Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 lutego 2016 roku (data prezentaty) małoletni A. Z., reprezentowany przez przedstawicielkę ustawową A. G., wniósł o zasądzenie od pozwanego W. Z. na rzecz małoletniego alimentów w kwocie po 1600 zł miesięcznie, płatnych do rąk przedstawicielki ustawowej – A. G., do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 1 lutego 2016 roku oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych. (k. 3-5)

W odpowiedzi na pozew z dnia 16 maja 2016 roku (data prezentaty) pozwany W. Z. uznał powództwo do kwoty 400,00 złotych i wniósł o wzajemne zniesienie kosztów postępowania. (k. 48-51) Następnie pismem z dnia 5 grudnia 2016 roku wniósł o oddalenie powództwa w całości (k. 157)

Pozwem wzajemnym z dnia 22 lutego 2019 roku (data prezentaty), zmodyfikowanym pismem z dnia 16 marca 2021 roku (data pisma) złożonym na rozprawie w dniu 16 marca 2021 roku, małoletni A. Z., reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego W. Z., wniósł o zasądzenie od A. G. alimentów w kwocie po 2050 zł miesięcznie, płatnych począwszy od dnia 22 lutego 2019 roku do rąk przedstawiciela ustawowego, do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybiania w terminie płatności którejkolwiek z rat. Ponadto wniósł o zasądzenie od A. G. tytułem alimentów na rzecz małoletniego A. Z. jednorazowego świadczenia w kwocie 18500 zł, odpowiadającym potrzebom małoletniego w okresie od dnia 22 listopada 2016 roku do 22 lutego 2019 roku, zaspokojonym przez W. Z. ze środków pożyczonych od E. Z., płatnego do rąk przedstawiciela ustawowego powoda – W. Z.. (k. 207, 290-296)

Na rozprawie w dniu 16 marca 2021 roku A. G. cofnęła powództwo główne i uznała powództwo wzajemne do kwoty po 300 zł miesięcznie. Wniosła o oddalenie powództwa w pozostałym zakresie. W. G. wyraził zgodę na cofnięcie powództwa. W pozostałym zakresie wnosił w sposób jak wyżej. (k. 336)

Sąd ustalił następujące fakty:

A. Z. urodził się (...). Pochodzi ze związku małżeńskiego A. G. i A. Z.. (k. 28)

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2014 roku, sygn. akt II C 270/14 Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł rozwód związku małżeńskiego rodziców małoletniego. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim powierzył obojgu rodzicom, ustalając miejsce zamieszkania małoletniego w każdorazowym miejscu zamieszkania matki. (k. 8-9)

Stosownie do treści ww. orzeczenia małoletni początkowo zamieszkiwał z matką. Postanowieniem z dnia 29 marca 2016 roku, zmienionym postanowieniem z dnia 13 września 2016 roku, sygn. akt VI Cz 388/16 Sąd, w trybie zabezpieczenia, zobowiązał W. Z., do łożenia na rzecz małoletniego A. Z., alimentów w wysokości po 700 zł miesięcznie. (k. 30, 147, 148-151)

Jednocześnie, przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Pragi P., pod sygn. akt V Nsm 240/15 toczyło się postępowanie z udziałem rodziców małoletniego o ustalenie kontaktów z małoletnim i zmianę miejsca zamieszkania małoletniego. Postanowieniem z dnia 13 maja 2016 roku, zmienionym postanowieniem z dnia 22 listopada 2016 roku, sygn. akt IV Cz 2110/16 w trybie zabezpieczenie ustalono miejsce zamieszkania małoletniego w każdorocznym miejscu zamieszkania ojca (k. 158)

Postanowieniem z dnia 13 marca 2017 roku, sygn. akt V Nsm 240/15 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Pragi P. w W. zmienił punkt 2 wyroku z dnia 27 czerwca 2014 roku, sygn. akt II C 270/14 ustalając miejsce zamieszkania małoletniego A. Z. w każdorazowym miejscu zamieszkania ojca – W. Z. oraz ustalił kontakty A. G. z małoletnim w sposób szczegółowo wskazany w orzeczeniu. Postanowienie stało się prawomocne z dniem 6 września 2019 roku (k. 281-282)

Postanowieniem z dnia 14 marca 2018 roku tut. Sąd uchylił postanowienie z dnia 29 marca 2016 roku, zmienione postanowieniem z dnia 13 września 2016 roku w sprawie o sygn. akt VI Cz 388/16. (k. 177)

Postanowieniem z dnia 4 marca 2019 roku tut. Sąd, w trybie zabezpieczenia, zobowiązał A. G. do łożenia na rzecz syna, alimentów w wysokości po 700 zł miesięcznie (k. 241-244)

Małoletni A. Z. ma 10 lat. Uczęszcza do państwowej muzycznej szkoły podstawowej. Obiady w szkole kosztują 72 zł, rada rodziców 100 zł rocznie. Do marca 2020 roku uczęszczał na dodatkowe lekcje z języka angielskiego. Koszt to 50 zł za lekcje, przy czym w tygodniu odbywały się dwie lekcje. (k. 307, 338-339) od marca do czerwca 2020 roku uczęszczał do prywatnej szkoły muzycznej. Koszt to 280 zł miesięcznie, płatne wyłącznie w roku szkolnym. Aktualnie uczęszcza na zajęcia nauki gry na fortepianie, których koszt wynosi 100 zł tygodniowo. Miał organizowane różne rozrywki - chodził na gokarty, trampolinę, halę wspinaczkową i do kina.

Nosi aparat ortodontyczny, Wizyty ortodontyczne odbywają się średnio raz w miesiącu. (k. 328v-329v, 330v). Od lutego 2020 roku nosi okulary. Uczęszczał na terapię wzroku, jednakże obecnie nie wiadomo czy będzie kontynuowana.(i. 326v, 237v, 338-339) Do okulisty uczęszcza w ramach pakietu medycznego. Uczęszcza także na wizyty w ramach NFZ.

Wszystkie potrzeby małoletniego w roku 2016 były zaspokojone. W 2017 roku był z ojcem na Słowacji. W 2018 roku byli w Bułgarii, w K. i na M.. (k. 338-339)

Ustalone przez Sąd koszty utrzymania małoletniego wynoszą około 2000 zł, w tym: czynsz i media – 450 zł; telefon – 20 zł; wyżywienie – 500 zł; środki higienicznie i kosmetyczne – 100 zł; fryzjer – 35 zł; zajęcia dodatkowe – 200 zł; odzież i obuwie - 200 zł; rozrywka – 100 zł; wydatki szkolne, w tym obiady – 150 zł; aparat na zęby - 110 zł; okulary – 30 zł; wakacje – 100 zł.

A. G. pracuje w (...) sp. z o.o. (poprzednio (...) sp. z o.o.) jako krupier. W okresie od stycznia do kwietnia 2019 roku jej średnie miesięczne wynagrodzenie wyniosło 3580 zł netto (k. 263), zaś w okresie od czerwca 2018 roku do czerwca 2019 roku – 3741,39 zł netto (k. 264). Aktualnie deklaruje dochody w wysokości maksymalnie 3200 zł miesięcznie. Zna język angielski.

W maju 2015 roku wyszła za mąż. Mąż A. G. zarabia około 3000 zł miesięcznie. Istnieje między nimi ustrój rozdzielności majątkowej. Ze związku tego w (...) urodziła się małoletnia A.. Od 3 listopada 2015 roku przebywała na urlopie macierzyńskim. Wskazuje, że koszty utrzymania małoletniej córki wynoszą około 1500 zł miesięcznie. Podobnie ocenia swoje koszty utrzymania. (k. 10, 339-340)

Do czasu wydania postanowienia zabezpieczającego nie łożyła alimentów na syna. Wyjeżdża z synem na wakacje w ramach przysługujących jej kontaktów. Opłaca opiekę medyczną dla całej rodziny. Koszt to 79 zł miesięcznie. W trakcie kontaktów z synem zapewnia mu ubrania. (k.339-340)

W roku 2014 wykazała dochód w wysokości 27 788,912 zł, w roku 2015 w wysokości 26 367, 03 zł (k. 107-114, 115-123)

W. Z. od 20 lat pracuje w (...) sp. z o.o. (poprzednio (...) sp. z o.o.) jako inspektor. W roku 2018 jego średnie miesięczne wynagrodzenie wynosiło 6387,46 zł netto (k. 200). Aktualnie deklaruje dochody w wysokości po 4500 zł miesięcznie.

Od listopada 2016 roku mieszka sam z synem. Mieszkają w mieszkaniu własnościowym W. Z.. Nieruchomość jest obciążona kredytem hipotecznym. Rata wynosi 2241 zł miesięcznie. Czynsz za mieszkanie wynosi 704,45 zł (k. 297). (...) elektryczna kosztuje 101,62 zł miesięcznie (k. 297v). Internet to wydatek rzędu 91 zł (k. 298)

W okresie od czerwca 2017 roku do czerwca 2020 roku jego matka przelała mu łącznie kwotę w wysokości 32509,90 zł (k. 302). Jeszcze w trakcie małżeństwa stron pomagała im finansowo. Od kwietnia 2014 roku regularnie przelewała synowi kwotę w wysokości 2 000 zł (k. 144)

W roku 2014 osiągnął dochód w wysokości 32 633,92 zł; w roku 2015 w wysokości 32 882,88 zł (k. 62-63, 64-67)

Pracownicy kasyna otrzymywali napiwki ze względu na staż pracy i zajmowane stanowisko, co przekładało się na ilość punktów od których uzależniona była kwota napiwków. Napiwki były nieopodatkowane, wypłacane w gotówce raz na dwa tygodnie (k. 144-145)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach przedmiotowej sprawy, a także zeznań świadków E. K. (k. 114), K. K. (k. 144-145) oraz zeznań stron: przedstawiciela ustawowego mał. powoda W. Z. (k. 338-339) oraz A. G. (k. 339-340).

Zeznania świadków były dla Sądu wiarygodne w zakresie w jakim opierały się na ich bezpośrednich spostrzeżeniach i pozostawały zgodne z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny.

Zeznania W. Z. były dla Sądu wiarygodne w części. Nie jest wiarygodna suma kosztów utrzymania małoletniego jako sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego oraz nieznajdująca potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Uwzględniając wysokość deklarowanych przez niego zarobków, koszty utrzymania małoletniego były nieadekwatne do ujawnionych przez niego dochodów. Nawet przy uwzględnieniu, że korzysta z pomocy matki, niewiarygodne jest, ze na syna wydatkuje niemal całe swoje wynagrodzenie. Trzeba uwzględnić, że przedstawiciel ustawowy musi także ponieść koszty własnego utrzymania oraz zobowiązań. Tym bardziej, że jak sam zeznał - matka wspomagała go finansowo głównie w celach wakacyjnych/wypoczynkowych. Nie jest również wiarygodne, że jest zobowiązany do zwrotu środków jakie otrzymuje od matki. Powyższe nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach świadka E. K., która zeznała, że faktycznie regularnie przekazuje mu środki pieniężne, niemniej przekazuje je w ramach pomocy, a nie pożyczki. Brak jest dowodów potwierdzających, że przedstawiciel ustawowy zaciągał jakiekolwiek zobowiązania od matki oraz ewentualnej wysokości tych zobowiązań. Załączone do sprawy wydruki transakcji potwierdzają wyłącznie, że E. K. przelewała mu środki we wskazanej tam wysokości, lecz nie pozwalają stwierdzić aby były przelewane tytułem pożyczki, a nawet jeśli tak, to czy nie zostały spłacone.

Zeznania A. G. były dla Sądu wiarygodne w części. Nie jest wiarygodne, że ojciec małoletniego odmawiał przekazywania jej na kontakty ubrań małoletniego na zmianę. Jak sama przyznała – nie zgłaszała potrzeby zabierania takich ubrań przez dziecko.

Za nieprzydatne do poczynienia powyższych ustaleń faktycznych Sąd uznał kserokopie paragonów z uwagi na to, że nie pozwalają one zidentyfikować nabywcy towarów na nim wskazanych.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt. 5 k.p.c. Sąd pominął dowód z przesłuchania świadka E. Z. jako zmierzające wyłącznie do przedłużenia postępowania, z uwagi na to, że świadek w toku postępowania był już przesłuchiwany na okoliczność wcześniej zaciąganych zobowiązań, a sam fakt zaciągania zobowiązań na wakacje, które nie są niezbędnym kosztem utrzymania, nie świadczy o złej sytuacji finansowej.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt. 2 i 5 k.p.c. Sąd pominął wniosek dowodowy o zobowiązanie do złożenia pitu przez męża pozwanej za rok 2019 i 2020. Wniosek ten jest nieistotny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy bowiem między małżonkami istnieje ustrój rozdzielności majątkowej wobec tego dochody męża pozwanej wzajemnej nie przekładają się na jej możliwości zarobkowe. Z tego względu Sąd uznał, że wniosek ten zmierza wyłącznie do przedłużenia postępowania. W szczególności, że w odniesieniu do zeznania podatkowego za rok 2019 mógł zostać zgłoszony znacznie wcześniej.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 350 k.p.c. Sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne.

Jak stanowi art. 203 § 1 i § 4 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie powódka A. G. cofnęła pozew o ustalenie alimentów na rzecz małoletniego A. Z. od W. Z.. W. Z. wyraził zgodę na cofnięcie pozwu, a w ocenie Sądu cofnięcie nie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, a nadto nie zmierza do obejścia prawa.

Ważąc powyższe, należało orzec jak w pkt. 1 sentencji orzeczenia.

Zgodnie z art. 133 § 1 k.r.o. rodzice mają obowiązek świadczeń względem dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody
z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Zakres obowiązku alimentacyjnego, zgodnie z art. 135 § 1 i 2 k.r.o., zależy z jednej strony od potrzeb osoby uprawnionej, z drugiej zaś strony od możliwości zarobkowych i majątkowych osoby zobowiązanej. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub wychowanie uprawnionego. W takim przypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

Za uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 roku (III CZP 91/86) przyjmuje się, że „przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu – odpowiedni do jego wieku i uzdolnień – prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody jakie uzyskiwałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody”.

Ważąc powyższe, nie ulega wątpliwości, że matka małoletniego jest zobowiązana do alimentowana syna. Wysokość obowiązku alimentacyjnego uzależniona jest od usprawiedliwionych potrzeb dziecka oraz możliwości zarobkowych rodziców.

Na podstawie dotychczas zgromadzonego materiału dowodowego, posiłkując się zasadami doświadczenia życiowego Sąd ustalił, że koszty utrzymania małoletniego wynoszą około 2000 zł. Tym samym należy stwierdzić, że przedstawiciel ustawowy powoda nie zdołał wykazać pełnej wysokości powoływanych kosztów utrzymania małoletniego.

Odnosząc się do poszczególnych wydatków na utrzymanie małoletniego, Sąd nie kwestionował wydatków na odzież i obuwie, fryzjera oraz środków kosmetycznych i higienicznych, uznając je stosownie do zeznań przedstawiciela ustawowego małoletniego, przy uwzględnieniu, że koszty ustalane są w ujęciu miesięcznym, a koszty środków higienicznych i kosmetycznych dotyczyły zarówno małoletniego jak i jego ojca.

Pozostałe koszty utrzymania zostały zawyżone. Jeżeli chodzi o koszty utrzymania mieszkania, to przy uwzględnieniu załączonych rachunków wynoszą one łącznie około 896 zł miesięcznie, co w przeliczeniu na jednego domownika daje około 450 zł. Koszty telefonu Sąd uznał, na podstawie załączonej faktury z N. M. opiewającej na kwotę 39 zł, przy uwzględnieniu, że – jak zeznał W. Z. – są to wydatki na telefon jego i syna. Koszty wyżywienia małoletniego wynoszą około 500 zł. Co prawda strona przeciwna nie kwestionowała wydatków na wyżywienie, niemniej zasady doświadczenia życiowego przeczą aby wyżywienie 10-letniego, zdrowego dziecka kosztowało 900 zł, jak to twierdzi ojciec małoletniego. Tym bardziej, że małoletni spożywa zarówno w szkole, jak i u matki w trakcie kontaktów. Jeżeli chodzi o koszty zajęć dodatkowych, to Sąd nie kwestionuje, że ojciec organizuje małoletniemu różne dodatkowe aktywności. Nie kwestionowała tego również strona przeciwna. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, małoletni uczęszczał na dodatkowe zajęcia języka angielskiego, przez kilka miesięcy chodził też na trampoliny i gokarty. Obecnie aktualny pozostaje wyłącznie wydatek na lekcje nauki gry na fortepianie. Przy uwzględnieniu, że małoletni uczęszcza do szkoły muzycznej, Sąd uznał ten wydatek za uzasadniony. Zajęcia kosztują 100 zł tygodniowo, niemniej materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala stwierdzić jak często odbywają się te zajęcia. W związku z tym, mając na względzie możliwości zarobkowe rodziców, Sąd uznał, że miesięczna kwota na te zajęcia nie może przekraczać 200 zł, co jest kwotą wystarczającą do zapewnienia małoletniemu rozwoju. Jeżeli chodzi o wydatki na rozrywkę, to zostały one znacznie zawyżone i zdają się one nie przystawać do możliwości zarobkowych rodziców. Nic nie stoi na przeszkodzie aby dziecko raz na jakiś czas korzystało z takich rozrywkę jak gokarty czy chodziło do Aquaparków, jednak musi to pozostawać w zasięgu możliwości zarobkowych rodziców. Tymczasem pozwana wprost wskazała, że jej na takie rozrywki nie stać. Jednocześnie wysokość wydatków wskazywana przez ojca nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym i jest szczególnie wątpliwa przy uwzględnieniu, że dzieci w wieku małoletniego korzystają z ulgi szkolnej. Z drugiej strony trzeba było również uwzględnić, że potrzeby małoletniego związane z rozrywką realizuje również matka w ramach przysługujących jej kontaktów. Na wysokość opłat szkolnych składają się opłaty za obiady, które wynoszą 72 zł oraz wydatki na radę rodziców, zakup wyprawki szkolnej i inne wydatki szkolne takie jak składki klasowe, wycieczki). Sąd uwzględnił przy tym, że – poza wyżywieniem - wydatki te ponoszone są wyłącznie w roku szkolnym. Odnosząc się do samego wyżywienia, to oczywiste jest, że jeżeli dziecko nie spożywa posiłków w szkole, to więcej posiłków spożywa w domu, co wówczas generuje wyższe koszty wyżywienia. Sąd uwzględnił wydatki na aparat szkolny, uśredniając kwotę wynikającą z załączonych do sprawy faktur, co pozwoliło ustalić, że miesięcznie kosztuje 110 zł. Sąd uznał także wydatki na okulary. Trzeba jednak zaznaczyć, że brak jest potrzeby corocznej wymiany oprawek okularowej zaś wymiana szkieł odbywa się co pól roku- rok, w zależności od potrzeb. Ponadto Sąd uznał wydatki na wakacje w wysokości 100 zł. Sąd miał na względzie, że matka małoletniego także we własnym zakresie ponosi koszty wypoczynku małoletniego, niemniej uzasadnione jest aby dziecko mogło korzystać również ze zorganizowanych form wypoczynku.

Sąd nie uznał wydatków na terapię wzroku, jako, że -jak zeznał przedstawiciel ustawowy – małoletni odbył już taką terapię i nie wiadomo czy będzie konieczne jej powtórzenie. Z drugiej strony nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających ich zasadność czy chociażby na czym ona faktycznie polegała.

Odnosząc się do możliwości zarobkowo-finansowych rodziców małoletniego, to w ocenie Sądu lepiej kształtuje się sytuacja ojca małoletniego. Jak wynika z zeznań stron – osiąga on wyższe miesięczne dochody aniżeli pozwana, dodatkowo dysponuje nieruchomością oraz stałym wsparciem rodziny. Jeżeli chodzi o matkę małoletniego, to należało uwzględnić, że poza małoletnim A., ma na utrzymaniu także córkę z drugiego związku, a zatem musi ponosić także jej koszty utrzymania. Jej sytuacja jest o tyle lepsza, że aktualnie nie obciążają ją żadne zobowiązania. Tymczasem ojciec małoletniego spłaca kredyt hipoteczny, który w ostatecznym rozrachunku, przyczyna się do zwiększenia jego majątku.

Uwzględniając powyższe okoliczności, Sąd uznał za zasadne obciążenie pozwanej alimentami na rzecz małoletniego w wysokości po 800 zł miesięcznie, co odpowiada 40% uzasadnionych, uznanych kosztów utrzymania małoletniego. Pozostałe wydatki powinien ponosić ojciec, jako silniejszy ekonomiczne. Sąd miał przy tym na względzie, że to ojciec w większym zakresie realizuje obowiązek alimentacyjny poprzez osobiste starania, niemniej A. G. realizuje szerokie kontakty z małoletnim, co również należało uwzględnić.

Jak stanowi art. 137 § 1 i 2 k.r.o. roszczenia o świadczenia alimentacyjne przedawniają się z upływem lat trzech. Niezaspokojone potrzeby uprawnionego z czasu przed wniesieniem powództwa o alimenty sąd uwzględnia zasądzając odpowiednią sumę pieniężną. W uzasadnionych wypadkach sąd może rozłożyć zasądzone świadczenie na raty.

W niemniejszej sprawie pozwany (powód wzajemny) nie zdołał wykazać aby w okresie od dnia 22 listopada 2016 roku do 22 lutego 2019 roku, jakiekolwiek potrzeby małoletniego były niezaspokojone, co wynika bezpośrednio z zeznań W. Z.. Jednocześnie nie zdołał również wykazać aby – dla utrzymania dziecka - korzystał z pożyczek od matki, które teraz musi spłacić. Trzeba też wskazać, że w toku zeznań sam przyznał, że środki te otrzymywał od E. Z. głównie na wypoczynek, co chociaż jest wydatkiem częściowo uzasadnionym, to jednak zaciąganie zobowiązań na ten cel należy uznać za zbytek.

Ważąc powyższe, należało orzec jak w pkt. 2 sentencji orzeczenia, zobowiązując A. G. do łożenia na rzecz syna alimentów w wysokości po 800 zł miesięcznie, płatnych do rąk ojca, do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami, poczynając od dnia wytoczenia powództwa, tj. od 22 lutego 2019 roku. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, z przyczyn jak wyżej, o czym orzeczono w pkt. 3 sentencji orzeczenia.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98, 100 k.p.c. oraz art. 13 ust. 1 pkt. 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz. U. 167,poz. 1398) obciążając pozwaną A. G. częściowo kosztami sądowymi.

Na koszty sądowe obciążające pozwaną składała się opłata od pozwu w zakresie przegranego przez pozwaną postępowania o zasądzenie alimentów.

W pozostałym zakresie koszty sądowe przejęto na rachunek Skarbu Państwa.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c.

SĘDZIA

Agnieszka Wyrobek