Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia SO Dariusz Dąbrowski
Protokolant:	Starszy sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2021 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółki Akcyjnej w B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 31 grudnia 2018 roku Nr DEK. (...) (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 31 grudnia 2018 roku Nr DEK. (...) (...) w ten sposób, że obniża nałożoną na powoda karę do kwoty 5000 (pięć tysięcy) złotych;

2.  zasądza od powoda (...) Spółki Akcyjnej w B. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyk kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Dariusz Dąbrowski

Sygn. akt XVII AmE 170/19

UZASADNIENIE

Wyroku z 8 lutego 2021 r.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z 31 grudnia (...)., Nr DEK. (...) (...) ( (...): (...)), wydaną w oparciu o art. 35 ust. 1 pkt 1 i art. 36 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2167, ze zm.), w związku z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 831, ze zm.) oraz z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 755, ze zm.) a także z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy: (...) S.A., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), orzekł, że:

1.  przedsiębiorca: (...) S.A., nie wywiązał się z określonego w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej, obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy, w terminie określonym w art. 27 ust. 3 Ustawy lub uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym w art. 12 ust. 6 tej ustawy, obliczonej w sposób określony w art. 12 ust. 5 Ustawy,

2.  za zachowanie opisane w punkcie pierwszym wymierzył przedsiębiorcy: (...) S.A., karę pieniężną w kwocie 31 962,20 zł.

Od powyższej decyzji odwołanie wniosła strona powodowa, zaskarżając ją w całości. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

a)  art. 7, 8, 11 w zw. z art. 77 § 1 i 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2018. 2096 ze zm.) w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. 2018. 755 ze zm.) - polegające na wydaniu decyzji z naruszeniem zasady prawdy obiektywnej i zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, zaniechaniu podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz wyczerpującego zebrania materiału dowodowego oraz dokonaniu jednostronnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przyjęcia przez organ, iż Skarżący prowadził działalność gospodarczą polegającą na obrocie energią elektryczną i dokonywał sprzedaży energii elektrycznej do odbiorców końcowych;

b)  art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a. polegające na nie zastosowaniu przez organ tego przepisu pomimo, iż waga naruszenia prawa w tym wypadku jest znikoma, a Spółka zaprzestała naruszania prawa oraz podjęła kroki celem usunięcia zaistniałych nieprawidłowości i wypłaty za rzecz najemców bezpodstawnie naliczonych kosztów energii;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci:

a)  art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o efektywności energetycznej (Dz. U. 2015. 2167 ze zm.) - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że Skarżący miał obowiązek uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw efektywności energetycznej lub uiszczenia opłaty zastępczej - pomimo, iż Skarżący nie prowadził odsprzedaży energii elektrycznej;

b)  art. 35 ust. 1 pkt 1 Ustawy poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nałożenie na Skarżącego kary pieniężnej - pomimo, iż Skarżący nie naruszył przepisów ustawy;

c)  art. 36 Ustawy poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nałożenie na Skarżącego kary pieniężnej nie uwzględniającej stopnia oraz okoliczności naruszenia przepisów ustawy;

d)  art. 65 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. 2018. 1025 ze zm.) - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i poprzestanie przez organ na literalnej wykładni postanowień umów najmu - bez uwzględnienia okoliczności ich zawarcia, a w szczególności zgodnego zamiaru stron - co doprowadziło do błędnego ustalenia w Decyzji, że Spółka pobierała opłaty za sprzedaż energii elektrycznej.

Mając na uwadze powyższe wniósł o uchylenie decyzji w całości, zasądzenie od organu na rzecz Skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych - o ile nie zostanie złożony spis kosztów ewentualnie wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i obniżenie wymierzonej kary pieniężnej.

Pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezesa URE z 7 lipca 2010 r. znak: (...) przedsiębiorcy została udzielona koncesja na obrót energią elektryczną na okres od dnia 7 lipca 2010 r. do dnia 10 lipca 2020 r. (okoliczność bezsporna)

Natomiast, decyzją Prezesa z 16 grudnia 2015 r. znak: (...) koncesja ta została przedsiębiorcy cofnięta. (okoliczność bezsporna)

Przedsiębiorca w 2013 roku odsprzedał obiorcom końcowym 7 430,540 MWh energii elektrycznej i osiągnął z tego tytułu przychód w wysokości (...) zł.

Dowód: Pismo spółki z 8 maja 2015 r., k. 31,

Pismo spółki z 19 grudnia 2018 r., k. 46,

Pismem z dnia 11 września 2014 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, na mocy przepisu art. 14 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej, zwrócił się do spółki (...) S.A. o udzielenie informacji w zakresie dokonanej w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. sprzedaży energii elektrycznej, ciepła i gazu ziemnego, w związku z koniecznością zbadania realizacji obowiązku wynikającego z art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej za rok 2013 r.

Dowód: Pismo Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 11 września 2014 r., k. 1-2 akt adm.

W pismach, które w dniach 28 kwietnia 2015 r. oraz 15 maja 2015 r. wpłynęły do Urzędu, Przedsiębiorca zajął stanowisko w sprawie. Wskazał, że odsprzedaż energii elektrycznej i gazu stanowi usługę pomocniczą, ściśle związaną z działalnością spółki do której należy wynajem nieruchomości handlowych. Zatem, energia elektryczna oraz gaz ziemny jest odsprzedawany najemcom powierzchni handlowych na terenie „rynku”. Sprzedaż odbywa się na zasadzie refaktury kosztów zużytej energii elektrycznej i gazu ziemnego, w oparciu o odczyty urządzeń pomiarowych zainstalowanych na poszczególnych wynajmowanych powierzchniach bez doliczania dodatkowych opłat.

Dowód: Pismo Spółki z dnia 24 kwietnia 2015 r., k. 30 akt adm.

Pismo Spółki z dnia 8 maja 2015 r., k. 31 akt adm.

Kolejno, Prezes URE skierował do przedsiębiorcy wezwanie, dotyczące przedstawienia przez Spółkę dodatkowych dokumentów i wyjaśnień w zakresie dokonywanych przez przedsiębiorcę sprzedaży energii elektrycznej i gazu ziemnego, ponadto, do nadesłania list odbiorców końcowych, którym spółka odsprzedawała w 2013 r. energię elektryczną i/lub gaz naziemny, jak również umów sprzedaży energii elektrycznej i/lub gazu ziemnego zawartych z odbiorcami oraz zestawienia faktur i faktur korygujących wystawionych w 2013 r. przez spółkę odbiorcom końcowym.

Dowód: Pismo Prezesa URE z 31 grudnia 2015 r., k. 32 akt adm.

Z wyjaśnień przedstawionych przez spółkę, stanowiących odpowiedź na powyższe wezwanie wynika, iż jeśli chodzi o sprzedaż energii elektrycznej, przedsiębiorstwo nie potrafiło przedstawić ilości energii w kWh dla poszczególnych obiorców, ponieważ spółka dysponuje tylko globalną ilością – tj. 7 430 555 kWh. W poszczególnych miesiącach 2013 roku cena jednostki za 1 kWh była różna co wynikało z innych danych wsadowych do wyliczenia ceny 1 kWh oraz daty odczytu liczników. Ponadto, spółka wyjaśniła, że jednostkowa cena energii elektrycznej ustalana była w oparciu o faktury wystawione przez dostawców energii. W związku z tym, że faktury za usługi dystrybucyjne wpływały do przedsiębiorcy z opóźnieniem, nie było możliwe dokładne wyliczenie tego parametru w dniu w którym trzeba było fakturować odbiorców spółki.

Dowód: Pismo Spółki z 8 marca 2016 r., k. 35 akt adm.

Pismo Spółki z 13 lipca 2016 r., k. 36 akt adm.

Zawiadomieniem z 22 listopada 2018 r. Prezes URE poinformował spółkę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia spółce kary pieniężnej w zawiązku z ujawnieniem możliwości nieprzestrzegania w 2013 r. określonego w art. 12 ust. 1 Ustawy, obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, w terminie określonym w art. 27 ust. 3 ustawy lub uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym w art. 12 ust. 6 tej ustawy, obliczonej w sposób określony w art. 12 ust. 5 ustawy. Jednocześnie, Prezes URE wezwał przedsiębiorcę do przedstawienia szczegółowych wyjaśnień oraz przesłania dokumentów mających związek ze sprawą. W tym. m.in. o uzupełnienie przesłanego przez spółkę z pismem z 13 lipca 2016 r. zestawienia faktur i faktur korygujących faktury wystawione odbiorcom końcowym w styczniu 2014 r. (dot. energii elektrycznej dostarczonej w miesiącu grudniu 2013 r.), przesłanie rzeczywistych danych o ilości energii elektrycznej sprzedanej przez spółkę w roku 2013 do obiorców końcowych oraz przesłanie wszystkich faktur wystawionych: (...) Sp. z o.o., PPUH (...) Sp. z o.o. oraz Przedsiębiorstwu (...) Sp. z o.o. Prezes zwrócił się także o przedstawienie szczegółowego opisu metodologii wyliczenia jednostkowej ceny sprzedaży energii elektrycznej stosowanej na wystawianych przez przedsiębiorcę fakturach oraz wyjaśnienie różnej stawki kWh na fakturze nr (...) poprzez wskazanie wysokości opłaty stałej, jak również umowę regulującą warunki dostawy oraz rozliczeń za energię elektryczną zawartą z (...) Sp. z o.o. oraz Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. dotyczącą roku 2013 wraz z aneksami.

Dowód: Pismo Prezesa URE z 22 listopada 2018 r., k. 38-39v akt adm.

Przedsiębiorca przedłożył faktury objęte ww. wezwaniem. Poinformował o braku możliwości oszacowania łącznej ilości energii elektrycznej „zafakturowanej” wszystkim odbiorcom końcowym w 2013 r. Jest to możliwe tylko w ujęciu statystycznym w oparciu o cenę jednostkową za kWh i wartość sprzedaży w tym okresie.

Do wyliczeń jednostkowej ceny na refakturze za dany miesiąc spółka stosowała stawki z faktur za dystrybucję wystawionych przez (...) S.A. Oznacza to, że na przykład do wyliczenia ceny za październik 2013 r. spółka posługiwała się fakturą otrzymaną 25 października 2013 r.

Przedsiębiorca przyznał, że w wyniku pomyłki w 2013 r. przyjmował do rozliczeń ze swoimi odbiorcami cenę za kWh wynikającą z faktur wystawionych przez jego sprzedawcę – spółkę (...) S.A. w roku 2012, czyli kwotę 0,26306 zł/kWh zamiast 0,2548 zł/kWh.

Zastosowanie różnej stawki za kWh na fakturach nr (...) wynikało z tego, że spółka (...) Sp. z o.o. złożyła reklamację na odczyty energii elektrycznej zawarte na fakturze nr (...). Reklamacja ta była rozpatrywana w listopadzie 2013 r. i omawiana pomyłka powstała na skutek błędu systemu, który podczas wystawiana korekty ww. faktury przyjął cenę stosowaną do rozliczeń w następnym okresie, tj. grudniu 2013 r. Dlatego cena końcowa dla obiorcy była zawyżona około 2,5 % w stosunku do ceny prawidłowej.

Przedsiębiorca oświadczył, że nigdy nie stosował opłaty stałej do rozliczania zużytej energii elektrycznej przez swoich odbiorców.

Dowód: Pismo Przedsiębiorcy z 29 listopada 2018 r., k. 40-43 akt adm.

Zeznania świadka – J. W.

Wyliczenie ceny energii z najemcami oraz sposób jej rozliczania przez spółkę polegał na tym, że na podstawie dyspozycji faktur za dany okres stosowano algorytm, który uśredniał cenę na rynku. Faktury za sługi przesyłowe trafiały do spółki 3 razy w miesiącu, za każdym razem średnia cena tych usług była inna, z tego wynikała potrzeba stosowania algorytmu.

Rozliczanie z najemcami odbywało się miesięcznie. Konieczność indywidualnego wyliczania cen wynikała z różnych wartości przesyłowych.

Wskazana wyżej pomyłka, stanowiła błąd wewnętrzny spółki. Przedsiębiorstwo przeprowadziło postępowanie mające na celu ustalenie wartość zawyżenia wobec każdego z odbiorców. Wynosiło ono 75 800 zł brutto. Odbiorcom, posiadającym obowiązujące umowy przedsiębiorstwo zwracało środki. Natomiast do klientów, którzy zakończyli współpracę z rynkiem kierowano pisemne zawiadomienia. Zwracane wartości wynikające z pomyłki często oscylowały w wysokości około 100 zł.

Aktualnie, kwota pozostała do zwrotu stanowi 5 % pierwotnej wartości – tj. 2465 zł. Proces zwrotów nadpłaconych kwot spółka rozpoczęła w listopadzie i grudniu 2018 r.

Dowód: Zeznania świadka - J. W..

Do dnia 31 marca 2014 r. Przedsiębiorca nie przedstawił do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej oraz nie uiścił na rachunek (...) opłaty zastępczej w wysokości wymaganej przepisami prawa. (okoliczność bezsporna)

Z rachunku zysków i strat za rok 2017 wynika, że w 2017 roku przedsiębiorca osiągnął przychody ze sprzedaży i zrównanie z nimi w wysokości (...) zł.

Dowód: Rachunek zysków i strat za rok 2017, k. 43b akt adm., nośnik elektroniczny.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody, których wiarygodność i moc dowodowa nie budziły zastrzeżeń.

W toku postępowania przeprowadzono dowód z przesłuchania świadka J. W.. Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne, ponieważ są spójne, pokrywają się ze sobą i wzajemnie się uzupełniają, a także korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Nadto pozwany nie zakwestionował prawdziwości składanych przez nich zeznań.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, przedsiębiorstwo energetyczne, o którym mowa w art. 12 ust. 2 pkt 1 Ustawy (tj. przedsiębiorstwo energetyczne sprzedające energię elektryczną, ciepło lub gaz ziemny odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), jest obowiązane uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi URE świadectwo efektywności energetycznej o wartości wyrażonej w tonach oleju ekwiwalentnego względnie uiścić opłatę zastępczą w terminie do dnia 31 marca każdego roku za poprzedni rok kalendarzowy.

Stosownie do § 2 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 września 2012 r. w sprawie sposobu obliczania ilości energii pierwotnie odpowiadającej wartości świadectwa efektywności energetycznej oraz wysokości jednostkowej opłaty zastępczej (Dz. U. z 2012 r. poz. 1039, obowiązującego do dnia 30 września 2016 r.), wskaźnik procentowy, służący do obliczenia ilości energii pierwotnej odpowiadającej wartości świadectwa efektywności energetycznej, które podmioty obowiązane, o których mowa w art. 12 ust. 2 Ustawy, winny był uzyskać i przedstawić do umorzenia dla roku 2013 wynosił 1 %.

Prezes URE nakłada na przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorcę końcowego, towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o którym mowa w art. 12 ust. 2 ustawy w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10 % przychodu osiągniętego w roku podatkowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli podmiot ten nie dopełnia obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej lub nie uiszcza opłaty zastępczej, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy (art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy).

Dokonywanie rozliczeń za energię elektryczną przez podmiot, który nie wykonuje działalności polegającej na obrocie energią elektryczną możliwe jest na zasadzie tzw. refaktury.

Jest to pojęcie niezdefiniowane przez ustawodawcę, ale rozumiane potocznie jako odsprzedaż usług po tej samej cenie, bez doliczania marży i prowizji. Refakturowaniem jest przede wszystkim fakturowanie odsprzedaży usług. W najwęższym rozumieniu, o refakturowaniu mówimy w przypadkach, gdy dochodzi do zakupu towaru lub usługi na rzecz innego podmiotu a następnie następuje przeniesienie poniesionych kosztów – odsprzedaż – na ostatecznego beneficjenta.

Jak ustalono w toku postępowania, głównym przedmiotem działalności powodowej spółki jest najem i zarządzanie nieruchomościami własnymi na których zlokalizowany jest Rynek Hurtowy. W celu zapewnienia najemcom dostępu do energii elektrycznej, spółka zawierała umowy na jej dostawę, a następnie obciążała najemców kosztami odpowiadającymi zużyciu. W umowach tych, strony określił te koszty jako „opłaty” wynikające z poboru, nie zaś wprost – z faktycznie poniesionych kosztów danego najemcy wynikających z przedstawionych faktur.

Z zeznań świadka oraz stanowiska powodowej spółki, wyrażanego w toku postępowania administracyjnego wynika, że ceny energii zostały ustalone (uśrednione) w oparciu o algorytm. Oznacza to, że spółka nie stosowała opłaty stałej przy obliczaniu zużytej energii elektrycznej przez swoich odbiorców. Wspomniany algorytm umożliwiał uśrednienie ceny energii elektrycznej z uwagi na różne wartości usług przesyłowych w każdym miesiącu. Z odbiorcami końcowym powód stosował cenę za 1 kWh wynikającą z faktur wystawionych przez (...) S.A. w 2012 r., nie zaś z faktur dotyczących zakupu energii elektrycznej w poszczególnych miesiącach 2013 r.

Powód wyjaśniał, że powyższe stanowiło niecelową pomyłkę, błąd wewnętrznego systemu spółki. Spółka bowiem podjęła niezwłocznie działania zmierzające do zwrotu nienależycie pobranej nadwyżki. Wprawdzie powód nie przekazał pozwanemu Prezesowi URE korekt eliminujących powyższy błąd, ale podkreślenia wymaga, że spółka wdrożyła proces zwrotu środków. Jak zeznał świadek „większość została zwrócona od razu z bieżącymi płatnościami”, a kwota pozostała do zwrotu stanowi 5% - 6% całości.

Z materiału zebranego w niniejszej sprawie, nie wynika jakoby spółka pobierała marżę lub dodatkową prowizję za odsprzedawanie energii elektrycznej. Spółka, powziąwszy informację o zaistniałym błędzie rachunkowym, podjęła kroki zmierzające do jego naprawienia. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, który precyzyjnie scharakteryzował schemat rozliczania energii z najemcami. Z uwagi na logikę i spójność działania omawianej metodologii, co także odzwierciedla zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd stwierdził, że ma jednoznacznego powodu do uznania, iż zamierzoną intencją spółki było naliczanie najemcom dodatkowych opłat z tytułu dostawy prądu.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, sąd zdecydował o obniżeniu powodowi kary do 5 000 zł. Zdaniem Sądu zmniejszenie wysokości kary pieniężnej nie stoi w sprzeczności z jej celami prewencyjnymi za niezastosowanie się do bezwzględnie obowiązujących wymagań prawa, jak również represyjno-wychowawczymi. Nałożenie na spółkę kary w wysokości 5 000 złotych spełni swoją funkcję represyjną, zaś prewencja szczególna jest także w wystarczającym stopniu zaspokojona, gdyż kara nawet w tej wysokości, łącznie z całokształtem okoliczności związanych z toczącym się postępowaniem, jest wystarczająco wyraźnym ostrzeżeniem dla powoda na przyszłość, aby dochować należytej staranności w prowadzeniu działalności. Tak ustalona kara jest zdaniem Sądu odpowiednia do stwierdzonych naruszeń oraz daje podstawy, by sądzić, że powód nie będzie w przyszłości dopuszczał się naruszeń przepisów prawa oraz jest współmierna do możliwości finansowych Przedsiębiorcy. Ponadto, Sąd uznał, że za obniżeniem kary pieniężnej wymierzonej przez Prezesa URE przemawia również fakt, iż spółka niezwłocznie podjęła działania zmierzające do usunięcia skutków tego błędu poprzez zwrot nienależnie pobranej sumy.

Mimo, iż kara nałożona przez sąd została znacznie zmniejszona, nie wyłącza to obowiązku dochowania przez powoda należytej staranności w prowadzonej działalności gospodarczej. Powód, będąc przedsiębiorcą, czyli tzw. profesjonalistą, powinien pamiętać, że obowiązuje go wyższy miernik oczekiwań i rzetelności.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zmienił decyzję Prezesa URE z 31 grudnia 2018 roku nr DEK. (...) (...) na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c. obniżając karę pieniężną nałożoną na powoda do wysokości 5000 złotych, jednak uznając co do zasady racje pozwanego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. W sprawie niniejszej koszty procesu obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w minimalnej stawce 720,00 zł, ustalonej w oparciu § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 z zm.).

SSO Dariusz Dąbrowski