Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1341/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 11 października 2021 roku, sygn. akt II K 858/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. O.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 398

2.1.1.2.

A. O.

Niekarany

Aktualna karta karna

k. 399

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

Aktualna karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez:

- dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań oskarżyciela posiłkowego oraz zeznań M. Ł. i A. W. w zakresie, w jakim ww. powoływali się na nieuzasadnione użycie środka przymusu przez oskarżonego;

- dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego i odmówienie im wiary w zakresie, w jakim oskarżony wyjaśniał, że zastosował środek przymusu w obawie przed atakiem ze strony pokrzywdzonego i pominięcie okoliczności podnoszonej przez oskarżonego, że w rejonie zdarzenia objętego zarzutem zdarzało się wiele przypadków ugodzeń nożem;

- bezpodstawne odmówienie wiary zeznaniom świadka P. D. w zakresie, w jakim zeznawał on, że pokrzywdzony sprowokował oskarżonego do użycia gazu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że sąd I instancji nie dopuścił się obrazy wskazanych przez skarżącego przepisów postępowania.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). W ocenie Sądu Okręgowego, warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a w środku odwoławczym prezentuje własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu Rejonowego, który należycie wykazał w treści uzasadnienia, że okoliczności przedmiotowego zdarzenia w żaden sposób nie uzasadniały użycia przez oskarżonego środka przymusu bezpośredniego wobec P. S.. Wyjaśnienia A. O. oraz zeznania P. D. w zakresie, w jakim twierdzą oni, że podsądny został sprowokowany do objętej zarzutem interwencji nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, wobec czego nie zasługują na miano wiarygodnych. Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, że zeznania pokrzywdzonego oraz świadków M. Ł. i A. W. są ze sobą spójne oraz w logiczny i niebudzący wątpliwości sposób zakreślają pełny obraz wydarzeń stanowiących podstawę faktyczną wydanego rozstrzygnięcia. Wobec powyższego, zawarte w apelacji twierdzenia obrońcy oskarżonego, próbujące osłabić wiarygodność zeznań P. S. i A. W. poprzez wykazanie, że żywią oni osobistą urazę do A. O., jawią się wyłącznie jako gołosłowna, nieudolna próba podważenia prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy. Za wybiórcze i jednostronne uznać trzeba ponadto przytaczanie przez skarżącego jedynie tego fragmentu zeznań świadka M. Ł., złożonych na rozprawie w dniu 14 czerwca 2021 roku, w którym mówi on, że nie pamięta, jak zachowywał się pokrzywdzony przez użyciem wobec niego gazu, a w szczególności czy gestykulował on rękami. Z zeznań ww. świadka złożonych na rozprawie w dniu 14 czerwca 2021 roku wynika bowiem, że P. S. "nie stawiał oporu", zachowywał się "normalnie" oraz "rozmawiał spokojnie z oskarżonym". Biorąc pod uwagę całokształt zeznań złożonych przez M. Ł. i dokonując ich obiektywnej oceny z łatwością dojść można do jednoznacznego wniosku, że pomimo tego, iż nie pamięta on szczegółów zajścia przedmiotowego zdarzenia, to opisane przez niego zachowanie pokrzywdzonego w żaden sposób nie uzasadniało użycia przeciwko niemu środka przymusu bezpośredniego w postaci gazu łzawiącego.

Zauważyć należy, że art. 7 k.p.k., na który powołuje się skarżący, wymaga od sądu między innymi dokonywania oceny dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zdaniem Sądu Okręgowego, sąd I instancji słusznie wskazał, że niezgodne z ww. dyrektywami jest uznanie, że pokrzywdzony, będący osobą chorą na cukrzycę, o budowie ciała drobniejszej od oskarżonego, dążył do fizycznego konfliktu z dwoma roślejszymi ochroniarzami, których wyposażenie w środki przymusu bezpośredniego stanowi fakt o charakterze notoryjnym. Skoro natomiast w przedmiotowej sprawie, w świetle prawidłowo dokonanych i należycie uzasadnionych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy, nie zachodzą w Ocenie Sądu Okręgowego żadne wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, to podnoszony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. również należy uznać za niezasadny.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny. Ustalenia faktyczne dokonane przez sąd I instancji, które Sąd Okręgowy w pełni podziela, jednoznacznie wskazują, że A. O. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

Lp.

Zarzut

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia w zakresie ustalenia, że A. W. już w pociągu miał przekazać oskarżonemu i świadkowi P. D., iż nie będzie wyciągał konsekwencji wobec pokrzywdzonego w związku z brakiem ważnego biletu na przejazd, podczas gdy oskarżony nie miał takiej informacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak już stwierdzono w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, w ocenie Sądu Okręgowego zeznania A. W. słusznie uznane zostały przez Sąd Rejonowy za wiarygodne i spójne z resztą materiału dowodowego stanowiącego podstawę ustaleń faktycznych dokonanych w przedmiotowej sprawie. Brak jest zatem podstaw do podważania prawdziwości zeznań ww. świadka. Podnoszony przez skarżącego argument, zgodnie z którym o niewiarygodności zeznań A. W. miałoby świadczyć to, że zaprzecza im oskarżony oraz świadek P. D., uznać należy wyłącznie za gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji, który słusznie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom P. D. w tym zakresie.

Stwierdzić należy ponadto, że to, czy A. W. poinformował A. O. jeszcze w trakcie jazdy pociągiem o zaniechaniu interwencji wobec pokrzywdzonego, w świetle okoliczności przedmiotowej sprawy nie ma znaczenia przy przypisywaniu oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu czynu. Skoro bowiem ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że P. S., po opuszczeniu pociągu, nigdzie się nie oddalał oraz zachowywał się w sposób nie dający podstaw do użycia wobec niego środków przymusu bezpośredniego, to niezależnie od tego, czy przeprowadzone przez kierownika pociągu czynności zostały zakończone, czy też nie, zachowanie oskarżonego i tak należałoby uznać za niedopuszczalne przekroczenie uprawnień, realizujące znamiona zarzucanego mu czynu.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.3.

Naruszenie prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanemu oskarżonemu, tj. art. 50 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 roku o ochronie osób i mienia, podczas gdy zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamion przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu Okręgowego, sąd I instancji zasadnie uznał, że A. O. zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego, co następnie w odpowiedni sposób uzasadnił. Zarzut skarżącego uznać należało zatem za niezasadny.

Zgodzić trzeba się w pierwszej kolejności z Sądem Rejonowym, że to kierownik pociągu A. W. był osobą decyzyjną w zakresie stwierdzania ważności biletów i ewentualnego karania pasażerów mandatem. Skoro stwierdził on, że wobec P. S. interwencja wynikająca z nieposiadania przez niego odpowiedniego biletu została zakończona, to pracownicy ochrony obowiązani byli podporządkować się tej decyzji.

Jak już zostało stwierdzone we wcześniejszych częściach niniejszego uzasadnienia, zachowanie pokrzywdzonego nie dawało żadnych podstaw do uznania za konieczne użycie przeciw niemu środków przymusu bezpośredniego. Nawet jeśliby przyjąć, że A. O. nie zdawał sobie sprawy z zakończenia interwencji i był przekonany, że będzie ona kontynuowana do przyjazdu Policji, to zauważyć trzeba, że P. S., po opuszczeniu pociągu, pozostał na peronie i nie oddalał się z miejsca zdarzenia. Prawidłowo ustalone przez sąd I instancji okoliczności faktyczne przedmiotowej spawy nie wskazują na to, aby oskarżony, trenujący sztuki walki, dysponujący środkami przymusu bezpośredniego, będący w towarzystwie współpracownika, mógł w jakimkolwiek momencie poczuć realne zagrożenie ze strony pokrzywdzonego. Podnoszone przez obrońcę oskarżonego twierdzenie, że w rejonie miejsca zajścia przedmiotowego zdarzenia miało miejsce "wiele przypadków ugodzeń nożem" nie może uzasadniać jawnego nadużywania przez pracownika ochrony środków przymusu bezpośredniego, zwłaszcza gdy nie było ku temu żadnych realnych podstaw. Powyższe twierdzenie nie zostało zresztą w żaden sposób przez skarżącego chociażby uprawdopodobnione, co czyni je gołosłownym i zbytecznym.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko sądu I instancji, zgodnie z którym A. O. użył wobec pokrzywdzonego środka przymusu bezpośredniego w postaci gazu obezwładniającego jedynie w celu zgnębienia i upokorzenia P. S., który wdał się z ochroniarzami w ostrą i nieprzyjemną wymianę zdań. Zachowanie oskarżonego niezgodne było zatem z zasadami użycia środków przymusu bezpośredniego, wynikającymi z art. 11 ustawy z dnia 24 maja 2013 roku o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, realizując tym samym znamiona czynu zabronionego stypizowanego w art. 50 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 roku o ochronie osób i mienia. Jednocześnie, A. O. wyczerpał swoim zachowaniem przesłanki przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. Naruszył on bowiem czynności narządu ciała P. S. na okres poniżej 7 dni, co zostało odpowiednio potwierdzone w dokumentacji medycznej oraz opinii sporządzonej przez biegłego lekarza.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.4.

Rażąca niewspółmierność i dotkliwość kary poprzez orzeczenie kary grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych grzywny przy oznaczeniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że rodzaj i wysokość wymierzonej przez Sąd Rejonowy wobec A. O. kary nie cechuje się rażącą niewspółmiernością, wobec czego zarzut obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

Odnosząc się do podniesionego w apelacji zarzutu zaznaczyć należy w pierwszej kolejności, że rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy sąd I instancji w sposób jaskrawy nie wyważy rodzaju i wysokości wymierzanej kary z okolicznościami przewidzianymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., co skutkować będzie nieproporcjonalnością tej kary. Podkreślić należy przy tym, że na gruncie art. 438 pkt. 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby, również w potocznym znaczeniu tego słowa, „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Zmiana zaskarżonego wyroku z powodu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary może mieć zatem miejsce dopiero wtedy, gdy wykazana zostanie wyraźna dysproporcja między karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku, sygn. akt II AKa 514/04).

Zdaniem Sądu Okręgowego, sąd I instancji wymierzył A. O. karę proporcjonalną i adekwatną do okoliczności przedmiotowej sprawy, co następnie w należyty i wyczerpujący sposób uzasadnił, uwzględniając zarówno okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść podsądnego. Zarzucany oskarżonemu czyn z art. 50 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 roku o ochronie osób i mienia w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zgodnie z dyspozycją art. 11 § 3 k.k., zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 5. Sąd Rejonowy natomiast, stosując instytucję przewidzianą w art. 37a § 1 k.k., wymierzył podsądnemu karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 30 złotych. Wobec powyższego stwierdzić należy, że kara wymierzona w przedmiotowej sprawie przez sąd I instancji, jako łagodniejsza od tego, co przewiduje ustawowe zagrożenie za popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, zdecydowanie nie nosi znamion rażącej niewspółmierności.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie łagodniejszego wymiaru kary z odstąpieniem od nawiązki na rzecz pokrzywdzonego z uwagi na jego trudną sytuację materialną i osobistą oraz zaliczenie na poczet środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu pracownika ochrony okresu zawieszenia oskarżonego w obowiązkach służbowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy oskarżonego w przedmiocie wymierzenia A. O. kary o łagodniejszym wymiarze uznać należało za niezasadny z uwagi na rozważania poczynione powyżej.

W ocenie Sądu Okręgowego, sąd I instancji zasadnie orzekł wobec oskarżonego obowiązek uiszczenia na rzecz P. S. nawiązki w kwocie 3000 złotych. Pełnomocnik pokrzywdzonego złożył wniosek o zasądzenie od A. O. na rzecz P. S. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 5000 złotych. Zgodnie z art. 46 § 1 k.k. złożenie takiego wniosku obliguje sąd do orzeczenia zadośćuczynienia na podstawie przepisów prawa cywilnego. Przepis art. 46 § 2 k.k., z którego skorzystał w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy, pozwala natomiast, zamiast zadośćuczynienia, orzec wobec oskarżonego nawiązkę w wysokości do 200000 złotych. Odstąpienie od nałożenia na A. O. obowiązku nawiązki, o które wnosi skarżący, nie jest zatem dopuszczalne. Jednocześnie stwierdzić należy, że określenie przez sąd I instancji wysokości nawiązki w wymiarze 3000 złotych jest w pełni adekwatne i proporcjonalne do realiów przedmiotowej sprawy, a zwłaszcza do postaci i rozmiaru krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonemu przez A. O. oraz możliwości majątkowych oskarżonego.

Za niezasadny uznać należy ponadto wniosek obrońcy oskarżonego o zaliczenie na poczet orzeczonego przez Sąd Rejonowy środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu pracownika ochrony okresu zawieszenia oskarżonego w obowiązkach służbowych. Zauważyć należy bowiem, że Sąd Rejonowy, postanowieniem z dnia 28 października 2020 roku, sygn. akt II K 858/20, nie uwzględnił wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o zastosowanie wobec A. O. środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych i wykonywania przez niego zawodu pracownika ochrony. Innych rozstrzygnięć w tym przedmiocie nie podejmowano. Sąd Okręgowy nie miał zatem czego zaliczać na poczet orzeczonego środka karnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 11 października 2021 roku, sygn. akt II K 858/20

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesiona w apelacji argumentacja obrońcy oskarżonego nie mogła podważyć słusznych i prawidłowo uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy. Z tego względu, zarzuty podniesione przez skarżącego uznane zostały za niezasadne, a wyrok utrzymano w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 450 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 50 złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze. Ponadto, zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. S. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

Zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, w razie nieuwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego, zwróconej przeciwko rozstrzygnięciu o winie lub karze zasadniczej, sąd wymierza za postępowanie odwoławcze opłatę w wysokości należnej za pierwszą instancję. Przepis art. 3 § 1 ww. ustawy stanowi z kolei, że skazany w pierwszej instancji na karę grzywny obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 10 %, nie mniej jednak niż 30 zł, od kwoty wymierzonej grzywny. Skoro zatem A. O. skazany został przez Sąd Rejonowy na karę 150 stawek dziennych grzywny, przy czym wysokość stawki dziennej wynosiła 30 złotych, co daje łącznie karę grzywny w wysokości 4500 złotych, to opłata, która stanowić ma 10% tej sumy, wynosi 450 złotych.

Wysokość kosztów poniesionych na ustanowienie przez oskarżyciela posiłkowego pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym ustalono na podstawie § 11 ust. 2 pkt. 4 w zw. z § 11 ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku obrońcy oskarżonego o nieobciążanie A. O. kosztami procesu. Rzekoma trudna sytuacja materialna oskarżonego, podnoszona przez skarżącego, nie została bowiem w żaden sposób wykazana.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana