Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

zaoczny w stosunku do pozwanego (...) Sp. z o. o. w J.

Dnia 22 marca 2021 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Przemysław Chrzanowski

Protokolant starszy protokolant sądowy Aleksandra Łaszuk

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2021 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa O. S.

przeciwko „(...)” Sp. z o. o. w Józefowie, W. P.

o zapłatę

1.  zasądza od „(...)” Sp. z o. o. w J. na rzecz O. S. następujące kwoty:

a.  6.176,46 zł (sześć tysięcy sto siedemdziesiąt sześć złotych czterdzieści sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 marca 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia,

b.  4.725,95 zł (cztery tysiące siedemset dwadzieścia pięć złotych dziewięćdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia;

2.  oddala powództwo przeciwko „(...)” Sp. z o. o. w J. w pozostałej części;

3.  oddala powództwo przeciwko W. P.;

4.  zasądza od „(...)” Sp. z o. o. w J. na rzecz O. S. kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.  zasądza od O. S. na rzecz W. P. kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

6.  odstępuje od obciążania stron kosztami sądowymi,

7.  nadaje wyrokowi zaocznemu wydanemu w stosunku do pozwanego „(...)” Sp. z o. o. w J. rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie punktów 1 oraz 4.

Sygn. akt VI P 326/20

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 5 listopada 2019 roku O. S. wniósł ostatecznie o zasądzenie solidarnie od pozwanych „(...)” Sp. z o. o. w J. oraz W. P. kwot:

⚫

6.176,46 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 marca 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę za 23 dni od 11 stycznia 2019 roku do 6 lutego 2019 roku,

⚫

4.725,95 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę za 18 dni od 27 lutego 2019 roku do 20 marca 2019 roku,

⚫

1.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za nocowanie w zimnym samochodzie pozwanego wobec jego awarii oraz

⚫

400 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty tytułem zwrotu napraw dokonanych przez powoda na auto, którym się poruszał.

W uzasadnieniu powód podniósł, że z oboma pozwanymi łączył go stosunek pracy ze stawką wynagrodzenia dziennie 190 zł za każdy dzień pracy, mimo tego, że umowa o pracę zawarta z powodem opiewała na inną kwotę. W toku postępowania wskazał, że kwota 1.000 zł jest dochodzona jako kwota symboliczna za sumę 4 dni spędzonych w aucie – po 250 zł za dzień, a kwota 400 zł to równowartość zakupionych części w kwocie 94 Euro, przy czym powód dochodzi tylko kwoty 400 zł.

Powód nie wnosił o ustalenie stosunku pracy z W. P..

(pozew – k. 3-7; pismo z daty 31.08.2020 r. – k. 69-70)

Pozwany W. P. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu stanowiska podał, że z powodem nie łączył go żaden stosunek pracy, a tylko wynajmował od firmy (...) część lokalu dla „(...)” Sp. z o. o. w J..

(odpowiedź W. P. na pozew – k. 82-84)

Pozwany „(...)” Sp. z o. o. w J. nie wniósł odpowiedzi na pozew, a także prawidłowo wezwany na rozprawę nie stawił się, nie zajął jakiegokolwiek stanowiska w przedmiocie żądania pozwu.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód zawarł z pozwanym (...) Sp. z o.o. dwie umowy o pracę na czas określony na okresy: od 20 lipca 2018 roku do 19 stycznia 2019 roku oraz od 20 stycznia 2019 roku do 19 lipca 2019 roku. Powód został zatrudniony u tego pozwanego na stanowisku kierowcy międzynarodowego w pełnym wymiarze czasu pracy. Na umowach o pracę w formie dokumentowej strony ustaliły wynagrodzenie za pracę w pierwszym okresie umowy o pracę 2.100 zł płacy zasadniczej, a w drugim od 20 stycznia 2019 roku 2.250 zł.

(umowy o pracę – k. 9-10)

W rzeczywistości powód z pozwanym (...) Sp. z o.o. ustalili ustnie, że wynagrodzenie powoda nie będzie stałe jako wynagrodzenie minimalne, tylko liczone za jeden dzień pracy w kwocie 200 zł netto. Pozwany (...) Sp. z o.o. przestał wypłacać powodowi wynagrodzenie od 9 stycznia 2019 roku, aż do zakończenia stosunku pracy.

W toku zatrudnienia u pozwanego (...) Sp. z o.o. powód nie otrzymał pomocy w zakresie trudności, które napotykał w czasie jazdy pojazdami pozwanego jako kierowca międzynarodowy. Bywało tak, że powód w trakcie trasy musiał płacić za wydatki na samochód pozwanego np. na jego naprawy. Pozwany zwracał mu poczynione wydatki.

(zeznania powoda O. S. na rozprawie w dniu 8.03.2021 r. – protokół k. 164)

Pismem z dnia 27 marca 2019 roku powód złożył pozwanemu (...) Sp. z o.o. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu niewypłacenia wynagrodzenia za dwa pełne okresy rozliczeniowe, tj. od 11 stycznia 2019 roku do 6 lutego 2019 roku oraz od 27 lutego 2019 roku do 20 marca 2019 roku, a także stworzenie warunków pracy zagrażających życiu i zdrowiu pracownika, tj. nieremontowanie auta w sytuacji zgłaszania poprawek przez powoda, zmuszania do jazdy przeładowanym autem, złym stanie technicznym autem. Jako podstawę prawną powód wskazał art. 55 § 1 ^{( 1 )}k.p.

(oświadczenie – k. 18)

Pismem z dnia 27 marca 2019 roku powód złożył pozwanemu W. P. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu niewypłacenia wynagrodzenia za dwa pełne okresy rozliczeniowe tj. od 11 stycznia 2019 roku do 6 lutego 2019 roku oraz za okres od 27 lutego 2019 roku do 20 marca 2019 roku oraz stworzenie warunków pracy zagrażających życiu i zdrowiu pracownika tj. nieremontowanie auta w sytuacji zgłaszania poprawek przez powoda, zmuszania do jazdy przeładowanym autem, złym stanie technicznym autem. Jako podstawę prawną powód wskazał art. 55 § 1 ¹ k.p.

Pismem z dnia 24 kwietnia 2019 roku W. P. poinformował pełnomocnika powoda o tym, że nie zatrudniał nigdy powoda wobec czego pismo o rozwiązaniu umowy o pracę jest bezzasadne.

(oświadczenie – k. 17; pismo z dnia 24.04.2019 r. – k. 21)

Pozwana spółka (...) wynajmowała od pozwanego W. P. - prowadzącego działalność - nieruchomości znajdujące się pod adresem ul. (...) (...)-(...) J.. W dniu 27 lutego 2019 roku pozwana spółka została sprzedana i nie prowadzi tam działalności. Spółka (...) wykonywała na rzecz W. P. tylko i wyłącznie przewozy towarów.

Pozwany W. P. nie miał zawartej z powodem żadnej umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej, nie wydawał powodowi poleceń.

Spedytorzy, którzy wydawali powodowi polecenia, co do tego gdzie ma ruszyć w trasę, jaki ładunek przewieźć, nie byli zatrudnieni u W. P..

(oświadczenie – k. 126 i 151; zeznania pozwanego W. P. na rozprawie w dniu 8.03.2021 r. – protokół k. 164v-165)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy złożonych przez powoda oraz w wyniku zobowiązania przez Sąd do ich złożenia przez Państwową Inspekcję Pracy. Autentyczność dokumentów nie była w toku postępowania kwestionowana przez żadną ze stron procesu. Sąd ponadto oparł się na zeznaniach powoda O. S. praktycznie w całości. Sąd odmówił mu wiary tylko i wyłącznie w zakresie tego, że pozwany W. P. jak to powód podnosił był dyrektorem który miał być jego przełożonym. Powód, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, poza gołosłownymi twierdzeniami nie zaoferował żadnego materiału dowodowego, który mógłby być podstawą do potwierdzenia jego zeznań. Nadto należy wskazać, że W. P. fatycznie współpracował z drugim pozwanym, spółką (...), ale tylko i wyłącznie w zakresie tego, że pozwana spółka przyjmowała od W. P. zlecenia przewozu towarów. Potwierdzeniem tego są dokumenty przewozowe na kartach 22-29, na których znajdują się pieczątki pozwanego W. P., jako przewoźnika.

Sąd uznał zeznania W. P. za wiarygodne, gdyż są zgodne z ww. materiałem dowodowym, w szczególności z ww. umowami o pracę i ww. dokumentami przewozowymi.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

W tej sprawie w stosunku do strony pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. Sąd wydał wyrok zaoczny mając na względzie to, że pozwana spółka nie złożyła odpowiedzi na pozew, a także wezwana na rozprawę nie stawiła się i nie zajęła stanowiska. Zaszły zatem przesłanki do wydania w stosunku do niej wyroku zaocznego. Zgodnie z art. 340 § 1 k.p.c. Sąd wyda wyrok zaoczny, jeżeli mimo niezłożenia odpowiedzi na pozew skierowano sprawę do rozpoznania na rozprawie, a pozwany nie stawił się na tę rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze w niej udziału. Przepis art. 339 § 2 k.p.c. stosuje się. W przypadku, o którym mowa w § 1, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawartych w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Z art. 339 § 2 k.p.c. wynika jasno, że w przypadku wyroku zaocznego przedmiotem oceny sądu są twierdzenia a nie materiał dowodowy. Sąd nie prowadzi postępowania dowodowego, a jeśli już ocenia zaoferowane przez powoda dowody, to tylko po to, by przekonać się, czy jego twierdzenia o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą nie budzą uzasadnionych wątpliwości albo czy nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Akceptacja odmiennego zapatrywania byłaby równoznaczna z zakwestionowaniem instytucji wyroku zaocznego. Mechanizm przewidziany w art. 339 § 2 k.p.c. wpisuje się w filozofię procesu opartego na zasadzie kontradyktoryjności, w którym sąd cywilny nie bada (co do zasady) rzeczywistej treści stosunków prawnych łączących strony, poprzestając na twierdzeniach co do ich wzajemnych relacji. Z tego powodu fakty przyznane, a nawet fakty niezaprzeczone przez drugą stronę, mogą być uznane za udowodnione (art. 229 i 230 k.p.c.). W konsekwencji, jeśli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd akceptuje twierdzenia powoda. Ustawodawca wychodzi z założenia, że skoro pozwany - prawidłowo powiadomiony o pretensji strony powodowej - nie wdaje się w spór, to oznacza to, że faktom powołanym w pozwie nie zaprzecza. Dlatego właśnie wyrok zaoczny może uwzględniać powództwo nawet wówczas, gdy powód nie przedstawia żadnych dowodów (v. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2018 r. VI ACa 102/17).

W tej sprawie powód dochodził od tego pozwanego m.in. wynagrodzenia za pracę, zadośćuczynienia za nocowanie w zimnym samochodzie oraz tego, że musiał ponieść nakłady na mienie pracodawcy w postaci zakupu chłodnicy w kwocie 94 Euro, z tym że powód wnosił o zasądzenie kwoty 400 zł.

Odnośnie roszczenia o wynagrodzenie: 6.176,46 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 marca 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę za 23 dni od 11 stycznia 2019 roku do 6 lutego 2019 roku oraz 4.725,95 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę za 18 dni od 27 lutego 2019 roku do 20 marca 2019 roku Sąd zważył, co następuje. Powoda O. S. z pozwanym (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. łączył stosunek pracy zawarty na czas określony od 20 lipca 2018 roku do 19 stycznia 2019 roku oraz od 20 stycznia 2019 roku do 19 lipca 2019 roku. Jednakże Sąd na wstępie zważył, że nie kwestionuje tego, że stosunek pracy ustał na podstawie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie oświadczenia z daty 27 marca 2019 roku. W aktach sprawy brak jest jakiekolwiek dowodu, kiedy takie pismo zostało doręczone do (...) Sp. z o.o., wiec Sąd nie mając podstaw do innego ustalenia uznał, że ww. stosunek ustał właśnie z tym dniem na podstawie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Z ustaleń Sądu wynika, że oprócz tego, że strony łączył stosunek pracy to jednak kształt tego stosunku pracy w zakresie wynagrodzenia był inny niż strony ustaliły pisemnie. W tym zakresie decydujące było rzeczywiście otrzymywane przez powoda wynagrodzenie, które strony ustaliły jako wynagrodzenie dzienne 200 zł. Sąd musiał tę kwestię ustalić jako kwestię prejudycjalną mimo tego, że powód nie wnosił o ustalenie kształtu stosunku pracy jako łączącego strony. Skoro strona pozwana nie przedłożyła jakiegokolwiek materiału dowodowego wskazującego na coś przeciwnego oraz tego, że powód na rachunek bankowy otrzymywał kwoty wynagrodzenia wyższe niż minimalna krajowa jaką miał wpisaną na umowie o pracę to wiarygodnym dla Sądu było to, że takie wynagrodzenie ustalił z pozwanym. Nadto należy wskazać, że z doświadczenia życiowego wynika, że powód jako kierowca międzynarodowy nie zarabiały minimalnego wynagrodzenia ponieważ zarobki w tej branży wynoszą nawet kilka tysięcy złotych.

Mając tak ustaloną kwestię stawki wynagrodzenia jako stawki dziennej Sąd zważył, że zgodnie z art. 22 k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną od pracodawcy. Powód podnosił, że wnosi o zasądzenie wynagrodzenia za pracę za 23 dni od 11 stycznia 2019 roku do 6 lutego 2019 roku oraz za 18 dni od 27 lutego 2019 roku do 20 marca 2019 roku. Powód wyliczenia kwot oparł o stawkę 190 zł netto za dzień pracy, podczas gdy na rozprawie twierdził, że jego wynagrodzenie wynosiło 200 zł netto (do ręki) za dzień pracy. Wobec czego Sąd wiedząc, że powód żąda kwoty mniejszej niż jest to możliwe zweryfikował obliczenia powoda dotyczące zasądzenia wynagrodzenia w kwocie brutto i stwierdził, że są one poprawne. Sąd zważył, że strona pozwana nie zakwestionowała, a Sąd nie stwierdził znacznych i uzasadnionych wątpliwości w stanowisku powoda dotyczącym ilości przepracowanych dni oraz wynagrodzenia, od którego żąda zasądzenia wynagrodzenia. Strona pozwana nie wykazała, że powód w tym czasie nie pracował lub, że wypłaciła mu wynagrodzenie za pracę w poszczególnych dniach. Przechodząc do wyliczenia Sąd uznał, że za okres od 11 stycznia 2019 roku do 6 lutego 2019 roku za 23 dni pracy powodowi należne jest wynagrodzenie 6.214,67 zł brutto (4 370,00 zł netto, ubezpieczenie emerytalne 602,82 zł, ubezpieczenie rentowe 92,65 zł, ubezpieczenie chorobowe 151,32 zł, ubezpieczenie zdrowotne 479,67 zł, zaliczka na PIT 480,00 zł), a za 18 dni od 27 lutego 2019 roku do 20 marca 2019 roku kwotę 4.725,95 zł mając na względzie, że kwota brutto od kwoty 3.420 zł netto (18 x 190 zł) wynosi 4813,00 zł czyli powód mógł żądać kwoty wyższej. Mając na względnie te obliczenia Sąd uwzględnił w tym zakresie powództwo w stosunku do „(...)” Sp. z o. o. w J..

Odnośnie odsetek ustawowych za opóźnienie Sąd miał na względzie to, że powód nie przedstawił jakiegokolwiek dokumentu oraz nie podnosił tego, że miał mieć wypłacane wynagrodzenie w terminie innym niż 10 dzień następnego miesiąca. Pierwszy okres, za który żąda wynagrodzenia częściowo obejmuje styczeń 2019 roku (od 11 stycznia 2019 roku do 31 stycznia 2019 roku) oraz luty 2019 roku (od 1 lutego 2019 roku do 6 lutego 2019 roku). Za styczeń mógł żądać odsetek już od 11 lutego 2019 roku, a za luty 2019 roku już od 11 marca 2019 roku. Skoro powód żądał odsetek za styczeń 2019 roku za część okresu również od 11 marca 2019 roku Sąd w całości uwzględnił żądanie o zasądzenie odsetek od kwoty 6.176,46 zł. Odnośnie odsetek za okres drugi od 27 lutego 2019 roku do 20 marca 2019 roku za wynagrodzenie za część lutego 2019 roku mógł żądać odsetek już od 11 marca 2019 roku, a za okres od 1 marca 2019 roku do 20 marca 2019 roku mógł ich żądać od 11 kwietnia 2019 roku i od takiej daty ich żądał. Wobec czego Sąd także uwzględnił w całości powództwo o wynagrodzenie za pracę w zakresie należności głównej oraz odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku do „(...)” Sp. z o. o. w J..

Odnośnie kwoty 400 zł dochodzonej jako zwrot napraw dokonanych przez powoda na rzecz auta pozwanego Sąd uznał, że jest to roszczenie bezzasadne. Powód w toku postępowania nie przedstawił żadnego materiału dowodowego na podstawie którego Sąd mógłby ustalić, że rzeczywiście doszło do zepsucia się chłodnicy w samochodzie pozwanego oraz konieczności jej naprawy przez powoda, który miałby wydatkować własne pieniądze. Powód nie wskazał nawet kiedy taka chłodnica miała się zepsuć, nie przedstawił rachunku potwierdzającego naprawę chłodnicy w kwocie 94 euro lub innej. Nadto w toku postępowania na rozprawie powód sam zeznał, że pracodawca zwracał mu poczynione przez niego wydatki w trasie. W zakresie tego roszczenia powód ani jego profesjonalny pełnomocnik nie wskazywali podstawy prawnej dochodzonego roszczenia. Wobec czego Sąd przyjął jako podstawę prawną art. 410 § k.c. w zw. z art. 405 k.c., tj. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Jak już wskazano wyżej powód nie wykazał tego, że świadczył na rzecz pozwanej ze swojego majątku, tj. naprawiając samochód, tym samym nie zostało wykazane w ogóle spełnienie świadczenia. Mając na względzie powyższe powództwo o zasądzenie kwoty 400 zł podlegało oddaleniu.

Odnośnie natomiast roszczenia o zasądzenie kwoty 1.000 zł za przebywanie w niedziałającym samochodzie na mrozie Sąd zważył, co następuje. Powód nie wskazał podstawy prawnej z czego wywodzi swoje roszczenie, a będąc zobowiązany do tego powinien to wskazać. Wobec czego Sąd uznał, że podstawą odpowiedzialności strony pozwanej jest art. 415 k.c. lub 448 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swojej wyrządza drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zgodnie z art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcie skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 k.c. stosuje się. Zgodnie z art. 300 k.p. w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. W tej sprawie Sąd uznał, że powód nie zdołał wykazać tego, że w wyniku postoju przez cztery dni marca 2019 roku w niesprawnym samochodzie oczekując na stacji benzynowej na naprawdę samochodu przez pozwanego poniósł jakąkolwiek szkodę materialną lub krzywdę rozumianą, jako szkodę niematerialną. Powód nie wykazał co miałoby kompensować zasądzenie kwoty 1.000 zł za oczekiwanie na serwisanta ze strony pozwanej. Brak szybkiej reakcji ze strony pozwanego (...) Sp. z o.o. - takiej jakiej oczekiwał powód - nie wywołał u niego żadnej szkody, a także żadnej krzywdy. Wobec tego brak jest jakiejkolwiek podstawy do zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 1.000 zł.

W zakresie roszczeń przeciwko drugiemu pozwanemu, W. P., wobec złożenia odpowiedzi na pozew oraz zajęcia stanowiska na rozprawie Sąd zważył, że wyrok wydany przeciwko niemu nie jest zaoczny. W toku postępowania powód podniósł, że był zatrudniany u tego pozwanego, jak i też u (...) Sp. z o.o. Pozwany W. P. natomiast twierdził, że powód nie był u niego zatrudniony, ale tylko i wyłącznie w spółce której wynajmował pomieszczenia. W toku postępowania Sąd ustalił, że powód nie przedłożył żadnego materiału dowodowego świadczącego o tym, że był zatrudniany jednocześnie przez W. P. i ww. spółkę. W tym zakresie nie przedłożył żadnych dowodów w postaci umowy o pracę, a zeznający pozwany wskazywał wprost, że nie łączył go z powodem żaden stosunek pracy lub cywilnoprawny. Natomiast powód nie wnosił o to, aby ustalić stosunek pracy z pozwanym W. P. (karta 69).

W tym miejscu Sąd podkreśla, że zgadza się z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2016 roku, w sprawie III PZP 10/16, że w sprawie, w której powód żąda zapłaty wynagrodzenia za pracę i nie dochodzi równocześnie ustalenia istnienia stosunku pracy, Sąd pierwszej instancji rozpoznaje sprawę w składzie jednego sędziego (art. 47 § 1 k.p.c.).

Z ustaleń Sądu wynika, że jedynym pracodawcą powoda była spółka (...) Sp. z o.o. w J.. To z tą spółką miał zwartą umowę o pracę, od niej otrzymywał zlecenia i jej pojazdami się poruszał. Natomiast nie wykazał, że W. P. był jego pracodawcą, czy to też na podstawie umowy o pracę otrzymanej na piśmie, czy też ustnej. Wobec czego Sąd zważył, że stron nie łączył żaden stosunek pracy, ani też żaden inny stosunek nawet cywilnoprawny. Strony nie łączył żaden stosunek prawny. W. P. wynajmował tylko pomieszczenia dla spółki „(...)” Sp. z o. o. w J. w miejscu prowadzenia swojej działalności (...) J., co zostało także potwierdzone przez Państwową Inspekcję Pracy. Wobec czego punktem wyjścia do oceny zasadności roszczeń powoda przeciwko W. P. jest to, że strony nie łączył stosunek pracy, ani inny stosunek prawny np. cywilnoprawny. Wobec czego stanowi to podstawę do oddalenia przez Sąd w składzie jednego sędziego wszystkich roszczeń wysuwanych przeciwko pozwanemu W. P., wobec braku jego legitymacji biernej do występowania w tym postępowaniu. Należności ze stosunku pracy wobec powoda ma obowiązek uiszczać tylko i wyłącznie pracodawca – wynagrodzenie za pracę. Takim pracodawcą dla powoda nie był W. P.. Ponadto tych stron nie łączył żaden stosunek prawny więc nie może od tego pozwanego żądać zadośćuczynienia ponieważ nie było możliwości aby samochodem, którym oczekiwał na stacji benzynowej był samochód pozwanego W. P., a nadto, nie naprawiał chłodnicy w samochodzie, który należałby do W. P.. Reasumując powództwo skierowane przeciwko osobie, która nie była pracodawcą powoda, czyli W. P., ani też jego zleceniodawcą, podlegało oddaleniu jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł mając na względzie to, że powód był reprezentowany przez adwokata. Jako podstawę orzeczenia o kosztach przyjął art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie i wobec tego zasądził na rzecz powoda od pozwanego (...) Sp. z o.o. kwotę 2.700 zł (3.600 zł x 75%) mając na względzie, że powód wygrał jeśli chodzi o roszczenia majątkowe, tj. wynagrodzenie za pracę, w kwocie 10.902,41 zł.

O kosztach procesu od powoda na rzecz pozwanego W. P. Sąd orzekł na podstawie również art. 98 i 99 k.p.c. uznając, że w zakresie tego roszczenia powód uległ w całości, a pozwany był reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem. Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego W. P. kwotę 2.700 zł (3.600 zł x 75%).

Mając na uwadze wyniki procesu, na podstawie art. 97 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 102 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd w punkcie 6 odstąpił od obciążania stron kosztami sądowymi.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi zaocznemu wydanemu w stosunku do pozwanego „(...)” Sp. z o. o. w J. rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie punktów 1 oraz 4.