Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodniczący:

1.SSO Agnieszka Połyniak

1.Protokolant:

1. Ewa Ślemp

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 247/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z 28 października 2021r., sygn. akt VI K 103/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

oskarżony w osobistej apelacji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu kłamstw powódki i jej bliskiej rodziny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jakkolwiek sama apelacja i podniesiony w niej zarzut są nader lakoniczne, to jednakże wniesienie tego środka odwoławczego skutkowało uchyleniem zaskarżonego wyroku, bowiem kontrola instancyjna całego postępowania, przeprowadzona w związku z rozpoznaniem apelacji, doprowadziła do wniosku, iż Sąd Rejonowy w Świdnicy, procedując w sprawie nie tylko poczynił ustalenia faktyczne, które budzą wątpliwości, ale przede wszystkim naruszył prawo oskarżonego do obrony (art. 6 k.p.k.), co w tym przypadku rzutowało na treść wyroku.

I tak wskazać należy, że zasadą jest, iż pisma procesowe doręcza się adresatowi osobiście (art. 132§1 k.p.k), zaś w określonych przypadkach możliwe jest tzw. "doręczenie zastępcze" w formie przewidzianej w art. 132 § 1a - 3 k.p.k., z zastrzeżeniem, że przepisów § 2 i 3 oraz art. 133 § 3 k.p.k. nie stosuje się do doręczenia oskarżonemu zawiadomienia o pierwszym terminie rozprawy głównej. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 138 k.p.k. jedynie strona (niewątpliwie jest nią oskarżony), a także osoba niebędąca stroną, której prawa zostały naruszone, nieprzebywająca w kraju ani w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, ma obowiązek wskazać adresata dla doręczeń w kraju lub w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej. Tylko zatem w przypadku, kiedy strona nieprzebywająca w kraju albo w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej nie wskaże takiego adresu dopiero wówczas pismo wysłane na ostatnio znany adres w kraju lub w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej albo, jeżeli adresu tego nie ma, załączone do akt sprawy uważa się za doręczone.

W omawianej sprawie L. S. w trakcie przesłuchania na etapie postępowania przygotowawczego wskazał swój adres dla doręczeń ((...). (...) B. - k. 72), żadnego innego adresu, zwłaszcza zaś w S. przy ul. (...) nigdy w tym celu nie wskazywał. Adres ten podała pokrzywdzona G. S. (k. 32), lecz z ustaleń zarówno prowadzącego czynności (k. 61), jak również Sądu meriti (k. 167 - 169) wynika, że oskarżony pod w/wym. adresem w S. zameldowany był do 14 lipca 2014r. (k. 168). Kto obecnie zamieszkuje pod tym adresem nie wiadomo. Pomimo tego cała korespondencja przeznaczona dla L. S., w tym także zawiadomienie o terminie pierwszej rozprawy, przesyłane były na adres w S. (za drugim razem podjęto próbę doręczenia zawiadomienia na adres niemiecki - k. 190 - lecz mimo braku jakiejkolwiek informacji czy przesyłka dotarła pod wskazany adres, zawiadomienie uznane zostało za prawidłowe - k. 237). Nie ma ani jednego potwierdzenia, iż oskarżonemu przesłano zawiadomienie (nawet jeśliby nie zostało podjęte), czy jakąkolwiek inną korespondencję na wskazany przez niego adres w B., który jest wszak miastem położonym na terenie Unii Europejskiej. Nie miał zatem obowiązku, by wskazywać inny adres dla doręczeń w kraju, a przede wszystkim, by całą korespondencję przesyłać (ze skutkiem doręczenia) na ostatni adres zameldowania oskarżonego w S..

Wskazuje przy tym Sąd odwoławczy, że jakkolwiek w świetle obowiązujących przepisów obecność oskarżonego na rozprawie nie jest obowiązkowa (poza określonymi ustawowo przypadkami), to jednakże nieobecność ta winna stanowić przejaw woli danej osoby, która prawidłowo zawiadomiona nie chciała ze swego uprawnienia skorzystać. W tym przypadku tak zaś nie było. Zarówno rozpoczynając przewód po raz pierwszy 16 lipca 2020r. (k. 105), jak i ponawiając ten etap 28 września 2021r. (k. 237), Sąd orzekający nie dysponował potwierdzeniem skutecznego doręczenia zawiadomienia o tych terminach rozprawy głównej (na których doszło do wszczęcia przewodu sądowego). Każdorazowo opierał się na awizowanych zawiadomieniach przesyłanych na adres w S. (k.104, 235 - 236). Choć L. S. przesłał "odpowiedź na akt oskarżenia" (k.194 - 215), to jednakże nie można nie wziąć pod uwagę, że pismo to nadane zostało 23 czerwca 2021r. (k.216), czyli w czasie, kiedy żadna informacja o terminie rozprawy, którą można by uznać za wywołującą skutek w postaci doręczenia, nie mogła być mu doręczona, bowiem brak jest dowodu doręczenia na adres (...), a zawiadomienie przesłane do S. nie zostało podjęte w terminie. Również z treści odpowiedzi na akt oskarżenia nie wynika, by L. S. miał świadomość tego, że 28 września 2021r. Sąd I instancji zaplanował rozprawę w jego sprawie. Trudno zatem zgodzić się, że został "zawiadomiony prawidłowo" (k. 237). Całe postępowanie w ten sposób rozpoczęte przeprowadzone zostało pod nieobecność oskarżonego, co niewątpliwie uniemożliwiło mu podjęcie skutecznej obrony, co z kolei ma wpływ na wynik tego postępowania.

Przepis art. 6 k.p.k. statuuje jedną z podstawowych gwarancji procesowych oskarżonego, jaką jest prawo do obrony w sensie materialnym, rozumiane jako prawo przeciwstawiania się tezie oskarżenia, jak i prawo do obrony w sensie formalnym, rozumiane jako prawo do korzystania z pomocy obrońcy. Szczególną wagę wspomnianego przepisu obrazuje fakt, iż przenosi on na grunt Kodeksu postępowania karnego unormowanie zawarte w art. 42 ust. 2 Konstytucji RP, jak też w art. 6 ust. 3 lit. c Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (vide wyrok Sądu Najwyższego z 1 września 2019r., sygn. V KK 241/19, Lex nr 312675). Przejawem realizacji tego uprawnienia w postępowaniu przed Sądem meriti jest - wynikające z art. 374 § 1 k.p.k. - prawo do udziału oskarżonego w rozprawie głównej. Należy bowiem w pełni zaaprobować pogląd wyrażony w doktrynie, że ewentualna nieobecność oskarżonego, z wyjątkami wynikający i z art. 374 § 1 zd. 2, musi być wynikiem jego świadomej decyzji woli, a nie braku stosownej informacji czy też nawet wprowadzenia go w błąd przez organ procesowy. (...) Warunkiem domniemania, że nieobecność oskarżonego na rozprawie wynika wyłącznie z podjętej przez niego decyzji jest dochowanie wobec oskarżonego szeregu gwarancji procesowych, realizujących w szczególności obowiązek poinformowania o dacie i miejscu rozprawy. Do gwarancji tych należy przede wszystkim obowiązek prawidłowego zawiadomienia oskarżonego o terminie rozprawy, zgodnie z wymogami ustawy procesowej oraz nieprzeprowadzenie czynności procesowej na wniosek oskarżonego, który należycie usprawiedliwił swoją nieobecność na rozprawie i złożył wniosek w tym zakresie lub jeżeli zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że niestawiennictwo oskarżonego wynikło z powodu przeszkód żywiołowych lub innych wyjątkowych przyczyn (art. 117 k.p.k.).

I choć naruszenie prawa do obrony poprzez niezawiadomienie oskarżonego o pierwszym terminie rozprawy głównej (jak i o następnych) nie stanowi naruszenia określonego w art. 439 k.p.k., to jednakże stwierdzenie, iż uchybienia to mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, obliguje do uwzględnienia tej okoliczności. W tym przypadku, kiedy to oskarżony występuje bez obrońcy, mimo, iż w treści apelacji wprost zarzutu naruszenia prawa do obrony nie podniósł, to jednakże sposób procedowania, w powiązaniu z sygnalizowanymi przez oskarżonego powodami, które w zamierzeniu apelującego mają usprawiedliwiać jego nieobecność na rozprawie 28 października 2021r., w istocie wskazuje, że i ta kwestia winna być brana pod uwagę.

Nadto wskazuje Sąd odwoławczy, że także sygnalizowane przez oskarżonego błędy w ustaleniach faktycznych, a dotyczące choćby przyjętego czasookresu, kiedy to miał się znęcać psychicznie i fizycznie na G. S., budzą poważne wątpliwości.

Sąd a quo dał wiarę zarówno pokrzywdzonej (dotyczy do jej zeznań, które złożyła w toku tego postępowania), jak i przesłuchanym świadkom, tj. A. Z. i M. Z., czyli osobom bliskim G. S., natomiast w ogóle nie analizował pozostałych znajdujących się w jego dyspozycji dowodów, a które zdają się podważać istotną część depozycji w/wym. osób.

Wskazuje zatem Sąd ad quem, iż dowodem w tej sprawie są akta postępowania rozwodowego pomiędzy oskarżonym a oskarżycielką posiłkową o sygn. (...) (k. 238v i 255), w toku którego G. S. była przesłuchiwana m.in. na okoliczność znęcania się nad nią przez L. S.. Jednakże Sąd nie przeanalizował relacji pokrzywdzonej ze sprawy rozwodowej, nie wyjaśnił nader istotnych rozbieżności ujawniających się na tle tych właśnie zeznań w porównaniu z tym, co utrzymywała w sprawie (...) Wskazuje zatem Sąd odwoławczy, że w toku niniejszego postępowania G. S. twierdziła, iż oskarżony zaczął znęcać się nad nią psychicznie od dnia ślubu, tj. 9 listopada 2015r. i w tym już okresie ograniczył jej kontakty z rodziną ("już bezpośrednio po zawarciu związku małżeńskiego zaczęło się znieważanie" - k. 5 oraz "w dniu ślubu po południu zaczął mnie wyzywać i cały czas później byłam wyzywana" - k. 106) i tak też ustalił Sąd meriti (k. 265). Natomiast w sprawie o rozwód G. S. zeznając na te same okoliczności wskazała, iż "w 2018r. na początku roku uczucie wygasło (...) przez rok czasu nie miałam kontaktu z dziećmi (...) kontrolował mnie od początku. Mąż wulgarnie się do mnie odnosił od 2017r. W 2018r. w marcu mąż zaczął mnie popychać, wyzywać..." - k. 240 - 240v akt (...)). Zeznań tych jednakże nie ujawniono i nie poddano ocenie. A przecież tak istotnej rozbieżności w określeniu czasu, w ciągu którego L. S. miał się nad żoną znęcać psychicznie i fizycznie nie sposób nie dostrzec i nie można tej kwestii pominąć. Ma ona przecież znaczący wpływ na ocenę choćby stopnia społecznej szkodliwości i zawinienia oskarżonego.

Nadto wskazuje Sąd odwoławczy na jeszcze dwie kwestie, które pozostały poza uwagą Sądu orzekającego, a które świadczą o nazbyt pobieżnym i niedokładnym przeanalizowaniu zgromadzonego materiału dowodowego. I tak:

- początkowo G. S. zeznała nie tylko, iż nie zgłaszała nikomu faktu znęcania się oskarżonego, ale także, że nie ma innych świadków prócz U. L., która - według jej słów - nie zechce złożyć zeznań (k. 15v). Tę część jej relacji w toku pierwszego przesłuchania potwierdziła A. Z. (k. 22v), jak i M. Z. (k. 23v), którzy zgodnie stwierdzili, iż prócz sytuacji z 1 czerwca 2019r., w której uczestniczyli, do momentu powrotu pokrzywdzonej w kwietniu 2019r. "nie wiedzieli o jej problemach małżeńskich" i "nigdy wcześniej nie skarżyła się, że dzieje się coś złego";

- na etapie postępowania sądowego - jak się okazało - świadkami znęcania się L. S. był M. Z. (k. 238) i A. Z. (k. 254- 255), którzy "przypomnieli sobie" o awanturach i niewłaściwym zachowaniu oskarżonego, których byli naocznymi świadkami. Uszczegółowienie zeznań i ich tak znaczące rozbudowanie tłumaczyli tym, że "przypomnieli sobie wiele rzeczy" (k. 255). Sąd tę zmianę relacji bez problemu zaakceptował i na tej podstawie dokonał ustaleń faktycznych, co może i można by było zaakceptować, gdyby nie znajdująca się w aktach sprawy decyzja z 15 listopada 2019r. o wymeldowaniu G. S. z adresu Ś. ul. (...), a właściwie wskazane powody jej wydania (k. 220 - 223) oraz nieprzesłuchanie wskazanego przez pokrzywdzoną świadka Z. S. (k. 106), która miała być obecna w czasie, kiedy oskarżony ją znieważał.

Jakkolwiek sąd karny ma obowiązek samodzielnie poczynić ustalenia w sprawie (art. 8 §1 k.p.k.), to nie ulega wątpliwości, że powody, dla których organ wydający w/wym. decyzję uznał, iż pokrzywdzona dobrowolnie opuściła mieszkanie w Ś. z uwagi na wolę zmiany miejsca pobytu, negując tym samym jej twierdzenia, iż wyprowadziła się wbrew swej woli, a samo mieszkanie wynajęte zostało poza jej wiedzą o czym miała dowiedzieć się post factum, winny były skłonić Sąd a quo do wnikliwego przeanalizowania relacji oskarżycielki posiłkowej i samodzielnego dokonania ustaleń w zakresie do kiedy oskarżony i G. S. zamieszkiwali na ul. (...) w Ś., a przede wszystkim kiedy je opuścili i jak do tego momentu układały się ich relacje. Wątpliwości w tej mierze wynikają bowiem stąd, że przed wydaniem decyzji 15 listopada 2019r. Burmistrz Miasta Ś. przesłuchał J. L. (wynajmuje od stycznia 2018r. w/wym. mieszkanie), która wszelkie formalności związane z wynajmem załatwiała z G. S. (tak było do wiosny 2019r.). Przesłuchana została także sąsiadka stron - M. S., która - jak należy uznać w oparciu o treść uzasadnienia decyzji - dysponuje wiadomościami dotyczącymi relacji między oskarżonym a pokrzywdzoną w czasie, kiedy wspólnie zamieszkiwali. W sytuacji, kiedy całościowo analizowane zeznania G. S. oraz jej syna i synowej już "na pierwszy rzut oka" ujawniają nader istotne wewnętrzne sprzeczności, jako konieczne jawi się przesłuchanie osób postronnych (w tym wskazanej przez samą pokrzywdzoną Z. S.), które z uwagi na charakter relacji ze stronami tego postępowania, mogą posiadać informacje, które umożliwią weryfikację twierdzeń stron, a tym samym pozwolą na dokonanie pewnych i jednoznacznych ustaleń. Za takie bowiem nie sposób uznać te, które przedstawił Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. To, że rozwód orzeczono z winy oskarżonego również nie może zastąpić własnych ustaleń sądu karnego. Na obecnym etapie nie ma możliwości, by stanowczo określić w jakim okresie i w jaki sposób L. S. miałby znęcać się nad G. S..

Wniosek

o zmianę orzeczenia w całości

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jakkolwiek wniosek oskarżonego zawarty w apelacji, a dotyczący "zmiany orzeczenia w całości" jest na tyle niedoprecyzowany, iż jedynie z kontekstu jego apelacji można wyprowadzić wniosek, iż domaga się uniewinnienia, to z uwagi na wskazane wyżej mankamenty i uchybienia w sposobie procedowania Sądu a quo, które prowadzą do wniosku, iż kwestia sprawstwa i zawinienia oskarżonego nie została prawidłowo, a przede wszystkim w sposób nie budzący wątpliwości ustalona, konieczne jest uchylenie wyroku i powtórzenie całego postępowania w sprawie. W tym też zakresie wniosek apelującego o zmianę wyroku nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Z przyczyn wskazanych w sekcji 3.1 uzasadnienia, tj.:

- z uwagi na naruszenie prawa do obrony L. S. w wyniku uznania, iż zawiadomienie go o pierwszym terminie rozprawy głównej było prawidłowe, choć w istocie dokonane zostało z naruszeniem reguł określonych w art. 132 §1i §1a k.p.k. (a contrario art. 138 k.p.k.) w zw. z ar.t 132 §4 k.p.k., i przeprowadzenie postępowania pod jego nieobecność.

- niewyjaśnienia rozbieżności i sprzeczności w relacjach G. S. wskutek zaniechania przeanalizowania zeznań, które złożyła w sprawie (...)SO w Świdnicy, jak również ujawniających się w depozycjach jej syna i synowej oraz z ustaleń organu wydającego decyzję o wymeldowaniu G. S. z adresu w Ś. przy ul. (...) i nieprzesłuchania osób postronnych, które mogą posiadać istotne informacje na temat relacji między oskarżonym a pokrzywdzoną (J. L., M. S.i Z. S.). Tym samym

konieczne jest powtórzenie całego postępowania tak, by oskarżony mógł samodzielnie podjąć decyzję (będąc prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy głównej), czy chce uczestniczyć w postępowaniu, ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej i świadków wnioskowanych aktem oskarżenia, by wyjaśnić rozbieżności, na które wskazywał tut. Sąd odwoławczy oraz uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez przesłuchanie w/wym. osób. Dopiero na tej podstawie będzie Sąd I instancji dokonywał ustaleń w zakresie tego czy, w jakim okresie i w jaki sposób L. S. miałby się znęcać nad G. S. oraz czy i jaką karę miałaby w związku z tym ponieść.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

Agnieszka Połyniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony L. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie sprawstwa i winy czynu z art. 207§1 k.k. przypisanego zaskarżonym wyrokiem

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana