Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 104/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P. z dnia 01 lutego 2022 roku wydany w sprawie VII K 271/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.

1. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. i art. 34 k.p.w. poprzez dokonanie sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczeniem życiowym oceny zgromadzonego wtoku postępowania materiału dowodowego, która doprowadziła Sąd I instancji do dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie, w jakim Sąd ten przyjął, że:

a. K. N. (1) dokonała w dniu 12 czerwca 2020 r. w W.
kradzieży telefonu komórkowego na szkodę U. Ł.,

b. K. N. (2) dokonał w dniu 12 czerwca 2020 r. w W.
kradzieży kamery na szkodę J. Ł.,

w sytuacji, gdy prawidłowa ocena całokształtu zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego, w tym w szczególności niespójnych i niekonsekwentnych zeznań pokrzywdzonych U. i J. Ł., zeznań pokrzywdzonych W. R. (1) i J. N., świadka A. S. (1), jak i wiarygodnych zeznań świadków: S. i K. S., A. i G. L. oraz M. i R. N. nie pozwala na wyprowadzenie wniosku o sprawstwie oskarżonych, a jednocześnie gdy zaboru mienia na szkodę pokrzywdzonych U. i J. Ł. nie potwierdzają żadne obiektywne środki dowodowe oraz gdy brak jest podstaw do przyjęcia, że oskarżeni mieliby działać w celu przywłaszczenia mienia.

2. art. 7 i 410 k.p.k. poprzez dokonanie sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczeniem życiowym oceny zgromadzonego wtoku postępowania materiału dowodowego, która doprowadziła Sąd I instancji do dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie, w jakim Sąd ten przyjął, że:

a. K. N. (1) groziła pokrzywdzonym U. i J. Ł.
zniszczeniem mienia i utratą życia,

b. K. N. (1) działała w zamiarze wywołania u pokrzywdzonych
obawy, że groźba zostanie wypełniona,

c. groźby K. N. (1) wzbudziły u pokrzywdzonych rzeczywistą
obawę ich wypełnienia,

d. obawa wywołana u pokrzywdzonych była realna, tj. obiektywnie
uzasadniona okolicznościami sprawy,

w sytuacji, gdy prawidłowa ocena całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, w tym w szczególności niespójnych i niekonsekwentnych zeznań pokrzywdzonych U. i J. Ł., pozbawionych przymiotu wiarygodności zeznań pokrzywdzonych W. R. (1) i J. N., jak i świadka A. S. (1) nie pozwala na przyjęcie, że takie groźby były kierowane względem pokrzywdzonych, w tym że były kierowane w podawanych przez nich okolicznościach, jak również że nawet gdyby zostały skierowane, to nie wzbudziły one u pokrzywdzonych obiektywnie uzasadnionej obawy ich wypełnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący w dwóch oddzielnych punktach zarzucił naruszenie przepisów postępowania, w pierwszym przypadku odnosząc się do oceny dowodów dotyczących zarzutów kradzieży telefonu komórkowego na szkodę U. Ł. i kamery na szkodę J. Ł., a w drugim przypadku wskazując na obrazę art. 7 kpk i 410 kpk w zakresie oceny dowodów dotyczących zarzutu gróźb karalnych w stosunku do U. i J. Ł.. Ponieważ i w jednym i drugim przypadku chodzi o kwestię oceny wiarygodności zeznań U. i J. Ł., Sąd Okręgowy uznał za zasadne łączne rozważenie obu zarzutów. Analizując oba zarzuty w kontekście zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i jego oceny zawartej w uzasadnieniu wyroku, brak jest podstaw do uznania podniesionych przez skarżącego zarzutów naruszenia art. 7 kpk i 410 kpk za zasadne. Sąd I instancji w sposób prawidłowy zgromadził materiał dowodowy konieczny do wydania w niniejszej sprawie miarodajnego rozstrzygnięcia i ocenił go w sposób wszechstronny, odpowiadający warunkom określonym w art. 7 kpk, nie pomijając żadnego dowodu, który mógłby mieć dla rozstrzygnięcia tej sprawy znaczenie. Sąd Rejonowy poddał zeznania przesłuchanych w sprawie świadków wnikliwej ocenie, traktując z dużą ostrożnością zeznania pokrzywdzonych. Świadczy o tym choćby odmówienie w części wiary zeznaniom świadków W. R. (2) i J. N., czego konsekwencją było przyjęcie, że oskarżeni nie wypowiadali pod adresem tych osób gróźb karalnych. Z nie mniejszą ostrożnością zostały potraktowane zeznania U. Ł. i J. Ł.. Zostały one wnikliwie przeanalizowane przez Sąd Rejonowy, we wzajemnym powiązaniu i z uwzględnieniem pozostałych dowodów w sprawie, jak też biorąc pod uwagę zasady logiki i doświadczenia życiowego, a ze stanowiskiem Sądu Rejonowego w zakresie, w jakim uznał ich relacje za w pełni wiarygodne należało w pełni się zgodzić. Wbrew stanowisku skarżącego ich zeznania korelowały ze sobą i wzajemnie się uzupełniały tworząc logiczną zamkniętą całość, a przy tym byli oni w swoich zeznaniach konsekwentni. Ich relacje był spójne i logiczne. Nie można przy tym dostrzec u tych pokrzywdzonych tendencji do obciążania oskarżonych ponad miarę wynikającą z ich faktycznych obserwacji, o czym świadczą choćby twierdzenia U. Ł., iż w obecności funkcjonariuszy Policji D. G. i R. W. oskarżona nie wypowiadała gróźb, a jedynie wulgaryzmy, zaś w przypadku J. Ł. nie miał on pewności, w którym momencie owe groźby padły, czy byli przy tym obecni funkcjonariusze Policji. Warto zwrócić na to uwagę zwłaszcza w kontekście zeznań W. R. (2). Poza tym wersję U. Ł. i J. Ł. w pośredni sposób potwierdzają relacje D. G. i R. W., funkcjonariuszy Policji, którzy przybyli na interwencję, a których wiarygodność nie budzi najmniejszych wątpliwości. Podkreślali oni, że oskarżona w ich obecności zachowywała się niestosowanie i wypowiadała wulgaryzmy. Skoro tak zachowywała się w obecności funkcjonariuszy Policji, to niewątpliwie w pośredni sposób wskazuje to na możliwość wcześniejszego agresywnego zachowania się z jej strony w stosunku do pokrzywdzonych, co niewątpliwie przemawia za wiarygodnością ich relacji. Nie można też zapominać o zeznaniach kolejnych funkcjonariuszy Policji, którzy uczestniczyli w przeszukaniach na terenie posesji oskarżonych. Z relacji M. R., T. N., M. D. i A. S. (2) wynikało, że w trakcie tych czynności oskarżona biegała po działce, krzyczała, wypowiadała wulgaryzmy, a przede wszystkim wielokrotnie powtórzyła, że spali sąsiadów, którzy donieśli na nią na Policję. Takie a nie inne jej zachowanie stanowi kolejny dowód pośredni, i to niezwykle istotny, potwierdzający wersję pokrzywdzonych co do przebiegu zdarzeń zanim rozpoczęła się interwencja Policji. Również w tym przypadku nie było podstaw do odmówienia wiary zeznaniom funkcjonariuszy Policji uczestniczących w przeszukaniach. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji były to osoby obce dla oskarżonych, które nie miały najmniejszego nawet powodu, aby zeznać nieprawdę narażając się nie tylko na odpowiedzialność karną, ale i utratę pracy. Jeżeli do tego dodamy cały kontekst sytuacyjny, przyczynę konfliktu, to zeznania U. Ł. i J. Ł. również w zakresie, w jakim twierdzili, że oskarżeni dokonali zaboru telefonu komórkowego i kamery, którą mieli dokumentować pracującą na działce oskarżony pompę odprowadzającą wodę ze stawu, jawią się jako wiarygodne w całości, w tym również w zakresie, w jakim dotyczyły zaboru telefonu przez oskarżoną i kamery przez oskarżonego, mimo nieodnalezienia tych przedmiotów w toku przeszukań, przy czym nie podlega dyskusji, że oskarżeni mieli możliwość, aby pozbyć się tych przedmiotów z terenu swojej posesji do czasu dokonania na nich przeszukań. W pośredni sposób zeznania tych pokrzywdzonych znajdują potwierdzenie również w relacjach W. R. (2) i J. N., w zakresie, w jakim zostały one uznane za wiarygodne. Nie można też zapominać o zeznaniach A. S. (1). Jednocześnie podkreślenia wymaga, że zeznania świadków, na które powołał się skarżący, w tym S. i K. S., A. i G. L. oraz M. i R. N., w żadnym razie nie zaprzeczają wersji U. i J. Ł.. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji świadkowie ci nie mieli wiedzy na temat zdarzeń, które miały miejsce przed przyjazdem funkcjonariuszy Policji, a w swoich zeznaniach skupili się przede wszystkim na usprawiedliwianiu zachowania oskarżonej w trakcie przeszukań na terenie jej posesji. Jednocześnie podkreślenia, że z samego faktu, iż pokrzywdzona U. Ł. korzysta z aparatu słuchowego nie można wnioskować o niewiarygodności jej zeznań. W żadnym razie nie można wykluczyć, że była ona w stanie usłyszeć groźby, zwłaszcza głośno wykrzykiwane, nawet ze znacznej odległości. A zatem słusznie Sąd I instancji uznał za w pełni wiarygodne zeznania U. Ł. i J. Ł., nie naruszając art. 7 i 410 kpk. Nie ma również wątpliwości co do wiarygodności ich relacji w zakresie, w jakim wskazywali na realność obawy spełnienia przez oskarżoną gróźb. Uwzględniając niezwykle agresywne zachowanie oskarżonej, wypowiadanie przez nich gróźb najpoważniejszych, skoro mówiła ona o ich spaleniu, jak też mając na względzie opuszczenie przez nich swojej działki właśnie w obawie przed oskarżoną, to nie podlega dyskusji, że ocena z ich strony wypowiadanych przez oskarżoną gróźb jako realnych była obiektywnie uzasadniona okolicznościami sprawy i nie może być w związku z tym wątpliwości co do wiarygodności ich zeznań również w tym zakresie. Podkreślić przy tym należy, że choć J. Ł. początkowo nie przestraszył się gróźb oskarżonej, to jednak przyznał, że jej późniejsze zachowanie, w tym jej wulgarne i agresywne zachowanie w obecności funkcjonariuszy Policji spowodowało, że przestraszył się tych gróźb i podjął decyzję o opuszczeniu działki bojąc się o bezpieczeństwo własne i żony. Ta okoliczność nie dość, że wskazuje, iż pokrzywdzony ostatecznie uznał groźby oskarżonej za realne, to dodatkowo świadczy o braku tendencji z jego strony do obciążania oskarżonej ponad miarę wynikającą z jego obserwacji i odczuć, bo w przeciwnym razie wskazywałby on, że już w momencie wypowiadania gróźb oceniał je jako realne. Reasumując Sąd Rejonowy dokonał w pełni prawidłowej oceny dowodów słusznie uznając za w pełni wiarygodne zeznania U. Ł. i J. Ł.. Podniesione w tym zakresie w apelacji zarzuty obrazy art. 7 i 410 kpk okazały się całkowicie bezpodstawne. Nie może być zarazem mowy o błędzie w ustaleniach faktycznych w zakresie, w jakim Sąd Rejonowy przyjął, że K. N. (1) dokonała w dniu 12 czerwca 2020 roku kradzieży telefonu komórkowego na szkodę U. Ł., a K. N. (2) dokonał w tym dniu kradzieży kamery na szkodę J. Ł., jak też że oskarżona groziła U. Ł. i J. Ł. zniszczeniem mienia i utratą życia, a groźby te wzbudziły w nich obawę ich spełnienia. Okoliczności te wprost wynikają z zeznań U. Ł. i J. Ł., uznanych zasadnie za w pełni wiarygodne. Nie ma też wątpliwości co do prawidłowości ustaleń Sądu I instancji, iż oskarżona działała z zamiarem wywołania u pokrzywdzonych obawy, że groźba zostanie spełniona. Jej agresywne zachowanie, w tym również w obecności funkcjonariuszy Policji i wypowiadanie gróźb najpoważniejszego rodzaju nie pozostawia tej kwestii najmniejszych wątpliwości. W konsekwencji tego Sąd zasadnie uznał K. N. (2) i K. N. (1) za winnych popełnienia wykroczeń z art. 119 § 1 kw (uwzględniając wartość skradzionych rzeczy), a K. N. (1) również za winną dokonania czynu z art. 190 § 1 kk.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, a w konsekwencji tego uchylenie rozstrzygnięć z punktów 2 – 4 i 6 - 8

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu

3.2.

Zarzut naruszenie prawa materialnego, tj. art. 190 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na nieuprawnionym zrównaniu z groźbą karalną wypowiedzi o charakterze potocznym, wypowiadanym w stanie silnego wzburzenia emocjonalnego, ale bez zamiaru zrealizowania, która nie wypełnia znamion stypizowanego w powołanym przepisie czynu zabronionego,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Również ten zarzut należy uznać za całkowicie bezpodstawny. Powołane przez skarżącego w uzasadnieniu apelacji stanowisko judykatury odnośnie potocznych zwrotów wyrażających jedynie stan emocjonalny mówiącego, a nie rzeczywisty zamiar, nie znajduje żadnego odniesienia do przedmiotowej sprawy. Słowa oskarżonej, że spali pokrzywdzonych U. Ł. i J. Ł., a także okoliczności, w jakich zostały one wypowiedziane, w tym agresywne i wulgarne zachowanie K. N. (1), również w obecności funkcjonariuszy Policji, nie pozostawią wątpliwości, że nie może być w tym wypadku mowy o potocznej wypowiedzi, lecz że mamy w tym przypadku do czynienia z groźbami zniszczenia mienia i pozbawienia życia, które w obiektywnym odbiorze pokrzywdzeni mieli prawo uznać za realne, mieli pełne prawo się ich obawiać, a więc z groźbami karalnymi w rozumieniu art. 190 § 1 kk. Silne wzburzenie emocjonalne w żadnym razie nie ekskulpuje zachowania oskarżonej, a kwestia, czy miała ona zamiar zrealizować groźby z punktu widzenia znamiona czynu z art. 190 § 1 kk. pozostaje bez znaczenia. Istotne w tym wypadku jest tylko to, że pokrzywdzeni odebrali te groźby jako realne, do czego mieli pełne prawo, a przy tym sposób zachowania oskarżonej nie pozostawiał wątpliwości co do zamiaru wzbudzenia u pokrzywdzonych obaw ich spełnienia. Tym samym nie może być mowy o obrazie ze strony Sądu I instancji prawa materialnego, tj. art. 190 § 1 kk.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu z art. 190 § 1 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu.

3.3.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku, w zakresie w jakim Sąd I instancji wymierzył karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy analiza okoliczności decydujących o wymiarze kary wskazuje, że wystarczające byłoby orzeczenie kary rodzajowo łagodniejszej, w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, w szczególności w postaci orzeczenia kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Również ten zarzut należy uznać za chybiony. Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył wszystkie okoliczności, które powinny być wzięte pod uwagę przy rozstrzyganiu o karze za czyn przypisany oskarżonej w punkcie 2. Orzeczoną wobec oskarżonej K. N. (1) w punkcie 2 karę 4 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 190 § 1 kk w żadnym razie nie można uznać za surową, tym bardziej w stopniu rażącym. Podkreślić należy, że oskarżona wypowiadała groźby najpoważniejsze z możliwych, a mianowicie groźby pozbawienia życia. Okoliczności, w jakich to uczyniła również nie dają podstaw do uznania kary za rażąco surową. Oskarżona zachowywała się niezwykle agresywnie w stosunku do U. Ł. i J. Ł., a wypowiadania gróźb i wulgaryzmów nie zaprzestała nawet w obecności funkcjonariuszy Policji. Zmusiła ona pokrzywdzonych do opuszczenia ich działki. W tej sytuacji nawet dotychczasowa niekaralność oskarżonej za przestępstwa nie dawała podstaw do wymierzenia jej kary łagodniejszego rodzaju niż kara pozbawienia wolności. Podkreślenia przy tym wymaga, że wobec K. N. (1) orzeczono karę pozbawiania wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia i karę tą warunkowo zawieszono na najkrótszy możliwy okres próby 1 roku.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonej K. N. (1) w punkcie 2 oraz orzeczenie w miejsce kary pozbawienia wolności kary grzywny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia i uchylenie rozstrzygnięć z punktów 2 – 4 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu

3.4.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.5.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P. z dnia 01 lutego 2022 roku wydany w sprawie VII K 271/20

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesione w apelacji zarzuty obrazy przepisów postępowania, obrazy prawa materialnego i rażącej niewspółmierności kary okazały się całkowicie bezzasadne. We wcześniejszych obszernych rozważaniach przedstawiono w tym zakresie obszernie argumenty, których nie ma potrzeby ponownie powtarzać. Sąd I instancji nie dopuścił się jakichkolwiek uchybień, w tym również uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu. W związku z powyższym Sąd – na podstawie art. 437 §1 kpk – utrzymał w mocy zaskarżony wyrok nie znajdując najmniejszych nawet podstaw do uwzględnienia wniesionej apelacji.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie art. 636 § 1 kpk Sąd zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa:

a)  od K. N. (1) kwotę 170 złotych tytułem opłaty za II instancję oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym,

b)  od K. N. (2) kwotę 50 złotych tytułem opłaty za II instancję oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym,

nie znajdując jakichkolwiek podstaw do zwolnienia ich z obowiązku ich uiszczenia, biorąc pod uwagę ich sytuację materialną i osobistą.

7.  PODPIS

Marcin Rudnik