Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 11 / 22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 8 października 2021 r. w sprawie VII K 335 / 20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego Ł. K. zarzuty:

- błędnych ustaleń faktycznych mogących mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku;

- mogącej mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazy przepisów prawa procesowego – art. 4 kpk i 7 kpk;

- rażącej niewspółmierności wymierzonej kary;

2.  podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej J. Ś. zarzuty:

- błędnych ustaleń faktycznych mogących mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku;

- mogących mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazy przepisów prawa procesowego – art. 4 kpk i 7 kpk;

- rażącej niewspółmierności wymierzonej kary;

3.  podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego M. D. zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 60 § 3 i § 6 pkt 3 kpk;

4.  podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego M. F. zarzuty:

- obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 62 ust 2 oraz art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

- rażącej niewspółmierności wymierzonej temu oskarżonemu kary;

5.  podniesione w apelacji prokuratora zarzuty rażącej niewspółmierności kar wymierzonych oskarżonym: M. F., M. D. oraz Ł. K. kar;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. zarzutów z punktów 1 i 2.

Zdaniem skarżącego, ustalenia faktyczne odnoszące się do czynów przypisanych Ł. K. oraz J. Ś. w związku z zarzutem udzielania P. J. oraz K. K. środków odurzających, były następstwem wadliwej, nie odpowiadającej kryteriom, o jakich mowa w art. 7 kpk, oceny dowodów, połączonej z nierespektowaniem reguły ujętej w art. 4 kpk. Stanowiska powyższego sąd odwoławczy nie podzielił. Wbrew twierdzeniom skarżącego, przeprowadzone przed sądem I instancji dowody wskazują na winę w / w oskarżonych również w kontekście tych czynów. Sąd odwoławczy miał na względzie, iż świadek i współoskarżony, do zeznań i wyjaśnień których skarżący nawiązuje w swojej apelacji, na rozprawie zeznawali i wyjaśniali odmiennie, aniżeli w postępowaniu przygotowawczym, kiedy to swoimi relacjami w daleko idący sposób obciążali oskarżonych. Przypomnieć jednak należy, iż sam tylko fakt odwołania uprzednio złożonych czy to zeznań, czy wyjaśnień nie skutkuje ich automatycznym wyeliminowaniem z materiału dowodowego. Wyjaśnienia ( zeznania ), które zostały następnie czy to odwołane, czy zmienione, nadal stanowią dowód w sprawie i tak, jak każdy inny dowód, podlegają swobodnej ocenie sądu. O ich wartości dowodowej nie decyduje ani stadium postępowania, ani czas, w którym zostały złożone, lecz ich treść, oceniana wedle reguł zawartych w art. 7 kpk i w konfrontacji z innymi dowodami. Tymczasem zupełnie nie przekonują powody, jakimi P. J. oraz K. K. tłumaczyli przyczyny tak diametralnej zmiany swoich relacji w zakresie, w jakim dotyczyły oskarżonych. Niemal zgodnie tak daleko idącą odmienność przedstawiali jako rezultat wywieranej na nich presji ze strony przesłuchujących funkcjonariuszy policji, ukierunkowanej na złożenie relacji zgodnych z ich sugestiami i oczekiwaniami. Nie ma dostatecznych podstaw, aby zarzuty o takich niedozwolonych metodach pracy śledczych podzielić, bo są one gołosłowne. Za każdym razem odebranie zeznań i wyjaśnień ujmowano w formie protokołów, które miały czytelną postać i klarowną treść, a przesłuchiwani byli z nimi zapoznawani. Kreowanie się na bezwolne ofiary niedozwolonych metod pracy funkcjonariuszy policji nie przekonuje, tym bardziej, że o tych rzekomych naruszeniach reguł przesłuchania „ przypomniało się ” przesłuchiwanym po tak długim okresie czasu od czynności procesowych przeprowadzonych z ich udziałem. Ani P. J., ani K. K. nie mieli na tyle wyrazistego interesu czy to procesowego, czy faktycznego, aby obciążać Ł. K. oraz J. Ś. wbrew obiektywnej rzeczywistości. Pokreślić też należy, iż składając takie, a nie inne relacje co do faktu i ilości nabywanych od nich środków, obciążali także siebie o ich posiadanie. Nie ma racjonalnych podstaw, aby przyjmować, że godzili się na obciążanie siebie o tak poważne czyny po to tylko, by ulec naciskom policjanta i obciążyć współpodejrzanych. W konsekwencji – zaprezentowaną przez nich próbę zdyskredytowania własnych, wcześniejszych relacji, uznać należało za nie przekonującą. Łączyć ją raczej należy ze specyficznie pojmowaną lojalnością wobec oskarżonych, których wina nie została jeszcze finalnie przesądzona. Podkreślić też należy, iż w zakresie czynów związanych z udzielaniem środków K. K., J. Ś. w całości się przyznawała, a powody „ odwoływania ” tych wyjaśnień przedstawiała w tożsamy sposób, co P. J. i K. K. i równie nieprzekonująco.

Co do zarzutów o rażącej surowości wymierzonych oskarżonemu Ł. K. i J. S. kar – są one niezasadne.

Jeśli chodzi o pierwszą z wymienionych w zdaniu poprzednim osób – niewspółmierność ta miałaby dotyczyć kary łącznej ( skarżący nie podnosił tego rodzaju zarzutu w odniesieniu do kar jednostkowych ). Przypomnieć więc należy, iż oskarżonemu mogła zostać wymierzona kara łączna w granicach od najsurowszej kary jednostkowej, tj. 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, do ich sumy, czyli 5 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Postulowana we wnioskach apelacyjnych kara 1 roku jest zatem niższa, aniżeli możliwa do orzeczenia. Nie można było jej także orzekać ani przy zastosowaniu reguły absorpcji, ani też zasady bardzo blisko do niej zbliżonej asperacji, albowiem byłaby to niezrozumiała z punktu widzenia ujętych w art. 85a kk dyrektyw wymiaru kary łącznej premia dla osoby, która na przestrzeni tak znacznego okresu czasu dopuściła się tak dużej ilości przestępstw. Stosowanie kary łącznej nie może automatycznie i każdorazowo prowadzić do praktycznej bezkarności sprawcy za jedno ( lub więcej ) z dwóch ( lub więcej ) popełnionych przez niego przestępstw, o ile nie zachodzą ku temu szczególne, wyjątkowe okoliczności oceniane przez pryzmat celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jeśli one nie zachodzą, to sprawca nie powinien być premiowany z tego tylko powodu, że działał w sposób przestępczy przez długi okres czasu oraz więcej, aniżeli jeden raz i to nawet, jeżeli popełnione przez niego przestępstwa godziły w te same dobra prawne. Uwzględnić zatem należało, należało, iż oskarżony dopuścił się łącznie 9 przestępstw o znacznej społecznej szkodliwości, przy czym część z nich to przestępstwa wieloczynowe ( czyny ciągłe ). U niego też wybija się na plan pierwszy udział w obrocie środkami ukierunkowany dla osiągania zysków. Nawet więc uwzględniwszy jego uprzednią niekaralność, obecny tryb życia oraz plany na przyszłość, to zważywszy na skalę procederu, którego się dopuścił, uprawnionym jawi się wniosek, iż mimo obecnej poprawy, zarówno względy zapobiegawcze, jak i wychowawcze przemawiają za wymierzeniem kary łącznej wręcz surowszej, aniżeli orzeczona przez sąd I instancji. Także wzgląd na społeczny odbiór konsekwencji karnych z tym procederem związanych wymaga kary surowszej, ażeby w odczuciu społecznym nie raziła praktyczną bezkarność oskarżonego za tak znaczną cześć popełnionych przestępstw. W tej sytuacji to żądanie prokuratora o zaostrzenie kary łącznej pozbawienia wolności do rozmiaru przez niego postulowanego było uzasadnione.

Co do oskarżonej J. Ś. – wielość przypisanych jej czynów i zachowań nań się składających, działanie z zamiarem bezpośrednim oraz niskie pobudki ( zarobkowe ), jakie towarzyszyły jej w związku z procederem obrotu środkami odurzającymi, nie pozwalają zastosować wobec niej dobrodziejstwa warunkowego umorzenia kary. Wymierzona jej w tych warunkach kara wolnościowa ( z warunkowym zawieszeniem jej wykonania ) jawi się wręcz jako kara łagodna.

Ad. zarzutów z punktu 3.

Jeśli chodzi o zarzut obrazy art. 60 § 3 kk - sąd stosuje przewidziane w tym przepisie instytucję jedynie w odniesieniu do takiego sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, jeżeli ujawni on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia. Status tzw. małego świadka koronnego z gwarantowanym ustawowo dobrodziejstwem wymiaru kary może uzyskać zatem tylko taka osoba, która dopuściła się poszczególnych przestępstw nie sama, lecz współdziałając każdorazowo przynajmniej z dwiema innymi osobami ( por. postanowienie SN z 23.1.2007 r., III KK 476/06, Legalis ). Zakresem tego przepisu nie będzie zatem objęta sytuacja, gdy sprawca popełnia wprawdzie większą ilość przestępstw, ale każde z nich z jednym tylko ( nawet, jeśli każdorazowo innym ) współdziałającym. Już choćby tylko z tego powodu nie było możliwym zastosowanie wobec M. D. art. 60 § 3 kk. W tej sytuacji podnoszone przez skarżącego okoliczności związane z postawą procesową tego oskarżonego, wyrażającą się wolą współpracy z organami ścigania i ujawnianiem znanych mu okoliczności i sprawców przestępstw, winna być traktowana w kategoriach okoliczności podlegającej uwzględnieniu na jego korzyść przy wymiarze kar. W ocenie sądu odwoławczego – wespół z pozostałymi okolicznościami działającymi na korzyść oskarżonego, do których odwoływał się sąd I instancji oraz skarżący w swojej apelacji – zostały one uwzględnione w sposób należyty. Za poszczególne przypisane mu występki każdorazowo wymierzono mu kary jednostkowe w rozmiarze dolnego ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności, bądź kary nieznacznie lub w niewielkim stopniu tylko granicę te przekraczające. Jeśli zaś chodzi o karę łączną – mogła ona zostać względem niego wymierzana w granicach od 1 roku do 7 lat pozbawienia wolności, za popełnienie łącznie 14 przestępstw, w tym części z nich o charakterze wieloczynowym ( czynów ciągłych ). Powtórzyć należy, tą samą argumentację, jakiej powyżej sąd odwoławczy użył w odniesieniu do oskarżonego Ł. K. – kara łączna ma stanowić swoiste podsumowanie przypisanej zaskarżonym wyrokiem przestępczej działalności. Nie można jej orzekać ani przy zastosowaniu reguły absorpcji, ani też zasady do niej zbliżonej, gdyby była to niezrozumiała z punktu widzenia ujętych w art. 85a kk dyrektyw wymiaru kary łącznej premia dla oskarżonego który popełnił tak dużą ilość przestępstw. Stosowanie kary łącznej nie może automatycznie i każdorazowo prowadzić do praktycznej bezkarności sprawcy za jedno ( lub więcej ) z dwóch ( lub więcej ) popełnionych przez niego przestępstw, o ile nie zachodzą ku temu szczególne, wyjątkowe okoliczności oceniane przez pryzmat celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jeśli one nie zachodzą, to sprawca nie powinien być premiowany z tego tylko powodu, że działał w sposób przestępczy więcej, aniżeli jeden raz i to nawet, jeżeli popełnione przez niego przestępstwa godziły w te same dobra prawne. Pomimo najwyższego górnego progu zagrożenia karą łączną – jeśli zestawiać ją z sytuacją procesową pozostałych współoskarżonych – także i przy wymiarze tej kary uwzględniono daleko posuniętą wolę współpracy z organami ścigania.

Ad. zarzutów z punktu 4.

Sąd I instancji w sposób należyty wykazał, jak na użytek stosowania przepisów art. 62 ust 2 oraz art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wykładać należy zawarte w nich znamiona posiadania „ znacznej ilości ” środka odurzającego oraz ziela konopi innych niż włókniste, jakie oskarżony ze swoich upraw mógł pozyskać. Zgodzić się należy, iż znamię to nie zostało wprawdzie ustawowo zdefiniowane, ani dookreślone i w związku z tym ma charakter nieostry i ocenny. Tym niemniej w praktyce orzeczniczej na przestrzeni wielu już lat funkcjonowania wyżej wymienionej ustawy za ugruntowany uznać należy pogląd, iż znaczna ilość środków odurzających ( substancji psychotropowych ) to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób. Część nawiązujących do tej problematyki judykatów przywołana została w uzasadnieniu sądu I instancji, w związku z czym nie ma potrzeby ponownego przywoływania zawartych w nich tez oraz argumentacji na ich poparcie, a sąd odwoławczy ograniczy się do stwierdzenia, że je podziela. Skarżący w opozycji do nich przywołuje pojedyncze, odosobnione orzecznictwo sprzed wielu lat, od której to linii zdaje się odstępować nawet sąd, w ramach którego ono występowało ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 września 2019 r., IV Ka 83 / 19 ). Jeśli więc oskarżonemu przypisano występek z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z posiadaniem 31,1 grama ziela konopi innych, niż włókniste, zaś – jak słusznie zauważa sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przywołując dla tego użytku podlegające akceptacji stanowisko judykatury – w przypadku tego środka za ilość mogącą wywrzeć taki skutek przyjmuje się już nawet 0,1 g., to nawet, gdyby kryterium to „ podwoić ”, to posiadana przez oskarżonego ilość ziela mogło posłużyć odurzeniu ponad 150 osób. Jeśli zaś chodzi o występki wiążące się z uprawą konopi innych, niż włókniste, to przy wykładni pojęcia uprawy mogącej dostarczyć znacznej ilości ziela konopi innych, niż włókniste, to przyjąć należy, że chodzi tu o takie uprawy, przy których realnym jest, że taki właśnie efekt może zaistnieć ( że nie jest on nierealny ). Potencjalne niedogodności, utrudnienia i zagrożenia, które jedynie mogą ( ale nie muszą ) ograniczyć efekt finalny uprawy, nie mogą skutkować wyłączeniem takiej uprawy spod zakresu normy art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Co do zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych i łącznej – podobnie jak w przypadku M. D., wymierzano mu kary jednostkowe pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia lub w niewielkim stopniu granice te przekraczające. Mając to na uwadze uznać należy, iż przywoływane na jego korzyść tzw. okoliczności łagodzące zostały uwzględnione w stopniu dostatecznie go premiującym. Żadnej z tych kar nie sposób uznać za rażąco surową. Podobny wniosek odnosi się do kary łącznej – skoro sąd I instancji mógł ją wymierzyć w granicach od 1 roku do 4 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Do żądań wymierzenia kary łącznej w rozmiarze postulowanym przez skarżącego, tj. 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, odnieść należy tożsame – zważywszy na skalę procederu oraz ilość popełnionego w ramach niego przestępstw – uwagi, jak w przypadku oskarżonego M. D..

Ad. zarzutów z punktu 5.

Za wyjątkiem kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego Ł. K., pozostałe kary – tak jednostkowe, jak i łączne – wymierzone jemu oraz innym oskarżonym nie rażą łagodnością na tyle, by wymagały zaostrzenia. Niezależnie od argumentów przywoływanych przez prokuratora, mieć na uwadze należało, iż cała czwórka oskarżonych, do których odnosi się jego apelacja, to ludzie stosunkowo młodzi, w istocie u progu dojrzałego życia. Żaden z nich nie był dotąd karany, co do zasady przyznawali się do zarzuconych czynów i wyrażali skruchę. Odpowiedzialność finalna każdego z nich i tak opiewa na bezwzględne kary pozbawienia wolności w odczuwalnym, a nie tylko symbolicznym rozmiarze. Ich wymiar nie pozwala ich nawet odbywać w warunkach tzw. dozoru elektronicznego. Będzie to dla każdego z tych oskarżonych wystarczająco odczuwalna dolegliwość za popełnione przestępstwa. Postulowane w apelacji prokuratora kary będą jawić się uzasadnionymi, ale w przypadku ewentualnego powrotu do tego rodzaju przestępstw, jak obecnie sądzone, przez któregokolwiek z oskarżonych.

Wniosek

Omawiano powyżej

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Omawiano powyżej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

- brak wskazania, w związku z popełnieniem którego przestępstwa, orzeczono wobec oskarżonych M. D., Ł. K. oraz J. Ś. kary grzywny przy zastosowaniu art. 33 § 2 kk;

- skrócenie okresu próby, na jaki warunkowo zawieszono wykonanie kary pozbawienia wolności wymierzonej J. Ś..

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Grzywna, o jakiej mowa w art. 33 § 2 kk, nie może być wymierzona jako kara akcesoryjna w związku z orzeczeniem kary łącznej pozbawienia wolności, a tak zdaje się to wynikać z sentencji zaskarżonego wyroku. Na tej podstawie grzywnę można orzec jedynie w razie skazania w związku z konkretnie oznaczonym przestępstwem, popełnionym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Tymczasem w rozstrzygnięciach o karach jednostkowych za poszczególne przestępstwa sąd I instancji poprzestawał wyłącznie na wymierzaniu kar jednostkowych.

Mając na uwadze treść art. 70 kk oraz, iż J. Ś. nie jest ani sprawcą młodocianym, ani też sprawcą, który popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, okres próby, na jaki warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec niej kary pozbawienia wolności, nie mógł przekraczać 3 lat.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1omówiono powyżej

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

omówiono powyżej

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Omówiono powyżej

Zwięźle o powodach zmiany

omówiono powyżej

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

wobec nieuwzględnienia apelacji obrońców oskarżonych oraz częściowego uwzględnienia apelacji prokuratora na niekorzyść jednego z oskarżonych, mając na uwadze treść art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 635 kpk, oskarżeni zostali obciążenie kosztami sądowymi .

7.  PODPIS