Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2022 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2022 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. P.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda W. P. kwotę 5.200 zł (pięć tysięcy dwieście złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 lutego 2017r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.217 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 2275/19

UZASADNIENIE

Powód W. P. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w (...) S.A. kwoty 5.200 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż był uczestnikiem kolizji drogowej. Na skutek zdarzenia doznał urazu głowy, urazu odcinka szyjnego kręgosłupa praz odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Zaznaczył, iż był hospitalizowany przez okres 5 dni a następnie przez wiele miesięcy kontynuował leczenie. Pomimo długotrwałej rekonwalescencji nie została przywrócona pełna sprawność. Zdarzenie łączyło się również z dolegliwościami bólowymi co miało znaczny wpływ na zmianę dotychczasowego trybu życia. Podał, iż był osobą aktywną, wykonywał zawód policjanta, co wymaga pełnej sprawności fizycznej. Na skutek wypadku musiał ograniczyć swoją aktywność i skupić się na leczeniu. Podkreślił, iż lekarze orzecznicy oszacowali trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 11%. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany odmówił wypłaty odszkodowania. Pozwany dodał, iż złożył skargę na działania ubezpieczyciela do Biura Rzecznika (...). Pozwany utrzymał jednak swoje stanowisko w sprawie.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, iż roszczenie powódka jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślił, iż w toku postępowania likwidacyjnego ustalono, iż niewielkie uszkodzenia powypadkowe pojazdów uczestniczących w kolizji powstały w wyniku działania niewielkich sił statycznych. Wyklucza to zaistnienie i oddziaływanie na powoda sił bezwładnościowych, które mogły przekraczać obciążenia fizjologiczne. Brak jest podstaw do stwierdzenia , iż zdarzenie mogło doprowadzić do powstania trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Zakwestionował, aby dolegliwości powoda związane były z kolizją drogową oraz aby w wyniku zdarzenia powód doznał uszczerbku na zdrowiu w wysokości 11%. Dodał, iz w zdarzenie stanowiło wypadek przy pracy powoda będącego na służbie i z tego tytułu otrzymał odszkodowanie. Wartość odszkodowania winna został uwzględniona przy ustalaniu wartości należnego zadośćuczynienia. Z ostrożności pozwany zakwestionował również roszczenie w zakresie odsetek wskazując, iż ewentualne odsetki mogą być przyznane tylko od daty wyrokowania.

Sąd ustalił, co następuje:

W. P. jest policjantem. W dniu 23 sierpnia 2016 r. pełnił służbę we W.. Ok. godz. 13.10 na moście im. E. R. we W. doszło do zderzenia pojazdów marki R. nr rej. (...) i marki S. nr rej. (...). Samochodem marki S. kierował powód. Do zdarzenia drogowego doszło z winy kierowcy pojazdu osobowego marki R. o nr rej (...). Pojazd sprawcy zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Asekuracja. (...) Asekuracja jest częścią grupy (...) S.A. w W..

Bezsporne

Po zdarzeniu W. P. został zawieziony do Wojewódzkiego (...) we W., gdzie stwierdzono uraz głowy, odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa. Tego samego dnia został wypisany ze szpitala.

Dowód: protokół powypadkowy k. 17-20,

zeznania powoda W. P. z 9.03.3030 r. 00:06:13-00:24:19

Z uwagi na nasilające się dolegliwości następnego dnia po zdarzeniu zgłosił się do Wojewódzkiego (...) we W., gdzie postanowiono rozpoznanie – wstrząśnienie mózgu. Wykonano badanie tomografii komputerowej głowy i kręgosłupa szyjnego oraz rtg kręgosłupa lędźwiowego. W badaniu tomografii komputerowej i rtg nie stwierdzono zmian urazowych. Odnotowano, iż pacjent doznał urazu typu smagniecie biczem. W dniu 29 sierpnia 2016 r. wypisano powoda do domu z zaleceniem kontroli w poradni, oszczędnego trybu życia, ograniczenia obciążeń kręgosłupa szyjnego, gwałtownych skrętów karku, zalecono stosowanie leku przeciwbólowego.

Dowód: karta informacyjna k. 21-22

badanie TK k. 26

badanie rtg k. 27

dokumentacja medyczna k. 137-156

W. P. pozostawał pod opieką Poradni Chirurgicznej. Dnia 24 sierpnia 2016r. rozpoznano u niego skręcenie kręgosłupa szyjnego, wstrząśnienie mózgu. Zlecono stosowanie kołnierza ortopedycznego, leki przeciwbólowe i osłonowe.

Dowód: historia choroby k. 24-25

Powód korzystał również ze świadczeń (...).

Dowód: historia zdrowia i choroby k. 133-133v

Dnia 18 kwietnia 2017 r. Komisja Lekarska MSW na skutek zdarzenia drogowego rozpoczynała u niego przybity uraz kręgosłupa z bólem przy ruchach z niewielką portuzją krążka C4/C5, przebyty uraz kręgosłupa lędźwiowego z bolesnością miejscową, pourazowe bóle głowy po urazie ze wstrząśnieniem mózgu. Ustalono wysokość stałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 11%

Dowód: orzeczenie k. 74-78

Decyzja z dnia 22 maja 2017 r. Komendant Wojewódzki Policji w B. przyznał W. P. odszkodowanie w wysokości 8.904 zł z uwagi na trwały uszczerbek na zdrowiu wskutek wypadku pozostającego w związku ze służba w resorcie spraw wewnętrznych.

Dowód: decyzja z 22.05.2017 r.

Poszkodowany zgłosił szkodę do ubezpieczyciela. Decyzją z dnia 11 stycznia 2017r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty zadośćuczynienia. Swoje stanowisko podtrzymał pomimo odwołania.

Dowód: decyzja k. 37-38, 43-44

odwołanie k. 39- 42, 65-66

W. P. złożył skargę na działania ubezpieczyciela do Rzecznika (...). Towarzystwo (...) S.A. w W. nie zmieniło swojego stanowiska w sprawie.

Dowód: skarga k. 45-47

Pisma (...) W. k. 50-, 53,55-56, 59-60

Na skutek zdarzenia drogowego W. P. doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego z pełna ruchomością, bez zespołu bólowego, stłuczenia kręgosłupa lędźwiowego, wygojone bez następstw, wstrząśnienia mózgu przebyte.

Dowód: opinia sądowo – lekarska k. 175- 183

opinia sądowo – neurologiczna k. 212-215, 238-239

Poszkodowany nie doznał ani trwałego, ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Dla rozpoznania w zakresie stłuszczenia kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego dolegliwości zgłaszane przez poszkodowanego w wywiadzie nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji medycznej ani zleconych badaniach.

Dowód: opinia sądowo – lekarska k. 175- 183

opinia sądowo – neurologiczna k. 212-215, 238-239

Po wypadku poszkodowany wymagał hospitalizacji przez okres 5 dni. Przez około 2 tygodnie stosował kołnierz ortopedyczny, wymagał stosowania leków przeciwbólowych. Nie był kierowany na rehabilitacje. Wymagał kilkutygodniowego zwolnienia lekarskiego.

Dowód: opinia sądowo – lekarska k. 175- 183

Po zdarzeniu wymagał pomocy osób trzecich w czynnościach dnia codziennego przez okres 2 tygodni w wymiarze 7,5 godzin tygodniowo w zakresie zaopatrzenia gospodarstwa domowego. Obecnie nie wymaga pomocy osób trzecich.

Dowód: opinia sądowo – lekarska k. 175- 183

Dolegliwości bólowe trwały około 6 tygodni po wypadku. Odczuwał dolegliwości bólowe w wysokości 4 pkt wg skali (...) (0-10pkt) ze strony kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Dolegliwości ustępowały wraz ze stosowaniem leków i upływem czasu.

Dowód: opinia sądowo – lekarska k. 175- 183

opinia sądowo – neurologiczna k. 212-215, 238-239

Obecnie stan zdrowia powoda jest dobry, wypadek nie wpłynął na pogłębienie się obserwowanych w 2016 r. początkowych zmian zwyrodnieniowych. Leczenie zakończyło się 28 września 2016 r. Nie stwierdzono komplikacji i powikłań związanych z procesem leczenia. W przyszłości nie przewiduje się skutków zdrowotnych po wypadku

Dowód: opinia sądowo – lekarska k. 175- 183

opinia sądowo – neurologiczna k. 212-215, 238-239

W. P. był policjantem. W chwili zdarzenia miał 24 lata, był osobą młoda , sprawną fizycznie i aktywną. Na skutek zdarzenia musiał ograniczyć swoją aktywność życiową. Przez okres ponad miesiąca pozostawał na zwolnienie lekarskim. Następnie lekarz stwierdził zdolność do służby i W. P. wrócił do pracy w policji.

Dowód: zeznania powoda W. P. z 9.03.3030 r. 00:06:13-00:24:19

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, faktów przyznanych przez stronę pozwaną, dokumentów, których autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadna ze stron, opinii biegłych , przesłuchania powoda oraz akt szkodowych.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami tworzyły dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w dużej mierze na opiniach biegłych z dziedziny ortopedii M. S. oraz z dziedziny neurologii J. R..

Sąd nie jest związany opinią biegłych i ocenia je na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Ocenę opinii biegłych odróżniają jednak szczególne kryteria. Stanowią je: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonej w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest bowiem przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na podstawie kryteriów prawdy i fałszu. Nie chodzi tu bowiem o kwestię wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości zawartego w opinii i jej uzasadnieniu rozumowania. Sąd ocenia dowód z opinii biegłego nie tylko przez pryzmat jej wniosków końcowych, ale również w oparciu o dokumentację, na podstawie której została wydana.

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał za przekonywujące opinie biegłych, ponieważ były one logiczne i spójne oraz udzielały w wystarczającym stopniu odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Nadto opinie wydane zostały wydane po zbadaniu powoda i zapoznaniu się przez biegłych z historią choroby powoda. Nie można także pominąć tego, że sporządzone zostały przez osoby posiadające niepodważalną wiedzę dotyczącą dziedziny objętej zakresem przedmiotowym opinii. Biegli posiadali zatem wystarczającą wiedzę i doświadczenie, by móc w prawidłowy sposób odpowiedzieć na pytania zawarte w tezie dowodowej.

Strona pozwana nie składała zastrzeżeń do żadnej z opinii.

Powód po otrzymaniu opinii biegłego ortopedy przedłożył natomiast dokumentację medyczną z 2020 r. dotyczącą opieki fizjoterapeutycznej, wnosząc o sporządzenie opinii uzupełaniającej przez biegłego ortopedę w oparciu o złożone dokumenty.

Sąd postanowieniem z dnia 14 marca 2022 r. pominął wniosek powoda w tym zakresie. Wskazać przy tym należy, iż zdarzenie miało miejsce w sierpniu 2016 r. , a leczenie zakończyło się w sierpniu 2016 r. Przedłożona przez powoda dokumentacja pochodziła natomiast z 2020 r. i dotyczyła jednorazowej wizyty. W ocenie Sądu biegli wyczerpująco ustosunkowali się do kwestii skutków i rozmiarów zdarzenia drogowego. Zgodnie przyznali, iż dolegliwości zgłaszane przez powoda w badaniach nie znajdują odzwierciedlenia w dokumentacji medycznej, nadto biegły J. R. dodał, iż usługi fizjoterapeutyczne z 2020 r. nie były wykonywane w związku z następstwami urazu.

Strona powodowa złożyła również zastrzeżenia do opinii biegłego neurologa J. R. w zakresie stwierdzenia braku uszczerbku na zdrowiu, odniesienia się w opinii do załączonej dokumentacji medycznej, zakończenia leczenia pomimo kontynuowania zabiegów fizjoterapeutycznych i utrzymywanych się dolegliwości bólowych . W opinii uzupełniającej biegły wyczerpująco odpowiedział na pytania i zarzuty powoda. Wskazał, iż rozpoznanie szpitalne nie wskazywało zmian pourazowych kręgosłupa szyjnego nadto powód nie leczył się neurologicznie, zaś aktualne badania nie wykazują objawów ograniczonego uszkodzenia układu nerwowego. Rozpoznanie skręcenia kręgosłupa szyjnego dotyczy następstw obrażeń układu kostno – stawowego a nie nerwowego. Dodał, iż dolegliwości bólowe po doznanych przez powoda urazach są najsilniejsze w pierwszych dniach i tygodniach po urazie i w miarę upływu czasu ustępują. dokumentacji nie wynika, iż dolegliwości te miały charakter długotrwały, stały. Podkreślił, iż zgłaszane przez powoda dolegliwości w trakcie badania nie mają odzwierciedlenia w dokumentacji leczniczej, zaś przebyte w 2020 r. zabiegi fizjoterapeutyczne nie były wykonywane w związku z zastępstwami urazu. Biegły podtrzymał wnioski końcowe zawarte w opinii w tym również w zakresie braku uszczerbku na zdrowiu.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne

W ocenie Sądu nie było więc jakichkolwiek podstaw by opinie biegłych uznać za nierzetelne czy niefachowe. Dlatego opinie tę Sąd podzielił.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną /zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97/.

Sąd pominął również wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków uznając, iż jego przeprowadzenie jest nieprzydatne i zamierza jedynie do przedłużenia postępowania. Okoliczności dotyczące zaistnienia wypadku są bezsporne, nadto biegli jednoznacznie wskazali jakie następstwa miało zdarzenie na zdrowi powoda.

Za zgodne z rzeczywistym stanem Sąd uznał również twierdzenia powoda dotyczące kolizji drogowej, procesu leczenia i jego wpływu na funkcjonowania w życiu codziennym.

W związku z tym, iż pozwany nie kwestionował co do zasady swojej odpowiedzialności odszkodowawczej, na powodzie spoczywał jedynie obowiązek wykazania, iż ból oraz cierpienia fizyczne i psychiczne, jakich doznał wskutek wypadku, uzasadniają wypłatę kwoty 5.200 zł z tytułu zadośćuczynienia.

Rzeczą pozwanego było z kolei wykazanie zaistnienia faktów niweczących lub tamujących roszczenie powódki.

W niniejszej sprawie bezsporne było, iż pozwany jest ubezpieczycielem sprawcy wypadku komunikacyjnego. Pozwany nie kwestionował zaistnienia wypadku drogowego, jednakże, w jego ocenie biorąc pod uwagę niewielkie uszkodzenia pojazdów nie mogło ono doprowadzić do powstania długotrwałego lub trwałego uszczerbku na zdrowiu. Nadto z uwagi na brak trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz pełne wyzdrowienie nie ma podstaw do przyznania zadośćuczynienia. Kwestie konsekwencji zdarzenia przesądziły przeprowadzone w sprawie opnie biegłych.

Przechodząc do rozważań prawnych nad ustalonym wyżej stanem faktycznym należy na wstępie zaznaczyć, że jego analiza odbywać się musi z punktu widzenia treści przepisów art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c.

Stosownie do treści przepisu art. 445 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Wobec opinii biegłych nie może ulegać wątpliwości, że żądanie powoda zasądzenia zadośćuczynienia jest uzasadnione. Zasadniczym problemem jest jednak jego wysokość. Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej.

Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko, wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne), trwałości skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich itp. (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (Wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.).

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

Z okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności z opinii biegłych, wynika, że w konsekwencji kolizji powód doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego z pełną ruchomością, bez zespołu bólowego; stłuczenia kręgosłupa lędźwiowego, wygojone bez następstw; wstrząśnienia mózgu przebyte. Na skutek zdarzenia powód przez okres 5 dni był hospitalizowany. Powód nie doznał natomiast trwałego uszczerbku na zdrowiu. Podkreślić należy, iż w wyniku urazu powód odczuwał dolegliwości bólowych w okresie do 6 tygodni po zdarzeniu w wysokości 4 punktów w skali (...) (O-10 pkt), które ustępowały wraz ze stosowaniem leków przeciwbólowych i upływem czasu. Nie można pomijać, iż na skutek zdarzenia drogowego powód zmuszony był stosować kołnierz ortopedyczny co łączyło się z poczuciem dyskomfortu. Nadto przez okres ponad miesiąca przebywał na zwolnieniu lekarskim. Powód przez okres 2 tygodni wymagał również pomocy osób trzecich przy czynnościach dnia codziennego. Powyższe okoliczności nie pozostały bez wpływu na jego stan psychiczny. Powód w chwili zdarzenia był osobą młodą, miał 24 lata, pracował jako policjant. Przed zdarzeniem był aktywny i w pełni sprawny. Po zdarzeniu jego życie codzienne zostało ograniczone, konieczna była hospitalizacja, stosowanie leków, noszenie kołnierza ortopedycznego, pomoc osób trzecich. Przez ponad miesiąc pozostawał na zwolnieniu lekarskim. Niemniej podkreślić należy, iż leczenie bezpośrednich skutków urazów zakończyło się sukcesem, a powód wrócił do wykonywanych wcześniej obowiązków

W takim stanie rzeczy tj. biorąc pod uwagę rozmiar doznanych obrażeń i cierpień, proces leczenia i skutki w chwili obecnej, kwotą zadośćuczynienia adekwatną do rozmiaru poniesionej przez powoda krzywdę, będzie kwota 5.200 zł. Kwota ta nie jest wygórowana i w ocenie Sądu powinna w wystarczający sposób złagodzić krzywdę poniesioną przez powoda. Sąd przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia wziął również pod uwagę wypłacone wcześniej powodowi jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Konsumenckich ( Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152) zakład wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie 30 dni zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. W przedmiotowej sprawie ubezpieczyciel w dniu 11 stycznia 2017 r. i 1 lutego 2017 r. wydał decyzję odmawiającą wypłaty zadośćuczynienia. Ubezpieczyciel od dnia następnego po wydaniu decyzji pozostawał w opóźnieniu z zapłatą. Wobec powyższego powodowi należą się odsetki zgodnie ze zgłoszonym żądaniem.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c. z którego wynika zasada odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z jej treścią strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W przedmiotowej sprawie na koszty procesu powoda złożyły się: opłata od pozwu 400 zł, opłata od pełnomocnictwa 17,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800,00 zł, łącznie 2217 zł.