Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 308/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi -Południe w Warszawie z dnia 4 grudnia 2019r. sygn. akt IV K 978/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. C. (2)

Oskarżony figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego, jest osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa różnego rodzaju w tym też przeciwko mieniu;

Informacja z KRK

429-439

2.

K. C. (2)

Oskarżony posiada wydane trzy zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

Informacja z ewidencji kierowców

323

3.

K. C. (2)

Oskarżony złożył deklarację podatkową i wykazał dochód za 2019r.

Informacja o dochodach

321

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. C. (1)

Oskarżony próbował zrzucić pokrzywdzonego z samochodu, jadąc zygzakiem. Pokrzywdzony trzymając się za słupek jadącego pojazdu, łapał za kierownicę, a oskarżony go odepchnął. Świadek nie słyszał wymiany zdań pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym.

zeznania świadka C. P.

356-357

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z KRK

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot tj. Krajowy Rejestr Karny – Punkt Informacyjny przy Sądzie Okręgowym;

2.

Informacja z ewidencji kierowców;

załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone.

3.

Informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego;

załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

zeznania świadka C. P.

Zeznania świadka C. P. pozostają w sprzeczności z zeznaniami drugiego naocznego świadka P. O., który znajdował się obok i nie widział aby oskarżony szarpał się z pokrzywdzonym i próbował zrzucić go z samochodu jadąc zygzakiem. Ponadto z pierwszych zeznań pokrzywdzonego J. U. (2) złożonych bezpośrednio po zdarzeniu również nie wynika aby oskarżony stosował wobec niego przemoc fizyczną w postaci odpychania, szarpania czy zadawania uderzeń. Zeznania pokrzywdzonego stopniowo ewoluowały w toku postępowania, co wzbudza uzasadnioną wątpliwość co do wiarygodności tych zmienionych depozycji.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty w apelacji obrońcy oskarżonego

1.

2.

3.

Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i niezasadne, bezkrytyczne danie wiary zeznaniom pokrzywdzonego P. O. i przyjęcie, że oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia portfela, prawa jazdy i karty płatniczej, należących do pokrzywdzonego, podczas gdy nie znajduje to potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, za wyjątkiem właśnie jedynie zeznań pokrzywdzonego P. O., który twierdzi, że te przedmioty znajdowały się w aucie w chwili jego zaboru przez oskarżonego, zwłaszcza jest to wątpliwe z racji tego, że nie doszło nigdy i nie zostało wykazane, aby te przedmioty zostały kiedykolwiek i w jakikolwiek sposób użyte przez oskarżonego lub inne niepowołane osoby;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma racji skarżący zarzucając błędną i dowolną ocenę zeznań pokrzywdzonego P. O., skoro świadek ten konsekwentnie zeznawał, że w skradzionym przez oskarżonego samochodzie znajdowała się jego kurtka, w której był portfel z dokumentami w postaci prawa jazdy, karty bankomatowej banku (...) i pieniędzy w kwocie 80 zł. Zeznania pokrzywdzonego P. O. są w tym zakresie spójne i zgodne z zeznaniami pokrzywdzonego J. U. (2), który potwierdził, że w skradzionym samochodzie znajdowała się kurtka P. O., a w kieszeni był portfel z dokumentami i pieniędzmi. Wskazać należy, że P. O. natychmiast po kradzieży telefonicznie zastrzegł kartę w Banku i nie doszło do kradzieży środków płatniczych z karty. Pokrzywdzony zeznał, że nie było nawet próby podjęcia pieniędzy z konta (k.36v) i na rozprawie potwierdził te zeznania.

Wbrew argumentom skarżącego Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania pokrzywdzonego, który nie miał żadnego interesu w tym, aby pomówić oskarżonego bezzasadnie. Nawet jeżeli nie zostało wykazane aby dokumenty pokrzywdzonego zostały kiedykolwiek użyte przez nieuprawnione osoby, to nie podważa wiarygodności zeznań pokrzywdzonych. Ponadto zgodnie z logiką zdarzeń nie wzbudza uzasadnionych wątpliwości pozostawienie przez pokrzywdzonego kurtki wraz z dokumentami w samochodzie, który miał zapalony silnik obok którego stali pokrzywdzony J. U. (2) razem z kolegami. Po wyjściu około godziny 5:00 rano z klubu nocnego pokrzywdzony J. U. (2) uruchomił silnik w samochodzie, aby go rozgrzać przed powrotem do domu, a zdarzenie miało miejsce na parkingu przed klubem nocnym w zimie tj. w nocy z 1 na 2 grudnia 2017r. Ten właśnie moment wykorzystał oskarżony K. C. (1), który wsiadł do samochodu i odjechał. Natomiast odrębną kwestią jest to czy oskarżony miał świadomość, że w samochodzie znajduje się kurtka pokrzywdzonego P. O. razem z portfelem, dokumentami i pieniędzmi, jak również kwestia jego zamiaru zaboru tych przedmiotów.

Sąd Rejonowy przyjął, że oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nie tylko samochodu marki H. na szkodę J. U. (1) i J. U. (2), ale też zaboru przedmiotów znajdujących się w pojeździe tj. portfela, prawa jazdy i karty płatniczej na szkodę P. O.. Natomiast nie poczynił żadnych ustaleń odnośnie celu, z jakim działał oskarżony w stosunku do tych przedmiotów. Szczegółowo w tym zakresie Sąd Odwoławczy odniesie się w pkt III dotyczącym obrazy przepisów prawa materialnego.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na treść wyroku poprzez niezasadne przyjęcie, że w samochodzie H. (...) w chwili jego zaboru przez oskarżonego znajdował się faktycznie portfel, prawo jazdy i karta płatnicza P. O., podczas gdy nie znajduje to potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, za wyjątkiem zeznań samego pokrzywdzonego P. O..

☐ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu, za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Rejonowy nie dokonał błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przyjęcia, że w samochodzie H. (...) w chwili jego zaboru przez oskarżonego znajdował się portfel wraz z dokumentem prawa jazdy i kartą płatniczą w kurtce pozostawionej przez pokrzywdzonego P. O.. Powyższe ustalenie zostało oparte o konsekwentne i spójne zeznania świadków J. U. (2) i P. O., którym Sąd dał wiarę. Nie ma zatem racji obrońca, że nie znajduje ono potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Brak podstaw do podważenia wiarygodności zeznań dwóch świadków, którzy nie mieli interesu w tym aby pomawiać oskarżonego oprócz zaboru samochodu, także o zabór przedmiotów znajdujących się w samochodzie o wartości znacznie niższej niż samochód H. (...). Pokrzywdzony P. O. nic nie zyskiwał przecież na tym pomówieniu, nie odniósł żadnej korzyści z tego powodu. Nie miał więc żadnego interesu w tym aby pomówić oskarżonego o kradzież dokumentów i karty bankomatowej, które według obrońcy mógł zgubić podczas zabawy w klubie (...). Sugestie obrońcy nie zostały poparte żadnym dowodem. Brak zatem podstaw do podzielenia argumentacji obrońcy odnośnie błędnych ustaleń faktycznych w tym zakresie.

Natomiast odrębną kwestią jest postać zamiaru jaki miał towarzyszyć oskarżonemu podczas kradzieży pojazdu. Brak dowodu na to aby oskarżony wiedział, iż w samochodzie ktoś pozostawił w kurtce swój portfel wraz z dokumentami, kartą płatniczą i pieniędzmi w kwocie 80 zł.

Zebrany materiał pozwala jedynie na stwierdzenie, że zamiarem bezpośrednim sprawcy był objęty tylko zabór samochodu marki H. (...). Rozstrzygając wątpliwości w tym zakresie na korzyść oskarżonego należy uznać, że zabór przedmiotów należących do P. O. był przypadkowy i objęty winą nieumyślną, a zatem nie wyczerpał znamion występku z art. 275 § 1 kk i art. 278 § 5 kk. Samochodu nie udało się odzyskać. Oskarżony twierdzi, że porzucił pojazd w bliskiej odległości od swojego miejsca zamieszkania i nie dokonał zaboru przedmiotów znajdujących się w kurtce. Brak dowodu, który pozwala obalić te twierdzenia oskarżonego, a zatem nie można wykluczyć takiego przebiegu wydarzeń. Nie sposób zatem ustalić kto i kiedy dokonał przywłaszczenia kurtki i portfela wraz z zawartością znajdujących się w samochodzie.

Obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 275 § 1 kk oraz art. 278 § 5 kk poprzez ich niezasadne zastosowanie i uznanie, że oskarżony dokonał zaboru portfela, prawa jazdy i karty płatniczej, podczas gdy nie wynika to jednoznacznie ze zgromadzonego materiału dowodowego, że w samochodzie H. (...) te przedmioty, rzekomo należące do P. O., faktycznie się znajdowały ;

☒ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu, za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma racji skarżący, że zebrany materiał dowodowy nie wskazuje w sposób jednoznaczny, że w samochodzie H. (...) znajdowały się także przedmioty należące do P. O.. Wbrew twierdzeniom obrońcy powyższe ustalenie wynika z zeznań zarówno pokrzywdzonego P. O., jak i z zeznań świadka J. U. (2). Depozycjom tych świadków nie sposób odmówić wiarygodności, tym bardziej, że okoliczności w jakich nastąpiła kradzież samochodu wskazują, że pokrzywdzeni po wyjściu z klubu nocnego stali obok włączonego i otwartego pojazdu, paląc papierosy przed wyruszeniem w drogę powrotną do domu. Uruchomienie silnika przez J. U. (2) wynikało z potrzeby jego rozgrzania w związku z niską temperaturą powietrza. Ten właśnie moment nieuwagi wykorzystał oskarżony, który wskoczył do uruchomionego samochodu i szybko odjechał dokonując zaboru pojazdu oraz wszystkich przedmiotów znajdujących się w środku.

Zgodzić się należy z obrońcą co do zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego. Nie sposób bowiem ustalić ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony dokonując zaboru pojazdu, wiedział o pozostawionym w kurtce przez pokrzywdzonego P. O. portfelu z zawartością prawa jazdy, karty płatniczej i pieniądzach. Z treści wyjaśnień oskarżonego nie wynika aby wiedział o przedmiotach pozostawionych w kurtce przez P. O. i aby obejmował swoim zamiarem kradzież portfela wraz z zawartością. Brak dowodu na to, że oskarżony obejmował swoim zamiarem kradzież tych rzeczy, o których pozostawieniu w pojeździe mógł nie wiedzieć. W tym zakresie wszystkie wątpliwości należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego zgodnie z regułą in dubio pro reo i ustalić, że działanie oskarżonego nie wyczerpało znamion kradzieży portfela, dokumentu prawa jazdy i karty płatniczej.

Przestępstwo z art. 278 § 5 k.k. i z art. 275 § 1 k.k. (w postaci kradzieży) może zostać popełnione jedynie z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim.

Zabór dokumentu prawa jazdy należącego do P. O. nie wypełnił znamion dyspozycji art. 275 § 1 k.k. gdyż przepis art. 275 § 1 kk uznaje za występek kradzież nie każdego dokumentu, a jedynie takiego, który stwierdza tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe. Z pewnością nie jest takim dokumentem prawo jazdy, który nie pozwala ustalić tożsamości osoby, ale co wynika z ustawy Prawo o ruchu drogowym, jego istotą jest stwierdzenie uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym. Ukrywanie lub usunięcie dokumentu, którym sprawca nie ma prawa wyłącznie rozporządzać może wypełnić co najwyżej znamiona występku z art. 276 k.k.

Przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za realizację znamion czynu określonych w art. 275 § 1 k.k. bądź art. 276 k.k. wymaga ustalenia, że dokonując zaboru mienia, swoim zamiarem obejmował również dokonanie kradzieży, usunięcia, czy też ukrycia dokumentów wymienionych w powołanych przepisach. Zabór portfela razem z zawartością tj. dokumentem prawa jazdy i kartą płatniczą należących do P. O. nie wypełnił dyspozycji art. 275 § 1 k.k. i art. 278 § 5 kk , gdyż oskarżony nie działał w zamiarze ich przywłaszczenia, a zabrał te przedmioty przez przypadek, tylko dlatego, że znajdowały się w kieszeni kurtki, którą P. O. pozostawił w samochodzie stanowiącym jedyny cel działania oskarżonego. Gdy sprawca zaboru nie wiedział, że wśród zabieranych rzeczy znajduje się portfel z zawartością dokumentu prawa jazdy i karty płatniczej, to nie można uznać, że chciał te przedmioty sobie przywłaszczyć. Z powyższych względów zarzut obrazy prawa materialnego jest zasadny.

Rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego poprzez wymierzenie mu kary 3 lat pozbawienia wolności, w sytuacji przy uwzględnieniu faktów przemawiających na jego korzyść, oskarżonemu powinna zostać wymierzona kara pozbawienia wolności w niższym wymiarze, zwłaszcza z uwagi na fakt, że oskarżony przyznał się częściowo do winy (w zakresie przywłaszczenia pojazdu) i złożył w dobrej wierze wyjaśnienia w tym zakresie,

☒ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu, za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wprawdzie słuszne są rozważania Sądu I Instancji w kwestii znacznego stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, a polegającego na dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia samochodu osobowego marki H. nr rej. (...) o wartości 30 000 złotych na szkodę J. U. (1) i J. U. (2). Wbrew argumentom skarżącego kara 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, w kontekście poczynionych przez Sąd Odwoławczy korzystnych dla oskarżonego, ustaleń faktycznych odnośnie braku wypełnienia znamion występków z art. 278 § 5 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. jawi się jako niewspółmiernie surowa. Nawet istotna okoliczność obciążająca jaką jest wielokrotna karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, nie przemawia za wymierzeniem tak surowej kary. W szczególności rację ma obrońca, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił żadnych okoliczności łagodzących pisząc w uzasadnieniu, że się nie dopatrzył takich okoliczności (str. 6 uzasadnienia). Tymczasem istotną okolicznością łagodzącą jest przecież przyznanie się do kradzieży pojazdu oraz okazanie skruchy już na etapie postępowania przygotowawczego. Oskarżony K. C. (1) przyznał się do kradzieży pojazdu, a następnie jego porzucenia. Nie umiał wytłumaczyć powodu swojego zachowania, ale okazał skruchę i żal z powodu tego co zrobił : „ Ja żałuję tego co zrobiłem, jest mi przykro że coś takiego miało miejsce. Nie zrobiłem tego z chęci zysku, to była chwila, sam nie wiem czemu to zrobiłem” (k.66). Nie ma jednak racji obrońca, że zachowanie pokrzywdzonego przyczyniło się do zaistnienia kradzieży, tylko dlatego, że pokrzywdzony J. U. (2) pozostawił w uruchomionym pojeździe kluczyki i otwarte drzwi. Nie ma również racji obrońca, że pokrzywdzony oddalił się od tego pojazdu, skoro stał obok rozmawiając z kolegami odwrócony tyłem do pojazdu. W ocenie Sądu Okręgowego zachowanie pokrzywdzonego w żaden sposób nie przyczyniło się do popełnienia przestępstwa przez oskarżonego. K. C. (1) wykorzystał dogodny moment i wsiadł do uruchomionego pojazdu, wrzucił bieg i szybko ruszył. Pokrzywdzony zdążył jednak złapać za słupek pojazdu w części środkowej karoserii. Na niekorzyść oskarżonego świadczy sposób zachowania po dokonaniu zaboru, albowiem oskarżony odjechał szybko nie zważając na trzymającego się samochodu pokrzywdzonego, który przez kilkadziesiąt metrów był ciągnięty przez samochód i doznał otarcia naskórka na prawym łokciu i prawej kostce.

Analiza informacji o osobie z krajowego rejestru karnego – k.257-267, prowadzi do przekonania, że przypisany oskarżonemu występek nie były odosobnionym incydentem w jego życiu, o czym m.in. świadczy też fakt aż 20 skazań, w tym aż dziesięciokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu. Oskarżony od około 12 lat dokonuje różnego rodzaju przestępstw, a zatem w pełni usprawiedliwiony był pogląd Sądu meriti o braku przesłanek do postawienia wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oskarżony nie potrafi przed dłuższy czas właściwie funkcjonować w warunkach wolnościowych, wobec czego nie ma podstaw do wysnucia wobec niego pozytywnej prognozy na przyszłość. Natomiast brak uwzględnienia przez Sąd Rejonowy istotnej okoliczności łagodzącej oraz wyeliminowanie przez Sąd Odwoławczy z opisu przypisanego czynu dokonania zaboru portfela z zawartością karty płatniczej i prawa jazdy na szkodę jednego z pokrzywdzonych, powinno skutkować złagodzeniem kary pozbawienia wolności.

Sąd orzekający nie rozważył wszystkich dyrektyw wymiaru kary, o których mowa w art. 53 k.k. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił zamiar, motywy z niskich pobudek, którymi kierował się sprawca, rodzaj zaatakowanego dobra, sposób oraz skutki działania oskarżonego. Nadto we właściwy sposób nie przeanalizował postawy procesowej oskarżonego i nie wziął pod uwagę przyznania się do kradzieży pojazdu oraz okazania skruchy i żalu, które stanowią okoliczność łagodzącą. W ocenie Sądu Okręgowego taką okolicznością łagodzącą nie jest natomiast sytuacja zdrowotna oskarżonego, który w czasie popełnienia czynu był osobą niepełnosprawną i był w trakcie leczenia deformacji prawego podudzia aparatem ilizarowa z uwagi na duży ubytek kości. Powyższa okoliczność może zostać uwzględniona w postępowaniu wykonawczym odnośnie odroczenia wykonania kary bądź udzielenia przerwy w karze. Natomiast nie może mieć znaczenia dla wymiaru kary, skoro nawet brak pełnej sprawności w sposobie poruszania się i problemy zdrowotne, nie zniechęciły oskarżonego do popełnienia przestępstwa zuchwałej kradzieży pojazdu właściwie na oczach pokrzywdzonego.

W przypadku oskarżonego K. C. (1) prognoza kryminologiczna w kontekście dotychczasowej linii jego życia przy dwudziestu wyrokach skazujących za różnego rodzaju przestępstwa nie może być pozytywna. Mając na uwadze wcześniejszą karalność oskarżonego oraz znaczny rozmiar wyrządzonej szkody, a także uwzględniając powyżej wskazane okoliczności łagodzące Sąd Odwoławczy wymierzył oskarżonemu za przypisany czyn z art. 278 § 1 k.k. karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

Orzeczenie obowiązku zadośćuczynienia było w niniejszej sprawie konieczne. W toku postępowania został zgłoszony przez pokrzywdzonego J. U. (2) wniosek o naprawienie szkody, a zatem sąd był na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobligowany do wydania orzeczenia w tym przedmiocie. Kwota 1000 złotych zasądzona tytułem zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego nie jest przy tym wygórowana i nie przekracza możliwości zarobkowych oskarżonego nawet podczas odbywania kary. Orzeczenie więc tego środka kompensacyjnego jest w pełni uzasadnione i celowe.

Wniosek

O zmianę orzeczenia poprzez uznanie oskarżonego za niewinnego popełnienia czynów z art. 275 § 1 kk oraz art. 278 § 5 kk tj. dokonania zaboru w celu przywłaszczenia portfela, prawa jazdy i karty płatniczej należących do P. O. i wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego K. C. (1) od popełnienia fragmentu zarzuconego mu w akcie oskarżenia czynu. Ustalenie braku wypełnienia części znamion występków z art. 275 § 1 kk i art. 278 § 5 k.k. pozostających ze sobą w kumulatywnym zbiegu może jedynie skutkować zmianą opisu czynu przypisanego oskarżonemu. Sąd Odwoławczy wyeliminował z opisu przypisanego oskarżonemu czynu te znamiona dotyczące dokonania zaboru w celu przywłaszczenia portfela, prawa jazdy i karty płatniczej oraz zakwalifikował czyn oskarżonego z art. 278 § 1 k.k. Wniosek obrońcy o uniewinnienie oskarżonego od części zarzutu jest zatem niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

Lp.

Zarzut w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

1.

2.

Na podstawie art. 438 pkt 2 kpk-obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci :

a) art. 5 § 2 kpk a contrario poprzez jego niezastosowanie i rozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego dających się usunąć wątpliwości wskazujących na stosowaną przez niego przemoc wobec oskarżyciela posiłkowego zarówno w momencie kradzieży pojazdu jak i w trakcie prowadzonej nim ucieczki, co zostało potwierdzone w zeznaniach oskarżyciela posiłkowego, świadka P. O. oraz świadka W. U., jak również w nagraniu monitoringu z kamery (...), co miało wpływ na kwalifikację prawną zarzucanego oskarżonemu czynu zabronionego, gdyż nie doprowadziło do uznania oskarżonego za winnego dopuszczenia się kradzieży z użyciem przemocy , tj. czynu zabronionego określonego w art. 280 § 1 k.k. ;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny. Wbrew zarzutom obrońcy ujawnione dowody w postaci pierwszych zeznań pokrzywdzonego J. U. (2), a także zeznań świadków P. O. i W. U. nie potwierdzają wersji o użyciu przez oskarżonego przemocy wobec osoby w celu dokonania zaboru samochodu. Z pierwszych zeznań złożonych przez pokrzywdzonego J. U. (2) bezpośrednio po kradzieży (po upływie półtorej godziny) wynika, że w momencie gdy sprawca kradzieży ruszył samochodem z otwartymi drzwiami, to pokrzywdzony złapał za słupek, próbując go zatrzymać i był ciągnięty przez ok. 70 metrów. Pokrzywdzony w końcu puścił się auta, gdyż pojazd przyspieszał. Z tej pierwszej relacji pokrzywdzonego nie wynika, aby oskarżony stosował wobec niego przemoc w postaci zadawania uderzeń bądź groził mu uszkodzeniem ciała. Dopiero podczas drugiego przesłuchania po upływie 12 dni od zdarzenia J. U. (2) zeznał, że w momencie gdy złapał i trzymał się samochodu, to sprawca odpychał go ręką, uderzając w twarz i korpus k.27v). Natomiast na rozprawie J. U. (2) zeznał, że próbował zapobiec kradzieży pojazdu w ten sposób, że „ ja próbowałem wciągnąć się do samochodu po to żeby wyjąć kluczyki ze stacyjki. Oskarżony w tym momencie kontynuował jazdę i uderzając mnie w korpus ciała ręką powiedział do mnie -spierdalaj bo cię przejadę. Oskarżony jechał wężykiem próbując zgnieść mnie samochodem do krawężnika, bądź uderzyć w samochody stojące na chodniku w celu, żebym puścił samochód” (k.220). Z uwagi na istotne różnice w zeznaniach pokrzywdzonego i wyraźną ewolucję tych zeznań, Sąd Rejonowy nie dał wiary tej części depozycji w jakiej pokrzywdzony pomówił oskarżonego o stosowanie przemocy i groźby przejechania. Pokrzywdzony J. U. (2) w żaden sposób nie wytłumaczył przyczyn wyraźnej zmiany zeznań, ale wskazał, że nie otrzymał odszkodowania od ubezpieczyciela, gdyż zostawił kluczyki w środku pojazdu. Z akt sprawy wynika, że w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie pod sygn. II C 1924/20 toczy się postępowanie z powództwa J. U. (2) i J. U. (1) przeciwko Towarzystwu (...) S.A. (k.332), a pełnomocnik w apelacji nie ukrywa, iż przypisanie oskarżonemu jedynie kradzieży bez użycia przemocy zamyka drogę do skutecznego dochodzenia odszkodowania od ubezpieczyciela. W tej sytuacji należy stwierdzić, iż pokrzywdzony J. U. (2) nie jest w tym zakresie w jakim zmienił zeznania wiarygodny, gdyż niewątpliwie ma interes w obciążaniu oskarżonego ponad miarę.

Sąd Okręgowy podziela ocenę zeznań pokrzywdzonego J. U. (2) dokonaną przez Sąd Rejonowy, albowiem najbardziej wiarygodne są pierwsze zeznania złożone bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, kiedy pokrzywdzony relacjonował na gorąco przebieg zdarzenia i nie analizował czy te zeznania będą dla niego korzystne pod względem uzyskania odszkodowania od ubezpieczyciela. Brak jest podstaw do uznania tak jak sugeruje pełnomocnik, że pokrzywdzony znajdował się wówczas w stanie silnego wzburzenia emocjonalnego, był wystraszony, zdenerwowany i dlatego zapomniał powiedzieć o wszystkich szczegółach. Niewątpliwie upływ krótkiego okresu czasu pozwala uporządkować wrażenia po traumatycznym doświadczeniu. Tym niemniej nie sposób logicznie wytłumaczyć, dlaczego pokrzywdzony już podczas pierwszego przesłuchania nawet nie wspomniał o użyciu przez sprawcę wobec niego przemocy i groźby przejechania oraz próby strącenia go z pojazdu poprzez przygniecenie do innych pojazdów. W tym zakresie argumentacja pełnomocnika jest chybiona, gdyż najbardziej odciskają się w pamięci te fragmenty zdarzenia, które zagrażają człowiekowi uszkodzeniem ciała czy utratą życia. Dlatego nie można logicznie wytłumaczyć pominięcia tak dramatycznych fragmentów zdarzenia zdenerwowaniem czy silnym wzburzeniem emocjonalnym. Pokrzywdzony wskazał przecież podczas pierwszego przesłuchania, że doznał otarcia prawego łokcia i prawej kostki w wyniku ciągnięcia przez samochód, którego się trzymał (k.3). Nie ma zatem logicznego wytłumaczenia dla pominięcia w pierwszych zeznaniach tych elementów zachowania sprawcy, które świadczyły o użyciu przemocy wobec osoby pokrzywdzonego w postaci odpychania i zadawania uderzeń.

W dodatku wbrew argumentom skarżącego pozostali wskazani świadkowie nie potwierdzają stosowania przez oskarżonego przemocy jako sposobu dokonania zaboru samochodu. Świadek P. O. biegł przecież za odjeżdżającym samochodem i widział jak J. U. (2) biegł trzymając się otwartych drzwi od strony kierowcy. Samochód przyspieszył i J. puścił się pojazdu. Świadek nie wspomina aby sprawca w jakikolwiek sposób próbował uderzyć czy odepchnąć pokrzywdzonego. Na rozprawie świadek P. O. zeznał, że w momencie gdy oskarżony wyjechał na prostą, jechał slalomem, gdy jechał z prędkością ok. 40-50 km/h J. puścił się samochodu. Potem miał przetarte spodnie, skarżył się, że boli go łokieć (K.222). Relacja świadka O. nie zawiera zatem elementów wskazujących na użycie przemocy wobec osoby lub groźby bezprawnej, które należą do znamion przestępstwa rozboju.

Z kolei świadek W. U., który tej nocy stał w wejściu do klubu pilnując porządku, widział jedynie jak samochód odjeżdżał z piskiem opon, a za drzwi tego pojazdu trzyma się jakiś mężczyzna, który jest ciągnięty i w pewnym momencie przestaje się trzymać samochodu. Następnie wysłuchał relacji pokrzywdzonego, który mówił, że tamten mężczyzna chciał zobaczyć coś w samochodzie czy też wyciągnął poszkodowanego z samochodu, a następnie odjechał. Świadek nie wiedział więc w jaki sposób sprawca dostał się do samochodu i nie był pewien co do szczegółów przebiegu zdarzenia, gdyż powtarzał tylko relację pokrzywdzonego i nie pamiętał dokładnie tej relacji. Brak zatem podstaw do uznania, że zeznania świadka potwierdzają wersję o uderzaniu pokrzywdzonego i stosowaniu przemocy przez sprawcę.

Natomiast nagranie monitoringu z kamery (...) nie jest wyraźne i nie pozwala na jednoznaczne ustalenie czy oskarżony użył wobec pokrzywdzonego przemocy w postaci zadania mu kilku uderzeń w momencie, gdy J. U. (2) próbował powstrzymać sprawcę, a to ze względu na nocną porę, sztuczne oświetlenie tylko fragmentu parkingu i znaczną odległość kamery od miejsca zdarzenia. Nie potwierdza także wersji o próbie strącenie pokrzywdzonego z samochodu poprzez przyciskanie go do krawężnika czy innych zaparkowanych pojazdów.

Na etapie postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy uwzględniając wniosek dowodowy pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dopuścił dowód z zeznań świadka C. P., ale zeznania tego świadka złożone ponad 3 lata i 8 miesięcy od zdarzenia, budzą uzasadnione wątpliwości co do wiarygodności. Wprawdzie C. P. zeznał (k.356-358), że sprawca próbował zrzucić J. U. (2) z samochodu, jadąc zygzakiem. W momencie kiedy J. U. (2) trzymał się samochodu, to próbowali się szarpać, J. próbował wziąć za kierownicę, a wtedy sprawca go odepchnął. Natomiast zeznania te pozostają w oczywistej sprzeczności z zeznaniami drugiego naocznego świadka P. O., który przecież stał obok i niczego takiego nie widział. Obaj koledzy pokrzywdzonego stali ok. 10 metrów od samochodu . P. O. widział tylko odjeżdżający samochód i trzymającego się (...). Wskazać należy, że całe zdarzenie miało miejsce nad ranem ok. godz. 5:15, gdy było ciemno. Ponadto wszystko działo się bardzo szybko, a samochód przyspieszał. Brak zatem podstaw do uznania, że świadek C. P. rzeczywiście widział sposób zachowania sprawcy, w momencie gdy samochód ruszył, a pokrzywdzony J. U. (2) biegł obok otwartych drzwi, trzymając się słupka pojazdu. Swoim ciałem musiał przecież zasłaniać widok na wnętrze pojazdu. Ponadto pokrzywdzony J. U. (2) w toku pierwszego przesłuchania nie wspomina aby szarpał się ze sprawcą i został przez niego uderzony. W ocenie Sądu Okręgowego ta wersja zdarzenia mogła powstać dopiero na późniejszym etapie postępowania ze względu na dochodzenie odszkodowania od ubezpieczyciela, dlatego nie można uznać jej za wiarygodną.

W tych okolicznościach wszelkie wątpliwości Sąd Rejonowy zasadnie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego uznając, że nie ma dowodów potwierdzających użycie przemocy wobec pokrzywdzonego w trakcie dokonywania zaboru pojazdu przez oskarżonego. Nie ma zatem racji skarżący zarzucając obrazę art. 5 § 2 kpk. Zasada in dubio pro reo odnosi się przede wszystkim do zagadnień faktycznych i wskazuje, że w razie niedających się usunąć wątpliwości sąd powinien wybrać tę wersję stanu faktycznego, która dla oskarżonego przedstawia się najbardziej korzystnie, choć może pozostawać przeświadczenie, że mogło być inaczej, ale nie zdołano wykluczyć także innej możliwości przebiegu zdarzenia. Z tych względów Sąd Rejonowy prawidłowo rozstrzygnął te wskazane wyżej wątpliwości na korzyść oskarżonego.

Obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku w postaci :

b) art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny części zeznań oskarżyciela posiłkowego złożonych zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i na etapie postępowania sądowego wskazujących na stosowanie wobec niego przemocy przez oskarżonego poprzez odpychanie go ręką oraz uderzenie go w twarz jak również w korpus, a w konsekwencji błędne uznanie, iż oskarżony nie stosował w stosunku do oskarżyciela posiłkowego przemocy, co miało wpływ na kwalifikację prawną zarzucanego oskarżonemu czynu zabronionego, gdyż nie doprowadził do uznania oskarżonego za winnego dopuszczenia się kradzieży z użyciem przemocy, tj. czynu zabronionego określonego w art. 280 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika Sąd Rejonowy dokonał w pełni prawidłowej, zgodnej z zasadami wynikającymi z art. 7 kpk oceny dowód z zeznań pokrzywdzonego J. U. (2) z powodu argumentów wskazanych w punkcie powyżej. Nie można podzielić stanowiska skarżącego, że zeznania pokrzywdzonego są spójne i logiczne, w tej części w jakiej opisuje użytą wobec niego przemoc. Ponadto zeznania w tym zakresie nie znajdują potwierdzenia w relacjach świadków P. O. i W. U., ani też nie jest widoczne zadawanie pokrzywdzonemu uderzeń przez sprawcę kradzieży na nagraniu monitoringu.

W realiach przedmiotowej sprawy, oskarżony w celu co najmniej ułatwienia sobie ucieczki skradzionym samochodem, widząc pokrzywdzonego, który trzymał się otwartych od strony kierowcy drzwi pojazdu, celowo przyspieszył, co zmusiło J. U. (2) do puszczenia elementu karoserii, gdyż dalsza próba zatrzymania w ten sposób pojazdu była skazana na porażkę. Pokrzywdzony miał przecież świadomość, że może doznać uszkodzenia ciała w czasie, gdy odpadnie od samochodu przy dużej prędkości. Oskarżony nie musiał więc wobec niego używać przemocy aby utrzymać się w posiadaniu zabranego mienia. Zastosowana metoda służyła bowiem umożliwieniu sobie ucieczki, a tym samym również utrzymaniu się w posiadaniu zagarniętego mienia. Nie sposób zatem uznać, aby przyjęta przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna czynu na szkodę pokrzywdzonego J. U. (2), jako przestępstwa wyczerpującego znamiona art. 278 § 1 k.k. jawiła się jako wadliwa. Wskazać należy, że zasadnicza różnica między kradzieżą a rozbojem związana jest z zastosowaniem przez sprawcę specyficznych środków oddziaływania (przymusu). W przypadku rozboju przemoc służy do dokonania zaboru rzeczy, jest więc stosowana przed dokonaniem zaboru lub w jego trakcie. Z kolei w kradzieży rozbójniczej sprawca najpierw dokonuje zaboru rzeczy bez zastosowania środków przemocy, a następnie posługuje się tymi środkami po dokonaniu zaboru, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy. Natomiast w tej sprawie Sąd Rejonowy zasadnie przyjął na podstawie przeprowadzonych dowodów, że oskarżony nie uderzył pokrzywdzonego i nie stosował wobec niego żadnej przemocy ani nie doprowadził pokrzywdzonego do stanu bezbronności.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci:

c) art. 170 § pkt 5 kpk poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego z zeznań świadka C. P., który był świadkiem przebiegu zdarzenia kradzieży, a który usprawiedliwił swoje niestawiennictwo na rozprawie poprzez przedłożenie w Sądzie w dniu 15 października 2019r. za pośrednictwem oskarżyciela posiłkowego stosownego dokumentu, w którym zadeklarował wolę złożenia zeznań w późniejszym terminie, a ponadto niedostatecznie uzasadnienie przez Sąd postanowienia oddalającego wniosek dowodowy z zeznań świadka, które było w przeważającej części ograniczone do zacytowania przepisu na podstawie którego Sąd oddalił wskazany wniosek dowodowy, co miało wpływ na kwalifikację prawną zarzucanego oskarżonemu czynu zabronionego, gdyż nie doprowadziło do uznania oskarżonego za winnego dopuszczenia się kradzieży z użyciem przemocy, tj. czynu zabronionego określonego w art. 280 § 1 k.k.;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obraz przepisu art. 170 § 1 pkt 5 kpk jest zasadny. Przede wszystkim z tego względu, że przepis ten w momencie jego zastosowania przez Sąd na rozprawie w dniu 4 grudnia 2019r. nie stanowił już samodzielnej podstawy oddalenia wniosku dowodowego, który zmierzał do udowodnienia okoliczności mającej istotne znaczenie dla ustalenia jakie przestępstwo stanowi czyn oskarżonego. Wskazać należy, że pełnomocnik złożył wniosek o przesłuchanie świadka C. P. na okoliczność przebiegu zdarzenia, przy czym zmierzał do wykazania, że czyn oskarżonego stanowi rozbój. Sąd Rejonowy nie uwzględnił tego wniosku uznając, że zmierza do przedłużenia postępowania z uwagi na pobyt świadka za granicą i brak możliwości przewidzenia kiedy świadek przyjedzie do Polski. Istotnie świadek C. P. trzykrotne nie stawił się na rozprawach w dniach 11 września 2019r., 15 października 2019r. i 4 grudnia 2019r. Z pisma znajdującego się w aktach sprawy (k.242) wynika, że świadek C. P. przebywał w czasie procesu w Niemczech, gdzie pracował i mieszkał, ale usprawiedliwił dwukrotnie nieobecność i deklarował obecność na kolejnym terminie. Niestety na kolejnym terminie nie stawił się, a w załączniku adresowym znajduje się dwukrotnie awizowane i nie podjęte w terminie wezwanie na rozprawę w dniu 4 grudnia 2019r. Z zeznań pokrzywdzonego J. U. (2) wynika, że C. P. był naocznym świadkiem zdarzenia, gdyż stał obok pojazdu w momencie gdy nastąpiła jego kradzież.

Zdaniem Sądu Odwoławczego w świetle brzmienia przepisu art. 170 § 1a kpk, który zaczął obowiązywać z dniem 5 października 2019r. Sąd Rejonowy bezzasadnie oddalił wniosek dowodowy na tej podstawie prawnej. Nie można bowiem oddalić wniosku dowodowego na postawie art. 170 § 1 pkt 5 kpk, jeżeli okoliczność, która ma być udowodniona, ma istotne znaczenie dla ustalenia czy został popełniony czyn zabroniony, czy stanowi on przestępstwo i jakie, a przecież wniosek dowodowy zmierzał do ustalenia, że oskarżony użył wobec pokrzywdzonego J. U. (2) przemocy w czasie zaboru samochodu. Zarzut pełnomocnika jest zatem zasadny.

Z powyższych względów Sąd Odwoławczy uwzględnił wniosek dowodowy zawarty w apelacji o przesłuchanie świadka C. P. na okoliczność przebiegu zdarzenia kradzieży pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) w dniu 2 grudnia 2017r. w W. przy ulicy (...) pod klubem (...) na szkodę oskarżyciela posiłkowego oraz jego ojca J. U. (1). Przesłuchanie tego świadka na rozprawie odwoławczej nie zmieniło w żaden sposób oceny materiału dowodowego oraz ustaleń faktycznych, ze względu na uzasadnione wątpliwości co do wiarygodności depozycji świadka złożonych po upływie 3 lat i 8 miesięcy od zdarzenia i pozostających w sprzeczności z zeznaniami drugiego naocznego świadka P. O..

Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci:

d)art. 410 kpk poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających z zeznań świadka W. U., który zeznał, iż po zdarzeniu oskarżyciel posiłkowy poinformował go, że został przez oskarżonego wyciągnięty z samochodu, który to dowód został w całości uznany przez Sąd za wiarygodny, zatem przytoczone zeznania świadka powinny stanowić w całości podstawę dokonanych ustaleń faktycznych potwierdzających stosowanie przemocy przez oskarżonego wobec oskarżyciela posiłkowego wbrew temu co ustalił Sąd, iż owej okoliczności stosowania przemocy nikt nie potwierdził z wyjątkiem oskarżyciela posiłkowego, co miało wpływ na kwalifikację prawną zarzucanego oskarżonemu czynu zabronionego, gdyż nie doprowadziło do uznania oskarżonego za winnego dopuszczenia się kradzieży z użyciem przemocy tj. czynu zabronionego określonego w art. 280 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. jest chybiony z uwagi na to, że przepis ten nie mógł być in concreto obrażony przez Sąd Rejonowy. Wyrok Sądu pierwszej instancji zapadł w oparciu o pełnię materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu. Treść zarzutu stawianego przez wnoszącego apelację wskazuje, że podważa on ocenę dowodu z zeznań świadka W. U. dokonaną w sprawie. Tymczasem zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. może być zasadny jedynie w przypadku, gdyby sąd opierał się na materiale dowodowym, który nie został ujawniony, bądź orzekał w oparciu o część ujawnionego materiału dowodowego, a taka sytuacja w tej sprawie nie miała miejsca.

Wbrew argumentom skarżącego ocena materiału dowodowego w postaci zeznań świadka W. U. została przez sąd I instancji dokonana z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Dokładna analiza treści zeznań W. U. prowadzi do wniosku, że świadek widział jedynie jak samochód marki H. odjeżdża z piskiem opon, a za drzwi tego samochodu trzyma się jakiś mężczyzna i jest ciągnięty przez ok. 30 metrów , a następnie przestaje się trzymać. Świadek podbiegł w to miejsce i rozmawiał z pokrzywdzonym, który relacjonował mu przebieg zdarzenia. Wbrew twierdzeniom skarżącego świadek nie widział stosowania wobec pokrzywdzonego przemocy. Natomiast przekazał jedynie zasłyszaną relację z której wynikało, że sprawca chciał zobaczyć coś w samochodzie czy też wyciągnął pokrzywdzonego z samochodu, a następnie odjechał. Świadek jednak nie widział w jaki sposób sprawca dostał się do samochodu oraz tego czy używał wobec pokrzywdzonego przemocy w czasie ucieczki. Nie ma zatem racji skarżący, że zeznania świadka potwierdzają relację J. U. (2) w zakresie w jakim relacjonował użycie przez oskarżonego przemocy. Świadek składając zeznania niemal po upływie miesiąca od zdarzenia nie pamiętał już szczegółów i nie umiał dokładnie powtórzyć tego co powiedział mu pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu, nie był tego pewien skoro użył sformułowania „czy też” dopuszczając w ten sposób alternatywną wersję zdarzenia. Rację ma zatem Sąd Rejonowy, iż brak jest potwierdzenia użycia przemocy wobec pokrzywdzonego przez któregokolwiek ze świadków zdarzenia.

Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci:

e) art. 410 kpk poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych dowodów w postaci zeznań złożonych przez oskarżyciela posiłkowego wskazujących na to, że oskarżony mu groził stwierdzając, iż go przejedzie, co następnie wywołało u niego obawę, iż tak się stanie, a co w konsekwencji dowodziło powstania po stronie oskarżyciela posiłkowego zagrożenia w postaci możliwości zastosowania wobec niego przemocy oraz oparcie tych ustaleń jedynie na tej części zeznań oskarżyciela posiłkowego z których nie wynikało, aby pod jego adresem były kierowane groźby karalne, co miało wpływ na kwalifikację prawną zarzucanego oskarżonemu czynu zabronionego, gdyż nie doprowadziło do uznania oskarżonego za winnego dopuszczenia się kradzieży z użyciem przemocy, tj. czynu zabronionego określonego w art. 280 § 1 kk,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. jest chybiony z uwagi na to, że przepis ten nie mógł być in concreto obrażony przez Sąd Rejonowy. Wyrok Sądu pierwszej instancji zapadł w oparciu o pełnię materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu. Treść zarzutu stawianego przez wnoszącego apelację wskazuje, że podważa on ocenę dowodu z zeznań świadka J. U. (2) dokonaną w sprawie. Tymczasem zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. może być zasadny jedynie w przypadku, gdyby sąd opierał się na materiale dowodowym, który nie został ujawniony, bądź orzekał w oparciu o część ujawnionego materiału dowodowego, a taka sytuacja w tej sprawie nie miała miejsca.

Wbrew argumentom skarżącego ocena materiału dowodowego w postaci zeznań świadka J. U. (2) została przez sąd I instancji dokonana z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Dokładna analiza treści zeznań J. U. (2) prowadzi do wniosku, że świadek w zakresie użytej wobec niego środków zmierzających do dokonania zaboru samochodu złożył niespójne i rozbieżne zeznania. W toku pierwszego przesłuchania nie wspominał aby oskarżony uderzył go, odpychał lub próbował zepchnąć z pojazdu, czy też groził mu uszkodzeniem ciała. Dopiero po upływnie 12 dni od zdarzenia pokrzywdzony zeznał, że sprawca odjeżdżając skradzionym samochodem odpychał go lewą ręką uderzając w twarz i korpus. Natomiast na rozprawie pokrzywdzony zeznał, że sprawca uderzał go w korpus ciała, powiedział, że go przejdzie oraz jechał wężykiem próbując go przygnieść samochodem do krawężnika lub innych samochodów stojących przy chodniku, w celu aby puścił samochód.

Analizując tak odmienne w tej części depozycje pokrzywdzonego Sąd Rejonowy wyciągnął prawidłowy wniosek, że zeznania pokrzywdzonego są w tym zakresie niewiarygodne. Nie sposób bowiem wytłumaczyć tak zmiennej relacji tylko zdenerwowaniem i stanem emocjonalnym. Tym bardziej, że żaden z naocznych świadków ani nagrania monitoringu nie potwierdzają takiej wersji wydarzeń, a oskarżony również to zanegował. Z powyższych względów zarzut jest niezasadny.

Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci:

e)art. 410 kpk poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych dowodów w postaci zeznań złożonych przez oskarżyciela posiłkowego wskazujących na to, że podczas zdarzenia był przerażony, nigdy wcześniej nie znalazł się w takiej sytuacji, jak również zeznań świadka P. O., który zeznał, iż po zdarzeniu oskarżyciel posiłkowy był zdenerwowany, wystraszony oraz w szoku, co nie pozostawało bez wpływu na określanie kwalifikacji prawnej czynu zabronionego, która została dokonana przez Sąd w oderwaniu od stanu emocjonalnego w jakim znajdował się oskarżyciel posiłkowy podczas zdarzenia jak również po jego zaistnieniu, kiedy złożył po raz pierwszy zeznania w Komendzie Rejonowej Policji, co w konsekwencji nie doprowadziło do uznania oskarżonego za winnego dopuszczenia się kradzieży z użyciem przemocy, tj czynu zabronionego określonego w art. 280 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. jest chybiony z uwagi na to, że Sąd Rejonowy opierał się na pełnym materiale dowodowym, który został ujawniony i nie orzekał w oparciu o część ujawnionego materiału dowodowego. Wbrew argumentom skarżącego zeznania pokrzywdzonego J. U. (2) i świadka P. O. zostały dokładnie przeanalizowane i Sąd Rejonowy uznał zeznania pokrzywdzonego w większości za wiarygodny, poza jedynie tym fragmentem dotyczącym stosowania wobec niego przemocy, albowiem J. U. (2) nie wskazywał na ten fakt przy pierwszym przesłuchaniu. Powyższej okoliczności nie potwierdził przecież naoczny świadek zdarzenia P. O., który widział jak sprawca odjeżdża skradzionym samochodem, a pokrzywdzony trzyma się otwartych drzwi. Na rozprawie świadek również nie wspomina aby widział jak sprawca uderzał pokrzywdzonego, nie relacjonuje też żadnych gróźb ze strony sprawcy kradzieży, ani nie opisuje próby przygniecenia pokrzywdzonego do krawężnika czy innych zaparkowanych aut. Wprawdzie świadek O. potwierdził, że pokrzywdzony był zdenerwowany, wystraszony w szoku, co jest w pełni zrozumiałe z uwagi na zaskakujące okoliczności w jakich utracił samochód. Tym niemniej ten stan emocjonalny pokrzywdzonego nie usprawiedliwia ewolucji zeznań pokrzywdzonego i wszystkich wskazanych wcześniej rozbieżności w jego depozycjach, których motywacją mogła być próba uzyskania odszkodowania od ubezpieczyciela za skradziony pojazd. Doprowadzenie do skazania oskarżonego za rozbój umożliwiłoby skuteczne dochodzenie odszkodowania od ubezpieczyciela z czym skarżący w ogóle się nie kryje.

Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk -błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegający na:

a) bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony nie stosował przemocy wobec oskarżyciela posiłkowego, gdyż nie widział tego świadek P. O., który de facto zeznał, iż nie zwracał uwagi na pojazd w momencie kradzieży, co w konsekwencji może dowodzić wyłącznie tego, że świadek nie widział stosowanej przez oskarżonego przemocy w momencie kradzieży pojazdu, gdyż nie zwrócił wtedy uwagi na kradziony pojazd, nie zaś tego co błędnie ustalił Sąd, iż świadek nie widział aby oskarżony stosował przemoc pomimo, iż widział moment kradzieży pojazdu, co miało wpływ na kwalifikację prawną zarzucanego oskarżonemu czynu zabronionego, gdyż utwierdziło Sąd w błędnym przekonaniu, iż oskarżony nie stosował przemocy wobec oskarżyciela posiłkowego skoro nie potwierdził tego żaden świadek z wyjątkiem oskarżyciela posiłkowego, a w konsekwencji nie zaistniały przesłanki do uznania oskarżonego za winnego dopuszczenia się kradzieży z użyciem przemocy , tj. czynu zabronionego określonego w art. 280 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew zarzutom skarżącego, sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie czynu z art. 278 § 1 k.k., uznając , że zebrany materiał dowodowy nie potwierdza, że oskarżony zastosował wobec pokrzywdzonego przemoc w celu dokonania zaboru pojazdu, zaś materiał dowodowy ocenił zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. Swoje stanowisko sąd meriti szczegółowo uzasadnił w oparciu o przesłanki z art. 424 § 1 k.p.k. Należy w pełni podzielić tok rozumowania wskazany w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawiający sposób działania oskarżonego K. C. (1) i ustalenia faktyczne z zakresie czynu z art. 278 § 1 kk.

Wbrew argumentom skarżącego świadek P. O. relacjonując przebieg tego zdarzenia ani razu nie wskazał aby oskarżony używał wobec pokrzywdzonego przemocy w trakcie zaboru pojazdu w postaci uderzeń. Nie ma także racji skarżący, że świadek nie widział stosowanej przez oskarżonego przemocy w momencie kradzieży pojazdu, gdyż nie zwrócił uwagi na kradziony pojazd. Z zeznań świadka wynika bowiem, że stał obok auta w odległości ok. 10 metrów od strony kierowcy i nie zwracał uwagi na samochód. Odwrócił się w momencie gdy usłyszał pisk opon i wówczas zobaczył jak H. odjeżdża, a J. U. (2) trzyma się otwartych drzwi kierowcy i biegnie razem z samochodem. Samochód przyspieszył do ok. 40-50 km/h i J. puścił te drzwi. Nawet jeśli świadek nie widział pierwszego momentu zdarzenia, to biegnąc za samochodem mógł obserwować pokrzywdzonego i nie relacjonował użycia wobec niego przemocy w postaci uderzeń, czy próby przyciśnięcia go do krawężnika bądź zaparkowanych samochodów. Rację ma zatem Sąd Rejonowy, że późniejsze depozycje pokrzywdzonego J. U. (2) dotyczące stosowanej rzekomo wobec niego przemocy nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach świadka P. O.. W konkluzji brak podstaw do zakwalifikowania działania oskarżonego jako rozboju. Należy uznać, że nie spełnia znamion rozboju zachowanie sprawcy polegające na odjechaniu uruchomionym samochodem, nawet gdy pokrzywdzony próbuje go zatrzymać poprzez trzymanie się drzwi pojazdu, jeżeli sprawca nie stosuje środków wymienionych w art. 280 § 1 k.k. zmierzających do sparaliżowania woli ofiary tj. przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.

Na podstawie art. 438 pkt 3 kpk -błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegający na:

a) bezpodstawnym przyjęciu, iż wobec oskarżyciela posiłkowego nie była stosowana przemoc nie tylko w momencie kradzieży ale również przez cały okres kiedy oskarżony poruszał się skradzionym pojazdem do którego był uczepiony oskarżyciel posiłkowy dokonując nim niebezpiecznych manewrów przy coraz wyższej prędkości mających na celu zrzucenie oskarżyciela posiłkowego, przygniecenie go o krawężnik, ewentualnie zaczepienie nim o inne pojazdy stojące przy drodze, co potwierdziło nagranie monitoringu z kamery (...) obejmujące m.in. ucieczkę oskarżonego skradzionym pojazdem z miejsca zdarzenia oraz sposób, w jaki ucieczka została przeprowadzona, co w konsekwencji nie doprowadziło do uznania oskarżonego za winnego dopuszczenia się kradzieży z użyciem przemocy, tj. czynu zabronionego określonego w art. 280 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew argumentom skarżącego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych odnośnie braku stosowania wobec pokrzywdzonego przemocy jako środka prowadzącego do dokonania zaboru samochodu. Z zeznań przesłuchanych naocznych świadków zdarzenia P. O. i W. U. nie wynika, aby biegnąc za skradzionym samochodem widzieli, że sprawca uderzał pokrzywdzonego, który trzymał się drzwi pojazdu zanim samochód przyspieszył do prędkości 40-50 km/h. Depozycje dotyczące próby przygniecenia pokrzywdzonego do krawężnika lub innych zaparkowanych pojazdów także nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach tych świadków. Żaden ze świadków nie relacjonował aby oskarżony używał tego typu metod aby pozbyć się pokrzywdzonego uczepionego do drzwi samochodu. Nie ma także racji skarżący, że wersja pokrzywdzonego przedstawiona dopiero na rozprawie znajduje potwierdzenie w nagraniu monitoringu z kamery (...). Płyta z karty 22 została odtworzona na rozprawie w dniu 13 czerwca 2019r. (k.22). Sąd Odwoławczy także zapoznał się z treścią nagrania, które obejmuje ucieczkę oskarżonego skradzionym pojazdem z miejsca zdarzenia. Jakość nagrania nie pozwala jednak na dokładne zaobserwowanie sposobu zachowania sprawcy. Kamera była umieszczona w stosunkowo dużej odległości od zaparkowanego samochodu. Ponadto nagranie powstało nocą przy sztucznym oświetleniu, a samochód pokrzywdzonego był zaparkowany w nieoświetlonym miejscu. Na nagraniu widać jedynie niewyraźne sylwetki osób. Natomiast ten fragment nagrania na którym widać uciekający pojazd już po wyjeździe z parkingu kończy się o godz. 05:12:32, a kolejny plik z nagraniem rozpoczyna się o godz. 05:12:48. Przerwa w ciągłości nagrania (11 sekund) nie pozwala ustalić dokładnego przebiegu zdarzenia. Na tym widocznym fragmencie nagrania nie widać jednak aby sprawca usiłował przygnieść pokrzywdzonego do krawężnika ewentualnie zaczepić nim o inne pojazdy stojące przy drodze. Widać nierówny tor ruchu pojazdu, gwałtowne skręty, ale w tym momencie nie widać sylwetki pokrzywdzonego przyczepionej do drzwi pojazdu ani innych pojazdów stojących wzdłuż drogi ucieczki. Natomiast gwałtowne skręty kierownicą pojazdu mogły wynikać ze stanu nietrzeźwości oskarżonego, który przyznał, że tej nocy spożywał alkohol w klubie nocnym (...).

Wbrew zatem argumentom skarżącego nagranie monitoringu nie pozwala rozwiać wątpliwości dotyczących rzekomego użycia przemocy wobec pokrzywdzonego przez sprawcę podczas dokonanej kradzieży pojazdu.

Wniosek

a) o zmianę zaskarżonego wyroku co do pkt I poprzez uznanie oskarżonego za winnego dopuszczenia się kradzieży z użyciem przemocy, tj. czynu zabronionego określonego w art. 280 § 1 kk oraz wymierzenie mu na tej podstawie kary pozbawienia wolności, której wymiar oskarżyciel posiłkowy pozostawia do uznania Sądu;

ewentualnie z daleko posuniętej ostrożności procesowej,

b) uchylenie zaskarżonego wyroku w części co do punktu I oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz

c) zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa adwokackiego przed sądem II instancji ;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku co do punktu I poprzez uznanie, że oskarżony zamiast kradzieży dopuścił się przestępstwa rozboju, albowiem zarzuty pełnomocnika dotyczące dowolnej oceny zeznań pokrzywdzonego i świadków, nagrania monitoringu oraz błędu w ustaleniach faktycznych okazały się niezasadne.

Brak podstaw do uchylenia wyroku co do punktu I oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

Wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego brak jest podstaw do zasądzenia na jego rzecz zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym (vide wyrok SN z dnia 21 lipca 2011r. III KK 172/11).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że w ramach zarzuconego czynu oskarżonego K. C. (1) uznano za winnego tego, że w dniu 2 grudnia 2017r. w W. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia samochodu osobowego marki H. nr rej. (...) o wartości 30 000 zł na szkodę J. U. (1) i J. U. (2) czym wyczerpał znamiona występku z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzono mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku wynika z częściowego uwzględnienia zarzutów z apelacji obrońcy oskarżonego w zakresie błędnego ustalenia, że oskarżony miał zamiar dokonać kradzieży nie tylko samochodu marki H., ale także zmierzał bezpośrednio do dokonania kradzieży portfela wraz z zawartością pozostawionego w kurtce przez pokrzywdzonego P. O.. Sąd Okręgowy dokonując odmiennej oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżony K. C. (1) nie obejmował swoim zamiarem dokonania kradzieży portfela, dokumentu prawa jazdy i karty płatniczej, gdyż zabór tych przedmiotów nastąpił przypadkowo. Brak jest dowodów potwierdzających, że oskarżony miał świadomość, iż ten dokument i karta płatnicza znajdują się w samochodzie, a co za tym idzie nie zostały wypełnione znamiona strony podmiotowej kradzieży karty płatniczej i dokumentu, który w dodatku nie jest dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej praw majątkowych. Przepis art. 275 § 1 kk uznaje za występek kradzież nie każdego dokumentu, a jedynie takiego, który stwierdza tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe. Z pewnością nie jest takim dokumentem prawo jazdy, który nie pozwala ustalić tożsamości osoby, ale co wynika z ustawy Prawo o ruchu drogowym jego istotą jest stwierdzenie uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym. Ukrywanie lub usunięcie dokumentu, którym sprawca nie ma prawa wyłącznie rozporządzać może wypełnić co najwyżej znamiona występku z art. 276 k.k.

Przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za realizację znamion czynu określonych w art. 275 § 1 k.k. bądź art. 276 k.k. wymaga ustalenia, że dokonując zaboru samochodu, swoim zamiarem obejmował również dokonanie kradzieży, usunięcia, czy też ukrycia dokumentów wymienionych w powołanych przepisach. Ponadto oskarżony wyjaśnił, że tej samej nocy po dokonaniu kradzieży pojazdu porzucił go na parkingu przy cmentarzu w miejscowości L. koło W., pojazd pozostawił otwarty z kluczykami i wszystkim co było wewnątrz. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, że po dokonaniu kradzieży spanikował i chciał się pozbyć tego samochodu. Żaden dowód w sposób skuteczny nie obalił tych wyjaśnień oskarżonego, gdyż z notatki urzędowej (k.82) wynika, że policja penetracji tego terenu wskazanego przez oskarżonego dokonała dopiero w dniu 30.12.2017r. czyli miesiąc po zdarzeniu. Nie można zatem wykluczyć, że oskarżony po dokonaniu kradzieży porzucił skradziony pojazd nie zabierając z niego żadnych przedmiotów. Tym bardziej, że pokrzywdzony P. O. zeznał, że nie było próby podjęcia pieniędzy z jego konta przy użyciu karty płatniczej, która znajdowała się w portfelu pozostawionym w samochodzie.

Z opisu przypisanego czynu należało zatem wyeliminować znamiona występków z art. 275 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. pozostających w kumulatywnym zbiegu z występkiem kradzieży samochodu. Wobec wyeliminowania części znamion i ograniczenia przypisanego oskarżonemu czynu tylko do kradzieży samochodu należało również złagodzić wymiar kary do 2 lat pozbawienia wolności. Ponadto Sąd Odwoławczy uwzględnił zarzut obrońcy dotyczący rażącej niewspółmierności kary 3 lat pozbawienia wolności.

Konsekwencją zmiany opisu przypisanego czynu było wymierzenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lata pozbawienia wolności, który jest adekwatny do stopnia winy i społecznej szkodliwości tego czynu, który jest znaczny z uwagi na rozmiar szkody i postać zamiaru.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III. i IV.

o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu za udzielenie pomocy prawnej oskarżonym z urzędu w drugiej instancji orzeczono na podstawie § 17 ust. 4 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Wobec odbywania przez oskarżonego kar pozbawienia wolności i braku dochodów Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie uznając, że ich uiszczenie przekracza możliwości majątkowe oskarżonego.

Zgodnie z art. 636 § 1 i 2 kpk wobec nieuwzględnienia apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. Brak jest zatem podstaw do zasądzenia na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym. Sąd Okręgowy w pełni podziela tezę wyroku SN z dnia 21 lipca 2011r. Sygn. akt III KK 172/11. Nie ulega wątpliwości, że w sytuacji nieuwzględnienia apelacji oskarżyciela posiłkowego brak jest podstaw do zasądzenia na jego rzecz zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym. Zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. w wypadku nieuwzględnienia wniesionego przez niego środka odwoławczego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na zasadach ogólnych także koszty wynikające z ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS