Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Wiesław Kosowski

Sędziowie

SA Piotr Pośpiech

SO del. Maciej Dutkowski (spr.)

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 115/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z 19 grudnia 2019 roku, sygn. akt III K 147/19

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza art. 165§1 pkt 2 kk w zw. z art. 1§1 kk poprzez uznanie, że przypisane oskarżonemu zachowanie wyczerpuje znamiona przestępstwa stypizowanego w tym przepisie w brzmieniu z dnia zdarzenia

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca słusznie podniósł, że w dacie czynu zachowanie oskarżonego nie realizowało znamion czynu zabronionego. Akcentując jedynie w tym miejscu, że zarzut naruszenia prawa materialnego może być prawidłowo podniesiony pod warunkiem dokonania przez sąd I instancji niekwestionowanych ustaleń faktycznych, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie wobec jednoczesnego trafnego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętego za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, Sąd Apelacyjny widzi potrzebę odniesienia się do niego ze względu na wagę problemu oraz stanowisko sądu odwoławczego orzekającego w tej sprawie po raz pierwszy.

Niewątpliwie w orzecznictwie nie zarysowała się utrwalona linia co do sposobu wykładni art. 165§1 pkt 2 kk, a w szczególności możliwości jego zastosowania do obrotu tzw. dopalaczami. Zasadniczo zarysowały się w tej kwestii dwie grupy stanowisk.

Pierwsza z nich wyklucza zastosowanie tego przepisu do obrotu substancjami ze swej natury niebezpiecznymi i przyjmuje możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności karnej sprawcy obrotu tymi substancjami pod warunkiem, że w istocie dokonuje on obrotu innym przedmiotem niż deklarowany, a jednocześnie powoduje swym zachowaniem skutek w postaci niebezpieczeństwa określonego w analizowanym przepisie - tak np. SN w postanowieniu z 31 maja 2017 roku, sygn. akt I KZP 5/17, SA w Lublinie w wyroku z 11 stycznia 2018 roku, sygn. akt II AKa 266/17, czy SA w Katowicach w wyroku z 21 listopada 2018 roku, sygn. akt II AKa 395/18, w podobnym kierunku zmierza też SN w wyroku z 23 maja 2019 roku, sygn. akt III KK 94/18.

Druga grupa stanowisk opowiada się za przyjęciem, że art. 165§1 pkt 2 kk dotyczy każdej substancji niebezpiecznej, także tej niebezpiecznej ze swej istoty, bez względu na to czy sprawca podejmuje dodatkowe czynności tzw. kamuflujące, jeśli tylko wprowadzenie jej do obrotu stwarza niebezpieczeństwo dla zdrowia lub życia wielu osób. Za tym drugim opowiedział się w szczególności Sąd Apelacyjny rozpoznając apelację od pierwszego wyroku sądu I instancji w niniejszej sprawie, a także SA w Katowicach w wyroku z 11 grudnia 2019 roku, sygn. akt II AKa 375/19 czy z 18 kwietnia 2019 roku, sygn. akt II AKa 19/19.

Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę zdecydowanie opowiada się za pierwszą grupą poglądów, a na poparcie trafności swego stanowiska przedstawi argumenty, które dotychczas nie były w orzecznictwie szerzej analizowane. Zgodnie z art. 165§1 pkt 2 kk karze podlega ten, kto sprowadza niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób albo dla mienia w wielkich rozmiarach wyrabiając lub wprowadzając do obrotu szkodliwe dla zdrowia substancje, środki spożywcze lub inne artykuły powszechnego użytku lub też środki farmaceutyczne nie odpowiadające obowiązującym warunkom jakości. Niezwykle istotnym elementem tego przepisu jest znamię modalne zawarte w końcowej jego części, a odwołujące się do obowiązujących warunków jakości, omawiany przepis można bowiem rozumieć w ten sposób, że odnosi się ono wyłącznie do środków farmaceutycznych, bądź też, że ma ono zastosowanie do wszystkich wymienionych w nim przedmiotów, a zatem także szkodliwych dla zdrowia substancji, do środków spożywczych czy innych artykułów powszechnego użytku. Rozstrzygnięcie tego sporu pozwoli ustalić czy w art. 165§1 pkt 2 kk rzeczywiście chodzi o każdą substancję szkodliwą, jak wskazał Sąd Apelacyjny rozpoznający apelację od pierwszego wyroku sądu I instancji, czy też jednak substancje te muszą spełniać pewne dodatkowe warunki, aby mieścić się w jego dyspozycji. Przyjęcie pierwszej koncepcji pociąga za sobą daleko idące i niedające się zaakceptować konsekwencje, polegające chociażby na uznaniu za przestępstwo obrotu niemal wszystkimi produktami tzw. chemii gospodarczej, nie ma przecież wątpliwości, że większość produktów z tego asortymentu to substancje szkodliwe, a ich zażycie prowadzi do ciężkich poparzeń, a nawet zgonów - przypadki związane chociażby z takimi konsekwencjami spożycia środków do udrożniania rur są powszechnie znane i bynajmniej nie odosobnione. Argument ten próbował podważać Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 29 października 2020 roku, sygn. akt II AKa 303/20, stwierdzając że znamię modalne dotyczące obowiązujących warunków jakości dotyczy wyłącznie środków farmaceutycznych, ponieważ ustawodawca posłużył się w tym zakresie spójnikiem "lub też", nie sposób skatalogować wszystkich substancji i stworzyć dla nich wymagania dotyczące jakości, wreszcie zaś wprowadzanie do obrotu produktów chemii gospodarczej, paliw czy rozpuszczalników nie spełnia kryterium bezprawności. Stanowiska tego nie sposób podzielić z co najmniej kilku powodów. Po pierwsze w naukach prawnych powszechne jest przyjęcie, że spójnik "lub" odnosi się do alternatywny zwykłej, a nie rozłącznej (szerzej na ten temat por. np. K. Buchała, A. Zoll, "Polskie prawo karne" wyd. 2, s. 72-73), po drugie zważywszy na niekonsekwencję ustawodawcy w tworzeniu tekstów prawnych, czynienie tak autorytatywnego ustalenia opartego na tak chwiejnej przesłance jest niezwykle ryzykowne. Po trzecie argument odwołujący się do niemożności skatalogowania wszystkich substancji i ustalenia dla nich obowiązujących warunków jakości pomija naczelną zasadę prawa karnego, jaką jest nullum crimen sine lege oraz fakt, że prawo karne pełni funkcję gwarancyjną, a zatem przestępstwem może być tylko zachowanie w pełni zdefiniowane i choć życie niesie z sobą coraz to nowe formy przestępczości, to dopóki nowe zjawiska uznane przez ustawodawcę za społecznie szkodliwe w takim stopniu, że wymagają reakcji karnej nie zostaną uznane przez ustawę za przestępstwa, pozostają irrelewantne z punktu widzenia prawa karnego. Nie można zapominać, że prawo karne stanowi ultima ratio i nie każde zachowanie negatywne społecznie czy moralnie naganne musi stanowić przestępstwo. W konsekwencji niemożność skatalogowania wszystkich substancji oznacza tylko tyle, że do czasu wypracowania określonych norm jakości dla danej substancji, jej wprowadzenie do obrotu nie będzie wyczerpywało znamion czynu zabronionego z art. 165§1 pkt 2 kk. Nie oznacza to jednak ani zupełnej bezkarności, czego najlepszym dowodem są właśnie tzw. dopalacze i wynikające z obrotu nimi kolejne zmiany ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, ani też nie przesądza to zupełnej bezradności państwa wobec takich zjawisk, czego także najlepszym dowodem są dopalacze właśnie i reglamentacja ich obrotu na gruncie prawa administracyjnego. Krótkotrwała (do czasu nowelizacji stosownych przepisów) niemożność pociągnięcia stosunkowo niewielkiej grupy osób do odpowiedzialności karnej za obrót nowymi substancjami szkodliwymi jest niewielką ceną za zachowanie fundamentu europejskiej cywilizacji, jakim jest zasada nullum crimen sine lege. Wreszcie w kwestii bezprawności przytoczone wyżej stanowisko opiera się na błędnym założeniu, że prawo karne zawiera wyłącznie normy sankcjonujące (por. szerzej na temat norm prawa karnego W. Wróbel, A. Zoll "Polskie prawo karne, Część ogólna", wyd. 2010, s. 110 i n.). Każda norma sankcjonująca zawarta w Kodeksie karnym w postaci sankcji za określone zachowania odnosi się do odpowiadającej jej normy sankcjonowanej (np. kara za zabójstwo w art. 148 kk oznacza ni mniej ni więcej tylko zakaz pozbawiania ludzi życia). To z kolei oznacza, że wykładnia art. 165§1 pkt 2 kk, przyjmująca, iż karalne jest po prostu wprowadzanie do obrotu wszystkich substancji szkodliwych, niezależnie od spełniania przez nie obowiązujących warunków jakości prowadzi do penalizacji każdej sprzedaży substancji niebezpiecznej, chyba że inny przepis, niekoniecznie prawa karnego, wyraźnie na obrót nimi zezwala. Takie konsekwencje są oczywiście nie do przyjęcia, nie tylko bowiem uniemożliwiałyby rozwój społeczny i gospodarczy, ale odwracałyby odnoszącą się do obywateli zasadę, że dozwolone jest wszystko, co nie jest zabronione, byłaby to więc wykładnia sprzeczna z szeregiem norm konstytucyjnych, a w konsekwencji niedopuszczalna. Co więcej, omawiane tu konsekwencje przyjęcia, że znamię modalne nieodpowiadania obowiązującym warunkom jakości dotyczy wyłącznie środków farmaceutycznych działa w dwie strony. Producent popularnego "kreta" będzie odpowiadał z art. 165§1 pkt 2 kk za wyprodukowanie go w sposób niezgodny z tymi warunkami, jeżeli z tego powodu prawidłowo używany produkt prowadzi do ciężkich poparzeń czy innych postaci rozstroju zdrowia lub zagrożenia życia, podobnie producent kleju biurowego, który z powodu wad produkcyjnych prowadzi do wspomnianych skutków u dzieci wykonujących prace plastyczne, dużo trudniej będzie zaś pociągnąć do odpowiedzialności nierzetelnego producenta w oderwaniu od omawianego znamienia modalnego, skoro – jak stwierdził SA w Katowicach w sprawie II AKa 303/20 – obrót nimi nie jest zachowaniem bezprawnym.

Podsumowując, Sąd Apelacyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie stoi na stanowisku, że znamię modalne nieodpowiadania obowiązującym warunkom jakości odnosi się do każdego przedmiotu czynności wykonawczej określonego w art. 165§1 pkt 2 kk, wynika to bowiem zarówno z wykładni językowej, jak i funkcjonalnej, gdyby ustawodawca rzeczywiście chciał odnieść wspomniane znamię tylko do środków farmaceutycznych ( notabene trudno byłoby wytłumaczyć, dlaczego tylko one miałyby je spełniać), to po pierwsze posłużyłby się spójnikiem "albo", a po drugie znamię modalne umieściłby przed przedmiotem czynności wykonawczej, a zatem przepis in fine brzmiałby "albo nieodpowiadające obowiązującym warunkom jakości środki farmaceutyczne". Przy przyjętej tu wykładni art. 165§1 pkt 2 kk okoliczność, że istnieją substancje, które są na tyle szkodliwe, że obrót nimi powinien być karalny, zaś chociażby z uwagi na ich charakter nie tylko nie istnieją dla nich obowiązujące warunki jakości, ale wręcz niecelowe jest ich tworzenie, oznacza tylko tyle, że sprawca obrotu takimi substancjami nie może odpowiadać karnie na podstawie tego przepisu, co nie wyłącza odpowiedzialności karnej na podstawie innych przepisów, zaś przykładem takich substancji są narkotyki, którymi obrót jest zagrożony pod groźbą kary na podstawie ustawy szczególnej, niewymagającej tworzenia dla nich żadnych warunków jakości. Sąd Apelacyjny nie ma żadnych wątpliwości, że próba pociągania do odpowiedzialności karnej sprawców obrotu dopalaczami na podstawie art. 165§1 pkt 2 kk wynika z faktu, że wobec wciąż pojawiających się na rynku nowych substancji psychoaktywnych, niemieszczących się w katalogu substancji objętych ustawą o przeciwdziałaniu narkomanii, do czasu nowelizacji tej ostatniej brakuje narzędzi karnoprawnych do walki z tym negatywnym zjawiskiem, niemniej nie może to usprawiedliwiać naruszania zasady nullum crimen sine lege, zgoda na takie postępowanie oznaczałaby bowiem, że prawo karne przestało pełnić funkcję gwarancyjną.

Przenosząc te wywody na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zachowanie oskarżonego nie mogło naruszać art. 165§1 pkt 2 kk, albowiem w dacie czynu nie istniały dla stanowiącej przedmiot obrotu substancji żadne warunki jakości, ponieważ zaś nie mieściła się ona wówczas w katalogu substancji uzasadniających odpowiedzialność karną na podstawie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zachowanie oskarżonego w dacie czynu nie stanowiło przestępstwa. Dekompletacja znamion wynikała także z braku skutku w postaci zagrożenia dla życia lub zdrowia wielu osób (rzecz jasna także mienia w wielkich rozmiarach), o czym będzie mowa przy okazji analizy drugiego zarzutu.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec braku znamion czynu zabronionego w zachowaniu oskarżonego, wniosek o jego uniewinnienie był uzasadniony. Logiczną konsekwencją uniewinnienia była dezaktualizacja wniosku alternatywnego o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę rozstrzygnięcia, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że z opinii dra Z. O. i informacji z Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii wynika, że zażycie substancji zatrzymanych w dniu zdarzenia jest szkodliwe dla zdrowia człowieka

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rację ma obrońca, gdy twierdzi, że z przeprowadzonych w sprawie opinii oraz uzyskanych informacji nie wynika jednoznacznie szkodliwość dla zdrowia człowieka substancji stanowiącej przedmiot zarzutu. O ile w opinii toksykologicznej (k. 73-75) biegła wskazuje na potencjalne zagrożenia, o tyle jednocześnie wprost w pkt g) na s. 4 opinii stwierdza, że "W chwili obecnej brakuje szczegółowych danych literaturowych na temat toksyczności 4-CEC, przemian w ustroju, farmakokinetyki, powstawania ewentualnie aktywnych i/lub toksycznych metabolitów. Długofalowe skutki działania tego nowego środka psychoaktywnego są nieznane." Przytoczona w apelacji opinia sądowo-lekarska dra Z. O. (k. 254-268) także wskazuje na brak w piśmiennictwie bliższych danych na temat tego związku, co doprowadziło biegłego do stwierdzenia, że "...nie da się powiedzieć, jakie dokładnie objawy kliniczne i przy jakich dawkach wywołuje ta substancja." (k. 267). Wskazując na podobieństwo zatrzymanej substancji do amfetaminy i metamfetaminy biegły stwierdził, jedynie, że "...hipoteza o psychoaktywnych właściwościach 4-chloroetylokatynonu i jego szkodliwości dla zdrowia jest bardziej prawdopodobna niż hipoteza, że ta substancja nie ma właściwości psychoaktywnych i nie jest szkodliwa dla zdrowia." (k. 267). Biegły wspomniał też w swej opinii, że owa substancja była przedmiotem badań naukowych pod kątem możliwości zastosowania jej jako leku przeciw otyłości, przy czym działania niepożądane wystąpiły tylko u części pacjentów, uczeni jednak nie omówili tych skutków ubocznych. Także trafnie podniósł obrońca, że z informacji Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii (k. 730-732) wynika, iż Biuro nie otrzymało doniesień o zgonach lub przypadkach ostrych zatruć spowodowanych 4-CEC. Powyższe opinie i informacje nie pozwalają na przyjęcie, że zachowanie oskarżonego spowodowało skutek w postaci zagrożenia dla życia lub zdrowia wielu osób. Abstrahując od tego, że nie wiadomo i nie da się ustalić, jakie miały być dalsze losy substancji przekazanej przez oskarżonego S. M., co w sferze domysłów pozostawia kwestię, czy w ogóle miały być dystrybuowane innym osobom, w jakiej postaci i w jakich ilościach, także nie ustalono z pewnością wymaganą w procesie karnym, by substancja była szkodliwa w rozumieniu art. 165§1 pkt 2 kk. Nie można zapominać, że amfetamina, choć szkodliwa, zażywana jest przez wielu ludzi wiele lat, w związku z czym samo podobieństwo do niej nie może być uznane za wystarczające do przyjęcia zagrożenia życia lub zdrowia wielu osób. Jeszcze większe zastrzeżenia wobec ustalenia takiego niebezpieczeństwa budzi okoliczność, że substancja, którą miał obracać oskarżony była testowana jako lek, a więc rozważano jej potencjalnie większe pozytywne skutki dla zdrowia człowieka niż negatywne. Wszystkie te wątpliwości, jako niedające się usunąć, winny więc być rozstrzygane na korzyść oskarżonego, zgodnie z art. 5§2 kpk. W konsekwencji Sąd Apelacyjny ustalił, że oskarżony nie stworzył zagrożenia dla życia lub zdrowia wielu osób, ani tym bardziej dla mienia w wielkich rozmiarach, co doprowadziło do dekompletacji znamion czynu zabronionego.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec braku znamion czynu zabronionego w zachowaniu oskarżonego, wniosek o jego uniewinnienie był uzasadniony. Logiczną konsekwencją uniewinnienia była dezaktualizacja wniosku alternatywnego o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem uniewinnienia był brak znamion czynu zabronionego w zachowaniu oskarżonego, szeroko omówiony w pkt 3.1. i 3.2.

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu koszty nieopłaconej pomocy prawnej wg norm przepisanych.

3

Wobec uniewinnienia oskarżonego, kosztami procesu Sąd obciążył Skarb Państwa.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z 19 grudnia 2019 roku, sygn. akt III K 147/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana