Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1303/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 6 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt II K 180/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. S.

Sytuacja majątkowa

Dotychczasowa niekaralność

Informacja e - (...)

Karta karna

k.240

k.243

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Informacja e - (...)

Karta karna

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione podmiot, nie były kwestionowane i nie budził żadnych wątpliwości.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 191 § la k.k. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że nieruchomość do której oskarżony rzekomo utrudniał pokrzywdzonym dostęp stanowi lokal mieszkalny, podczas gdy był to nieukończony niezamieszkały budynek stanowiący plac budowy, który nie został przekazany pokrzywdzonym (okoliczność przyznana przez pokrzywdzonych) i z tego względu nie stanowi on lokalu mieszkalnego , co w konsekwencji doprowadziło Sąd do wniosku, że oskarżony wypełnił znamię przestępstwa z art. 191 § la k.k. w postaci utrudnianiu korzystania z lokalu mieszkalnego.

2. naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 191 § la k.k. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że osobą pokrzywdzoną niniejszym przestępstwem może być właściciel lokalu mieszkalnego , podczas gdy prawidłowa wykładnia przepisu jednoznacznie wskazuje, że pokrzywdzonym wskazanym wyżej przestępstwem jest wyłącznie osoba korzystająca z zajmowanego lokalu, a nie jego właściciel, który z kolei jest sprawcą tego przestępstwa, co w konsekwencji doprowadziło Sąd do błędnego wniosku, że oskarżony wypełnił znamię przestępstwa z art. 191 § la k.k.

3. naruszenia przepisu prawa materialnego, a to art. 191 § la k.k. poprzez przyjęcie, że dla bytu przestępstwa opisanego w tym przepisie nie jest istotne by uporczywe zachowanie wywoływało skutek w postaci zakłócenia korzystania z zajmowanego lokalu mieszkalnego podczas gdy stosownie do treści przepisu tego artykułu, uporczywa przemoc innego rodzaju musi wiązać się jako warunek sine qua non bytu tego przestępstwa ze skutkiem w postaci ograniczenia swobody korzystania z zajmowanego lokalu mieszkalnego, co w konsekwencji doprowadziło Sąd do błędnego uznania, że oskarżony wypełnił znamiona opisanego przestępstwa.

4. naruszenia przepisu prawa materialnego, a to art. 191 § la k.k. poprzez błędne przyjęcie przez Sąd, że warunkiem koniecznym dla zaktualizowania się odpowiedzialności karnej z tytułu wypełnienia znamion tego przestępstwa jest alternatywnie - albo stosowanie przemocy pośredniej uporczywie albo stosowanie przemocy pośredniej w sposób istotnie utrudniający innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego, co w konsekwencji zdaniem Sądu przesądza o tym, że znamię w postaci zajmowania lokalu mieszkalnego nie musiało zostać zrealizowane dla zaistnienia przestępstwa, gdyż zrealizowane zostało znamię alternatywne (uporczywe stosowanie przemocy pośredniej) podczas gdy z wykładni celowościowej (vide: projekt uzasadnienia do projektu ustawy) wynika że penalizowane sytuacje dotyczą ograniczeń wynikających ze swobodnego korzystania z lokalu mieszkalnego, a rozróżnienie zawarte w tym przepisie przy wykorzystaniu spójnika „lub” zmierza do rozróżnienia zachowań uporczywych od zachowań jednorazowych, a zatem wbrew twierdzeniu Sądu, dla bytu przestępstwa koniecznym jest wypełnienie przesłanki zajmowania lokalu mieszkalnego.

1.
5. rażące naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną i niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego ocenę dowodów poprzez odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim nie są one zbieżne z wyjaśnieniami pokrzywdzonych, co z kolei doprowadziło Sąd do wniosku, że motywacją działania oskarżone go (stopień zawinienia) było zmuszenie pokrzywdzonych do zapłaty mu dodatkowej sumy pienięd zy podczas gdy oskarżony wyjaśnił, że kierowały nim tylko i wyłącznie względy bezpieczeństwa i przeciwdziałanie samowoli budowlanej pokrzywdzonych na terenie budowy, za co był osobiście odpowiedzialny jako wykonawca i tym samym błędne przypisanie mu zamiaru bezpośredniego (winy umyślnej).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ilość, rodzaj i wzajemnie powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były bezzasadne. Sąd meriti dokonał bowiem prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, słusznie uznając, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu z art. 191 § 1a kk.

Wprawdzie istotne przepis ten wprowadzono kierując się potrzebą ochrony najemców przed wynajmującymi, zazwyczaj będącymi właścicielami, dopuszczającymi się różnego rodzaju zachowań mających na celu wymuszenie na nich określonego postępowania, przede wszystkim opuszczenia zajmowanego lokalu mieszkalnego, jednak nie oznacza to automatycznie, że nie może obejmować innych sytuacji stanowiących przemoc innego rodzaju, a zmierzającą do osiągnięcia określonego rezultatu. Idąc tokiem rozumowania obrońcy oskarżonego, takie zdarzenia pozostawałyby całkowicie bezkarne, na co nie można się zgodzić. Można sobie przecież wyobrazić, gdyby w podobny sposób działano chociażby wobec samochodu, na przykład blokując jego wyjazd z określonego miejsca w celu zmuszenia właściciela bądź użytkownika do nie parkowania w tej lokalizacji bądź uiszczania płatności za parkowanie. Skupienie się wyłącznie na lokalu mieszkalnym i uzależnianie od niego popełnienia przestępstwa przez oskarżonego jest zdaniem Sadu Okręgowego błędne.

Na gruncie art. 191 § 1a kk mamy bowiem do czynienia z przestępstwem dwuodmianowym, w wypadku, którego czynność wykonawcza została ujęta alternatywnie, przy czym do realizacji znamion wystarczy wykonywanie jednej z czynności wykonawczych, a wykonanie obu nie skutkuje wielością czynów. Inaczej mówiąc, uporczywe stosowanie przemocy pośredniej nie musi jednocześnie mieć charakteru istotnie utrudniającego korzystanie z zajmowanego lokalu, a wydaje się, że w ogóle nie musi mieć związku z korzystaniem przez tę osobę z lokalu mieszkalnego. Dla uznania, że ustawowe znamiona czynu zostały zrealizowane, należy stwierdzić, że zachowanie sprawcy było uporczywe albo że należy je oceniać jako zachowanie w sposób istotny utrudniające innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego (Mozgawa Marek (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX 2022).

Językowe ujęcie przepisu przesądza, że przemoc innego rodzaju, jeśli jest stosowana uporczywie, nie musi mieć jakiegokolwiek związku z zajmowaniem lokalu mieszkalnego przez pokrzywdzonego (lub inną osobę), a w szczególności sprawca nie musi w ten sposób oddziaływać akurat na lokal. Mówiąc inaczej, kryminalizacją z art. 191 § 1a k.k. (w ramach pierwszego członu alternatywy) objęte jest każde uporczywe stosowanie przemocy wobec rzeczy w celu zmuszania innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. Odmienna wykładnia przepisu - zgodnie z którą zarówno uporczywość, jak i istotne utrudnienie zajmowania miałyby odnosić się do lokalu mieszkalnego - dopuszczalna byłaby przykładowo wówczas, gdyby art. 191 § 1a przyjmował brzmienie: „tej samej karze podlega, kto w celu określonym w § 1 stosuje przemoc innego rodzaju uporczywie lub istotnie utrudniając innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego”. Tak jednak nie jest, zaś między uporczywością a lokalem mieszkalnym - jak się zdaje - niepodobna doszukać się łącznika uzasadniającego taką interpretację (Giezek Jacek (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, WKP 2021).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, wprawdzie to pokrzywdzeni byli właścicielami domu, który znajdował się w trakcie budowy, a oskarżony wykonawcą inwestycji, jednak wskutek jego bezprawnego zachowania uniemożliwiono im korzystanie z ich własności. W tym wchodzenia do niej, spędzania tam czasu, spotykania się z innymi wykonawcami czy wreszcie składowania materiałów budowalnych, co zamierzali zrobić wobec rażącego przekroczenia przez oskarżonego umówionego terminu zakończenia prac. Co istotne, do wymiany zamków, zmiany kodu do alarmu i wyłączenia zasilania bramy garażowej doszło bez wiedzy i zgody pokrzywdzonych, którzy wcześniej mieli całkowicie swobodny i niczym nieograniczony dostęp do swojej własności, kontrolując terminowość i prawidłowość prac, a więc również samego oskarżonego. Oskarżony działał samowolnie, celowo i uporczywie, chcąc uniemożliwić im dostęp do budynku, a w dalszej kolejności zmusić ich do zaakceptowania jego warunków współpracy, w tym finansowych.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na pismo kancelarii prawnej reprezentującej oskarżonego z dnia 30 listopada 2020 r., w którym wezwano pokrzywdzonych do zaprzestania pojawiania się w tym miejscu., jednocześnie wskazując że jeśli będą mieli taką potrzebę, to będzie to możliwe za wcześniejszym zawiadomieniem oskarżonego i w obecności jego przedstawiciela. Ponadto domagano się od pokrzywdzonych między innymi zawarcia porozumienia dotyczącego należności i dalszej współpracy. Przy czym należności stanowiły kompensata i dotacja, jakie pokrzywdzeni uzyskali w związku z wykonaniem sieci gazowej i przyłączem kanalizacji. Pokrzywdzeni udzielili odpowiedzi pismem z dnia 9 grudnia 2020 r., kwestionując stanowisko oskarżonego. Jednocześnie oskarżony dokonał wymiany zamków, zmiany kodu do alarmu i wyłączenia zasilania bramy garażowej, chcąc pokazać swoją wyższość nad pokrzywdzonymi i wymóc na nich określone zachowanie.

Dlatego Sąd meriti zasadnie uznał, że jego postępowanie było nacechowane złą wolą i rażącym niezrozumieniem swojej roli. To pokrzywdzeni byli inwestorami i właścicielami, a on przebywającym tam za ich wiedzą i zgodą wykonawcą. Tym samym to do nich powinny należeć wszelkie decyzje. Tłumaczenie oskarżonego, że chciał chronić budynek przed uszkodzeniem przez innych wykonawców czy inne osoby, w tym pokrzywdzonych, przed sytuacją zagrażającą ich zdrowiu, w tym porażenia prądem, były całkowicie nielogiczne. Skoro pokrzywdzeni mogli tam wchodzić na wcześniejszym etapie inwestycji, kiedy tych zagrożeń było nieporównywalnie więcej, jak również mogli zamontować ościeżnice za pośrednictwem innej ekipy budowlanej, to nic nie stało na przeszkodzie, żeby robili to dalej. Niezgodne z rzeczywistością były twierdzenia oskarżonego, że wręcz ingerowano w konstrukcję budynku, a on musiał ja chronić wszelkimi możliwymi sposobami. Gdyby oskarżony nie miał złych intencji, to pozostawałby do dyspozycji pokrzywdzonych. Tymczasem po wyjściu na jaw tej sytuacji, odesłał ich do kancelarii prawnej, która również nie zareagowała i nie stawił się na ich wezwanie.

Na marginesie wskazać należy, że to, iż budowa domu nie została jeszcze ukończona, nie zmienia faktu, że był on przeznaczony na cele mieszkalne. Gdyby nie wielomiesięczne opóźnienie w zakończeniu inwestycji, za co odpowiedzialność ponosił oskarżony, który nie wywiązał się z zawartej umowy, to pokrzywdzeni z pewnością by już tam mieszkali. Termin zakończenia prac był bowiem ustalony na dzień 30 kwietnia 2020 r., podczas gdy w grudniu 2020 r. wciąż były one w toku i nie wiadomo było, kiedy się skończą. Co istotne, oskarżony postąpił tak wobec swoich sąsiadów, o których wiedział, że z uwagi na małe dzieci bardzo zależy im na wywiązaniu się z zawartej umowy. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego to jemu, a nie pokrzywdzonym zabrakło tutaj rzetelności i uczciwości. Dlatego skupianie się niemal wyłącznie na pojęciu lokalu mieszkalnego i opieranie na tym przekonania o nie wyczerpaniu przez niego znamion przestępstwa tym bardziej jawi się jako bezzasadne.

Odnosząc się do naruszenia prawa procesowego, nie ulega wątpliwości, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, „prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, Sąd meriti prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy, w tym w szczególności zeznania pokrzywdzonych. Były one nie tylko spójne, logiczne i konsekwentne, ale również spontaniczne, wyważone i dokładne. Pokrzywdzeni nie mieli żadnego powodu, żeby działać na niekorzyść oskarżonego. Mało tego, nie zdecydowali się nawet na występowanie w niniejszej sprawie w charakterze oskarżycieli posiłkowych, chcąc jedynie zgłosić nieprawidłowe zachowanie oskarżonego, które doprowadziło do utraty przez nich władztwa nad przedmiotem ich własności. Jednocześnie słusznie zakwestionowano część wyjaśnień oskarżonego, w których nieudolnie próbował wytłumaczyć to, czego dokonał. Nie ulega wątpliwości, że jeśli uważał, że pokrzywdzeni są mu winni jakieś pieniądze, choć kwestia kompensaty i dotacji nie wynika z zawartej umowy - w której wskazano jedynie, że oskarżony ma wykonać określone czynności w zamian za określone wynagrodzenie - to powinien dochodzić swoich praw na drodze sądowej, a nie wymuszać na nich określone postępowanie w taki sposób. Tym bardziej, że w związku z zaistniałym sporem korzystał z pomocy kancelarii prawnej. Jednocześnie trudno wyobrazić sobie, żeby w realiach niniejszej sprawy nie było to umyślne. Zrazem wątpliwości nie budziła zarówno kara, jak i pozostałe rozstrzygnięcia, znajdując oparcie w obowiązujących przepisach prawa.

Wniosek

Zmiana wyroku Sądu I instancji w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na bezzasadność zarzutów brak było podstaw do uwzględnienia związanego z nimi wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 6 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt II K 180/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn opisanych powyżej brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się bezzasadna. Z tych względów zasądzono od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty w postępowaniu odwoławczym i obciążono go pozostałymi wydatkami tego postępowania. Oskarżony jest bez wątpienia w stanie uregulować te należności.

7.  PODPIS

0.1.1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana