Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 295/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z 23 lipca 2021r. w sprawie III Ko 34/20.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik wnioskodawcy

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do zadośćuczynienia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wnioskodawca

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

S. J.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wnioskodawca

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

S. J.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

I. obraza przepisów prawa materialnego niedotycząca kwalifikacji prawnej czynu tj.:

1.  art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. 2020 r. 1820 ze zm. - dalej jako ustawa lutowa) w zw. z art. 555 k.p.k. w zw. z art. 117 § 1 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie i uwzględnienie zarzutu przedawnienia roszczenia podniesionego przez prokuratora, w sytuacji gdy zarzut ten jest sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i nie powinien się ostać albowiem:

•

Wnioskodawca był represjonowany przez funkcjonariuszy totalitarnego państwa,

•

działał na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, pozostając wierny ideałom oraz wartościom patriotycznym,

•

na skutek represji oraz działania aparatu terroru stan zdrowia Wnioskodawcy uległ znacznemu pogorszeniu,

co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie i uwzględnienie zarzutu przedawnienia podniesionego przez prokuratora.

II. obraza przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, poprzez naruszenie:

1.  art. 8 ust 3 ustawy lutowej w zw. z art. 558 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie i ustalenie, że w sprawie zachodziła negatywna przesłanka w postaci powagi rzeczy osądzonej, w sytuacji gdy w realiach przedmiotowej sprawy nie zachodzi tożsamość roszczenia albowiem Wnioskodawca domagał się dalszego zadośćuczynienia za skutki zdrowotne wynikające z represjonowania jego osoby w czasach stalinowskich,

2.  art. 167 w zw. z art. 201 k.p.k. a contrario w zw. z art.366 § 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy i wadliwe oddalenie wniosku dowodowego w przedmiocie uzupełniającej opinii biegłych, w sytuacji gdy rzeczona opinia jawi się jako niepełna, sprzeczna i wymaga uzupełniania.

3.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. polegające na przeprowadzeniu oceny zgromadzonego materiału dowodowego z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego polegającą na uznaniu, że:

1) zeznania Wnioskodawcy w których podał on, że jego aktualne schorzenia nastąpiły po wydaniu orzeczenia o zasądzeniu na jego rzecz zadośćuczynienia w sprawie III Ko 197/91 są efektem odbycia przez niego kary - nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, w sytuacji gdy:

a)  Wnioskodawca posiada najlepszą wiedzę na temat dolegliwości i schorzeń z którymi się zmaga,

b)  realia penitencjarne czasów stalinowskich oraz intensywność i sposób represjonowania Wnioskodawcy uzasadnia twierdzenie, iż skutki zdrowotne z którymi zmaga się Wnioskodawca ujawniły się po wydaniu orzeczenia w sprawie III Ko 197/91,

2) schorzenia z którymi zmaga się Wnioskodawca są typowe dla wieku Wnioskodawcy i cierpią na nie również inne osoby, które nie były dotknięte żadnymi sankcjami związanymi z wykonywaniem wobec nich kary, w sytuacji gdy:

a) chociażby z zaświadczenia o pogorszeniu stanu zdrowia z dnia 25 czerwca 1997 r. wynika, iż Wnioskodawca zmaga się z przewlekłą chorobą poobozową, a zatem twierdzenie, aby schorzenia z którymi zmaga się Wnioskodawca były typowe również dla innych osób jawi się jako całkowicie chybione,

b) osoby które nie były dotknięte żadnymi represjami wojskowymi czy politycznymi z reguły pozostają w lepszej kondycji psychicznej i fizycznej niż osoby represjonowane,

0.2III. błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na wadliwym uznaniu, iż:

1. brak jest nowych skutków zdrowotnych po zasądzeniu na rzecz Wnioskodawcy zadośćuczynienia w uprzedniej sprawie (tj. postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Bydgoszczy z dnia 29 października 1992 r. III Ko 197/91, zmienionego następnie postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 listopada 1992 r. sygn. akt AKz 376/92) w sytuacji gdy:

•

dokumenty przedłożone przez Wnioskodawcę datowane są na 1997 r., a zatem skutki zdrowotne ujawniły się i zostały zdiagnozowane dopiero w tej dacie, a zatem nie mogły być przedmiotem rozpoznania w poprzednim postępowaniu albowiem Wnioskodawca nie mógł mieć o nich wiedzy,

•

z opinii biegłych sądowych wynika, iż „żaden z dokumentów nie wskazuje, że schorzenia te ujawniły się przed dniem 20 października 1992 r. ”, a zatem przy całokształcie okoliczności sprawy skutki te musiały ujawnić się po zapadłym orzeczeniu Sądu Apelacyjnego w Gdańsku zmieniającego postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Bydgoszczy - co w konsekwencji potwierdza zasadność roszczenia Wnioskodawcy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Zarzut apelacji związany z podniesionym przez prokuratora zarzutem przedawnienia jest zasadny, choć przedstawiona na jego poparcie argumentacja skarżącego (powody i skutki represjonowania wnioskodawcy) jest całkowicie chybiona. Podkreślenia bowiem wymaga, że roszczenie oparte o przepis art.8 ust. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (zwanej dalej ustawą lutową) nie ulega przedawnieniu na podstawie wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, tj. art.8 ust. 2 ustawy lutowej. Jest to stanowisko ugruntowane w orzecznictwie (patrz: postanowienia Sądu Najwyższego: z 19 kwietnia 2000r. w sprawie II KKN 487/98, z 27 października 1992r. w sprawie WZ 163/92), które podziela Sąd Apelacyjny orzekający w przedmiotowej sprawie. Sąd I instancji nie przedstawił żadnej argumentacji uzasadniającej stanowisko przeciwne, co zwalnia Sąd odwoławczy od dalszych rozważań w tym zakresie. Wobec okoliczność, że w zakresie roszczenia opartego o art.8 ust.4 ustawy lutowej nie ma zastosowania termin o jakim mowa w art.8 ust.2 wskazanej ustawy, brak jest podstaw do rozważania czy podniesiony przez prokuratora zarzut przedawnienia nie jest sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Brak jest zatem podstaw do odnoszenia się przez Sąd II instancji do argumentacji poniesionej w tym zakresie w wywiedzionej apelacji, w szczególności obrazy art.5 kc.

Skoro brak było podstaw do uwzględnienia podniesionego przez prokuratora zarzutu przedawnienia, należało ocenić czy istnieją podstawy do zastosowania w przedmiotowej sprawie art.8 ust. 4 ustawy lutowej, tzn. do uznania, że w realiach rozpoznawanej sprawy istnieją podstawy do zasądzenia na rzecz wnioskodawcy należności w oparciu o ten przepis. Również i w tym zakresie Sąd Apelacyjny nie podzielił argumentacji Sądu I instancji.

Na wstępie wskazać należy, że co do zasady zasądzenie określonej należności tytułem odszkodowania lub zadośćuczynienia w oparciu o przepisy ustawy lutowej powoduje stan powagi rzeczy osądzonej. Przepis art.8 ust. 4 wskazanej ustawy przełamuje tę zasadę pozwalając w określonych okolicznościach na „dosądzenie” należności o jakich mowa w art.8 ust.1 ustawy lutowej. Zgodnie z treścią tego przepisu, podstawy te zachodzą jeżeli przemawiają za tym względy słuszności. W ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie takim względem słuszności jest nie wzięcie pod uwagę przy pierwszym rozpoznaniu wniosku okoliczności, które już wówczas zaistniały a gdyby zostały dostrzeżone, miałyby wpływ na wysokość zasądzonego roszczenia. Sąd orzekający zatem zobowiązany jest do oceny, czy okoliczności podniesione w ponownym wniosku o zasądzenie należności były przedmiotem rozważań sądu orzekającego w przedmiocie pierwotnego wniosku. Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie uznał, że wnioskodawca nie wykazał zaistnienia okoliczności nieuwzględnionych przez sądy obu instancji orzekające w przedmiocie pierwotnego wniosku (str. 5 uzasadnienia wyroku). Sąd Apelacyjny nie podziela tej oceny. Analiza uzasadnień sądów obu instancji (Sądu Wojewódzkiego w Bydgoszczy z 29 października 1992r. w sprawie III Ko 197/91 oraz Sądu Apelacyjnego w Gdańsku w sprawie AKz 376/92) prowadzi bowiem do wniosku, że jednej z podniesionych obecnie przez skarżącego okoliczności sądy owe nie brały pod uwagę przy określaniu kwoty należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia. Nie została bowiem wzięta pod uwagę okoliczność traumy, jakiej wnioskodawca doznał w związku z pozbawieniem go wolności będącym podstawą niniejszego wniosku. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że u wnioskodawcy stwierdzono przewlekłą chorobę poobozową w następstwie traumatyzacji psycho – somatycznej, będącą konsekwencją pobytu w więzieniu w bardzo młodym wieku (k.85 akt sprawy). Lektura uzasadnień sądów obu instancji pozwala uznać, że nie było to brane pod uwagę przy kształtowaniu należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia, pomimo że stwierdzona trauma ma swoje źródło w pozbawieniu wolności o którym mowa we wniosku. Bez znaczenia – w ocenie Sądu odwoławczego – pozostaje, że wskazano na nią w dokumentacji lekarskiej z 1997r., a więc po wydaniu orzeczeń przez sądy obu instancji w 1992r. Niewątpliwie bowiem trauma ta towarzyszy wnioskodawcy od czasu pozbawienia go wolności w sprawie będącej podstawą kolejnych wniosków, a okoliczność, że nie została ona uwzględniona przy szacowaniu w 1992r. wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia nie implikuje uznania, że zaistniała dopiero po tej dacie. Nieuwzględnienie tej okoliczności przy procedowaniu w 1992r. pozwala natomiast na zastosowanie w tym zakresie przepisu art.8 ust. 4 ustawy lutowej. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powodem zmiany zaskarżonego orzeczenia w oczekiwanym przez skarżącego kierunku nie była podnoszona w wywiedzionym środku odwoławczym kwestia innych poza stwierdzoną traumą skutków zdrowotnych po stronie wnioskodawcy. Okoliczności te były bowiem przedmiotem rozważań sądów obu instancji orzekających w przedmiocie pierwotnego wniosku złożonego przez S. J.. Oczywistym bowiem jest, że upływ czasu powoduje pogorszenie stanu zdrowia człowieka; nie stanowi to jednak podstawy do zgłaszania kolejnych roszczeń w oparciu o przepis art.8 ust. 4 ustawy lutowej. Innymi słowy – jeżeli sąd orzekający uwzględni pogorszenie stanu zdrowia jako jedną z podstaw zasądzenia zadośćuczynienia, uprawniony nie będzie mógł wnosić kolejnych wniosków w oparciu o ten przepis wraz z upływem lat i związanym z tym oczywistym pogorszającym się stanem zdrowia. Wobec powyższego za chybione uznać należy stanowisko skarżącego, że pogarszający się po wydaniu orzeczenia w sprawie III Ko 197/91 Sądu Wojewódzkiego w Bydgoszczy stan zdrowia wnioskodawcy winien mieć wpływ na zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia w sprawie będącej przedmiotem kontroli instancyjnej. Wpływu na wysokość zasądzonego obecnie zadośćuczynienia nie może mieć również podnoszony przez skarżącego patriotyczny charakter działalności wnioskodawcy skutkujący wydaniem orzeczenia, które następnie zostało unieważnione. Okoliczność ta bowiem została wzięta pod uwagę przez Sądy obu instancji rozpoznających pierwotnie złożony wniosek. Wskazać w tym miejscu godzi się na utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego, że przełamanie zasady res iudicata może mieć miejsce jeżeli orzekając obecnie sąd dokonałby krańcowo innych wyliczeń kwoty należnego roszczenia (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2016r. w sprawie IV K 380/16). W przedmiotowej sprawie taka dysproporcja – w ocenie Sądu odwoławczego - nie występuje. Jak wynika z uzasadnienia postanowienia Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 25 listopada 1992r. w sprawie AKz 376/922 – z zasądzonej kwoty 94.000.000 starych złotych, zadośćuczynienie stanowi kwotę 58.000.000 starych złotych. W dacie orzekania kwota ta stanowiła równowartość około dwudziestu dwóch przeciętnych miesięcznych wynagrodzeń. Nie sposób zatem uznać, że była rażąco niska.

Wobec powyższych rozważań, brak jest – w ocenie Sądu II instancji – podstaw do dopuszczania dowodu z uzupełniającej opinii biegłych na okoliczność aktualnego stanu zdrowia wnioskodawcy, w szczególności wpływu na niego pozbawienia wolności w sprawie będącej podstawą wniosku. Biegli bowiem w swej opinii dostrzegli sygnalizowaną przez skarżącego kwestię traumy poobozowej (str. 7 opinii). Za całkowicie chybioną uznać należy argumentację skarżącego sprowadzającą się do konstatacji, że wnioskodawca sam najlepiej wie z jakimi schorzeniami i dolegliwościami się zmaga. Akceptacja takiego toku rozumowania prowadziłaby bowiem do wniosku o całkowitej bezużyteczności w postępowaniu karnym dowodu w postaci opinii biegłych lekarzy, co jest wnioskiem na tyle absurdalnym, że nie wymaga szerszej argumentacji. Ocena bowiem własnego stanu zdrowia osoby bezpośrednio zainteresowanej wynikiem postępowania jest skrajnie subiektywna, a zatem nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych bez jej weryfikacji obiektywną opinią biegłych.

Reasumując zatem – podstawą do uznania, że żądanie wnioskodawcy w zakresie zasądzenia zadośćuczynienia w oparciu o przepis art.8 ust. 4ustawy lutowej co do zasady jest uzasadnione, jest okoliczność, że zarówno Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy w sprawie III Ko 197/91, jak i Sąd Apelacyjny w Gdańsku orzekający jako Sąd II instancji w sprawie AKz 376/92 nie uwzględniły w zakresie zasądzonego zadośćuczynienia stwierdzonej u wnioskodawcy traumy poobozowej. Pozostałe okoliczności podniesione w wywiedzionej apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

Akceptacji Sądu Apelacyjnego nie zyskał jednak wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia w żądanej przez wnioskodawcę kwocie.

Na wstępie wskazać należy, że cierpienia natury fizycznej i psychicznej, określane wspólnym terminem krzywd, mają charakter materialnie niewymierny, ulec one muszą jednak z woli ustawodawcy zobiektywizowaniu i przeliczeniu na konkretną sumę zadośćuczynienia. Rozmiary zadośćuczynienia w każdym przypadku muszą zostać dokładnie zindywidualizowane, jako że są one zależne od szeregu czynników. Orzecznictwo i praktyka sądowa wypracowały pewne kryteria miarodajności świadczeń zasądzonych kwotowo z tytułu uwzględnienia roszczenia o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłą z represji będącej podstawą roszczenia.

Biorąc pod uwagę fakt, że tylko jedna ze wskazanych przez skarżącego podstaw roszczenia okazała się zasadna, nie sposób uznać aby istniały podstawy do zasądzenia na rzecz wnioskodawcy w przedmiotowym postępowaniu całej żądanej kwoty 170.744,43 zł. W ocenie Sądu Apelacyjnego kwotą adekwatną do okoliczności będącej podstawą uwzględnienia roszczenia, tj. traumy poobozowej wnioskodawcy związanej z represjami, jakimi był poddany jest kwota 50.000 zł. Nie jest to – w ocenie Sądu Apelacyjnego - kwota symboliczna, nie tylko z punktu widzenia wnioskodawcy ale również obiektywnie. W ocenie Sądu II instancji stanowi ona adekwatne zadośćuczynienie za jeden ze skutków wykonania orzeczenia, które zostało unieważnione a który został zdiagnozowany jako trauma poobozowa. Miarkując wysokość należnego z tego tytułu zadośćuczynienia Sąd Apelacyjny miał na uwadze to, że trauma owa nie uniemożliwiała wnioskodawcy funkcjonowania. Wnioskodawca mimo traumatycznych przeżyć wykonywał bowiem pracę zawodową aż do osiągnięcia wieku emerytalnego. Wnioskodawca założył również rodzinę i – jak wynika z akt sprawy (k.31) – pozostaje w związku małżeńskim Należne w przedmiotowej sprawie roszczenie należy również odnieść do zasądzonego już pierwotnie na rzecz wnioskodawcy w postępowaniu toczącym się w 1992r.., tj. kwoty 94.000.000 starych złotych, z której zadośćuczynienie stanowiło kwotę 58.000.000 starych złotych, co odpowiadało około 22 średnim krajowym. Zasądzona obecnie kwota 50.000 zł. stanowi równowartość ponad 9 średnich krajowych a odnosi się – co wymaga podkreślenia – jedynie do jednej okoliczności stanowiącej podstawę żądania zadośćuczynienia, tj. przeżytej traumy.

Wnioski

1)  przekazanie apelacji Sądowi Apelacyjnemu w Gdańsku w celu rozpoznania i zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie punktu 1 poprzez uwzględnienie wniosku Wnioskodawcy w całości,

ewentualnie o:

2)  uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie punktu 1, a następnie o skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Częściowa zasadność zarzutów apelacji.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok poza częścią, która została zmieniona.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność pozostałych zarzutów apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Orzeczenie w przedmiocie zadośćuczynienia.

Zwięźle o powodach zmiany

Częściowa zasadność zarzutów apelacyjnych.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O zwrocie kosztów reprezentowania wnioskodawcy przed Sądem II instancji sąd orzekł na mocy § 2 pkt 1, § 4 ust 3, § 17 ust. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

O wydatkach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art.626 § 1 kpk i art.554 § 4 kpk i obciążył nimi Skarb Państwa.

1PODPISY

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

zadośćuczynienie

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do zadośćuczynienia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana