Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o obliczenie opłaty koncesyjnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 3 lipca 2017 r., znak: (...)

1. oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz

Sygn. akt XVII AmE 91/18

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) na podstawie art. 34 ust. 1 w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 220 z późn. zm., dalej: Pe) oraz w związku z § 4 ust. 3 i § 6 ust. 4 w związku z ust. 1-3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. z 1998 r. nr 60, poz. 387, z późn. zm. dalej: Rozporządzenie w sprawie opłat) oraz w związku z art. 2 § 2 i 3 oraz art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.) po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie obliczenia opłaty koncesyjnej decyzją z 3 lipca 2017 r., znak: (...) określił dla (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. (Przedsiębiorca, Spółka, powód) opłatę należną z tytułu koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie: obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa URE z dnia 30 sierpnia 2012 r., nr (...) na kwotę 287 158 zł.

(...) sp. z o. o. z siedzibą w W. w złożonym decyzji odwołaniu zaskarżył powyższą decyzję w całości. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1.  art. 34 ust. 1 Pe poprzez jego niewłaściwą interpretację i błędne zastosowanie, a w konsekwencji naliczenie opłaty koncesyjnej przez Prezesa URE za rok 2012 zaskarżona decyzją, podczas gdy opłata za rok 2012 została przez spółkę wniesiona w dniu 6 marca 2012 r.,

2.  § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja poprzez jego niewłaściwą interpretację i błędne zastosowanie, w konsekwencji przyjęcie, że:

a. wydanie nowej koncesji na obrót paliwami ciekłymi aktualizuje obowiązek płatności opłaty koncesyjnej pomimo uiszczenia opłaty koncesyjnej za rok 2012 w dniu 6 marca 2012 r., podczas gdy konieczność wnoszenia opłaty po uzyskaniu koncesji nie dotyczy przypadku wydania nowej koncesji, kontynuującej poprzednią koncesję, a także,

b. opłata koncesyjna może być naliczana, mimo że sprzedaż paliwa przez spółkę w 2011 r. była dokonywana nie na podstawie koncesji wydanej 30 sierpnia 2012 r., tylko na podstawie koncesji z dnia 15 kwietnia 2003 r., nr (...).

Na podstawie powyższych zarzutów powód wniósł o:

1. uchylenie zaskarżonej decyzji w całości,

ewentualnie

2. zmianę zaskarżonej decyzji w zakresie wysokości opłaty koncesyjnej i kreślenie jej

na poziomie 200 zł.

Powód podkreślił, że w dniu 6 marca 2012 r. wniósł opłatę koncesyjną na podstawie

koncesji z 2003 r. za rok 2012 w wysokości równej opłacie ustalonej przez Prezesa URE w

zaskarżonej decyzji. Decyzją z dnia 30 sierpnia 2012 r. Prezes URE udzielił Przedsiębiorcy nowej koncesji, która była kontynuacją koncesji z 2003 r. Powód stwierdził, że wymaganie od przedsiębiorstw energetycznych podwójnych opłat koncesyjnych za dany rok jest niezgodne z art. 34 Pe, a decyzja Prezesa URE jest sprzeczna z zawartą w tym przepisie regulacją. Powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego oraz stanowisko wyrażone w Komentarzu do Prawa energetycznego dotyczący ekwiwalentnego charakteru opłaty koncesyjnej. Zdaniem powoda nałożenie kolejnej opłaty koncesyjnej w takiej samej wysokości, jak uiszczona już przez niego opłata prowadzi do utraty przymiotu tej ekwiwalentności. Nałożona ponownie opłata staje się świadczeniem o cechach podatku. Powód stwierdził, że przyjęta przez pozwanego wykładnia przepisów prowadzi do obejścia art. 217 Konstytucji RP, co jest niedopuszczalne, niezgodne z zasadami państwa prawa, narusza zasadę zaufania obywateli do państwa i związane jest z bezpieczeństwem prawnym obywateli. Podkreślił, że zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa nakładanie podatków możliwe jest tylko w drodze ustawy. Tym samym opłata koncesyjna, jako świadczenie nieekwiwalentne (pobierane po raz drugi) może być wprowadzona na mocy zezwalającego na to wprost przepisu. Jednak przepis art. 34 ust. 1 Pe mówi o opłatach pobieranych corocznie. W ocenie powoda działanie Prezesa URE nie jest zgodnie z celowościową i funkcjonalna wykładnia art. 34 ust. 1 Pe, którego sensem jest, aby koncesjonariusze wnosili opłaty koncesyjne raz do roku. Na podstawie treści § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat powód stwierdził, że wynika z niego, iż pierwsza opłata dotyczy pierwszej opłaty koncesyjnej ponoszonej przez koncesjonariusza w ogóle. Nałożona zaskarżoną decyzją opłata koncesyjna byłaby jednak kolejną opłatą koncesyjną, którą miałaby być zapłacona przez Przedsiębiorcę. Powód zauważył, że gdyby koncesja z 2003 roku wygasła z dniem 31 grudnia 2012 r. a do wydania koncesji z 2012 r. doszło 1 stycznia 2013 r., sytuacja byłaby jasna co do braku konieczności uiszczania opłat koncesyjnych przez powoda. Nie zaistniałaby sytuacja, w której Prezes URE wymagałby poniesienia opłaty koncesyjnej dwukrotnie. Ponadto powód stwierdził, że przyjęta przez pozwanego wykładnia jest zdaniem powoda wewnętrznie sprzeczna. Pozwany przyjmuje, że każda z koncesji (z 2003 r. i z 2012 r.) jest od siebie niezależna, a mimo tego przyjmuje, że powód nie uzyskał nowej koncesji lecz w istocie przedłużył starą koncesję. W ocenie powoda brzmienie § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat oznacza, że pierwsza opłata ma być wnoszona dopiero po spełnieniu dwóch przesłanek: uzyskania przez przedsiębiorstwo energetyczne przychodów ze sprzedaży towarów w poprzednim roku względem roku wydania koncesji oraz pod warunkiem, że sprzedaż tych towarów jest objęta nowowydaną koncesją. Powód stwierdził, iż ze stanu faktycznego sprawy wynika, że przychody, na podstawie których skalkulowana została opłata koncesyjna, nie są pochodzą ze sprzedaży towarów objętych koncesją z 2012 r. Wobec tego, że nie istnieje żadna wartość, która może być podstawą obliczenia opłaty koncesyjnej za koncesję z 2012 r., wysokość nałożonej opłaty powinna wynosić 200 zł. Powód wskazał również na planowaną nowelizację Rozporządzenia w sprawie opłat, w wyniku której przepis stanowiący podstawę do wydania zaskarżonej decyzji zostanie uchylony.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów postępowania według norm przepisanych.

Wskazał, że obowiązek uiszczenia opłaty koncesyjnej, bez względu na faktyczne wykonywanie działalności koncesjonowanej, wynika z art. 34 ust. 1 Pe. Na dzień powstania obowiązku powoda zasady, wysokość i sposób pobierania opłaty koncesyjnej uregulowany był w Rozporządzeniu w sprawie opłat. Zgodnie z nowelizacją wprowadzoną ustawą o rynku mocy obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej powstaje na ostatni dzień roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorstwo energetyczne osiągnęło przychód z działalności objętej koncesją. Wysokość opłaty koncesyjnej jest bezpośrednio powiązana z przychodem przedsiębiorcy uzyskanym w danym roku. Pozwany zauważył, iż zgodnie z § 4 ust. 3 Rozporządzeniu w sprawie opłat w brzmieniu przed nowelizacją, w terminie 30 dni od wydania koncesji, pierwszą opłatę wnosi przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji na wniosek, jeżeli w poprzednim roku uzyskało przychody na podstawie wykonywania działalności koncesjonowanej w takim samym zakresie, jak działalność objęta nową koncesją. Stwierdził, że w odniesieniu do powoda spełnione zostały wszystkie wymienione w § 4 ust. 3 Rozporządzenia przesłanki warunkujące możliwość jego zastosowania. Podkreślił, że pozwany nie złożył wniosku o przedłużenie dotychczasowej koncesji. Nie zgodził się z argumentacją powoda w tym zakresie. Przyznał, że obie opłaty odnoszą się do tej samej podstawy przychodów, lecz stanowią odrębne tytuły prawne. Z tego względu zarzut powoda dotyczący naruszenia art. 34 ust. 1 Pe oraz § 4 ust. 3 Rozporządzenia uznał pozwany za bezpodstawny. W podobny sposób ocenił pozwany zarzuty naruszenia art. 217 Konstytucji RP.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. prowadziła działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na podstawie udzielonej przez Prezesa URE w dniu 15 kwietnia 2003 r. koncesji nr (...), obowiązującej w okresie od 20 kwietnia 2003 r. do 20 kwietnia 2013 r. (k.26 akt sąd.)

W związku z udzieloną koncesją Spółka wnosiła corocznie opłatę koncesyjną w wysokości ustalanej na podstawie przychodu uzyskanego w roku poprzednim. W dniu 6 marca 2012 r. powód dokonał wpłaty kwoty 287 158 zł z tytułu rocznej opłaty koncesyjnej za 2012 r. od koncesji z dnia 20 kwietnia 2003 r. nr (...). W formularzu zawierającym informacje koncesjonariusza o wysokości opłaty koncesyjnej Spółka podała, że wnoszona opłata dotyczy koncesji wydanej w 2003 r. (k. 5 i 6 akt adm.)

Wnioskiem, który wpłynął do URE w dniu 15 marca 2012 r. powód wystąpił do Prezesa URE o udzielenie mu nowej koncesji na obrót paliwami ciekłymi. (okoliczność bezsporna)

Decyzją z dnia 30 sierpnia 2012 r., nr (...) Prezes URE udzielił Przedsiębiorcy koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na okres od 21 kwietnia 2013 r. do 21 kwietnia 2030 r. (k. 32 akt sąd.)

W związku z ustaleniem, że Spółka w terminie 30 dni od daty wydania koncesji tj. do dnia 1 października 2012 r. nie wniósł pierwszej opłaty od nowej koncesji, Prezes URE pismem z dnia 26 listopada 2016 r., znak: (...)wezwał Przedsiębiorcę do wniesienia - w terminie 14 dni opłaty z tytułu udzielonej koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie: obrót paliwami ciekłymi oraz poinformował o sposobie jej uiszczenia. (k.1 akt adm.) Wezwanie zostało doręczone (...) sp. z o.o. w dniu 1 grudnia 2016 r. (k.2 akt adm.)

Przedsiębiorca nie przedstawił Prezesowi URE żadnych wyjaśnień i nie uiścił opłaty koncesyjnej we wskazanym w wezwaniu terminie. (okoliczność bezsporna)

Pismem z dnia 15 marca 2017 r., znak: (...) Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie obliczenia opłaty z tytułu koncesji udzielonej decyzją z 30 sierpnia 2012 r., wezwał do nadesłania wypełnionego formularza dotyczącego wyliczenia opłaty koncesyjnej (formularz został przekazany Spółce z wezwaniem do wniesienia opłaty koncesyjnej) oraz potwierdzenia uiszczenia przedmiotowej opłaty na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki. (k.3 akt adm.)

Pismem z dnia 8 maja 2017 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu prowadzonego postępowania, przysługującym mu prawie do zapoznania się z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, oraz o prawie do złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień. (k.7 akt adm.) W wyznaczonym terminie Spółka nie skorzystała z przysługującego jej uprawnienia. (okoliczność bezsporna)

Jak wynika z wypełnionego przez powoda formularza, w roku 2011, poprzedzającym udzielenie koncesji z dnia 30 sierpnia 2012 r. Spółka uzyskała przychód netto w zakresie działalności objętej koncesją w wysokości (...) zł - formularz opłaty koncesyjnej. (k. 5 akt adm.)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, jak również dowody przedstawione w postępowaniu sądowym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Odwołanie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezsporna była okoliczność, że powód w dniu 17 lipca 2012 r. wystąpił do Prezesa URE z wnioskiem o udzielenie mu koncesji na obrót paliwami ciekłymi, oraz fakt, że powód nie wniósł na rachunek Urzędu pierwszej opłaty w terminie do 30 dni od dnia wydania mu koncesji, tj. do dnia 1 października 2012 r.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe przedsiębiorstwo energetyczne, któremu została udzielona koncesja, wnosi coroczną opłatę do budżetu państwa, obciążającą koszty jego działalności. Przewidziany w wymienionym przepisie obowiązek obejmuje wszystkich przedsiębiorców energetycznych, którym została udzielona koncesja. Przepis ten nie przewiduje żadnych zwolnień od spełnienia określonego w nim obowiązku. Dotyczy koncesjonariuszy, którym udzielono koncesji po raz pierwszy jak i tych, którym udzielono następnej koncesji i odnosi się zarówno do pierwszej opłaty z tytułu udzielenia każdej koncesji jak i kolejnych opłat, wnoszonych w każdym roku kalendarzowym. W świetle art. 34 ust. 1 Pe nie ma więc znaczenia, czy koncesji udzielono przedsiębiorcy po raz pierwszy, czy też na jego wniosek Prezes URE udzielił przedsiębiorcy kolejnej koncesji i w związku z tym ma on obowiązek wniesienia pierwszej opłaty od nowej koncesji. Okoliczność, że przedsiębiorca energetyczny uiścił już w danym roku opłatę koncesyjną nie wyklucza więc możliwości, że w określonych okolicznościach przedsiębiorca ten będzie zobowiązany do wniesienia w tym samym roku jeszcze jednej opłaty z tytułu udzielenia następnej koncesji.

Zasady, wysokość i sposób obliczania opłaty koncesyjnej zostały uregulowane w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. nr 60 poz. 387, z późn. zm.). Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej, zawartej w art. 34 ust. 3 Pe. Podstawą do nałożenia na koncesjonariuszy obowiązku wnoszenia tej opłaty jest jednak przepis art. 34 ust. 1 Pe, a nie przepisy Rozporządzenia w sprawie opłat, mającego jedynie charakter wykonawczy w stosunku do przepisów ustawy Prawo energetyczne. W tym stanie podnoszony w odwołaniu zarzut naruszenia art. 217 Konstytucji RP należało uznać za nietrafny.

Opłata koncesyjna ma być wnoszona tylko raz w roku. Jednak należy pamiętać, że każda opłata dotyczy tylko jednej koncesji. Jednocześnie obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej dotyczy każdej koncesji. Jeśli więc w ciągu danego roku Prezes URE udzieli przedsiębiorcy następnej koncesji, to pierwszą opłatę od tej nowej koncesji ma on wnieść w terminie określonym w § 4 ust. 3 Rozporządzenia, tj. w ciągu 30 dni od daty wydania koncesji. Dla istnienia obowiązku wniesienia przez przedsiębiorcę pierwszej opłaty od nowej koncesji nie ma znaczenia, że uiścił już w tym roku opłatę koncesyjną z tytułu posiadania wcześniej wydanej koncesji, która na skutek upływu terminu jej obowiązywania wygasła. Sam fakt udzielenia nowej koncesji nakłada na przedsiębiorcę, wynikający z art. 34 ust. 1 Pe, obowiązek wniesienia pierwszej opłaty od tej koncesji w terminie 30 dni od jej wydania zgodnie z § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat.

W tym miejscu wskazać należy, że koncesjonariusz, który chce kontynuować dotychczasową działalność gospodarczą, może na podstawie art. 39 Pe złożyć w określonym ustawowo terminie wniosek o przedłużenie ważności posiadanej koncesji. Każdy przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą z należytą starannością, planujący działalność gospodarczą na następne lata i przewidujący konieczność podejmowania czynności z wyprzedzeniem, ma na podstawie art. 39 Pe możliwość wyboru korzystniejszego rozwiązania, które pozwoli mu uniknąć obowiązku ponoszenia zbędnych opłat obciążających jego działalność gospodarczą. Ustawodawca stworzył więc w ustawie możliwość uniknięcia obowiązku wnoszenia przez przedsiębiorcę w tym samym roku kalendarzowym pierwszej opłaty od następnej koncesji, mimo poniesienia już opłaty od poprzedniej koncesji. Skorzystanie z tej możliwości jest zależne jedynie od woli i inicjatywy samego koncesjonariusza.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny opłata koncesyjna ma charakter opłaty administracyjnej i każde przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji jest obowiązane do jej uiszczenia. Obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej wynika z samego faktu uzyskania i posiadania ważnej koncesji. Opłaty koncesyjne są wnoszone na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki i stanowią dochód budżetu państwa. Należą one do tzw. niepodatkowych należności budżetu państwa. Zakwalifikowanie opłat koncesyjnych w taki sposób skutkuje tym, iż zgodnie z art. 2 § 2 ordynacji podatkowej do opłat tych stosuje się przepisy działu III Ordynacji podatkowej „Zobowiązania podatkowe”. Wobec powyższego do realizacji przez Prezesa URE zadań wynikających z konieczności egzekwowania realizacji obowiązku sformułowanego w art. 34 Pe stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej w takim zakresie jak: powstanie zobowiązania oraz jego wygaśnięcie, naliczanie odsetek za zwłokę, jak również ulg w spłacie opłaty koncesyjnej, przedawnienia zobowiązania wynikającego z art. 34 Pe, nadpłaty opłaty koncesyjnej oraz praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształconych. [tak: M. Z. (red.), S. M. (red.), Prawo energetyczne. Tom II. Komentarz do art. 12-72, wyd. II Opublikowano: WK 2016].

W analizowanej sprawie powód będący przedsiębiorcą energetycznym spełnił przesłanki wymienione w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat. Wystąpił bowiem do Prezesa URE z wnioskiem o wydanie kolejnej koncesji na obrót paliwami ciekłymi i w dniu 30 sierpnia 2012 r. uzyskał nową koncesję na prowadzenie wnioskowanej działalności gospodarczej. W związku z tym, zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe w zw. z § 4 ust.3 Rozporządzenia w sprawie opłat powód obowiązany był do wniesienia w terminie 30 dni pierwszej opłaty od nowej koncesji. Po stwierdzeniu, że koncesjonariusz nie wykonał ciążącego na nim obowiązku Prezes URE, zgodnie z art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, uprawniony był do wydania decyzji, w której na podstawie § 6 Rozporządzenia określił wysokość należnej do uiszczenia przez powoda opłaty koncesyjnej.

Podkreślenia wymaga, że z literalnej treści § 4 ust. 2 i 3 Rozporządzenia nie wynika, że dotyczą one wyłącznie przypadku istnienia obowiązku koncesjonariusza wniesienia w ogóle pierwszej opłaty. Zdaniem Sądu powołane przepisy precyzują również obowiązek i termin wniesienia po raz pierwszy opłaty od udzielonej przedsiębiorcy każdej następnej koncesji i w żadnym wypadku nie nakładają na przedsiębiorców obowiązku ponoszenia w danym roku zdublowanej opłaty od tej samej koncesji.

W świetle treści powołanych przepisów należy uznać, iż w związku z uzyskaniem przez powoda na podstawie decyzji z dnia 30 sierpnia 2012 r. nowej koncesji na obrót paliwami ciekłymi na powodzie jednoznacznie ciążył obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej w określonym w § 4 ust. 2 i 3 Rozporządzenia terminie 30 dni od wydania decyzji tj. do dnia 1 października 2012 r. Z obowiązku tego nie zwalniało powoda uiszczenie w dniu 6 marca 2012 r. opłaty od koncesji udzielonej decyzją z dnia 15 kwietnia 2003 r. nr (...).

Wbrew twierdzeniu powoda w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia ponownym nałożeniem na powoda opłaty koncesyjnej za 2012 r. Obowiązek wnoszenia corocznych opłat przez przedsiębiorców, którym została udzielona koncesja, wynika z art. 34 ust. 1 Pe. Przepisy § 4 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia dotyczą dwóch rodzajów opłat. W pierwszym przypadku, corocznej opłaty koncesyjnej wnoszonej do 31 marca każdego roku następującego po roku, w którym udzielono koncesji, a w drugim przypadku, pierwszej opłaty, uiszczanej w ciągu 30 dni od dnia wydania koncesji na wniosek przedsiębiorcy. Obowiązek wniesienia każdej z tych opłat wynikał z zaistnienia innych okoliczności faktycznych. Opłata wniesiona przez powoda w dniu 6 marca 2012 r. dotyczyła koncesji wydanej w dniu 15 kwietnia 2003 r. nr (...), co znajduje potwierdzenie w treści wypełnionego przez Spółkę formularza opłaty koncesyjnej znajdującego się w aktach administracyjnych. Po udzieleniu Spółce na jej wniosek, w dniu 30 sierpnia 2012 r. nowej koncesji na powodzie spoczął obowiązek wniesienia po raz pierwszy opłaty koncesyjnej od nowej koncesji w terminie 30 dni od tej daty, wynikającym z § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat. Prezes URE nie pominął w zaskarżonej decyzji faktu uiszczenia opłaty koncesyjnej w tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w 2012 r. ustalonej na podstawie przychodu uzyskanego przez Spółkę w 2011 r., gdyż jak wskazano powyżej, ustalona w zaskarżonej decyzji opłata od koncesji jest inną opłatą niż coroczna opłata koncesyjna. Opłaty te należne są z dwóch różnych tytułów.

Błędne jest natomiast stanowisko powoda, że skoro wniósł w dniu 6 marca 2012 r. coroczną opłatę od koncesji udzielonej decyzją z dnia 15 kwietnia 2003 r. to nie ciąży już na nim obowiązek wniesienia opłaty od kolejnej koncesji w terminie przewidzianym w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat.

Zdaniem Sądu materiał dowodowy w sprawie jest kompletny i nie pozostawiał wątpliwości, co tego, że na powodzie spoczywał obowiązek uiszczenia opłaty z tytułu udzielenia nowej koncesji z dnia 30 sierpnia 2012 r. nr (...) w ciągu 30 dni tj. do 1 października 2012 r. W związku z tym, że powód nie uiścił rzeczonej opłaty, na Prezesie URE spoczywał obowiązek wydania zaskarżonej decyzji. Z uwagi na fakt, że w treści § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat ustawodawca w wyraźny sposób uzależnił obowiązek wniesienia pierwszej opłaty koncesyjnej od koncesji udzielonej na wniosek od uzyskiwania przez przedsiębiorstwo energetyczne w roku poprzedzającym udzielenie koncesji przychodów ze sprzedaży produktów lub towarów w zakresie działalności objętej tą (udzieloną) koncesją bez znaczenia w sprawie był fakt, że w roku 2012 powód nie uzyskał przychodów na podstawie udzielonej w tym roku koncesji. Zgodnie bowiem z § 1 ust. 1 Rozporządzenia podstawą do obliczenia wysokości opłaty wnoszonej w terminie 30 dni od udzielenia koncesji jest wysokość przychodu uzyskanego przez przedsiębiorcę energetycznego w roku poprzednim.

W tym stanie stwierdzić należało, że podniesione w odwołaniu zarzuty naruszenia art. 34 Pe oraz § 4 Rozporządzenia w sprawie opłat nie zasługiwały na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu wskazać należało, że powoływane w odwołaniu dowody w postaci Projektu Rozporządzenia Rady Ministrów zmieniającego Rozporządzenie w sprawie opłat wraz z jego uzasadnieniem nie miały wpływu na rozpoznawaną sprawę. Powołany przez powoda projekt dokumentu ostatecznie nie wszedł w życie i nie stanowi źródła powszechnie obowiązującego prawa. Ponadto analiza tego projekt prowadzona była od 29 maja 2017 r., zatem już po powstaniu obowiązku powoda do zapłaty należnej opłaty koncesyjnej.

W tej sytuacji Sąd, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął zgłoszony w odwołaniu dowód w postaci projektu rozporządzenia zmieniającego Rozporządzenie w sprawie opłat mając na uwadze, że nie był ona obowiązującym źródłem prawa a jedynie odzwierciedlał koncepcje dotyczące ewentualnej zmiany przepisów Rozporządzenia, które w ostateczności nie zastały wprowadzone w życie.

Po zapoznaniu się ze stanowiskami stron, Sąd uznając, że w świetle przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, na podstawie art.148 ¹ § 1 k.p.c. rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia oddalił odwołanie, jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.