Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 338/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 29 października 2021 r., sygn. akt II K 519/20.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

P. K. (1)

Oskarżony jest osobą karaną

Dane o karalności z systemu KRK, k. 313-317

2.

P. K. (1)

Stan majątkowy

Informacja e-puap,

k.312

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

Dane o karalności z systemu KRK

Informacje ze wskazanego dokumentu nie budzą wątpliwości i należy uznać je za udowodnione

2.

Informacja e-puap

Informacje ze wskazanego dokumentu nie budzą wątpliwości i należy uznać je za udowodnione

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. K. (1) (adw. W. S.):

Obrońca oskarżonego zarzuca wyrokowi:

1.  mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę przepisów postępowania, a to:

a/ art. 5 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., w zw. z art. 424 k.p.k. wyrażającą się w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, a nadto nieobiektywnej i dokonanej w sposób dowolny oraz sprzeczny z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w sposób niezgodny z zasadami logicznego i spójnego wewnętrznie rozumowania bez przedstawienia procesu rozumowania oraz argumentów, które przywiodły do uznania ich za wiarygodne, a także z naruszeniem zasady domniemania niewinności i obiektywizmu, poprzez przypisanie sprawstwa i winy oskarżonemu wbrew zgromadzonemu materiałowi dowodowemu: w tym w szczególności wbrew zeznaniom świadka R. D. (1), który podał, że ciągnik siodłowy oraz koparko-ładowarka nie zaginęły a oskarżony nie miał żadnej wiedzy ani na temat ciągnika ani koparko-ładowarki; co nie pozwala na przyjęcie by swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

b/ art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., poprzez niewszechstronne i niewyczerpujące rozważenie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, z pominięciem tych, które mają kluczowe znaczenie, tj.:

-

nieuwzględnienie, że R. D. (1) nie skradziono rzeczy w postaci: ciągnika siodłowego marki S. wraz z naczepą oraz koparko-ładowarki marki C. a mimo to przypisano sprawstwo i winę za czyn wyczerpujący znamiona przestępstwa paserstwa;

-

brak jest jakiegokolwiek zapisu monitoringu potwierdzającego przyjętą przez Sąd I instancji wersję wydarzeń z 20 listopada 2016 r.

-

ostatecznie brak rozważań w kierunku braku wiedzy oskarżonego o przedmiotach opisanych w zarzucie;

-

brak jakiegokolwiek ustalenia w zakresie wartości wskazanych pojazdów i przyjęcie jej w sposób zupełnie dowolny;

-

brak jest jakichkolwiek dowodów sprawstwa i winy oskarżonego;

-

zaniechanie dokonania ustaleń w kierunku przypisania działania wspólnie i w porozumieniu, w szczególności w sytuacji gdy przed Sądem I instancji żaden ze świadków nie widział oskarżonego ani w koparce ani przy koparce ani nie podał, by P. K. (1) z kimkolwiek z osób przesłuchanych w charakterze świadków miał się kontaktować, brak jest jakichkolwiek dowodów na powyższe;

-

zaniechanie ustalenia: w jaki sposób oskarżony maiłby pomóc w ukryciu, skoro żaden ze świadków nawet nie skontaktował się z P. K. (1);

- zupełnie niezrozumiała ocena na niekorzyść oskarżonego zeznań świadka R. D. (1) w części jakiej nie obciążają one oskarżonego /bowiem „nie pasują do przyjętego przez Sąd I instancji stanu faktycznego”/ i dokonanie oceny jego zeznań w sposób zupełnie niezrozumiały to jest poprzez zupełnie dowolne przyjęcie przez Sąd I instancji, że skoro świadek zeznaje wiarygodnie to „okoliczność, że pokrzywdzony zaprzecza aby taką obawę odczuwa (także w toku rozprawy głównej był dopytywany na tę okoliczność) nie wyklucza, że w istocie tego rodzaju obawę R. D. (2) żywi.” co oskarżony odbiera jako wyraz ogromnej niechęci dla jego osoby i uznanie go winnym niejako „z góry” bez zgromadzenia dowodów jego winy;

c/ zarzucam także rażącą niewspółmierność kary jak poprzez niezasadne jego zastosowanie i wymierzenie oskarżonemu kary która jest rażąco wysoka;

d/ zarzucam naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. poprzez dokonanie samodzielnych i błędnych ustaleń faktycznych w zakresie dotyczącym oceny wiarygodności zeznań R. D. (1), M. L. których zeznania nawet w części zupełnie nie związanej z oskarżonym- jak kontakt telefoniczny do M. L. od D. S.- stanowią dla Sądu ustalenia niekorzystne dla P. K. (1), który nie mając ani wiedzy o rzekomym telefonie D. S. do M. L. ani o rzekomej kradzieży wskazanych powyżej sprzętów zostały ocenione na niekorzyść oskarżonego P. K. (1); nadto, co istotne nieprawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie oceny wyjaśnień P. K. (1) - który wbrew ustaleniom Sądu nigdy nie „przyznał, że uczestniczył w szukaniu miejsca do pozostawienia na jakiś czas pojazdów będących przedmiotem postępowania” co w ocenie oskarżonego stanowi nadinterpretację;

e/ art. 424 §1 k.p.k. poprzez zaniechanie dokonania wyjaśnienia podstawy prawnej i faktycznej wyroku w szczególności w zakresie dotyczącym działania oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, etapów realizacji „wspólnego działania” umyślności oskarżonego;

2. W konsekwencji powyższych naruszeń zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a polegający na niezasadnym przypisaniu sprawstwa i winy oskarżonemu w sytuacji braku znamion czynu zabronionego z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk, a następnie braku dowodów sprawstwa i winy oskarżonego;

Sąd I instancji poczynił błędne ustalenia faktyczne w sprawie, w szczególności odnośnie do znamion strony podmiotowej czynu zarzucanego oskarżonemu w sytuacji kiedy oskarżonemu nie sposób przypisać sprawstwa ani winy, co winno prowadzić do wydania wyroku uniewinniającego. Ustalenia Sądu I instancji niejako „na siłę” stanowią próbę przypisania odpowiedzialności za czyn, którego nie popełnił oskarżony.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. K. (1) (adw. B. J.):

Obrońca oskarżonego zarzuca wyrokowi obrazę przepisów postępowania która miała wpływ na treść orzeczenia, polegającą na naruszeniu:

• art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez dowolną i subiektywną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego P. K. (1) przeprowadzoną wbrew wskazaniom wiedzy i zasadom doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania skutkującym bezpodstawnym uznaniem, że oskarżony miał świadomość, że pojazdy, które pomógł ukryć pochodzą z kradzieży, podczas gdy są one spójne, konsekwentne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez dowolną i subiektywną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadka D. S. przeprowadzoną wbrew wskazaniom wiedzy i zasadom doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania skutkującym bezpodstawnym uznaniem, że są one niewiarygodne i nielogiczne w zakresie w jakim podawał on, ze wraz z P. K. (1) przejeżdżali kilka razy obok posesji M. L. gdyż nie mogli jej znaleźć oraz w zakresie w jakim podawał on, ze nie mieli świadomości, że pojazdy, które zostały pozostawione na posesji M. L. pochodzą z przestępstwa kradzieży, podczas zeznania tego świadka są spójne, konsekwentne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym

• art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. w art. 192 k.p.k.tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez dowolną i subiektywną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci świadka R. D. (1) przeprowadzoną wbrew wskazaniom wiedzy i zasadom doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania skutkującym bezpodstawnym uznaniem, że jego zeznania składane w dniu 16 grudnia 2016 roku, 21 maja 2017 roku a także w dniu 15 marca 2017 oraz 17 marca 2021 oraz 31 marca 2017 są nielogiczne, pełne wewnętrznej sprzeczności a wręcz absurdalności a motywacja świadka do zeznawania na korzyść oskarżonego wynikała jedynie z obawy jaka wobec niego odczuwa. Jednocześnie, mimo dostrzeżonej absurdalności zeznań świadka i wskazywanych przez niego problemów z pamięcią po przebytym udarze, Sad nie dostrzegł okoliczności, które wskazywałyby na konieczność przesłuchania świadka z udziałem biegłego psychologa. Podczas gdy świadek konsekwentnie przez niemal całe postępowanie wskazywał na problemy z pamięcią będące następstwem udaru a przekonanie Sądu o rzekomym zastraszeniu świadka nie znajduje oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Powyższe naruszenia przepisów postępowania karnego doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, skutkującym, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. i dokonał przestępstwa umyślnie, w zamiarze bezpośrednim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Podnoszone w obu apelacjach zarzuty, które zmierzają do zakwestionowania kradzieży mienia będącego przedmiotem niniejszego postępowania nie są zasadne. W tej części obrońcy kwestionują dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wiarygodności zeznań świadka R. D. (1), co ma zasadnicze znaczenie dla ustalenia, czy istotnie doszło do tej kradzieży. W obu apelacjach trudno doszukać się jednak argumentów, które podważyłyby skutecznie zaprezentowany przez Sąd Rejonowy tok rozumowania, który z uwzględnieniem reguł art. 7 k.p.k. doprowadził do uznania za wiarygodne zeznania złożone przez tego świadka w dniach 20 i 21 listopada 2016 r. Podkreślić trzeba, że zeznania R. D. (1) zostały wnikliwie przeanalizowane przez Sąd I instancji i nie ma potrzeby ponownego przytaczania podniesionych w uzasadnieniu okoliczności, które zdecydowały o przyjęciu za wiarygodne tych, w których mowa o dokonanej kradzieży. Natomiast w kontekście wywodów zawartych w obu apelacjach zauważyć trzeba, że kwestionowanie dokonanej przez Sąd oceny dowodów powinno polegać na wykazaniu, jakich konkretnie naruszeń w świetle logiki, zasad wiedzy czy doświadczenia życiowego dopuścił się ten organ analizując dany dowód. Tymczasem obaj skarżący bazują w tej materii na przedstawieniu własnych poglądów na temat wiarygodności zeznań świadka R. D. (1), a poza tym ich argumentacja sprowadza się do podniesienia dwóch konkretnych okoliczności. Pierwsza - to brak monitoringu potwierdzającego przyjętą przez Sąd wersję zdarzeń z 20 listopada 2016 r., druga – fakt, że w/w świadek nie został przesłuchany przy udziale biegłego psychologa. Co do pierwszej z nich trzeba zauważyć, że nagranie z monitoringu nie jest dowodem koniecznym w postępowaniu karnym. Jego brak może wynikać z różnych przyczyn, a w takiej sytuacji ustalenia faktyczne są czynione na podstawie dowodów, którymi Sąd dysponuje. Ponadto, poza podniesieniem tej okoliczności obrońca nie precyzuje, dlaczego ten brak w świetle rozważań zaprezentowanych w uzasadnieniu wyroku miałby dyskredytować dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zeznań R. D. (1). Co do przesłuchania tego świadka z udziałem psychologa Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu, dlaczego nie widział takiej potrzeby, a stanowisko to jest dla Sądu Odwoławczego przekonujące. Pamiętać trzeba, że biegły nie jest od zastępowania Sądu przy ocenie dowodów, a jedynie jego opinia może wspomagać ten proces, jeśli niezbędne są wiadomości specjalne. W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy nie dostrzega takiej potrzeby, a podnoszony fakt absurdalności zeznań świadka oraz jego problemów z pamięcią takiej konieczności nie uzasadnia w świetle całokształtu rozważań Sądu I instancji.

Reasumując – zdaniem Sądu Odwoławczego brak jest podstaw do kwestionowania faktu kradzieży przedmiotów objętych zarzutem w sprawie niniejszej. Nie jest także zasadny zarzut braku ustaleń co do wartości tychże, bowiem z uzasadnienia na k. 245v wynika, co było bazą ustaleń Sądu Rejonowego w tym zakresie.

I już na koniec rozważań związanych z zeznaniami R. D. (1) Sąd Okręgowy zgadza się z tezą Sądu I instancji, że zmiana pierwotnych zeznań tego świadka była spowodowana zastraszeniem przez nieustaloną osobę. A w tym kontekście uzasadnione jest twierdzenie, że świadek odczuwał obawę w toku postępowania ściśle związanego z dokonaną kradzieżą, co w sposób logiczny uzasadnia obawę także przed osobą oskarżoną o paserstwo skradzionych rzeczy.

Brak jest także podstaw do kwestionowania dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, szczególnie zeznań D. S. i M. L.. Zeznania te zostały w sposób wnikliwy, zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego przeanalizowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a stosując się do tych reguł trudno podważać wnioski Sądu Rejonowego co do wiarygodności tych źródeł dowodowych. Nie można też zapominać, że na oceny i wnioski Sądu Rejonowego złożyła się także analiza zeznań w/w osób w zestawieniu z okolicznościami wynikającymi z relacji funkcjonariuszy policji, którzy przed zatrzymaniem P. K. (1) i D. S. przebywali na posesji M. L.. To, że obaj zatrzymani nie posiadali ani uprawnień ani umiejętności do prowadzenia samochodów ciężarowych, nie posiadali również kluczyków do ciężarówki nie podważa zapatrywań co do ich ról w zdarzeniu objętym aktem oskarżenia, mimo że osobiście nie uczestniczyli w dostarczeniu skradzionych pojazdów na posesję M. L..

Reasumując – zdaniem Sądu Odwoławczego w obu apelacjach brak jest przekonujących argumentów do podważania ustaleń faktycznych co do przebiegu zdarzenia objętego aktem oskarżenia, działań podjętych przez P. K. (2), jego roli oraz jego świadomości co do pochodzenia rzeczy z przestępstwa. Obaj apelujący nie przedstawili przekonujących argumentów na podważenie przedstawionego przez Sąd Rejonowy rozumowania, które doprowadziło do przyjęcia, że P. K. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą pomógł w ukryciu wskazanych w akcie oskarżenia rzeczy pochodzących z przestępstwa.

Natomiast odmiennie od Sądu I instancji Sąd Odwoławczy uznał, że w świetle ustalonego zachowania P. K. (2) brak jest jednoznacznych podstaw do przypisania mu również przyjęcia rzeczy wskazanych w akcie oskarżenia. Przyjęcie rzeczy zachodzi wtedy, gdy sprawca obejmuje władztwo nad rzeczą uzyskaną w wyniku czynu zabronionego na podstawie uprzedniego porozumienia zawartego z posiadaczem rzeczy. Nabywa on w ten sposób władztwo, ograniczone treścią porozumienia, np. otrzymuje rzecz na przechowanie, w użyczenie, użytkowanie itp. Przyjęcie zostaje dokonane wtedy, gdy rzecz trafia we władztwo sprawcy, np. przez przekazanie mu jej albo złożenie w miejscu, którym włada (mieszkaniu, piwnicy itp.). W tym kontekście argument Sądu Rejonowego, że oskarżony aktywnie poszukiwał miejsca, gdzie można ukryć pojazdy, a tym samym postępował jak osoba sprawująca nad nimi faktyczne władztwo nie jest przekonujący.

Wymierzona oskarżonemu kara nie nosi cech rażącej surowości, a rozstrzygnięcie w tym zakresie Sąd I instancji przekonująco uzasadnił. Tymczasem w apelacji – poza ogólnikami – nie wskazano, z jakimi okolicznościami wskazanymi przy wymiarze kary nie zgadza się apelujący.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego poprzez uniewinnienie oskarżonego P. K. (1), ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznani sądowi I instancji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn omówionych wyżej Sąd Odwoławczy nie uwzględnił wniosków zawartych w obu apelacjach

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Eliminacja z opisu czynu przypisanego oskarżonemu zwrotu „przyjął i”

Zwięźle o powodach zmiany.

Ja wyżej wskazano brak jest jednoznacznych podstaw do przypisania oskarżonemu poza pomocą w ukryciu rzeczy wskazanych w akcie oskarżenia także ich przyjęcia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Przytoczyć okoliczności.

Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy o nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania apelacyjnego, bowiem nie zostało wykazane, że oskarżony nie jest w stanie ich ponieść.

7.  PODPIS

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Agnieszka Wojciechowska – Langda SSO Sebastian Mazurkiewicz

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego (adw. W. S.)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok zaskarżony w całości

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.2.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego ( adw. B. J.)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok zaskarżony w całości

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana