W..

(wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi, V Wydziału Karnego Odwoławczego z dnia 23 maja 2019 r. wydany w sprawie o sygn. akt V Ka 1623/18, k. 448 – 449 załączonych akt karnych o sygn. akt V Ka 1623/18)

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd nie uwzględnił zeznań powoda A. M., protokołu jego przesłuchania w charakterze pokrzywdzonego, dokumentu zawiadomienia o przestępstwie oraz zeznań powołanych przez niego świadków w osobie J. W. i A. N., gdyż ocenił je jako niewiarygodne. A. M. w ocenie Sądu przedstawiał przebieg zdarzenia w sposób mijający się z jego rzeczywistym przebiegiem, bowiem wskazywał, że to on był prowokowany i popychany, a także, że bez powodu został zaatakowany przez pozwanego. Powód chcąc uzyskać korzystne dla siebie rozstrzygnięcie próbował wpływać na zeznania świadków, a zwłaszcza R. P., przedkładając im do podpisania oświadczenia relacjonujące konflikt niezgodnie z rzeczywistością. Z tych względów, przedłożone do akt oświadczenia pisemne (k. 21-25v.), które mogły stanowić jedynie dowody z dokumentów prywatnych (art. 245 k.p.c.), nie zostały przez Sąd uwzględnione przy ocenie stanu faktycznego.

Oceniając zeznania przesłuchanych w sprawie świadków J. W. i A. N. Sąd miał na względzie, że pozostawały one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym z zeznaniami świadków M. F., R. P. i J. J. (2) złożonymi w niniejszej sprawie, jak i w toczącym się uprzednio postępowaniu karnym, których protokoły zostały przez Sąd dopuszczone jako dowód w niniejszej sprawie. Oceniając zeznania świadka A. N. jako niewiarygodne Sąd miał także na względzie okoliczność, że świadek ten przesłuchany w dniu 23 lipca 2021 roku, w sposób zaskakująco szczegółowy pamiętał przebieg zdarzenia z nocy z 17 na 18 stycznia 2014 roku mimo upływu znacznego okresu czasu. Nadto zeznania J. W. nie były przydatne, bowiem J. W. nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia.

W oparciu o art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął dowód z opinii biegłych z zakresu ortopedii i rehabilitacji medycznej z uwagi na to, ze dowody te miały wykazać fakty nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości. Podstawę żądania pozwu stanowiły przepisy art. 415 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. oraz art. 444 § 1 k.c. Na wstępie należy wskazać, ze niezasadny był zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia. W oparciu o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy, Sąd Rejonowy w pełni podziela stanowisko Sądu Okręgowego w Łodzi wyrażone w sprawie o sygnaturze akt V Ka 1623/18, że zachowanie pozwanego w nocy z dnia 17 na 18 stycznia 2014 roku w postaci złapania powoda za ramiona, a następnie za tułów, wyczerpywało znamiona czynu zabronionego naruszenia nietykalności cielesnej stypizowanego w art. 217 § 2 k.k. Brak wyroku skazującego pozwanego i umorzenie postępowania karnego z uwagi na brak skargi uprawnionego oskarżyciela, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sadu Najwyższego i sądów powszechnych nie wyklucza ustalenia przez sąd cywilny, orzekający w przedmiocie odpowiedzialności cywilnej za delikt, że delikt ten wyczerpuje znamiona przestępstwa o którym mowa w art. 442 ¹ § 2 k.c. (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z 25 marca 2019 r., I CSK 110/18, Lex nr 2638573). Wobec tego, w sprawie znajdował 20 letni, przewidziany w art. 442 ¹ § 2 k.c., termin przedawnienia.

Warunkiem odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie art. 415 k.c. jest wykazanie winy sprawcy szkody. Prawo cywilne nie definiuje pojęcia winy. Korzystając w tym zakresie z dorobku prawa karnego, przyjmuje się, że pojęcie to zawiera dwa elementy składowe: obiektywny i subiektywny. Element obiektywny oznacza niezgodność zachowania się z obowiązującymi normami postępowania, a więc szeroko rozumianą bezprawność. Element subiektywny dotyczy stosunku woli i świadomości działającego do swojego czynu. Najkrócej rzecz ujmując, winę można przypisać podmiotowi prawa tylko wtedy, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia obu tych elementów (tzw. zarzucalność postępowania) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2003 r., sygn. akt IV CK 32/02, Lex nr 146462).

Pozwany kwestionował swoją odpowiedzialność wobec powoda za skutki mające wynikać ze zdarzenia z nocy z dnia 17 na 18 stycznia 2014 roku . Strony zgodnie przyznały, że były uczestnikami zajścia polegającego na wzajemnym naruszeniu nietykalności cielesnej. Pozwany podnosił jednak, że w jego trakcie nie spowodował u powoda żadnych obrażeń ciała. Wskazywał, że samo złapanie powoda za ramiona nie skutkowało jego upadkiem, z którego to upadku powód wywodził swoje roszczenia.

Stosownie do art. 6 k.c., rolą powoda było wykazanie, że w czasie zdarzenia z nocy z 17 na 18 stycznia 2014 roku, w wyniku którego doszło do niekwestionowanego kontaktu fizycznego stron, doznał on szkody, wyrządzonej przez pozwanego z jego winy oraz że pomiędzy szkodą za zachowaniem pozwanego występuje związek przyczynowo skutkowy.

W niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że powód nie zdołał udowodnić przesłanek odpowiedzialności pozwanego za zdarzenie z nocy z dnia 17 na 18 stycznia 2014 roku. W ocenie Sądu powód nie wykazał, że do jego przewrócenia się doszło z winy pozwanego.

Zdaniem Sądu z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że pozwanemu można przypisać winę tylko i aż za naruszenie nietykalności fizycznej powoda. Podkreślenia jednak wymaga, że owo naruszenie nietykalności miało charakter wzajemny (powód również dopuścił się naruszenia nietykalności cielesnej pozwanego), a nadto wynikało z wcześniejszego prowokacyjnego zachowania powoda względem osoby bliskiej dla pozwanego. Oceniając całokształt okoliczności sprawy należało stwierdzić, że choć w istocie doszło do przewrócenia się pozostających w zwarciu i w bliskim kontakcie fizycznym powoda i pozwanego na podłogę, po uprzednim odbiciu się przez nich o znajdującą się w pomieszczeniu socjalnym lodówkę i regał, to przyczyną samego upadku z dużym prawdopodobieństwem było działanie sił fizycznych wynikających z pozostającego w ruchu ciała powoda napierającego na ciało pozwanego. Świadczą o tym nie tylko zeznania świadków, które Sąd uznał za wiarygodne i dopuszczona w sprawie, niekwestionowana przez strony, opinia biegłej z zakresu medycyny sądowej, lecz także zasady logicznego rozumowania i prawa fizyki. Wskazać bowiem należy, że lodówka, o którą odbili się pozostający w uścisku powód i pozwany, pozostawała za plecami pozwanego, a zatem to na skutek ruchu i posiadanej przez ciało powoda energii kinetycznej doszło do odbicia się o elementy wyposażenia pomieszczenia i następczego zachwiania równowagi pozostających w zwarciu powoda i pozwanego. W każdym razie, przeprowadzone w sprawie dowody nie dają w żadnej mierze podstaw do ustalenia, że to pozwany swoim zachowaniem wywołał przewrócenie się powoda na podłogę. Wobec tego, przypisanie pozwanemu winy za zdarzenie z nocy z dnia 17 na 18 stycznia 2014 roku mogło dotyczyć jedynie, niewątpliwie niepożądanego przez powoda, zachowania polegającego na złapaniu powoda przez pozwanego za ramiona. Nie bez znaczenia w sprawie pozostawała także okoliczność, że do fizycznego kontaktu stron doszło dlatego, że pozwany miał zamiar powstrzymania powoda znajdującego się pod wpływem alkoholu przed fizycznym kontaktem z jego szwagrem J. J. (1), z którym powód pozostawał w konflikcie. Całą konfliktową sytuację w dniu 17 stycznia 2014 roku wywołało prowokacyjne zachowanie powoda, powodujące eskalację wcześniejszego sporu, a pozwany zagradzając powodowi wejście do pomieszczenia i łapiąc go za ramiona z dużym prawdopodobieństwem zapobiegł, w ocenie Sądu, poważniejszym konsekwencjom kłótni z dnia 17 stycznia 2014 roku. Podsumowując należy wskazać, że pozwanemu nie można przypisać winy w upadku powoda, gdyż nie istnieją podstawy do negatywnej oceny zachowania pozwanego w zakresie subiektywnym, bowiem przeprowadzone w sprawie dowody nie wykazały, że na skutek działań pozwanego doszło do upadku powoda.

Nawet jeżeli by przyjąć, że pozwanemu można przypisać winę w upadku powoda, z którym to upadkiem powód wiąże odpowiedzialność za wywołanie u niego szkody na osobie, to należy wskazać, że zachowaniu pozwanego nie można przypisać bezprawności z uwagi na działanie przez niego w ramach tzw. obrony koniecznej zgodnie z art. 423 k.c. W sytuacji obrony koniecznej mamy do czynienia z działaniem sprawczym, które jednak nie rodzi odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę gdyż jest ono podjęte w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu innej osoby na jakiekolwiek dobro prawnie chronione. Uchylenie bezprawności i uznanie obrony koniecznej za zastosowaną wymaga łącznego wystąpienia po pierwsze bezpośredniego zamachu ze strony innej osoby (zagrożenia lub naruszenia cudzego dobra), a po drugie elementu obrony sprawcy szkody. Bezpośredniość oznacza z kolei, że między obroną a zamachem istnieje bezpośredni związek czasowy. Zamach musi mieć charakter bezprawny, czyli w danej sytuacji zachowanie napastnika musi stanowić naruszenie zasad wyznaczonych przez przepisy prawa oraz zasady współżycia społecznego (por. K. Osajda (red.), Tom III A. Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania. Część ogólna, Warszawa 2017).

Należy wskazać, że zachowanie powoda, zmierzające niewątpliwie do siłowej konfrontacji pomiędzy powodem a szwagrem pozwanego J. J. (1), poprzedzone inwektywami i wyzywającymi zaczepkami kierowanymi przez powoda w stronę J. J. (1), znajdowanie się powoda pod wpływem alkoholu miało charakter „bezpośredniego i bezprawnego zamachu” na dobra prawne szwagra pozwanego. Czyn pozwanego, polegający na złapaniu powoda za ramiona, nie był bezprawny bowiem miał na celu powtrzymanie powoda przez fizyczną konfrontacją z J. J. (1). Podkreślenia wymaga, że to przecież powód uprzednio naruszył cześć i dobre imię J. J. (1). Pozwany podjął działania, które miały na celu neutralizację zachowania powoda, zmierzały do uniknięcia fizycznego kontaktu pomiędzy powodem a J. J. (1), a jego działanie nie było nastawione na zrobienie oponentowi krzywdy, choć przecież z istoty obrony koniecznej zmierzającej do odparcia zamachu wynika dozwolenie na użycie w miarę potrzeby siły fizycznej. Uwzględniając zatem przytoczone wyżej okoliczności przedmiotowego zdarzenia, Sąd doszedł do przekonania, że nawet gdyby uznać, że do przewrócenia się powoda doszło na skutek aktywnego, zawinionego działania pozwanego, pozwany działał w granicach obrony koniecznej w rozumieniu zastosowania środków jedynie niezbędnych do odparcia zamachu. Pozwany bez wątpienia odpierał swym zachowaniem wobec powoda jego zamach bezpośredni, a więc odpór nie miał miejsca ani przed zamachem ani po jego ustaniu. Uznać w świetle materiału dowodowego należy także, że zamach powoda był bezprawny, tzn. pozostawał w sprzeczności z porządkiem prawnym i był skierowany przeciwko dobrom innej osoby. Pozwany miał prawo obawiać się powoda i uważać jego zachowanie wobec J. J. (1) za grożące uszkodzeniem jego ciała. Odtworzenie dynamiki zdarzenia nie pozostawiło wątpliwości, że zbliżanie się powoda połączone ze słownymi wyzwiskami prowadziło bezpośrednio do fizycznego ataku na szwagra pozwanego. Nie wolno przy tym zapominać, że powód był już wówczas w stanie po spożyciu alkoholu, a w środowisku pracowniczym znany był ze swoich prowokacyjnych i agresywnych zachowań. Obrona pozwanego była więc niewątpliwie obroną przed bezpośrednim atakiem powoda, a przy tym obroną w pełni współmierną do niebezpieczeństwa grożącego zamachu.

W konsekwencji, wobec nieudowodnienia roszczenia co do zasady, powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Jedynie na marginesie należy wskazać, że nawet gdyby uznać, że powód wykazał przesłanki odpowiedzialności pozwanego, to zasądzeniu na jego rzecz odszkodowania i zadośćuczynienia sprzeciwiają się zasady współżycia społecznego. Postawa powoda, jego prowokacyjne zachowanie bezpośrednio przed zdarzeniem, okoliczności pozyskania od świadka R. P. oświadczenia niezgodnego z rzeczywistym stanem faktycznym oraz brak po stronie powoda uznania niewłaściwości swojego zachowania skutkują tym, że przyznanie jakiegokolwiek zadośćuczynienia i odszkodowania byłoby nie do pogodzenia z poczuciem słuszności.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Powód przegrał proces w całości, jest zatem obowiązany do zwrotu pozwanemu poniesionych przez niego kosztów procesu w postaci wynagrodzenia ustanowionego w sprawie pełnomocnika w osobie adwokata w kwocie 3600 zł (ustalone w oparciu o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie – t.j. Dz. U. 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

W oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd obciążył powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotą 65 zł tytułem tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa wydatków związanych ze stawiennictwem świadka R. P..

Podstawę wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym stanowił art. 15 zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczeniem C.-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dz. U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.).