Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st. sekr. sądowy Ilona Królikiewicz

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku S. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania S. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 31 sierpnia 2012r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt V U 1518/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy S. T. prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych oraz nie rozwiązał stosunku pracy. Wnioskodawcy nie zaliczono do pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia od 28 sierpnia 1973 roku do 30 września 1989 roku z uwagi na fakt, że prace wymienione w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 27 lutego 2001 roku tj. ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących i parzących w transporcie na stanowisku robotnika przeładunku, nie były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zgodnie bowiem z oświadczeniem z dnia 21 sierpnia 2011 roku i świadectwem wystawionym w dniu 19 października 1989 roku oraz zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawionym w dniu 27 lutego 2001 roku przez Spółdzielnię (...) wynika, że w tym czasie pracował również jako kierowca.

W odwołaniu od powyższej decyzji, złożonym w dniu 13 września 2012 roku S. T. wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury poprzez zaliczenie do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 28 sierpnia 1973 roku do 30 września 1989 roku w Spółdzielni (...) w P., zgodnie z treścią Uchwały nr (...) Zarządu Centralnego Związku (...) z dnia 30 czerwca 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w jednostkach spółdzielczości pracy załącznik nr (...) wykaz (...)dział (...) poz. 1 pkt 2.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 3 grudnia 2012 roku oddalił odwołanie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że skoro wnioskodawca nie rozwiązał stosunku pracy, bezprzedmiotowym było ustalane, czy S. T. w spornym okresie tj. w latach 1973 do 1989 pracował w warunkach szczególnych.

Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 2 października 2013 roku uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Trybunalskim do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za drugą instancję. Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiła okoliczność, iż S. T. z dniem 8 maja 2013 roku rozwiązał stosunek pracy, a ponadto z dniem 1 stycznia 2013 roku artykuł 184 ustawy o emeryturach i rentach uległ zmianie i ustawodawca wyeliminował wymóg rozwiązania stosunku pracy. Uległa tym samym zmianie okoliczność stanowiąca podstawę faktyczną rozstrzygnięcia.

Na rozprawie w dniu 29 stycznia 2014 roku wnioskodawca popierał odwołanie, zaś organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

S. T., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 26 lipca 2012 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego a w dniu 8 maja 2013 roku rozwiązał stosunek pracy.

(dowód: wniosek o emeryturę - k. 1- 3 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 r. skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 26 lat, 5 miesięcy i 17 dni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. do okresu pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył wnioskodawcy żadnego okresu zatrudnienia.

(dowód: decyzja z dnia 31 sierpnia 2012 roku k. 26 akt emerytalnych)

W okresie od 28 sierpnia 1973 roku do 30 września 1989 roku wnioskodawca był zatrudniony w Spółdzielni (...)w P. Oddział (...) R. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowca.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 19 października 1989 roku k. 6 akt kapitałowych, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 9 akt kapitałowych, decyzja o przyjeciu do pracy k. 34 akt osobowych)

Spółdzielnia (...)w P. Oddział (...) R. świadczyła usługi transportowe, przeładunkowe i przewozowe na terenie powiatu (...) dla różnych zakładów pracy i spółdzielni rolniczych. Zatrudniała w sumie około 40 pracowników w tym około 10 kierowców. Na wyposażeniu posiadała samochody ciężarowe oraz dostawcze takie jak Ż..

(dowód: częściowo zeznania wnioskodawca protokół rozprawy 11 kwietnia 2014 roku – nagranie od minuty 4.07 do minuty 10.05 w związku z protokołem rozprawy z dnia 29 stycznia 2014 roku nagranie od minuty 1.02 do minuty 18.05)

Wnioskodawca w przedmiotowej spółdzielni został zatrudniony jako kierowca kategorii III prowadzący samochód marki Ż.. O zatrudnienie na to stanowisko wnosił w swoim podaniu o pracę. Przy przyjęciu o pracę został mu przedstawiony zakres czynności kierowcy pojazdu samochodowego, z którym S. T. się zapoznał. Wynagrodzenie za pracę wnioskodawca otrzymywał w wysokości ustalonej uchwałami Zarządu Spółdzielni i obejmowało ono wynagrodzenie zasadnicze oraz dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu. Wyłącznie jako kierowca Ż. wnioskodawca pracował w okresie do 31 sierpnia 1980 roku.

(dowód: częściowo zeznania wnioskodawca protokół rozprawy 11 kwietnia 2014 roku – nagranie od minuty 4.07 do minuty 10.05 w związku z protokołem rozprawy z dnia 29 stycznia 2014 roku nagranie od minuty 1.02 do minuty 18.05, podanie o przyjęcie do pracy k. 2 w aktach osobowych, zakres czynności kierowcy pojazdu samochodowego k. 7 akt osobowych, decyzja z dnia 28 sierpnia 1973 roku o przyjęciu do pracy k. 34 akt osobowych, angaże z lat 1975-1980 k. 11-33, angaże z lat 1980-1982 k. 22-25 akt osobowych, dwa załączniki do umowy o prace określające wysokość wynagrodzenia w aktach osobowych )

Z dniem 1 września 1980 roku S. T. w ramach obowiązującej go umowy o pracę na stanowisku kierowcy zawarł dodatkową umowę zlecenia na wykonywanie dodatkowych czynności przez kierowcę. Przedmiotem powyższej umowy było dobrowolne wykonywanie przez wnioskodawcę dodatkowych czynności nie wchodzących w zakres normalnych obowiązków służbowych na rzecz najemcy pojazdu samochodowego wyżej wymienionej Spółdzielni. Dobrowolne wykonywanie czynności dodatkowych polegało na wykonywaniu wszystkich czynności specjalnych, czynności za i wyładunkowych, konwojowanie ładunków w czasie przewozu, rozliczaniu towarowym na podstawie specyfikacji oraz uwagi i ilości sztuk przyjmowanych do przewozu przesyłek do najemcy pojazdu lub przekazywanie przesyłek do odbiorców wskazanych przez najemcę pojazdu. Do obowiązków kierowcy, który przyjął wykonywanie dodatkowych czynności należało:

- przyjęcie towaru do przewozu od najemcy pojazdu lub wskazanego przez najemcę nadawcy wg wagi, ilości, sztuk, rodzaju, gatunku i asortymentu wymienionych w specyfikacji ładunków,

- załadowanie przesyłki na samochód, zabezpieczenie jej przed uszkodzeniem i zniszczeniem oraz ostrożna jazda gwarantująca zabezpieczenie pojazdu i ładunku od uszkodzenia,

- pilnowanie towaru podczas przewozu i przestoju,

- zdawanie towaru najemcy lub wskazanie przez najemcę odbiorcy wg wagi, ilości sztuk, rodzaju, gatunku i asortymentu wymienionych w specyfikacji ładunków,

- wyładowanie towaru z samochodu do magazynu najemcy lub wskazanego przez odbiorcę z zachowaniem należytej ostrożności, aby rozładowany towar nie uległ zniszczeniu oraz inne związane z zapewnieniem bezpieczeństwa przewożonych ładunków. Za wykonanie tych dodatkowych czynności wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie w formie dodatku za każdy dzień pracy w wysokości 32 złotych na samochodzie dostawczym przy minimum 4 godzinach pracy dziennie.

W ramach tej dodatkowej umowy wnioskodawca poza stałymi obowiązkami kierowcy, rozładowywał rampy kolejowe z materiałów sypkich i załadowywał na samochody ciężarowe, które rozwoziły te materiały według zamówienia po powiecie (...). Rozładowywanie dotyczyło takich materiałów jak: węgiel, miał, koks, brykiet a także nawozy i zboża.

(dowód: częściowo zeznania wnioskodawca protokół rozprawy 11 kwietnia 2014 roku – nagranie od minuty 4.07 do minuty 10.05 w związku z protokołem rozprawy z dnia 29 stycznia 2014 roku nagranie od minuty 1.02 do minuty 18.05, umowa zlecenie z dnia 1 września 1980 roku k. 26-27 w aktach osobowych)

S. T. posiada uprawnienia do kierowania:

- motocyklami, motocyklami o trzech kołach i podobnymi im pojazdami samochodowymi o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 400 kg oraz

- samochodami osobowymi i samochodami ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 3.500 kg, natomiast nie posiada prawa jazdy do kierowania samochodami ciężarowymi.

(dowód: częściowo zeznania wnioskodawca protokół rozprawy 11 kwietnia 2014 roku – nagranie od minuty 4.07 do minuty 10.05 w związku z protokołem rozprawy z dnia 29 stycznia 2014 roku nagranie od minuty 1.02 do minuty 18.05, odpis prawa jazdy k. 6 akt osobowych)

Spółdzielnia (...)w P. Oddział (...) R. wystawiła wnioskodawcy w dniu 27 lutego 2001 roku świadectwo wykonywania pracy zaliczonej do pierwszej kategorii zatrudnienia, w którym wskazała, że w okresie zatrudnienia tj. od 28 sierpnia 1973 roku do 30 września 1989 roku S. T. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał: ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących i parzących w transporcie na stanowisku robotnika przeładunku wymienionym w wykazie (...) dziale (...)poz. 1 pkt 2 wykazu stanowiącego załącznik nr (...)do Uchwały nr (...) Zarządu Centralnego Związku (...) (...) z dnia 30 czerwca 1983 w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w jednostkach organizacyjnych spółdzielczości pracy.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy zaliczonej do pierwszej kategorii zatrudnienia z dnia 27 lutego 2001 roku k. 9 akt emerytalnych)

Sąd Okręgowy ocenił i zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 - 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

Od 1 stycznia 2013 roku przepis art. 184 ust. 2 został natomiast zmieniony i od tej daty dla nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym nie jest już wymagane uprzednie rozwiązanie stosunku pracy.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach, gdyż organ rentowy nie uwzględnił jakiegokolwiek okresu zatrudnienia wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych.

Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, a w dniu (...)ukończył 60 lat.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca dysponował świadectwem wykonywania pracy zaliczanej do pierwszej kategorii zatrudnienia wystawionym przez Spółdzielnię (...) w P. w dniu 27 lutego 2001 roku potwierdzającym wykonywanie przez niego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac w szczególnych warunkach w spornym okresie od dnia 28 sierpnia 1973 roku do dnia 30 września 1989 roku jako robotnik przeładunkowy wykonujący ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących i parzących w transporcie wymienione w wykazie (...) dziale (...)poz. 1 pkt 2 wykazu stanowiącego załącznik nr (...)do Uchwały nr (...)Zarządu Centralnego Związku (...) (...) z dnia 30 czerwca 1983 w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w jednostkach organizacyjnych spółdzielczości pracy.

Świadectwo pracy nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c., nie korzysta zatem z domniemania prawdziwości i autentyczności, a jest tylko dokumentem prywatnym, który stanowi jedynie dowód tego, że osoba która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte (art. 245 k.p.c. ). Świadectwo pracy samo przez się nie tworzy zatem praw podmiotowych ani ich nie pozbawia.

Organ rentowy zakwestionował powyższe świadectwo, podnosząc że prace wymieniowe w tym świadectwie nie były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zgodnie bowiem z oświadczeniem wnioskodawcy z dnia 21 sierpnia 2011 roku i świadectwem wystawionym w dniu 19 października 1989 roku oraz zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawionym w dniu 27 lutego 2001 roku przez Spółdzielnię (...), w tym czasie S. T. pracował jako kierowca.

Ponieważ organ rentowy zaprzeczał prawdziwości świadectwa co do charakteru wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w spornym okresie (spór dotyczył dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca), ciężar wykazania prawdziwości tego dokumentu prywatnego w myśl art. 253 zd. 2 k.p.c. spoczywał na wnioskodawcy jako osobie, która chce z tego dokumentu skorzystać.

Wnioskodawca nie sprostał temu obowiązkowi. W toku postępowania, mimo pouczenia o treści art. 5 k.p.c., nie przedstawił bowiem żadnych, poza własnym zeznaniami, dowodów potwierdzających charakter wykonywanej przez niego pracy tj. pracy na stanowisku robotnika przeładunkowego wykonującego ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących i parzących w transporcie. W ocenie Sądu zeznania wnioskodawcy w części, w jakiej twierdzi on, że przez cały okres zatrudnienia, a więc przez okres od 28 sierpnia 1973 roku do 30 września 1989 roku w Spółdzielni (...)pracował jako robotnik przeładunkowy, w świetle dokumentacji zawartej w jego aktach osobowych, nie są wiarygodne. Szereg dokumentów zawartych w tych aktach wskazuje, iż wnioskodawca przede wszystkim pracował jako kierowca Ż.. W swoim podaniu o przyjęcie do pracy wnioskodawca wnosił o zatrudnienie go do pracy na stanowisko kierowcy. Decyzją Zarządu (...) Spółdzielni (...) z dniem 28 sierpnia 1973 roku został przyjęty na stanowisko kierowcy i zaszeregowany jako kierowca kategorii III prowadzący samochód marki (...) w transporcie zorganizowanym. Przy przyjęciu do pracy S. T. został zapoznany z zakresem czynności kierowcy pojazdu samochodowego. We wszystkich angażach pochodzących z lat 1973-1989 stanowisko pracy wnioskodawcy określane było jako kierowca. Ponadto w angażach tych wysokość wynagrodzenia każdorazowo uzależniana była od rodzaju prowadzonego pojazdu, tj. wnioskodawca otrzymywał specjalny dodatek. W żadnych z angaży, nie zostało wskazane, że wnioskodawca wykonywał pracę robotnika przeładunkowego. Również w świadectwie pracy wystawionym w dniu 19 października 1989 roku oraz zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawionym w dniu 27 lutego 2001 roku wskazano, że w okresie zatrudnienia wykonywał on pracę tylko na stanowisku kierowcy. Zważyć również należy, iż sam wnioskodawca w swoim oświadczeniu z dnia 21 sierpnia 2011 roku wskazuje, że pracował jako kierowca. Tym samym, w ocenie Sądu ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca pracował jako kierowca, a nie jak twierdził w swoich zeznaniach jako robotnik przeładunkowy. W tym miejscu wskazać również należy, iż dowód tylko z zeznań wnioskodawcy, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z tych zeznań nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. W ocenie Sądu, zeznania strony w sprawie o takim charakterze jak niniejsza, nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Dlatego tez, nie można wyłącznie na takim dowodzie oprzeć orzeczenia pozytywnego dla wnioskodawcy. Należałoby bowiem założyć, że dokumentacja pracownicza była świadomie przez pracodawcę prowadzona wadliwie. Tymczasem brak jest jakichkolwiek przesłanek nawet na uprawdopodobnienie takiej tezy. Podkreślić również należy, że wnioskodawca nie prostował zapisów w zakresie swojego stanowiska pracy ani w licznych angażach i innych dokumentach znajdujących się w jego aktach osobowych, w tym umowie o pracę ani też w świadectwie pracy wystawionym w dniu 19 października 1989 roku. Ponadto zaznaczyć należy, iż wnioskodawca w swoim podaniu o przyjęcie do pracy, wnosił o zatrudnienie go na stanowisko kierowcy.

Jedynym dokumentem znajdującym się w aktach osobowych wnioskodawcy, a potwierdzającym, że wnioskodawca wykonywał prace rozładunkowe i przeładunkowe jest umowa zlecenia z dnia 1 września 1980 roku i obowiązująca od tego dnia. Jednakże z treści tej umowy nie wynika, aby prace polegające m.in. na wykonywaniu czynności za i wyładunkowych, były przez wnioskodawcę wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (co uporczywie podkreślał wnioskodawca). Wręcz przeciwnie, z treści tej umowy wynika, iż była to umowa dodatkowa, a więc na dokonywanie dodatkowych czynności, nie wchodzących w zakres normalnych obowiązków służbowych. Stanowi o tym wprost zapis zawarty w punkcie pierwszym umowy. Dodatkowe, poza stale wykonywaną pracą kierowcy, wykonanie pracy polegającej na wykonywaniu ciężkich prac załadunkowych i wyładunkowych oraz przeładunku materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących i parzących w transporcie nie może być uznane za prace warunkach szczególnych. Tylko bowiem praca wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku może być za taką uznana.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż w toku procesu wnioskodawca nie udowodnił, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w ilości co najmniej 15 lat. Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że nie spełnia on wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.