Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

staż. st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 204/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu - VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P. z 25 kwietnia 2022 r. w sprawie VI K 244/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1.  Naruszenie prawa materialnego tj. art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 k.k.s. poprzez jego błędne zastosowanie;

2.  Rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności będąca efektem nieuwzględnienia w należytym stopniu okoliczności łagodzących, przy jednoczesnym nadmiernym uwypukleniu okoliczności obciążających, a w szczególności na skutek błędnej interpretacji przez sąd I Instancji treści art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt. 3 k.k.s.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd postanowił opisać zarzut w jednym punkcie ze względu na zbieżność i nierozłączność argumentacji względem siebie.

Cytując sankcje z art. 54 § 1, 56 § 1, 62 § 2 i 61 § 1 k.k.s. skarżący błędnie określił zagrożenie karą pozbawienia wolności w art. 62 § 2 k.k.s. W szczególności to, że sankcja w tym przepisie określona to kara grzywny do 720 stawek dziennych albo kara pozbawienia wolności na czas nie krótszy od roku, albo obie te kary łącznie. Zagrożenie kumulatywne więc dotyczy kary pozbawienia wolności powyżej roku i kary grzywny do 720 stawek dziennych grzywny. Pomijając powyższe istota apelacji sprowadza się do tego czy:

1)  Sąd Rejonowy zasadnie zakwalifikował zachowania oskarżonego opisane w zarzucie jako jeden czyn ciągły, podczas gdy zdaniem skarżącego należało ustalić liczbę czynów odpowiadającą liczbie deklaracji rocznych – w konsekwencji ustalić wartości uszczupleń dla kolejnych okresów działań przestępnych objętych kolejnymi deklaracjami z uwzględnieniem wartości najniższych wynagrodzeń w kolejnych okresach;

2)  doszło do naruszenia art. 37 § 1 k.k.s. poprzez jego zastosowanie i ustalenie, że oskarżony spowodował duże uszczuplenie należności publicznoskarbowej, podczas gdy zakwalifikowanie zachowań oskarżonego z opisu czynu przypisanego w oparciu o kolejne roczne deklaracje (pkt. 1.) nie skutkowałoby podstawą do przyjęcia uszczupleń w kolejnych latach kwalifikowanych jako duże;

3)  doszło do naruszenia art. 38 § 1 pkt. 3 k.k.s. poprzez przyjęcie, że ustalając wymiar kary nadzwyczajnie obostrzonej za czyn z art. 62 § 2 k.k.s. Sąd był zobligowany do wymierzenia oskarżonemu kary powyżej zagrożenia ustawowego – tj. kary powyżej roku pozbawienia wolności, podczas gdy karą spełniającą wymóg nadzwyczajnie obostrzonej za taki czyn jest także samoistna kara grzywny w wymiarze powyżej dolnej granicy zagrożenia ustawowego, bowiem art. 62 § 2 k.k.s. przewiduje zagrożenia alternatywno-kumulatywne i zasadnym byłoby wymierzenie wyłącznie kary grzywny.

Na wstępie należy wskazać, że skarżący nie ma racji w kwestii podstawowej, dotyczącej kwestionowanej zasadności zakwalifikowania zachowania oskarżonego jako jednego czynu ciągłego. W tej materii skarżący właściwie pomiędzy słowami, opiera się na czynniku „czasu” dzielącego kolejne zachowania konstruujące, wg Sądu Rejonowego, czyn ciągły. Należy jednak zauważyć, że zachowania oskarżonego realizowane były wg Sądu meriti przy wykorzystaniu tej samej sposobności, przy wykorzystaniu tego samego modus operandi i każdorazowo w takim samym celu. Przestępcza aktywność była realizowana przy tym nie tylko w ramach rozliczeń rocznych, ale także w każdym kolejnym kwartale (z wyłączeniem ostatniego kwartału 2016 r.). Jednocześnie, skarżący podnosząc zarzut obrazy art. 6 § 2 k.k.s. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie nie przytacza żadnego argumentu – pomijając skonkretyzowanie skutku w postaci stwierdzenia, że roczne kwoty uszczupleń nie przekroczyłyby 500 krotności najniższego wynagrodzenia w danym roku. Wyłącza to merytoryczną wartość omawianego zarzutu, a tym samym konieczność skonkretyzowania argumentacji przemawiającej za niezasadnością takiej oceny dokonanej przez skarżącego.

Podgląd skarżącego z zarzutu 2. nie jest pozbawiony podstaw – ale tylko wtedy, gdy interpretacje art. 38 § 1 pkt. 3 k.k.s. przeprowadzić z pominięciem zapisów z pkt. 1 i 2 § 1 art. 38 k.k.s. W art. 38 § 1 k.k.s. ustawodawca zasady obostrzenia kar uzależnia od zagrożenia ustawowego dzieląc przestępstwa na 3 grupy zależnie od sankcji. Czyn z art. 62 § 2 k.k.s. należy do przestępstw najsurowszych (pomijając regulację z art. 38 § 2 k.k.s. kwalifikowaną wielka wartością uszczuplenia).

Kara najłagodniejszego rodzaju wg Kodeksu karnego skarbowego – to kara do 360 stawek dziennych grzywny,. Kara ta, ale nadzwyczajnie obostrzona zgodnie z art. 38 § 1 pkt. 1 k.k.s., to kara do 6 m-cy ograniczenia wolności albo ta kara i kara grzywny do 360 stawek dziennych. Zgodnie z art. 38 § 1 pkt. 2 k.k.s. nadzwyczajnie obostrzona kara za przestępstwa zagrożone tylko karą grzywny, ale przekraczająca 360 stawek, to kara do roku pozbawienia wolności albo kara ograniczenia wolności, albo kara do roku pozbawienia wolności i grzywna w granicach określonych dla danego przestępstwa albo kara ograniczenia wolności i grzywna w granicach określonych dla danego przestępstwa.

Z powyższego wynika, że najłagodniejszą karą nadzwyczajnie obostrzoną jest samoistna kara 6 m-cy ograniczenia wolności możliwa do orzeczenia przy zastosowaniu art. 38 § 1 pkt. 1 k.k.s.

Kara za przypisane oskarżonemu przestępstwo wyczerpujące dyspozycje m.in. art. 62 § 2 k.k.s. cechuje sankcja w postaci:

-

kary grzywny do 720 stawek dziennych, albo

-

kary pozbawienia wolności na czas nie krótszy od roku, albo

-

obu wskazanych wyżej kar łącznie.

Kara nadzwyczajnie obostrzona za ten czyn może być rozważana tylko przez pryzmat kar nadzwyczajnie obostrzonych przewidzianych w punkty poprzedzających. Tym samym karą tą, obostrzoną w oparciu o reguły art. 38 § 1 pkt. 3 k.k.s. jest kara co najmniej roku i dnia pozbawienia wolności albo taka kara i kara grzywny w wymiarze powyżej dolnej granicy, czyli powyżej 10 stawek dziennych. Nie jest zatem możliwym przy takiej regulacji wymierzenie, nawet obostrzonej, ale wyłącznie kary grzywny.

Oznacza to, biorąc pod uwagę zagrożenie ustawowe, że nie sposób przyjąć argumentacji skarżącego odnośnie możliwości orzeczenia wobec oskarżonego wyłącznie kary nie izolacyjnej, bo takie rozstrzygniecie byłoby oczywiście sprzeczne z art. 38 § 1 pkt. 3 k.k.s.

Zbędnym w sprawie jest rozważanie, czy już „kupując” pierwszą z nierzetelnych faktur i uwzględniając ją w księgach odzwierciedlających działalność firmy oskarżony miał zamiar dokonania wszystkich zachowań jednostkowych opisanych w czynie przypisanym. Powyższe wynika z definicji czynu ciągłego stanowionej art. 6 § 2 k.k.s., której nie można utożsamiając z jednością czynu stanowioną art. 12 § 1 k.k. Pomijając przesłankę krótkiego odstępu czasu ustawodawca nakazuje przyjęcie jedności czynu w odniesieniu do dwóch lub większej liczby zachowań wyczerpujących znamiona przestępstw skarbowych nie tylko w przypadku dokonania ich w wykonaniu z góry powziętego zamiaru ale i wówczas, gdy każde z zachowań podjęto z wykorzystaniem takiej samej sposobności. W oparciu o „tą samą sposobność” Sąd Rejonowy zastosował art. 6 § 2 k.k.s. i z ustaleniem tym trudno polemizować zważywszy wystawcę faktur nieodzwierciedlających rzeczywiste zdarzenia i odpłatnych charakter nabycia tych dokumentów celem ich uwzględnienia w księgach podatkowych i w konsekwencji deklaracjach. Błędem po stronie skarżącego jest przy tym postulat kwalifikowania zachowań oskarżonego wyłącznie przez pryzmat rocznych rozliczeń, albowiem istotą sposobu działania, umożliwiającą popełnienie przestępstw także przy rocznych rozliczeniach PIT-36, było pierwotne zachowanie polegające podaniu nieprawdy w deklaracjach dla podatku od towarów i usług (...)-7k za wskazane kwartały okresu 2014-2016, przez co deklaracje roczne należy oceniać łącznie z deklaracjami kwartalnymi. I to wszystko nawet przy przyjęciu (do czego zdaje się zmierzać skarżący), że istotą przestępstwa byłyby wyłącznie nieprawidłowe rozliczenia. Jak trafnie jednak wskazał Sąd Rejonowy, na przypisanie art. 6 § 2 k.k.s. miał wpływ nabywanie i posługiwanie się nierzetelnymi fakturami, które wprowadzenie do ksiąg skutkowało nierzetelnym ich prowadzeniem. Sąd Okręgowy podkreśla przy tym wagę tych faktur nawet co do roku 2016, gdy nie nabycie faktur nieodzwierciedlających rzeczywistych transakcji handlowych do końca roku (w ostatnim kwartale nie stwierdzono występowania takich) nie wpłynęło na ocenę zachowania oskarżonego, bowiem skutkiem i tak było prowadzenie nierzetelnych ksiąg co do całego roku. Warto też wskazać i na to, że dokonując ustaleń odnośnie art. 6 § 2 k.k.s. Sąd Rejonowy oparł się w istotnej mierze na wyjaśnieniach oskarżonego, przy czym skarżący nie podnosi zarzutu obrazy art. 7 § 1 k.p.k. odnośnie do wspomnianego dowodu, tym samym przemilczając jego znaczenie dla ustalenia, że oskarżony działał, w krótkich odstępach czasu, w wykorzystaniem tej samej sposobności.

Zważywszy powyższe nie sposób uznać, aby kara wymierzona oskarżonemu w oparciu o prawidłowo skonstruowaną podstawę skazania i przyjętą podstawę wymiaru kary była rażąco niewspółmiernie surowa. Oskarżony dokonał uszczupleń podatkowych na kwotę znacznie przekraczającą 1 mln złotych, a to jest już kwota niebagatelna, przez co trudno uznać, nawet w świetle uprzedniej niekaralności, aby kara o charakterze nieizolacyjnym (gdyby była możliwa do orzeczenia) spełniła swoje cele.

Tym co determinuje stopień szkodliwości czynu oskarżonego, obok wartości uszczupleń i wielokrotności zachowań jednostkowych pozostaje czas działania przestępnego – okres trzech lat i 4 m-cy. Jeśli dodać do tego stopień winy wprost wynikający z powtarzalności zachowań oraz złożoności działań niezbędnych do osiągnięcia zamierzonego celu wymierzona oskarżonemu kara roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny pozostaje karą oczywiście uwzględniającą

rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przypisanego czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, motywację oskarżonego i sposób zachowania się, jego właściwości i warunków osobistych, a także sposobu życia przed popełnieniem przypisanego czynu.

Zdaniem Sądu Okręgowego orzeczona przez Sąd meriti kara odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu i nie przekracza stopnia winy, tym samym czyni zadość zasadzie humanitaryzmu. Pozwoli przy tym osiągnąć cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego. Można wręcz stwierdzić, że jest (w kontekście następstw dla Skarbu Państwa) relatywnie łagodna, na co wpływ miały podnoszone także w argumentacji Sądu I instancji okoliczności.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania art. 6 § 2 k.k.s. i art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. i wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby (zgodnie z wnioskiem Prokuratury), ewentualnie o wymierzenie kary grzywny samoistnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny. Wniosek budzi pewną niezrozumiałość, albowiem skarżący sam wskazuje, że w świetle realiów wyznaczanych przez art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. nie można było orzec kary wnioskowanej przez oskarżyciela publicznego, a jednocześnie sam taki wniosek składa kontrując wywód najpewniej na założeniu, że Sąd podzieli jego argumentację, co do braku podstaw kwalifikowania wszystkich uwzględnionych w opisie czynu przypisanego zachowań jako składowych jednego czynu albo proponowanej, oczywiście błędnej wykładni art. 38 § 1 pkt. 3 k.k.s.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Błędnie ustalona przez Sąd Rejonowy opłata od grzywny.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wbrew art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) Sąd Rejonowy ustalił opłatę od kary grzywny – tj. orzekł ją w wysokości 10% grzywny, podczas gdy orzekał grzywnę obok kary pozbawieni wolności, a więc winien opłatę ustalić w wysokości 20% kary grzywny. Sąd Okręgowy zobligowany były do uwzględnienie powyższego z urzędu wolą ustawodawcy wyrażoną art. 16 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu - VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P. z 25 kwietnia 2022 r. w sprawie VI K 244/21

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Okręgowego nie zaszły okoliczności wymagające zmiany rozstrzygnięcia. Argumentacja skarżącego nie mogła wpłynąć na inną ocenę materialnoprawną zastosowanych przepisów, zaś sama kara wymierzona pozostaje zgodna z przepisami i stanowi odpowiednią prawnokarną reakcję na popełnione przestępstwo. Sąd nie miał wątpliwości, że prawidłowym było przyjęcie działania oskarżonego w ramach czynu ciągłego i koniecznym było wymierzenie kary pozbawienia wolności w wymiarze wykluczającym potrzebę rozważenia zasadności warunkowego zawieszenia wykonania. Oczywistym jest, że w przypadku tak wysokiej uszczuplonej należności publicznoprawnej wymierzenie wyłącznie kary pozbawienia wolności byłoby zbyt łagodnym środkiem w odniesieniu zarówno do ww. kwoty, jak i sposobu działania sprawcy – w konsekwencji i orzeczenie grzywny było konieczne ze względu na cele kary.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2b

Sąd Odwoławczy z urzędu dokonał zmiany w zakresie zasądzenia brakującej części opłaty, bowiem zgodnie z powołanym wyżej przepisem, opłata powinna wynosić nie 10% od orzeczonej kary grzywny, lecz 20% - to z powodu wymierzenia jej obok kary pozbawienia wolności.

Nie doszło przy tym do naruszenia zasady reformationis in peius, pomimo zaskarżenia wyroku Sądu I instancji jedynie na korzyść oskarżonego. Wynika to z obowiązku zastosowania przepisu szczególnego, a to wspomnianego art. 16 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, który jednoznacznie stanowi, że jeżeli w orzeczeniu kończącym postępowanie opłaty nie określono albo błędnie ustalono jej wysokość, to orzeczenie w tym przedmiocie wydaje sąd odwoławczy lub sąd pierwszej instancji. Tym samym Sąd Odwoławczy respektując ów obowiązek przy rozpoznaniu apelacji wniesionej wyłącznie na korzyść oskarżonego i ustalając prawidłową wysokość opłaty, którą błędnie określono w orzeczeniu sądu pierwszej instancji, nie narusza zakazu reformationis in peius także wtedy, gdy następuje to na niekorzyść oskarżonego (por. postanowienie SN z 24 września 2015 r. w sprawie V KK 49/15; Biul.PK 2015/10-12/49-57).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Kwota wydatków wynika wprost z regulacji art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k., zaś opłata w wymiarze 4.300 zł wynika z art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49 poz. 223). Sąd przy tym nie będzie powtarzał argumentacji dotyczącej brakującej w wyroku Sądu I instancji części opłaty, a uzupełnionej niniejszym orzeczeniem, poprzestając na wskazaniach z pkt 5.1 i 5.4 uzasadnienia.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości, aczkolwiek zarzuty odnoszą się do błędnej kwalifikacji prawnej oraz rażącej niewspółmierności kary.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana