Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 174/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Z. G. z dnia (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego K. S. podniósł następujące zarzuty:

1) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, kiedy przeczy temu ustalony i niebudzący wątpliwości stan faktyczny, bowiem oskarżony nie wytwarzał środków odurzających, a jedynie posiadał krzaki od 3-31 cm, których to nie zebrał i nie ususzył, a więc nie wytworzył i nie wyprodukował środków odurzających, lecz wyłącznie uprawiał, tym samym niezasadnie przyjęto kwalifikację prawną czynu z art. 63 ust. 3, gdyż prawidłowa kwalifikacja to art. 63 ust. 1 cytowanej ustawy;

2) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz kierowanie się jedynie domysłami i tym samym dowolne przyjęcie, bez jednoznacznych dowodów, iż:

- K. S. sprzedawał środki odurzające i substancje psychotropowe, kiedy brak jest obiektywnych i bezstronnych dowodów, a depozycje procesowe świadków E. H. i S. R. należy uznać za niewiarygodne i nie wystarczające do przypisania oskarżonemu w tej części winy i sprawstwa,

- sam fakt ujawnienia środków odurzających u oskarżonego w chwili zatrzymania w znacznych ilościach, które były podzielone na konkretne wielkości i spakowane w osobne woreczki strunowe, wykorzystywane do dystrybucji, przeczą w ocenie Sądu, że były one przeznaczone na własny użytek, kiedy to z ustaleń Sądu jednoznacznie wynika, że oskarżony zażywał środki odurzające w dużych ilościach,

- oskarżony udzielał środków odurzających, a jedyny materiał dowodowy obciążający go to materiały operacyjne oraz wyjaśnienia A. M., które uznać należy za niewiarygodne;

3) obrazę art. 5 § 2 k.p.k. poprzez przyjęcie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść K. S. i całkowite pominięcie okoliczności i dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego oraz rozstrzygnięcie wszystkich nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść tego oskarżonego;

4) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez przyjęcie, że K. S. brał udział w procesie wytwarzania konopi, podczas gdy z okoliczności przedmiotowej sprawy jednoznacznie wynika, iż zachowanie oskarżonego można zakwalifikować jedynie do uprawy konopi albowiem posiadał on krzaki, które były w fazie wzrostu, nie zebrał ich, nie ususzył, nie wyprodukował, tym samym wyłącznie można mówić o uprawie środków odurzających, a nadto, że oskarżony sprzedawał i udzielał środków odurzających, kiedy to nie ustalono żadnego odbiorcy poza współoskarżonym M.;

5) rażącą niewspółmierność kary łącznej orzeczonej w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, gdyż prawidłowa ocena okoliczności dotyczących jej wymiaru uzasadnia orzeczenie tej kary w niższej wysokości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Trafny okazał się zarzut pierwszy oraz ściśle z nim powiązany zarzut piąty, tj. błędu w ustaleniach faktycznych w tej części, w jakiej obrońca kwestionuje przyjęcie w zaskarżonym wyroku wytwarzania przez oskarżonego konopi, mimo że były podstawy wyłącznie do ustalenia, iż dopuścił się on ich uprawy, do czego się zresztą przyznał.

Wyjść należy od tego, że w opisie przypisanego K. S. w punkcie 2 zaskarżonego wyroku przestępstwa przyjęto, iż „wytwarzał on środki odurzające w postaci marihuany w ten sposób, że prowadził uprawę konopi innych niż włókniste”. (...) miało zatem polegać na „uprawie”. Sąd Okręgowy, idąc za opisem czynu przyjętym w akcie oskarżenia, utożsamił te pojęcia, a de facto znamiona. Z uwagi na brak apelacji na niekorzyść oskarżonego, Sąd Apelacyjny nie ma możliwości ewentualnego uzupełnienia opisu czynu poprzez ustalenie, że wytwarzanie marihuany polegało na innych czynnościach aniżeli „uprawa konopi innych niż włókniste”. Takie postąpienie naruszałoby bowiem zakaz reformationis in peius wynikający z art. 434 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem, sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego tylko wówczas, gdy na jego niekorzyść wniesiono środek odwoławczy, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca – apelację wniósł wyłącznie obrońca. Idąc dalej, wynikający ze wspomnianego przepisu zakaz pogarszania sytuacji oskarżonego polega m.in. na niedopuszczalności czynienia ustaleń faktycznych niekorzystnych dla oskarżonego w stosunku do tych, które poczynił Sąd I instancji. Ustalenia faktyczne, to nie tylko zaś te, które zostały zawarte w uzasadnieniu wyroku, ale przede wszystkim te ujęte w opisie przypisanego oskarżonemu przestępstwa. Teoretyzując, nawet w przypadku niezgodności w omawianym zakresie pomiędzy uzasadnieniem, a opisem czynu w wyroku, rozstrzygające znaczenie miałby opis czynu, a nie uzasadnienie wyroku. Choć uzasadnienie wyroku jest istotnym dokumentem procesowym, to wykonaniu podlega jednak wyrok, a nie jego uzasadnienie.

Przyznać trzeba rację obrońcy, że pomiędzy znamieniem „wytwarzania” i „uprawy”, na tle ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, istnieje wyraźna dystynkcja. Wyodrębnienie tych dwóch znamion zasadza się na podziale logicznym, w tym przypadku w szczególności chodzi o rozłączność. (...) nie może polegać na „uprawie” i vice versa. Oba pojęcie są definiowane w art. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W myśl pkt 28, uprawa maku lub konopi, to każda uprawa maku lub konopi bez względu na powierzchnię. Z kolej, zgodnie z punktem 35, wytwarzanie, to czynności, za pomocą których mogą być otrzymywane środku odurzające, substancje psychotropowe, prekursory, środki zastępcze lub nowe substancje psychotropowe, ich czyszczenie, ekstrakcję surowców i półproduktów oraz otrzymywanie soli tych środków lub substancji. W tym ostatnim więc przypadku chodzi o „czynności, z pomocą których mogą być otrzymywane” stosowne środki, czy substancje itd. (...) nie jest czynnością, za pomocą której mogą być otrzymywane wspomniane środki, czy substancje. Jest to działanie poprzedzające ewentualne czynności, które mają służyć wytwarzaniu. To ostanie pojęcie, w przypadku ziela konopi, niewątpliwie obejmuje: odcinanie części rośliny, przygotowywanie do suszenia, suszenie, segregowanie, czy rozdrabnianie, itp.

Uwzględniając poczynione rozważania, Sąd Apelacyjny uznał, że przyjęty w zaskarżonym wyroku opis czynu nie oddaje w najmniejszym nawet stopniu znamienia „wytwarzania”, a zarazem nie ma możliwości uzupełnienia tego opisu poprzez poczynienie odpowiednich ustaleń, gdyż stoi temu na przeszkodzie treść art. 434 § 1 k.p.k. Dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że z opisu czynu przypisanego K. S. w punkcie 2 wyeliminował zapis o treści „wytwarzał środki odurzające w postaci marihuany w ten sposób, że”, a z podstawy prawnej skazania art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 11 § 2 k.k., zaś z podstawy prawnej wymiaru kary art. 11 § 3 k.k. W efekcie skazanie dotyczy tylko „uprawy”, tak jak domagał się tego obrońca. Niemniej, obrońca w swojej apelacji pomylił art. 53 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z art. 63 tejże ustawy. Ten pierwszy przepis penalizuje „wytwarzanie”, a ten drugi „uprawę”. Doszło więc do obrazy art. 53 ust. 2, a nie do obrazy art. 63 ust. 3 i to ten pierwszy przepis winien być usunięty z kwalifikacji prawnej, a nie ten drugi przepis, jak tego domagał się obrońca w apelacji.

Zmieniając kwalifikację prawną czynu przypisanego K. S. w punkcie 2 zaskarżonego wyroku (łagodząc ją!), Sąd Apelacyjny obniżył jednocześnie wymierzoną mu karę pozbawienia wolności do lat 2, przy czym uchylił zarazem orzeczoną w tym punkcie karę grzywny. Po pierwsze, to usunięty z kwalifikacji prawnej art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przewiduje zagrożenie kumulatywne karą grzywny i pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3 (zbrodnia!). Art. 63 ust. 3 tejże ustawy stanowi występek zagrożony wyłącznie karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Z tych też powodów, Sąd Apelacyjny uchylił orzeczoną karą grzywny. Z zaskarżonego wyroku nie wynika, aby Sąd I instancji orzekł tę karę na jakiejkolwiek innej podstawie prawnej. Po drugie, ustalając rozmiar kary pozbawienia wolności na 2 lata, Sąd Apelacyjny miał z jednej strony na uwadze uprzednią karalność oskarżonego, z drugiej strony pozytywną opinię o nim w miejscu zamieszkania i przyznanie się do uprawy konopi innych niż włókniste.

Nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty obrazy art. 7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz błędu w ustaleniach faktycznym w zakresie odnoszącym się „do sprzedawania i udzielania środków odurzających”.

Sąd Apelacyjny zauważa, iż w judykaturze utrwalone jest stanowisko, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., wtedy, gdy:

a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

b) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

c) jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 i 2 k.p.k.) – zob. m.in.: wyrok SN z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, Lex nr 18945, wyrok SN z dnia 4 lipca 1995 roku, II KRN 72/95, Lex nr 162495, postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2007 roku, III KK 271/06, Lex nr 459451.

Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może być skuteczny tylko wtedy, gdy jego autor wskaże na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, tj. wykaże, że ocena pewnych dowodów kłóciła się z zasadami doświadczenia życiowego lub została dokonana wbrew wskazaniom wiedzy względnie była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania bądź wykaże, że poczynione przez sąd meriti ustalenia wykazują błędy natury faktycznej lub błędy logiczne. Nie czyni zadość powyższym wymogom dokonanie przez apelującego własnej wybiórczej oceny dowodów i poczynienie w środku odwoławczym w oparciu o taką ocenę własnych ustaleń.

W kategorii li tylko polemiki z ustaleniami Sądu Okręgowego, niewykazującej wykroczenia poza granice dyskrecjonalnej władzy sądu zakreślonej przez art. 7 k.p.k., należy potraktować sugestie skarżącego zawarte w wymienionych – niezasadnych - zarzutach.

Nadto chybiony jest zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Nakaz rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego jest skierowany do organów prowadzących postępowanie karne. Oznacza to, że organ postępowania ma obowiązek postąpienia zgodnie z omawianą zasadą jedynie wówczas, jeśli to on poweźmie wątpliwości, których nie można usunąć. Brak jest więc podstaw do stawiania sądowi zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k., jeżeli sąd ten nie powziął niedających się usunąć wątpliwości. Innymi słowy, naruszenie zasady in dubio pro reo może nastąpić jedynie wtedy, gdy sąd orzekający w sprawie poweźmie określone wątpliwości, a nie mogąc ich usunąć, rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego. Z takimi wątpliwościami nie można natomiast utożsamiać odmiennej oceny przebiegu zdarzeń wyrażanej w apelacji przez jej autora (por. postanowienie SN z 15 listopada 2007 r., III KK 291/07, OSNwSK 2007/1/2569; postanowienie SN z 23 maja 2007 r., II KK 49/07, OSNwSK 2007/1/1129). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości, co do tego, że K. S. dopuścił się przestępstw przypisanych mu w punktach 1 i 3 zaskarżonego wyroku (też w punkcie 2 – odnośnie „uprawy”). Tak rozumianych wątpliwości nie naprowadził też skarżący. Co też istotne, reguła wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. nie oznacza automatycznego przyjmowania najkorzystniejszej dla oskarżonego wersji tylko dlatego, że w sprawie występują sprzeczne dowodu. Pierwszoplanowym obowiązkiem Sądu jest bowiem ocena tych dowodów i oparcie swoich ustaleń na tych dowodach, które są wiarygodne i odrzucenie dowodów niewiarygodnych. Takiej właśnie trafnej oceny dokonał Sąd Okręgowy, o czym będzie mowa poniżej.

Bezpodstawność wskazanych zarzutów konkretnie wynika z tego, że:

1. Fakt sprzedawania przez oskarżonego środków odurzających i psychotropowych oraz nieodpłatnego udzielania ich innym osobom wynika tak z materiałów zgromadzonych w toku przeprowadzonej kontroli operacyjnej, jak i z relacji E. H. i S. R.. Osoby te wprost stwierdziły, że K. S. zajmował się dystrybucją – sprzedażą środków odurzających i substancji psychotropowych. S. R. przyznał też, że przekazywał narkotyki, w imieniu oskarżonego i pod jego nieobecność, kupującym. Znajduje to potwierdzenie w rozmowach utrwalonych podczas kontroli operacyjnej, w których K. S. instruuje go, co ma zrobić. Prawdą jest, że na rozprawie E. H. zaprzeczyła okolicznościom, które przedstawiła w postępowaniu przygotowawczym. Sąd Okręgowy słusznie jednak odmówił wiary tym zeznaniom, gdyż świadek nie potrafiła logicznie i przekonująco wytłumaczyć zmiany swojej postawy. Zasadnie też Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom E. H., które złożyła w postępowaniu przygotowawczym. Była to bowiem bardzo obszerna i szczera relacja, która w pełni koreluje z nagraniami utrwalonymi w toku czynności operacyjnych, jak i z zeznaniami R. M.. W przedmiotowych zeznaniach świadek opowiedziała o osobach przychodzących do K. S. i sposobie nabywania przez nich narkotyków. Wskazała też okresy, w których dystrybucja ta miała miejsce. Opisała również nabywanie przez oskarżonego narkotyków. Taką samą postawę jak E. H. przyjął również S. R.. Na rozprawie wycofał się ze swoich wcześniejszych twierdzeń, ale Sąd Okręgowy trafnie oparł się na jego zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym, które były jasne, spójne, logiczne, a co na najważniejsze, korespondowały z materiałem operacyjnym. S. R. w postępowaniu przygotowawczym opisał szczegółowo miejsce przechowywania środków odurzających i substancji psychotropowych przez K. S.. Przyznał, że sam był nabywcą tych narkotyków. Otrzymywał je w zamian za wożenie oskarżonego samochodem. Do zakupu od oskarżonego substancji psychotropowej (amfetaminy) przyznał się w swoich wyjaśnieniach także A. M.. Opisał też przypadek, gdy K. S. udzielił mu tej substancji nieodpłatnie. Jeżeli chodzi o świadka Ł. G., to Sąd Apelacyjny w pełni podziela ocenę wiarygodności jego zeznań, jakiej dokonał Sąd I instancji i do niej się odwołuje.

2. Fakt posiadania przez oskarżonego znacznej ilości środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 87,65 grama netto oraz znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o łącznej masie 46,08 grama netto i 14,74 grama netto amfetaminy – jest bezsporny. Środki te i substancje zostały bowiem odnalezione w wyniku przeszukania miejsca jego zamieszkania i pojeździe. To samo odnosi się do posiadania przez K. S. dwóch wag elektronicznych, kartonu z zawartością różnego rodzaju woreczków foliowych z zapięciem strunowym i plastikowego młynka. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, na przekór sugestiom obrońcy, Sąd Okręgowy wyciągnął prawidłowy wniosek, że oskarżony nie posiadał wymienionych środków odurzających i substancji psychotropowych na własny użytek. Tezie tej przeczy ilość narkotyków, porcjowanie ich i umieszczenie w osobnych woreczkach foliowych. Wskazuje to jednoznacznie na przygotowanie narkotyków do dystrybucji. Takie ustalenie jest spójne z zeznaniami świadków, którym dano wiarę oraz znajduje potwierdzenie w fakcie odnalezienia u K. S. wymienionych przedmiotów, których przeznaczenie, w kontekście realiów sprawy, jest oczywiste.

Zdaniem Sąd Apelacyjnego, dokonana przez Sąd I instancji ocena przedstawionych dowodów jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wiedzy. Sąd Okręgowy nie rozstrzygnął też na niekorzyść oskarżonego jakichkolwiek nie dających się usunąć wątpliwości. Nie może być więc być mowy o obrazie art. 7 k.p.k., czy też art. 5 § 2 k.p.k. oraz o błędzie w ustaleniach faktycznych, w omawianym obecnie zakresie.

