Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 października 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., po rozpoznaniu wniosku Z. B. z dnia
24 sierpnia 2021 roku, przyznał mu prawo do emerytury powszechnej od dnia
27 września 2021 roku, tj. od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego oraz odmówił przyznania prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, albowiem stanowisko pracy wskazane w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 15 marca 2019 roku wystawione przez (...) Spółkę (...) jest niezgodne z rozporządzeniem resortowym.

Odwołanie od ww. decyzji złożył Z. B., reprezentowany przez pełnomocnika, zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu odwołania wskazał on, że w okresie od dnia 17 marca 1986 roku do dnia 28 września 2021 roku pracował w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. na stanowisku montera sieci i instalacji gazowych, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przez cały ww. okres zatrudnienia wykonywał te same obowiązki pracownicze. Jego praca polegała na montowaniu sieci gazowej, instalacji gazowej, usuwaniu awarii, kontroli szczelności gazociągów, konserwacji gazociągów i instalacji gazowych, przyłączaniu odbiorców do sieci, pracach związanych z eksploatacją sieci i stacji gazowych, jak również przy oczyszczaniu i wytwarzaniu gazu syntetyzowanego oraz produkcji amoniaku i metanolu. Odwołujący wskazał, że są to prace wskazane w Wykazie A, Dziale IV, poz. 15,16,30 zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia
12 sierpnia 1983 roku, tj. prace montera sieci instalacji gazowej i montera instalacji gazowej. Wobec powyższego odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach oraz ustalenie, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, jak również o zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według spisu kosztów przedstawionego na rozprawie.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji. Wskazał, że odwołujący na dzień 31 grudnia 2008 roku nie wykazał 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach bądź o szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Na rozprawie w dniu 12 lipca 2022 roku pełnomocnik odwołującego podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, zaś pełnomocnik organu rentowego pozostawiła rozstrzygnięcie sprawy do uznania Sądu.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony Z. B. urodził się w dniu (...).
Z zawodu jest monterem gazociągów i instalacji gazowych.

/okoliczności bezsporne/

Ubezpieczony w dniu 24 sierpnia 2021 roku wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z wnioskiem o przyznanie mu prawa do emerytury wraz z rekompensatą z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

/dowód: wniosek o emeryturę wraz z rekompensatą, k. 1 – 3 v. akt emerytalnych ZUS/

Ubezpieczony w okresie od dnia 1 września 1972 roku do dnia 14 marca 1986 roku pracował w Przedsiębiorstwie (...) w I. na stanowisku ucznia (1.09.1972 r. – 31.08.1975 r.) i konserwatora (1.09.1975 r. – 14.03.1986 r.) w pełnym wymiarze czasu pracy.

/dowód: świadectwo pracy, k. 2 – 2 v. akt kapitałowych ZUS/

Następnie w okresie od dnia 17 marca 1986 roku do dnia 28 września 2021 roku ubezpieczony pracował w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. (będącej następcą prawnym następujących zakładów pracy: przedsiębiorstwa (...) S.A. Oddziału (...) (...)w G., Zakładu (...) w B., (...) Sp. z o.o. Oddział Zakład (...) w B., (...) Sp. z o.o. Oddziału (...) (...) w B., (...) Sp. z o.o. Oddziału Zakładu (...) w B., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.) na stanowiskach: montera gazociągów i instalacji gazowej (17.03.1986r. – 31.12.1995r.), montera sieci i instalacji gazowych (1.01.1996r. – 31.10.2005r.), montera sieci i instalacji (1.11.2005r. – 31.12.2008r.) oraz starszego montera sieci i instalacji gazowych. Ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy.

/dowód: świadectwo pracy, k. 6 – 7 akt emerytalnych ZUS, k. 6 – 7 v. akt; akta osobowe odwołującego, załącznik do akt/

W początkowym okresie pracy w przedsiębiorstwie (...) S.A. Oddział (...) (...) w G., Zakład (...) w B. ubezpieczony pracował w komórce organizacyjnej zakładu w K.. Z czasem komórka zakładu w K. została zlikwidowana (w 2005 roku) i ubezpieczony został przeniesiony do rejonu gazowniczego do I. (do tego rejonu należał nie tylko I., ale również okoliczne miasta m.in. S., M., Ż., B.). W rejonie gazowniczym w I. pracował do końca zatrudnienia. Pracował na stanowisku montera gazociągów instalacji gazowej. W całym okresie zatrudnienia ubezpieczony wykonywał takie same obowiązki. Należało do nich: bezpieczne doprowadzenie gazu do odbiorców (w tym wykonywanie przyłączy do gazu do budynków), kontrole sieci gazowej, w tym urządzeń redukcyjno – pomiarowych czy usuwanie awarii sieci gazowych i instalacji gazowych. W tamtym okresie były jeszcze stare gazownie i ubezpieczony pracował na starym gazie (tzw. gazie węglowym) i na starych instalacjach, które często były pozapychane, w związku z czym dochodziło do licznych awarii (m.in. pęknięcie gazociągu). W czasie awarii ubezpieczony kopał doły smołowe, albowiem rury doprowadzające gaz były smołowane i należało odciągnął smołę (rozwiercał rury i za pomocą specjalnej pompy odciągał smołę z rur) i następnie wyciągał gaz z rury za pomocą wody amoniakalnej (oczyszczał rury). Do zadań ubezpieczonego należało również usuwanie bieżących awarii na czynnych gazociągach (przykładowo gdy doszło do rozszczelnienia rury gazociągowej i wydobywał się gaz i ubezpieczony uszczelniał gazociągi). Rury z gazem były usytuowane pod powierzchnią ziemi w zależności od budowy terenu na głębokości około 1,5 – 1,7 metra (tak w K.), a w I. na R. – dochodziło do głębokości do 4 metrów z uwagi na to, że gazociąg musiał omijać rury ciepłownicze. W początkowym okresie zatrudnienia większość prac odbywała się ręcznie (również doły czy rowy kopano ręcznie), dopiero z czasem wprowadzono koparki. Przed dokonaniem wykopu trzeba było odszukać miejsce, w którym doszło do awarii. Przy wycinaniu kawałka rur w trakcie awarii gazociągu trzeba było uważać, ażeby nie doszło do zapłonu gazu (aby nie poszła iskra przykładowo od uderzenia młotkiem). Część napraw awarii odbywała się przy płynącym gazie, a w stosunku do niektórych prac zakładano tzw. balon wstrzymujący wypływ gazu. Przy czym samo zakładanie balonu odbywało się przy czynnym wypływie gazu. Do zakresu obowiązków ubezpieczonego należała również wymiana starych instalacji gazowych na nowe (przepinanie starego gazu na nowy – tzw. gaz zlewny – propan butan, był to gaz wysoko metanowy 97%, gaz ziemny). Ubezpieczony nawaniał (napełniał) gaz szkodliwymi substancjami (m.in. THT). Ubezpieczony pracował głównie w terenie. Do szkodliwych warunków pracy ubezpieczonego należało to, że w czasie pracy wdychał gaz i pracował na głębokości w różnych warunkach atmosferycznych. Ubezpieczony był wyposażony w maski ochronne (aparaty tlenowe), lecz zdarzało się tak, że wypływ gazu był tak duży, że maski ochronne nie działały (nie ochraniały wystarczająco dróg oddechowych) oraz był wyposażony w inne środku zabezpieczające (m.in. ułatwiające bezpieczne wejście do wykopu). Prace dotyczące usuwania awarii były prowadzone cały rok bez względu na warunku atmosferyczne (m.in. w mrozie, w deszczu, w pełnym słońcu). W latach 2001 – 2008 bezpośrednim przełożonym ubezpieczonego był P. N..

W całym okresie zatrudnienia ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, nie przebywał na urlopach bezpłatnych ani na dłuższych zwolnieniach lekarskich. Pracodawca wypłacał ubezpieczonemu dodatek do wynagrodzenia z tytułu warunków szkodliwych oraz dostarczał mleko. Przy każdej zmianie nazwy pracodawcy ubezpieczony podpisywał nową umowę o pracę. Ubezpieczony pracował w stałych godzinach pracy od 8 – 15, a w przypadku awarii prace te odbywały się ponad ustalony wymiar czasu pracy (do usunięcia awarii). Ubezpieczonego obowiązywały też dyżury domowe (m.in. w przypadku awarii poza godzinami pracy).

/dowód: zeznania odwołującego Z. B., nagranie audio, k. 27 akt; zeznania świadka L. W., nagranie audio, k. 37 akt; zeznania świadka P. N., nagranie audio, k. 37 akt; zeznania świadka Z. D., nagranie audio, k. 49 akt/

Pracodawca za cały ww. okres pracy ubezpieczonego wystawił świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, wskazując w nim, że ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy wytwarzaniu i oczyszczaniu gazu syntezowego, produkcji amoniaku i metanolu: w okresie od dnia 17 marca 1986 roku do dnia 31 grudnia 1995 roku na stanowisku montera gazociągów i instalacji gazowej, od dnia 1 stycznia 1996 roku do dnia
31 października 2005 roku na stanowisku montera sieci i instalacji gazowej oraz od dnia 1 listopada 2005 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku na stanowisku montera sieci i instalacji - tożsame z pracą montera sieci gazowej wskazanej w Wykazie A, Dziale IV poz. 30 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i w Wykazie A, Dziale IV, poz. 30 pkt 16 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określania stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki.

/dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, k. 12 – 12 v. akt; akta osobowe odwołującego, załącznik do akt/

Pracujący w tym samym zakładzie pracy i na tym samym stanowisku pracy, co odwołujący – Z. D. nabył prawo do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, a do stażu pracy w szczególnych warunkach został zaliczony okres pracy na stanowisku montera gazociągów i instalacji gazowych.

/dowód: akta emerytalne Z. D., załącznik do akt/

Ubezpieczony Z. B. nie nabył prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach ani prawa do emerytury pomostowej.

/okoliczności bezsporne/

Podstawę ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie stanowiły dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym w także w aktach emerytalnych ZUS oraz w dokumentacji pracowniczej odwołującego Z. B. z okresu spornego pracy w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T.. Wiarygodność tych dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu, a i żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, jak i prawdziwości zawartych w nich informacji.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił również w oparciu o zeznania odwołującego Z. B. oraz w oparciu o zeznania świadków w osobach L. W., P. N. i Z. D. złożone na okoliczność warunków, rodzaju i zakresu wykonywanej przez ubezpieczonego pracy. Zeznania te korespondują wzajemnie ze sobą, jak i z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, dlatego też Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do ich wiarygodności.

Sąd nie uwzględnił zgłoszonego w odwołaniu wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na okoliczność, czy praca montera gazociągów i instalacji gazowej, montera sieci i instalacji gazowej, montera sieci i instalacji odpowiada pracy montera sieci gazowej wskazanego w zarządzeniu nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku, albowiem okoliczność ta nie wymaga wiadomości specjalnych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie Z. B. okazało się zasadne.

Zgodnie z dyspozycją art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku
o emeryturach pomostowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022r., poz. 1340) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat (ust. 1). Rekompensata nie przysługuje jednak osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2). W myśl art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę, a rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Istotę rekompensaty ustawodawca określił w art. 2 pkt 5 ustawy o emeryturach pomostowych jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Celem tego przepisu jest przyznanie odszkodowania za rzeczywistą utratę określonych uprawnień, co oznacza, że musi ono dotyczyć tylko tych ubezpieczonych, którzy ze względu na niespełnienie choćby jednego ustawowego warunku (wieku, ogólnego stażu emerytalnego) nie mogli skorzystać z dotychczasowych regulacji i nabyć prawa do emerytury w wieku niższym niż powszechny wiek emerytalny, a także nie mogą skorzystać z regulacji nowych, przewidzianych ustawą o emeryturach pomostowych (vide: M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych [w:] K. Antonów, Emerytury i renty z FUS. Emerytury pomostowe. Okresowe emerytury kapitałowe. Komentarz, Warszawa 2014; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 marca 2016r., III AUa 1899/15, LEX nr 2044406).

Przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach stosuje się analogiczne zasady, jak dla wcześniejszej emerytury określone w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS , który w ust. 2 stanowi, że dla celów ustalenia uprawnień do wcześniejszej emerytury za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Z kolei art. 32 ust. 4 stanowi, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Zgodnie z § 4 ww. rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, 2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl § 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia okresy pracy w szczególnych warunkach, na podstawie posiadanej dokumentacji, stwierdza zakład pracy w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy. W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie obowiązują jednak ograniczenia dowodowe występujące w postępowaniu przed organem rentowym. Sąd Okręgowy – w toku postępowania zainicjowanego odwołaniem – nie może ograniczyć możliwości udowodnienia, że dana praca wykonywana była w szczególnych warunkach, jedynie do świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionych według ustalonego w przepisach wzorca, lecz powinien wszelkimi dostępnymi dowodami wskazanymi przez strony postępowania dokonać oceny faktycznie wykonywanych czynności pracowniczych w spornym okresie oraz warunków wykonywanej pracy. Zgodnie z treścią
art. 473 § 1 k.p.c. w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i z przesłuchania stron.

W przedmiotowej sprawie spór pomiędzy stronami dotyczył tego, czy na dzień 31 grudnia 2008 roku ubezpieczony Z. B. legitymuje się co najmniej
15 – letnim okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, czego pochodną stało się ustalenie prawa do rekompensaty. Organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach żadnego okresu pracy ubezpieczonego. Odwołujący domagał się natomiast zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych następujących okresów pracy w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. (będącej następcą prawnym dotychczasowych zakładów pracy):

a.  od dnia 17 marca 1986 roku do dnia 31 grudnia 1995 roku na stanowisku montera gazociągów i instalacji gazowej,

b.  od dnia 1 stycznia 1996 roku do dnia 31 października 2005 roku na stanowisku montera sieci i instalacji gazowej oraz

c.  od dnia 1 listopada 2005 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku na stanowisku montera sieci i instalacji.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, jak i zeznań przesłuchanych w sprawie świadków oraz zeznań odwołującego prowadzi do wniosku, że ubezpieczony Z. B. wykazał niezbędny okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości co do tego, że do okresu pracy w szczególnych warunkach należy uwzględnić cały sporny okres pracy ubezpieczonego, tj. od dnia 17 marca 1986 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku, albowiem mimo zmiany nazwy pracodawcy i wynikających z tego różnic w nazewnictwie zajmowanego przez niego stanowiska pracy, ubezpieczony wykonywał tę samą pracę. Do głównych zadań ubezpieczonego należało bezpieczne doprowadzenie gazu do odbiorców (w tym wykonywanie przyłączy do gazu do budynków), usuwanie awarii sieci gazowych i instalacji gazowych, przeprowadzanie kontroli sieci gazowej, w tym urządzeń redukcyjno – pomiarowych, jak również przełączanie starych sieci gazowych na nowe. Ubezpieczony pracował z narażeniem na szkodliwy wpływ gazu, substancji chemicznych zawartych w gazie, w terenie, w wykopach, w różnych warunkach atmosferycznych. Dla prawidłowego i bezpiecznego wykonywania tych prac niewątpliwie wymagano dużego skupienia uwagi i koncentracji, a także dużej wiedzy w zakresie instalacji gazowych. W ocenie Sądu Okręgowego prace wykonywane przez ubezpieczonego w spornych okresach należy kwalifikować jako prace w warunkach szczególnych wymienione w Wykazie A, Dziale II załącznika do Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach i szczególnym, tj. prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Podkreślenia bowiem wymaga to, że instalacje i urządzenia gazowe należą do urządzeń energetycznych – cieplnych, albowiem gaz jest jednym z paliw, które służą do wytwarzania energii cieplej (m.in. ogrzewania). Energetyka to według różnych definicji dział nauki i techniki, a także gałąź przemysłu zajmująca się pozyskiwaniem, przetwarzaniem, gromadzeniem oraz użytkowaniem różnych form i nośników energii. Użyteczne formy energii takie jak: energia mechaniczna, elektryczna czy cieplna, uzyskuje się w wyniku przetwarzania energii pierwotnych, głównie chemicznej paliw pierwotnych (m.in. gazu), jądrowej, wód, wnętrza Ziemi – energii geotermicznej, wiatru, Słońca (por. Energetyka – wybrane zagadnienia, Kancelaria Senatu, Biuro Analiz i Dokumentacji, Dział Analiz i Opracowań Tematycznych, Warszawa 2010). Sąd nie ma też wątpliwości, że do przedmiotu działalności zakładu pracy odwołującego należała energetyka cieplna (gazowa). Za prace w szczególnych warunkach w energetyce mogą być uznane tylko takie prace, które są realizowane w przedsiębiorstwie działającym w ramach tej gałęzi przemysłu (branży) i które polegają na montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, ściśle związanymi z wytwarzaniem i przesyłaniem energii elektrycznej i cieplnej. Chodzi przy tym o kwalifikowany charakter tych prac wynikający właśnie z wykonywania ich w obrębie "systemu energetycznego", w skład którego wchodzą zakłady wytwarzające (przetwarzające) energię elektryczną i cieplną oraz przesyłające (dostarczające) tę energię do odbiorców. Z kolei, umieszczenie w dziale II wykazu A rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (na takich samych, równych zasadach) prac montażowych, remontowych i eksploatacyjnych oznacza, iż każdy z tych rodzajów prac musi charakteryzować się narażeniem na ekspozycję takich samych czynników szkodliwych oraz takim samym stopniem owej ekspozycji. Jeśli bowiem prawodawca wymienia jedynie rodzaje czynności, których wspólną cechą jest ich realizacja przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej, to bez względu na to, czy są one wykonywane przy montażu, remoncie bądź eksploatacji urządzeń służących do wytwarzania i przesyłania energii, muszą charakteryzować się takim samym stopniem szkodliwości dla zdrowia i uciążliwości. Jest to natomiast możliwe tylko wówczas, gdy wszystkie te prace są wykonywane w takich samych (albo przynajmniej bardzo zbliżonych) warunkach i stanowią pewien ciąg technologiczny, który rozpoczyna się od montażu urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych służących wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej, a następnie jest związany z ich bieżącą eksploatacją, w ramach której będzie też występować konieczność przeprowadzenia remontów tych urządzeń (vide: wyrok Sadu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015r., I UK 359/14, OSNP 2017/5/60).

Reasumując, stwierdzić należy, że odwołujący Z. B. wykazał, że na dzień 31 grudnia 2008 roku legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach w wymiarze ponad 15 lat. Wobec powyższego, odwołujący spełnia wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania mu prawa do rekompensaty i zarazem nie zachodzi względem niego którakolwiek z przesłanek negatywnych (nie nabył prawa do emerytury wcześniejszej ani prawa do emerytury pomostowej). Dlatego też zaskarżona decyzja ZUS okazała się być wadliwa i – jako taka – podlegała weryfikacji poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do rekompensaty.

Mając powyższe na względzie, Sąd, na podstawie art. 21 ustawy
o emeryturach pomostowych i art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Natomiast zgodnie z art. 118 ust. 1 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS w zw. z art. 28 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości Sąd zobowiązany jest do ustalenia, czy organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W niniejszej sprawie w przekonaniu Sądu nie istniały podstawy do obciążenia organu rentowego odpowiedzialnością za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji, albowiem organ rentowy z uwagi na obowiązuje ograniczenia dowodowe nie miał możliwości ustalenia przesłanki stażowej, co zostało wykazane dopiero w postępowaniu przed Sądem za pomocą akt pracowniczych odwołującego, jak i dowodu z przesłuchania świadków i przesłuchania odwołującego.

W tym stanie rzeczy, Sąd, na podstawie cytowanych przepisów, postanowił jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd postanowił w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu wskazaną w art. 98 § 1 k.p.c., który to przepis stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Natomiast w myśl art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach. Z uwagi na to, że odwołanie Z. B. zostało w całości uwzględnione, uznać należy, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. jest stroną przegrywającą spór i – jako taka – zobowiązany jest zwrócić ubezpieczonemu poniesione przez niego koszty zastępstwa procesowego. Wysokość tych kosztów Sąd ustalił z uwzględnieniem przepisu § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn.: Dz. U. z 2015r., poz. 1800), w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia odwołania, który to stanowi, że opłaty stanowiące podstawę zasądzania kosztów zastępstwa prawnego ustala się z uwzględnieniem stawek minimalnych określonych w rozdziałach 2 – 4. Zgodnie zaś z dyspozycją § 9 ust. 2 rozporządzenia stawki minimalne wynoszą 180 złotych w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego, jak i w sprawach o podleganie ubezpieczeniom społecznym.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie cytowanych przepisów, postanowił jak w punkcie 3 sentencji wyroku.

Sędzia Ewa Krakowska