Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 557/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 7 czerwca 2021 roku

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

komputer pokładowy pojazdu wskazał w chwili wypadku prędkość 114,4 km/h; rzeczywista prędkość pojazdu P. (...) w momencie zderzenia wynosiła nie mniej niż 125,8 km/h; przed zderzeniem oskarżony wywołał hamowanie awaryjne

1. opinia biegłego z zakresu oceny elektronicznych śladów kolizji

karta 635 - 637, 652 - 720

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

1. opinia biegłego z zakresu oceny elektronicznych śladów kolizji

Opinia fachowa i bezstronna, nie kwestionowana przez strony postępowania.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

podniesiony przez obrońcę oskarżonego adw. P. Z.:

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na ustaleniu, że pewną prędkością z jaką poruszał się oskarżony była prędkość rzędu 134, 97 km/h, podczas gdy prędkość ta została ustalona wyłącznie na podstawie informacji przekazanej przez pracownika prywatnego przedsiębiorstwa obsługującego system (...), który nie może być miarodajny dla precyzyjnego ustalenia prędkości pojazdu,

- zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 42 & 1 k.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, podczas gdy czterdziestoletnie doświadczenie oskarżonego jako kierowcy, historia jego karalności za wykroczenia drogowe ( jej brak ), okoliczności zaistnienia przedmiotowego wypadku, a także okoliczność że od daty zaistnienia wypadku minęło już dwa lata ( podczas których oskarżony prowadził pojazd i nie zagroził w tym czasie niczyjemu bezpieczeństwu ) nie dają podstaw do wnioskowania, że prowadzenie pojazdów przez oskarżonego zagraża bezpieczeństwu w komunikacji,

- zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 53 & 3 k.k. poprzez nieuwzględnienie przy orzekaniu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów pozytywnego wyniku przeprowadzonej mediacji między wykonującą uprawnienia pokrzywdzonego E. G. a oskarżonym J. B., gdzie elementem uzgodnień między stronami było między innymi ustalenie, że pokrzywdzona nie domaga się orzekania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów;

podniesiony przez obrońcę oskarżonego adw. R. M. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, poprzez błędne przyjęcie że zachodzą przesłanki do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 roku ponieważ oskarżony lekceważy zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku w sposób dostateczny zrealizuje cele tego środka karnego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Bezpodstawne jest kwestionowanie przez obronę ustaleń sądu pierwszej instancji dotyczących poruszania się przez oskarżonego J. B. pojazdem marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu przedmiotowego zdarzenia drogowego - 24 maja 2019 roku z prędkością przekraczającą ponad trzykrotnie prędkość administracyjnie dozwoloną na terenie jego zaistnienia, ograniczoną do 40 km/h. Przeprowadzony na etapie postępowania odwoławczego dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu oceny elektronicznych śladów kolizji i cech identyfikacyjnych pojazdów M. K. pozwolił na weryfikację pomiaru prędkości dokonanego za pomocą pobrania sygnału prędkości z sygnału odbieranego z satelitów systemu G. (...) ( (...) ). Fabryczny system lokalizacji (...) C. (...), w jaki wyposażony był pojazd kierowany przez oskarżonego, wysłał do operatora - Stacji Monitorowania - Spółki (...) Sp. z o.o. ( związanej z (...) Sp. z o.o. Sp. k. umową współpracy w ramach produktu P. (...) - pismo karta 95 ) informację o wypadku, zawierającą wskazanie prędkości pojazdu w milach - 83, 89 m/h ( co odpowiada prędkości rzędu 134, 97 km/h ). Odczytane przez wskazanego specjalistę dane z zabezpieczonego na etapie postępowania przygotowawczego Dziennika Analizy Pojazdu P. P. o numerze rejestracyjnym (...) ( dane z analizy ruchu pojazdu zapisane przez moduły komputerowe za pomocą sterownika silnika, sterownika poduszek gazowych, (...) w momencie wystąpienia zdarzenia skutkującego uruchomieniem co najmniej jednego napinacza pasów bezpieczeństwa lub poduszki powietrznej ), pozwoliły na ustalenie że tenże w momencie zaistnienia wypadku drogowego poruszał się ze wskazywaną prędkością 114, 4 km/h i był hamowany awaryjnie przez kierowcę ( aczkolwiek materiał dowodowy nie pozwolił na stwierdzenie w jakim czasie przed zderzeniem to działanie nastąpiło ). Systemy bezpieczeństwa pojazdu zareagowały uaktywnieniem tzw. hamulca pokolizyjnego ( (...) B. ), która to funkcja została zniesiona przez kierowcę. Zderzenie wywołało również reakcję pokładowego systemu bezpieczeństwa biernego, manifestującą się uruchomieniem pirotechnicznych napinaczy pasów bezpieczeństwa. Mając powyższe na uwadze biegły wyliczył rzeczywistą prędkość pojazdu w momencie zderzenia na wartość nie mniejszą niż 125, 8 km/h, stosując metodę pośrednią polegającą na pomiarze prędkości obrotowej wszystkich czterech kół pojazdu ( prędkości algorytmicznie uśrednianej i filtrowanej, co zapewnia zwiększoną odporność na chwilowe zaburzenia sygnału z jednego , czy dwóch kół ). Wskazał jednocześnie na występowanie w tej metodzie czynników zaburzających pomiar, takich jak:

- utrata kontaktu koła z nawierzchnią,

- pogorszenie kontaktu koła z nawierzchnią w wyniku poślizgu wynikającego z nadwyżki momentu napędowego ( tzw. buksowania kół ),

- znaczne momenty odchylające pojazd od osi podłużnej, silne obracanie się pojazdu wokół osi Z,

- intensywne ( awaryjne ) hamowanie z wdrożeniem systemu zapobiegającemu blokowaniu kół ( (...) ).

Bazując na znanych mu okolicznościach przedmiotowego zdarzenia drogowego, a zwłaszcza mając na uwadze poruszanie się pojazdu przed zdarzeniem po równej, utwardzonej asfaltowej nawierzchni torem zbliżonym do prostolinijnego, skonstatował że wskazane powyżej czynniki, poza możliwym wpływem układu (...), nie wystąpiły. W kwestii zaś działania układu (...) zauważył, iż wdrożenie hamowania o maksymalnej możliwej do rozwinięcia sile nieodzownie związane jest z powstaniem pewnego poślizgu koła względem nawierzchni. Poślizg ten jest wprowadzany przez system celowo i jest jedną z jego cech pozwalającą na osiągnięcie maksymalnych opóźnień, przy zachowanej możliwości skręcania. Cechy konstrukcyjne układu (...), w tym jego charakterystyka pracy wskazują, iż wartość poślizgu dla pracy układu zawiera się w zakresie od 10 - 30 %. Natomiast badania ( wskazane w opinii ) wykazały, że na przyczepnej nawierzchni współczynnik poślizgu osiąga 9, 5 %, a ponieważ prowadzony w ramach tychże eksperyment procesowy przebiegał w szczególnych warunkach ( suchy, bardzo przyczepny asfalt drogi startowej lotniska ) zasadne jest - zdaniem biegłego - przyjęcie dolnej granicy poślizgu koła przy hamowaniu z (...) na 10 %. Przyjęcie tej wartości niesie ze sobą istotne implikacje, ponieważ prędkość zmierzoną przez pojazd za pomocą czujników prędkości obrotowej kół w przypadku intensywnego hamowania należy powiększyć o 10 % z zastrzeżeniem, iż tak osiągnięty wynik winien być traktowany jako prędkość " nie mniej niż ". Literatura szkoleniowa ( wskazana w opinii ) przekonuje, że winna być to powszechnie przyjęta praktyka w przypadku kiedy można stwierdzić, iż kierowca kierował awaryjnie. Zabezpieczone ślady elektroniczne dostarczają, w przekonaniu biegłego, dowodu uprawdopodabniającego wywołanie awaryjnego hamowania o znacznym opóźnieniu. Mają te ślady postać kodów zdarzeń zapisanych w związku z działaniem układu hamulca pokolizyjnego ( (...) B. ), takich jak::

- M. C. B. - (...) o godz. 12:20:37 ( hamulec pokolizyjny - uaktywniony,

- M. C. B. - (...) również o godz. 12:20:37 ( działanie układu zniesione przez kierowcę ). Godzina i sekunda aktywacji hamulca pokolizyjnego jest tożsama z czasem zapisu kodu zderzenia ( aktywacji pirotechnicznych napinaczy pasów ). Z obecności obu wskazanych powyżej kodów opiniujący wywiódł następujące fakty:

- w momencie wykrycia zderzenia system bezpieczeństwa uaktywnił hamulec pokolizyjny,

- w tym samym momencie system podjął decyzję o zniesieniu funkcji automatycznego hamulca pokolizyjnego , ze względu na przejęcie sterowania przez kierowcę.

Dokumentacja systemu (...) B. określa dwa możliwe warunki, w których kierowca może przesilić automatyczne hamowanie pokolizyjne:

- wypracowanie przez kierowcę reakcji na zagrożenie w postaci "ucieczki" charakteryzującej się silnym wciśnięciem pedału hamulca,

- wypracowanie przez kierowcę reakcji na zagrożenie w postaci hamowania, którego siła wywołuje opóźnienie większe niż 6 m/s do kwadratu zarówno przed, w trakcie jak i po fakcie zderzenia.

Ponieważ reakcja hamowania jest najbardziej naturalną z występujących reakcji w przypadku zagrożenia polegającego na wtargnięciu osoby lub obiektu w sposób kolidujący z torem jazdy, w przedmiotowym zdarzeniu biegły przyjął, że kierowca najprawdopodobniej wywołał reakcję w postaci intensywnego hamowania, w związku z czym system (...) B. uznał, iż automatyczna funkcja hamowania nie jest potrzebna i ją wyłączył.

Posiadając zatem prędkość zarejestrowaną w ramce zamrożonej zgodnej czasowo z momentem wykrycia zderzenia (12:20:37) - 31.78 m/s oraz uprawdopodobnione wywołanie hamowania awaryjnego, opiniujący wyliczył skorygowaną prędkość pojazdu P. P. w momencie zaistnienia kolizji z przeszkodą tj. zespołem rowerzysty i roweru na wartość 125,8 km/h, zaznaczając że prędkość zarejestrowana w momencie wykrycia sytuacji kolizyjnej nie pochodzi z momentu " tuż przed kolizją" a z momentu " kolizja w trakcie". Przy kolizjach czołową częścią pojazdu zderzenie z przeszkodami nieuchronnie związane jest z utratą energii kinetycznej pojazdu, a tym samym z utratą prędkości. Zatem w rzeczywistości, prędkość pojazdu tuż przed kontaktem z przeszkodą musiała być nieco większa. Dokładne określenie tej utraty prędkości jest zadaniem trudnym, a w przypadku kolizji z obiektem o znacznie różniącej się od pojazdu masie ( jak rowerzysta ) nie jest to wartość znaczna. Nadto prędkość mogła ulec zmniejszeniu w wyniku działania kierowcy, polegającego na wywołaniu hamowania awaryjnego ( w przypadku aktywacji systemu (...) B. - z opóźnieniem przekraczającym 6 m/s do kwadratu ). Z tego też względu zdaniem biegłego praktyka nakazuje traktowanie odczytanej z próbki prędkości jako "nie mniej niż ", a jednocześnie tenże zasygnalizował aby nie tracić z pola widzenia faktu, iż zarejestrowana przez pojazd w momencie zderzenia prędkość może nie odpowiadać rzeczywistej prędkości na 1,2 czy 5 sekund przed kolizją, gdyż ta mogła być wyższa ze względu na opisane wyżej zjawiska.

Ponieważ zastosowane metody pomiaru prędkości kierowanego przez oskarżonego pojazdu tj. pobrania sygnału prędkości z sygnału odebranego z satelitów systemu (...) ( 134,97 km/h ) i metody polegającej na pomiarze prędkości obrotowej kół pojazdu ( nie mniej niż 125,8 km/h ), w sposób stosunkowo zbieżny wykazały iż poruszał się on z naruszeniem zasady prędkości bezpiecznej, gdyż prędkość administracyjnie wyznaczoną w miejscu wypadku drogowego ( 40 km/h ) przekroczył ponad trzykrotnie, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na przyjęciu za miarodajną dla ustalenia prędkości pojazdu informację przekazaną przez pracownika prywatnego przedsiębiorstwa ( przedstawiciela spółki prawa handlowego ) obsługującego system (...), uznać należało za chybiony.

Niezasadny jest podniesiony przez adw. P. Z. zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 42 & 1 k.k. i art. 53 & 3 k.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, pomimo wystąpienia szeregu wskazanych przez skarżącego okoliczności korzystnych dla oskarżonego, przemawiających - jego zdaniem - za przyjęciem braku podstaw do wnioskowania, że prowadzenie pojazdów przez oskarżonego zagraża bezpieczeństwu w komunikacji oraz poprzez nieuwzględnienie przy orzekaniu tego środka karnego pozytywnego wyniku przeprowadzonej mediacji między wykonującą uprawnienia pokrzywdzonego E. G. a oskarżonym J. B.. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że obraza prawa materialnego może stanowić podstawę odwoławczą jedynie wówczas, gdy prawo to zostało wadliwie zinterpretowane przez sąd pierwszej instancji, to jest gdy sąd ten przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy wadliwie zastosował określony przepis prawa materialnego, mimo że w okolicznościach danej sprawy nie było to dopuszczalne lub gdy nie zastosował przepisu prawa materialnego, pomimo że w konkretnym układzie jego zastosowanie miało charakter obligatoryjny (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 1978 r., sygn. akt I KR 155/78, OSNKW 1997 r. Nr 12, poz. 233; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 lipca 2001 r., sygn. II AKA 118/01, OSPriP 2002, nr 11, poz. 28; por. też S. Zabłocki, "Postępowanie odwoławcze (…)", Warszawa 1997 r., s.77). Nie ma natomiast obrazy prawa materialnego wtedy, gdy - jak w omawianym przypadku - apelant w istocie rzeczy kwestionuje przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego ustalenia faktyczne polegające na stwierdzeniu, że prowadzenie przez oskarżonego pojazdów zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Nie ma też racji obrońca oskarżonego adw. R. M. podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, poprzez uznanie przez sąd pierwszej instancji że zachodzą przesłanki do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 roku.

Okoliczności przemawiające za zasadnością i celowością orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zostały przedstawione poniżej w pkt. 3. 2 niniejszego opracowania.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprze uchylenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 roku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn omówionych w punkcie 3.2. niniejszego opracowania.

3.2.

podniesiony przez prokuratora zarzut rażącej niewspółmierności kary 1 pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat i środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 roku, w sytuacji gdy orzeczone sankcje karne nie mogą być potraktowane jako realna dolegliwość wobec sprawcy wypadku komunikacyjnego ze skutkiem śmiertelnym, który okazał beztroskę i lekceważenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy podzielił zawarty w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności ( łagodności ) wymierzonej oskarżonemu za zarzucany czyn kary jednego roku pozbawienia wolności, z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania i wymierzonego środka karnego jednego roku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego oraz uznał za sprawiedliwą odpłatę za rozważany czyn - z punktu widzenia całokształtu okoliczności sprawy - wnioskowaną przez prokuratora karę 2 lat bezwzględnego pozbawienia wolności i wnioskowany przez tegoż środek karny 5 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, jako sumę dolegliwości realizujących zadania wymiaru sprawiedliwości wobec sprawcy przestępstwa, bo temu właśnie służy stosowanie sankcji za złamanie normy sankcjonowanej.

.

Rażąca niewspółmierność reakcji karnej zachodzi w tych przypadkach, gdy na podstawie ujawnionych w sprawie okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary czy środków karnych, można przyjąć iż zachodzi tak wyraźna różnica (dysproporcja ) pomiędzy karą orzeczoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw sądowego wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kodeksu karnego, że nie można jej zaakceptować.

Należy z całą mocą podkreślić, iż w realach przedmiotowej sprawy mamy do czynienia właśnie z takowym przypadkiem.

Sąd rejonowy kształtując wymiar kary zasadniczej i kwestionowanego środka karnego w sposób nadmiernie oskarżonego przywilejujący uwzględnił bowiem przemawiające na jego korzyść okoliczności związane z jego osobą ( w postaci uprzedniej niekaralności za przestępstwa i wykroczenia drogowe, posiadania statusu wieloletniego kierowcy, prowadzenia ustabilizowanego trybu życia, zaangażowania w działalność czterech podmiotów gospodarczych oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa, a w szczególności w toku prowadzonego postępowania - wyrażającego się min. okazaniem żalu wobec najbliższych ofiary wypadku - matki i siostry - z powodu jej śmierci oraz wystąpieniem z propozycją mediacji, zakończonej zawarciem ugody koncentrującej się na aspekcie finansowym - zobowiązaniem do zapłaty na rzecz siostry denata E. G. kwoty 60 000 złotych zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz łącznie 20 000 złotych na rzecz dwóch organizacji pożytku publicznego ), nadmiernie umniejszając zakres winy oskarżonego z powodu znacznego stopnia przyczynienia się pokrzywdzonego rowerzysty do wypadku, a nie doszacowując już jednak w sposób należyty okoliczności o wymowie dla oskarżonego przeciwnej, w szczególności tych związanych ze spowodowanym wypadkiem komunikacyjnym i jego następstwami. Zasadnie w tym kontekście skarżący wskazał na charakter i okoliczności naruszenia przez oskarżonego reguł bezpieczeństwa obowiązujących w ruchu drogowym oraz skalę ich naruszenia.

Przypomnieć należy, że zdarzenie drogowe miało miejsce w terenie zabudowanym z obowiązującym ograniczeniem prędkości administracyjnie dopuszczalnej do 40 km/h, na oznakowanym skrzyżowaniu dróg publicznych, znajdującym się w centrum miejscowości B., gdzie od uczestników ruchu drogowego wymaga się zachowania szczególnej ostrożności, ze względu na bliskość przejścia dla pieszych, przystanku autobusowego i szkół gromadzących rzesze dzieci i młodzieży. W tych okolicznościach obecność ruchu pieszych ( zwłaszcza dzieci i młodzieży w porze południowej ) i rowerzystów ( z racji bezpośredniej bliskości ścieżki rowerowej ) była zatem zjawiskiem wysoce spodziewanym.

Były to zatem warunki wymagające od kierującego wzmożonej koncentracji oraz prowadzenia pojazdu z zachowaniem szczególnej ostrożności - w sposób rozważny i odpowiedzialny. Zamiast tego obostrzenia wynikającego z administracyjnie dopuszczalnej prędkości oskarżony przekroczył ją w sposób umyślny i rażący - o wartość około 90 km/h i z prędkością, wyliczoną - w zależności od zastosowanej metody - od 125,8 km/h do 134,97 km/h, najechał na włączającego się do ruchu, aczkolwiek w nieprawidłowy sposób, nietrzeźwego rowerzystę. Była to oderwana od zdrowego rozsądku prędkość, nie przystająca do istniejących warunków infrastruktury drogi. W następstwie umyślnego naruszenia zasad ruchu drogowego doszło do najcięższych i nieodwracalnych następstw, do jakich odwołuje się art. 177 & 2 k.k. w postaci śmierci człowieka - kierującego rowerem G. B., który sam też poniósł winę w związku z zaistniałym wypadkiem. Stworzył bowiem stan zagrożenia na drodze włączając się do ruchu bez ustąpienia pierwszeństwa przejazdu samochodowi kierowanemu przez oskarżonego i to właśnie zachowanie kierowcy jednośladu stanowiło bezpośrednią przyczynę wypadku. Natomiast oskarżony nie zachował szczególnej ostrożności w rejonie skrzyżowania i umyślnie przekroczył dozwoloną prędkość, co pozostawało w związku przyczynowo - skutkowym z zaistniałym zdarzeniem drogowym. Gdyby bowiem poruszał się z prędkością dozwoloną, a zatem bezpieczną to możliwy byłby manewr hamowania i zatrzymania pojazdu przed przeszkodą, pozwalający na uniknięcie wypadku. Słusznie zatem wywiódł prokurator, że tej właśnie okoliczności należy nadać podstawowe znaczenie, choć zagrożenie stworzył pokrzywdzony. Oskarżony przyczynił się zatem do zaistnienia wypadku poprzez opisane wyżej rażąco nieodpowiedzialne i jaskrawo sprzeczne z zasadami bezpieczeństwa w ruchu drogowym zachowanie, stanowiące wyraz lekceważenia porządku prawnego w stopniu oczywistym.

Mając to na uwadze uznać należało, że sąd pierwszej instancji, koncentrując się na eksponowaniu okoliczności związanych z osobą sprawcy, które na etapie wyrokowania przemawiały na jego korzyść, nie ocenił w sposób należyty charakteru i wagi okoliczności związanych z samym czynem i jego następstwami. W ich zaś świetle wymierzona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia kara pozbawienia wolności jednego roku ( przy przewidzianym przez ustawodawcę zagrożeniu za występek z art. 177 & 2 k.k. od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności ), orzeczona dodatkowo z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania i wymierzony w najniższym ustawowym wymiarze jednego roku środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego ( gdy ów zakaz stosownie do treści art. 42 & 1 k.k. w zw. z art. 43 & 1 k.k. można było orzec w przedziale od 1 roku do 15 lat ), jawią się jako nieakceptowalne, rażąco łagodne w odniesieniu do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu występku wypadku komunikacyjnego. Jest to reakcja karna mogąca w odczuciu społecznym wzbudzić uzasadnione przekonanie, że sprawca popełnionego w takich warunkach i w taki sposób przestępstwa, którego następstwem była śmierć drugiego człowieka, nie został sprawiedliwie ukarany ( pozostaje w zasadzie bezkarny ). Trafne jest spostrzeżenie prokuratora, że przy probacyjnym charakterze kary zasadniczej i statusie majątkowym oskarżonego, będącego osobą majętną, zastosowane sankcje karne o charakterze ekonomicznym byłyby dla niego nieodczuwalne, podczas gdy ich celem winna być prewencja i ochrona porządku prawnego przed ponownym popełnieniem przestępstwa. Natomiast wydłużenie okresu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych było konieczne z punktu widzenia stopnia zagrożenia, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdu mechanicznego przez oskarżonego, wyraźnie nieprzestrzegającego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym z braku wyobraźni czy też z braku poczucia odpowiedzialności, a więc kierowcy zagrażającego bezpieczeństwu innych użytkowników dróg publicznych.

W ocenie sądu odwoławczego wnioskowana przez prokuratora kara 2 lat pozbawienia wolności i środek karny 5 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, stanowią adekwatną sumę dolegliwości w związku z przypisanym oskarżonemu wypadkiem komunikacyjnym.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie wymiaru kary pozbawienia wolności do 2 lat, podwyższenie wymiaru zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego do 5 lat, uchylenie rozstrzygnięć z punktu 2, 3 i 6 zaskarżonego wyroku

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wyżej opisanych sąd odwoławczy uznał, iż adekwatną reakcją karną będzie wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności i środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego w rozmiarze postulowanym przez prokuratora.

3.3.

podniesiony przez prokuratora zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie innym niż kwalifikacja prawna czynu tj. art. 72 & 1 pkt. 8 k.k. poprzez niezasadne wyznaczenie terminu spełnienia obowiązku probacyjnego z pomocą tego przepisu określonego, podczas gdy wykonanie wyroku w tej części winno nastąpić w okresie próby, a zatem w okresie dwuletnim, bowiem taka jest istota środków probacyjnych nałożonych na skazanego, w konsekwencji orzeczenie nie odpowiada prawu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny. W przypadku środków probacyjnych, do których należą środki orzeczone na podstawie art. 72 & 1 pkt. 8 k.k., należy określić czas ich realizacji, stosownie do regulacji przepisu art. 74 & 1 k.k.. Niezależnie od powyższego zarzut okazał się bezprzedmiotowy, gdyż w związku z uchyleniem rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, sąd odwoławczy uchylił rozstrzygnięcie z punktu 6 zaskarżonego wyroku. dotyczące środków orzeczonych na podstawie art. 72 & 1 pkt. 8 k.k

Wniosek

wniosek o wyeliminowanie w punkcie 6 zaskarżonego wyroku zwrotu " w terminie 30 dni od uprawomocnienia się niniejszego wyroku "

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok utrzymany w mocy co do rozstrzygnięć pozostałych, poza karą zasadniczą i środkiem karnym zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz właściwie zakwalifikował przypisany oskarżonemu czyn.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchylił rozstrzygnięcie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności ( zawarte w pkt. 2 ) i towarzyszące temuż rozstrzygnięcie o karze grzywny orzeczonej na podstawie art. 71 & 1 k.k. ( zawarte w pkt. 3 ) i o środkach probacyjnych orzeczonych na podstawie art. 72 & 1 pkt. 8 k.k. ( zawarte w pkt. 6 ),

- podwyższył wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności do 2 lat,

- podwyższył wymiar orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego do 5 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zaskarżonego wyroku zostały omówione w pkt. 3.2. niniejszego opracowania.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Stosownie do treści art. 635 k.p.k. niezależnie od tego kto wniósł środek odwoławczy, jeżeli dojdzie do zmiany wyroku skazującego lub orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego na niekorzyść oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ustala się na ogólnych zasadach. To zaś oznacza, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje reguła przewidziana w art. 627 k.p.k., wedle której od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sadowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

Jeżeli chodzi o wydatki poniesione przez Skarb Państwa, co do których na oskarżonego sąd odwoławczy nałożył obowiązek ich zwrotu złożyła się kwota 20 złotych tytułem ryczałtu za doręczenie pism procesowych w postępowaniu odwoławczym (& 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym z dnia 18 czerwca 2003 roku Dz. U. Nr 108 poz. 1026 z późniejszymi zmianami ) oraz kwota 2 494,03 złotych przyznana tytułem wynagrodzenia biegłemu za opinię pisemną wydaną na etapie postępowania odwoławczego ( art. 618 & 1 pkt.1 i 9 k.p.k.).

Opłatę za obie instancje należało wymierzyć oskarżonemu stosownie do treści art. 10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami ), które odczytywane we wzajemnym powiązaniu wskazują, że wynosi ona 300 złotych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. P. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenie w zakresie prędkości pojazdu oraz orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. R. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o karze pozbawienia wolności i środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz określenie terminu spełnienia obowiązku probacyjnego orzeczonego na podstawie art. 72 & 1 pkt, 8 k.k.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana