Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 202/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 15 grudnia 2021 roku sygn. akt VII K 860/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podniesiony w apelacji obrońcy zarzut naruszenia prawa procesowego, a to art. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i § 2 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 201 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. skutkującego naruszeniem oskarżonej prawa do obrony oraz dowolną, a nie swobodną oceną dowodów, poprzez:

1. uznanie za pełną, jasną, nie sprzeczną wewnętrznie i prawidłowo wykonaną opinię biegłego sądowego M. R., w sytuacji kiedy:

a) pomimo ustalenia bezspornego, że oskarżona nie przekroczyła dozwolonej w miejscu wypadku prędkości administracyjnej biegły nie był wstanie podać, z jaką właściwie prędkością oskarżona winna jechać, by uniknąć wypadku;

b) biegły twierdził, że nie znalazł na klapie bagażnika żadnych śladów uszkodzeń, także takich świadczących o możliwym uderzeniu pojazdu oskarżonej przez inny pojazd jadący za nią z tyłu, choć św. A. W., strażak na rozprawie 11.05.2021 r. zeznał, że „były wgniecenia z tyłu samochodu, jak otwieraliśmy bagażnik" samochodu musiał z kolegami łomem otwierać tą klapę, by dostać się do bagażnika, zatem musiały zostać na niej choćby ślady tego otwierania;

c) z jednej strony biegły stwierdza, że „do utraty kontroli nad pojazdem wystarczy nierówna nawierzchnia jezdni, ale nie można nie zauważyć, że w trakcie oględzin po niecałej godzinie od zaistnienia zdarzenia, temperatura przy gruncie wynosiła -4°C" (str. 6-7 opinii z dnia 06.02.2020 r.) i mimo, że już same te okoliczności mogły wytrącić pojazd z toru jazdy, to biegły potem podaje, że jednak „utrata panowania nad pojazdem wynikała z błędu kierującej, bo nie zachowała ostrożności (...) i nie dostosowała prędkości do warunków drogowych";

d) biegły stwierdził w opinii uzupełniającej z 21.09.2020 r., że zapoznał się wyjaśnieniami oskarżonej z 08.09.2020 r. i postawił wniosek o braku uszkodzeń nadwozia, które wskazywałyby na udział z zdarzeniu n/n pojazdu, ale nie wykonał przed tą opinią oględzin pojazdu, w szczególności tyłu pojazdu, zatem jak mógł wydać rzetelną opinię uzupełniającą, także tą ustną na rozprawie bez faktycznego zapoznania się z całym materiałem dowodowym;

2. dowolne pominięcie tego, że jeśli faktycznie jakiś pojazd jechał w bliskiej odległości od pojazdu oskarżonej, poganiał ją mrugając światłami z tyłu, podjeżdżał blisko tyłu jej samochodu, co faktycznie mogło powodować dodatkowy stres u oskarżonej, choć do takiego przyjęcia nie jest potrzebny żaden materiał dowodowy, gdyż takie okoliczności zdają się być notoryjne dla każdego uczestnika ruchu drogowego, który jest kierowcą;

3. bezzasadną odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej w tej części jaki zeznaniom świadka K. M., w których obie twierdziły, że za pojazdem oskarżonej jechał bardzo blisko inny większy samochód, który poganiał oskarżoną mrugając światłami, a ostatecznie wg nich miał uderzyć/puknąć w tył samochodu oskarżonej, mimo, że oba te dowody są ze sobą w pełni spójne i logiczne, a co więcej, mają potwierdzenie także w zeznaniach innego świadka kierowcy uderzonego V. (...). P., a także świadka pokrzywdzonej S. M., która w postępowaniu przygotowawczym także zeznała, że ,,jechał za nami samochód ciężarowy, który jechał za nami, mnie oślepiało odbicie światła z prawego lusterka bocznego, nawet rozmawiałam z dziewczynami o tym, że pojazd jadący za nami dość szybko zbliża się do nas i ma włączone prawdopodobnie światła drogowe" (k.22);

4. nieprawidłowej ocenie zeznań św. A. M. (rozprawa 8.07.2021 r.), który podał, że drugi kierujący tzn. z V. miał mówić o tym, że za D. jechało auto ciężarowe, które jechało bardzo blisko, używało świateł drogowych i że technik, który przyjechał na miejsce zdarzenia sprawdzał możliwość uderzenia samochodu oskarżonej w tył (po co miał technik sprawdzać tą wersję?).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał dowolnej i niepełnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym osobowych źródeł dowodowych. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie rozważył wszystkie istotne dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał, dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić.

Niezasadnym jest zarzut, iż Sąd Rejonowy uznał opinię biegłego M. R. (2), jako opinię przekonywującą. Nie można uznać, aby Sąd I instancji dopuścił się błędu w tym zakresie, albowiem ww. biegły dysponuje wiadomościami specjalnymi, niezbędnymi do stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Opinie jego autorstwa (główna i uzupełniająca) są pełne i jasne, gdyż udzielają odpowiedzi na wszystkie postawione pytania, na które, zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionym mu materiałem dowodowym, biegły powinien udzielić odpowiedzi. Uwzględniają także wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności oraz zawierają uzasadnienia wyrażonych w nich ocen i poglądów. Jednocześnie sformułowania opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a wnioski końcowe są jednoznaczne.

Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega ocenie sądu, jak każdy inny dowód. Przeprowadzone w niniejszej spawie opinie biegłego zostały poddane przez Sąd Rejonowy ocenie i sąd ten przekonywująco wykazał, jakie były powody uznania, że opinie biegłego M. R. (2) zasługiwały na walor wiarygodności. Dokonana przez Sąd meriti ocena opinii biegłego nie nosi przy tym cech dowolności, a zatem pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k.

Sąd odwoławczy nie podzielił w szczególności wskazanych w apelacji obrońcy zastrzeżeń pod adresem opinii autorstwa R.. I tak:

Ad. 1a) Prędkość bezpieczna w rozumieniu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym to prędkość sytuacyjna, mającą zapewniać kierującemu panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa. Konieczność zachowania przez kierującego prędkości bezpiecznej wynika z obowiązku zachowania szczególnej ostrożności, która zgodnie z ustawową definicją jest ostrożnością polegającą na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Prędkość bezpieczna, to prędkość pozwalająca kierującemu na prawidłowe wykonanie manewrów, których potrzebę w konkretnej sytuacji kierujący ma możliwość i obowiązek przewidzieć. To również taka prędkość, która pozwala kierującemu nie stracić panowania nad kierowanym pojazdem.

Mając na uwadze powyższe uwarunkowania, trzeba sobie uzmysłowić, że często jednoznaczne wyliczenie, ile dokładnie owa prędkość bezpieczna wynosiła w danych warunkach drogowych, jest po prostu niemożliwe. W niniejszej sprawie, biegły wyznaczył prędkość samochodu D. (...) na początku śladów znoszenia na około 70 km/h. Była więc to prędkość w granicach administracyjnie dozwolonej. Jednakże prędkości bezpiecznej nie można w żadnym razie utożsamiać z prędkością administracyjnie dozwoloną (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 1995 r. II KRN 52/95). W zaistniałych warunkach, w których oskarżona wjechała na jezdnię, na której została zebrana wierzchnia warstwa asfaltu, były nierówności, jazda odbywała się w warunkach nocnych, a na dworze panowała ujemna temperatura, powodująca oszronienie, prędkość bezpieczna, która gwarantowała utrzymanie panowania na kierowanym pojazdem, była z pewnością niższa, niż prędkość administracyjnie dozwolona.

Ad.1b) Na brak na klapie bagażnika D. (...) śladów uszkodzeń, świadczących o możliwym uderzeniu pojazdu oskarżonej, przez inny pojazd jadący za nią, wskazuje jednoznacznie protokół oględzin tegoż samochodu oraz znajdująca się w aktach sprawy dokumentacja fotograficzna. Brak takich śladów wynika nie tyko z opinii biegłego M. R. (2), ale także z zeznań A. M., który wykonywał oględziny pojazdu oskarżonej tuż po wypadku (k. 6). Niczego tu nie mogą zmienić zeznania świadka A. W., który zresztą także nie stwierdził, aby widział jakieś ślady charakterystyczne dla takiego uderzenia samochodu D.. Świadek ten mówi o wgnieceniach z tyłu samochodu D., ale oczywistym jest, że samochód ten miał uszkodzenia z tyłu (co dobrze oddaje materiał fotograficzny), będące wynikiem zderzenia się z V.. Nie ma natomiast żadnego znaczenia dla istoty sprawy, że strażacy otwierali bagażnik D. za pomocą łomu. Do kwestii tej odnosił się zresztą biegły M. R. (2), podczas uzupełniającej opinii ustnej (k. 474v).

Ad. 1c) Wbrew twierdzeniom obrony opinia biegłego M. R. (2) nie zawiera sprzeczności, o której mowa w tym zarzucie. Sformułowanie z opinii pisemnej, że „do utraty kontroli nad pojazdem wystarczy nierówna nawierzchnia jezdni, ale nie można nie zauważyć, że w trakcie oględzin po niecałej godzinie od zaistnienia zdarzenia, temperatura przy gruncie wynosiła -4°C" zostało wyrwane z kontekstu. W żadnym razie nie można z tego wnioskować, że biegły uznał za przyczynę wypadku nierówną nawierzchnię jezdni. Z całego wywodu biegłego wynika jednoznacznie, że utrata kontroli nad pojazdem, mogła wynikać z niedostosowania przez kierującą prędkości bezpiecznej do warunków drogowych w miejscu zdarzenia oraz warunków psychofizycznych kierującej (zaśnięcie, chwilowe odwrócenie uwagi od prawidłowej obserwacji drogi). Natomiast tor jazdy samochodu D. w fazie bocznego znoszenia, mógł być skutkiem najazdu kół samochodu na nierówną jezdnię o wyboistej powierzchni, z jednoczesnym gwałtownym obrotem kierownicą i reakcją hamowania, co w konsekwencji mogło doprowadzić do przesunięcia środka ciężkości pojazdu i jego obrót wokoło własnej osi pionowej, a także najazdu kół jednej strony samochodu, na bardziej oszronioną część jezdni. Wówczas nawet niewielki nacisk na pedał hamulca, mógł spowodować poślizg. Biegły M. R. (2) w trakcie składania ustnej opinii uzupełniającej odniósł się do tej kwestii i wyjaśnił, jaki był tu tok jego rozumowania (k. 475).

Ad 1d) Niesłusznie w apelacji podnosi się, że biegły M. R. (2) nie dokonywał osobiście oględzin pojazdu, którym kierowała oskarżona. Takich oględzin pojazdu D. (...), znajdującego się na parkingu strzeżonym w N. ul. (...), biegły osobiście dokonywał bowiem w dniu 4 grudnia 2019 roku (k. 113). Z czynności tej biegły wykonał również dokumentację fotograficzną. Biegły już w pierwszej opinii pisemnej odnosił się do wersji wypadku, prezentowanej przez oskarżoną i postawił wniosek o braku uszkodzeń nadwozia, które wskazywałyby na udział w zdarzeniu nieustalonego pojazdu, który miałby uderzyć w tył samochodu D. (...) (k.193). Tym samym wydając ustną opinię uzupełniającą, nie było koniecznym wykonywania przez biegłego kolejny raz oględzin samochodu.

Ad. 2 Nie jest słusznym zarzut, iż Sąd Rejonowy pominął fakt, że za samochodem kierowanym przez oskarżoną jechał w bliskiej odległości nieustalony pojazd dostawczy. Niewątpliwym jest przecież, że taki fakt został przez Sąd meriti uznany jako udowodniony (uzasadnienie zaskarżonego wyroku – k. 487). Również z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż Sąd I instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej jedynie w części, w której utrzymywała ona, że doszło do uderzenia w jej samochód, przez pojazd jadący za nią. Omawiana tu okoliczność poruszania się w bliskiej odległości za samochodem oskarżonej innego pojazdu, nie może oczywiście ekskulpować oskarżonej, ale zaistniała sytuacja drogowa przed wypadkiem była także z pewnością brana pod uwagę przez Sąd Rejonowy przy wymiarze kary (sądząc po jej wysokości).

Ad.3 Sąd Rejonowy nie popełnił błędu przy ocenie wiarygodności wyjaśnień oskarżonej oraz zeznań świadka K. M. (2), odnośnie części w której twierdziły, iż jadący za nimi w bardzo bliskiej odległości inny większy samochód, miał uderzyć w ich samochód. W tej części ww. depozycje pozostają bowiem w sprzeczności z ujawnionymi śladami materialnymi, z których nie wynika, aby doszło do uderzenia w tył samochodu D. (...) przez inny pojazd. Jeśli było to silne uderzenie, to – nawet kierując się zwykłym doświadczeniem życiowym – musiałby być tego widoczny ślad. Sąd meriti w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, z czego mogło wyniknąć, że świadek K. M. (2) mogła usłyszeć podwójny huk. Ponadto biegły M. R. (2), w trakcie ustnej opinii uzupełniającej omówił hipotezę uderzenia samochodu oskarżonej przez pojazd jadący z tyłu i wskazał dodatkowe argumenty przemawiające przeciwko tej wersji (k. 475v).

Powoływana tu przez obronę świadek S. M. (2) potwierdziła jedynie okoliczność, że z tyłu jechało auto, które zbliżało się do nich szybko i jakby ,,popędzało nas” światłami. Świadek ta, pomimo, że była skupiona na sytuacji drogowej, żadnego huku, czy nawet ,,puknięcia” jednak nie słyszała (k.395), a przecież – według oskarżonej i świadka K. M. (2) – miało to być silne uderzenie. Z kolei świadek M. P. zeznał, że nawet nie kojarzy, aby po przeciwnej nitce jechało jakieś auto i dawało sygnały świetlne. Natomiast słyszał od strażaków, że oskarżona im mówiła, że chyba ją coś z tyłu uderzyło (k. 396). Nie potwierdza on zatem faktu uderzenia innego auta w tył samochodu oskarżonej, a jedynie to, że oskarżona taką wersję przedstawiała na miejscu zdarzenia.

Ad. 4 Żadnego uchybienia Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w dokonanej przez Sąd meriti ocenie zeznań świadka A. M.. Możliwym jest, że kierujący V. powiedział świadkowi, że za D. jechało auto ciężarowe, które jechało bardzo blisko i używało świateł drogowych. Z tego, co zeznał M. P. wynika bowiem, że wersja o jadącym dużym samochodzie, który miał uderzyć w tył samochodu oskarżonej rzeczywiście była już znana na miejscu wypadku. Tyle tylko, że mówiła o tym w rozmowie ze służbami ratowniczymi sama oskarżona. Świadek M. P. zeznał, że słyszał o tym od strażaków, więc mógł przekazać tę informację dalej, czyli A. M..

Tym niemniej, już na miejscu zdarzenia, wersja ta była brana pod uwagę i sprawdzana. Nie znalazła jednak potwierdzenia w dowodach materialnych. Przybyły na miejsce policyjny technik kryminalistyki P. K. szukał śladów na pojazdach i jezdni, które mogłyby potwierdzić wersję oskarżonej, jednakże takowych nie znalazł. Także wspomniany już świadek A. M. przeprowadzał oględziny samochodu D. (...) tuż po wypadku (k. 6) i nie stwierdził śladów uderzenia z tyłu przez inny samochód. Oględziny dokonane przez biegłego M. R. (2) – o czym była już nowa – także nie potwierdziły istnienia takowych obiektywnych śladów.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej E. K. (1) od przypisanego jej czynu względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesiony zarzut zmierzający do wykazania, iż oskarżona nie dopuściła się popełnienia przypisanego jej czynu nie okazał się zasadny, a jednocześnie nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

Podniesiony w apelacji obrońcy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, który oczywiście zdecydował o winie i sprawstwie oskarżonej E. K. (1) za zarzucany jej czyn, kiedy brak było podstawy do takiego poglądu, który to błąd jest wynikiem:

a. uznania w pełni za wiarygodną, spójną i niesprzeczną wewnętrznie opinię biegłego R., choć są w niej sprzeczności;

b. przyjęcia za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonej, w których twierdzi, że jej samochód został uderzony przez inny z tyłu nie mają potwierdzenia w innym materiale dowodowym, kiedy w rzeczywistości jest przeciwnie, bo szereg dowodów z zeznań świadków potwierdza wersję oskarżonej, w tym zeznania trzech bezpośrednich uczestników zdarzenia tj. dwóch pasażerów samochodu oskarżonej S. M. i K. M. oraz kierowcy V. (...). P.;

c. uznania, że dowody, w szczególności opinia biegłego, wskazują na niezachowanie przez oskarżoną należytej ostrożności, mimo że oskarżona zachowała się prawidłowo, nie przekroczyła prędkości, a jej zdenerwowanie sytuacją na drodze było spowodowane przez okoliczności przez nią niezawinione tj. jadący z tyłu jej samochodu bardzo blisko inny większy pojazd, który poganiał ją migając światłami, podjeżdżając na zasadzie „siedzenia na ogonie", a sam biegły w opinii pisemnej stwierdza, że do utraty przyczepności mogła doprowadzić sama tylko nierówność nawierzchni jezdni oraz ujemna temperatura przy gruncie w czasie zdarzenia;

- które to naruszenia miały bezpośredni wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżąca podnosi tu w istocie te same zarzuty, co w punkcie poprzedzającym, tym razem nadając im postać błędu w ustaleniach faktycznych, jakiego miał się dopuścić Sąd Rejonowy wydający zaskarżony wyrok. Rozważania Sądu odwoławczego odnośnie powyższych zarzutów szczegółowo zostały przedstawione w pkt 3.1. niniejszego uzasadnienia.

Jeszcze raz podnieść należy, iż ocena zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Także i ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów. Innymi słowy, skoro Sąd odwoławczy uznał dokonaną przez Sąd meriti ocenę dowodów za prawidłową, to nie może być mowy o zaistnieniu błędu w ustaleniach faktycznych. Mogłoby to mieć miejsce tylko w przypadku, gdyby Sąd I instancji z poprawnie ocenionych dowodów, wyciągnął mylne wnioski, odnośnie przebiegu zdarzenia. Jednakże tego rodzaju sytuacja także nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Sąd Rejonowy na podstawie dokonanej prawidłowo oceny materiału dowodowego, trafnie bowiem ustalił, iż do zaistniałego wypadku drogowego doszło w wyniku utraty panowania przez oskarżoną nad kierowanym pojazdem, co było konsekwencją błędu kierującej, która nie zastosowała się do art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym – poprzez niezachowanie ostrożności w ruchu drogowym i art. 19 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym – poprzez niedostosowanie prędkości do panujących warunków drogowych.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej E. K. (1) od przypisanego jej czynu względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

Podniesiony w apelacji prokuratora zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonej, polegającej na orzeczeniu wobec niej kary jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby dwóch lat, grzywny w wysokości 80 stawek dziennych po 10 zł, orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku, orzeczenie zobowiązania go do zapłaty nawiązki na rzecz pokrzywdzonych oraz obciążeniu jej kosztami sądowymi, miast orzeczenia wnioskowanej przez oskarżyciela kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, a także zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat, co w ocenie skarżącego wynikało z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności obciążających oskarżoną, jak: wysoki stopień szkodliwości społecznej przestępstwa, którego się dopuściła, a więc wypadku drogowego, w którym poważne obrażenia ciała odniosło pięć osób, okazanie beztroski i lekceważenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i narażenie innych uczestników ruchu na utratę zdrowia lub życia, które to okoliczności winny przemawiać za uznaniem, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek do zastosowania wobec oskarżonej li tylko dolegliwości o charakterze probacyjnym albowiem oskarżona okazała się osobą o tyleż niebezpieczną dla innych uczestników ruchu, że jej postępowanie winno zostać potraktowane odpowiednio surowo, a co w konsekwencji spowodowało, iż orzeczone wobec oskarżonej sankcje karne nie spełnią swych ustawowych funkcji w zakresie indywidualnej prewencji, wychowania oraz społecznego oddziaływania, pozostawiając oskarżona w faktycznym poczuciu bezkarności za tragiczne w skutkach przestępstwo, którego się dopuściła.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie jest trafny zarzut prokuratora, odnośnie rażącej niewspółmierności wymierzonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności.

Przede wszystkim zauważyć należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona, nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy" (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96).

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych prowadzi natomiast do wniosku, że orzeczona w przedmiotowej sprawie kara pozbawienia wolności nie nosi znamion rażącej niewspółmierności. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji , Sąd Rejonowy przy wymiarze kary, miał na względzie stopień zawinienia, stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary , określone w art. 53 k.k. Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku podał również prawidłowo jakie okoliczności łagodzące i obciążające miał na względzie, przy wymierzaniu oskarżonej kary.

Sąd Okręgowy nie podziela także stanowiska skarżącego, iż wobec oskarżonej nie należało stosować instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Wbrew twierdzeniom autora apelacji, nie można bowiem przychylić się do stwierdzenia, iż tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności może zrealizować wobec oskarżonej osiągnięcie celów kary.

Decydującym dla zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, jest pozytywna prognoza, co do dalszego postępowania oskarżonego, przy uwzględnieniu jego postawy, właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa (art. 69 § 2 k.k.). I tu, odmiennie niż rzecznik oskarżenia publicznego, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji, że oskarżona nie jest osobą zdemoralizowaną i realna jest szansa resocjalizacji, w warunkach wolnościowych.

Skarżący, akcentując w złożonej skardze apelacyjnej wyłącznie okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonej nie zauważa, że w przedmiotowej sprawie, wystąpił zespół okoliczności, które Sąd zobligowany był poczytać na jej korzyść. Chodzi tu oczywiście o takie okoliczności jak: fakt uprzedniej niekaralności, nieumyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa, specyficzna sytuacja drogowa, w jakiej znalazła się oskarżona, fakt, że również ona ucierpiała w zaistniałym wypadku, fakt niezapięcie pasów bezpieczeństwa, przez pokrzywdzonego, który zmarł w wyniku wypadku.

Trzeba wreszcie też mieć na względzie, że wymierzona kara spełnić ma nie tylko cele wychowawcze i zapobiegawcze oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, ale musi także, a może przede wszystkim, być karą adekwatną do rangi popełnionego przestępstwa i nie wykraczać poza stopień nadmiernej represji. Tymczasem całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności przedmiotowo-podmiotowych, przemawia za uznaniem, iż orzeczenie wobec oskarżonej bezwzględnej kary pozbawienia wolności (bez warunkowego zawieszenia jej wykonania), byłoby jednak zbyt surową reakcją karną.

Dlatego też uzasadnione jest w przekonaniu Sądu Okręgowego przypuszczenie, że dla oskarżonej niniejsza sprawa i całokształt wymierzonych jej kar oraz środków karnych, stanowić będzie wystarczającą dolegliwość oraz przestrogę na przyszłość.

Nie jest także zasadnym zarzut w zakresie orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Nie da się oczywiście nie zauważać bezspornej okoliczności, iż w wyniku naruszenia przez oskarżoną zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, doszło do zejścia śmiertelnego pokrzywdzonego. Jednakże tragiczny skutek wypadku nie może sam w sobie automatycznie przesądzać o konieczności nakładania na sprawcę wieloletniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. W orzecznictwie natomiast od dawna słusznie podkreśla się, że potrzeba nałożenia na sprawcę fakultatywnego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, zależy głównie od stopnia zagrożenia jakie może stwarzać jego powrót do ruchu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1982 roku - V KRN 106/82).

Sąd Rejonowy ocenił, iż okoliczności przedmiotowej sprawy przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres jednego roku. Zdaniem Sądu odwoławczego taki wymiar środka karnego jest wyważony i adekwatny do przestępstwa, jakiego dopuściła się oskarżona. Zważyć wszak należy, iż naruszenie przez oskarżoną zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym było nieumyślne i wyniknęło głównie z jej chwilowej nieuwagi, a nie zaś np. z jakiejś brawury. Jeżeli do tego dodać, iż oskarżona jest już kierowcą od szeregu lat i nigdy wcześniej nie spowodowała wypadku drogowego, zasadną jest konkluzja, iż przedmiotowy czyn był incydentalnym wydarzeniem w jej życiu i nie zachodzi konieczność dłuższego wyłączania oskarżonej z uczestnictwa w ruchu drogowym w charakterze kierowcy pojazdów mechanicznych. W przekonaniu Sądu, samo zaistnienie rozpoznawanego tu zdarzenia, jego tragiczny skutek, konieczność egzystowania ze świadomością spowodowania śmierci człowieka, a także orzeczony wobec oskarżonej zespół kar, stanowić będą dla niej wystarczającą przestrogę na przyszłość oraz dodatkowy bodziec do przestrzegania wszelkich zasad i praw ruchu drogowego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonej kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, a także zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat, w pozostałym zaś zakresie o utrzymanie orzeczonego wyroku w mocy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych wyżej wnioski prokuratora o zaostrzenie wymiaru kary i środka karnego nie mogły zostać uwzględnione.

3.4 .

Podniesiony w apelacji oskarżycieli posiłkowych zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie, że nawiązka na rzecz K. Ż., D. Ż., E. K. (2) oraz B. Ż. w wysokości po 500 złotych na rzecz każdego z nich jest adekwatna do rozmiaru doznanej przez pokrzywdzonych krzywdy w związku ze śmiercią syna i brata w sytuacji gdy pokrzywdzeni zostali nieodwracalnie pozbawieni najbliższego członka rodziny, który zmarł nie odzyskawszy przytomności na skutek obrażeń doznanych w wyniku wypadku, co powinno mieć odzwierciedlenie w wysokości zasądzonej nawiązki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący ma o tyle rację, że kwota 500 złotych, rzeczywiście nie może być w żaden sposób uznana, jako wystarczająca rekompensata za utratę najbliższego członka rodziny. Podobnie zresztą, jak i wnioskowana kwota 5000 złotych, gdyż generalnie życia ludzkiego nie da się przeliczyć na pieniądze. Słuszności nie można też odmówić argumentacji Sądu Rejonowego, który zauważył, że po to kierowcy opłacają ubezpieczenie OC, aby w razie tego rodzaju nieszczęśliwych wypadków, rodzina zmarłej ofiary mogła otrzymać godziwą kwotę odszkodowania i zadośćuczynienia od firmy ubezpieczeniowej.

W niniejszej sprawie rzecz polega jednak jeszcze na czymś innym. Przypomnieć przede wszystkim należy, że z art. 46 § 1 k.k. wynika, że sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Z kolei art. 46 § 2 k.k. stanowi, że jeżeli orzeczenie obowiązku określonego w § 1 jest znacznie utrudnione, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200 000 złotych na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. W razie gdy ustalono więcej niż jedną taką osobę, nawiązki orzeka się na rzecz każdej z nich.

Z brzmienia powyższego przepisu można zatem wywnioskować, że najbliższy zmarłego pokrzywdzonego może ubiegać się od osoby skazanej o odszkodowanie lub zadośćuczynienie i o takie roszczenia może wystąpić. Przepis o nawiązce adresowany jest natomiast do sądu, na wypadek, gdy wyliczenie kwoty odszkodowania lub zadośćuczynienia wiązałoby się z nadmiernymi trudnościami. Błędem było zatem wystąpienie przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych o zasądzenie na ich rzecz nawiązek. Sąd Rejonowy przeszedł nad tym do porządku i zasądził nawiązki, o których mowa w art. 46 § 2 k.k. Nikt jednak, łącznie z Sądem I instancji, nie zauważył, że przepis ten wyraźnie zastrzega, że w razie śmierci pokrzywdzonego zasądza się nawiązkę na rzecz jego osoby najbliższej, ale tylko wtedy, gdy jej sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie, nikt nie badał, ani tym bardziej nie wykazał, jaka jest sytuacja życiowa oskarżycieli posiłkowych, jaka była ona przed śmiercią M. Ż. i czy na skutek przedmiotowego wypadku nastąpiło znaczne pogorszenie się sytuacji życiowej konkretnego oskarżyciela posiłkowego. W takim razie Sąd Rejonowy nie miał dostatecznych podstaw, by w ogóle zasądzać nawiązki na rzecz oskarżycieli posiłkowych. Mógł on orzec zadośćuczynienie za doznaną krzywdę na podstawie art. 46 § 1 k.k., gdzie nie jest wymagane ,,znaczne pogorszenie” sytuacji życiowej, wskutek śmierci pokrzywdzonego. Tak jednak nie orzekł. Z drugiej strony, żadna ze stron nie podniosła zarzutu naruszenia art. 46 § 2 k.k. Z uwagi na treść art. 433 § 1 k.p.k. Sąd odwoławczy nie mógł więc uchylić omawianego tu rozstrzygnięcia. Jedynie można było rozważać zastosowanie art. 440 k.p.k., orzekając poza granicami zaskarżenia i niezależnie od podniesionych zarzutów. Jednakże zasądzenia ,,symbolicznych” nawiązek na rzecz oskarżycieli posiłkowych, którzy są osobami najbliższymi dla zmarłego pokrzywdzonego, zwłaszcza, że możliwym było zasądzenie na ich rzecz zadośćuczynienia, nie można uznać, jako rozstrzygnięcia obarczonego rażącą niesprawiedliwością, o której mowa w art. 440 k.p.k. Dlatego też Sąd odwoławczy zdecydował się na pozostawienie rozstrzygnięcia z pkt 5 zaskarżonego wyroku bez zmiany, oczywiście nie rozważając już podwyższenia orzeczonych nawiązek.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie nawiązki orzeczonej od oskarżonej na rzecz K. Ż., D. Ż., E. K. (2) oraz B. Ż. do kwoty po 5.000 złotych na rzecz każdego z nich.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów omówionych szczegółowo powyżej, wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

3.5 .

Podniesiony w apelacji oskarżycieli posiłkowych zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art 616 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. w art. 627 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 i ust. 2 pkt 3 w zw. z § 17 ust. 1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez zasądzenie od oskarżonej na rzecz oskarżycieli posiłkowych K. Ż., D. Ż., E. K. (2) oraz B. Ż. kwot po 1.440 złotych tytułem kosztów poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru podczas, gdyż prawidłowa wysokość kosztów zastępstwa procesowego, uwzględniająca zarówno postępowanie przygotowawcze, jak i ilość terminów sądowych wynosi łącznie 2.280 złotych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jest to jedyny zarzut, spośród wszystkich apelacji, który okazał się zasadny. Rzeczywiście zasądzenie od oskarżonej na rzecz oskarżycieli posiłkowych kosztów zastępstwa adwokackiego zostało obarczone błędem.

Poza dyskusją jest, że oskarżycielowi posiłkowemu przysługuje od osoby skazanej zwrot poniesionych kosztów zastępstwa adwokackiego, co wynika z art. 627 k.p.k. Zgodnie z § 17 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015, poz. 1080 z późn. zm.), regulującego zasady i wysokość zasądzania kosztów adwokackich w postępowaniu karnym, za reprezentowanie w tym samym postępowaniu kilku osób pobiera się opłatę od każdej z tych osób.

Z kolei z § 15 ust. 1 i § 17 ust. 1 ww. rozporządzenia, wynika, że podstawę zasądzenia opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego stanowią stawki minimalne, określone w rozdziałach 2 - 4, przy czym jeżeli rozprawa trwa dłużej, niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%. Ponieważ w sprawie odbyło się sześć terminów rozprawy, stawka minimalna (840 złotych) podlegała podwyższeniu o 100 % (5 ,,dodatkowych” terminów). Do tego doliczyć także należało kwotę 600 złotych, za reprezentację w postępowaniu przygotowawczym (§ 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia). Razem daje to kwotę – jak słusznie wyliczył skarżący – 2280 złotych dla każdego oskarżyciela posiłkowego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 6 poprzez zasądzenie od oskarżonej na rzecz oskarżycieli posiłkowych K. Ż., D. Ż., E. K. (2) oraz B. Ż. kwot po 2.280 złotych tytułem kosztów poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych wyżej wniosek był zasadny i na skutek jego wniesienia należało zmienić zaskarżony wyrok, w ten sposób że w miejsce rozstrzygnięcia z pkt 6 zasądzono od oskarżonej E. K. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych: K. Ż., D. Ż., E. K. (2) i B. Ż. kwoty po 2280 złotych tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu przygotowawczym i przed Sądem Rejonowym.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Za wyjątkiem zmiany, dotyczącej zasądzonych od oskarżonej na rzecz oskarżycieli posiłkowych kosztów zastępstwa adwokackiego – pozostały zakres zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak już wyżej wskazano w pkt 3.1 – 3.4, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji w kierunku zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej czynu, podwyższenia kary, środka karnego i nawiązek na rzecz oskarżycieli posiłkowych, bądź uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Tak więc, poza modyfikacją zasądzonych kosztów, o której mowa była powyżej, zaskarżony wyrok – jako słuszny i odpowiadający prawu – należało utrzymać w mocy .

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcie, co do kosztów postępowania, poprzez zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 6 poprzez zasądzenie od oskarżonej E. K. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych: K. Ż., D. Ż., E. K. (2) i B. Ż. kwoty po 2280 (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu przygotowawczym i przed Sądem Rejonowym;

Zwięźle o powodach zmiany

Motywy powyższej zmiany zostały szczegółowo wyjaśnione w pkt 3.5 niniejszego uzasadnienia.

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3 i 4

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. (zgodnie z treścią których, od oskarżonej należało zasądzić na rzecz oskarżycieli posiłkowych poniesione przez nich na etapie postępowania odwoławczego, koszty zastępstwa adwokackiego). Wysokość kosztów zastępstwa procesowego w niniejszym postępowaniu odwoławczym, została ustalona w oparciu o przepisy § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, według stawek minimalnych.

Z uwagi na trudną sytuację życiową oskarżonej, w tym konieczność poniesienia znacznych konsekwencji fiskalnych przestępstwa, które miało charakter nieumyślny, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że względy słuszności przemawiają za zwolnieniem jej od opłaty za II instancję oraz obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					obrońca oskarżonej
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Całość wyroku
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

1.12. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					2
Podmiot wnoszący apelację					prokurator
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Kara i środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść		☐ w całości
		☒ w części	☐		co do winy
			☒		co do kary
			☒		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☐	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

1.13. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					3
Podmiot wnoszący apelację					Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych K. Ż., D. Ż., E. K. (2) oraz B. Ż.
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					w części dotyczącej orzeczenia o obowiązku zapłaty nawiązki na rzecz K. Ż., D. Ż., E. K. (2) oraz B. Ż. (pkt 5 a, b, c, i d wyroku) oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika przez ww. oskarżycieli posiłkowych (pkt 6 wyroku)
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść		☐ w całości
		☒ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☒		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☐	zmiana

IV Ka 202/22

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE