Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku V Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Leszek Jantowski (spr.)

Protokolant: stażysta Angelika Ragus

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2021 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)Bank (...)Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko P. Z.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 8 lipca 2021 r., sygn. akt XV C 1309/20

I.oddala apelację;

II.zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Leszek Jantowski

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt V ACa 559/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 grudnia 2015 roku przeciwko P. Z. powód wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty, że pozwana ma zapłacić na jego rzecz należność główną w wysokości 139.542,64 zł i następujące odsetki umowne:

- za okres od 1 października 2015 do 29 grudnia 2015 roku w kwocie 3.670,17 zł, które są znane Bankowi na dzień wystawienia pozwu o zapłatę, gdyż zostały już wyliczone od kwoty należności głównej i nie są skapitalizowane oraz

- dalsze odsetki umowne, których wysokość będzie wyliczona od należności głównej od dnia 30 grudnia 2015 roku do dnia dokonania spłaty całości zadłużenia.

W uzasadnieniu wskazał, iż w dniu 21 marca 2013 roku pozwana P. Z. zawarła z Bankiem (...)Bank (...)SA umowę kredytu obrotowego MSP nr (...) postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...). Spłata kredytu została zabezpieczona gwarancją spłaty kredytu do kwoty 210.000,00 zł udzieloną przez Bank (...) na podstawie umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...) z dnia 4 marca 2013 roku. W związku z niewywiązaniem się kredytobiorcy z obowiązku spłaty kredytu (...) w dniu 27 lipca 2015 roku wypłacił bankowi kredytującemu (powodowi) z tytułu gwarancji kwotę w wysokości 141.930,93 zł. Pozwana nie spłaciła przedmiotowego zobowiązania i w związku z tym powstało zadłużenie w dochodzonej pozwem wysokości. Na dochodzoną kwotę składa się niespłacone zadłużenie z tytułu:

-

kapitału w kwocie 139.542,64 zł,

-

odsetek za okres od 1 października 2015 roku do 29 grudnia 2015 roku w kwocie 3.670,17 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 9 marca 2016 roku sygn. akt XV Nc 156/16 Sąd Okręgowy w Gdańsku nakazał pozwanej P. Z. aby zapłaciła na rzecz powoda (...) Banku (...)S.A. w W. kwotę 139.542,64 zł wraz z umownymi odsetkami naliczanymi według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w Banku (...) S.A. przewidzianej dla wierzytelności postawionych w stan natychmiastowej wymagalności stanowiącymi każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP w wysokości nie wyższej jednak niż maksymalne ustawowe odsetki za opóźnienie liczone od dnia 1 października 2015 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 250,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniosła w tym terminie zarzuty.

Pismem z dnia 11 czerwca 2018 roku pozwana wniosła zarzuty od nakazu zapłaty. Pozwana zaskarżyła w całości przedmiotowy nakaz zapłaty, zaprzeczyła wszelkim twierdzeniom powoda za wyjątkiem tych wyraźnie przyznanych i podniosła następujące zarzuty:

1.niedotrzymanie przez powoda ustaleń ugody i zawartego pomiędzy stronami porozumienia uwzględniającego harmonogram spłat zadłużenia przez pozwaną,

2.żądanie świadczenia nienależnego, z uwagi na nieuwzględnienia przez stronę powodową faktu, iż pozwana zapłaciła większość należnej powodowi kwoty zgodnie z ugodą i ustalonym z powodem harmonogramem spłat, tj. po 2.000,00 zł miesięcznie od września 2016 roku do maja 2017 roku oraz po 3.000,00 zł od czerwca 2017 roku do chwili obecnej, tj. łącznie 60.869,00 zł.

Pozwana wniosła o uchylenie w całości przedmiotowego nakazu zapłaty, oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W toku postępowania pozwana zarzuciła, że w sprawie zachodzi stan prawny zbliżony do powagi rzeczy osądzonej, albowiem w obrocie prawnym funkcjonuje wystawiony przez powoda przeciwko pozwanej, oparty na tej samej podstawie faktycznej i prawnej, wydany w zakresie tego samego świadczenia pieniężnego bankowy tytuł egzekucyjny ( (...)) zaopatrzony w dniu 18 maja 2015 roku w klauzulę wykonalności przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku. Zdaniem pozwanej przedmiotowy tytuł obejmuje całą kwotę ciążącą na niej z tytułu umowy kredytowej nr (...)w wysokości 236.551,56 zł z odsetkami. Pozwana wskazała, iż przedmiotowy tytuł wykonawczy jest egzekwowany przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Północ w Gdańsku w sprawie KM 894/18.

Pozwana wniosła o uchylenie w całości nakazu zapłaty z dnia 9 marca 2016 roku wydanego przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie XV Nc 156/16 i odrzucenie pozwu, ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia wniosku o zastosowanie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. pozwana wniosła o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu zarzutów pozwana zakwestionowała wypłatę powodowi przez (...) kwoty 141.930,93 zł z tytułu poręczenia wskazując, iż powyższa okoliczność nie została wykazana.

Pozwana potwierdziła, iż była stroną umowy kredytowej nr (...), której przedmiotem było świadczenie pieniężne oraz potwierdziła, iż nie wykonała zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy. Zdaniem pozwanej przedmiotem Bankowego Tytułu Egzekucyjnego, o którym była mowa powyżej oraz pozwu wniesionego w niniejszej sprawie, na skutek którego doszło do wydania nakazu zapłaty jest to samo świadczenie pieniężne, z tym że Bankowy Tytuł Egzekucyjny obejmuje całość długu w wysokości 236.551,56 zł, zaś nakaz zapłaty kwotę 139.542,64 zł.

Pismem z dnia 17 kwietnia 2019 roku powód wniósł o utrzymanie w mocy nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w dniu 9 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt XV Nc 156/16 w zakresie kwoty 106.572,47 zł wraz z odsetkami umownymi w kwocie 2.209,97 zł, które zostały wyliczone od należności głównej do dnia 15 kwietnia 2019 roku lecz nie skapitalizowane oraz dalszymi odsetkami umownymi naliczanymi według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej czterokrotności wysokości aktualnej stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym nie większej niż stopa odsetek maksymalnych liczonymi od dnia 16 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o uchylenie w pozostałym zakresie nakazu zapłaty i wskazał, że cofa pozew w tym zakresie.

W uzasadnieniu wskazał, iż w niniejszym procesie dochodzi roszczenia z tytułu wierzytelności, którą nabył na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 28 sierpnia 2015 roku zawartej z Bankiem(...) w W.. Powód wyjaśnił, iż w dniu 21 marca 2013 roku zawarł z pozwaną umowę o kredyt obrotowy MSP postawiony do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...). Zgodnie z jej postanowieniami bank postawił do dyspozycji pozwanej kwotę limitu kredytowego w wysokości 350.000,00 zł, która miała być przeznaczona na finansowanie bieżących zobowiązań wynikających z wykonywanej działalności pod nazwą (...). W dniu 4 marca 2014 roku strony zawarły aneks do ww. umowy, zgodnie z którym kwota limitu w wysokości 350.000,00 zł miała podlegać stopniowemu obniżeniu do kwoty 250.000,00 zł zgodnie z określonym w aneksie harmonogramem. W przedmiotowym aneksie ustalono również, że spłata kredytu jest zabezpieczona między innymi gwarancją spłaty kredytu do kwoty 210.000,00 zł (stanowiącej 60% kredytu), udzieloną przez Bank (...) na podstawie umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...) z dnia 4 marca 2013 roku. Dłużnik (pozwana) oświadczyła, że akceptuje warunki gwarancji dotyczące terminu ważności, wskaźnika procentowego jednostkowej gwarancji oraz kwoty gwarancji zawarte w umowie. W związku z niewywiązywaniem się z obowiązku spłaty kredytu przez pozwaną wystąpił do (...) z wezwaniem do zapłaty z tytułu gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis i w rezultacie w dniu 27 lipca 2015 roku (...) dokonał wypłaty na rzecz powoda kwoty pieniężnej w wysokości 60% kwoty kredytu. O realizacji zabezpieczenia z tytułu gwarancji i przejęciu wierzytelności z tego tytułu poinformował pozwaną pismem z dnia 25 września 2015 roku. Wpłaty dokonywane przez pozwaną po realizacji zabezpieczenia z tytułu gwarancji były dzielone proporcjonalnie do udziału obu wierzytelności (...)S.A. i (...) względem pozwanej, tj. wierzytelności wynikającej z tytułu umowy kredytu oraz wierzytelności wynikającej z tytułu gwarancji.

Powód zaprzeczył, aby nie dotrzymał ustaleń ugody czy porozumienia oraz aby strony ustaliły harmonogram spłat. Zdaniem powoda pozwana nie wskazała żadnych szczegółów dotyczących ugody bądź porozumienia. Pozwany potwierdził, że strony prowadziły rozmowy dotyczące ugodowego zakończenia sporu jednakże do porozumienia nigdy nie doszło z przyczyn leżących po stronie pozwanej. Pozwany zaprzeczył także, aby w niniejszej sprawie zachodził stan zbliżony do powagi rzeczy osądzonej, albowiem roszczenie powoda nie było przedmiotem prawomocnego rozstrzygnięcia sądu co do istoty sprawy.

Wyrokiem z dnia 11 lipca 2019 roku wydanym w sprawie sygn. akt XV C 221/19 Sąd Okręgowy w Gdańsku utrzymał w mocy nakaz zapłaty z dnia 9 marca 2016 roku wydany w sprawie o sygn. akt XV Nc 156/16 w części obejmującej nakaz zapłaty kwoty 108.782,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie naliczanymi od kwoty 106.573,47 zł od dnia 16 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty, uchylił nakaz zapłaty z dnia 9 marca 2016 roku wydany w sprawie o sygn. akt XV Nc 156/16 w pozostałej części co do roszczenia głównego i odsetek, postępowanie w tym zakresie umarzając, a nadto zasądził dodatkowo, ponad koszty orzeczone w nakazie zapłaty z dnia 9 marca 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XV Nc 156/19 od pozwanej P. Z. na rzecz powódki (...)Banku (...)S.A. w W. kwotę 7.200,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelacją z dnia 18 października 2019 roku pozwana zaskarżyła w punkcie I i III wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 11 lipca 2019 roku

Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2020 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I ACa 842/19 Sąd Apelacyjny w Gdańsku uchylił w całości zaskarżony wyrok oraz uchylił w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w dniu 9 marca 2016 w sprawie o sygn. akt XV Nc 156/16 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku z pominięciem przepisów o postępowaniu nakazowym.

Pismem z dnia 2 listopada 2020 roku powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 106.572,47 zł wraz z odsetkami umownymi w kwocie 2.209,97 zł, które zostały wyliczone od należności głównej do dnia 15 kwietnia 2019 roku, lecz nie skapitalizowane oraz dalszymi odsetkami umownymi naliczanymi według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej czterokrotności wysokości aktualnej stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym nie większej niż stopa odsetek maksymalnych liczonych od dnia 16 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 34,00 zł tytułem zwrotu dwóch opłat skarbowych od pełnomocnictwa.

Pismem z dnia 5 listopada 2020 roku pozwana wniosła o odrzucenie powództwa albowiem sporna wierzytelność jest już objęta tytułem wykonawczym (res iudicata), ewentualnie o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 8 lipca 2021 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku:

I.zasądził od pozwanej P. Z. na rzecz powoda (...) Bank (...)SA w W. kwotę 106572,47 zł ( sto sześć tysięcy pięćset siedemdziesiąt dwa złote czterdzieści siedem groszy) wraz z odsetkami umownymi od należności głównej za okres do dnia 15 kwietnia 2019 r. w kwocie 2209,97 zł (dwa tysiące dwieście dziewięć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) oraz dalszymi odsetkami umownymi naliczanymi według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej czterokrotności wysokości aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym nie większej niż stopa odsetek maksymalnych liczonymi od kwoty 106572,47 zł (sto sześć tysięcy pięćset siedemdziesiąt dwa złote czterdzieści siedem groszy) od dnia 16 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty;

II. ustalił, że koszty procesu obciążają w całości pozwaną P. Z., pozostawiając referendarzowi sądowemu szczegółowe wyliczenie ich wysokości.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach:

Pozwana P. Z. jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...).

Bank(...) w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis udziela mikroprzedsiębiorcom oraz małym i średnim przedsiębiorcom gwarancji spłaty kredytów, w tym gwarancji w ramach Funduszu Gwarancyjnego dla rozwoju innowacyjności MSP. Gwarancje udzielane przez (...) stanowią pomoc de minimis.

Gwarancją spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis może być objęty kredyt udzielony w złotych, zgodnie z zasadami obowiązującymi w banku kredytującym, rezydentowi będącemu przedsiębiorcą należącym do kategorii MSP. Gwarancja jest udzielana dla nowych kredytów obrotowych w rachunku kredytowym oraz nowych kredytów inwestycyjnych, których celem jest finansowanie działalności gospodarczej kredytobiorcy, pod warunkiem spełnienia jednego z oznaczonych kryteriów.

W dniu 4 marca 2013 roku pomiędzy Bankiem (...) w W. a (...)Bankiem (...)Spółką Akcyjną w W. doszło do zawarcia umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...). W ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis (...) we własnym imieniu i na własny rachunek udzielił Bankowi Kredytującemu – (...) S.A. – gwarancji portfela kredytów, na którą składają się jednostkowe gwarancje spłaty kredytów wpisanych przez Bank Kredytujący do rejestru, maksymalnie do łącznej kwoty limitów gwarancji oraz w okresie ich wykorzystywania.

W dniu 21 marca 2013 roku w G. pomiędzy (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. a pozwaną P. Z. doszło do zawarcia umowy nr (...) kredytu obrotowego MSP postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...). Na warunkach określonych w umowie (...) S.A. udzieliło kredytobiorcy (pozwanej) kredytu odnawialnego w ramach limitu kredytowego w kwocie 350.000,00 zł. Środki z kredytu miały być wykorzystane na finansowanie bieżącej działalności pozwanej. Wykorzystanie kredytu miało następować w drodze realizacji dyspozycji kredytobiorcy w formie bezgotówkowej lub gotówkowej w ciężar rachunku bieżącego (...). Kredyt mógł być wykorzystany jednorazowo lub w częściach. Kwota wykorzystanego kredytu była oprocentowana w stosunku rocznym według zmiennej stopy procentowej. Stopa procentowała była równa wysokości stawki referencyjnej powiększonej o marżę (...)S.A. Stawkę referencyjną stanowiła stawka WIBOR 3M podawana w tabeli kursów (...)S.A., a marża banku była stała w umownym okresie kredytowania i wynosiła 6,90 p.p.

Spłata kredytu była zabezpieczona poprzez:

-

weksel własny in blanco kredytobiorcy wraz z deklaracją wekslową,

-

klauzulę potrącenia wierzytelności banku z tytułu rachunku bieżącego (...) i innych rachunków kredytobiorcy prowadzonych w banku,

-

poręczenie Banku(...) w W. w kwocie 210.000,00 zł.

Pismem z dnia 5 lutego 2014 roku pozwana P. Z. wniosła o udzielenie przez (...) gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis. Wniosek dotyczył kredytu udzielonego prze (...)Bank (...)Oddział (...) w G. w kwocie 350.000,00 zł na okres 12 miesięcy z przeznaczeniem na finansowanie działalności gospodarczej. Wysokość gwarancji określono jako 60% kwoty kredytu, a więc 210.000,00 zł.

Aneksem nr (...)z dnia 4 marca 2014 roku do umowy nr (...) kredytu obrotowego MSP postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...) strony przedłużyły do dnia 3 marca 2015 roku termin obowiązywania przedmiotowej umowy kredytu oraz ustaliły, że kwota limitu w wysokości 350.000,00 zł podlegać będzie stopniowemu obniżaniu do kwoty 250.000,00 zł zgodnie z harmonogramem określonym w aneksie. Na dzień sporządzenia aneksu marża banku wynosiła 6,45 p.p. Za odnowienie kredytu bank pobrał prowizję w wysokości 2%, co stanowiło 7.000,00 zł.

W załączniku do aneksu nr (...) z dnia 4 marca 2014 roku do umowy nr (...) kredytu obrotowego MSP postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...) (...) Bank (...)S.A. poinformowała, że zgodnie z umową portfelową linii gwarancyjnej de minimis z dnia 4 marca 2013 roku zawartą z Bankiem (...), po zrealizowaniu gwarancji będącej zabezpieczeniem kredytu obrotowego MSP postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...) z dnia 21 marca 2013 roku udzielonego na podstawie umowy kredytu nr (...) z dnia 21 marca 2013 roku na podstawie odrębnej umowy przelewu (...) nabędzie wierzytelność powstałą w wyniku realizacji tej gwarancji. Dochodzenie roszczeń wynikających z nabytej od (...) wierzytelności miało być prowadzone przez (...)S.A. równolegle z dochodzeniem roszczeń pozostałych po zrealizowaniu gwarancji wynikającej z tytułu umowy kredytu. Wskazano, że wszystkie kwoty, które po zrealizowaniu gwarancji przez (...) będą wpłacane tytułem spłaty wierzytelności wynikającej z tytułu gwarancji lub wierzytelności wynikającej z tytułu umowy kredytu będą przez (...)S.A. dzielone proporcjonalnie do udziału obu wierzytelności w wierzytelności ogółem (...) S.A. i (...) względem kredytobiorcy.

Postanowieniem z dnia 18 maja 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XIII 1 Co 1930/15 przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku nadano klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu numer (...) z dnia 29 kwietnia 2015 roku wystawionemu przez wierzyciela (...)Bank (...)Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. przeciwko dłużnikowi P. Z. co do świadczenia pieniężnego stwierdzonego tym tytułem, z ograniczeniem egzekucji do kwoty 525.000,00 zł oraz zasądzono od dłużnika na rzecz wierzyciela kwotę 70,69 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) stwierdza istnienie zadłużenia P. Z. wobec (...) Banku (...)Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z tytułu umowy nr(...)kredytu obrotowego MSP postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...) z dnia 21 marca 2013 roku zmienionej aneksem nr (...) z dnia 4 marca 2014 roku. Według stanu na dzień 29 kwietnia 2015 roku na wymagalne zadłużenie składały się:

-

należność główna w kwocie 236.551,56 zł,

-

odsetki naliczone za okres od 13.04.2015 r. do 28.04.2015 r. w kwocie 842,51 zł,

-

koszty w kwocie 67,00 zł.

Dalsze należne odsetki od dnia 29.04.2015 r. do dnia całkowitej spłaty należności głównej mają być naliczane od kwoty należności głównej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego według aktualnej stopy procentowe, wynoszącej 10,00% w stosunku rocznym.

Na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...) z dnia 29 kwietnia 2015 roku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 18 maja 2015 roku oraz postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 18 maja 2015 roku wydanego w sprawie o sygn. akt XIII 1 Co 1930/15 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 18 maja 2015 roku zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne. Celem przedmiotowego postępowania było wyegzekwowanie kwoty 88.484,85 zł, na którą składały się:

-

81.680,81 zł z tytułu należności głównej,

-

7.475,39 zł z tytułu odsetek do 16.05.2018 r.,

-

5,50 zł z tytułu wydatków gotówkowych.

W toku postępowania egzekucyjnego doszło do zajęcia wierzytelności z tytuły nadpłaty podatku dochodowego, podatku VAT i innych, wierzytelności z rachunku bankowego oraz nieruchomości dłużnika. Postępowanie zostało zakończone z uwagi na spłatę należności.

Pismem z dnia 26 maja 2015 roku (...) Bank (...) S.A. w W. wezwał Bank (...)do zapłaty kwoty 141.930,93 zł z tytułu gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis. W piśmie wskazano, iż wezwanie wynika z niewykonania przez kredytobiorcę obowiązku spłaty kredytu wynikającego z umowy kredytu nr (...) zawartej pomiędzy Bankiem Kredytującym a (...). Należność z tytułu niespłaconego kredytu wynosiła wówczas 236.551,56 zł.

W dniu 27 lipca 2015 roku Bank (...) z siedzibą w W. wpłacił na rzecz (...)Banku (...)S.A. w W. kwotę 141.855,93 zł. Powyższa kwota wynika z potrącenia kwoty 75,00 zł przysługującej (...) z tytułu opłaty prowizyjnej z kwotą 141.930,93 zł przysługującą Bankowi Kredytującemu ((...)S.A.) z tytułu realizacji gwarancji za zobowiązanie P. Z. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...)wynikające z umowy nr (...) z dnia 21 marca 2013 roku z późniejszymi zmianami.

Umową z dnia 25 sierpnia 2015 roku zawartą w W. pomiędzy Bankiem (...) w W. a bankiem (...) Bank (...) S.A. w W. zwanym Bankiem Kredytującym strony oświadczyły, iż Bank Kredytujący udzielił P. Z. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w G. kredytu obrotowego MSP postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...)z dnia 21 marca 2013 roku zmienionej aneksem nr (...) z dnia 4 marca 2014 roku. W umowie wskazano, iż powyższy kredyt został objęty gwarancją (...) na podstawie wniosku Kredytobiorcy i umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...) z dnia 4 marca 2013 roku. W związku z niewywiązywaniem się kredytobiorcy z obowiązku spłaty kredytu (...) w dniu 27 lipca 2015 roku wypłacił Bankowi Kredytującemu z tytułu gwarancji kwotę 141.930,93 zł. Z chwilą wypłaty gwarancji (...) stał się wierzycielem Kredytobiorcy o zwrot kwoty wypłaconej z tytułu tej gwarancji i przysługuje mu w związku z tym wierzytelność względem kredytobiorcy w wysokości dokonanej wypłaty. Na podstawie przedmiotowej umowy (...) w celu przeprowadzenia przez Bank Kredytujący windykacji przelał na Bank Kredytujący wierzytelność przysługującą mu względem Kredytobiorcy wraz z należnościami ubocznymi. Wraz z przelaną wierzytelnością na Bank Kredytujący przeszły także prawa związane z tą wierzytelnością, w tym roszczenie o zapłatę odsetek naliczanych od dnia wypłaty kwoty z gwarancji w wysokości 4-krotności obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP oraz poniesionych przez (...) kosztów a także przysługujące (...) zabezpieczenia wierzytelności.

Pismem z dnia 25 września 2015 roku (...)Bank (...)S.A. wezwała P. Z. do zapłaty kwoty 139.542,64 zł przysługującej z tytułu zrealizowanej gwarancji, w tym:

-

kapitału w wysokości 139.542,64 zł,

-

odsetek w wysokości 0,00 zł,

-

prowizji i opłat w wysokości 0,00 zł

wraz z dalszymi należnymi odsetkami naliczanymi na bieżąco według zmiennej stopy procentowej wynoszącej na dzień wezwania 10,00% w stosunku rocznym w terminie 7 dni licząc od dnia doręczenia wezwania.

Według stanu na dzień 30 grudnia 2015 roku na wymagalne zadłużenie P. Z. wobec (...)Banku (...)S.A. w W. z tytułu wierzytelności nabytej cesją z tytułu zrealizowanej gwarancji stanowiącej zabezpieczenie umowy kredytu obrotowego MSP postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...) z dnia 21 marca 2013 roku składały się:

-

należność główna w wysokości 139.542,64 zł,

-

odsetki za okres od 1 października 2015 roku do dnia 29 grudnia 2015 roku w wysokości 3.670,17 zł,

-

koszty w wysokości 0,00 zł.

Pozwana ustaliła z pracownicą powoda w drodze korespondencji e-mailowej, iż będzie dokonywała spłat zadłużenia w równych, comiesięcznych ratach na wskazany rachunek bankowy. Pismem z dnia 29 października 2018 roku skierowanym przez Centrum (...) S.A. do (...) poinformowano iż wniosek pozwanej z dnia 12 października 2018 roku w sprawie restrukturyzacji zobowiązania z tytułu umowy kredytu został ponownie rozpatrzony negatywnie w związku z upływem terminu, na jaki może zostać zawarta umowa ugody w sprawie po wypłacie gwarancji (...).

W dniu 22 lutego 2019 roku pozwana dokonała spłaty odsetek w wysokości 24.280,01 zł oraz spłaty kapitału w wysokości 32.970.17 zł. Po dokonaniu przedmiotowych spłat wysokość zadłużenia pozwanej, według stanu na dzień 15 kwietnia 2019 roku wynosiła 106.572,47 zł z tytułu należności głównej oraz 2.209,97 zł z tytułu odsetek naliczanych do 15 kwietnia 2019 roku.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Okręgowy wskazał, że dokumentom urzędowym przyznał domniemanie przewidziane w art. 244 § 1 k.p.c., nie znajdując podstaw, by kwestionować ich wiarygodność, tym bardziej, że nie były one podważane przez strony. Na potrzeby rekonstrukcji stanu faktycznego posłużono się zebranymi w sprawie dokumentami prywatnymi, którym przyznano domniemanie przewidziane w art. 245 k.p.c. Dokumenty te nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności.

W ocenie Sądu pierwszej instancji szczególne znaczenie miały dokumenty przedstawione przez powoda w postaci umowy nr(...) o kredyt obrotowy MSP postawiony do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...) oraz aneks nr (...)do przedmiotowej umowy wraz z załącznikiem do tego aneksu a także umowa przelewu wierzytelności zawarta pomiędzy (...) a powodem (...) S.A., albowiem pozwoliły one Sądowi na ustalenie podstawy roszczenia powoda względem pozwanej. Treść załącznika do aneksu nr (...)do umowy nr (...) o kredyt obrotowy MSP pozwala na stwierdzenie, że pozwana została poinformowana o planowanym przelewie wierzytelności (...) powstałej na skutek wykonania gwarancji. Dokumenty w postaci wniosku o udzielenie przez (...) gwarancji spłaty kredytu, warunków uzyskania w (...) gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis, umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...), wezwania do zapłaty z tytułu gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis, oświadczenia o potrąceniu oraz zestawienia operacji pozwoliły na ustalenie charakteru relacji łączących powoda (...) S.A. z (...) oraz warunków udzielenia gwarancji. Dokumenty obejmujące zestawienia operacji i obliczeń na rachunku (...) oraz wyciągi z ksiąg bankowych pozwoliły na ustalenie spłat dokonywanych przez pozwaną na rzecz powoda z tytułu zadłużenia wynikającego z zawarcia umowy kredytu.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji analiza dokumentów prywatnych przedstawionych przez pozwaną w postaci wiadomości e-mail z sierpnia i września 2016 roku pozwoliły na ustalenie, iż pozwana dokonywała z pracownicą banku ustaleń co do sposobu spłaty zadłużenia. Pozwana nie przedstawiła natomiast dokumentu, który świadczyłby o tym, iż pomiędzy stronami niniejszego postępowania doszło do zawarcia ugody. Pozwana nie udowodniła także tego, że pracownica banku, o której mowa powyżej, była uprawniona do składania oświadczeń woli w imieniu powoda. Dlatego też przedstawione przez pozwaną potwierdzenia dokonanych wpłat czy przelewów zatytułowanych jako „wykonanie ugody” lub „ugoda” zostały przez Sąd Okręgowy potraktowane jako spłata zadłużenia wynikająca z umowy kredytu, nie zaś z ugody. Sąd zwrócił także uwagę na pismo skierowane przez Centrum (...) S.A. do (...), z którego wynika, iż wniosek pozwanej z dnia 12 października 2018 roku w sprawie restrukturyzacji zobowiązania z tytułu umowy kredytu został ponownie rozpatrzony negatywnie w związku z upływem terminu na jaki może zostać zawarta umowa ugody w sprawie po wypłacie gwarancji (...).

Dalej Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że analiza dokumentów znajdujących się w aktach stanowiących załączniki do akt niniejszej sprawy – Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku oraz Komornika Sądowego przy tym Sądzie pozwoliły na zapoznanie się z bankowym tytułem egzekucyjnym będącym podstawą egzekucji komorniczej oraz ustalenia przebiegu i wyników prowadzonego postępowania egzekucyjnego. Celem pozyskania dodatkowych informacji pozwalających na dokładne ustalenie stanu faktycznego niniejszej sprawy Sąd przeprowadził dowód z przesłuchania świadka K. F. na okoliczność oświadczeń stron składanych w drodze e-maili od sierpnia 2016 roku do marca 2017 roku i dokonanych przez nie czynności związanych z zadłużeniem dochodzonym w niniejszej sprawie.

Sąd uznał zeznania świadka K. F. za wiarygodne, jednakże nieprzydatne do ustalenia okoliczności stanowiących tezę dowodową ani innych okoliczności w niniejszej sprawie, albowiem świadek nie pamiętała wiadomości e-mail wymienianych przez powoda z pozwaną P. Z., nie miała wiedzy na temat zawarcia ugody pomiędzy powodem a pozwaną i wskazała, iż w latach 2016 i 2017 nie pracowała w sekcji restrukturyzacyjnej.

Sąd Okręgowy uznał zeznania pozwanej P. Z. za wiarygodne jedynie w części. W toku zeznań pozwana wskazała, iż nie pamięta, czy podpisywała dokument ugody, jednakże wskazała, iż wskutek jej zawarcia miała płacić na rzecz pozwanego kwotę 3.000,00 zł miesięcznie. Zdaniem pozwanej spłaciła ona wszystkie długi a ponadto spłaciła należność na rzecz komornika.

Zdaniem Sądu Okręgowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Sąd wyjaśnił, że powód (...)Bank (...)Akcyjna z siedzibą w W., po ostatecznym sformułowaniu żądania, domagał się zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kwoty 106.572,47 zł wraz z odsetkami umownymi w kwocie 2.209,97 zł, które zostały wyliczone od należności głównej do dnia 15 kwietnia 2019 roku, lecz nie skapitalizowane oraz dalszymi odsetkami umownymi naliczanymi według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej czterokrotności wysokości aktualnej stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym nie większej niż stopa odsetek maksymalnych liczonych od dnia 16 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 34,00 zł tytułem zwrotu dwóch opłat skarbowych od pełnomocnictwa.

Bezsporne zdaniem Sądu było to, że pozwana nie wywiązywała się z obowiązku spłaty rat kredytu, który zaciągnęła u powoda. Na skutek zachowania pozwanej zaktualizowała się odpowiedzialność Banku (...), który udzielił pozwanej gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis. Bank (...) spełnił świadczenie pozwanej i zapłacił kwotę odpowiadającą 60% kwoty kredytu na rzecz powoda. Tym samym Bank (...) stał się wierzycielem pozwanej P. Z. w zakresie świadczenia spełnionego na jej rzecz. Na mocy umowy przelewu wierzytelności zawartej pomiędzy Bankiem (...) a powodem (...)Bankiem (...) S.A. w W. (...) dokonał przelewu wierzytelności przysługującej mu względem P. Z. na rzecz (...)S.A. Celem zawarcia przedmiotowej umowy było przeprowadzenie windykacji. Wraz z przelaną wierzytelnością na (...)S.A. przeszły także prawa związane z tą wierzytelnością, w tym roszczenie o zapłatę odsetek naliczanych od dnia wypłaty kwoty z gwarancji w wysokości 4-krotności obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP oraz poniesionych przez (...) kosztów, a także przysługujące (...) zabezpieczenia wierzytelności.

Sąd Okręgowy odwołał się do treści art. 509 § 1 i 2 k.c. a także art.510 § 1 i 2 k.c. regulujących instytucję przelewu wierzytelności. Przytoczył treść art. 512 k.c., zgodnie z którym „dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a poprzednim wierzycielem”.

Odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego wskazał, iż „jakkolwiek w wyniku cesji zmienia się osoba wierzyciela, to wierzytelność rozumiana jako prawo podmiotowe wierzyciela, wynikające ze stosunku zobowiązaniowego, pozostaje ta sama. Przenoszona wierzytelność musi być zatem odpowiednio, w sposób pozwalający na skonkretyzowanie jej wysokości i źródła, oznaczona w umowie przelewu. Powinno z niej ponadto wynikać, czy wolą stron było przeniesienie części lub ogółu uprawnień wierzyciela, a w zakresie roszczeń o świadczenie podzielne ich przejście w całości bądź w części. Stosownie do art. 509 § 2 k.c., na skutek przelewu wierzytelność zbywcy wchodzi do majątku nabywcy wraz ze związanymi z nią prawami. Konsekwencją przelewu jest zatem zmiana podmiotowa po stronie wierzyciela, polegająca na tym, że dotychczasowy wierzyciel traci to stanowisko, a w jego miejsce wchodzi nabywca wierzytelności, który uzyskuje ją w takim samym kształcie, w jakim przysługiwała ona zbywcy. Legitymację materialną do żądania spełnienia świadczenia uzyskuje nowy wierzyciel (cesjonariusz), na ręce którego dłużnik jest obowiązany spełnić świadczenie, z zastrzeżeniem konsekwencji wynikających z braku zawiadomienia dłużnika o przelewie (art. 512 k.c.). Jeśli cedowana wierzytelność była objęta zapisem na sąd polubowny, zapis ten odnosi skutki także wobec cesjonariusza, co oznacza, że cesjonariusz jest związany m.in. negatywnym skutkiem zapisu w postaci wyłączenia kompetencji sądów państwowych w zakresie sporów dotyczących tej wierzytelności”.

W ocenie Sądu pierwszej instancji okoliczności niniejszej sprawy pozwoliły na ustalenie, iż powód był uprawniony do wystąpienia z roszczeniem przeciwko pozwanej, albowiem na skutek umowy cesji wierzytelności zawartej z (...) stał się jej wierzycielem w zakresie roszczenia wynikającego ze spełnienia świadczenia przez (...).

Oceniając zarzut zmierzający do odrzucenia pozwu Sąd Okręgowy odwołał się do treści art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Podkreślił – z odwołaniem się do orzecznictwa, że „tożsamość roszczeń zachodzi, kiedy sąd ma w obu sprawach orzec o tym samym, dysponując tymi samymi faktami, które mają spowodować ocenę tego samego żądania i kiedy rozstrzygnięcie jednej ze spraw oznacza rozstrzygnięcie także drugiej. O tym zaś, czy chodzi o tę samą lub inną podstawę faktyczną, a więc o ten sam lub odmienny stan faktyczny sprawy, nie rozstrzygają konkretne twierdzenia strony powodowej lub brak takich twierdzeń, lecz istnienie lub nieistnienie przed zamknięciem rozprawy okoliczności faktycznych, tj. zdarzeń lub stanów składających się na stan faktyczny, z którym norma prawna rozstrzygająca o słuszności żądania wiąże dochodzone skutki prawne”.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że na gruncie niniejszej sprawy pozwana upatrywała spełnienia tej przesłanki w nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu o numerze (...). Dotyczył on zadłużenia P. Z. względem (...) S.A. w W. z tytułu umowy nr (...)kredytu obrotowego MSP postanowionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...) z dnia 21 marca 2013 roku zmienionej aneksem nr (...) z dnia 4 marca 2014 roku.

Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że instytucja bankowego tytułu egzekucyjnego istniała w pierwszej wersji ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe. Trybunał Konstytucyjny w 2015 roku orzekł o niezgodności z Konstytucją Rzeczpospolitej Polskiej przepisów o bankowym tytule egzekucyjnym, na skutek czego przepisy te straciły moc obowiązującą od dnia 1 sierpnia 2016 roku (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 kwietnia 2015 roku w sprawie o sygn. akt P 45/12). Jednakże zanim doszło do wydania wskazanego orzeczenia banki na podstawie ksiąg banków lub innych dokumentów związanych z dokonywaniem czynności bankowych mogły wystawiać bankowe tytuły egzekucyjne. Bankowy tytuł egzekucyjny mógł być podstawą egzekucji prowadzonej według przepisów kodeksu postępowania cywilnego po nadaniu mu przez sąd klauzuli wykonalności wyłącznie przeciwko osobie, która bezpośrednio z bankiem dokonywała czynności bankowej albo była dłużnikiem banku z tytułu zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającej z czynności bankowej i złożyła pisemne oświadczenie o poddaniu się egzekucji oraz gdy roszczenie objęte tytułem wynika bezpośrednio z tej czynności bankowej lub jej zabezpieczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego w tym kontekście niezbędne było ustalenie, czy postanowienie Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 18 maja 2015 roku wydane w sprawie o sygn. akt XIII 1 Co 1930/15, którego przedmiotem było nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu może być traktowane jako rozstrzygnięcie, które uniemożliwia powodowi skuteczne dochodzenie roszczenia w niniejszym postępowaniu.

Sąd wskazał, że okolicznością, która doprowadziła do wydania bankowego tytułu egzekucyjnego było niewykonanie przez pozwaną zobowiązania wynikającego z zawartej z powodem umowy kredytu. Wydanie takiego tytułu a następnie uzyskanie klauzuli wykonalności pozwoliło powodowi na przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego, w wyniku którego doszło do pokrycia części zadłużenia.

Okolicznością, która stanowiła podstawę roszczenia powoda w niniejszym postępowaniu było natomiast zawarcie umowy przelewu wierzytelności powstałej w wyniku wykonania gwarancji przez (...), na mocy której powód stał się wierzycielem pozwanej w zakresie roszczenia o zwrot kwoty uiszczonej przez (...) z tytułu gwarancji. Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości fakt że okolicznością, która doprowadziła do aktualizacji obowiązku (...) było niespełnienie świadczenia wynikającego z umowy kredytu przez pozwaną na rzecz powoda.

Przedmiotem postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko pozwanej P. Z. na wniosek wierzyciela (...) S.A. w W. na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku było uzyskanie na rzecz wierzyciela kwoty 88.484,85 zł, na którą składały się:

-

należność główna w wysokości 81.680,81 zł

-

odsetki naliczone do dnia 16.04.2018 roku w wysokości 6.804,04 zł,

-

koszty w wysokości 0,00 zł.

Pierwotnym roszczeniem powoda w niniejszym postępowaniu było zasądzenie na jego rzecz kwoty w wysokości 139.542,64 zł wraz z odsetkami umownymi w kwocie 3.670,17 zł za okres od 1.10.2015 do 29.12.2015 roku oraz dalszymi odsetkami umownymi, których wysokość miała być wyliczona od należności głównej, od dnia 30.12.2015 roku do dnia dokonania spłaty całości zadłużenia. Jak zostało ustalone w toku niniejszej sprawy kwota ta jest bezpośrednio związana z wysokością świadczenia spełnionego przez (...) na rzecz powoda z tytułu gwarancji, albowiem kwota jaką powód uzyskał wynosiła 141.855,93 zł. Późniejsza modyfikacja powództwa była związana ze spełnieniem części świadczenia przez pozwaną na rzecz powoda.

Mając na uwadze, iż zgodnie z treścią bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 29 kwietnia 2015 roku na wymagalne zadłużenie składały się:

-

należność główna w wysokości 236.551,56 zł,

-

odsetki naliczone za okres od 13.04.2015 r. do 28.04.2015 r. w wysokości 842,51 zł

-

koszty w wysokości 67,00 zł,

Sąd Okręgowy uznał, że kwoty dochodzone w postępowaniu egzekucyjnym na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności oraz kwota dochodzona w niniejszym postępowaniu przez powoda nie wykluczały się wzajemnie, albowiem ich suma nie przewyższa całości wymagalnej należności określonej w treści bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...).

Dalej Sąd pierwszej instancji odwołał się do wyrażonego w orzecznictwie poglądu, zgodnie z którym „postępowanie klauzulowe, toczące się na skutek wniosku banku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, nie ma charakteru postępowania rozpoznawczego, w którym sąd bada zasadność roszczenia powoda, ale ma jedynie na celu sprawdzenie formalnych przesłanek nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, a nie jego merytoryczne badanie. Nadając klauzulę wykonalności, sąd stwierdza, że wystawiony przez bank tytuł nadaje się do realizacji w drodze egzekucji. Ustalenie natomiast, czy dochodzona przez bank należność rzeczywiście istnieje i czy została wskazana w bankowym tytule egzekucyjnym we właściwej wysokości, wykracza poza zakres kognicji sądu przy nadawaniu klauzuli wykonalności”.

Tym samym zdaniem Sądu pierwszej instancji Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku rozpoznając sprawę w przedmiocie nadania bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności nie badał zasadności roszczenia i nie rozpoznawał sprawy merytorycznie, a jedynie ustalił, iż zachodzą przesłanki do nadania przedmiotowemu tytułowi wykonawczemu klauzuli wykonalności. Sąd zaś w niniejszej sprawie badał zasadność roszczenia w oparciu o przeprowadzone dowody i mając na uwadze ustalony stan faktyczny. Dla wydania orzeczenia w niniejszej sprawie konieczne było jej merytoryczne rozpoznanie, dokładna analiza stanu faktycznego, przepisów, orzecznictwa i ustalenie, czy roszczenie dochodzone przez powoda jest uzasadnione. W ocenie Sądu Okręgowego przedmiotowe postępowania zupełnie odmienny zakres i różne były podstawy ich wszczęcia, a zatem Sąd nie widział podstaw do przychylenia się do stanowiska pozwanej i ustalenia, iż w niniejszej sprawie ma zastosowanie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.

Sąd Okręgowy nie podzielił także argumentacji pozwanej zmierzającej do oddalenia powództwa. W ocenie Sądu analiza materiału dowodowego pozwoliła na ustalenie, że powód był uprawnionym do dochodzenia roszczenia względem pozwanej, albowiem dysponował podstawą prawną w postaci umowy przelewu wierzytelności. Pozwana miała wiedzę na temat dokonania takiego przelewu, albowiem została o niej poinformowana w załączniku do aneksu do umowy kredytu, którą zawarła z powodem. Odnosząc się do wysokości dochodzonego roszczenia Sąd ustalił, że kwota 106.575,47 zł jest uzasadniona, albowiem znajduje ona potwierdzenie w tabelach przedstawiających spłaty dokonywane przez pozwaną na rzecz powoda. Zdaniem Sądu pierwszej instancji w niniejszej sprawie nie było kwestią sporną, iż pozwana była dłużnikiem powoda. Sąd Okręgowy nie dał wiary twierdzeniom pozwanej, iż spłaciła całość należności względem pozwanego, albowiem nie przedstawiła ona dowodów pozwalających na potwierdzenie tej tezy. Pozwana także nie przedłożyła żadnych wyliczeń wskazujących na inną wysokość swego aktualnego zadłużenia, niż wskazał to powód.

Dalej Sąd Okręgowy wskazał, że instytucja odsetek za opóźnienie została uregulowana w art. 481 k.c. W niniejszej sprawie należność odsetkowa została wykazana przez powoda na podstawie przedstawionych dokumentów. Nie budziła wątpliwości Sądu Okręgowego kwestia zasadności zasądzenia przedmiotowych odsetek, albowiem pozwana opóźniała się ze spełnieniem świadczenia na rzecz powoda. Ponadto żądana przez powoda wysokość odsetek odpowiada obowiązującym przepisom.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie przytoczonych przepisów oraz z uwzględnieniem cytowanego orzecznictwa orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku przychylając się w całości do żądania powoda.

O kosztach Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym „strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu)”. Mając na uwadze, że roszczenie powoda zostało uwzględnione w całości Sąd uznał pozwaną za stronę przegrywającą sprawę ustalił, że koszty procesu powinny obciążać ją w całości. Na podstawie art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c. Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu szczegółowe wyliczenie kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając go w całości:

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia to jest art.199 § 1 pkt 2 k.p.c. stosowanego odpowiednio, poprzez rozpoznanie sprawy i wydanie wyroku uwzględniającego powództwo, podczas gdy w obrocie prawnym istnieje tytuł wykonawczy – BTE oparty na tej samej podstawie prawnej i faktycznej, co powinno skutkować odrzuceniem pozwu;

2.Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia, to jest art.233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci:

a) korespondencji mailowej pomiędzy pozwaną a powódką w zakresie, w jakim Sąd I instancji uznał, że niniejsze porozumienie nie stanowiło ugody, podczas gdy zawiera ono wszystkie essentialia negotii niniejszej umowy, takie jak: kwotę rat, numer rachunku bankowego do ich uiszczenia oraz odstępy czasu, co razem stanowi harmonogram spłaty rat, a ustalenia co do spłaty zostały wskazane przez pracownika powódki umocowanego do jej reprezentacji,

b) zestawienia operacji za okres od 1.01.2016 r -11.06.2018 r. w zakresie, w jakim Sąd I instancji nie uznał uzgodnień między kredytobiorcą a pozwaną jako ugody, podczas gdy z potwierdzeń przelewów (tytuł przelewu, regularne raty) wynika, że pozwana traktowała porozumienie jako gwarancję, że w przypadku regularnych płatności, kredyt nie zostanie wypowiedziany;

c) potwierdzeń przelewów: z dnia 2 kwietnia 2015 r. na kwotę 1.000,00 zł, z dnia 9 kwietnia 2015 r. na kwotę 4.000,00 zł, z dnia 13 kwietnia 2015 r. na kwotę 3.000,00 zł, z dnia 16 kwietnia 2015 r. na kwotę 1.500,00 zł, z dnia 16 kwietnia 2015 r. na kwotę 5.500,00 zł, z dnia 28 lipca 2015 r. na kwotę 7.869,00 zł, zestawienie operacji za okres 1 stycznia 2016 r. do 11 czerwca 2018 r. w zakresie, w jakim Sąd I instancji pominął fakt, iż pozwana na poczet zaciągniętego kredytu uiściła oprócz kwoty 38.000,00 zł w okresie 1 stycznia 2016 r. do 2018 r. kwotę 22.869,00 zł, to jest razem 60.869,00 zł. Sąd w żaden sposób nie odniósł się do wskazanych przez pozwaną płatności;

d) zestawienia operacji wskazanych przez powódkę za okres 1 lutego 2019 r. do 28 lutego 2019 r., albowiem nie odzwierciedlają one faktycznych wpłat pozwanej; Sąd I instancji oparł się wyłącznie na przedstawionym przez powódkę zestawieniu, nie wyjaśniając jednocześnie okoliczności podniesionych przez pozwaną, to jest braku rozliczenia dokonanych przez pozwaną wpłat, o których mowa powyżej;

3.Naruszenie prawa materialnego, to jest art.65 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię oświadczeń woli wyrażonych w korespondencji mailowej pomiędzy bankiem (...) S.A. a pozwaną, w zakresie, w jakim została ona poinformowana, w jakich ratach ma spłacać zaległość, podczas gdy ich prawidłowa wykładnia doprowadziłaby Sąd pierwszej instancji do przekonania, że niniejsza ugoda jest wiążąca a wskazane przez bank raty powodują, że dopiero w przypadku opóźnienia w ich płatnościach, powód może wystąpić na drogę postępowania sądowego.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i odrzucenie pozwu ewentualnie o oddalenie powództwa w całości lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

W odpowiedzi na apelację (k.449-451) pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje:

Apelacja nie była uzasadniona.

Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy i przyjmuje je za własne, podobnie podziela dokonaną przez ten Sąd ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz ocenę prawną prawidłowych ustaleń faktycznych, zarówno w zakresie wniosku o odrzucenie pozwu, jak i co do wykazania przez stronę powodową zarówno zasady, jak i wysokości roszczenia.

Przechodząc do poszczególnych zarzutów apelacji, w pierwszej kolejności należało odnieść się do najdalej idącego zarzutu naruszenia art.199 § 1 pkt 2 k.p.c. mającego polegać na braku odrzucenia pozwu z uwagi na stan sprawy osądzonej (res iudicata). Zgodnie z tym przepisem Sąd odrzuci pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona;

Dla rozstrzygnięcia tego zagadnienia zasadniczą kwestią – jak słusznie zwrócił na to uwagę Sąd Okręgowy – była odpowiedź na pytanie, czy nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu powoduje powstanie stanu sprawy osądzonej (res iudicata).

Zgodnie z art. 366 k.p.c. „wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami”. Słusznie zwróciła uwagę strona powodowa w odpowiedzi na apelację, że „powaga rzeczy osądzonej jest atrybutem wyłącznie wyroków oraz postanowień rozstrzygających istotę sprawy w postępowaniu nieprocesowym, a więc orzeczeń merytorycznych” (zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2010 r., III CZP 65/10, OSNC 2011/3/27). W rezultacie Sąd Apelacyjny podziela wyrażone przez Sąd pierwszej instancji stanowisko, że bankowy tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności nie stwarza powagi rzeczy osądzonej w rozumieniu art.366 k.p.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 2003 r., II CKN 363/01, LEX nr 82280, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 r., II CKN 986/00, LEX nr 77044). W okresie, gdy dopuszczalne było nadawanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, a więc przed uchyleniem z dniem 27 listopada 2015 r. art. 97 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (t. jedn. Dz.U. z 2021 r. poz. 2439) oraz art.786 ² k.p.c. (art. 97 uchylony został przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw zmieniającej ustawę z dniem 27 listopada 2015 r.; art.786 ² k.p.c. uchylony został na podstawie art.2 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw) skutki, o których mowa w art.365 k.p.c. wynikające z prawomocnego postanowienia sadu o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu były w istocie ograniczone jedynie do przesądzenia kwestii proceduralnych (art.786 ² k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do 27 listopada 2015 r.) a mianowicie tego, czy bankowy tytuł egzekucyjny spełniał wymogi formalne określone w art.96 ust. prawa bankowego, to jest: czy zawierał oznaczenie banku, który go wystawił i na rzecz którego egzekucja miała być prowadzona, dłużnika zobowiązanego do zapłaty, wysokość zobowiązania dłużnika wraz z odsetkami i terminami ich płatności, datę wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, jak również oznaczenie czynności bankowej, z której wynikają dochodzone roszczenia oraz wzmiankę o wymagalności dochodzonego roszczenia; weryfikacji podlegało także to, czy bankowy tytuł egzekucyjny został wystawiony przez osoby uprawnione do reprezentacji banku oraz czy dłużnik złożył oświadczenie o poddaniu się egzekucji. Sąd nie badał natomiast merytorycznie tego, czy wierzytelność objęta bankowym tytułem egzekucyjnym rzeczywiście istnieje i w jakiej wysokości, gdyż wykraczało to poza kognicję Sądu w postępowaniu klauzulowym.

W tej sytuacji nie sposób przyjąć, na co trafnie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy, aby w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu doszło do rozpoznania sprawy cywilnej („osądzenia sprawy”, zob. także uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2010 r., III CZP 65/10, OSNC 2011/3/27, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2017 r., I CSK 44/17, LEX nr 2365546), ze skutkami wynikającymi z art.199 § 1 pkt 2 k.p.c.

Niezależnie od tego trafnie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy, że odmienna jest także podstawa faktyczna żądania rozpoznawanego w niniejszej sprawie oraz objętego wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

W niniejszej sprawie powód dochodził należności jako cesjonariusz z tytułu umowy cesji wierzytelności nabytej od Banku (...), która to wierzytelność powstała jako konsekwencja wykonania umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...) (k.169-175), obejmującej m.in. gwarancję spłaty kredytu udzielonego pozwanej przez stronę powodową. Zgodzić należało się ze skarżącą, że uiszczona przez (...) w dniu 27 lipca 2015 r. w wyniku realizacji gwarancji kwota 141.855,93 zł (k.197) zawierała się w wierzytelności objętej bankowym tytułem egzekucyjnym, gdyż stanowiła częściową spłatę zadłużenia obejmującego kwotę kapitału w wysokości 236.551,56 zł (k.176-177). Nie stanowiło to jednak przeszkody do dochodzenia przez powoda od pozwanej nabytej w drodze cesji wierzytelności, gdyż jak już to wcześniej wskazano, nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie powoduje powstania stanu sprawy osądzonej. Ewentualne niebezpieczeństwo dochodzenia tej samej kwoty także na podstawie tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego, któremu nadana została sądowa klauzula wykonalności może zostać w ocenie Sądu Apelacyjnego zażegnane w drodze powództwa o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności (art.840 § 1 pkt 2 k.p.c.). Z poczynionych ustaleń wynika przy tym, że powód składając wniosek o wszczęcie egzekucji na podstawie tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego, któremu nadana została klauzula wykonalności ograniczył swój wniosek do kwoty 88.484,85 zł obejmujących kwotę 81.680,81 zł, 7.475,39 zł z tytułu odsetek do 16 maja 2018 r. oraz 5,50 zł z tytułu wydatków gotówkowych; nie domagał się zatem egzekucji należności w tym zakresie, który został zaspokojony na skutek realizacji przez (...) gwarancji.

Z tych też względów Sąd Apelacyjny uznał zarzut naruszenia art.199 § 1 pkt 2 k.p.c. za chybiony.

Przechodząc do pozostałych zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania, skarżący upatrywał naruszenia wyrażonej w art.233 § 1 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów przede wszystkim w wadliwej ocenie korespondencji mailowej prowadzonej z pozwaną. Zdaniem skarżącej, korespondencja ta świadczyła o tym, że strony zawarły ugodę, gdyż porozumienie zawiera wszystkie essentialia negotii umowy, takie jak: kwotę rat, numer rachunku bankowego, na które miały być uiszczane oraz odstępy czasu, co łącznie należało uznać za przyjęty harmonogram spłaty rat.

Zarzut ten należało rozpatrywać łącznie z zarzutem (punk 2 b) wadliwej oceny zestawienia operacji za okres od 1.01.2016 r. do 11.06.2018 r. w zakresie, w jakim Sąd pierwszej instancji nie uznał uzgodnień między kredytobiorcą a skarżącą jako ugody.

Z tymi zarzutami łączył się także zarzut naruszenia art.65 § 1 k.c. mający polegać na błędnej wykładnię oświadczeń woli wyrażonych w korespondencji mailowej pomiędzy bankiem (...)S.A. a pozwaną, gdyż zdaniem skarżącej prawidłowa wykładnia winna doprowadzić do wniosku, że zawarta ugoda jest wiążąca i dopiero w przypadku opóźnienia w płatności rat powód mógłby wystąpić na drogę postępowania sądowego.

Co do tego ostatniego zarzutu podkreślenia wymaga, że przy wykładni oświadczeń woli na tle art. 65 k.c. należy przyjąć tak zwaną kombinowaną metodę wykładni (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2019 r. V CSK 628/17 , LEX nr 2617289). Metoda ta przyznaje pierwszeństwo - w wypadku oświadczeń woli składanych innej osobie - takiego znaczenia oświadczenia woli, które rzeczywiście zostało nadane mu przez obie strony w chwili jego złożenia (subiektywny wzorzec wykładni). Jeżeli okaże się, że strony różnie rozumiały treść złożonego oświadczenia woli, to za prawnie wiążące - zgodnie z kombinowaną metodą wykładni - należy uznać znaczenie oświadczenia woli ustalone według wzorca obiektywnego. Oznacza to, że przy wykładni oświadczenia woli należy - poza kontekstem językowym - brać pod uwagę także okoliczności złożenia oświadczenia woli, czyli tzw. kontekst sytuacyjny.

W niniejszej sprawie strony bezspornie różnie rozumiały treść prowadzonej pomiędzy sobą korespondencji mailowej. W dniu 18 sierpnia 2016 r. pracownik powodowego banku K. F. wysłała do pozwanej maila z prośbą o kontakt; w odpowiedzi w dniu 23 sierpnia 2016 r. pozwana wysłała maila o treści : „w nawiązaniu do naszej rozmowy i ustaleń co do oświadczenia spłaty należności wobec banku, deklaruję miesięczne raty do końca 2016 r. po 2.000 zł oraz w 2017 r. po 3.000 zł, Kolejne raty w 2018/19 roku podzielone na pozostałą część zobowiązania. Proszę wskazać, czy oświadczenie Pani otrzymała i nr rachunku, na jaki mam wpłacać deklarowane raty”. W kolejnym mailu z dnia 1 września 2016 r. K. F. oświadczyła: „proszę o dokonywanie wpłat na rachunek…., proszę o dokonywanie pierwszej wpłaty w miesiącu wrześniu i w kolejnych miesiącach wpłacać w ten sam dzień”. (vide: korespondencja mailowa k.63). Zgodzić należało się zatem z ustaleniem Sądu Okręgowego, który na podstawie tej korespondencji przyjął, że „pozwana ustaliła z pracownicą powoda w drodze korespondencji mailowej, iż będzie dokonywała spłat zadłużenia w równych co miesięcznych ratach, na wskazany rachunek bankowy”. (vide: strona 14 uzasadnienia, k.397). Jednocześnie jednak zgodzić należało się z Sądem pierwszej instancji, że dokonując wykładni tych oświadczeń przy uwzględnieniu wzorca obiektywnego brak jest podstaw do zakwalifikowania tej korespondencji jako umowy – ugody ze skutkiem wstrzymania wymagalności świadczenia. Po pierwsze podkreślenia wymaga, że korespondencja ta miała miejsce już po wytoczeniu powództwa w niniejszej sprawie (pozew wniesiono 30 grudnia 2015 r., data wpływu do Sądu – 5 stycznia 2016 r., vide: k.2), w szczególności po nabyciu przez powoda w drodze cesji wierzytelności dochodzonej w niniejszym postępowaniu. Ewentualna spłata zadłużenia w toku postępowania winna zatem znaleźć odzwierciedlenie w wysokości dochodzonego roszczenia, co też zresztą miało miejsce w sprawie, gdyż powód częściowo cofnął pozew. Niezależnie od tego, z zeznań świadka K. F. (k.341- 342, 00:08:22 – 00:21:28) wynika, że w tamtym czasie nie miała upoważnienia do zawierania ugód; pracowała w sekcji egzekucyjno – sądowej a nie restrukturyzacyjnej, a „ugody podpisują ze strony banku osoby upoważnione do jego reprezentacji”. Trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji, że skarżąca nie udowodniła, aby pracownica powodowego Banku – K. F.była uprawniona do składania oświadczeń woli w imieniu powoda. Zgodzić się także należało z Sądem Okręgowym, że jednostronne wpisywanie przez skarżącą na potwierdzeniach dokonywanych wpłat (przelewów), iż są one dokonywane tytułem „wykonania ugody” lub jako „ugoda” (k.55-62) nie świadczy o tym, że taka ugoda w rzeczywistości została zawarta.

Przemawia za tym również treść pisma powoda skierowanego do pozwanej z dnia 12 lutego 2016 r. (k.206), w którym wskazuje, że „w związku z przedłożenie dokumentów do zawarcia umowy restrukturyzacyjnej informuje, iż po dokonanej analizie – z powodu zobowiązań publiczno – prawnych zarówno wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jak i Urzędu Skarbowego oraz uwzględniając stratę na działalności wykazaną za rob obrotowy 2015, wykazane ciążące zobowiązania z tytułu należności kredytowych wobec innych instytucji finansowych, nie uznaje za celowe zawarcia umowy restrukturyzacyjnej. W związku z powyższym wierzyciel będzie prowadził dalsze czynności zmierzające do odzyskania przysługującej mu wierzytelności w drodze postępowania windykacyjnego”; treść pisma datowanego 8 lipca 2016 r. (k.207), w którym powód wyjaśnił, że „w związku z niedostarczeniem wymaganych dokumentów, niedokonaniem wpłaty uwiarygadniającej oraz brakiem propozycji w zakresie ustanowienia dodatkowego zabezpieczenia – podtrzymuje swoje stanowisko przedstawione w piśmie z dnia 05.05.2016 r. w zakresie pozostawienia wniosku o zawarcie umowy restrukturyzacyjnej bez rozpatrzenia” a także treść pisma z dnia 29 października 2018 r. (k.208), w którym powód poinformował pozwaną, że „w odpowiedzi na wniosek z 12.10.2018 r. (data wpływu 17.10.2018 r.) w sprawie restrukturyzacji zobowiązania z tytułu umowy (...)Bank (...)S.A informuje, że wniosek został rozpatrzony negatywnie w związku z upływem terminu, na jaki może zostać zawarta umowa ugody w sprawie po wypłacie gwarancji (...)… Ewentualny wniosek będzie mógł zostać ponownie rozpatrzony po uwiarygodnieniu przez Panią możliwości terminowej obsługi zadłużenia, poprzez dokonywanie w kolejnych 3 miesiącach dobrowolnych wpłat w kwocie min. 5000,00 PLN”.

W konsekwencji, w ocenie Sądu Apelacyjnego, uwzględniając obiektywny wzorzec wykładni, przedmiotowe maile należało zakwalifikować jako formę windykacji zadłużenia pozwanej względem powodowego banku, a dokonywane wpłaty – jako częściową spłatę zadłużenia, nie wywołującą jednak skutku w postaci wstrzymania wymagalności całego zadłużenia. Tym samym wyżej wskazane zarzuty naruszenia art.233 § 1 k.p.c. oraz art.65 § 1 k.c. należało uznać za chybione.

Jeżeli chodzi o zarzut pominięcia potwierdzeń przelewów: z dnia 2 kwietnia 2015 r. na kwotę 1.000,00 zł, z dnia 9 kwietnia 2015 r. na kwotę 4.000,00 zł, z dnia 13 kwietnia 2015 r. na kwotę 3.000,00 zł, z dnia 16 kwietnia 2015 r. na kwotę 1.500,00 zł, z dnia 16 kwietnia 2015 r. na kwotę 5.500,00 zł, z dnia 28 lipca 2015 r. na kwotę 7.869,00 zł, zestawienia operacji za okres 1 stycznia 2016 r. do 11 czerwca 2018 r. (k.55-63), z których wynika że pozwana na poczet spłaty zadłużenia uiściła łącznie 60.869,00 zł, to zgodzić należało się ze skarżącą, że Sąd pierwszej instancji nie dokonał szczegółowej analizy tych wpłat, jednak ostatecznie przyjął trafne wnioski co do wysokości zadłużenia pozwanej na podstawie przedłożonego przez powódkę zestawienia operacji za okres od 1 lutego 2019 r. do 28 lutego 2019 r. (k.197-198), za okres od dnia 1 marca 2019 r. do 1 kwietnia 2019 r. (k.199- 200) a także zestawienia przedstawiającego historię operacji na kontrakcie pozwanej (k.217-225).

Z powyższym zarzutem łączył się także zarzut błędnej oceny zestawienia operacji wskazanych przez powódkę za okres 1 lutego 2019 r. do 28 lutego 2019 r., podczas gdy – zdaniem skarżącej - nie odzwierciedlają one faktycznych wpłat pozwanej (punt 2 d zarzutów apelacji).

Skarżąca pomija jednak – na co trafnie zwróciła uwagę strona powodowa w odpowiedzi na apelację, że wpłaty dokonane od kwietnia 2015 r. do lipca 2015 r. zostały zaliczone na poczet zadłużenia pozwanej jeszcze przed skorzystaniem przez powoda z zabezpieczenia z tytułu gwarancji, a więc na poczet spłaty zadłużenia wynikającego z tytułu kredytu odnawialnego a nie objętego niniejszym sporem.

Jedynie wpłata 7.869,00 zł z dnia 28 lipca 2015 r. została rozliczona w ten sposób, że 60% z dokonanej wpłaty zostało zaliczone na spłatę gwarancji. Skarżąca pomija, że zgodnie z załącznikiem numer (...) do aneksu numer (...)do umowy kredytu odnawialnego w rachunku bieżącym (...), wszystkie kwoty, które po zrealizowaniu gwarancji przez (...) były wpłacane tytułem spłaty wierzytelności z tytułu gwarancji lub wierzytelności wynikającej z umowy kredytu były przez powodowy Bank dzielone proporcjonalnie do udziału obu wierzytelności w wierzytelności ogółem(...)SA i (...)względem pozwanej a podzielone w powyższych sposób kwoty powód zaliczał odpowiednio na spłatę obu wierzytelności (k.159). Tym samym wpłaty dokonane po lipcu 2015 r. :

- we wrześniu 2016 r. 2.000,00 zł,

- w październiku 2016 r. 2.000,00 zł,

- w listopadzie 2016 r. 2.000,00 zł,

- w styczniu 2017 r. 2.000,00 zł i 1.000,00 zł,

- w lutym 2017 r. 1.000,00 zł,

- w marcu 2017 r. 2.000,00 zł,

- w kwietniu 2017 r. 2.000,00 zł,

- w maju 2017 r. 2.000,00 zł,

- w czerwcu 2017 r. 2.000,00 zł,

- w lipcu 2017 r. 2.000,00 zł,

- w sierpniu 2017 r. 3.000,00 zł,

- w grudniu 2017 r. 6.000,00 zł, 2.000,00 zł i 2.000,00 zł

- w styczniu 2018 r. 2.000,00 zł i 3.000,00 zł

łącznie 38.000 zł (k.61-62), jedynie częściowo zostały zaliczone na poczet spłaty zadłużenia z gwarancji, a mianowicie w 60%.

Strona powodowa na poczet zadłużenia z tytułu gwarancji wynoszącego pierwotnie 141.930,93 zł zaliczyła kwotę 2.388.29 zł oraz 32.970,17 zł tytułem spłaty kapitału (vide: strona 1 i 15 historii operacji na kontrakcie, k.217-225, także historia operacji k.179-200) a więc więcej niż 60% kwoty 38.000 i 7.869,00 zł, wynoszącej 27.521,40 zł.

Z tych też względów, nie podzielając zarzutów apelacji Sąd Apelacyjny na podstawie wyżej cytowanych przepisów oraz art.385 k.p.c. apelację oddalił.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z wyrażoną w art.98 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Skoro apelacja została oddalona Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda koszty zastępstwa procesowego, których wysokość została ustalona na podstawie § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U z 2015r. poz. 1804 z późn. zm.). Przy uwzględnieniu wartości przedmiotu zaskarżenia stawka ta wynosiła 4.050,-zł.

SSA Leszek Jantowski

Na oryginale właściwy podpis.