Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Ubezpieczony małoletni L. S. działający przez przedstawicielkę ustawową – matkę M. S. wniósł odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w G. z dnia 02.10.2020r. Orzeczeniem tym utrzymano w mocy orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S., który zaliczył go do osób niepełnosprawnych na okres do 31.08.2021r. wskazując, że brak jest konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Przedstawicielka ustawowa małoletniego podniosła, że L. S. jest bardzo nadpobudliwym dzieckiem, dużo biega i skacze, często stwarzając sytuacje niebezpieczne dla własnej osoby. W szczególności zaznaczyła, że chłopiec jest niecierpliwy, a przy tym jest po przebytej laseroterapii siatkówki i powinien unikać ucisków i urazów głowy. Podała, iż L. S. ma problemy z koncentracją, nie radzi sobie w codziennych zadaniach z uwagi na roztargnienie i słabe napięcie mięśniowe – wielu rzeczy nie potrafi wykonać, zaś na nieporadność reaguje agresywnie, emocjonalnie. Zaznaczyła, że według specjalistów, dla należytych rezultatów terapii, konieczna jest praca z dzieckiem w domu. Domagała się zmiany orzeczenia w zakresie punktu siódmego.

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) z siedzibą w G. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Podniósł, że orzeczenie zostało wydane po przeprowadzeniu szczegółowego postępowania orzeczniczego. Przy orzekaniu uwzględniono ocenę stanu zdrowia wystawioną przez lekarza – przewodniczącego składu orzekającego, ocenę psychologiczną, jak też przedstawioną dokumentację medyczną. Organ ustalił, iż L. S. nie wymaga konieczności zapewnienia stałej opieki lub pomocy opiekuna w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W ocenie organu odwoławczego dziecko wymaga jedynie stałego współudziału na co dzień opiekuna w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji. Nadto, organ wskazał, że posiadane przez dziecko schorzenia, tj. wcześniactwo, stan po fotokoagulacji laserowej z powodu retinopatii wcześniaczej w obecnym stanie prawnym zaliczają do osób niepełnosprawnych, a tym samym kwalifikują do otrzymania zasiłku pielęgnacyjnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

L. S. ma niespełna 4 lata.

Bezsporne.

U L. S. rozpoznano:

1.  Wcześniactwo;

2.  Stan po przebytej żółtaczce wcześniaczej;

3.  Stan po operacji przepukliny pachwinowej prawostronnej;

4.  Stan po laseroterapii retinopatii;

5.  Niedoczynność tarczycy noworodkowa ustąpiła.

L. S. uczęszcza do przedszkola – umożliwia to przyspieszony rozwój psychiczny. Potrzebę oddawania moczu zgłasza. Nie zawsze zgłasza chęć oddawania stolca (dlatego nosi jeszcze pampersy). Samodzielnie nie ubiera i rozbiera się. Chodzi, biega samodzielnie. Mówi prostymi zdaniami. Rozumie proste polecenia. Ze względu na wcześniactwo i ciężki stan po porodzie, rozwój dziecka jest nieznacznie opóźniony. Dlatego wymaga zwiększonej opieki matki w celu rehabilitacji, częstszej kontroli w poradni lekarskiej, większego zaangażowania w rozwój psychiczny i fizyczny, naukę zgłaszania oddawania stolca i ze względu na wzmożoną ruchliwość naukę ustabilizowania nadmiernej ruchliwości. Należy utrzymać orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 02.10.2020r.

Dowód: pisemna opinia z dnia 08.02.2021r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu pediatrii – k. 16-16v.

Na mocy orzeczenia (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 25.08.2020r. L. S. uznany został za osobę niepełnosprawną do dnia 31.08.2021r.

Nie ustalono wobec niego konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Ustalono natomiast konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.

Dowód: akta organu rentowego – orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 25.08.2020r.; (...).401- (...).

Na mocy orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) z siedzibą w G. z dnia 02.10.2020r. utrzymano w mocy ww. orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 25.08.2020r.

Dowód: akta organu rentowego – orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 02.10.2020r. wydane przez Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w G., (...). (...).2.308.2020.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie L. S. nie jest uzasadnione, a zatem podlega oddaleniu.

W niniejszej sprawie przedstawicielka ustawowa ubezpieczonego domagała się zmiany orzeczenia o niepełnosprawności w punkcie siódmym, z uwagi na stan zdrowia małoletniego.

(...) podniósł, że rozstrzygając sprawę wziął pod uwagę ocenę lekarzy, jak też przedstawioną dokumentację medyczną. Wskazał, iż ubezpieczony nie wymaga konieczności zapewnienia stałej opieki lub pomocy opiekuna w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a jedynie stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji.

Kluczowym zatem w przedmiotowej sprawie była ocena zasadności orzeczenia o niepełnosprawności Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Województwie (...) w G..

Na gruncie przedmiotowej sprawy zastosowanie znajduje Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 1997, Nr 123, poz. 776).

W myśl art. 4a. ust. 1 ww. Ustawy osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Stany chorobowe, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku zostały wymienione w § 2 rozporządzenia z 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia.

Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

Celem wnikliwego rozpoznania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym ustalenia stanu zdrowia dziecka, w szczególności czy w stosunku do L. S. zachodzi konieczność stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji czy też zachodzi jedynie konieczność stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie leczenia, rehabilitacji i edukacji, przeprowadzono dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu pediatrii. Z treści opinii pisemnej wynika, że u L. S. rozpoznano: wcześniactwo; stan po przebytej żółtaczce wcześniaczej; stan po operacji przepukliny pachwinowej prawostronnej; stan po laseroterapii retinopatii; niedoczynność tarczycy noworodkowa ustąpiła. Opiniując biegły wskazał, że L. S. uczęszcza do przedszkola – umożliwia to przyspieszony rozwój psychiczny. Z opinii wynika, że dziecko zgłasza potrzebę oddawania moczu; nie zawsze zgłasza chęć oddawania stolca (dlatego nosi jeszcze pampersy), a przy tym samodzielnie nie ubiera i rozbiera się, natomiast chodzi, biega samodzielnie i mówi prostymi zdaniami, rozumie proste polecenia. W ocenie biegłego, ze względu na wcześniactwo i ciężki stan po porodzie, rozwój dziecka jest nieznacznie opóźniony, dlatego wymaga zwiększonej opieki matki w celu rehabilitacji, częstszej kontroli w poradni lekarskiej, większego zaangażowania w rozwój psychiczny i fizyczny, naukę zgłaszania oddawania stolca i ze względu na wzmożoną ruchliwość - naukę ustabilizowania nadmiernej ruchliwości. Odpowiadając na pytania Sądu, biegły opiniując wskazał, że należy utrzymać orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 02.10.2020r. (vide: pisemna opinia z dnia 08.02.2021r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu pediatrii – k. 16-16v.).

Ww. opinia sądowo – lekarska sporządzona została przez biegłego w oparciu o dokumentację medyczną znajdującą się w aktach oraz po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego.

W uznaniu Sądu opinia pisemna sporządzona na potrzeby niniejszej sprawy zasługuje na miano miarodajnej i jest kompleksowa. Opinia została opracowana po zapoznaniu się przez biegłego z aktami sprawy, dokumentacją medyczną, po badaniu ubezpieczonego i sporządzeniu wywiadu lekarskiego, zawiera jasne i logiczne wnioski. Sąd mając przy tym na uwadze merytoryczne przygotowanie biegłego i jego wieloletnie doświadczenie zawodowe nie znalazł podstaw do podważania treści opinii, dających jasną podstawę do rozstrzygnięcia odwołania.

W tym stanie rzeczy przedmiotowe opinie przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Zważyć należy, że zgodnie z przepisem art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19.12.1990r., sygn. akt I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.

Opinia nie została nadto zakwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego wynika, że małoletni L. S. nie spełnia kryteriów wskazań w pkt 7, tj. konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Zważywszy na całokształt przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków, Sąd uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Nadto, strony zawiadomione o skierowaniu sprawy do rozpoznania na posiedzenie niejawne, na podstawie art. 15 zzs ¹ pkt 2 ustawy z dnia 14 maja 2020r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...) 2 (Dz.U. 785.2020), nie wniosły sprzeciwu co do zarządzenia skierowania sprawy do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym ( pomimo stosownego pouczenia stron).

W oparciu o powyższe ustalenia oraz rozważania, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, o czym orzeczono w sentencji wyroku.