Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 6 czerwca 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi, Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Bartek Męcina

Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z wniosku Skarbu Państwa- Prezydenta Miasta łodzi

z udziałem Miasta Ł., A. N., P. W. i J. K.

o nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie

p o s t a n a w i a :

1. stwierdzić, że z dniem 1 stycznia 1985 r. Skarb Państwa nabył przez zasiedzenie udział w wysokości ½ (jednej drugiej), w prawie własności zabudowanej nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...), oznaczonej jako działka o numerze (...) o powierzchni 848 m ² (osiemset czterdzieści osiem metrów kwadratowych), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą o nr (...),

2. ustalić, że strony ponoszą koszty związane ze swoim udziałem w sprawie,

3. przyznać i wypłacić ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzeczr.pr. P. G. kwotę 2.214 zł (dwa tysiące dwieście czternaście złotych) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej uczestnikowi A. N. z urzędu.

Sygn. akt VIII Ns 828/21

UZASADNIENIE

We wniosku z dnia 31 grudnia 2021 roku Skarb Państwa – Prezydent Miasta Ł., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o stwierdzenie, że nabył z dniem
1 stycznia 1985 roku przez zasiedzenie udział w wysokości ½ w prawie własności zabudowanej nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), oznaczonej jako działka ewidencyjna nr (...) w obrębie G-3 o powierzchni 0,0848 ha, dla której urządzona jest księga wieczysta nr (...). Jako uczestników postępowania wnioskodawca wskazał Miasto Ł., A. N., P. W. oraz J. K..

W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że wnioskodawcy przysługuje udział w prawie własności przedmiotowej nieruchomości wynoszący ½, natomiast jako drugi współwłaściciel figuruje J. S.. Skarb Państwa od samego początku władał całością nieruchomością, a jego posiadanie samoistne nie uległo zmianie. Władanie właścicielskie było następnie kontynuowane przez jego następcę prawnego Miasto Ł., który objął nieruchomość
w posiadanie w dobrej wierze. Zarówno Skarb Państwa, jak i Gmina działały definitywnie, jako właściciel, zajmowały się nieruchomością i dysponowały nią w pełnym zakresie. Wnioskodawca zajmował się budynkiem położonym na nieruchomości i jego stanem, wynajmował lokale mieszkalne, dokonywał przeglądów nieruchomości, prowadził dokumentację z nią związaną, przeprowadzał remonty. To do wnioskodawcy najemcy zgłaszali swoje prośby oraz wnioski związane przykładowo z remontami. Tym samym
w obrocie prawnym tylko wnioskodawca był postrzegany jako wyłączny właściciel całości nieruchomości. Pełnomocnik wskazał ponadto, że wskazani uczestnicy będący osobami fizycznymi są spadkobiercami po następcach prawnych zmarłego w dniu 23 października 1952 roku J. S..

(wniosek k. 4-6v.)

W odpowiedzi na wniosek uczestnik Miasto Ł. przyłączył się do wniosku
o zasiedzenie przyznając okoliczności faktyczne przytoczone w jego treści.

Uczestnik A. N. w zajętym stanowisku procesowym wniósł o oddalenie wniosku, ponadto wystąpił o przyznanie pełnomocnika z urzędu, który został ustanowiony dla uczestnika postanowieniem referendarza sądowego z dnia 3 lutego 2021 roku. Pełnomocnik
z urzędu wniósł o oddalenie wniosku w całości podnosząc, że wnioskodawca nigdy nie zamanifestował objęcia w posiadanie spornego udziału w nieruchomości wobec pozostałych współwłaścicieli i od 1949 roku jego działania związane z nieruchomości nie wykraczają ponad standardowe współposiadanie nieruchomości.

O oddalenie wniosku wnieśli również P. W. i J. K. reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika. W uzasadnieniu zajętego stanowiska pełnomocnik uczestników zaprzeczył, aby wnioskodawca był samoistnym posiadaczem spornego udziału podnosząc, że objęcie udziału w samoistne posiadanie powinno być zamanifestowane pozostałym współwłaścicielom – spadkobiercom J. S., co w sprawie nie miało miejsca. Przypomniał, że w przypadku współwłaścicieli nieruchomości każdy z nich ma prawo władać całością rzeczą. W konsekwencji w sytuacji, gdy wnioskiem o zasiedzenie objęty jest udział w nieruchomości brak jest możliwości odwołania się do domniemania posiadania samoistnego opartego na faktycznym władztwie nad rzeczą, ponieważ niewykonywanie posiadania przez niektórych spośród współwłaścicieli nie może prowadzić do wniosku, że współwłaściciel wykonujący posiadanie przejął rzecz w samoistne posiadanie w zakresie wykraczającym poza jego uprawnienie. W takim przypadku powinnością takiego współwłaściciela jest zamanifestowanie wobec pozostałych współwłaścicieli zmiany swojego nastawienia do udziału w nieruchomości. Takie działanie nie zostało podjęte przez wnioskodawcę, wobec czego mógł być on uznawany przez pozostałych współwłaścicieli za współwłaściciela, który wykonuje swoje uprawnienia na mocy art. 206 k.c. oraz art. 209 k.c., a nie za samoistnego posiadacza całej nieruchomości. W ocenie pełnomocnika brak jest także dowodów świadczących o tym, że Skarb Państwa faktycznie władał rzeczą. W wypisie
z rejestru gruntów, jako władającym jest (...), z kolei w zaświadczeniu (...) Ośrodka Geodezji z dnia 3 grudnia 2018 roku wynika, że władającym w 1962 roku był(...) Ł., a od 1975 roku Przedsiębiorstwo (...). Wymienione podmioty nie mogą być utożsamiane ze Skarbem Państwa.

(odpowiedź na wniosek k. 96-96v., k. 109, k. 152-159, postanowienie k. 121, pismo przygotowawcze k. 172-174v.)

W toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

(protokół rozprawy k. 195-197)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość, o zasiedzenie udziału w której wniósł Skarb Państwa, stanowi działkę nr (...) o powierzchni 0,0848 ha, położoną przy ul. (...) w Ł.. Dla nieruchomości tej Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą
nr (...). W wypisie z rejestru gruntów wpisani są: J. S. jako właściciel ½ udziału, Skarb Państwa jako właściciel ½, Zarząd Lokalu Miejskich
z charakterem stanu władania – inny rodzaj władania. W księdze wieczystej jako współwłaściciele (po ½ udziału) wpisani są J. S. oraz Skarb Państwa.

Obecna działka nr (...) odpowiada z poprzedniej ewidencji części działki nr (...)
o pow. 0,1532 ha położonej w dawnym obrębie nr 6 (...). Działka nr (...) stanowiła z kolei dawny plac nr 2 o pow. 0,0834 ha, dla której to nieruchomości prowadzona była księga wieczysta Rep. H.. (...). (...). Jako właścicieli ujawniono małżonków J. i M. S. (1) na podstawie aktu kupna z dnia 13 lipca 1937 roku.

Wyrokiem z dnia 28 października 1949 roku Sąd Okręgowy w Łodzi m.in. orzekł przepadek należącego do M. S. (2) (S.) mienia nieruchomego na rzecz Skarbu Państwa. Wyrok ten – w zakresie orzeczonego przepadku – został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 lutego 1950 roku. W skład mienia nieruchomego wchodziło ½ udziału w przedmiotowej nieruchomości.

W 1975 roku w rejestrze szczegółowym pomiarowo-klasyfikacyjnym oraz
w protokole ustalenia stanu władania gruntami w związku z wykonywaniem nowego pomiaru-aktualizacji istniejącej mapy, jako właściciela działki nr (...) ujawniono Skarb Państwa.

(wypis z rejestru gruntów k. 8, wyrys z mapy ewidencyjnej k. 9, odpis kw k. 10-10v., zaświadczenie k. 11-12, protokół ustalenia stanu władania k. 16-17, rejestr szczegółowy pomiarowo-klasyfikacyjny k. 18-18v., wyrok k. 19-20, postanowienie k. 21-22, akt notarialny z dnia 13 lipca 1937 roku k. 23-31)

W okresie biegu terminu zasiedzenia wnioskodawca działając przez podległe mu podmioty wynajmował lokale mieszkalne w budynku mieszkalnym posadowionym na przedmiotowej nieruchomości, wykonywał na nieruchomości prace remontowe, podejmował wszelkie decyzje względem nieruchomości, samodzielnie czynił wydatki na jej rzecz, jak również zatrzymywał całość płynących z nieruchomości pożytków. Najemcy traktowali Skarb Państwa, jako jedynego właściciela tej nieruchomości. Po upływie terminu zasiedzenia działania te były kontynuowane.

(zeznania świadka J. L. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 23 maja 2022 roku, zeznania świadka M. L. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 23 maja 2022 roku, zeznania świadka J. T. – elektroniczny protokół rozprawy z dnia
23 maja 2022 roku, umowa najmu k. 32-33v., k. 34-35v., k. 36-37v., stwierdzenie przedmiotu
i warunków najmu k. 38-38v., k. 39-39v., okoliczności bezsporne)

J. S. zmarł w dniu 23 października 1952 roku, natomiast M. S. (1) zmarła w dniu 19 marca 1986 roku. Jej spadkobiercami byli dzieci M. N.
i A. B.. A. B. zmarła w dniu 18 listopada 1986 roku pozostawiając po sobie syna P. W. i J. K.. M. N. zmarła w dniu
7 listopada 2015 roku pozostawiając po sobie syna B. N., który zmarł
w dniu 24 grudnia 2019 roku. Jego spadkobiercą jest uczestnik A. N..

(odpis zupełny aktu zgonu k. 60-61, k. 62-62v., pismo (...) k. 63, k. 71, k. 71v., wydruk
z ewidencji ludności k. 64-66, k. 67-68)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez uczestników postępowania. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął również zeznania świadków. Osoby te zgodnie podały, że wynajmowały lokale mieszkalne od wnioskodawcy, który okresowo – w tym na ich wniosek – wykonywał w obrębie budynku mieszkalnego prace remontowe. M. L. dodatkowo oświadczył, że lokatorzy postrzegali Skarb Państwa, jako jedynego właściciela nieruchomości i dopiero w momencie, gdy jego rodzice wystąpili z wnioskiem o wykup lokalu otrzymali informację, że istnieje również prywatny właściciel przedmiotowego terenu.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek o zasiedzenie zasługiwał na uwzględnienie.

Zasiedzenie jest jednym ze sposobów nabycia własności. Jest to instytucja polegająca na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu, pozwalająca na eliminację długotrwałej rozbieżności pomiędzy stanem prawnym a rzeczywistym. Przedmiotem zasiedzenia są rzeczy (rzeczy ruchome lub nieruchomości) bądź też część rzeczy (część rzeczy ruchomej lub nieruchomości).

Przepis art. 172 k.c. szczegółowo wskazuje jakie przesłanki muszą być spełnione aby doszło do zasiedzenia: po pierwsze posiadanie samoistne przedmiotu zasiedzenia, po drugie upływ czasu.

Posiadaczem samoistnym jest osoba władająca rzeczą jak właściciel, przy czym stan posiadania współtworzą fizyczny element władania rzeczą ( corpus) oraz intelektualny element zamiaru władania rzeczą dla siebie ( animus). C. oznacza, że pewna osoba znajduje się w sytuacji, która daje jej możliwość władania rzeczą w taki sposób, jak mogą to czynić osoby, którym przysługuje do rzeczy określone prawo, przy czym nie jest konieczne efektywne wykonywanie tego władztwa. Zaś animus oznacza wolę wykonywania względem rzeczy określonego prawa dla siebie, przy czym wola ta wobec otoczenia wyraża się w takim postępowaniu posiadacza, które wskazuje na to, że uważa się on za osobę, której przysługuje do rzeczy określone prawo (patrz komentarz do art. 172 kodeksu cywilnego E. Gniewka, Zakamycze 2001). W tym miejscu koniecznym jest podkreślenie, iż bez znaczenia dla zasiedzenia pozostaje sposób traktowania (ocena zachowania „nieuprawnionych” do rzeczy) przez uprawnionego (właściciela), bowiem o tym z jakiego rodzaju posiadaniem
w konkretnym/danym przypadku mamy do czynienia decyduje nie zachowanie właściciela, lecz posiadacza oraz ocena tego zachowania z punktu widzenia otoczenia (osób trzecich).

Druga z przesłanek – długość upływu czasu – jest uzależniona od dobrej bądź złej wiary posiadacza samoistnego, i tak w przypadku dobrej wiary jak wynika z treści
art. 172 k.c. w pierwotnym brzmieniu dla zasiedzenia wystarczający jest upływ 10 lat, zaś przy złej wierze 20 lat. Posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto błędnie przypuszcza, że ma tytuł prawny do rzeczy (jest właścicielem rzeczy), a w złej ten, kto wie albo powinien wiedzieć, że nie ma tytułu prawnego do rzeczy (nie przysługuje mu prawo własności rzeczy, lecz innej osobie).

Podkreślić również należy, iż przedmiotem nabycia w drodze zasiedzenia może być zarówno prawo własności całej nieruchomości, jak i prawo do części nieruchomości lub udziału we własności nieruchomości w sytuacji, gdy posiadanie dotyczy nieruchomości
w części ułamkowej i spełnia wymagania przewidziane dla samoistności posiadania przez wymagany okres czasu. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26 stycznia 1978 roku ( III CZP 96/77, OSNC 1978, nr 11, poz. 195), w razie spełnienia przesłanek przewidzianych w art. 172 k.c. przedmiotem nabycia własności przez zasiedzenie może być nieruchomość gruntowa lub jej fizycznie wydzielona część, jak też udział w prawie własności, czyli tak zwana idealna część nieruchomości. Współposiadanie nieruchomości prowadzące do nabycia przez zasiedzenie idealnej części nieruchomości może mieć miejsce, gdy każdy ze współposiadaczy korzysta z całej nieruchomości albo każdy ze współposiadaczy uważa się za posiadacza samoistnego posiadanej części, której nie da się fizycznie wydzielić (por. także postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2003 roku, IV CK 115/02, L.). Przesłanką zasiedzenia udziału we współwłasności nieruchomości jest samoistne, nieprzerwane współposiadanie rzeczy wspólnej. Wykonywanie władztwa faktycznego nad rzeczą w taki sposób, jak czynią to współwłaściciele w częściach ułamkowych oznacza władanie tak, jak współwłaściciele wraz z uzewnętrznioną wolą takiego władania. Ten, kto włada rzeczą jak współwłaściciel, jest jej współposiadaczem w części ułamkowej. Objęcie przez posiadacza samoistnego prawa do udziału we własności nieruchomości takim posiadaniem również prawa do udziału we własności nieruchomości innego wpółposiadacza, wymaga jednoznacznego i wyraźnego zamanifestowania rozszerzenia zakresu swojego władania, także wobec tej osoby. O samoistnym posiadaniu przez współwłaściciela nieruchomości udziałów innych współwłaścicieli nie przesądza przy tym sam fakt samodzielnego wykonywania uprawnień, ponoszenia ciężarów związanych z nieruchomością, a nawet pokrywanie przez niego kosztów remontu lub modernizacji znajdujących się tam budynków czy innych urządzeń. Aby przyjąć zaistnienie samoistnego posiadania nie wystarczy poprzestać więc na ustaleniu w toku postępowania tego rodzaju czynności, co niejednokrotnie mogłoby okazać się wystarczające w odniesieniu do niebędącej współwłaścicielem osoby władającej gruntem. Jak wyjaśnił Sąd Okręgowy w Łodzi
w postanowieniu z dnia 29 maja 2019 roku (III Ca 2024/18, L.) „jeśli to współwłaściciel nieruchomości ubiega się o stwierdzenie zasiedzenia udziału we współwłasności przysługującego innej osobie, to z pewnością nie jest w tym celu wystarczające udowodnienie, że władało się rzeczą jak właściciel przy jednoczesnym niewykonywaniu faktycznego posiadania przez drugiego ze współwłaścicieli. Prawo własności przysługuje niepodzielnie wszystkim współwłaścicielom, więc każdy z nich ma prawo wykonywać swoje uprawnienia wynikające z art. 206 k.c. w stosunku do całej rzeczy i z tej przyczyny okoliczności składające się na element corpus współwłaściciela rzeczy mogą w praktyce nie różnić się od sprawowania władztwa przez jedynego jej właściciela. Jeżeli inny współwłaściciel nie wykonywał swojego współposiadania, nie oznacza to, że posiadacz całości nieruchomości wykonywał swoje prawo własności wobec przysługującej mu idealnej części nieruchomości, a w stosunku do pozostałej części był posiadaczem samoistnym. Posiadanie właścicielskie całej rzeczy przez współwłaściciela niezbędne do zasiedzenia pozostałych udziałów wymaga natomiast, żeby współwłaściciel żądający stwierdzenia zasiedzenia idealnego udziału innego współwłaściciela dał wyraz temu, że zmienił (rozszerzył) zakres swego samoistnego posiadania ponad realizację uprawnienia
z art. 206 k.c. Skuteczność takiej zmiany wymaga, aby uczynił to jawnie, czyli zamanifestował ją w sposób widoczny dla współwłaściciela i otoczenia. W zakresie animus possidendi musi mieć wolę władania rzeczą wyłącznie dla siebie i z zamiarem odsunięcia od realizacji praw do niej pozostałych współwłaścicieli oraz ujawnić tę wolę wobec nich i innych osób. Sama jednak świadomość posiadania samoistnego ponad realizację uprawnienia
z art. 206 k.c. nie może być uznana za wystarczającą, a co za tym idzie - jest prawnie bezskuteczna. Surowe wymagania wobec współwłaściciela zmieniającego zakres posiadania samoistnego uzasadnione są bezpieczeństwem stosunków prawnych i ochroną własności, która narażona byłaby na uszczerbek, gdyby współwłaściciel, jak wskazano wyżej, uprawniony do współposiadania, mógł łatwo doprowadzić do utraty praw pozostałych współwłaścicieli, powołując się na zmianę swojej woli, a więc elementu subiektywnego. Wymagania te muszą znaleźć swoje odbicie w postępowaniu dowodowym, a ciężar udowodnienia przez jednego ze współwłaścicieli, że zmienił zakres posiadania samoistnego, spoczywa na nim wraz z ewentualnymi niekorzystnymi skutkami, jakie wiążą się
z niewykazaniem tego przymiotu w sprawie o zasiedzenie”. Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy Sąd uznał za wiarygodne twierdzenia wnioskodawcy odnośnie nieprzerwalnego posiadania spornego udziału w nieruchomości przez okres 20 lat pozwalający na jego zasiedzenie. Wnioskodawca od momentu objęcia nieruchomości
w posiadanie całkowicie suwerennie, z pominięciem innych osób, zarządzał nieruchomością, inicjował i finansował wszelkie prace w jej obrębie, wynajmował lokale w posadowionym na jej gruncie budynku mieszkalnym, zatrzymywał dla siebie wszystkie korzyści, w tym dochody płynące z nieruchomości. Jego władztwo nad nieruchomością było przy tym absolutne, wszak uczestnicy nie tylko nie wykazali, ale nawet nie podnosili, aby którykolwiek z następców prawnych J. S., czy też on sam podejmował jakiekolwiek działania na nieruchomości, przeprowadzał prace, wyrażał sprzeciw wobec działań wnioskodawcy, żądał swojego udziału w przychodach z najmu, czy choćby zwyczajnie interesował się nieruchomością. Nie przekonuje przy tym argumentacja pełnomocników uczestników, że pozycja drugiego współwłaścicieli była słabsza od pozycji Skarbu Państwa i że to wnioskodawca miał wiodącą rolę w zarządzaniu nieruchomością, albowiem nie jest ona poparta jakimikolwiek dowodami. Nie sposób przyjąć odgórnie, że sam fakt, że jednym ze współwłaścicieli nieruchomości jest Skarb Państwa wyklucza możliwość działania drugiego współwłaściciela będącego osobą fizyczną. Wszak korzystanie z uprawnień właścicielskich nie jest uzależnione od tego, jak dużą moc sprawczą ma każdy ze współwłaścicieli. Zakładanie, że J. S., czy też jego następcy prawni stali na z góry straconej pozycji należy zatem poczytywać wyłącznie w kategorii domysłów o gołosłownym charakterze. Co oczywiste tak szeroki zakres przeprowadzonych przez wnioskodawcę działań na zajmowanej nieruchomości nie może zostać uznany jedynie, jako związany ze zwykłym użytkowaniem rzeczy. Nie budzi więc wątpliwości okoliczność, że wnioskodawca w sposób wyraźny, dostrzegalny na zewnątrz, zamanifestował samoistne posiadanie całości spornej nieruchomości, w tym spornego udziału. Powyższe potwierdzają dodatkowo depozycje świadków, w szczególności M. L., który zeznał, że w ocenie lokatorów jedynym właścicielem nieruchomości był Skarb Państwa. W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy daje również podstawę do wniosku, iż posiadanie samoistne wnioskodawcy miało niezakłócony charakter, co zresztą wydaje się okolicznością niesporną między stronami. Co oczywiste ewentualne zamiary następców prawnych J. S. bądź jego samego w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości pozostają bez znaczenia dla oceny samoistności posiadania. Ważnym pozostaje bowiem jedynie fakt władania nieruchomością ( corpus) oraz intelektualny element zamiaru władania nieruchomością dla siebie ( animus) przez wnioskodawcę. Trzeba bowiem odróżnić wolę i fakt władania nieruchomością jak swoją własnością od świadomości przysługującego prawa własności. Posiadanie nie traci przecież cech samoistności wskutek tego, że posiadacz wie, że nie jest właścicielem, jeżeli tylko posiada tak jakby był właścicielem. Świadomość posiadacza co do przysługującego mu prawa do posiadania nie decyduje o jego samoistnym, czy zależnym charakterze, ma natomiast znaczenie przy ocenie dobrej lub złej wiary (por. postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 24 stycznia 2008 roku, I CSK 327/07, L.). W ocenie Sądu w realiach przedmiotowej sprawy wnioskodawca wykazał ponad wszelką wątpliwość, że zmienił (rozszerzył) zakres swego samoistnego posiadania ponad realizację uprawnienia z art. 206 k.c. i uzewnętrznił tę zmianę wobec współwłaścicieli, a więc, że posiadał nieruchomość ponad swoje prawo wynikające ze współwłasności. Wprawdzie wykonywanie swoich uprawnień właścicielskich nie stanowi obowiązku, niemniej jednak zgromadzony materiał dowodowy nie tylko wykazał, że następcy prawni J. S. w istocie pozostawili nieruchomość wnioskodawcy do swobodnego dysponowania, niejako zrzekając się swojego udziału w jej zarządzaniu, ale także, że wnioskodawca zamanifestował swoje władztwo nad nieruchomością, w tym spornym udziałem, wobec innych osób. Co oczywiste Skarb Państwa władał nieruchomością poprzez inne podmioty zajmujące się administrowaniem nieruchomością, co wynika wprost z dokumentów z 1975 roku (k. 16-17, k. 18-18v.), które jako władającego nieruchomością wymieniają Miejski Zakład (...), czy też Przedsiębiorstwo (...). Jednocześnie wymienione dokumenty, jako właściciela wskazują Skarb Państwa. Irrelewantna jest okoliczności, że we wniosku o założenie księgi wieczystej wnioskodawca powoływał się na istnienie drugiego współwłaściciela, skoro na datę jego złożenia nie została przeprowadzona sprawa o zasiedzenie, a we wszelkich dostępnych dokumentach, jako współwłaściciel spornego udziału widniał J. S.. Określanie tej osoby innym mianem nie znajdowało zatem jakichkolwiek podstaw.

Drugą przesłanką zasiedzenia wskazaną w treści art. 172 k.c. jest upływ czasu (długość okresu posiadania). Przesłanka ta jest uzależniona od dobrej bądź złej wiary posiadacza samoistnego, w przypadku posiadacza w złej wierze termin ten jest dłuższy aniżeli dla posiadacza w dobrej wierze. W niniejszej sprawie znajdowały zastosowanie okresy wprowadzone w pierwotnym brzmieniu art. 172 k.c., który przewidywał termin dziesięciu lat w dobrej wierze i dwudziestu lat w złej wierze, przy czym między stronami niesporne było, że zastosowanie znajduje termin 20-letni, wnioskodawca niespornie rozszerzył bowiem swoje władztwo na sporny udział będąc w złej wierze. W świetle powyższych rozważań do zasiedzenia spornego udziału doszło z dniem 1 stycznia 1985 roku, zgodnie z twierdzeniami przytoczonymi we wniosku.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że z dniem 1 stycznia 1985 roku Skarb Państwa nabył przez zasiedzenie udział w wysokości ½ w prawie własności zabudowanej nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...), oznaczonej jako działka o numerze (...) o powierzchni 848 m ², dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą o nr (...). O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu o treść art. 520 § 1 k.p.c. zgodnie z ogólną zasadą ponoszenia kosztów w postępowaniu nieprocesowym, zgodnie z którą każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie. Ponadto Sąd przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzecz r. pr. P. G. kwotę 2.214 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej uczestnikowi A. N. z urzędu.