Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodnicząca:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1. Agnieszka Strzelczyk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 106/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 23 września 2021r. sygn. akt VI K 527/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił:

naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia:

1.  1. art. 6 w zw. z art. 401 § 1 k.p.k. i art. 404 § 1 k.p.k. przejawiające się w naruszenia prawa do obrony, a w istocie pozbawienia oskarżonego prawa do obrony, przez nieuwzględnienie i pominięcie złożonego w piśmie z dnia 20 września 2021r. wniosku o odroczenie terminu rozprawy celem umożliwienia zaznajomienia z aktami sprawy, złożenia stosowych wniosków dowodowych, a także ze względu na kolizję z innymi terminami czterech rozpraw w dniu 23 września 2021r., co doprowadziło do odmowy zarządzenia przerwy lub odroczenia rozprawy i uniemożliwienia w ten sposób nowo powoływanemu przed pierwszą, a zarazem wskutek uchybienia – ostatnią – rozprawą obrońcy zapoznania się z aktami sprawy celem przygotowania merytorycznej i materialnej obrony;

2. 

3.  2. art. 7 w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. polegające na istotnym przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny oraz wybiórczy, skutkujący uwzględnieniem wszelkich wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i ustalenie stanu faktycznego wyłącznie w oparciu o zeznania pokrzywdzonego, co nastąpiło dodatkowo przy braku możliwości złożenia wyjaśnień przez oskarżonego i stosownych wniosków dowodowych potwierdzających przedstawiane fakty;

4. 

5.  3. art. 7 w zw. z art. 4 k.p.k. polegające na istotnym przekroczeniu swobodnej ceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny i niepełny, skutkujący wadliwymi wnioskami, a to:

a. nieuprawnionym przyjęciu, że oskarżony od momentu zawarcia umowy miał zamiar niewywiązania się z niej i towarzyszył mu zamiar oszustwa, co nie znajduje uzasadnienia w zebranym w sprawie materiale dowodowym i tym samym uniemożliwia przypisanie czyny stypizowanego w art. 286 § 1 k.k.;

b. nieuprawnionym przyjęci, że umówiona przez strony cena sprzedaży opiewała na kwotę 123.000 zł, podczas gdy pokrzywdzony nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających te twierdzenie, a rzeczywista – ustanie ustalana cena sprzedaży wynosiła nie więcej niż 60.000 zł, a pokrzywdzony samodzielnie bez wiedzy G. P. wystawił fakturę na kwotę dwukrotnie wyższą, wbrew poczynionym ustaleniom;

c. nieuprawnionym przyjęciu, że oskarżony nie wywiązał się ze swojej części umowy, podczas gdy zgodnie z treścią umowy proponował pokrzywdzonemu inne sprzęty w rozliczeniu, a ten odmówił ich przyjęcia;

d. nieuprawnionym przyjęciu, że dowody, na których oparł się Sąd Rejonowy są „pewne” i nie były kwestionowane przez strony, podczas gdy oskarżony nie miał możliwości ich zakwestionowania i zanegowania i możliwości złożenia jakikolwiek wyjaśnień i wniosków sprawie;

e. pominięciu faktu, że pokrzywdzony po zawarciu umowy podejmował szereg czynności w celu odstąpienia od umowy, gdyż jak sam zeznał – potrzebował w swojej działalności właśnie takiej maszyny;

f. pominięciu uprzedniej współpracy stron, na mocy której oskarżony pomagał pokrzywdzonemu w przynajmniej 5 transakcjach i każdorazowo wywiązywał się ze swoich obowiązków, co następowało z korzyścią dla pokrzywdzonego;

g. pominięciu, że pokrzywdzony, mając na uwadze dotychczasową współpracę, kilkukrotnie proponował polubowne rozwiązanie zaistniałego sporu, których to pokrzywdzony deklarował akceptację, a mimo to podejmował czynności w celi zainicjowania postępowania;

6.  4. art. 297 § 1 pkt 1 i 4 k.p.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym w szczególności uwzględnienia i poznania wersji wydarzeń przedstawionych przez oskarżonego wskutek umożliwienia zajęcia merytorycznego stanowiska, podejmującego inicjatywę dowodową i deklarującego chęć skorzystania z pomocy profesjonalnego obrońcy, a mimo to nieuwzględnienia wniosku o odroczenie terminu rozprawy celem skorzystania z przysługujących uprawnień, co pozbawili oskarżonego prawa do obrony i skutkowało niezrealizowaniem kodeksowych celów postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Za niezasadne uznać należało podniesione w niej zarzuty oraz argumentację przywołaną na ich uzasadnienie.

I tak aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał zarzut naruszenia prawa oskarżonego do obrony, który skarżący wywodzi z nieuwzględnienia i pominięcia założonego w piśmie z dnia 20 września 2021r. wniosku o odroczenie terminu rozprawy.

Nie ulega wątpliwości, że jedną z podstawowych gwarancji procesowych jest, przewidziane w art. 6 k.p.k., prawo do obrony w znaczeniu materialnym. Przejawem realizacji tego uprawnienia w postępowaniu przed Sądem meriti jest - wynikające z art. 374 § 1 k.p.k. - prawo do udziału oskarżonego w rozprawie głównej. Należy w pełni zaaprobować pogląd wyrażony w doktrynie, że ewentualna nieobecność oskarżonego, z wyjątkami wynikającymi z art. 374 § 1 zd. 2 i art. 374 § 1a k.p.k., musi być wynikiem jego świadomej decyzji woli, a nie braku stosownej informacji czy też nawet wprowadzenia go w błąd przez organ procesowy. Warunkiem domniemania, że nieobecność oskarżonego na rozprawie wynika wyłącznie z podjętej przez niego decyzji jest dochowanie wobec oskarżonego szeregu gwarancji procesowych, realizujących w szczególności obowiązek prawidłowego poinformowania o dacie i miejscu rozprawy. Do gwarancji tych należy nadto nieprzeprowadzenie czynności procesowej na wniosek oskarżonego, który należycie usprawiedliwił swą nieobecność na rozprawie i złożył wniosek w tym zakresie, bądź też w sytuacji, kiedy zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że niestawiennictwo oskarżonego wynikało z powodu przeszkód żywiołowych lub innych wyjątkowych przyczyn (art. 117 k.p.k.). Z kolei prawo do obrony w sensie formalnym rozumiane jest jako prawo do korzystania z pomocy obrońcy. Z tym jednakże zastrzeżeniem, że sąd nie ma obowiązku wykazywania większej troski o prawa oskarżonego, niż on sam to czyni.

Kiedy te teoretyczne uwagi przełoży się na grunt omawianej sprawy, to w pierwszej kolejności zauważyć należy, że skarżący nie kwestionuje tego, iż oskarżony został skutecznie zawiadomiony o terminie rozprawy (a to z uwagi na brzmienie art. 132§4 k.p.k.), gdyż naruszenia prawa do obrony oskarżonego upatruje w nieuwzględnieniu, czy też pominięciu przez Sąd I instancji wniosku o odroczenie terminu rozprawy (k. 155). Z akt sprawy wynika natomiast, że w dacie rozprawy Sąd ten nie dysponował pismem obrońcy oskarżonego (zostało ono doręczone 24 września 2021r. – k. 155). Tym samym stwierdzić należy, że choć istotnie nie doszło do rozpoznania wniosku, ale - co należy wyraźnie podkreślić - nie z przyczyn leżących po stronie Sądu orzekającego, lecz z powodu zbyt późnego dotarcia tego pisma do Sądu. Wskazywany przez apelującego judykat Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 11 marca 2015r. (II AKa 10/15, Lex nr 1661272) jakkolwiek odnosi się do kwestii nieuwzględnienia wniosku obrońcy o odroczenie rozprawy, lecz w innej sytuacji faktycznej, bowiem w tym przypadku wniosek sądowi był znany, zatem podlegał rozpoznaniu. W tym przypadku wniosek o odroczenie rozprawy Sądowi nie był znany, nie mógł zatem być przedmiotem rozpoznania.

Sąd odwoławczy na podstawie akt sprawy stwierdził nadto, że oskarżony o terminie rozprawy został zawiadomiony w dniu 16 lipca 2021r. (k. 160) i okoliczność ta nie jest kwestionowana przez apelującego. Zauważa przy tym Sąd odwoławczy, iż doręczenie zawiadomienia o terminie rozprawy głównej co prawda nastąpiło z naruszeniem wymogu określonego w art. 132§1 k.p.k., to jednakże nie stanowi to uchybienia, o którym mowa w art. 439§1 pkt 11 k.p.k., ale jest okolicznością, która może być przedmiotem zarzutu obrazy art. 117§2 k.p.k. w zw. z art. 132 §1 k.p.k. i art. 132§4 k.p.k., czy też art. 6 k.p.k. (tak np. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 23 sierpnia 2017r.,m sygn. V KK 307/17, Lex nr 2340618). Takiego zarzutu apelujący nie podnosił, nie w tym bowiem upatruje naruszenia prawa do obrony oskarżony, a akta sprawy jednoznacznie wskazują, iż G. P. został skutecznie zawiadomiony i o terminie rozprawy wiedział. Mimo zatem nieprawidłowego sposobu doręczenia zawiadomienia nie sposób twierdzić, iż z tego powodu doszło do naruszenia prawa do obrony G. P..

Z akt sprawy wynika również to, że oskarżony obrońcę z wyboru w osobie adw. R. K. ustanowił dopiero 20 września 2021r. (k.156). Co istotnego, w dniu tym obrońca nadał u operatora pocztowego pismo zawierające nie tylko upoważnienie do obrony, ale także usprawiedliwienie swej nieobecności na rozprawie 23 września 2021r. z powodu kolizji, co stanowiło uzasadnienie wniosku o odroczenie terminu rozprawy (k. 155 i 157). Do Sądu Rejonowego w Świdnicy pismo to dotarło w dniu rozprawy o godzinie 9.00, lecz z uwagi na zagrożenie epidemiologiczne, jak każde inne wpływające w tamtym czasie do sądu, poddane zostało jednodniowej kwarantannie (czego obrońca winien mieć świadomość, procedura ta obowiązuje od momentu ogłoszenia stanu epidemii we wszystkich sądach) i dopiero następnego dnia przekazane protokolantowi. Mimo, iż obrońca zdawał sobie sprawę z krótkiego odstępu pomiędzy datą nadania pisma a terminem rozprawy, ani on, ani oskarżony nie podjęli żadnych innych działań w celu skontaktowania się z Sądem Rejonowym i poinformowania o złożonym wniosku o odroczenie rozprawy. Z powyższego jednoznacznie wynika, że w dniu rozprawy Sąd I instancji nie dysponował pismem obrońcy i nie znał jego treści, tym samym nie mógł odnieść się do zwartego w nim wniosku o odroczenie rozprawy. W tej sytuacji za nieuprawniony uznać należało zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisów art. 401 § 1 k.p.k. i art. 404 § 1 k.p.k., z których to obrońca wywodził naruszenie prawa oskarżonego do obrony. Za nieuprawnione uznać należało także twierdzenie, że fakt niestawiennictwa obrońcy oskarżonego na rozprawie w dniu 23 września 2021r. pozbawił G. P. prawa do obrony poprzez uniemożliwienie obrońcy zapoznania się z aktami sprawy w celu przygotowania merytorycznej i materialnej obrony. Skoro obrońca oskarżonego podjął się tak później obrony oskarżonego, to winien dołożyć wszelkich staranności, aby zadbać o prawa klienta. Oskarżony ustanowił obrońcę trzy dni przed rozprawą, w tym czasie co do zasady obrońca mógł zapoznać się z aktami sprawy, jak też podjąć skuteczne kroki, by powiadomić Sąd o zaistniałych przeszkodach w realizacji obrony. Z możliwości tych jednak nie skorzystał i nawet w dniu rozprawy kontaktu nie podjął.

Ponadto złożenie przez obrońcę wniosku o odroczenie terminu rozprawy nie wykluczało udziału oskarżonego w rozprawie, który o terminie rozprawy został zawiadomiony, lecz nie stawił się jednak i swego niestawiennictwa nie usprawiedliwił. W tej sytuacji uznać należało, że oskarżony sam zrezygnował z przysługującego mu prawa do uczestniczenia w rozprawie i była to jego wola. Zauważyć należy, że w obecnym stanie prawnym udział oskarżonego w rozprawie głównej jest jego uprawnieniem, a nie obowiązkiem, a zatem decyzja Sądu I instancji o prowadzeniu rozprawy pod nieobecność oskarżonego i uznanie jego nieobecności za nieobowiązkową mieściła się w prerogatywach sądu. Przyjmując nawet, że oskarżony miał wiedzę o złożonym przez jego obrońcę wniosku, to okoliczność ta nie zwalniała go automatycznie z udziału rozprawie. Nie było żadnych przeszkód ku temu by samodzielnie, czy za pośrednictwem obrońcy przed terminem rozprawy upewnić się, czy przesyłka dotarła i czy rzeczywiście rozprawa została odwołana. Z tego też względu - w ocenie Sądu odwoławczego - zarzut, iż doszło do naruszenia prawa do obrony oskarżonego poprzez nieuwzględnienie wniosku o odroczenie rozprawy lub zarządzenie przerwy w rozprawie, co miało pozbawić oskarżonego prawa do obrony i rzutować na treść rozstrzygnięcia, w realiach niniejszej sprawy nie ma uzasadnionych podstaw.

Przechodząc do analizy pozostałych podniesionych przez obrońcę oskarżonego zarzutów obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. to na wstępie zaznaczyć należy, w ślad za Sądem Najwyższym, iż „naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. możliwe jest jedynie wtedy, gdy mimo tego, że sąd prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art. 7 k.p.k. ocenił zgromadzone dowody, z dowodów uznanych za wiarygodne nadal wynikają co najmniej dwie wersje faktyczne i organ procesowy rozstrzyga niedające się usunąć wątpliwości niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. Naruszenie tej regulacji nie polega natomiast na ocenie dowodów w sposób prowadzący do uzasadnionych wątpliwości co do kwestii istotnych z perspektywy możliwości przypisania oskarżonemu zarzuconego mu czynu. Jeżeli bowiem w okolicznościach danej sprawy, ocena materiału dowodowego zgodnie ze standardem wynikającym z art. 7 k.p.k., pozwoliłaby na stanowcze ustalenie stanu faktycznego, zarzutem jaki należałoby podnieść byłby właśnie zarzut naruszenia ostatnio wymienionego unormowania. Przepis art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy bowiem wyłącznie wątpliwości nieusuwalnych. W zakresie znaczeniowym tego pojęcia nie mieszczą się więc wątpliwości, które można i należy usunąć poprzez ocenę wiarygodności dowodów. Wątpliwości nieusuwalne dotyczą bo-wiem tego, czego ocena wiarygodności dowodów nie usunie (wyrok z 30 czerwca 2021r. sygn. II KK 245/21, Lex nr 3293175).

W tej zaś sprawie Sąd odwoławczy w pełni podziela pogląd Sądu orzekającego, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wskazuje na popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, a co za tym idzie, teza, iż uwzględnione zostały „wszelkie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego” nie ma racjonalnych podstaw. Takie wątpliwości z uwagi na treść dowodów, które poddał ocenie Sąd meriti, w ogóle nie zaistniały.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji Sąd I instancji zgromadził wystarczający materiał dowodowy i ocenił go prawidłowo zgodnie z zasadą swobodnej oceny wyrażoną w art. 7 k.p.k., jak również odniósł się do dowodów, które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych oraz wyjaśnił przyczyny przyznania poszczególnym dowodom waloru wiarygodności i odmowy aprobaty pozostałych dowodów zgromadzonych w toku niniejszego postępowania.

Słusznie Sąd I instancji, dokonując ustaleń faktycznych, oparł się głównie na relacji pokrzywdzonego, gdyż znajduje ona potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i zasługuje na wiarę. Ocenie, co istotne, poddane zostały także wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym (k.76 i 163v). W tej sytuacji twierdzenia apelującego o braku możliwości złożenia wyjaśnień przez oskarżonego i uniemożliwienia mu zajęcia merytorycznego stanowiska i zakwestionowania dowodów obciążających w sprawie są chybione. Dowody, które stanowiły podstawę uznania sprawstwa oskarżonego oraz jego winy zgromadzone zostały już na etapie postępowania przygotowawczego, zanim G. P. złożył swe wyjaśnienia, w których treści tych dowodów nie kwestionował, a koncentrował się na wskazaniu przyczyn opóźnienia w rozliczeniu transakcji i negowaniu kwoty swego zobowiązania. Dlatego też zarówno dotychczas prezentowana postawa oskarżonego, jak też przedstawiona linia obrony, przy jednoczesnym braku wskazania konkretnych wniosków dowodowych w późniejszym czasie (choćby w apelacji), które świadczyłyby o niekompletności materiału dowodowego stanowiącego podstawę zaskarżonego wyroku, czy też o jego niewiarygodności, nie przekonały Sądu ad quem, iż ustalenia faktyczne są błędne. Trudno zatem zgodzić się ze skarżącym, iż doszło do obrazy art. 297 §1 i 4 k.p.k. (którego adresatem jest prowadzący postępowanie przygotowawcze), czy art. 4 i 410 k.p.k.

Sąd I instancji dokonał rzetelnej oceny zachowania oskarżonego pod kątem ustawowych znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., wskazując okoliczności, które jego zdaniem świadczyły o zamiarze niewywiązania się przez oskarżonego z umowy zawartej z pokrzywdzonym, co zostało szczegółowo omówione w pisemnych motywach rozstrzygnięcia. Powielanie zatem tożsamych w treści, słusznych argumentów Sądu meriti jest zbyteczne, wystarczające będzie odesłanie do pisemnych motywów (k.162 i 164). Wbrew twierdzeniem obrońcy, za prawidłowe uznać należało także ustalenia Sądu I instancji dotyczące umówionej przez strony umowy ceny sprzedaży ładowarki czołowej, będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Z przedłożonej przez pokrzywdzonego w toku postępowania przygotowawczego kopii faktury VAT (...) (k. 5 akt) wynika jednoznacznie, że cena ta wynosiła 123.000 zł. Powyższe przeczy twierdzeniom apelującego odnośnie tego, że pokrzywdzony nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających jego zeznania w zakresie umówionej ceny, a to miałaby być znacznie niższa (nie więcej niż 60.000 złotych). Ponadto fakt podpisania faktury przez oskarżonego jednoznacznie wskazuje, że cena ta została zaaprobowana przez oskarżonego. W świetle tych okoliczności nie sposób zaakceptować wywodów obrońcy o tym, że pokrzywdzony samodzielnie, bez wiedzy i akceptacji oskarżonego wystawił fakturę na kwotę dwukrotnie wyższą od umówionej. Nie do zaakceptowania są także twierdzenie apelującego, że proponowanie w rozliczeniu pokrzywdzonemu innych sprzętów wskazywać miałoby na chęć wywiązania się przez oskarżonego ze swojej części umowy. Gdyby tak rzeczywiście było, a oskarżony był właścicielem tych maszyn, to nic nie stało na przeszkodzie, aby je sprzedać i z ceny uzyskanej z tej transakcji zaspokoić roszczenie pokrzywdzonego. Tak się jednak nie stało. Z akt sprawy wynika, że G. P. oferował oskarżycielowi posiłkowemu urządzenie – wozidło V. i ładowarkę V. (k. 6-7), które do niego nie należały i nigdy nie zostały mu przekazane, co w efekcie doprowadziło do anulowania faktur ich zakupu przez P. J. (k. 8), co było oskarżonemu wiadome, potwierdził tę okoliczność (k. 8). Żadnych innych działań w celu rozliczenia się z P. J. oskarżony nie podejmował. Dopiero po złożeniu zawiadomienia o przestępstwie, podjął działania mające na celu spłatę zobowiązania, prosząc pokrzywdzonego by „mu odpuścił (…) i poszedł na ugodę co do spłaty jego zaległości”, dokonując jednorazowej wpłaty 10.000 złotych (zeznania pokrzywdzonego, k. 106 i kopia przelewu 109). Powyższe świadczy raczej o chęci uniknięcia odpowiedzialności karnej, a nie jak sugerował obrońca, polubownego rozwiązanie zaistniałego sporu.

Również tak akcentowana przez obronę kwestia poprzedzającej niekorzystne rozporządzenie mieniem w postaci ładowarki czołowej współpracy pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym nie stanowi o wadliwości ustaleń Sądu meriti, jak też wyprowadzonego wniosku o sprawstwie G. P.. Ustalenia w tym zakresie Sąd poczynił i poddał je wnikliwej ocenie, wyprowadzając słuszny wniosek, że okoliczność ta ani nie usprawiedliwia oskarżonego, ani też nie stanowi o braku ustawowego znamienia – wprowadzenie w błąd. Jak uznał Sąd orzekający, oskarżony „wykorzystał fakt uprzedniej współpracy z P. J.” (k. 164).

W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości co do ustaleń faktycznych, których dokonał po ocenie całokształtu materiału dowodowego. Dlatego nie można przyjąć, że Sąd I instancji naruszając zasadę wynikającą z art. 5 § 2 k.p.k. rozstrzygnął wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, skoro takowych wątpliwości w ogóle nie powziął.

W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, w tym także te dotyczące okoliczności podnoszonych przez oskarżonego, gdyż jego wersja była znana Sądowi z wyjaśnień jakie złożył w postępowaniu przygotowawczym.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez:

- uniewinnienie oskarżonego G. P. w całości od popełnienia zarzucanego mu czynu

- ewentualnie; uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Świdnicy

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzonej bezzasadności podniesionych przez obrońcę zarzutów wniosek o uniewinnienie nie mógł zostać uwzględniony. Orzeczenie Sądu I instancji w części dotyczącej G. P. jest prawidłowe. Sąd właściwie ustalił stan faktyczny i dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu, jak też orzekł karę, która nie nosi cech rażącej surowości. Tym samym niezasadny jest również złożony wniosek alternatywny o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, tym bardziej, iż nie wystąpiła żadna z przesłanek określonych w at. 437§2 zd. 2 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

1. Sąd dokonał zmiany zaskarżonego wyroku w ten sposób, że w punkcie I jego dyspozycji przyjął, że oskarżony przypisanego mu występku dopuścił się w okresie pomiędzy czerwcem 2018 roku a 5 lipca 2018r.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy dokonał korekty w powyższym zakresie, gdyż przyjęta przez Sąd I instancji data popełnienia czynu była nieprecyzyjna i sugerować mogła, że w niniejszej sprawie oskarżony dopuścił się nie jednego, a dwóch czynów. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na precyzyjne określenie daty dziennej popełnienia przestępstwa przez oskarżonego, uprawnia natomiast do wskazania ram czasowych, kiedy to nastąpiło, poprzez określenie, iż było to pomiędzy czerwcem 2018r. a 5 lipca 2018r., kiedy wystawiona została faktura sprzedaży ładowarki czołowej (k. 5). Powyższe wymagało zmiany, która to zmiana miała charakter jedynie techniczny i nie wynika z podnoszonych przez apelującego zarzutów.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt III

Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonego nie została uwzględniona, Sąd odwoławczy, mając na uwadze brzmienie art. 636 § 1 k.p.k. orzekł o kosztach sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, tj. obciążył nimi oskarżonego, w tym na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w kwocie 120 zł za to postępowanie.

7.  PODPIS

SSO Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 23 września 2021r. sygn. akt VI K 527/21

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana