Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim – V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: S.S.O. Agnieszka Leżańska

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2014 roku w Piotrkowie Tryb.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. B.

przeciwko (...) w W.

o odszkodowanie w związku z zakazem konkurencji

na skutek zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. IV Wydziału Pracy

z dnia 1 sierpnia 2013r., sygn. akt IVP 126/13

postanawia:

oddalić zażalenie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 1 sierpnia 2013 roku, Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. IV Wydział Pracy, w sprawie o sygn. akt: IV P 126/13, zasądził od powoda E. B. na rzecz pozwanego M. N., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w W. kwotę 1.817,00 (jeden tysiąc osiemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, w tym 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, iż w okolicznościach przedmiotowej sprawy powód cofając pismem procesowym z dnia 21 marca 2013 roku pozew (w konsekwencji czego, postanowieniem z dnia 9 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w sprawie) nie wskazał, że jego interes został zaspokojony przez pozwanego po wniesieniu powództwa. Nie wykazanie tej okoliczności oznacza, że powoda należało uznać za stronę przegrywającą spór, w stosunku do której zastosowanie ma art. 98 § 1 k.p.c, statuujący w zakresie kosztów procesu zasadę odpowiedzialności za jego wynik.

Z uwagi na powyższe, Sąd obciążył powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu, obejmujących wynagrodzenie pełnomocnika na podstawie art. 203 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt 5 w związku z § 2 ust. 1 i 2 oraz w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348, ze zm.)

Na powyższe postanowienie w dniu 7 sierpnia 2013 roku wniósł zażalenie powód E. B., który nie formułując konkretnych zarzutów podniósł, iż zasądzone zaskarżonym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 1 sierpnia 2013 roku koszty procesu są wygórowane i w sytuacji finansowej i osobistej skarżącego niemożliwe do zapłacenia w związku z czym wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez umorzenie kosztów postępowania i odstąpienie od obciążenia powoda kosztami procesu.

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb. zważył, co następuje:

zażalenie jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 9 lipca 2013 roku umorzył postępowanie w sprawie wobec cofnięcia pozwu przez powoda. W świetle ugruntowanego stanowiska doktryny i orzecznictwa cofniecie pozwu przez stronę postępowania skutkuje uznaniem jej za osobę przegrywająca proces, a w konsekwencji nałożeniem na nią obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi. Stosownie bowiem do treści art. 98 § 1 k.p.c, strona przegrywającą sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powołany przepis ustanawia dwie zasady rozstrzygania o kosztach procesu, tj. zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, więc obciążenie strony przegrywającej kosztami postępowania oraz zasadę orzekania o zwrocie kosztów niezbędnych i celowych. Wyjątkiem od tej reguły jest orzeczenie o kosztach postępowania na podstawie art. 102 k.p.c, według którego w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko cześć kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sama treść tego przepisu przemawia za tezą, że jego wykładnia nie może być rozszerzająca (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z 13 października 1976 r., IV PZ 61/76, nie publ. oraz z dnia 26 stycznia 2007 r., V CSK 292/06, nie publ.), a w konsekwencji zastosowanie art. 102 k.p.c. może mieć miejsce w sytuacjach wyjątkowych. W doktrynie oraz judykaturze do grona sytuacji uzasadniających zastosowanie art. 102 KPC można zaliczyć następujące stany faktyczne: w sprawie o rozwód sąd orzeka rozwiązanie małżeństwa, ale z winy powoda, w sprawach dotyczących stosunku prawnego, który może być ukształtowany tylko wyrokiem, choćby zamiary stron były całkowicie zgodne (np. w sprawie o zaprzeczenie ojcostwa), oddalenie roszczeń powoda na podstawie art. 5 KC, wyjątkowo ciężka sytuacja strony przegrywającej, finalne uwzględnienie powództwa strony winnej przedłużania się procesu. Jak widać są to sytuacje wyjątkowe i trudno je odnieść do realiów niniejszej sprawy. Oczywiście w postępowaniach z zakresu prawa pracy istnieje częstsza tendencja do odstępowania od obciążania pracownika kosztami postępowania, ale zastosowanie przepisu art. 102 k.p.c. musi mieć uzasadnienie w okolicznościach sprawy, które winna sądowi przedstawić strona zainteresowana zastosowaniem wobec niej powyższego dobrodziejstwa. Stąd, przed zastosowaniem powyższej instytucji, Sąd winien wnikliwie rozważyć, czy okoliczności danej sprawy dają asumpt do uznania, iż zachodzą w sprawie szczególne okoliczności w rozumieniu art. 102 k.p.c. W żadnym razie sama okoliczność, iż niniejsza sprawa ma charakter pracowniczy nie może stanowić dla sądu asumptu do zastosowania omawianego przepisu.

Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż powód w toku postępowania w żaden sposób nie wykazał, iż zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające odstąpienie przez Sąd od obciążenia go kosztami postępowania należnymi na rzecz strony przeciwnej, co więcej, skarżący nie zgłosił nawet wniosku o zwolnienie go od tych kosztów. Podnoszenie zaś dopiero w zażaleniu argumentacji dotyczącej sytuacji powoda należy uznać za spóźnione, a nadto nie poparte żadnymi dowodami.

Dlatego też, mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, iż rozstrzygniecie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i na podstawie art. na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397&2 k.p.c. oddalił zażalenie, jako bezzasadne.