Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód Przedsiębiorstwo Produkcyjno – Handlowo – Usługowe (...) spółka z o.o. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z o.o. w W. kwoty 207.628,83 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazano, że strony współpracowały w zakresie zakupu towarów do produkcji rolniczej (nasion, nawozów, środków ochrony roślin, części zamiennych do maszyn rolniczych) oraz wykonywania usług serwisowych przez powoda. W związku z częściową zapłatą należności przez pozwaną oraz włączeniem przez powoda kwoty 47.850,39 zł do sumy wekslowej dochodzonej w postępowaniu w sprawie VIII GNc 256/20 do zapłaty pozostała łącznie kwota 207.68,83 zł.

Na dochodzoną kwotę składają się należności: 6765 zł tytułem usług serwisowych związanych z przeglądem silnika ciągnika rolniczego, 201,72 zł tytułem ceny za filtry, 45.855,18 zł tytułem ceny za sprzedane nasiona kukurydzy, 37.800 zł tytułem ceny za sprzedane nasiona kukurydzy, 38.620,80 zł tytułem ceny za sprzedane nawozy, 52.110 zł tytułem ceny za sprzedane nawozy, 1101,60 zł tytułem ceny za sprzedane nawozy, 10.643,40 zł tytułem ceny za sprzedane nawozy, 12.704,58 zł tytułem ceny za sprzedane środki ochrony roślin, 1826,55 zł tytułem ceny za sprzedane środki ochrony roślin.

W dniu 9 października 2020 r. starszy referendarz sądowy wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Postanowieniem starszego referendarza sądowego z dnia 8 listopada 2021 r. na podstawie art. 69 §1 k.p.c. dla pozwanej ustanowiono kuratora.

Kurator wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym domagał się oddalenia powództwa, podnosząc zarzut nieważności postępowania z uwagi na brak organów spółki w dniu wydania nakazu zapłaty, brak udowodnienia roszczenia, zarzut nienależytego wykonania umowy. W uzasadnieniu kurator zaprzeczył, by pomiędzy stronami doszło do zawarcia opisanych w pozwie stosunków prawnych oraz, z ostrożności procesowej, że doszło do ich realizacji. Kurator zarzucił w szczególności, że niektóre dokumenty dołączone do pozwu są nieczytelne, brak na nich podpisu pozwanej; zaprzeczył także, by podpisy widniejące na dokumentach pochodziły od osób uprawnionych lub działających w imieniu pozwanej, by doszło do zawarcia i wykonania usługi serwisowej i sprzedaży części zamiennych oraz akceptacji stawek zaoferowanych przez powoda, by doszło do wydania nawozów, środków ochrony roślin towaru w ilościach wskazanych w dokumentach, a także akceptacji cen wskazanych w fakturach powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W latach 2018 – 2019 powód i pozwana współpracowały ze sobą w zakresie sprzedaży maszyn rolniczych, nawozów, materiału siewnego, środków ochrony roślin. Warunki współpracy wynikały z ustnych uzgodnień. Pracownik pozwanej składał telefonicznie zamówienia przedstawicielowi powoda. Na podstawie tego zamówienia powód dostarczał zamówiony towar do S., miejsca, w którym pozwana korzystała z utwardzonego placu biogazowni. Na tym terenie zatrudnieni byli na stałe dwaj pracownicy pozwanej, którzy odbierali dostarczony towar i kwitowali odbiór w dokumentach przedstawionych im przez kierowcę. Po otrzymaniu faktury od pozwanej była ona weryfikowana z dokumentami dostawy.

Dowód : zeznania świadka J. Z. k. 143 -144

W ramach współpracy powód w dniu 30 września 2019 r. wykonał na rzecz pozwanej usługi serwisowe dotyczące przeglądu silnika ciągnika rolniczego, wymienił części zamienne, sprzedał m.in. filtry i olej; wystawił z tego tytułu faktury na kwoty 6765 zł i 201,72 zł. Ponadto w dniach 26 marca 2019 r. i 23 kwietnia 2019 r. powód sprzedał pozwanej nasiona kukurydzy, wystawiając z tego tytułu faktury na kwoty 45.855,18 zł i 37.800 zł.

Powód sprzedał także pozwanej nawozy rolnicze wystawiając z tego tytułu faktury na kwoty 38.620,80 zł, 52.110 zł, 10.643,40 zł . W maju i czerwcu pozwana kupiła od powoda środki ochrony roślin, z którego to tytułu powód wystawił faktury na kwotę 68.563,17 zł, 1826,55 zł.

Pismem z dnia 24 marca 2020 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty łącznej kwoty 792.469,05 zł obejmującej należności z ww. faktur.

Pozwana nie kwestionowała obowiązku zapłaty za wykonane usługi i sprzedany towar ani prawidłowości faktur wystawionych przez powódkę. Brak zapłaty wynikał z trudności finansowych, w jakich znalazła się pozwana spółka. Prezes zarządu J. Z. przekazał przedstawicielowi pozwanej, iż zaległe należności zostaną uregulowane po rozwiązaniu sytuacji związanej ze zwrotem podatku z Urzędu Skarbowego.

W związku z częściową zapłatą należności przez pozwaną oraz włączeniem przez powoda kwoty 47.850,39 zł do sumy wekslowej dochodzonej w postępowaniu w sprawie VIII GNc 256/20 do zapłaty pozostała łącznie kwota 207.68,83 zł.

Dowód : zeznania świadka J. Z. k. 143 -144

Karta pracy k. 19

Faktury Vat, dowody WZ , dowody nadania i wydruki z systemu śledzenia przesyłek k. 20 -68

Wezwanie do zapłaty z dowodem nadania k. 69 – 70

Rozrachunki z klientami k. 72

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Powództwo oparte na przepisach art. 535 §1 k.c. (odnośnie sprzedaży towarów) i art. 750 w zw. z art. 734 k.c (odnośnie wykonywania usług serwisowych) zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę ustaleń faktycznych w sprawie stanowiły zarówno dokumenty dołączone do pozwu, jaki i zeznania J. Z., pełniącego w spornym okresie funkcję prezesa zarządu pozwanej. Zeznania świadka E. Z. nie wniosły nic do sprawy, gdyż świadek nie miała wiedzy na ten temat. Sąd nie znalazł podstaw do odmowy wiarygodności dokumentów, w szczególności w kontekście dowodu z zeznań świadka.

Sąd korzystał także z domniemań faktycznych na podstawie art. 231 k.p.c., który pozwala na uznanie za ustalone faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy gdy wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów.

W oparciu o zeznania świadka J. Z. ustalono zasady współpracy prowadzonej przez strony oraz sposobu dokumentowania rozliczeń. W świetle tych zeznań nie budził wątpliwości fakt braku pisemnej umowy dotyczącej sprzedaży; świadek wyjaśnił bowiem, że odrębny dokument umowy sporządzono jedynie co do jednej transakcji opiewającej na wyższą kwotę, zabezpieczonej wekslem. Jednocześnie z zeznań tych wynika w sposób jednoznaczny, że pozwana nie kwestionowała dokumentów rozliczeniowych wystawionych przez powoda w związku ze sprzedażą towarów i usługami serwisowymi, jak również łącznej kwoty zadłużenia opiewającej – jak zeznał świadek - na około 800.000 zł. Co więcej, świadek był świadomy, że postępowanie toczące się w tej sprawie dotyczy kwoty około 200.000 zł i wskazał wprost, że ta kwota się pozwanej należała.

W kontekście tych zeznań uzasadnione było przyjęcie, że powód wykonał usługi serwisowe i dostarczył pozwanej towary wyszczególnione w dokumentach dołączonych do pozwu, tj. karcie pracy, dokumentach WZ, jak również, że cena tych towarów i usług została prze pozwaną zaakceptowana. Bez znaczenia w tej sytuacji pozostawała nieczytelność niektórych podpisów pod tymi dokumentami. Nie mogły w konsekwencji odnieść zamierzonego skutku zarzuty podniesione przez kuratora w sprzeciwie, a odnoszące się do zawarcia i realizacji umów pomiędzy stronami.

W związku z powyższym Sąd uwzględnił powództwo w całości. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c.

Wobec tego, że pozwana przegrała sprawę na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzono od niej koszty procesu, na które składały się : opłata od pozwu 10.382, zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora 4320 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 10.800 zł określone w oparciu o § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) oraz kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Sąd nie znalazł przy tym podstaw do uwzględnienia wniosku kuratora o odstąpienie od obciążenia pozwanej kosztami procesu. Nie uzasadnia tego w szczególności sam fakt braku zarządu pozwanej spółki.

W punkcie III wyroku przyznano kuratorowi wynagrodzenie i zwrot wydatków - w oparciu o przepisy §1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. z 2018 r. poz. 536) w zw. z§ 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).

Brak jest przy tym podstaw, w ocenie Sądu, do zastosowania w przypadku kuratora będącego radcą prawnym wynagrodzenia według stawki minimalnej radcy prawnego zastępującego stronę z urzędu. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23.04.2020 r. (SK 66/19), na który powołał się kurator, odnosi się do niezgodności z Konstytucją § 4 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz.U. poz. 1801). Sąd nie znalazł zaś podstaw do zastosowania analogii przy wykładni przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej; przepis §1 przewidujący – co do zasady – iż wynagrodzenie to nie może przekroczyć 40 % stawek minimalnych za czynności radców prawnych, nie budzi bowiem żadnych wątpliwości co do maksymalnej wysokości wynagrodzenia, jaka może być przyznana kuratorowi.