Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 91/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego R. S. podniósł następujące zarzuty:

1)  obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dowolne odmówienie waloru wiarygodności części wyjaśnień oskarżonego, podczas gdy są one spójne z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie oraz doświadczeniem życiowym;

2)  obrazę art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie w charakterze świadka M. S. jako niemożliwego do przeprowadzenia, podczas gdy było to możliwe zaś wspomniany stawił się na wezwanie w sprawie zawisłej przed Sądem Okręgowym w G. o sygn. (...);

3)  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez:

a)  ustalenie, iż R. S. nie drążył powodów, dla których M. S., mimo posiadania odpowiedniego zaplecza finansowego, zleca założenie spółek innej osobie, podczas gdy ten wypytywał o to wspomnianego i w oparciu o zaufanie jakim go darzył uwierzył mu w niejednoznaczne odpowiedzi, że nie ma takiej możliwości,

b)  ustalenie, iż R. S. nigdy nie interesował się losem inkryminowanej koparki, podczas gdy pytał o to swojego mocodawcę, a ten początkowo uspokajał go, a potem nie udzielał mu żadnych odpowiedzi,

c)  ustalenie, iż R. S. nie interesował się tym skąd pobierane będą pieniądze na raty leasingu, podczas gdy pytał o to M. S., który te środki miał zapewnić poprzez zagospodarowanie koparek,

d)  ustalenie, iż R. S. nie interesował się działalnością spółek, pobierając przy tym wynagrodzenie za nic, podczas gdy wówczas subiektywne odczucia oskarżonego były takie, że pracuje on dla M. S., z którym w przyszłości będzie wspólnie prowadził rodzinna firmę,

w konsekwencji powyższego przyjęcie, że oskarżony R. S. co najmniej zdawał sobie sprawę z tego, iż pomaga w nielegalnych działaniach D. K. i M. S.;

4)  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że wobec oskarżonego nie istnieją przesłanki zastosowania instytucji z art. 60 § 3 k.k., podczas gdy oskarżony konsekwentnie współpracował z prokuraturą, w każdym postępowaniu, zaś dzięki niemu ujawniono przestępczy proceder D. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione przez obrońcę nie zasługiwały na uwzględnienie.

Po pierwsze, jeżeli chodzi o zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., to Sąd Okręgowy, wykazując się należytą starannością, o czym przekonują zgromadzone w aktach materiały, podjął stosowne działania w celu bezpośredniego przesłuchania w charakterze świadka M. S., ale okazały się one bezskuteczne. Prawdą jest, że świadek stawił się w dniu (...) r. na rozprawę przed Sądem Okręgowym w G. w sprawie (...) i został przesłuchany. Nie miał jednak takiej woli stawiennictwa przed Sądem Okręgowym w P. i nie wiadomo, czy w przyszłości taką wolę by miał. Nie ma to jednak żadnego znaczenia. Rzecz w tym, że M. S. został bardzo szczegółowo przesłuchany przez Sąd Okręgowy w G.. Przedstawił – ze swojej perspektywy – wszystkie okoliczności, które dotyczyły jego działalności oraz kontaktów i roli, jaką jego zdaniem odegrali R. S. i D. K. w procederze dotyczącym zawierania umów leasingu i zakładania w tym celu spółek, co odnosiło się wprost także do umowy leasingu objętej zarzutem w niniejszej sprawie. W tym zakresie relacje świadka obejmowały bowiem wszystkie działania, tak te będące przedmiotem postępowania przed Sądem Okręgowym w G., jak i te będące przedmiotem postępowania przed Sądem Okręgowym w P.. Dlatego też Sąd Apelacyjny dopuścił i przeprowadził dowód z protokołu rozprawy, jaka miała miejsce w dniu (...) r. przed Sądem Okręgowym w G., który zawiera zeznania M. S.. Nadto, Sąd Apelacyjny uznał, że nie ma potrzeby podejmowania próby bezpośredniego przesłuchania tego świadka, które i tak mogłyby się okazać bezskuteczne, ponieważ wszystkie kwestie istotne dla sprawy zostały przedstawione w przedmiotowych zeznaniach i wszak te zarazem kwestie chciał naprowadzić w niniejszym postępowaniu obrońca, co jasno wynika z treści apelacji. W konsekwencji, Sąd Apelacyjny oddalił wniosek obrońcy o bezpośrednie przesłuchanie M. S., uznając to za całkowicie zbędne. Do relacji tego świadka Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części uzasadnienia.

Po drugie, zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. oraz zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, w których obrońca podjął próbę zakwestionowania istnienia podstaw dowodowych pozwalających na przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., okazały się oczywiście bezzasadne.

Sąd Apelacyjny zauważa, iż w judykaturze utrwalone jest stanowisko, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., wtedy, gdy:

a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

b) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

c) jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 i 2 k.p.k.) – zob. m.in.: wyrok SN z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, Lex nr 18945, wyrok SN z dnia 4 lipca 1995 roku, II KRN 72/95, Lex nr 162495, postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2007 roku, III KK 271/06, Lex nr 459451.

Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może być skuteczny tylko wtedy, gdy jego autor wskaże na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, tj. wykaże, że ocena pewnych dowodów kłóciła się z zasadami doświadczenia życiowego lub została dokonana wbrew wskazaniom wiedzy względnie była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania bądź wykaże, że poczynione przez sąd meriti ustalenia wykazują błędy natury faktycznej lub błędy logiczne. Nie czyni zadość powyższym wymogom dokonanie przez apelującego własnej wybiórczej oceny dowodów i poczynienie w środku odwoławczym w oparciu o taką ocenę własnych ustaleń.

W kategorii li tylko polemiki z ustaleniami Sądu Okręgowego, niewykazującej wykroczenia poza granice dyskrecjonalnej władzy sądu zakreślonej przez art. 7 k.p.k., należy potraktować sugestie skarżącego zawarte w wymienionych – niezasadnych - zarzutach.

Nadto chybiony jest zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Nakaz rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego jest skierowany do organów prowadzących postępowanie karne. Oznacza to, że organ postępowania ma obowiązek postąpienia zgodnie z omawianą zasadą jedynie wówczas, jeśli to on poweźmie wątpliwości, których nie można usunąć. Brak jest więc podstaw do stawiania sądowi zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k., jeżeli sąd ten nie powziął niedających się usunąć wątpliwości. Innymi słowy, naruszenie zasady in dubio pro reo może nastąpić jedynie wtedy, gdy sąd orzekający w sprawie poweźmie określone wątpliwości, a nie mogąc ich usunąć, rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego. Z takimi wątpliwościami nie można natomiast utożsamiać odmiennej oceny przebiegu zdarzeń wyrażanej w apelacji przez jej autora (por. postanowienie SN z 15 listopada 2007 r., III KK 291/07, OSNwSK 2007/1/2569; postanowienie SN z 23 maja 2007 r., II KK 49/07, OSNwSK 2007/1/1129). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości, co do tego, że R. S. dopuścił się przypisanego mu w zaskarżonym wyroku przestępstwa. Tak rozumianych wątpliwości nie naprowadził też skarżący. Co też istotne, reguła wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. nie oznacza automatycznego przyjmowania najkorzystniejszej dla oskarżonego wersji tylko dlatego, że w sprawie występują sprzeczne dowody. Pierwszoplanowym obowiązkiem Sądu jest bowiem ocena tych dowodów i oparcie swoich ustaleń na tych dowodach, które są wiarygodne i odrzucenie dowodów niewiarygodnych. Takiej właśnie trafnej oceny dokonał Sąd Okręgowy, o czym będzie mowa poniżej.

Konkretnie zaś, bezpodstawność wskazanych zarzutów wynika z tego, że:

1.  Sąd Okręgowy, na przekór sugestiom obrońcy, dokonał swobodnej a nie dowolnej oceny wyjaśnień R. S.. Słusznie odmówił mu wiary w tej części, w której twierdził, że jego zachowanie było legalne, działał w pełnym zaufaniu do M. S. oraz D. K. i nawet w najmniejszym stopniu nie zakładał (nie godził się), aby jego zachowanie mogło wyczerpywać znamiona jakiegokolwiek przestępstwa. Tezie tej w sposób jednoznaczny przeczą zebrane w sprawie dowody. Otóż, oskarżony nie posiadał żadnych środków finansowych na prowadzenie działalności gospodarczej. Mimo to na prośbę M. S. i przy udziale D. K. założył spółkę (...) sp. z o.o. (też siedem innych spółek, ale nie jest to objęte niniejszym postępowaniem). Jedynym celem założenia tej spółki było uzyskanie w drodze leasingu koparki gąsienicowej (...). R. S. jest człowiekiem dorosłym, posiadającym odpowiednią wiedzę i doświadczenie życiowe. Nie ulega więc wątpliwości, że zdawał sobie sprawę i godził się na to, że w całej tej transakcji pełni rolę tzw. „słupa” i w rzeczywistości chodzi o ukrycie tych osób, które faktycznie chcą uzyskać koparkę. Przewidywał również i godził się na to, że osoby te działają w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wprowadzając w błąd pokrzywdzoną firmę, co do zamiaru zapłaty kwoty wynikającej z umowy leasingu, zamierzają doprowadzić ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Inna konstatacja byłaby oderwana od zasad prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy. Gdyby bowiem zamiary M. S. i D. K. były uczciwe, to nic nie stało na przeszkodzie, aby sami założyli spółkę i zawarli umowę leasingu koparki. Mogli to też uczynić w ramach już prowadzonych podmiotów. Nie uczynili tego jednak, a ich przestępczy cel rysował się jako oczywisty, czego po prostu nie mógł nie dostrzegać R. S.. Kiedy skierowano przeciwko niemu stosowne działania windykacyjne, to początkowo unikał wszelkich kontaktów, ale później zorientował się, że sprawa nabiera tempa i postanowił przyjąć linię obrony polegającą na prezentowaniu siebie jako ofiary oszustwa, co absolutnie nie zasługuje na wiarę. Stanowisko to wzmacnia jednocześnie fakt, że oskarżony nie odbierał koparki, nigdy jej nie widział i nie wiedział gdzie ona się znajduje. Tak przecież nie postępuje ktoś, kto uczciwie, nawet działając w pewnym zaufaniu do innych osób, zawiera umowę leasingu i bierze na siebie obowiązek spłaty kwoty ujętej w umowie. Ta spłata w ogóle R. S. nie obchodziła. Niepokój i obawa przed odpowiedzialnością pojawiły się, gdy podmiot pokrzywdzony podjął poszukiwania jego oraz koparki, składając wizyty w miejscach, gdzie rzekoma działalność gospodarcza miała być prowadzony. Oskarżony zaś nigdy takiej działalności nie prowadził i nie zamierzał prowadzić. Jego biuro było „wirtualne”, „fikcyjne”, co wynika z zeznań osób, które podjęły działania sprawdzające w imieniu pokrzywdzonej spółki. Tak więc ocena wyjaśnień R. S., jakiej dokonał Sąd Okręgowy, jest prawidłowa a nie dowolna. Mieści się w granicach swobody i w żadnym razie nie doszło do rozstrzygnięcia na niekorzyść w/w jakiejkolwiek niedającej się usunąć wątpliwości. Takich wątpliwości w omawianej materii nie było. Nie doszło więc do obrazy art. 7 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k., a poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne są trafne i znajdują pełne oparcie w zgromadzonych dowodach.

2.  Oderwane od zasad prawidłowego rozumowania jest twierdzenie obrońcy, że Sąd Okręgowy poczynił nieprawidłowe ustalenia faktyczne, ponieważ oskarżony „nie drążył powodów, dla których M. S., mimo posiadania odpowiedniego zaplecza finansowego, zleca założenie spółek innej osobie”, gdyż działał „w oparcie o zaufanie, jakim go darzył”. Nie sposób się zgodzić z tym, że R. S., jako dorosły i doświadczony człowiek, mający na utrzymaniu rodzinę, bierze na siebie poważne zobowiązanie finansowe, wiedząc, że cała transakcja ma na celu ukrycie rzeczywistych beneficjentów i działa „w przekonaniu o jej uczciwości” bo „ufa osobom”, które chcą ukryć swoją rzeczywistą rolę w podjętym procederze. Jak już to wcześniej podkreślono, w takich okolicznościach, oskarżony musiał przewidywać i godzić się na to, że pomaga sprawcom do dokonania przestępstwa oszustwa.

3.  Trudno zaakceptować twierdzenie obrońcy, że R. S. „interesował się losem koparki, ponieważ pytał o to swojego mocodawcę”. Nawet, jeżeli takie pytania zadawał, to przecież nigdy koparki tej nie widział, nie odebrał jej, choć podpisał umowę leasingu, nigdy nie dociekał i nie sprawdził, gdzie ona się znajduje, czy jest wykorzystywana zgodnie z umową, itp. Te fakty w całej rozciągłości dają podstawy do ustalenia, że oskarżony nie interesował się losami koparki, co do której wszak zawarł formalnie umowę leasingu.

4.  Tak samo nie sposób zgodzić się z obrońcą, że R. S. „interesował się” skąd będą pochodziły pieniądze na raty, ponieważ „pytał o to M. S.”. To samo trzeba odnieść do sugestii, że oskarżony „interesował się” działalnością spółki i nie jest prawdą, iż „pobierał pieniądze za nic”. Wszak R. S. nie płacił żadnych rat i nawet, gdy pytał o to M. S., to nie zmienia to niczego w tym, jakie były okoliczności zawartej transakcji, opisane wyżej, a które jednoznacznie świadczą, że bez wątpienia przewidywał on i godził się na to, że udziela innym osobom pomocy do dokonania oszustwa. Jak można mówić o „interesowaniu się” losem spółki skoro oskarżony nie prowadził i nie zamierzał prowadzić w jej ramach jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Spółka została założona tylko w celu uzyskania koparki, o czym R. S. doskonale wiedział. Nie jest też nadużyciem ustalenie Sądu Okręgowego, że pieniądze dostawał „za nic”, bo przecież działalności żadnej nie prowadził i nie zamierzał prowadzić. Przekazywane mu kwoty były li tylko wynagrodzeniem za zakładanie spółek i zawieranie w roli tzw. „słupa” umów leasingu, co też wynika z zeznań M. S. złożonych przed Sądem Okręgowym w G..

5.  Zeznania M. S. złożone przed Sądem Okręgowym w G. niczego istotnego do sprawy nie wniosły. W tych zeznaniach świadek nie wskazuje, aby jego działalność, czy też zachowania współdziałających z nim osób, nosiły znamiona przestępstwa. Wybiela zarówno siebie, jak i pozostałe osoby, w tym R. S.. Niemniej, w niczym nie podważa to prawidłowości oceny Sądu Okręgowego zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oraz argumentów przedstawionych powyżej, które nie pozostawiają wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu w zaskarżonym wyroku przestępstwa.

Niezasadny okazał się też zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący art. 60 § 3 k.k. Otóż, jedną z koniecznych przesłanek zastosowania tego przepisu jest ujawnienie wobec organu powołanego dościgania przestępstw, przez sprawcę współdziałającego z innymi osobami, „istotnych okoliczności popełnionego przestępstwa”. Tej przesłanki R. S. nie spełnił. Tak przed organami ścigania, jak i przed Sądem, cały czas przecież utrzymywał, że nie współdziałał w popełnieniu przestępstwa z innymi osobami, czy to w charakterze współsprawcy, czy to w charakterze pomocnika. Twierdził, że nie miał świadomości przestępczego charakteru transakcji i sam jest ofiarą oszustwa. Te jego depozycje okazały się nieprawdą i odmówiono im wiary. Nie można więc stwierdzić, że oskarżony „ujawnił istotne okoliczności popełnionego przestępstwa”. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, ukrywanie, bądź umniejszanie roli odegranej w popełnionym przestępstwie nie jest spełnieniem przedmiotowej przesłanki.

Tak więc żaden z zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy nie okazał się trafny.

Nie rażą też surowością kary pozbawienia wolności i grzywny wymierzone R. S.. Kształtując ich rozmiar Sąd Okręgowy miał na uwadze wszystkie istotne w tej materii okoliczności, tj. zarówno te przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Z jednej strony chodzi tu o jego dotychczasową niekaralność i poprawną postawę w toku procesu, tj. nieutrudnianie go, a z drugiej strony o rangę naruszonego dobra prawnego, wyrażającą się w wysokości powstałej szkody. Każdej z tych okoliczności nadano odpowiednią wagę. Dlatego też, zdaniem Sądu Apelacyjnego, orzeczone wobec R. S. kary są adekwatne do stopnia jego zawinienia oraz do stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił, jak również zapewniają prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niego. Czynią także zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie budzi jednocześnie zastrzeżeń wyznaczony okres próby, związany z warunkowym zawieszeniem wykonania wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Okres ten, wzmocniony dozorem kuratora i obowiązkiem informowania go na piśmie o przebiegu środka probacyjnego, winien skłonić R. S. do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości, a w szczególności do zaniechania popełnienia przestępstwa.

Sąd Okręgowy słusznie zarazem nałożył na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody skoro szkoda we wskazanej w zaskarżonym wyroku wysokości nie została dotychczas naprawiona.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu, a ewentualnie zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie kary stosownie łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie, ponieważ niezasadne okazały się zarzuty podniesione w apelacji, o czym była mowa wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy zostały wskazane przy omówieniu apelacji obrońcy i nie ma potrzeby powielania tego samego w tym miejscu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt 2

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego, który ma obowiązek uiszczenia orzeczonej grzywny oraz naprawienia szkody, Sąd Apelacyjny zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za obie instancje. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

P. G. H. K. I. P.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. S..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonego za czyn przypisany mu w zaskarżonym wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana