Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Roman Troll

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2022 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z organiczną odpowiedzialnością w K.

przeciwko W. R.

o zapłatę

oraz sprawy z powództwa wzajemnego W. R.

przeciwko (...) spółce z organiczną odpowiedzialnością w K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego-powoda wzajemnego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 27 listopada 2020 r., sygn. akt I C 526/18

oddala apelację.

SSO Roman Troll

Sygn. akt III Ca 181/21

UZASADNIENIE

W pozwie z 26 maja 2017 r. strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. domagała się zasądzenia od pozwanego W. R. 1494,73 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od oznaczonych dat i kwot oraz zasądzenia od kosztów postępowania, gdyż z umowy o sprzedaż energii elektrycznej powstało zadłużenie.

3 sierpnia 2017 r. wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Sprzeciw od nakazu zapłaty wniósł pozwany, zaskarżając go w całości i domagając się oddalenia powództwa, gdyż wskazania licznika były nieprawidłowe.

17 października 2018 r. W. R. złożył pozew wzajemny przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. i domagał się zasądzenia od pozwanej wzajemnej 939,02 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia odebrania przez pozwaną wzajemną odpisu pisma zawierającego powództwo wzajemne do dnia zapłaty, gdyż dokonano bezpodstawnie, bez jego zgody i wiedzy, przez powódkę-pozwaną wzajemną potrąceń 634,05 zł, 269,57 zł, 28,32 zł oraz 7,08 zł, dlatego uzasadnione jest żądanie zwrotu nadpłaconych przez niego kwot, które bez podstawy prawnej potrącono.

Powódka-pozwana wzajemna wniosła o oddalenie powództwa wzajemnego i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, bo potrąceń dokonano zgodnie z prawem i treścią faktur.

Wyrokiem z 27 listopada 2020 r. Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo główne i rozstrzygną o kosztach sądowych i procesu (pkt I), a w sprawie z powództwa wzajemnego (pkt II): zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda 35,40 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 13 listopada 2018 r. (pkt 1.), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2.) oraz zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej 270 zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy ustalił, że strony łączyła umowa sprzedaży energii elektrycznej, której przedmiotem była sprzedaż energii elektrycznej i świadczenie usług przesyłowych do budynku położonego w L. przy ul. (...); stan licznika odnotowywany przez powódkę-pozwana wzajemną wynosił 851 kWh od 1 stycznia 2011 r. do 22 sierpnia 2014r., a 951 kWh od 22 sierpnia 2014 r. do 25 sierpnia 2015 r.; 20 sierpnia 2015 r. inkasenci nie stawili się, wobec czego pozwany-powód wzajemny sam dokonał odczytu licznika i przekazał go telefonicznie powodowej spółce – 951 kWh. 25 sierpnia 2015 r. doszło ostatecznie do wymiany licznika oraz oplombowania nowego licznika przez pracowników powódki-pozwanej wzajemnej, a w trakcie wypełniono formularz „zlecenia OT”, w którym wpisano, iż stan zastany licznika wynosi 951 kWh, zaś stan w chwili demontażu – (...); pozwanemu-powodowi wzajemnemu podsunięto ów formularz, a on, nie mając przy sobie okularów i nie będąc w stanie przeczytać konkretnych liczb wskazanych w dokumencie, nie zapoznawszy się z wynikiem odczytu i działając w zaufaniu do inkasentów złożył pod nim podpis.

24 lutego 2016 roku powódka-pozwana wzajemna wystawiła pozwanemu-powodowi wzajemnemu fakturę rozliczeniową o numerze (...)RW za okres od 20 sierpnia 2015 r. do 11 lutego 2016 r., która rozliczała faktury prognozowe o numerach (...) z 24 sierpnia 2015 r., (...)P2 z 24 sierpnia 2015 r., (...)P3 z 24 sierpnia 2015 r., (...) z 24 sierpnia 2015 r. oraz (...) z 24 sierpnia 2015 r.; wskazano w niej, że z tytułu sprzedaży energii pozwany-powód wzajemny jest zobowiązany zapłacić 617,35 zł wobec zużycia wynoszącego (...) jako różnicę pomiędzy odczytem dokonanym i zgłoszonym przez odbiorcę 951 kWh, natomiast w oparciu o te same dane z tytułu dystrybucji energii pozwany jest zobowiązany zapłacić 507,24 zł, tj. łącznie 1141,69 zł, do tej kwoty doliczono wartość podatku VAT, uzyskując 1404,28 zł, którą pomniejszono o 17,55 zł należności z pięciu w/w faktur prognozowych wystawionych na okres od września 2015 r. do stycznia 2016 r., co dało 1386,73 zł, równocześnie wskazano, że prognoza za okres od marca 2016 r. do lipca 2016 r. wynosić będzie 495 kWh miesięcznie, a pozwany powinien zapłacić za ten okres 2774,71 zł.

Pozwany-powód wzajemny kontaktował się z powódką-pozwaną wzajemną, ponieważ doszedł do przekonania, że faktura zawiera błędne dane, gdyż konsekwentnie nie akceptował wskazania licznika uwidocznionego na fakturze o wartości (...), a jego reklamacja z 13 czerwca 2016 r. nie przyniosła skutku.

24 lutego 2016 r. wystawiono pozwanemu-powodowi wzajemnemu fakturę prognozową o numerze (...) z prognozą zużycia za marzec 2016 r. na poziomie 495 kWh i 281,01 zł do zapłaty oraz z prognozą zużycia za kwiecień 2016 r. na poziomie 495 kWh i 281,01 zł do zapłaty ( (...)P2). 5 kwietnia 2016 r. wystawiono pozwanemu fakturę prognozową o numerze (...)P3 z prognozą zużycia za maj 2016 r. na poziomie 0 kWh i 7,08 zł do zapłaty, z prognozą zużycia za czerwiec 2016 r. na poziomie 0 kWh i 7,08 zł do zapłaty ( (...)) oraz z prognozą zużycia za lipiec 2016 r. na poziomie 0 kWh i 7,08 zł do zapłaty ( (...)).

26 sierpnia 2016 r. wystawiono pozwanemu fakturę rozliczeniową o numerze (...)RW za okres od 11 lutego 2016 r. do 24 sierpnia 2016 r. z rozliczeniem faktur prognozowych o numerach (...), (...)P2 z 24 lutego 2016 r., (...)P3, (...) oraz (...)
z 5 kwietnia 2016 r. Z faktury wynikało, że zużycie początkowe wynosiło 0 kWh, zaś zużycie szacowane – (...), opiewała ona na 683,77 zł, przy czym do zapłaty pozostało 100,51 zł w związku z wysokością faktur zaliczkowych. 7 lutego 2017 r. wystawiono pozwanemu-powodowi wzajemnemu fakturę korygującą wobec faktury o numerze (...)RW ze wskazaniem, że do zwrotu pozwanemu pozostaje kwota 634,05 zł.

26 sierpnia 2016 r. wystawiono pozwanemu fakturę prognozową o numerze (...) z prognozą zużycia za wrzesień 2016 r. na poziomie 495 kWh i 282,53 zł do zapłaty. 19 września 2016 r. wystawiono pozwanemu fakturę prognozową o numerze (...)P2 z prognozą zużycia za październik 2016 r. na poziomie 0 kWh i 7,08 zł do zapłaty, z prognozą zużycia za listopad 2016 r. na poziomie 0 kWh i 7,08 zł do zapłaty ( (...)P3), z prognozą zużycia za grudzień 2016 r. na poziomie 0 kWh i 7,08 zł do zapłaty ( (...)) oraz z prognozą zużycia za styczeń 2017 r. na poziomie
0 kWh i 7,08 zł do zapłaty ( (...)).

16 lutego 2017 r. wystawiono pozwanemu fakturę rozliczeniową o numerze (...)RX za okres od 24 sierpnia 2016 r. do 2 lutego 2017 r. z rozliczeniem faktur prognozowych o numerach (...) z 26 sierpnia 2016 r., (...)P2, (...)P3, (...) oraz (...) z 19 września 2016 r.. Z faktury wynikało, że zużycie szacowane wynosiło 13 kWh, zużycie rzeczywiste po dokonaniu odczytu 13 kWh. Należność z tytułu faktury wynosiła 33,56 zł, natomiast po rozliczeniu należności faktur prognozowych za okres od września 2016 r. do stycznia 2017 r. pozwanemu pozostało do zwrotu 269,57 zł.

31 października 2016 roku pozwanemu wystawiono notę odsetką o numerze (...) na 69,47 zł.

Wysokości opłat za sprzedaż energii oraz dystrybucję energii wskazywane w fakturach wynikały z obowiązujących u powódki-pozwanej wzajemnej wysokości taryf.

Umowa pomiędzy stronami została rozwiązana w 2016 r., dlatego 26 października 2016 r. odłączono zasilanie energii do budynku; licznik został zdemontowany 2 lutego 2017 r. przy odczytaniu stanu 13 kWh.

W piśmie z 9 marca 2017 r. powódka-pozwana wzajemna wezwała pozwanego-powoda wzajemnego do zapłaty 1494,73 zł wynikających z faktur i noty odsetkowej w terminie do 23 marca 2017 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Pozwany-powód wzajemny 27 maja 2016 r. wykonał przelew na 28,32 zł na rzecz powódki-pozwanej wzajemnej tytułem opłat za okres od marca do czerwca 2016 r., a już wcześniej, odpowiednio 30 maja 2015 r. oraz 24 października 2016 r., wpłacił na jej rzecz 28,32 zł oraz 7,08 zł, które zaliczono na poczet kwoty faktury o numerze (...)RW; na ten sam poczet zaliczono zwroty na rzecz pozwanego-powoda wzajemnego z faktur o numerach (...)RX.

25 sierpnia 2015 r. licznik zamontowany na nieruchomości pozwanego-powoda wzajemnego posiadał ważne cechy legalizacyjne, które wygasały z końcem 2015 r. Brak jest możliwości technicznych poboru 2.404 kWh energii w ciągu 5 dni przy istniejącym zabezpieczeniu 20A, maksymalny pobór energii w tym czasie to 552 kWh. Na liczniku, który zamontowany był u pozwanego-powoda wzajemnego, nie znajdują się inne dane liczbowe, które mogłyby zostać odczytane zamiast rzeczywistego stanu licznika. Dokonanie prawidłowego odczytu jest bezproblemowe i następuje na podstawie wzrokowej. Brak jest przepisów, które zobowiązywałyby do przechowywania licznika przez określony czas, jednak zazwyczaj w przypadku występowania wątpliwości liczniki nie są przeznaczane do zezłomowania. Zwykle okres pomiędzy demontażem a zniszczeniem licznika wynosi 12 miesięcy.

Przy tak dokonanych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy oddalił powództwo główne, jedynie w niewielkiej części uznał zaś za uzasadnione powództwo wzajemne, a to
w zakresie kwot, które pozwany-powód wzajemny uregulował na rzecz drugiej strony, tych które faktycznie wpłacono. Przywołując regulację art. 405 k.c., art. 410 § 2 k.c. i art. 481
§ 1 k.c. zaznaczył, że postępowanie dowodowe nie wykazało, aby powódka-pozwana wzajemna posiadała jakiekolwiek roszczenia wobec pozwanego-powoda wzajemnego z wyjątkiem roszczenia o zużycie 13 kWh energii, za co zapłacił on 27 maja 2016 r., toteż owe „potrącenia” czy „zaliczenia” nie znajdowały żadnej podstawy prawnej i uzasadnione jest stwierdzenie, iż – gdyby pozwany-powód wzajemny faktycznie wpłacił 634,05 zł, 269,57 zł, 28,32 zł oraz 7,08 zł – miałoby miejsce nienależne świadczenie, skoro te kwoty zaliczono na poczet nieistniejącej wierzytelności, ale w rzeczywistości uiścił on jedynie 28,32 zł oraz 7,08 zł odpowiednio 30 maja 2015 r. i 24 października 2016 r., które „zaliczono” na poczet nieistniejącej wierzytelności z uwagi na brak zużycia energii w okresie od 20 sierpnia 2015 r. do 11 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy wyraźnie podkreślił, że 634,05 zł oraz 269,57 zł W. R. w ogóle nie wpłacił na rzecz powódki-pozwanej wzajemnej, a dokonane potrącenie miało w istocie charakter teoretyczny, mianowicie (...) sp. z o.o. poprzez omawiane potrącenie nie domagała się zapłaty całej kwoty z faktury o numerze (...)RW, natomiast potrącane 634,05 zł i 269,57 zł wynikały ze zbyt wysokich kwot faktur prognozowych w stosunku do faktur rozliczeniowych, polegało to na tym, że w fakturach prognozowych powódka-pozwana wzajemna naliczała W. R. określone kwoty na podstawie zbyt wysokich prognoz, a następnie w fakturach rozliczeniowych te prognozy pomniejszała w oparciu o rzeczywiste zużycie, natomiast domagała się zapłaty z faktur prognozowych (choć nie obrazowały faktycznego zużycia), z kolei o różnicę, czyli o 634,05 zł i 269,57 zł, pomniejszono należność z najdawniej wymagalnej faktury, a więc o numerze (...)RW; taki skomplikowany zabieg matematyczny skutkował nieprawidłowym domaganiem się zapłaty w oparciu o faktury zaliczkowe, jednak nie zmieniało to okoliczności, że 634,05 zł oraz 269,57 zł nie zostały wpłacone przez W. R., a w konsekwencji nie doszło ani do nienależnego świadczenia, ani do bezpodstawnego wzbogacenia; stanowiły one bowiem część 1386,73 zł z faktury o numerze (...)RW, której powódka-pozwana wzajemna nie żądała od pozwanego-powoda wzajemnego; stąd też w tym zakresie powództwo wzajemne niewątpliwie należało oddalić.

W zakresie kosztów powództwa wzajemnego Sąd Rejonowy orzekł na podstawie
art. 100 k.p.c. w związku z art. 98 par. 1 k.p.c. poprzez obciążenie wszystkimi kosztami W. R., gdyż wygrał on proces jedynie w 3,7%.

Apelację od tego wyroku, w części dotyczącej oddalenia powództwa wzajemnego, czyli co do punktu II ppkt 2. i 3., złożył pozwany-powód wzajemny, zarzucając mu naruszenie art. 229 k.p.c. poprzez pominięcie okoliczności w postaci przyznania przez powódkę- pozwaną wzajemną faktu dokonanie potrącenia wpłat dokonywanych przez apelującego wynoszących 939,02 zł, które to stanowisko przedstawione było w pismach procesowych z 2 lipca 2018 r. oraz z 9 stycznia 2018 r. (przy czym wadliwie wskazana była data roczna, bo ostatnie pismo pochodzi ze stycznia 2019 r.), wskazując „potrącenie zostało dokonane zgodnie z prawem i treścią faktur.”. Okoliczność ta, która w zestawieniu z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym odnoszącym się do „nieistniejącej wierzytelności” powódki-pozwanej wzajemnej z tytułu zużycia energii elektrycznej, którego w rzeczywistości nie było (względem, której dokonano potrącenia), już z tego tytułu winno skutkować zasądzeniem zwrotu tychże kwot (uwzględnieniem powództwa wzajemnego) bez konieczności prowadzenia dalszego postępowania dowodowego w tym zakresie, zaś samo przyznanie tego faktu nie budziło wątpliwości i nie mogło zostać odmiennie ocenione przez Sąd Rejonowy, który zresztą zarządził rozliczenie (zobowiązując powódkę-pozwaną wzajemną do przedłożenia stosownego pisma procesowego z rozliczaniem) - czego nie dopełniła i nie wykonała.

Zarzucił też naruszenie art. 233 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i nierozważenie w sposób wszechstronny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także dowolną jego ocenę, co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez ustalanie, że:

- powódka-pozwana wzajemna nie dokonała faktycznie potrącenia należności dochodzonej przez pozwanego-powoda wzajemnego (932,02 zł), podczas gdy nie kwestionowała tego faktu i przyznała go, zaś prawidłowo wyprowadzony z powyższych faktów wniosek stanowi, że powódka-pozwana wzajemna w rzeczywistości dokonała potrącenia tychże kwot i rozliczyła je na poczet należności za energią wynikającą z umowy, w tym z tytułu „nieistniejącej wierzytelności - co do zużycia prądu, którego nie było”, a zatem powinna należność tę zwrócić, mając także na uwadze fakt, że nie jest możliwe dokonanie potrącenia z wierzytelności, które nie została uiszczona (zapłacona przez pozwanego-powoda wzajemnego),

- potrącenie, którego miała dopuścić się powódka-pozwana wzajemna miało charakter teoretyczny, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku odmiennego, a mianowicie, że potrącenie zostało faktycznie dokonane, bowiem pomniejszyło należności wynikające z wystawionych faktur z tytułu zużycia energii, w tym „nieistniejącego zużycia prądu” jest pozbawione podstawy prawnej i stanowi nienależne świadczenie w wyniku rozliczenia, które powinno zostać pozwanemu-powodowi wzajemnemu zwrócone w pełnej wysokości (939,02 zł), zaś powódka-pozwana wzajemna sama twierdzi, że potrącenie nastąpiło zgodnie z prawem oraz treścią faktury za zużycie energii elektrycznej oraz usługi dystrybucyjne, a nadto o potrącenie jako czynność prawna, z której wynikało zaspokojenie powódki-pozwanej wzajemnej (zmniejszenie długu apelującego) nie mogła być czynnością teoretyczną, lecz odnosić może się jedynie do wierzytelności istniejących i wymagalnych, zgodnie z art. 498 k.c., zaś sam fakt dokonania potrącenia świadczy o tym, że pozwany-powód wzajemny został zubożony o dochodzoną kwotę pieniężną, która wobec nieistnienia wierzytelności powódki-pozwanej wzajemnej winna zostać zwrócona,

- powódka-pozwana wzajemna nie dokonała faktycznie potrącenia należności dochodzonej przez pozwanego-powoda wzajemnego (932,02 zł), gdy sama nie kwestionowała tego faktu i przyznała go w piśmie z 9 stycznia 2018 roku (wadliwa datę roczna) wskazując „potrącenie zostało dokonane zgodnie z prawem”, co prowadzi do wniosku, że w rzeczywistości dokonała potrącenia tejże kwoty i rozliczył ją na poczet należności za energię (pomniejszyła kwotę dochodzoną pozwem z kwoty wynikające z jej wyliczeń, zmniejszając kwotę zadłużenia pozwanego-powoda wzajemnego) wynikającą z umowy, w tym z tytułu „nieistniejącej wierzytelności - co do zużycia prądu, którego nie było”, a zatem powinna należności te zawrócić w pełnej wysokości, to jest 939,02 zł,

- pozwany-powód wzajemny uiścił na rzecz powódki-pozwanej wzajemnej jedynie 28,32 zł oraz 7,08 zł, które zostały zaliczone na poczet nieistniejącej wierzytelności z tytułu zużycia prądu, a w konsekwencji przyjęcie, że apelujący faktycznie nie wpłacił 634,05 zł
i 269,57 zł, podczas gdy kwoty te zostały przez niego faktycznie uiszczone w okresie obowiązywania umowy i zostały przez powódkę-pozwaną wzajemną rozliczone potrącona na poczet opłat związanych ze zużyciem energii elektrycznej oraz z tytułu usług dystrybucyjnych, które jak wykazało postępowanie dowodowe były niezasadne (zostały zaliczone na poczet nieistniejącej wierzytelności wynikającej FV (...)RW) i o tę kwotę pomniejszone zostało zadłużenie pozwanego-powoda wzajemnego z tytułu należności za energię elektryczną.

Przy tak postawionych zarzutach wniósł o zmianę wyroku w pkt. II poprzez zasądzenie od powódki-pozwanej wzajemnej na rzecz pozwanego-powoda wzajemnego 939,02 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia odbioru przez powódkę-pozwaną wzajemną odpisu pozwu wzajemnego, datowanego na 16 października 2018 r., oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Nie złożono odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd rozpoznawał sprawę w postępowaniu uproszczonym, gdyż dotyczy żądania zasadzenia świadczenia, które nie przekracza 20000 zł; powództwo główne dotyczy także takiej sprawy (art. 505 ¹ § 1 k.p.c.).

Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym, gdyż rozpoznanie jej na rozprawie nie było konieczne, a strony nie wnosiły o przeprowadzenie rozprawy (art. 374 k.p.c.).

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i jako takie Sąd Okręgowy uznaje je za własne.

Z art. 229 k.p.c. wynika, że nie wymagają dowodu fakty przyznane przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości.

W rozpoznawanej sprawie istotne jest to, aby wykazać, że apelujący regulował wszystkie należności z faktur prognozowanych. Dopiero wówczas można zasadnie przyjąć, że powódka-pozwana wzajemna bezzasadnie wzbogaciła się jego kosztem. Chodzi bowiem o to, że w kwocie wskazanej w apelacji, a dotyczącej faktury korekty z 7 lutego 2017 r.,
z której do zwrotu pozostaje 634,05 zł oraz faktury rozliczeniowej z 16 lutego 2017 r., gdzie do zwrotu pozostaje 269,57 zł, których Sąd Rejonowy nie zasądził na rzecz apelującego, znajdują się rozliczenia faktur prognozowanych, których apelujący nie regulował. Ich zasądzenie byłoby możliwe dopiero wtedy, gdyby pozwany-powód wzajemny wykazał, że wszystkie należności z tytułu wcześniej wystawionych faktur prognozowanych regulował (art. 6 k.c.). Nie ulega zaś żadnej wątpliwości, że powód z tytułu faktur prognozowanych nie uregulował żadnej należności za wyjątkiem 28,32 zł - 30 maja 2016 r. oraz 7,08 zł - 24 października 2016 r. - są to dane na 6 lipca 2018 r., a powód nie wykazał, aby w późniejszym terminie jakiekolwiek wpłaty uregulował, czy też aby regulował inne opłaty po 24 lutego 2016 r. (po wystawieniu faktury rozliczeniowej) /k. 199a/.

Dlatego też ten niejasny system rozliczeniowy, prowadzony przez powódkę-pozwaną wzajemną, doprowadził do tego, że zdaniem apelującego powinien on uzyskać od niej te dwie kwoty wskazane w apelacji dodatkowo, oprócz tego co zapłacił rzeczywiście na rzecz powódki-pozwanej wzajemnej.

Jednak zarówno 634,05 zł, jak i 269,57 zł apelujący nie uiścił na rzeczy powódki-pozwanej wzajemnej; nie wykazał tego (art. 6 k.c.). Tylko uregulowanie tych kwot z tytułu faktur prognozowanych miałoby zasadnicze znaczenie dla zasądzenia ich na jego rzecz.

Nie ma tu znaczenia dokonanie teoretycznego potrącania przez powódkę-pozwaną wzajemną, gdyż trzeba mieć na uwadze okoliczność, że te teoretycznie należne apelującemu kwoty powódka-pozwana wzajemna potrąciła z teoretycznie jemu należnej kwoty, a to
z uwagi na wymieszanie faktur rozliczeniowych z fakturami prognozowanymi. Tych faktur prognozowanych, jak już wyżej zaznaczono, apelujący nie regulował poza dwoma wyjątkami, ale te kwoty akurat Sąd Rejonowy zasądził.

Powódka-pozwana wzajemna w tej sprawie nie przyznała, aby apelujący uregulował na jej rzecz dochodzone apelacją kwoty. W realiach tej sprawy potrącenie z niezapłaconych faktur prognozowanych nie może prowadzić do oceny przyjętej przez apelującego.

Skarżący w apelacji nie wskazał sprzeczności z materiałem dowodowym, wyciągnął tylko z zebranego sprawie materiału dowodowego odmienne wnioski niż Sąd Rejonowy, natomiast ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy mieści się w granicach zakreślonych art. 233 § 1 k.p.c., nie została przekroczona granica swobodnej oceny dowodów, a wnioski co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści dowodów zgromadzonych w sprawie. Równocześnie Sąd Rejonowy poddał ocenie w sposób kompleksowy i właściwy cały materiał dowodowy zebrany w sprawie, a skarżący nie wykazał, aby uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, tymczasem tylko takie uchybienia mogą być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów, nie jest bowiem wystarczające samo przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu.

Dlatego też ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa, a apelujący nie wykazał, aby 634,05 zł i 269,57 zł lub wyższe kwoty z faktur prognozowanych faktycznie uregulował na rzecz powódki-pozwanej wzajemnej; nie doszło też do błędu w ustaleniach faktycznych.

Apelujący, pomimo takiego obowiązku, nie wykazał, że wszelkie należności z faktur prognozowanych uregulował, dlatego też jego powództwo – w apelowanej części – nie zostało udowodnione (art. 6 k.c.) i jako takie, na podstawie tej regulacji, podlegało oddaleniu.

Dlatego też zarzuty apelacji są bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 505 ¹⁰
§ 1 k.p.c., należało oddalić apelację jako bezzasadną.

SSO Roman Troll