Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka – (...) w W. Oddział (...) w O. – wniosła o nakazanie pozwanym – M. H. (1), M. H. (2), D. H., K. H. (1) i M. G. – aby opróżnili, opuścili i wydali powódce lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w O., a nadto o zasądzenie od pozwanych kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podała, że pozwana M. H. (1) zajęła w/w lokal na podstawie umowy najmu z dnia 24 maja 2000 r. Umowa zawarta została na czas oznaczony tj. czas zatrudnienia pozwanej w resorcie MON, który uległ rozwiązaniu w dniu 31 grudnia 2002 r. Tym samym od 01 stycznia 2003 r. M. H. (1) oraz pozostali pozwani, wspólnie z nią zamieszkali, zajmują w/w lokal bez tytułu prawnego. Powódka bezskutecznie wzywała pozwanych do opróżnienia lokalu.

Pozwana – M. H. (1) – w odpowiedzi na pozew, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Przyznała, że umowa o pracę łącząca ją z podmiotem podległym MON uległa rozwiązaniu z dniem 31 grudnia 2003 r., niemniej powódka do maja 2018 r. wciąż naliczała i obciążała pozwaną czynszem za najem zajmowanego lokalu, który pozwana uiszczała. Co więcej pozwana za wiedzą i zgodą powódki wykonała prace remontowe w spornym lokalu w postaci wymiany okien i drzwi, położenia glazury i wymiany wodomierzy. W ocenie pozwanej, wskazane okoliczności pozwalają na przyjęcie, iż w niniejszej sprawie doszło do przedłużenia umowy najmu na czas nieoznaczony, co wprost wskazuje że pozwana, jak i członkowie jej rodziny mają tytuł prawny do lokalu. Z ostrożności procesowej wskazała, że dochodzenie eksmisji wobec osoby, która zajmuje lokal (...) lat po zakończeniu stosunku najmu, mając na uwadze jej wiek i sytuację majątkową należy uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, które jako takie nie winno zasługiwać na ochronę prawną. Podniosła, że jednym z domowników jest małoletni wnuk pozwanej – M. G. – wobec czego w sprawie winien mieć zastosowanie art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, a pozwanemu przyznany lokal socjalny.

Interwenient uboczny po stronie powodowej – Gmina O. – w przypadku orzeczenia opróżnienia i opuszczenia lokalu mieszkalnego wniosła o nieprzyznawania pozwanym prawa do lokalu socjalnego oraz zasądzenie od pozwanych kosztów interwencji ubocznej, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniosła, że lokal zajmowany przez pozwanych nie należy do zasobów Gminy O., na niej jednak spoczywa obowiązek dostarczenia lokali socjalnych, a te z uwagi na potrzeby najuboższych mieszkańców miasta musza być racjonalnie rozdysponowywane.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 maja 2000 r. pozwana M. H. (1) zawarła z powódką umowę najmu lokalu mieszkalnego oznaczonego numerem (...), położonego przy ul. (...) w O.. Uprawnionymi do zamieszkiwania z pozwaną były jej dzieci - M. H. (2), K. H. (2), D. H., K. H. (1) i T. H.. Umowa została zawarta na czas oznaczony, na czas zatrudnienia M. H. (1) w jednostce organizacyjnej podległej MON.

(dowód: umowa najmu lokalu mieszkalnego – k. 10-12)

Pozwana M. H. (1) zatrudniona była w Centrum Szkolenia Uzbrojenia i Elektroniki w O. od dnia 15 sierpnia 1992 r. do 31 grudnia 2002 r. Umowa uległa rozwiązaniu za wypowiedzeniem dokonanym przez zakład pracy na podstawie art. 1 pkt 2 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (Dz.U. Nr 4, poz. 19 z późn. zm.).

(dowód: świadectwo pracy – k. 65, dowód z zeznań pozwanej M. H. (1) – k. 93, dowód z zeznań pozwanej M. H. (2) – k. 93)

Po rozwiązaniu umowy o pracę powódka nadal zajmowała sporny lokal uiszczając na rzecz pozwanej opłaty związane z jego używaniem. Pozwana do maja 2018 r. zawiadamiała powódkę o zmianach wysokości opłat.

(dowód: zawiadomienia – k. 69-71, kartoteka konta – k. 15-16)

W okresie trwania umowy o pracę oraz po jej zakończeniu pozwana M. H. (1), za wiedzą i zgodą powódki, poczyniła szereg nakładów na zajmowaną nieruchomość, położyła glazurę w kuchni i w łazience, założyła wodomierze i dokonała wymiany stolarki okiennej.

(dowód: pisma powódki – k. 66-68)

Ostatecznie pismami datowanymi na dzień 14 maja 2018 r. powódka wezwała pozwanych do dobrowolnego opóźnienia i przekazania zajmowanego lokalu i od tego czasu zaczęła naliczać odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu.

(dowód: wezwania – k. 17-24, zawiadomienie – k. 14, kartoteka konta – k. 15-16)

W lokalu objętym pozwem w chwili wyrokowania zamieszkiwali M. H. (1), M. H. (2) wspólnie z małoletnim synem M. G., D. H. i K. H. (1).

(dowód z zeznań pozwanej M. H. (1) – k. 93, dowód z zeznań pozwanej M. H. (2) – k. 93)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Dokonując rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, których prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana oraz nie budziła wątpliwości Sądu.

Za wiarygodny uznano również dowód z przesłuchania pozwanych M. H. (1) i M. H. (2), gdyż złożone przez nie zeznania były spójne i logiczne, korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzony w sprawie, a w bezpośrednim kontakcie brzmiały przekonująco.

W sprawie bezspornym było, że pozwana M. H. (1) wspólnie z M. H. (2), D. H., K. H. (1) i M. G. zajmują lokal mieszkalny należący do powódki oznaczony numerem 6, położony przy ul. (...) w O..

Podstawę prawną żądania zgłoszonego pozwem stanowi przepis art. 29b ust. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U.2018.133 j.t.), zgodnie z którym w przypadku nieopróżnienia lokalu mieszkalnego w ustalonym terminie, dyrektor oddziału regionalnego kieruje do sądu powszechnego pozew o opróżnienie lokalu mieszkalnego, a w przypadkach, o których mowa w art. 45 ust. 3, również o wezwanie gminy do udziału w postępowaniu.

Powyższe roszczenie powstaje w razie bezprawnego pozbawienia właściciela (powódki) posiadania rzeczy pod warunkiem, że osobie, która włada tą rzeczą nie przysługuje skuteczne uprawnienie względem właściciela do władania rzeczą.

W przedmiotowej sprawie, pozwana M. H. (1) wywodziła, że posiada prawa do zajmowanego lokalu z uwagi na milczące przedłużenie umowy najmu łączącej strony.

Co do zasady do zawarcia umowy może dojść poprzez złożenie zgodnych oświadczeń woli, choćby w sposób dorozumiany. Zgodnie z przepisem art. 60 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, niemniej takie zachowanie musi ujawniać wolę wywołania skutków prawnych objętych czynnością prawną.

Jednocześnie w treści art. 674 k.c. wskazano, że jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony.

W ocenie Sądu, okoliczności sprawy przemawiają za ustaleniem, że między stronami doszło do przedłużenia umowy najmu per facta concludentia. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, zgoda wynajmującego na używanie nadal rzeczy przez najemcę, stanowiąca niezbędną przesłankę tzw. milczącego przedłużenia umowy najmu, może zostać wyrażona także w sposób dorozumiały (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2013 r., II CSK 351/12, Lex nr 1318350, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 października 1998 r., II CKN 925/97, Lex nr 358689, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 1983 r., IV CR 569/82, Lex nr 612286).

W sprawie obie strony wyraziły wolę dalszego trwania stosunku najmu, pozwana M. H. (1) poprzez dalsze zajmowanie lokalu i uiszczenie z tego tytułu obciążających ją opłat, powódka z kolei poprzez akceptację tego faktu, wyrażanie zgód na dokonywanie nakładów na lokal oraz kierowanie do pozwanej zawiadomień o wysokości opłat. W pismach wyrażających zgodę na remonty i wezwaniach pozwana M. H. (1) była taktowana przez powoda jako najemca lokalu, a opłaty były kalkulowane jak dla najemcy i określane jako opłaty, a nie jako odszkodowanie za bezumowne korzystnie.

Przedstawione okoliczności pozwalają na ustalenie, że stosunek prawny łączący strony posiada wszystkie przedmiotowo istotne elementy umowy najmu lokalu, a to z kolei prowadzi do wniosku że roszczenie zgłoszone pozwem jest pozbawione podstaw prawnych, bowiem pozwanej M. H. (1) przysługuje tytuł prawny do lokalu, powstały w skutek zawarcia umowy najmu na czas nieoznaczony.

Mając na uwadze wszystkie przytoczone okoliczności i na podstawie powołanych przepisów Sąd powództwo oddalił.

W oparciu o treści art. 98 k.p.c. Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanej M. H. (1) kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Wyrok w stosunku do pozwanych D. H. i K. H. (1), z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 339 § 2 k.p.c. jest wyrokiem zaocznym.

SSR Marzena Żywucka

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować;

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powódki,

3)  z apelacją lub za 21 dni;

O., 29 stycznia 2019 r.