Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23 lutego 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Dorota Załęska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 23 lutego 2021 roku w Sieradzu

odwołania I. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.

z 19 października 2020 r. Nr (...)

w sprawie I. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.

o rekompensatę

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 804/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 19.10.2020r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił I. M. prawa do rekompensaty z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach na podstawie ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2020.53) i ustawy z 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. 2018.1924), z uwagi na nie udowodnienie 15 lat pracy w szczególnych warunkach na dzień 1.01.2009r.

Nie podzielając powyższej decyzji w/w wniosła o jej zmianę i uznanie do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, prowadzenia działalności gospodarczej i przyznanie prawa do rekompensaty. Do odwołania dołączyła m.in. świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 29.10.1999r. za okres od 1.10.1987 - 14.11.1990 i 2.11.1993 - 31.10.1999 (9 lat 1 miesiąc i 13 dni). Wskazywała, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, od 2.11.1999 – 1.01.2009, kontynuowała pracę w szczególnych warunkach, wykonując pracę w tożsamych charakterze, jak na umowę o pracę.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosiło oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

I. M., ur. (...)

W okresie od 1.10.1987 – 31.10.1999, w/w była zatrudniona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) w Ł., w tym od 1.10.1987 – 14.11.1990, 2.11.1993 – 31.10.1999, wykonywała pracę w szczególnych warunkach - lekarza stomatologa przyjmującego pacjentów (świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 8/akta sprawy).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w okresie od 2.11.1999 – 1.01.2009, świadczyła usługi stomatologiczne (bezsporne).

W dniu 18.08.2020r., I. M. złożyła w ZUS wniosek o emeryturę (wniosek z załącznikami/akta ZUS).

Decyzją z 19.10.2020r. Zakład przyznał wnioskodawczyni prawo do emerytury od 25.09.2020r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego działając na podstawie przepisów art. 24 ustawy emerytalnej (decyzja k. 59 – 60/akta ZUS).

Decyzją z 19.10.2020r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił I. M. prawa do rekompensaty z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach na podstawie ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2020.53) i ustawy z 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. 2018.1924) (decyzja k. 58/akta ZUS).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i w postepowaniu przed organem rentowym.

Sąd Okręgowy zważył:

Ponieważ postępowanie dowodowe w całości zostało przeprowadzone w oparciu o dokumenty zawarte w aktach organu rentowego, aktach sprawy, stosownie do art. 15zzs2 ustawy z 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, 567, 568 i 695), w brzmieniu, określonym ustawą z dnia 14 maja 2020r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz.U.2020.875), zaistniały przesłanki do wydania w sprawie wyroku na posiedzeniu niejawnym.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. 237.1656), rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

W myśl przepisu art. 21 w/w ustawy rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948r., jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy, prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Wbrew twierdzeniom odwołującej, wykonywanie działalności gospodarczej, w charakterze wymienionym nawet jako praca w szczególnych warunkach, czy w szczególnym charakterze w cyt. rozporządzeniu z 7.02.1983r., nie jest tożsame z zatrudnieniem pracowniczym,

Zgodnie z §1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983.8.43), do którego odsyła ustawa emerytalno – rentowa, rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4 - 15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Użycie przez ustawodawcę określenia „będącymi pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze" oznacza, iż zainteresowana musi wykazać okresy pracy w tych warunkach, w których to okresach była pracownikiem, a nie osobą prowadzącą czy współpracującą przy prowadzeniu działalności gospodarczej.

Do przyznania rekompensaty niezbędne jest zatem wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w okresie zawartej umowy o pracę, czyli będąc pracownikiem, w wymiarze co najmniej 15 lat. Takiego warunku wnioskodawczyni w życiu zawodowym nie spełniła i dlatego nie może nabyć prawa do rekompensaty.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴§1 kpc, orzeczono, jak w sentencji.