Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 czerwca 2021 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wiosła przeciwko B. Ś. o zapłatę tytułem kary umownej kwoty 50 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 kwietnia 2021 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według podwójnej stawki, wraz z odsetkami.

Nakazem zapłaty z dnia 22 lipca 2021 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Ponadto pozwana podniosła zarzut potrącenia kwoty 50.000 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony procesu zawarły w dniu 19 kwietnia 2019 r. umowę nr (...), na mocy której pozwana (wykonawca) zobowiązała się zrealizować prace budowlane polegające na wykonaniu nawierzchni utwardzonych ok. 6 500 m ² wraz z infrastrukturą podziemną w ramach zadania pn. „Rozbudowa i przebudowa zakładu produkcyjnego w tym budowa nowej hali produkcyjnej wraz z urządzeniami technicznymi oraz niezbędną infrastrukturą przy ul. (...) w L.” . Zawarcie Umowy było ściśle związane z umową zawartą między powodem (jako głównym wykonawcą) a inwestorem - spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. na wykonanie zadania pn. „Wykonanie prac budowlanych polegających na rozbudowie i przebudowie zakładu produkcyjnego, w tym budowa nowej hali produkcyjnej wraz z urządzeniami technicznymi oraz niezbędną infrastrukturą techniczną przy ul. (...) w L.”.

Termin realizacji Umowy uzgodniono do dnia 30 czerwca 2019 r., w tym utwardzenie nawierzchni pod halą do 31 maja 2019 r. (§ 2 ust. 1 Umowy), a poszczególne etapy zamówienia wykonawca miał realizować zgodnie z harmonogramem załączonym do umowy (ust. 2).

Na przedmiot Umowy składały się w szczególności następujące prace: wykonanie robót ziemnych, wykonanie podbudowy i nawierzchni utwardzonych zgodnie z planem zagospodarowania terenu (szacowany obmiar 6500m ²), wykonanie podbudowy i nawierzchni utwardzonych z kostki betonowej w hali i pod wiatą, wykonanie przyłączy i sieci zewnętrznych: kanalizacyjnych i wodociągowych, sporządzenie dokumentacji powykonawczej i przekazanie jej Zamawiającemu (powodowi) w zakresie określonych robót (geodezja powykonawcza, badania zagęszczenia i nośności podłoża, atesty i deklaracje na wbudowane materiały) oraz udzielenie gwarancji i rękojmi na zastosowane materiały i wykonane roboty budowlane oraz świadczenie bezpłatnego serwisu w okresie gwarancji (§ 1 umowy).

Wynagrodzenie ryczałtowe (maksymalne) należne pozwanej strony ustaliły na kwotę 250 000 zł netto (§ 3 ust. 1 Umowy). Zgodnie z § 3 ust. 3 Umowy, wynagrodzenie należne pozwanej nie obejmowało kosztów materiałów, za wyjątkiem materiałów drobnych, które pozostawały po stronie pozwanej. Do materiałów drobnych zaliczyć należy materiały pomocnicze i sprzęt, tj. sznurki, poziomice, miarki, ubijak. Natomiast powód zobowiązany był zapewnić kruszywo betonowe oraz kostkę betonową.

Rozliczenie miało nastąpić na podstawie faktur wykonawcy, a płatność wynagrodzenia odbywać miała się do 31 maja 2019 r. i 15 czerwca 2019 r. na podstawie faktur częściowych i faktycznie wykonanej powierzchni kostki betonowej, zgodnie z protokołami zaawansowania i dokumentacji fotograficznej zatwierdzonej przez zamawiającego. W dniu 30 czerwca 2019 r. miała zostać wystawiona faktura końcowa, której podstawą miał być końcowy protokół odbioru robót wraz z dokumentacją (§ 4 umowy).

Na podstawie § 10 ust. 4 Umowy pozwana zobowiązała się zapłacić powodowi karę umowną w wysokości 20 % wartości wynagrodzenia całkowitego określonego w § 3 ust. 1 Umowy w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy lub odstąpienia od umowy przez Zamawiającego z przyczyn leżących po stronie Wykonawcy.

Przedstawicielem wykonawcy odpowiedzialnym za nadzór był ówczesny prezes powódki D. K., zaś przedstawicielem wykonawcy na budowie kierownik robót T. Ś., będący mężem pozwanej, który prowadził negocjacje w imieniu pozwanej przed podpisaniem umowy i z nim też D. K. odbył spotkanie na budowie celem wskazania zakresu robót. T. Ś. miał upoważnienie do prowadzenia spraw w imieniu pozwanej. Umowa została podpisana przez pozwaną osobiście.

Dowód:

- odpis z rejestru przedsiębiorców KRS powoda k.14-15v,

- wydruk z (...) k. 16,

- umowa nr (...) z dnia 19 kwietnia 2019 r. k.17-21v,

- zeznania świadka T. Ś. k.171-174,

- zeznania świadka A. Ś. k.174-175,

- zeznania świadka D. K. k.158-161,

- zeznania pozwanej k.175-176.

W dniu 21 maja 2019 r. pracownicy pozwanej przystąpili do realizacji umowy.

Na etapie realizacji umowy strony kontaktowały się ze sobą telefonicznie oraz za pomocą poczty e-mail.

Powód udostępnił pozwanej teren budowy, a także udostępnił zakupione materiały w postaci kostki betonowej, kruszywa. Powód materiały zakupywał z różnych źródeł, w tym od firm (...). Powódka opłaciła faktury zaliczkowe na dostawę kolejnych partii materiału. (...) były dostarczane na teren budowy etapami po mniej więcej 1000 metrów, jako że całość materiału nie mogła być składowana na terenie budowy z uwagi na na brak miejsca na placu, który podlegał utwardzaniu kostką brukową. T. Ś. zgłaszał D. K. lub kierownikowi budowy J. Z. konieczność dowiezienia kolejnych partii materiału, a powódka sukcesywnie, w ciągu następnych kilku dni dowoziła materiał na teren budowy. Pozwana nie zgłaszała powodowi, że na budowie brakuje materiału - kostki brukowej, co uniemożliwia prowadzenie jej prac.

Pozwana w maju 2019 r. wykonała utwardzenie placu o pow. 2 070 m ² za stawkę 38,47 zł, za co wystawiła fakturę nr (...) z dnia 31 maja 2019 r. na kwotę 79.632,90 zł, którą powódka w całości uregulowała.

W pierwszej połowie czerwca 2019 r. pozwana zgłosiła powódce konieczność dostarczenia kolejnej partii materiału, a niezależnie od tego telefonicznie skontaktowała się z R. M. - przedstawicielem handlowym firmy (...), sprzedawcy kostki brukowej, od którego powzięła wiadomość, że dostawa zamówionej przez powódkę kostki brukowej została wstrzymana z uwagi na brak zapłaty faktur. Co nie było zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym, jako że dostawa miała odbywać się na podstawie przedpłat, a powódka opłaciła wszystkie faktury zaliczkowe na rzecz tego dostawcy, co miało być podstawą wydania zamówionego towaru z magazynu dostawcy i dostarczenia materiału na teren budowy w L..

Pozwana uznała, że powódka jest niewypłacalna, skoro nie opłaca faktur za materiał i nie zamierzała dalej wykonywać przedmiotu zamówienia, uznając, że nie otrzyma wynagrodzenia od powódki. Wobec czego pracownicy pozwanej w dniu 17 czerwca 2019 r. opuścili teren budowy. W tym czasie na budowie zalegały materiały budowlane, w tym kostka brukowa.

Wobec zejścia pozwanej z budowy powódka powierzyła dokończenie rozpoczętych przez pozwaną robót T. S. (1) prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...), który za wykonane prace wystawił na powódkę faktury na kwotę 7000 zł i 15150 zł.

Pozwana w mailu z dnia 1 lipca 2019 r. skierowanym do inwestora na adres e-mail (...) dokonała wyliczeń kosztów za położenie kostki brukowej w ilości 3370 m ² x 38,47 zł = 129643,90 zł. Wskazała, że pozostała do wystawienia faktura na 1300m ² x 38,47 zł na kwotę 50.011 zł plus koszty przestoju z powodu braku materiału i przygotowania podsypki pod kostkę 1500 zł, co dawało kwotę ogółem 65 011 zł i zwróciła się o zapłatę wynagrodzenia.

Ponieważ dokonane przez powódkę wpłaty na rzecz D. B. prowadzącego firmę (...) przewyższały wartość dostarczonego materiału, powódka otrzymała od ww. dostawcy kostki w dniu 26 lipca 2019 r. zwrot nadpłaconych pieniędzy z tego tytułu w kwocie ok. 26 301,51 zł.

W późniejszym czasie na zlecenie inwestora geodeta M. D. (1) w trakcie prowadzonej budowy kilkukrotnie wykonywał pomiary geodezyjne na terenie inwestycji, w tym obliczenia powierzchni położonej kostki brukowej.

Powierzchnia położonego polbruku według obliczeń geodety na dzień 6 lutego 2020 r. wynosiła 3 259 m ² + 208 m ² polbruku pod budynek nr (...). Wyliczona powierzchnia obejmowała również kostkę położoną przez inne (niż pozwana) podmioty.

T. Ś. zwracał się do ww. geodety o przeslanie ww. obliczeń na potrzeby korespondencji przedprocesowej stron.

Dowód:

- faktura nr (...) z dnia 31 maja 2019 r. z potwierdzeniem przelewu k.22, 23,

- dokumentacja fotograficzna terenu budowy k.28-31,

- faktura VAT zaliczkowa nr (...) z potwierdzeniem przelewu k.32,32v,

- faktura VAT zaliczkowa nr (...) 2019 z potwierdzeniem przelewu k.33, 33v,

- potwierdzenie przelewu z dnia 11 czerwca 2019 r.k.34,

- potwierdzenie przelewu z dnia 14 czerwca 2019 r. 34 v,

- historia operacji za okres 24.05.2019-26.07.2019 k.35-35v,

- faktura VAT (...) k.36,

- korekta faktury VAT (...) k.36v,

- faktura VAT (...) k.37,

- faktura (...) k.38,

- faktura VAT (...) k.39,

- faktura /1 (...) k.40,

- e-mail z dnia 1 sierpnia 2019 r. k.41,

- oświadczenie k. 61,

- wydruk SMS między powodem a T. Ś. k.103-105,

- historia operacji za okres 23 maja 2019 r.- 2 czerwiec 2019 r. k.92,

- faktura VAT (...) k.93,

- faktura VAT (...) k.94,

- faktura VAT (...) k.95,

- faktura VAT (...) k.96,

- faktura VAT (...) k.97,

- e-mail pozwanej z dnia 1.07.2019 r. k.65,66,

- zdjęcia k.67-74,

- zdjęcia k.98-100 wraz z zrzutami ekranu k.101-102,

- faktura VAT nr (...) k.26-26v,

- faktura VAT nr (...) k.27,

- faktury k.202-212,

- faktury za usługi transportowe k.239-247,

- dokumenty WZ kruszywo i tłuczeń k.248-264,

- karta załadunkowa k.265,266,

- dokumenty wydanie zewnętrzne Ameba k.267-293,

- dokumenty wydanie zewnętrzne D. k.294-296,

- listy przewozowe k.297-320,

- zdjęcia k.98-100 wraz z zrzutami ekranu k.101-102,

- obliczenie powierzchni k.64,

- zeznania świadka T. S. (2) k.162-164,

- zeznania świadka T. Ś. k.171-174,

- zeznania świadka A. Ś. k.174-175,

- zeznania świadka D. B. k.193,

- zeznania świadka T. P. k.330-331,

- zeznanie świadka M. D. (1) k.331-332,

- zeznanie świadka M. D. (2) k.332-333,

- zeznanie świadka A. J. k.334,

- zeznania świadka R. M. k.334-335,

- zeznania świadka F. H. k.336-337,

- zeznania świadka D. K. k.158-161,

- zeznania pozwanej k.175-176.

Powódka pisemnie wzywała pozwaną do zapłaty kwoty 50 000,00 zł tytułem kary umownej z tytułu niewykonania umowy, na podstawie § 10 ust. 4 Umowy. Strona pozwana nie zgadzała się na zapłatę kary umownej, twierdząc, że to powódka miała kłopoty finansowe, co spowodowało brak materiału do wykonania prac i zejście pozwanej z budowy po 3 dniach. Powołała się na załączone rozliczenie za wykonane prace, których powódka nie uregulowała , ani nawet nie przyjęła faktury.

Dowód:

- pismo powoda z dnia 17 marca 2021 r. z potwierdzeniem nadania i odbioru k.23v-25,

- wydruk śledzenie przesyłek k.26,

- pismo pozwanej z dnia 13.10.2020 r. k.62 wraz z potwierdzeniem nadania k.63

- zeznania D. K. k.158-161,

- zeznania pozwanej k.175-176.

W dniu 17 sierpnia 2021 r. R. M. podpisał sporządzone przez T. Ś. oświadczenie, że w 2019 r. był pracownikiem D. B., że realizował zamówienia powódki na dostawę kostki brukowej m.in. w maju 2019 r. oraz że w dniach 10.06.2019 r. -21.06.2019 r. nie dostarczał kostki gr. 8 cm bechaton na budowę w miejscowości L. z powodu braku dokonania płatności. Oświadczenie to nie odpowiadało prawdzie, jako że R. M. przed jego podpisaniem nie zweryfikował w dokumentacji firmy (...) faktycznych dat płatności od powódki oraz dostaw.

Dowód:

- oświadczenie k.61,

- zeznania świadka R. M. k.334-335,

Dokonując ustaleń stanu faktycznego Sąd oparł się na zgromadzonych w sprawie dokumentach, a na zeznaniach świadków i przesłuchaniu pozwanej w zakresie, w jakim przystawały do pozostałego materiału dowodowego z dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

W rozpoznawanej sprawie powódka dochodziła od pozwanej zapłaty kary umownej na postawie zawartej z pozwaną umowy o roboty budowlane, a podstawę prawną jej roszczenia stanowi art. 483 k.c. oraz § 10 ust. 4 umowy, w którym przewidziano możliwość naliczenia kary umownej w wysokości 20 % wartości wynagrodzenia całkowitego określonego w § 3 ust. 1 umowy w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy lub odstąpienia od umowy przez zamawiającego z przyczyn leżących po stronie wykonawcy.

Poza sporem na gruncie niniejszej sprawy pozostały okoliczności dotyczące zawarcia umowy z dnia 19 kwietnia 2019 r. nr 1/05/2019, na mocy której pozwana zobowiązała się zrealizować prace budowlane polegające na wykonaniu nawierzchni utwardzonych ok. 6 500 m ² wraz z infrastrukturą podziemną w ramach zadania pn. „Rozbudowa i przebudowa zakładu produkcyjnego w tym budowa nowej hali produkcyjnej wraz z urządzeniami technicznymi oraz niezbędną infrastrukturą przy ul. (...) w L.”, przy czym pozwaną reprezentował jej mąż T. Ś.. To on nadzorował prace na miejscu wykonania i kontaktował się z powódką. Na uzasadnienie żądania pozwu powódka wskazała, iż pozwana wykonała część prac, a następnie bez uzasadnienia opuściła plac budowy, nie kończąc prac, pomimo wezwania, wobec czego pozwana naliczyła karę umowną, której zapłaty domaga się pozwem.

Sprzeciwiając się żądaniu pozwu, pozwana zarzucała, że do niewykonania całości przedmiotu umowy doszło z przyczyn leżących po stronie powodowej, gdyż od dnia 10 czerwca 2019 r. na placu budowy zabrakło materiału w postaci kostki brukowej niezbędnej do dalszego wykonywania przez pozwaną prac. Zasadniczą kwestią sporu pomiędzy stronami było, czy przyczyna zejścia przez pozwaną z placu budowy leżała po stronie pozwanej, czy powódki. Pozwana podnosiła, że zgłaszała te braki, a powódka wbrew zapewnieniom nie dostarczyła w kolejnych dniach na plac budowy kostki brukowej, co trwało kilka dni i uprawniało pozwaną do zejścia z placu budowy, aby uniknąć generowania dalszych kosztów przestoju. Pozwana podnosiła, że do dnia przesłania pozwanej wezwania do zapłaty przez pełnomocnika powoda powódka nie kontaktowała się z pozwaną i nie wzywała jej do dokończenia prac ani powrotu na plac budowy.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków, dokumentacji fotograficznej oraz materiałów dokumentarnych – faktur i dokumentów WZ, wynika, że na dzień 17 czerwca 2019 r. na placu budowy zalegała kostka betonowa i kruszywo. Z przedłożonych do pozwu potwierdzeń przelewów i zaliczkowych faktur VAT nr (...) z dnia 30 maja 2019 r., (...) z dnia 22 maja 2019 r. za zakup między innymi kostki betonowej od firmy (...) wynika, że kostka była sprzedawana na podstawie przedpłat powódki i zwożona na teren budowy etapami ze względu na brak miejsca i metodologię układania kostki. Fakt zakupów wystarczającej ilości kostki brukowej potwierdził też w swych zeznaniach przedstawiciel powódki D. K., a także świadkowie D. B. i R. M.. Ustalono, że powódka operowała orientacyjną ilością powierzchni do wybrukowania, tj. 6.500 metrów kwadratowych i dostawy były wykonywane na bieżąco. Odbywały się tirami, na tira wchodzi ok. 160 metrów kw. kostki, a nie było możliwości wszystkiego dowieźć naraz, bo plac budowy był za mały. Dodatkowo na terenie prac cały czas była czynna fabryka inwestora i trzeba było też zapewnić dojazd do starej hali, żeby można było kontynuować produkcję. Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym powódka domawiała materiał etapami po mniej więcej 1000 metrów i jak tylko kostka się kończyła, to z wyprzedzeniem mąż pozwanej zgłaszał D. K. bądź kierownikowi J. Z. konieczność dowozu. K. powódka zamawiała z różnych firm - z firmy (...) zakupiła kostkę za 140 tys. zł, co daje ok. 3-4 tys. metrów kwadratowych. Oprócz tego powódka zaopatrywała się w materiał z firmy (...). Nietrafiony okazał się więc zarzut pozwanej, że przyczyną braku kostki na budowie były problemy w płatnościach. Powódka bowiem na bieżąco dostarczała kostkę wg zgłoszonego zapotrzebowania, co odbywało się w ciągu kilku dni, zaś wpłaty dokonane przez powódkę na rzecz dostawcy kostki nawet przewyższały dostarczony na teren budowy materiał.

W ocenie sądu rzeczywistą przyczyną zejścia z placu budowy przez pozwaną, co dobitnie wynika z zeznań świadka T. Ś., było subiektywne przekonanie pozwanej, po skontaktowaniu się z przedstawicielem handlowym dostawcy kostki, że powódka musi być niewypłacalna, skoro według twierdzeń R. M. nie zapłaciła faktur za dostarczony materiał i podjął on decyzję o wstrzymaniu dostaw. W przekonaniu męża pozwanej w takiej sytuacji powódka nie uiściłaby na rzecz pozwanej dalszego wynagrodzenia. Informacje przekazane przez R. M. okazały się być niezgodne z rzeczywistym stanem faktycznym, jak również z podpisanym przez niego na potrzeby procesu pisemnym oświadczeniem, co ww. świadek sprostował w trakcie swoich zeznań, po zweryfikowaniu dat wpłat od powódki i dostaw na jej rzecz z posiadaną dokumentacją. Ustalono zaś, że warunkiem dostaw były dokonywane przez powódkę przedpłaty, więc nie było takiej możliwości, aby wydany powódce towar przewyższał wartość dokonanych wpłat. Wręcz odwrotnie, to wpłaty powódki były wyższe, z tej przyczyny w dniu 26 lipca 2019 r. D. B. (dostawca kostki) zwrócił powódce kwotę 26 301,51 zł tytułem nadpłaconej ceny za zamówioną kostkę. Twierdzenia pozwanej okazały się zatem gołosłowne, gdyż z materiału dowodowego sprawy wynika zupełnie co innego. Ustalono bowiem, że kostka brukowa w czerwcu 2019 r. była na placu budowy, a zamówienia materiałów od dostawców pozwalały pokryć 5200 m ² terenu inwestycji, co wynika ze złożonej dokumentacji.

Istotny w niniejszej sprawie jest fakt, że powódka zawarła umowę z pozwaną, będąc sama związana umową zawartą z inwestorem - (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. jako generalny wykonawca prac budowlanych. Tak więc powódka była związana terminami określonymi w umowie z inwestorem, a dostarczanie kostki na teren budowy dla pozwanej miało znaczenie decydujące dla ich dotrzymania i wykonania umowy przez samą powódkę. Ustalono, że to pozwana od umowy odstąpiła, nie wykonując dalszego przedmiotu umowy, i nawet nie mając zamiaru dalej jej wykonywać. Pozwana nie wykazała, aby przyczyny odstąpienia leżały po stronie powódki. Natomiast powódka, zdaniem sądu, wykazała, że materiał do prac zleconych umową był w wystarczającej ilości, że pozwana mogła prace wykonywać, a opuściła plac budowy z przyczyn nie leżących po stronie powódki, a jedynie po stronie pozwanej. Jak wskazują przeprowadzone w sprawie dowody nawet gdyby powódka wzywała pozwaną do wykonania prac zgodnie z umową, to pozwana prac tych by nie dokończyła, jako że w subiektywnym przeczuciu pozwanej powódka była niewypłacalna (co okazało się niezgodne z prawdą). W konsekwencji tego zaniechania po stronie powodowej zaktualizowało się przewidziane umową uprawnienie do naliczenia kary umownej. Postanowienia umowy były dla pozwanej wiążące – zarówno w zakresie obowiązku wykonania utwardzenia placu, jak i odnośnie obowiązku zapłaty kary umownej, gdy swojemu obowiązkowi nie uczyniła zadość ze swojej winy. W tym stanie rzeczy, Sąd doszedł do wniosku, że wobec treści łączącej strony postępowania umowy, przy uwzględnieniu ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych, w szczególności wobec faktu, iż pomimo spoczywającego na pozwanej obowiązku wykonania położenia dalszej powierzchni kostki brukowej, mimo że materiał był i nic nie stało na przeszkodzie, aby prace dokończyć, pozwana zobowiązana jest zgodnie z § 10 ust 4 umowy do zapłaty kary umownej.

Tak więc powódka zdaniem sądu uprawniona była do zastosowania § 10 ust. 4 umowy, w którym przewidziano możliwość naliczenia kary umownej w wysokości 20 % wartości wynagrodzenia całkowitego określonego w § 3 ust. 1 umowy. Wynagrodzenie to zostało ustalone na kwotę 250 0000 zł netto, 20 % z tej kwoty daje kwotę 50 000 zł i taką też kwotę sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty kary umownej wezwaniem do zapłaty z dnia 17 marca 2021 r. wyznaczając na zapłatę termin 7 dni. Wezwanie zostało doręczone pozwanej w dniu 22 marca 2021 r. (k.25 v), wobec czego Sąd zasądził odsetki od dnia 14 kwietnia 2021 r. zgodnie z żądaniem powódki.

Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu potrącenia, to nie może on zostać uwzględniony.

Pozwana przedstawiła powódce do potrącenia kwotę 50.000 zł tytułem wynagrodzenia za dalsze prace brukarskie do momentu, w którym zabrakło materiału. Wskazała, że położyła dodatkowo 1630 m ² kostki brukowej, za które to prace nie otrzymała wynagrodzenia od powódki i obliczyła je na kwotę 62.706,10 zł. Pozwana wyliczeń tych dokonała, powołując się na obliczenia geodety M. D. (1) dotyczące obliczenia powierzchni położonej kostki brukowej na terenie inwestycji w L..

Powódka odpierając zarzut potrącenia zgłoszony w sprzeciwie pozwanej, podnosiła, że przedstawiona do potrącenia wierzytelność jest wierzytelnością niewymagalną i jako taka nie może podlegać potrąceniu. Podała, że pozwana nigdy nie występowała do powoda o zapłatę należności z tytułu wynagrodzenia za rzekomo wykonane roboty budowalne w postaci ułożenia kostki brukowej na powierzchni 1630 m ² i twierdzenia pozwanej w tym zakresie zostały przedstawione dopiero na etapie sprzeciwu od nakazu zapłaty. Podniosła, że rozliczyła się z pozwaną za wykonane prace utwardzenia placu o pow. 2070 m ², co nastąpiło poprzez zapłatę faktury nr (...) z dnia 31 maja 2019 r.

Zgodnie z art. 498 § 1 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. § 2 mówi, że wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie natomiast z art. 203 ¹ § 1 k.p.c. podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność pozwanego jest niesporna lub uprawdopodobniona dokumentem niepochodzącym wyłącznie od pozwanego. Zgodnie z § 2 pozwany może podnieść zarzut potrącenia nie później niż przy wdaniu się w spór co do istoty sprawy albo w terminie dwóch tygodni od dnia, gdy jego wierzytelność stała się wymagalna.

Sposób ustalenia terminu spełnienia świadczenia określa art. 455 kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

W niniejszej sprawie pozwana przedłożyła wydruk dwóch wiadomości elektronicznych kierowanych nie do powódki, a na adres e-mail inwestora (k.65 i 66), w których informuje, jakie są jej wyliczenia odnośnie wykonanych, a jeszcze nie opłaconych prac, zwracając się „rozpatrzenie” zapłaty wynagrodzenia.

Z kolei podstawę wyliczeń w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty kary umownej stanowią obliczenia geodety M. D. (1), który wykonywał obliczenia powierzchni położonej kostki brukowej na terenie placu budowy na zlecenie inwestora, w toku prowadzonej inwestycji. Z obliczeń tych wynikało, że na dzień 6 lutego 2020 r. powierzchnia polbruku wynosiła 3 259 m ² plus polbruk pod budynkiem, jednak uwagę sądu zwraca fakt, że pozwana opuściła plac budowy 17 czerwca 2019 r., a powódka zleciła dokończenie rozpoczętych przez pozwaną robót T. S. (2). Kolejno zaś prace brukarskie wykonywały jeszcze inne podmioty. Wyliczenia geodety z daty 6 lutego 2020 r. z pewnością nie dotyczą polbruku położonego tylko przez pozwaną, ale różnych wykonawców, co wynika z zeznań świadka M. D. (1). Co więcej, pozwana w niniejszym procesie nawet nie przedstawiła faktury, na którą powołuje się w swoich pismach procesowych, wobec powyższego Sąd uznał, że pozwana nie wykazała istnienia wierzytelności, którą przedstawiła do potrącenia.

Stąd orzeczono jak w pkt I sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje podstawę prawną w treści art. 98 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione przez powódkę złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 2500 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 5400 zł ustalonej przez sąd według stawki wynikającej z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), mając na uwadze, że w.p.s. wynosi 50.000 zł, a zwiększony nakład pracy pełnomocnika powoda, ilość rozpraw, rzeczowe pisma procesowe, jego wkład w przyczynienie się w wyjaśnieniu stanu faktycznego uzasadniają przyznanie wynagrodzenia w podwyższonej stawce , to jest jak dla w.p.s. powyżej 50.000 zł. Wobec powyższego należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 7 917 zł, wraz z odsetkami.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w pkt II sentencji.

SSR Kalina Gomuła

Zarządzenia;

1.(...)

2.(...)

3. (...)

3. (...)

(...)