Odnośnie do zarzutu rażącej niewspółmierności kary łącznej pozbawienia wolności, to stracił on na aktualności, gdyż karę tę Sąd Apelacyjny był zmuszony „zmodyfikować” z uwagi na obniżenie kary jednostkowej orzeczonej w punkcie 2 zaskarżonego wyroku.

Niemniej, zdaniem Sądu Apelacyjnego, kary jednostkowe pozbawienia wolności, orzeczone w punkcie 1 i 3 zaskarżonego wyroku, jak i kara pozbawienia wolności orzeczona przez Sąd Apelacyjny za czyn określony w punkcie 2 tegoż wyroku (po zmianie jego opisu) oraz kara grzywny orzeczona w punkcie 3, są adekwatne do stopnia zawinienia K. S. oraz do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego przestępstw. Zapewniają one jednocześnie prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niego i czynią zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zostały przytoczone okoliczności, którymi kierował się Sąd Okręgowy kształtując rozmiar kary i do tam zajętego stanowiska w tej materii odwołuje się Sąd Apelacyjny. Poza tym, Sąd Apelacyjny we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia wskazał okoliczności, które miał na względzie kształtując rozmiar kary za czyn przypisany K. S. w punkcie 2 zaskarżonego wyroku, po zmianie jego kwalifikacji i opisu.

Obniżając karę łączną do 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny miał na uwadze to, że z kwalifikacji prawnej czynu określonego w punkcie 2 wyeliminowano art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a z jego opisu znamię „wytwarzania”. Sąd Apelacyjny miał też w polu widzenia to, że wszystkie czyny godziły w to samo dobro chronione prawem i były powiązane czasowo i miejscowo.

Nie budziły także żadnych zastrzeżeń pozostałe rozstrzygnięcia dotyczące K. S., a zawarte w punktach 9, 10 i 12 zaskarżonego wyroku.

Reasumując, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) uchylił karę łączną grzywny orzeczoną w punkcie 4,

b) wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu K. S. w punkcie 2 zapis o treści „wytwarzał środki odurzające w postaci marihuany w ten sposób, że”, a z podstawy prawnej skazania art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 11 § 2 k.k., zaś z podstawy prawnej wymiaru kary art. 11 § 3 k.k. i jednocześnie wymierzoną oskarżonemu za przedmiotowy czyn karę pozbawienia wolności obniżył do 2 lat, przy czym uchylił zarazem orzeczoną w tym punkcie karę grzywny,

c) obniżył wymierzoną oskarżonemu w punkcie 4 karę łączną pozbawienia wolności do 3 lat i 6 miesięcy.

W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i przyjęcie, iż działanie oskarżonego w kwestionowanym zakresie wyczerpywało jedynie znamiona występku uprawy konopi i tym samym dopuścił się on jedynie przestępstwa z art. 63 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie z uwagi na powyższe łagodniejszej kary.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasługiwał na uwzględnienie, ale obrońca ewidentnie pomylił regulacje art. 53 z art. 63 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, o czym była mowa wyżej.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok w mocy co do wszystkich rozstrzygnięć – poza zmianami dotyczącymi punktu 2 i kary łącznej, a które zostaną wskazane poniżej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy w powyższym zakresie zostały wskazane przy omówieniu apelacji obrońcy i nie ma potrzeby powtarzania ich w tym miejscu.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) uchylił karę łączną grzywny orzeczoną w punkcie 4,

c) obniżył wymierzoną oskarżonemu w punkcie 4 karę łączną pozbawienia wolności do 3 lat i 6 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Także powody, które legły u podstaw zmiany zaskarżonego wyroku zostały wskazane przy okazji omówienia zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy i zbędne byłoby powielanie tego samego jeszcze raz.

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt 4

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego, który ma do odbycia długoterminową karę pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za obie instancje. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7. PODPIS

P. G. H. K. I. P.

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego K. S.
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Skazanie oskarżonego za czyny przypisane mu w zaskarżonym wyroku.
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

II AKa 174/22

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE