Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 lipca 2013 roku w sprawie z powództwa Gminy M. Z. reprezentowanej przez Miejskie Przedsiębiorstwo (...) Spółkę z o.o. z siedzibą w Z. przeciwko M. M. o eksmisję Sąd Rejonowy w Zgierzu w punkcie 1. oddalił powództwo, a w punkcie 2. zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Od powyższego orzeczenia apelację wniosła powódka, skarżąc je w całości i zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że pozwana pozostawała w stosunkach intymnych ze swoją starszą o 20 lat ciotką, w sytuacji gdy z oświadczenia pozwanej z dnia 25 października 2010 r. wynika, że przebywała wraz z L. R. ponieważ „osoba ta jest w potrzebie i wymaga stałej opieki”, z załączonego do wniosku o wstąpienie w stosunkuj najmu oświadczenia pozwanej z dnia 2 lutego 2011 r. wynika, że pozwana była opiekunką zmarłej najemczyni, z zeznań świadka I. P. wynika, że zmarła najemczyni mówiła o M. M., „że pozwana jest dla niej jak siostra”, nadto, świadek J. J. zeznała, że pozwana zwracała się do zmarłej najemczyni per „ciocia”, jak również pozwana nie potrafiła ocenić czasu trwania rzekomego związku ze zmarłą najemczynią i odmówiła podania okoliczności, w których miały zostać nawiązane relacje intymne z ciotką. Powódka wskazała także, że Sąd I instancji oparł się na zeznaniach świadków pochodzących z rodziny pozwanej, tj. siostry G. K. oraz byłego męża.

W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych.

Na terminie rozprawy apelacyjnej w dniu 31 marca 2014 r. pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy tej oceny nie wykazują nieprawidłowości w rozumowaniu, błędów logicznych bądź też niezgodności z doświadczeniem życiowym. Z tego względu Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd I instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści niniejszego uzasadnienia.

W ocenie Sądu odwoławczego słusznie Sąd Rejonowy stwierdził, że pozwana wstąpiła w stosunek najmu po zmarłej L. R., z którą łączyły ją bliskie relacje, mające charakter więzi uczuciowej, fizycznej i gospodarczej. Istota tych relacji pozwala na stwierdzenie, że pozwana faktycznie pozostawała we wspólnym pożyciu z najemczynią. Tym samym zatem pozwanej przysługuje uprawnienie do wstąpienia w stosunek najmu po zmarłej L. R. na podstawie art. 691 § 1 i 2 k.c. Wbrew twierdzeniom apelacji przyjęciu powyższego stanowiska nie stoją na przeszkodzie oświadczenia złożone przez samą pozwaną, tj. oświadczenie z dnia 25 października 2010 r. złożone w związku z ustalaniem w trybie administracyjnym liczby osób zamieszkujących w przedmiotowym lokalu oraz oświadczenie z dnia 2 lutego 2011 r. Wskazane dowody, jak również zeznania powołanych w apelacji świadków, tj. sąsiadki pozwanej i L. I. P. oraz I. J., zostały wnikliwie ocenione przez Sąd I instancji w świetle zasad doświadczenia życiowego i z uwzględnieniem charakteru związku łączącego pozwaną z L. R., a także reguł przyjętych przez środowisko osób narodowości romskiej, z którego wywodzi się pozwana. Kwestionując stanowisko Sądu I instancji skarżąca nie dostrzegła, że do właśnie szczególny rodzaj więzi łączących pozwaną z najemczynią, jak również ich wiek a zatem także sposób wychowania, nie pozwalał na uwewnętrznianie charakteru tejże relacji wobec osób postronnych, w tym w toku postępowań administracyjnych. Z pozostałego zaś materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika niewątpliwie, że pozwaną i L. R., oprócz wspólnego zamieszkiwania i prowadzenia razem gospodarstwa domowego, łączyła stała więź na płaszczyźnie emocjonalnej i fizycznej. Pozwala to określić ich związek jako stałe pożycie w rozumieniu powołanego wyżej przepisu.

Konkludując, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił, że pozwana zamieszkiwała wraz ze zmarłą najemczynią L. R. w lokalu nr (...) przy pl. (...) w Z., z którą pozostawała we wspólnym pożyciu. Trafnie również uznał, że na podstawie art. 691 § 1 i 2 k.c. przysługuje jej skuteczne wobec powoda prawo najmu tegoż lokalu. Wyklucza to uwzględnienie zgłoszonego powództwa o opróżnienie wskazanego lokalu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i biorąc pod uwagę wynik postępowania drugoinstancyjnego zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym - § 10 pkt 1 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 461).